ေမသနပ္ခါး ● မစားေကာင္းေသာသစ္သီးမ်ား
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၁၁၊ ၂၀၁၈
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၁၁၊ ၂၀၁၈
(၁)
အခ်ိဳ႕ေသာ သစ္သီးမ်ားသည္ မွည့္၏။ ဝင္း၏။ ခ်ိဳ၏။ အလြယ္တကူ ရယူႏိုင္၏။ သို႔ေသာ္ သူတပါး၏ မ်က္ရည္ျဖင့္ စိုက္ပ်ိဳးထားေသာ သစ္သီးမ်ားျဖစ္ေလ၏။ မစားေကာင္းေသာ သစ္သီးကို ကိုယ္ခ်င္းစာတရားျဖင့္သာ ေရွာင္ရွားရာ၏။
(၂)
ပရဟိတေဆးရံုတစ္ခု၏ ျပင္ပလူနာ႒ာနတြင္ ျဖစ္ပါသည္။
ေဆးခန္းအတြင္းသို႔ အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္အရြယ္ အဝတ္အစား ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းႏွင့္ လူနာအမ်ိဳးသားတစ္ဦးဝင္လာသည္။ ကၽြန္မေရွ႕ထိုင္ခံုတြင္ ရို႕ရို႕က်ိဳးက်ိဳးဝင္ထိုင္ရင္း သူ႔စာအုပ္ကေလးကို ကမ္းေပး၏။ ကၽြန္မက သူယူေဆာင္လာေသာ လူနာမွတ္တမ္းစာအုပ္ကို လွန္ေလွာၾကည့္ရႈရင္း သူ႔ကို ေမးခြန္းထုတ္လိုက္မိသည္။
“ျပီးခဲ့တဲ့အပတ္ကလဲ လာျပေသးတယ္ေနာ္။ ဒီမွာ တျခားဆရာဝန္က မွတ္တမ္းေရးထားတာေတြ႕လို႔။ အခုေရာ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ ေပးလိုက္တဲ့ေဆးေတြနဲ႔ မသက္သာဘူးလား”
ေဆးလိပ္တာရွည္ေသာက္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ နာတာရွည္ အဆုတ္ေလျပြန္ေယာင္ေသာေရာဂါႏွင့္ ထိုလူနာက ေမာဟိုက္ေနေသာ အသံျဖင့္ ျပန္ေျဖသည္။
“မသက္သာဘူးဆရာမရယ္။ ညဖက္မ်ားဆို တအားက်ပ္တာ။ သလိပ္ေတြလဲ ထြက္လိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔”
“ေပးလိုက္တဲ့ေဆးေတြေရာ ေသခ်ာေသာက္ရဲ႕လား။ အကုန္ေသာက္ျပီးသြားျပီလား”
“ဒီက ေပးလိုက္တဲ့ သံုးရက္စာေဆးကေတာ့ ေသာက္ျပီးသြားပါျပီ။ ကုန္တာပဲ သံုး ေလးရက္ရွိေပါ့”
လူနာကား ကၽြန္မမ်က္စိေရွ႕တြင္ပင္ ေခ်ာင္းဆိုးျပီး ရင္က်ပ္ေနသည္။ သူ႔ကို ကုတင္ေပၚတက္ေစျပီး အရင္ စမ္းသပ္စစ္ေဆးၾကည့္လိုက္သည္။ ထိုလူနာတြင္ မူလအဆုတ္ေလျပြန္ေယာင္ေရာဂါအျပင္ ေလာေလာဆယ္ အဆုတ္အေအးမိျပီးပိုးဝင္ေနေလျပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ မူလေရာဂါက ပိုဆိုးလာခဲ့ရျခင္းပါ။
ကၽြန္မက သူ႔ကို ပထမဆရာဝန္ ေပးထားေသာေဆးမ်ားအားေနာက္တစ္ၾကိမ္ စာအုပ္ထဲတြင္ ထပ္စစ္ေဆးၾကည့္မိသည္။ ပိုးသတ္ေဆးက သာမာန္ေပးေနက် ပမာဏထက္ တစ္ဝက္ေလ်ာ့နည္းေနသည္။ ထိုေဆးပမာဏမွာ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ သံုးဆယ္ခန္႔ကဆိုလွ်င္ အေနေတာ္ျဖစ္မည္ထင္ေသာ္လည္း ယခုအခါ ဘက္တီးရီးယားတို႔၏ ေဆးယဥ္ပါးမႈေၾကာင့္ ထိုေဆးပမာဏက မတိုးေတာ့ပါ။ ထို႔အျပင္ ေဆးေပးေသာကာလကလည္း သံုးရက္သာျဖစ္ေနသည္။ တကယ္ေပးရမည္က ငါးရက္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္သာ လူနာက သက္သာမလာပဲ ပိုဆိုးလာရျခင္းျဖစ္ပါသည္။
“ေဆးေတြကုန္သြားျပီး မသက္သာတာ ဘာလို႔ျပန္လာမျပလဲ”
“ျပန္ျပဖို႔ မေျပာလိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မလာရဲဘူး။ ဒီေန႔ေတာ့ အေတာ္ မသက္သာတာနဲ႔ လာတာပါ။ ပိုက္ဆံလဲ မတတ္ႏိုင္လို႔ အျပင္ေဆးခန္းလဲ မသြားႏိုင္လို႔ပါ”
သည္ေဆးခန္းမွာ တစ္ပတ္တစ္ရက္ လုပ္အားအလႈအျဖစ္ အခမဲ့စ,ထိုင္ေပးဖို႔ လာခဲ့စဥ္က ျပင္ပလူနာေဆးခန္း၏ံဝန္ထမ္းအျဖစ္ လခစားခန္႔ထားေသာ တာဝန္ခံဆရာဝန္မၾကီး၏ အမွာစကားကို နားထဲတြင္ ျပန္ၾကားေယာင္လာမိသည္။
“ဒီမွာက အေျခခံေဆးေလးေတြေလာက္ပဲ ေပးပါတယ္။ ပိုးသတ္ေဆးဆိုရင္ ႏွစ္မ်ိဳး သံုးမ်ိဳးေလာက္ပဲ သံုးတယ္။ အကိုက္အခဲေပ်ာက္ေဆး၊ ေခ်ာင္းဆိုးေပ်ာက္ေဆး၊ ဗိုက္တာမင္ေလးေလာက္ပဲ သံုးရင္ရပါတယ္” တဲ့။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရွိတဲ့ေဆးစာရင္းေလးတစ္ခ်က္ေလာက္ ၾကည့္ပါရေစဆိုေတာ့ မၾကည္ျဖဴေသာအမူအယာျဖင့္ ထုတ္ေပးသည္။ လက္ေတြ႕တြင္ သူသံုးေနေသာ၊ သူသံုးဖို႔ေျပာေသာေဆးက ေလး ငါးမ်ိဳးထက္ မပိုေသာ္လည္း သူျပေသာေဆးစာရင္းကေတာ့ ေလွ်ာက္လႊာစာရြက္ ေလး ငါးမ်က္ႏွာခန္႔ရွိသည္ေလ။ ျပျပီးျပန္သိမ္းသြားေသာ ေဆးစာရင္းကား ကၽြန္မေခါင္းထဲတြင္ က်န္မေနခဲ့။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဆးေပးတိုင္း ကိုယ့္ဖာသာေကာင္တာသို႔သြားျပီး ေပးလိုေသာေဆးရွိ၊မရွိကိုေမးရေလသည္။ လူနာေတြကို ေဆးထုတ္ျပီးျပန္လာျပဖို႔ေျပာေတာ့ ေတြ႕ရသည္မွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေဆးေတြက အရည္အေသြးညံ့သည့္ တရုတ္မွလာေသာ ေထာင္ဝင္ဗူးႏွင့္ေဆးမ်ားသာျဖစ္ေလ၏။ တာဝန္ခံဆရာဝန္အခန္းထဲမွ ေဆးကဒ္အေကာင္းစားမ်ားမွာ မည့္သည့္အခါတြင္မွ သံုးသည္မသိ။ တခ်ိဳ႕လူနာကေတာ့ မရွိသည့္ေဆး သို႔မဟုတ္ အရည္အေသြးစစ္မွန္ေသာေဆးကို ကိုယ့္ဖာသာ အျပင္မွဝယ္ႏိုင္ပါသည္ဆိုတတ္၏။ သို႔ဆိုလွ်င္မူ အဆင္ေျပလွသည္။ သို႔ေသာ္ ေဆးခန္းမွေဆးသက္သက္ကိုသာ အားထားရေသာ အလြန္ႏြမ္းပါးသည့္လူနာမ်ားအဖို႔ကား အရည္အေသြးမမီေသာေဆးမ်ားက ရင္ေလးဖြယ္ရာျဖစ္ေလသည္။
ထိုေဆးခန္းတြင္ လူနာကို သံုးရက္အတြက္သာ ေဆးေပးခြင့္ရွိသည္ဆိုေသာေၾကာင့္ ထိုတာဝန္ခံဆရာဝန္ကိုပင္ ေမးခဲ့ဖူးသည္။
“လူနာေတြကို ဘယ္ေတာ့ ျပန္လာျပဖို႔ဆိုျပီး မခ်ိန္းဘူးလားမမ” ဆိုေတာ့ “ဒီမွာေတာ့ သံုးရက္ေပးလိုက္ျပီးတာပဲ။ ျပန္ခ်ိန္းဖို႔ မလိုပါဘူး” တဲ့။ ဒါဆို သူတို႔ ေဆးပမာဏအျပည့္အဝမရေသးလွ်င္ ဘယ္လိုလုပ္မည္နည္း။ ေဆးယဥ္ပါးလာလွ်င္ ဘယ္လို လုပ္မည္နည္။ မသက္သာလွ်င္ ဘယ္လိုလုပ္မည္နည္း။ သူမ၏ဆိုလိုခ်က္ကား သံုးရက္ေဆးႏွင့္ မသက္သာလွ်င္ သူ႔ဖာသာ ျပန္လာလွ်င္လာ သို႔မဟုတ္ တျခားေဆးခန္းသြားဖို႔သာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ဆရာဝန္ေတြ လူနာကိုကုသရျခင္း၏အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္မွာ လူနာခံစားရသမွ်သက္သာေပ်ာက္ကင္းဖို႔သာ ျဖစ္ေလသည္။ ေဆးကို အရည္အေသြးမွန္ စံခ်ိန္ စံညႊန္းမွန္ အသံုးမျပဳေသာေၾကာင့္ လူနာတို႔ ခံစားရေသာ ေဝဒနာမ်ား မေပ်ာက္ကင္းႏိုင္သည့္အျပင္ ေဆးယဥ္ပါးလာျခင္းကလည္း ျပႆနာျဖစ္လာေပလိမ့္မည္။ အလႈရွင္တို႔လႈထားေသာ ပရဟိတေဆးခန္းရွိေဆးမ်ားမွာ ႏြမ္းပါးေသာလူနာမ်ားအတြက္သာျဖစ္သည္။ လိုအပ္၍သံုးရျခင္းမွာ အဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္မ်ား ႏွေျမာေနပါသနည္း။ ေဆးကားေပးသည္ဆိုရံုေပး၏။ အခမဲ့ကား ကုသည္ဆိုရံုကုု၏။ ကုသမႈ စံခ်ိန္စံညႊန္းက မျပည့္မီေသာေၾကာင့္ လူနာကား မသက္သာ။ သို႔ဆိုလွ်င္ ထိုပရဟိတ အခမဲ့ဆးခန္းတည္ရွိရျခင္း၏ဦးတည္ခ်က္မွာ အလကားျဖစ္ျပီမဟုတ္ပါလား။
ကိုယ္က အခမဲ့အလုပ္လာလုပ္ေပးေနပါလ်က္ အစကတည္းက ႏွစ္လိုဟန္မရွိေသာ သူမမ်က္ႏွာထားေၾကာင့္ စကားနည္း ရန္စဲ အက်ယ္အက်ယ္ မေျပာလိုသျဖင့္ ကိုယ့္ဖာသာသာ ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္သံုးရေတာ့သည္။ လူနာကို ေပးရမည့္ေဆးက ငါးရက္ေပးရမည္ဆိုလွ်င္ ေဆးကုန္လွ်င္ ဆက္ဆက္ျပန္လာဖို႔ မွာရပါသည္။ ခက္ေနသည္က ကၽြန္မက တစ္ပတ္မွ တစ္ရက္တည္း လာထိုင္ေပးသူပါ။ ထိုဆရာဝန္မၾကီးကေတာ့လခစားမို႔ ေန႔တိုင္းထိုင္ရသူျဖစ္ေလသည္။ တခါတေလ ျပန္သာခ်ိန္းလိုက္ရသည္။ ကၽြန္မ မရွိေသာရက္တြင္ အဆင္မွ ေျပပါ့မလား၊ ေဆးမွ ရပါ့မလားဟု ေတြးပူမိသည္။ သူတို႔ေဆးကုန္လို႔ ျပန္ျပရမည့္ေန႔တြင္ ကၽြန္မကေတာျဖင့့္ ရွိမည္မဟုတ္္ဟုေျပာလွ်င္ မ်က္ႏွာညိဳသြားတတ္ေသာလူနာမ်ားကိုလည္း သနားမိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကိုယ္ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေသာ အလုပ္ေပပဲကိုး။
“ကၽြန္မ ပိုးသတ္ေဆး တစ္မ်ိဳးေျပာင္းေပးလိုက္မယ္ေနာ္။ ေဆးက အားလံုးေပါင္းငါးရက္ေသာက္ရမွာမို႔ ေနာက္သံုးရက္ၾကာရင္ ေဆးယူဖို႔ ျပန္လာျပဦးေနာ္။ ကၽြန္မနဲ႔ေတာ့ ေတြ႕မွာ မဟုတ္ဘူး.။ ဒီစာအုပ္ထဲမွာ ကၽြန္မ ေဆးေပးဖို႔ ေရးထားလိုက္မယ္”
လူနာကား ေခါင္းညိတ္ေသာ္လည္း စိတ္မတင္မက်ျဖစ္ေနေသာ အရိပ္အေယာင္ကို ယခင္လူနာေတြ ပံုစံအတိုင္း စတင္ျမင္ေနရေလျပီ။ လူနာကို ၾကည့္ကာ နားလည္မိေသာကၽြန္မကား သက္ျပင္းအသာခ်ရင္း တကယ္စိတ္ညစ္ညဴးလာမိ၏။
(၃)
အလုပ္နားရက္မို႔ ျမိဳ႔ထဲ ေစ်းဝယ္ထြက္ရင္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အိမ္ ဝင္လည္ျဖစ္သည္။
“လာပါဦးသေျပရယ္။ သမီးေရာက္လာတာနဲ႔အေတာ္ပဲ။ အန္တီ႔ကို ဒီိေဆးေလးေတြ ၾကည့္ေပးစမ္းပါဦး။ ဘာေဆးေတြမ်ားလဲလို႔”
သူငယ္ခ်င္း၏မိခင္ျဖစ္သူ ေပးေသာေဆးကဒ္ျပားမ်ားကို ယူၾကည့္လိုက္ရသည္။
“ဘာလို႔လဲ အန္တီရဲ႕။ ဒါက အေမာ္ဆီစလင္ဆိုတဲ့ ပိုးသတ္ေဆးနဲ႔ ဒါက ပါရာစီတေမာပဲေလ။ ေသာက္ဖူးတာပဲ မဟုတ္လား”
“ေၾသာ္…ဟုတ္လား။ ေစ်းၾကီးလြန္းလို႔ အန္တီက ဘာေဆးေတြမ်ားလဲလို႔။ အန္တီ အခုတေလာ ေခ်ာင္းဆိုးျပီး သလိပ္ေတြထြက္ေနတယ္ဆိုတာနဲ႔ အန္တီ ရင္က်ပ္ျပေနက် အထူးကုဆရာဝန္ၾကီးက ဒီေဆးေတြ ေပးလိုက္တာ”
သူငယ္ခ်င္း၏မိခင္က ျပေသာေဆးက ကၽြန္မတို႔သံုးေနက် ေဆးမ်ားႏွင့္ကုမၸဏီမတူ။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ေစ်းၾကီးေလသလားဟု ေတြးမိသည္။
“ေစ်းၾကီးတယ္ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္မ်ားၾကီးေနလို႔လဲ အန္တီရဲ႕”
“ပိုးသတ္ေဆးက တစ္ကဒ္ကို တစ္ေသာင္းခြဲ၊ ပါရာစီတေမာလိုေဆးမ်ိဳးက တစ္ကဒ္ကို ေျခာက္ေထာင္ေက်ာ္က်တယ္။ အဲ့ဒီ့ဆရာေပးတဲ့ေဆးေတြက အျမဲေစ်းၾကီးတယ္သမီးရဲ႕။ ေဆးေကာင္တာက ေကာင္မေလးေတြကေတာ့ ဆရာက ေဆးေကာင္းေကာင္းသံုးလို႔ပါတဲ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဆးဖိုးက နင့္ေနေတာ့ သမီးရယ္။ ေနာင္ဆို ေဆးခ်င္းတူရင္ ေစ်းသက္သာတာေလး သမီးကို လာေရးခိုင္းမွပဲ”
ကၽြန္မ အံ့အားသင့္သြားမိ၏။ ကၽြန္မတို႔ သံုးေသာ အလားတူေဆးမ်ိဳးက ဆယ့္ေျခာက္လံုးတစ္ကဒ္မွ အလြန္ဆံုး ႏွစ္ေထာင္ပတ္ဝန္းက်င္္ပါ။ ပါရာစီတေမာက တစ္ကဒ္မွ ေလးရာ ငါးရာပါ။ ေဆးအာနိသင္ပိုေကာင္း၍လားဟု ေျပာရေအာင္ကလည္း ကၽြန္မတို႔သံုးေနက်ေဆးမ်ားကလည္း သည္လိုလူနာမ်ားအတြက္ ေပးေနက်ပါပဲ။ ထိေရာက္သည္ပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္မ်ား အမ်ိဳးအစားခ်င္းတူပါလ်က္ သည္ေဆးေတြက သည္ေလာက္ေတာင္ ေစ်းၾကီးေနရပါလိမ့္။
သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွအျပန္ ညဖက္ ေဖ့စ္ဘုတ္ခ္ကိုဖြင့္ၾကည့္မိေတာ့ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဆရာဝန္ဂရုထဲတြင္ ဆရာတစ္ေယာက္ေရးထားသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ သူေရးထားသည္က ထိုကုမၸဏီကေဆးမ်ားသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံထဲတြင္ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမ်ားထက္ ေစ်းတင္ထားသည္ကို ေတြ႕ရေၾကာင္းႏွင့္ ထိုကုမၸဏီမွ သူတို႔၏ေဆးမ်ားကို ေစ်းၾကီးၾကီးႏွင့္မ်ားမ်ားသံုးေပးေသာ ဆရာဝန္ၾကီးမ်ားအတြက္ ႏွစ္ကုန္လွ်င္ ႏိုင္ငံျခားခရီးစဥ္ရွိသည္ဟူ၏။ ေၾသာ္…ထိုခရီးစဥ္အတြက္ ကုန္က်စားရိတ္ကာမိေစရန္ ေဆးေတြကို ေစ်းတင္ထားျခင္းေပပဲဟု နားလည္လိုက္ရသည္။ ခရီးစဥ္အတြက္က မည္မွ်ကုန္က်သည္မသိ။ ေဆးတစ္ကဒ္လွ်င္ ခြန္ႏွစ္ဆမွ ဆယ္ဆေလာက္ အျမတ္တင္ထားေသာေဆးမ်ားကို လူနာမ်ားက ဝယ္ယူကာ ႏိုင္ငံျခားကုမၸဏီကို လုပ္ေကၽြးေနျခင္းသက္သက္သာ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးေခတ္၏ ေဆးေလာက မက္လံုးမ်ားၾကားတြင္ တကယ္လွိမ့္ခံေနရသည္က လူနာမ်ားပါတကား။
(မွတ္ခ်က္- ယခု ဤစာကိုေရးေနခ်ိန္၌မူ ေဖ့စ္ဘုတ္ခ္ေပၚမွ ဂယက္ေၾကာင့္ ထိုကုမၸဏီမွ ေဆးမ်ားေစ်းက်ဆင္းလာျပီဟု သိရွိရသည္။ က်ဆင္းလာသည့္တိုင္ ေဆးရံုတစ္ခုႏွင့္တစ္ခုပင္ ေစ်းမတူၾကေခ်။ ထိုကုမၸဏီမွေဆးမ်ားကို စြဲစြဲျမဲျမဲေပးတတ္ေသာ အထူးကုတို႔ထိုင္ေသာေဆးရံုမ်ားတြင္ ထိုေဆးမ်ားက ယခင္ေလာက္ ေစ်းမၾကီးေသာ္လည္း သူမ်ားေဆးရံုေတြထက္ ေစ်းၾကီးေနဆဲပင္။)
(၄)
ပရဟိတေဆးခန္းတစ္ခုတြင္ ျဖစ္သည္။
“လူနာက အသည္းနည္းနည္းၾကီးေနတယ္။ အရင္က အရက္လဲ အရမ္းေသာက္ခဲ့တယ္။ အခု အစာလဲ သိပ္မဝင္ဘူး။ ပိန္လဲ သြားတယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္မ ေဆးနည္းနည္းစစ္ခ်င္ပါတယ္။ အသည္းရဲ႕လုပ္ငန္းကိုသိဖို႔ ေသြးနည္းနည္းစစ္မယ္။ အာလ္ထရာေဆာင္းလို႔ေခၚတဲ့ တယ္လီဗြီးရွင္းဓာတ္မွန္ရိုက္မယ္။ သည္ေလာက္ေတာ့ လုပ္ေပးႏိုင္တယ္မို႔လား။ ဒီေဆးခန္းမွာ စစ္တာက အျပင္ထက္ အမ်ားၾကီးသက္သာပါတယ္။ သံုးတဲ့ပစၥည္းဖိုးေလာက္ပဲ ေပးရတာပါ”
ကၽြန္မက လူနာရွင္ကို ဘာ့ေၾကာင့္ စစ္ေဆးဖို႔လိုသည္။ ဘယ္ေလာက္ကုန္က်မည္ကို အေက်အလည္ရွင္းျပေနခဲ့သည္။ လူနာရွင္က တစ္ခ်က္စဥ္းစားရင္း
“တစ္ခုပဲ အရင္စစ္လို႔ ရမလားဆရာမ” ဟု ျပန္ေမး၏။ သူသည္လိုေမးကတည္းက ေငြေၾကးအခက္အခဲရွိသည္ကို မေျပာလည္း သိပါသည္။
“တစ္ခုတည္း အရင္စစ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ တယ္လီဗြီးရွင္းဓာတ္မွန္ပဲ အရင္ရိုက္ပါ။ အဲ့ဒီမွာ တစ္ခုခုေတြ႕ရင္ သက္ဆိုင္ရာေဆးရံုကို လႊဲေပးပါ့မယ္” ဟု ကၽြန္မက ညႈိႏိႈင္းေပးေတာ့ သူတို႔ သေဘာတူ၏။ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးလြန္းေသာေၾကာင့္ ေစ်းဆစ္ရျခင္းကို နားလည္ေပးေသာေၾကာင့္ ေက်းဇူးတင္ဟန္ျပသည္။
ထိုလူနာျပန္ထြက္သြားေတာ့ ကၽြန္မအေတြးမ်ားက တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အတိတ္ဆီ ျပန္ေရာက္သြားခဲ့၏။ အေဖ့တြင္ရွိေသာ အသည္းအဆီဖံုးေရာဂါ၊ ႏွလံုးေသြးေၾကာက်ဥ္းေရာဂါတို႔အတြက္ ပံုမွန္ျပသေနရေသာ အထူးကုဆရာဝန္ၾကီးက တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ေဆးမွန္မွန္စစ္သည္။ ထိုဆရာဝန္ၾကီးက ေဆးစစ္ခါနီးဆိုလွ်င္ စစ္ရမည္မ်ားကို စစ္ေစလိုေသာဓာတ္ခြဲခန္းစာရြက္တြင္ တသီတတန္းၾကီး အမွတ္ျခစ္ကာ ေဆးစာေရးေပးထားေလ့ရွိခဲ့သည္။ ကၽြန္မမွာ ထိုစဥ္က အလုပ္သင္ဆရာဝန္သာရွိေသး၏။ တစ္ၾကိမ္တြင္ေတာ့ သူေရးေပးထားေသာ ဓာတ္ခြဲခန္းသို႔ အေဖ့ကို လိုက္ပို႔ရန္အခ်ိန္မရ၍ နီးစပ္ရာ ေဆးရံုဓာတ္ခြဲခန္း၌ပင္ စစ္ေပးလိုက္မိသည္။ သြားျပခ်ိန္တြင္ စစ္လာေသာ အေျဖစာရြက္မ်ားကို သူ႔လက္ထဲအထည့္၌့္ ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ၊ အလြန္အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေသာ ျဖစ္ရပ္က ျဖစ္ပြားခဲ့သည္။
ဆရာဝန္ၾကီးက စစ္လာသမွ် ဓာတ္ခြဲခန္းအေျဖလႊာမ်ားကို ေဒါသတၾကီး ေအာက္သို႔ပစ္ခ်လိုက္ျခင္းပါ။
“ဘာလို႔ ဒီေဆးရံုမွာ သြားစစ္သလဲ။ အဲ့ဒီက မမွန္လို႔ ေသခ်ာ ဒီဓာတ္ခြဲခန္းသြားပါေရးထားတာကို”
ေဆာင့္ၾကီးေအာင့္ၾကီး သူ႔အေျပာေၾကာင့္ ကၽြန္မ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ ေၾကာင္သြားခဲ့သည္။ ျပီးမွ အက်ိဳးအေၾကာင္းရွင္းျပေတာင္းပန္ေတာ့ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ သူေျပာေသာဓာတ္ခြဲခန္းတြင္ ျပန္စစ္ရမည္ဟု ဆိုကာ ျပန္ေရးေပးလိုက္ေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အေဖ့ချမာ ႏွစ္ၾကိမ္အသားအနာခံ ေသြးေဖာက္ခံခဲ့ရသည္။ ေငြလည္း ႏွစ္ဆကုန္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ ထြက္လာေသာအေျဖမွာ အားလံုးအတူတူပင္ ျဖစ္ေလ၏။
ထိုအေၾကာင္း ေဆးရံုတြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ျပန္ေျပာျပမိေတာ့မွ နားလည္ခဲ့ရသည္မွာ ဆရာဝန္ၾကီးတို႔ႏွင့္ အခ်ိတ္အဆက္ျပဳလုပ္ထားေသာ ဓာတ္ခြဲခန္းမ်ားမွသာ သူတို႔အတြက္ ထိုက္သင့္ေသာေကာ္မရွင္ရမည္ဆိုသည္။ ပို၍ဆိုးသည့္သတင္းကား ထိုဆရာဝန္ၾကီးမွာ သူလႊတ္ေသာ ဓာတ္ခြဲခန္း၏ပိုင္ရွင္ျဖစ္ေနသည္ဆိုျခင္းပင္။
(၅)
သည္ေန႔ေတာ့ အမ်ိဳးတစ္ေယာက္ အရိုးခြဲစိတ္မႈျပဳရသည္ဆို၍သူ႔အိမ္သို႔ သတင္းေမးသြားခဲ့သည္။ သူ ပုဂၢလိကေဆးရံုတြင္တက္ေနေသာ ဆယ္ရက္ခန္႔အတြင္းတြင္ ကၽြန္မက ရွမ္းျပည္ဖက္ ခရီးထြက္ေနေသာေၾကာင့္ တစ္ေခါက္မွ ေဆးရံုသို႔မေရာက္ျဖစ္ခဲ့။ ကၽြန္မ ခရီးမွ ျပန္လာခ်ိန္တြင္ သူက ေဆးရံုဆင္းႏွင့္ျပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔အိမ္သို႔သာ သြားခဲ့ရေတာ့သည္။ ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္ကုန္စင္ ေျပာၾကဆိုၾကေမးၾကျမန္းၾကရင္း ဆရာဝန္လာသည္ဆိုေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ရွိရွိသမွ် ေဆးမ်ား၊ စစ္ေဆးခ်က္မ်ား ထုတ္ကာ ျပသေလေတာ့သည္။ ဖတ္ခိုင္းေလေတာ့သည္။
သူ စိတ္ေက်နပ္ေစရန္ ဟိုဟိုသည္သည္ လွန္ေလွာၾကည့္ရႈရင္း တစ္ေနရာတြင္ ထူးဆန္းတာတစ္ခု ေတြ႕မိသြား၏။
“ဟင္ ခ်ဴပ္ရိုးျဖည္တာ ခြဲခန္းထဲမွာလား။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ ခြဲခန္းထဲမွာ ဘာေတြလုပ္ေပးလို႔လဲ”
ကၽြန္မက ေမးမိေတာ့ လူနာျဖစ္သူက ေျပာခ်င္လ်က္ လက္တို႔ျဖစ္သြားသည္။
“ဘာမွ အေထြအထူးမလုပ္ေပးပါဘူး။ ခ်ဴပ္ရိုးကို ကတ္ေက်းကိုက္ရံုပါပဲ။ ဘာလို႔ ခြဲခန္းထဲမွာ ခ်ဴပ္ရိုးျဖည္တယ္ဆိုတာ အစ္ကိုလဲ သိခ်င္ေနတာ။ ခ်ဴပ္ရိုးကလဲ ေကာင္းလ်က္သားနဲ႔လို႔။ ျပႆနာမ်ားရွိလို႔လားလို႔ တာဝန္က်သူနာျပဳကို ေမးေတာ့ ဆရာၾကီးက ဒီလိုပဲ ျဖည္တယ္တဲ့”
“အဲ့ဒီေတာ့ ဘယ္ေလာက္ကုန္သြားလဲ”
ကၽြန္မက ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေမးေတာ့ သူက မပြင့္တပြင့္ျပံဳးျပရင္း ျပန္ေျဖသည္။ သူ႔အျပံဳးကို ဓာတ္ခြဲၾကည့္ရလွ်င္ မခ်ိျပံဳးဟု အမည္တပ္ရမည္ထင္ပါသည္။
“ဆရာၾကီးခ်ဴပ္ရိုးျဖည္တာက ႏွစ္ေသာင္းပဲ က်ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဆးရံုက ခြဲခန္းနဲ႔လူေတြ ပစၥည္းေတြ သံုးခက ရွစ္ေသာင္းက်တယ္”
အလိုေလး…ဘုရားေရ။ ထင္ထားသည္ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပိုသာေသာ ကုန္ေငြေၾကာင့္ ကၽြန္မအံ့ၾသသြားခဲ့သည္။ သည္ေလာက္ခ်ဴပ္ရိုးက လူနာအခန္းထဲတြင္ပင္ ဗန္းျပင္ခိုင္းျပီး ျဖည္ေပးလို႔ရသည္ပဲ။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ပံုၾကီးခ်ဲ႕ေနခဲ့ပါလိမ့္။ သူရႏိုင္မည့္ အခေၾကးေငြႏွစ္ေသာင္းႏွင့္တကြ ေဆးရံုမွရမည့္ေကာ္မရွင္ကို စဥ္းစားမိဟန္တူသည္။ သူရသည္က ေသာင္းဂဏန္း၊ လူနာကုန္သြားသည္က သိန္းဂဏန္းဆိုသည္ကိုမူသတိျပဳမိဟန္မတူေပ။ ေဆးရံုပိုင္ရွင္ႏွင့္အထူးကုတို႔အၾကား နားလည္မႈမ်ားအတြက္ ခံစားရသူမွာ လူနာမ်ားသာျဖစ္ေလေတာ့သည္။
(၆)
“ငါေတာ့ျဖင့္ အဲ့ဒီ့ႏွလံုးေသြးေၾကာက်ဥ္းေရာဂါဆိုတာၾကီး မုန္းလြန္းလို႔ပါ သေျပရယ္”
တစ္ရပ္ကြက္တည္းေန အမ်ိဳးသမီးမိတ္ေဆြတစ္ဦး မိန္းမေရာဂါျဖင့္ ခြဲစိတ္ခံရသည္ဆိုေတာ့ လူနာသတင္းေမးရန္ သူမတက္သည့္ပုဂၢလိကေဆးရံုေပၚ ေရာက္လာခဲ့သည္။ သူမက သားအိမ္ထုတ္ရန္ခြဲစိတ္ခံခဲ့ရေသာ္လည္း မူလကတည္းက ကုသမႈခံယူေနရသည့္ ႏွလံုးေသြးေၾကာက်ဥ္းေရာဂါကလည္း ရွိေနသည္။ မခြဲခင္ ေသခ်ာေအာင္ ႏွလံုး၏ခံႏိုင္ရည္ကို စစ္ေဆးျပီး ႏွလံုးအထူးကုဆရာဝန္ၾကီးမွ ခြင့္ျပဳ၍သာ ခြဲစိတ္ခြင့္ရခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။ သာမာန္လူတစ္ေယာက္ ခြဲစိတ္ျခင္းထက္ ပိုအလုပ္ရႈပ္ ပိုအခ်ိန္ၾကန္႔ၾကာ ပိုစိတ္ပူခဲ့ရျခင္းကို နားလည္မိသည့္အေလ်ာက္ ကၽြန္မက သူ႔ကို ႏွစ္သိမ့္လိုက္ရသည္။
“အခုခြဲျပီးသြားျပီပဲမမရယ္။ ႏွလံုးလဲ အိုေကေနတာပဲ မဟုတ္လား။ ဘာေတြ စိတ္ညစ္ေနရျပန္တာလဲ”
“ငါ စိတ္ညစ္ရတဲ့အေၾကာင္းရင္း ညည္းမသိေသးလို႔ပါေအ။ သိရင္ ရယ္ဦးမွာ”
သူမေျပာကာမွ ကၽြန္မ ပိုစိတ္ဝင္စားသြားေတာ့သည္။
“ေျပာပါဦးမမရဲ႕။ ဘယ္ေလာက္ရယ္ရလို႔လဲ။ ကၽြန္မက ေတာ္ရံုတန္ရံုေလာက္ေတာ့ မရယ္တတ္ဘူးေနာ္”
“ဘာျဖစ္မလဲ သေျပရဲ႕။ ဟိုႏွလံုးအထူးကုဆရာဝန္ၾကီးဟာေလ”
“အင္းေလ။ ေျပာပါဦး။ သူက ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ အရင္ကလဲ မမ ျပေနက်ဆရာၾကီးပဲ မဟုတ္လား”
“ေအးေလ။ ျပေတာ့ ျပေနက်ပါပဲ။ ခက္တာက သူက လံုးဝမမွတ္မိဘူး”
“ေၾသာ္မမရယ္။ သူတို႔က တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ လူနာအမ်ားၾကီး ၾကည့္ေနတာ။ ဘယ္မွတ္မိပါ့မလဲ”
“မမွတ္မိဘူးဆိုတာ အဲ့ဒါေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေအ့။ အစ္မကို ခြဲေပးတဲ့ အိုဂ်ီက ေန႔တိုင္း လာၾကည့္ခ်င္မွ ၾကည့္တာ။ ျပႆနာရွိရင္ ေဆးရံုက ဖုန္းဆက္မွာ ဆိုေတာ့ သူက အျမဲမလာဘူး။ ခြဲရမယ့္ လူနာကလဲ မ်ားတာကိုး။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီ့ဆရာၾကီးကေတာ့ အခ်ိန္မွန္ပဲ ညေနေစာင္းရင္ ေပၚလာေတာ့တာပဲ”
“အင္းေလ။ မွန္မွန္လာၾကည့္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့။ မမႏွလံုးက ျပႆနာေလး နည္းနည္းရွိေတာ့ သူ လာၾကည့္တာ ေကာင္းတာပဲေလ”
“အစ္မ ေျပာတာ အဲ့ဒါေပါ့။ သူက လာသာလာတယ္။ အစ္မ ဘာႏွလံုးေရာဂါရွိတာလဲ။ ဘာခြဲထားတာလဲ။ ဘယ္ႏွစ္ရက္ေျမာက္လဲ။ သူ လံုးဝ စိတ္မဝင္စားဘူး။ တာဝန္က် ဆရာဝန္ေလးေတြက အတင္းလိုက္ေျပာျပတာေတာင္ သူက လက္ကာျပီး ျပႆနာမရွိရင္ မေျပာနဲ႔ေတာ့တဲ့။ ဒါက ေန႔တိုင္း ဒီလိုျဖစ္ေနတာေနာ္။ ေနာက္ေန႔ေတြလည္း သူ မမွတ္မိဘူး။ စိတ္မဝင္စားဘူး။ ခုတင္ေဘးရပ္ၾကည့္ျပီး ျပန္ထြက္သြားလိုက္ တခါတေလ နားက်ပ္နဲ႔ ရင္ဘတ္ကို ေထာက္တယ္ဆိုရံုေလးေထာက္လိုက္နဲ႔ ျပန္ျပန္သြားတာ။ အစ္မက ေတြးတယ္။ ဒါဆိုလဲဘာလို႔ ေန႔တိုင္း လာေသးလဲလို႔။ အဲ့ဒါနဲ႔ မေန႔ကေတာ့ အစ္မလဲ ေခ်ာင္းနည္းနည္းဆိုးလာတုန္း သူလာေတာ့ ေခ်ာင္းေတာ့ဆိုးေနတယ္ဆရာၾကီး။ ေခ်ာင္းဆိုးရင္ ခြဲတဲ့ေနရာက နာတယ္ေပါ့ ေျပာျပလိုက္တယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ သူက ဘာျပန္ေျပာတယ္မွတ္လဲ။ အိုဂ်ီကို ေျပာပါတဲ့။ သူနဲ႔မဆိုင္ဘူးတဲ့”
“အဲ့ဒီေတာ့…” ကၽြန္မက သူမ ဆက္ေျပာဖို႔ ေထာက္ေပးလိုက္သည္။
“အိုဂ်ီက ညဖက္လာေတာ့ ေဆးေပးသြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အစ္မ မရွင္းတာက အဲ့ဒီ့ဆရာၾကီး မွန္မွန္လာၾကည့္ရတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ပါ။ လူနာအေၾကာင္းေတာင္ နားမေထာင္ခ်င္ပဲ ျပႆနာမရွိရင္ ျပီးေရာဆိုရင္ ျပႆနာရွိမွ သူ႔ကို လွမ္းအေၾကာင္းၾကားခိုင္းလဲ ရတာပဲ မဟုတ္လား။ သူ ခုတင္ေဘးမွာ တစ္ခါရပ္ရင္ အစ္မက အရည္မရအဖတ္မရ ေငြတစ္ေသာင္းထြက္ေနတာေလ။ အစ္မေလ သူ ခုတင္ေဘးမွာရပ္လိုက္တိုင္း ရင္ဘတ္ထဲ ေအာင့္ကနဲ ေအာင့္ကနဲ တမ်ိဳးၾကီးပဲ။ အရင္က ဘာမွ ဆိုးဆိုးရြားရြားမျဖစ္တဲ့ႏွလံုး ေန႔တိုင္း ႏွလံုးဆရာဝန္ၾကီး ေတြ႕ေနရေတာ့မွပဲ အေျခအေနဆိုးလာေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕”
သူမက ေနာက္ဆံုးစကားကို ကၽြန္မရယ္ဖို႔ တမင္ ဟာသေျပာသည္ထင္သည္။ သို႔ေသာ္ သူမ စကားသာဆံုးသြားသည္။ ကၽြန္မမွာ ရယ္ဖို႔ ေဝးစြ။ ႏႈတ္ခမ္းတြန္႔ရံုပင္ ျပံဳး၍ မရခဲ့ပါ။ ရင္ထဲမွာ အမ်ိဳးအမည္မသိေသာ ေဝဒနာက ဖိစီးက်န္ရစ္သည္။ မကုမျဖစ္လို႔ ပုဂၢလိကေဆးရံုတက္ ေဆးကုသမႈခံယူေနရေသာ္လည္း အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် ကုန္က်စားရိတ္ကို တြက္ခ်က္ေနရေသာ လူလတ္တန္းစား လူနာတို႔၏ဘဝကို အမွန္ပင္ စာနာသနားမိပါသည္။ တခါတရံမွာ တခ်ိဳ႕လူေတြအတြက္ မျဖစ္စေလာက္ဟု ထင္ေသာဝင္ေငြသည္ တခ်ိဳ႕လူေတြအတြက္ေတာ့ ျဖစ္ေလာက္ေနသည့္ ထြက္ေငြပင္ မဟုတ္ပါလား။
(၇)
အခ်ိဳ႕ေသာ သစ္သီးမ်ားသည္ မွည့္၏။ ဝင္း၏။ ခ်ိဳ၏။ အလြယ္တကူ ရယူႏိုင္၏။ သို႔ေသာ္ သူတပါး၏ မ်က္ရည္ျဖင့္ စိုက္ပ်ိဳးထားေသာ သစ္သီးမ်ားျဖစ္ေလ၏။ မစားေကာင္းေသာ သစ္သီးကို ကိုယ္ခ်င္းစာတရားျဖင့္သာ ေရွာင္ရွားရာ၏။ ။
(ေမသနပ္ခါး)
Comments