ကုိသစ္ (သီတဂူ) ● မုန္တိုင္းထဲက ဖေယာင္းတိုင္ - အပုိင္း (၂၁)
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၁၇၊ ၂၀၁၈
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၁၇၊ ၂၀၁၈
၁၉၅၀-ျပည့္ႏွစ္တုန္းက ဘုန္းေတာ္ၾကီးဒလုိင္းလားမားကိုယ္တိုင္ အိႏၵိယျပည္ကို ပထမ ဆုံးအၾကိမ္အျဖစ္ ေရာက္သြားခဲ့ဖူးသည္။ အဲဒီတုန္းက တန္ဖိုးၾကီးမားလွသည့္ ေရႊ၊ ေငြႏွင့္ တန္ဖိုးၾကီးေရွးေဟာင္း လက္၀တ္ရတနာမ်ားကို ယူေဆာင္လာခဲ့ျပီး Sikkim ျပည္နယ္ရွိ အစိုးရဘဏ္တခုတြင္ အပ္ႏွံထားခဲ့ပါသည္။ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ထိုလက္၀တ္ ရတနာမ်ားကို ရူပီးေငြနဲ႔ လဲလွယ္ျပီး တိဗက္စာေပ၊ တိဗက္ယဥ္ေက်းမႈ၊ ေဆး၀ါး၊ တိဗက္အႏုပညာႏွင့္ ဘာသာေရးစသည္ျဖင့္ တိဗက္ျပည္သူေတြအတြက္ လုိအပ္သည့္ ေနရာမ်ားတြင္ စတင္အသုံးျပဳေနျပီျဖစ္သည္။ တိဗက္လူမ်ိဳးမ်ားအတြက္ စာၾကည့္တိုက္ ေတြ ေဆာက္သည္။ လက္မႈအႏုပညာေက်ာင္းေတြ တည္ေထာင္သည္။ အသက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္းပညာရပ္ေတြအတြက္ အေဆာက္အဦေတြ ဖန္တီးေပးသည္။ ေကာ္ေဇာ စက္ရုံေတြ တည္ေထာင္သည္။ စာသင္ေက်ာင္းေတြ ေဆာက္ေပးသည္။ ေဆးရုံႏွင့္ လူအိုေတြ တည္ေဆာက္ေပးခဲ့သည့္အျပင္ တိဗက္တကၠသိုလ္ၾကီးမ်ားကိုပင္ တည္ ေထာင္ေပးခဲ့ပါသည္။
မိမိဓရံဆာလာျမိဳ႕ကေလးတြင္ ေနထိုင္ခဲ့စဥ္တုန္းက ဘုန္းေတာ္ၾကီးဒလုိင္းလားမား တည္ေထာင္ထားသည့္ တိဗက္ေဆးရုံၾကီးသို႔ သုံးေလးၾကိမ္ထက္မနည္း ေရာက္ခဲ့ဖူးပါ သည္။ က်န္းမာေရးအေနနဲ႔ ကိုယ္တိုင္က ဘာမွထူးထူးျခားျခားမျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း သီတင္းသုံးေဖာ္မ်ားကို လုိက္ပါကူညီေပးရင္း ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ဓရံဆာလာမွာ ေနခဲ့ရသည့္အခ်ိန္ေတြကို မွတ္မွတ္ရရရွိေနပါေသးသည္။ ဆရာေမဟု အမ်ားကေခၚၾကသည့္ ေဒါက္တာဦးေမဓာသည္ ေရခ်ိဳးေနရင္း ေရပုံးၾကီးကို ေကာက္မ,လုိက္ရာ ခါးနာသြားေသာေၾကာင့္ တိဗက္ေဆးရုံၾကီးကို ပထမဆုံးအၾကိမ္ အျဖစ္ ေရာက္သြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ နယူးေဒလီတကၠသိုလ္မွာ စာတမ္းေရး ေနသည့္ ဦးသဇၨနကိုလုိက္ပုိ႔ရင္း တိဗက္ေဆးရုံၾကီးကို ေရာက္ျဖစ္ျပန္ပါသည္။ သူ႔က်န္းမာေရးက အညံ့ထဲမွာရွိသည္။ အစာအိမ္ေရာဂါလည္း ရွိသည္။ တေန႔မွာေတာ့ မိမိရဲ႕ထုံးစံအတိုင္း ပဲဟင္းေကာင္းေကာင္းခ်က္ေကၽြးလုိက္ရာ အဆိုပါ ဦးသဇၨနသည္ မိမိခ်က္ေကၽြးသည့္ ပဲဟင္းမ်ားကို အလြန္ေကာင္းသည္ဟုဆိုကာ တ၀ၾကီးဘုန္းေပးပါ ေတာ့သည္။ ဆြမ္းစားေနရင္း ပါးစပ္ကလည္း “ကိုသစ္လက္ရာ ေကာင္းလုိက္တာ၊ ကိုသစ္လက္ရာေကာင္းလုိက္တာ”ဟု တဖြဖြေျပာရင္း ပဲဟင္းေတြကို အားရပါးရဘုန္္း ေပးျပီး သူ႔အခန္းရွိရာကို ျပန္သြားပါေတာ့သည္။ နံနက္သုံးနာရီ ေက်ာ္ေသာအခါ အဆိုပါဦးဇင္းဦးသဇၨနသည္ မိမိအခန္းကို ျပန္ေရာက္လာပါသည္။ ပဲဟင္းက သူ႔ကိုဒုကၡေကာင္းေကာင္းေပးေလျပီ။ တညလုံး မအိပ္ရေသးဘူး ေျပာသည္။ ငိုလည္း ငိုပါသည္။ မိုးေတြက ရြာ။ မနက္ေစာေစာမို႔ ကားေတြက မရွိနဲ႔ အခက္ေတြ႔ေနပါေတာ့ သည္။ ဆရာေမကို အျမန္လာခဲ့ဖို႔ ဖုံးဆက္ျပီး လွမ္းေခၚရသည္။ ဆူညံသံေၾကာင့္ ေဘးခန္းမွာ အိမ္ငွားေနသည့္ လားမားၾကီး ႏိုးလာျပီး အက်ိဳး အေၾကာင္းေမးသည္။ သူ႔အသိမိတ္ေဆြ ကားသမားကို ဖုံးဆက္လုိက္ေတာ့ ဆယ္မိနစ္အတြင္း ကားေရာက္ လာပါသည္။ ဦးသဇၨနကို ေဆးရုံပို႔ရသည္။ အခန္းအ၀င္ တံခါးအနီးမွာေနသည့္ အခန္းေဖာ္ ငႏုေခ်ာင္းသားၾကီးကေတာ့ မိုးလင္းခါနီးမွ အိပ္ရာ၀င္ သြားလုိ႔နဲ႔တူပါရဲ႕။ ဦးသဇၨနကို တံခါးထဖြင့္ေပးျပီးေနာက္ တေခါေခါနဲ႔ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြား ပါေတာ့သည္။ တိဗက္ေဆးရုံသို႔ ေနာက္တေခါက္ေရာက္ရျပန္ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ထို႔ေနာင္ေတြ မွာလည္း အၾကိမ္ၾကိမ္ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးရဲ႕ ထုတည္ၾကီးမားလွ သည့္ ေက်းဇူးတရားေတြက တိဗက္ျပည္သူေတြအတြက္သာ မဟုတ္ေတာ့။
အေ၀းေရာက္ တိဗက္ျပည္သူေတြအတြက္ ဘုန္္းေတာ္ၾကီးကိုယ္တိုင္ အစြမ္းကုန္ၾကိဳး စားပါသည္။ ေနရာထိုင္ခင္းေတြ ေဆးရုံေဆးခန္းေတြ စာသင္ေက်ာင္း၊ စိုက္ပ်ိဳးေရး ပစၥည္းႏွင့္ အျခားလုိအပ္ခ်က္မ်ားကို လုိအပ္ေနသည့္ေနရာတိုင္းမွာ ျဖည့္ဆီးေဆာင္ ရြက္ေပးလွ်က္ရွိသည္။
နက္ရႈိင္းက်ယ္ျပန္႔သည့္ ေခတ္သစ္ကြင္းျပင္က်ယ္ၾကီးထဲမွာ ရိုးရာယုံၾကည္မႈႏွင့္ ေလွၾကီးထိုး ရိုးရိုးၾကီးသြားေနလုိ႔မျဖစ္နိုင္ေတာ့ေၾကာင္းကို ဘုန္းေတာ္ၾကီးဒလုိင္း လားမားက နားလည္သေဘာေပါက္သည္။ လမ္းေဖာက္ျခင္း၊ တံတားေဆာက္ျခင္း စသည့္ လုပ္ငန္းခြင္ေတြထဲမွာေရာက္ေနၾကသည့္ တိဗက္လူငယ္ေတြကို ျပန္ေခၚျပီး ေခတ္မီသိပၸံနည္းပညာႏွင့္ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းဆိုင္ရာပညာရပ္ေတြကို တိဗက္ လူငယ္ေတြကို သင္ယူေစပါသည္။ ေက်ာင္းေတြမွာ တိဗက္ႏွင့္ အိႏၵိယလူမ်ိဳး ဆရာ ဆရာမေတြက အဂၤလိပ္၊ တိဗက္ႏွင့္ ဟိႏၵီစကားတို႔ကိုသင္ယူေစသည္။ အတိတ္မွာ ရခဲ့တဲ့ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြကို ကုစားဖို႔အတြက္ဆိုရင္ေတာ့ ပညာေရးသည္သာ အေကာင္းဆုံးေဆးတခြက္ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
ဘုန္းေတာ္ၾကီးဒလုိင္းလားမားသည္ ၁၉၆၀-ျပည္ႏွစ္ ဧျပီလတြင္ ဓရံဆာလာမွာ ေျပာင္း ေရြ႕ေနထိုင္ျပီးေနာက္ သိပ္မၾကာမီအခ်ိန္မွာပင္ တိဗက္အေ၀းေရာက္ အစိုးရအဖြဲ႔ကို ဖြဲ႔စည္းလုိက္ပါသည္။ တိဗက္အေ၀းေရာက္အစိုးရအဖြဲ႔တြင္ ၀န္ၾကီးေျခာက္ဦး ပါရွိျပီး ျပည္ထဲေရး၀န္ၾကီး႒ာန၊ သာသနာေရးႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ၀န္ၾကီး႒ာန၊ နိုင္ငံျခားေရး ၀န္ၾကီး ႒ာန၊ ပညာေရး၀န္ၾကီး႒ာန၊ လုံျခဳံေရးႏွင့္ ဘ႑ာေရး၀န္ၾကီး႒ာနဟူ၍ ၀န္ၾကီး႒ာန ေျခာက္ခုရွိသည္။ ၁၉၆၀-ခုႏွစ္ေႏြရာသီမွာ အိႏၵိယအစိုးရေရွ႕ေနမ်ားအကူအညီျဖင့္ တိဗက္အေ၀းေရာက္ အစိုးရအဖြဲ႕ရဲ႕ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒမူၾကမ္းကို ေရးဆြဲေပးခဲ့ သည္။
ဘုန္းေတာ္ၾကီးဒလုိင္းလားမားရဲ႕ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ျဖစ္ပါသည္။ အစိုးရဆိုတာ ျပည္သူရဲ႕ ဆႏၵကို ျဖည့္ဆီးေပးရမည့္အဖြဲ႔အစည္းျဖစ္သည္။ အစိုးရဆိုတာ ျပည္သူ ေတြရဲ႕ပူးေပါင္းပါ၀င္ေဆာင္ရြက္မႈအားနဲ႔ တည္ေဆာက္ရေသာ အဖြဲ႔အစည္း တခုျဖစ္ သည္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးရဲ႕ တိဗက္အေ၀းေရာက္အစိုးရအေနနဲ႔ ဘယ္လုိအခက္အခဲမ်ိဳးပဲ ရွိရွိ သတၱိရွိရွိရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းသြားမည္ျဖစ္ျပီး ေခတ္သစ္မွာ တိဗက္လူမ်ိဳးေတြကို ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ေစရမည္ဟု ဘုန္းေတာ္ၾကီးက မိန္႔ပါသည္။ သူ႔တိုင္းျပည္ သူ႔လူမ်ိဳး အတြက္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးဒလုိင္းလားမားရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ခ်က္ေတြက ယုံမွားသံသယ ျဖစ္စရာ အလ်ဥ္းမရွိပါ။ အသက္အရြယ္ၾကီးရင့္ေနျပီျဖစ္သည့္တိုင္ ကမၻာ့နိုင္ငံ အမ်ားအျပားသို႔ မေနမနားခရီးသြား၍ တကၠသိုလ္မ်ား ေကာလိပ္ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ေဟာေျပာပို႔ခ်ေပးျခင္းျဖင့္ တိဗက္လူမ်ိဳးမ်ားရဲ႕ အေျခအေနကို ကမၻာၾကီးႏွင့္ မိတ္ဆက္ ေပးခဲ့သည္။ အေမရိကန္သမၼတအပါအ၀င္ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားသည့္ ကမၻာ့ ေခါင္း ေဆာင္မ်ားႏွင့္ေတြ႔ဆုံျပီး တိဗက္လူမ်ိဳးမ်ားကို အကူအညီေတြေပးၾကဖို႔ ေမတၱာ ရပ္ခံခဲ့ဖူးသည္။
အတိတ္က အတိတ္မွာ က်န္ခဲ့ျပီဟုဆိုသည့္တိုင္ အမာရြတ္ေတြကို ေတြ႔ျမင္ေနရသည္။ အျပင္မွာ ရခဲ့တဲ့ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြကုိ ကုစားလုိ႔ ရခ်င္ရႏိုင္ေပမယ့္ စိတ္မွာရခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာအနာတရေတြကို အၾကြင္းမဲ့ေပ်ာက္ကင္းသြားေအာင္ ကုစားဖို႔ဆိုရင္ေတာ့ အခ်ိန္ေပးဖို႔လုိပါလိမ့္ဦးမည္။ ဒီအတြက္ ေနာက္ထပ္ေပးဆပ္ရဦးမည့္အခ်ိန္ေတြက အႏွစ္ငါးဆယ္လား၊ အႏွစ္ရွစ္ဆယ္လား၊ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာလား၊ ဒါမွမဟုတ္…..။
ျမဴခုိးေတြေ၀ေနလုိ႔နဲ႔ တူပါရဲ႕။ အခန္းျပတင္းေပါက္ကေန အျပင္ကို လွမ္းၾကည့္ လုိက္ေတာ့ မႈံပ်ပ်ညေနခင္းေအာက္မွာ ေရခဲေတာင္ၾကီးေတြက မပီ၀ိုးတ၀ါး။ အေ၀း ေရာက္ တိဗက္ျပည္သူေတြရဲ႕ အနာဂတ္က မည္သို႔ရွိပါလိမ့္။
လာဆာအဓိကရုဏ္းျဖစ္ျပီးေနာက္ တိဗက္လူမ်ိိဳးအမ်ားစုက ေမြးရပ္ေျမကို စြန္႔ခြါ သြားၾကပါသည္။ ျပည္မၾကီးရဲ႕ စုိးမုိးျခယ္လွယ္မႈကို မခံယူလုိဟူေသာ အေၾကာင္းျပ ခ်က္ျဖင့္ အမိေျမကို စြန္႔ခြါခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အဆင္မေျပေစလုိသူေတြရဲ႕ ဥာဏ္ ကစားတဲ့ပြဲမွာ အဆင္မေျပမႈကို ထုတ္ျပလုိက္ျပီဆုိကတည္းက အရႈံးက ကိုယ့္ဘက္မွာပဲ ရွိပါလိမ့္မည္။ တိဗက္ေက်းလက္ေဒသေတြမွာ တိဗက္လူမ်ိဳးေတြ မရွိၾကေတာ့။ တိဗက္တို႔စြန္ခြါသြားသည့္ေနရာေတြမွာ ျပည္ၾကီးသားေတြ၀င္ေရာက္ေနရာယူလာၾက ျပီျဖစ္သည္။ ပီကင္းက တရုတ္စစ္သား ႏွစ္သိန္းေက်ာ္ကို တိဗက္ေဒသကို ပို႔လုိက္ ပါသည္။ တရုတ္စစ္သည္ေတာ္မ်ားႏွင့္ တိဗက္ေတာင္တန္းသမီးပ်ိဳကေလးမ်ားရဲ႕ ရင္ခ်င္းအပ္မယ့္ဇာတ္လမ္းေတြကို တင္ဆက္လုိက္ျပီျဖစ္သည္။ ေပ်ာ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မေပ်ာ္သည္ျဖစ္ေစ အလုိတူျခင္း၊မတူျခင္းသည္ ကိုယ့္ပိုင္ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိသည့္ ျပ႒ာန္း ခ်က္မ်ားမဟုတ္ပါေလေတာ့။ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ရင္ေသြးေလးေတြက အလုိလုိ ျပည္ၾကီးသားစာရင္းေပါက္ျပီးသားျဖစ္သည္။ သည္နည္းျဖင့္ တိဗက္ေဒသအခ်ိဳ႕မွာ တိဗက္လူမ်ိဳးေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ရသည္။
တိဗက္သည္ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ရခုိင္ျပည္ဇာတ္လမ္းႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္တူမည္ထင္ပါသည္။ ရခုိင္ေက်းရြာကေလးေတြမွာ ရခုိင္လူမ်ိဳးေတြမရွိၾကေတာ့ဘူးတဲ့။ ေရၾကည္ရာ မ်က္ႏုရာ ရွာရင္း က်ေပ်ာက္ခဲ့ရတဲ့အိပ္မက္တခ်ိဳ႕ကို ျပန္ေတြ႔ခ်င္ေနမိပါေသးေတာ့သည္။ တရားခံ က ဘယ္သူေတြလဲ။ ဘယ္သူေတြကို လက္ညွိဳးထိုးမွာလဲ။ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူကိုမွ တပ္အပ္ေသခ်ာစြာ အျပစ္ပုံခ်လုိ႔မရဘူးလို႔ေတာ့ လက္လႊတ္စပယ္မေျပာလုိက္ပါႏွင့္။ သဘာ၀ သယံဇာတေတြ ပြန္းပဲ့ရုံတင္ေလာက္ဆုိရင္ အစားထိုးလုိ႔ ရႏို္င္ပါေသးသည္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေသြးေတြသားေတြ ပြန္းပဲ့ကုန္မွျဖင့္..။ ဘယ္အရာမွ အစဥ္ထာ၀ရ တည္ျမဲျခင္းမရွိဟုဆိုသည့္တိုင္ ခိုင္ျမဲျခင္းသေဘာကို ခုံမင္ႏွစ္ျခိဳက္တတ္ၾကသည္မွာ လူသားတို႔၏ အစြဲအလမ္းတခုပင္ျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။
တိဗက္ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ အေမရိကန္ စီအိုင္ေအရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ တိဗက္ လူငယ္ မ်ားကို အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု ကိုလုိရာဒိုျပည္နယ္ထဲတြင္ စစ္ပညာေလ့က်င့္ သင္ၾကားေပးျပီးေနာက္ တိဗက္ျပည္သို႔ ျပန္ပို႔ေပးခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ စစ္ပညာသင္တန္း ဆင္းလာခဲ့သည့္ တိဗက္လူငယ္တို႔ တိဗက္ျပည္သို႔ ျပန္ေရာက္လာေသာအခါ တိဗက္ျပည္က ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ျပီျဖစ္သည္။ တိဗက္ေတာ္လွန္ေရးအစကတည္းက တိဗက္လူငယ္အမ်ားစုကို ပီကင္းပို႔ျပီး သင္တန္းေပခဲ့သည့္တိဗက္လူငယ္အမ်ားစုက တိဗက္ျပည္ျပန္ေရာက္ျပီးေနာက္ ေဒသႏၱရအုပ္ခ်ဳပ္ေရးတာ၀န္ကို စတင္ထမ္းေဆာင္ ေနျပီျဖစ္သည္။ သူတို႔ကို နား၀င္ေအာင္ ေဖ်ာင္းဖ်နိုင္ဖို႔ ဘယ္လုိမွ မျဖစ္နိုင္ေတာ့။ ပီကင္းက တိဗက္ကို အကြက္ေပါင္းမ်ားစြာ အသာစီးယူျပီး ကစားသြားျခင္းျဖစ္သည္။
သည္ႏွစ္ေႏြရာသီမွာ အိမ္နီးခ်င္းတိုင္းျပည္မ်ားသို႔ ထြက္ခြါသြားၾကသည့္ တိဗက္လူဦးေရ က အခါတိုင္းထက္ ပို၍မ်ားျပားလာသည္။ အိမ္နီးခ်င္းတိုင္းျပည္မ်ားကေနတဆင့္ တိဗက္ျပည္ရဲ႕ ဆိုး၀ါးလွတဲ့အေျခအေနေတြကို ကမၻာၾကီးကို ခ်ျပလုိက္ျခင္းျဖင့္ ပီကင္းရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးသိကၡာကို ထိုးႏွက္တိုက္ခုိက္္ၾကပါေတာ့သည္။ တိဗက္ျပည္ ျပန္လည္ရရွိေရးအတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မီးရိႈ႕အဆုံးစီရင္ျပီး ဆႏၵျပသူေတြရွိသလုိ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပသူေတြလည္း ရွိသည္။
စာေရးသူ ဓရံဆာလာမွာေနတုန္းကေတာ့ တိဗက္ေတြရဲ႕ ဆႏၵျပပြဲေတြကို မၾကာခဏ ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရဖူးပါသည္။ ဓရံဆာလာရဲ႕ ေမွာင္ရီပ်ိဳးပ် ညေနဆည္းဆာအခ်ိန္တြင္ ဆႏၵျပ ပြဲေတြ က်င္းပေလ့ရွိသည္။ လူတိုင္းရဲ႕ လက္ထဲမွာ မီးထြန္းထားတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္ ကေလးေတြကို ကုိယ္စီကိုင္ျပီး လမ္းမေတြေပၚမွာ စီတန္းလမ္းေလွ်ာက္ၾက ျခင္းျဖစ္သည္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကိုယ္တိုင္က နိုင္ငံေရးရည္ရြယ္ခ်က္ ၾကီးၾကီးမားမား မရွိသည့္တိုင္ မိတ္ေဆြတိဗက္ေတြကို နည္းနည္းကေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ အားရွိပါေစေတာ့ ဟူေသာစိတ္ျဖင့္ သူတို႔ႏွင့္အတူ လုိက္ပါခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ျပီးေတာ့ ကိုယ္တိုင္ေတြ႔ၾကဳံ ေနရသည့္ သူတို႔အခက္အခဲကို စာနာသနားမိတာလည္းပါသလုိ ကိုယ္တတ္ႏိုင္သည့္ ကိစၥမို႔ ပါ၀င္အားျဖည့္သည့္အေနျဖင့္ ကူညီေပးခဲ့ျခင္းလည္းျဖစ္သည္။ တိဗက္အေ၀း ေရာက္အစိုးရႏွင့္ တိဗက္ဘုန္းေတာ္ၾကီးမ်ားက ဦးေဆာင္က်င္းပေလ့ရွိသည့္ ညေနခင္း စီတန္းလမ္းေလွ်ာက္ဆႏၵျပပြဲတြင္ ဆရာေမ-ဟုေခၚသည့္ ေဒါက္တာဦးေမဓာလည္း ပါသည္။ ဗီယက္နမ္ မဟာယာနဦးဇင္းေလးေတြလည္း ပါသည္။ ဥေရာပ၊ အေမရိက စသည့္ႏိုင္ငံမ်ားက နိုင္ငံျခားသားေတြလည္း အစုံပါ၀င္ၾကတာကို ေတြ႔ျမင္ရပါသည္။ မိုးစုန္းစုန္းခ်ဳပ္သြားသည္အထိ မီးညွိထားတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္ကေလးေတြကို ကိုယ္စီ လက္ကကိုင္ျပီး ဓရံဆာလာျမိဳ႕ရဲ႕ လမ္းမေတြေပၚမွာ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ စီတန္းလွည့္လည္ၾက ျပီးေနာက္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေနရာအေရာက္မွာပဲ က်ေနာ္တို႔တေတြ လမ္းခြဲခဲ့ၾက ပါသည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါဦးမည္
ကိုသစ္ (သီတဂူ)
၉၊ ၁၂၊ ၂၀၁၈
Comments