 |
| လူထုဦးလွ၊ ေဒါက္တာသန္းထြန္း၊ ေရႊကိုင္းသား၊ ညိဳျမ၊ လူထုေဒၚအမာ (ေကာင္းကင္အြန္လိုင္း) |
ေမာင္စြမ္းရည္ - လူထုဦးလွႏွင့္ အရင္းႏွီးဆုံးပုဂိၢဳလ္
(မိုးမခ) စက္တင္ဘာ ၂၆၊ ၂၀၁၈
ကြ်န္ေတာ္ဟာ ဦးလးလူထုဦးလွထုတ္ခဲ့တဲ့ ႀကီးပြားေရးမဂၢဇင္းကုိ စာဖတ္တတ္စအရြယ္ကစၿပီး ဖတ္ခဲ့ရပါ တယ္။ လစဥ္ မွန္မွန္ဖတ္ရတာေတာ့ မဟုတ္ပါ၊ ဒါေပမယ့္ စဲြေနပါတယ္၊ ဦးဘဂ်မ္းရဲ႕ ကာတြန္း လက္ရာေတြ ပါေနလုိ႔လား မဆုိႏုိင္ပါ၊ ကာတြန္း (ကယ္ရီေကးခ်ား) လက္ရာ မမ်ားေပမယ့္ ထြန္းလိႈင္ဆုိသူရဲ႕ ရုပ္ေျပာင္ကာတြန္းမ်ားကုိလဲ အမွတ္ထင္ထင္ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ ထြန္းလိႈင္ဆုိတာ ႀကီးပြားေရးမဂၢဇင္းမ်ားကလဲြလုိ႔ တျခားမွာမွာ မွတ္မွတ္ရရ မေတြ႕ခဲ့မိပါ၊ သူဆဲြတာကလဲ ဟစ္တလာတုိ႔ ေဒါက္တာဘေမာ္တုိ႔ ပုံေတြလုိ႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိေနပါ တယ္၊ ႀကီးေတာ့ျပန္မဖတ္မိပါ၊ ေဒါက္တာဘေမာ္နဲ႔ ဟစ္တလာတုိ႔မွာက ထူးျခားတဲ့ အမွတ္သေကၤတေတြ ပါရွိ ပါတယ္၊ ေဒါက္တာ ဘေမာ္ဆုိရင္ ညာဘက္မ်က္ခုံးထိ ေခါင္းေပါင္းနဲ႔ ဖုံးေန တတ္တယ္။ ဟစ္တလာမွာလဲ အဲသလုိ ညာမ်က္ခုံးေပၚထိ ဆံပင္အုပ္ေနပါတယ္၊ ႏွာေခါင္းေအာက္ေျခမွာလဲ ေဘးမကားပဲ တလက္မေလာက္ ႏႈတ္ ခမ္းေမြး စုစုေလးပါရွိပါတယ္၊ ဒီပုံႏွစ္ပုံကုိ ဒီေနရာအထိ ျပန္ဆဲြျပႏုိင္ပါေသးတယ္၊ အဲဒိထြန္းလိႈင္ဆုိတာ ဆရာေတာ္ ေရႊကိုင္းသား ဦးေသာဘိတရဲ႕ ကေလာင္နာမည္လုိ႔ ေနာက္မွ သိလာရပါတယ္၊ ရတနာပုံဖိုးမွတ္စု ဆုိတာလဲ ေမာင္ထြန္း လိႈင္ပါတဲ့။
ကုိထြန္းလိႈင္က စစ္ကုိင္းသား။ စစ္ကုိင္းမွာ စာေရးဆရာ မဟာေဆြ၊ စာေရးဆရာ ေဇယ်ာေမာင္ (မန္းတကၠသိုလ္ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ဦးကုိေလး) တုိ႔နဲ႔ စစ္ကုိင္းၿမိဳ႕ တေကာင္းရပ္မွာ အတူ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းခဲ့ရသူမ်ားျဖစ္ေပမယ့္ လူခ်င္းေတာ့ မရင္းႏွီးခဲ့ၾကဘူးလုိ႔လဲ သိရပါတယ္၊ ကုိထြန္းလိႈင္မွာ ပညာဆုံးေအာင္ မသင္ရပဲ မူလတန္းဆရာျဖစ္သင္ေက်ာင္းကုိ တက္ခဲ့ၿပီး ေက်ာင္းဆရာလုပ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြေရွ႕ စကားမေျပာရဲလုိ႔ တဲ့၊ မႏၱေလး ေက်ာက္စာရုံးမွာပဲ စာကူး၊ ပန္းခ်ီကူးစတဲ့ အလုပ္ေတြလုပ္ရတဲ့ စာေရးအလုပ္ပဲ ဝင္လုပ္ေနခဲ့ရာက အလုပ္ထြက္ သကၤန္းဝတ္ သုေတသနစာေရးဆရာအျဖစ္နဲ႔ တသက္လုံး ေနထုိင္သြားခဲ့တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ မွတ္သားမိသေလာက္ကေတာ့ ထြန္းလိႈင္အမည္နဲ႔ ကာတြန္းရုပ္ေျပာင္ဆဲြပါတယ္၊ တကယ္ ေတာ့ သူက ပုဂံဘုရားေတြက နံရံပန္းခ်ီေတြ ကူးယူတဲ့အလုပ္ လုပ္လာခဲ့တာပါ၊ စာေရးေတာ့ ေရႊကုိင္းသား၊ ရတနာပုံဖုိးမွတ္စုစတဲ့ အမည္မ်ားနဲ႔ စာေရးပါတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိတာကေတာ့ ေရႊဘုိဗုံႀကီးသံ၊ ေကာက္စုိက္သီခ်င္းေတြပါပဲ၊ ေရႊဘုိဗုံႀကီးသံဆုိတာ ေရးသူအမည္မပါတဲ့ folks song ေခၚ လူထုေတးအမ်ိဳးအစားျဖစ္တာကုိ သတိျပဳမိပါတယ္၊ ျမန္မာႏုိင္ငံသုေတသနအသင္းဂ်ာနယ္နဲ႔ ႀကီးပြားေရးမဂၢဇင္းမ်ားမွာပဲ ဒီလုိစာမ်ိဳးကုိ ဖတ္ရဖူးပါ တယ္၊ ဆင္းရဲသားလူထုရဲ႕ ေရးသူမရွိ ေရးသူမသိတဲ့ စာမ်ိဳးကုိ လူရာသြင္းျခင္းပါပဲ၊ စာေပအျဖစ္ စင္တင္ျခင္းပါပဲ။
ဦးေလးနဲ႔ေဒၚေဒၚတုိ႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး မႏေလးကုိ ၁၉၃၉ မွာ ေျပာင္းလာခဲ့တယ္၊ မၾကာခင္ ဒုတိယကမာၻစစ္ၿပီး စာနယ္ဇင္းထုတ္ေဝမႈေတြ ရပ္သြားတယ္၊ စစ္ႀကီးၿပီးေတာ့မွ ျပန္ထုတ္ၾကတယ္၊ ဦးေလးကေတာ့ စစ္အတြင္းမွာေတာင္ စာအုပ္ ဆက္ထုတ္ခဲ့ပါေသးတယ္၊ စစ္ၿပီးေတာ့ ၁၉၄၅ ဇူလုိင္မွာ လူထုဂ်ာနယ္၊ ၁၉၄၆ ဧၿပီ မွာ လူထုသတင္းစာ ထုတ္ပါတယ္၊ လူထုမွာ သူရ(ရွမ္းျပည္)၊ ဆန္းထြန္း (မန္းတကၠသုိလ္)၊ ေမာင္ေနဝင္း(ေနရီရီ)၊ ေမာင္သာႏုိးစတဲ့ စာေရးဆရာ မ်ား အယ္ဒီတာအျဖစ္ လုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္၊ အဲဒီအခါမွာ ေရႊကုိုင္းသားနဲ႔ ျပန္ဆက္ပါတယ္၊ ေရႊကုိင္းသားရဲ႕အကုိႀကီး ဦးဘကြန္းေရာ၊ သူ႔တူ ကုိလွျမင့္ပါ လူထုမွာ သတင္းေထာက္လုပ္ၾကပါတယ္၊ ဒီလုိနဲ႔ ဆရာေတာ္နဲ႔ လူထုနဲ႔လဲ ျပန္ဆက္မိျပန္ပါတယ္၊ စစ္ကုိင္းနဲ႔ မႏၱေလးဆုိတာ ၿမိဳ႕ေတာ္ညီေနာင္မဟုတ္လား၊ ဧရာဝတီပဲ ျခားတာေၾကာင့္ ေရအုိးနဲ႔ ေရမႈတ္ဆုိသလုိ လာခ်င္လွ်င္ အနီးေလးပါပဲ။ ဆရာေတာကေတာ့ တခါတေလ ေန႔စဥ္လာပါတယ္၊ လူထုတုိက္မွာ ဆြမ္းကပ္ခ်ိန္ ေနာက္က်သြားရင္ေတာ့ လုံးဝ ဆြမ္းမစားေတာ့ဘူးတဲ့။
ေရႊကုိင္းသား ဦးေသာဘိတဟာ လူထုသတင္းစာ၊ လူထုဂ်ာနယ္မွာ သမုိင္းေဆာင္းပါ၊ စာေပေဆာင္းပါး ေတြ မျပတ္ေရးၿပီး စာအုပ္အျဖစ္ သီးျခားေရးေပးထားတာေတြလဲ ရွိတယ္လုိ႔ဆုိပါတယ္၊ ဥပမာ ဆင္ယင္ထုံးဖဲြ႔မႈသမုိင္း၊ တံဆိပ္ေခါင္းသမုိင္း ဆုိတာမ်ိဳးေတြပါ၊ ငလ်င္သမုိင္းတုိ႔ စစ္ကုိင္းေတာင္ သစ္ပင္ပန္းပင္ေတြအေၾကာင္း စာအုပ္ေတြက အပုံအပင္ ရွိပါေသးတယ္၊ ၁၉၅၁ မွာ ဆင္ယင္ထုံးဖဲြ႔မႈစာအုပ္ကုိ လူထုတိုက္ကထုတ္ေတာ့ ပထမဦးဆုံးေပးတဲ့ စာေပဗိမာန္သုတေပဒသာဆု ျခီးျမွင့္တာကို ခံရပါတယ္။ စာအုပ္ထဲက ရုပ္ပုံေတြကုိ ဆရာေတာ္ကုိယ္တုိင္ဆဲြတာပါ၊ သည့္ေနာက္လဲ လူထုတုိက္ကထုတ္က ထုတ္သမွ် သုေတသနဆုိင္ရာ စာအုပ္ေတြအားလုံးကုိ တည္းျဖတ္ေပးပါေသးတယ္။
ဆရာႀကီး သခင္ကုိယ္ေတာ္မိႈ္င္းရဲ႕ ေလးခ်ိဳးေပါင္းခ်ဳပ္ ပထမဆုံးထုတ္ေတာ့ ဆရာႀကီးကုိယ္တုိင္က သူ႔ သားသမီးသဖြယ္ ျဖစ္တဲ့ “ေမာင္လွ မအမာ” တုိ႔ဆီကုိ စာအုပ္လွမ္းပုိ႔ၿပီး ထုတ္ေဝေစတဲ့အခါ ဦးေလးတုိ႔၊ ေဒၚေဒၚတုိ႔က ဆရာေတာ္ကုိ တည္းျဖတ္၊ ပရုဖတ္ေပးေစရုံမက အမွာစာပါေရးခုိင္းခဲ့တာပါ၊ ဆရာေတာ္ကလဲ တေလးတစား တည္းျဖတ္ ေပးခဲ့တာပါ၊ ေပမူက ကူးယူတည္းျဖတ္ရတဲ့ ဦးၿခိ္မ့္ရဲ႕ အီတာလီယန္သြားမွတ္တမ္းလုိဟာမ်ိဳးကုိလဲ ဆရာေတာ္တည္း ျဖတ္ေပးခဲ့ရတာပါ၊
ဦးေလးတုိ႔မွာ ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္သူငယ္ခ်င္းေတြအမ်ားႀကီးရွိပါတယ္၊ ဇဝန၊ သုခ၊ မဟာေဆြ၊ သူရိယ ဦးသိမ္းေမာင္၊ သခင္ဇင္၊ သခင္သန္းထြန္း၊ ဦးေဇာ္ဝိတ္၊ ကာယဗလဦးထြန္းရွိန္၊ ဦးေမာင္ေမာင္ စသျဖင့္ ဘက္စုံက အေပါင္းအသင္းအစုံရွိပါတယ္၊ ဦးေသာဘိတကေတာ့ ရဟန္းဝတ္စာေပ “မိတ္ေဆြ”ပါ၊ ဦးေလး ေဒၚေဒၚတုိ႔ မွာ ရဟန္းဝတ္စာေရးဆရာ သုံးပါးႏွင့္ ရင္းႏွီးကြ်မ္းဝင္ခဲ့ပါတယ္၊ ဦးေလးက သူ႔မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ စကားစပ္ရင္ ရယ္စရာလုိလုိနဲ႔ ခုလုိေျပာေလ့ရွိသတဲ့။
“ ဦးကုလိန (စာေရးဆရာ မင္းရွင္ေနာင္)နဲ႔ အရွင္ဥာဏိသရ( စာေရးဆရာဦးဆန္းထြန္း)တုိ႔ကုိ လူမထြက္ပါနဲ႔ လုိ႔ အတန္တန္ေတာင္းပန္ေပယ့္ မရဘူး။ ဦးပဇင္း ဦးေသာဘိတက်ျပန္ေတာ့လည္း လူဆုိေပမယ့္ ဘုန္းႀကီးနဲ႔ မျခား ေနထုိင္တာမုိ႔ သကၤန္းမဝတ္လည္း မထူးပါဘူး၊ ဦးပဇင္းရယ္လုိ႔ ေလွ်ာက္ထားတာလဲ မရဘူး” လုိ႔ေျပာဖူးပါသတဲ့။ ဘယ္လုိေျပာေျပာမရပါ၊ ရဟန္းဝိနည္းကုိ နည္းနည္းကမွ် အၿငိအစြန္းမခံပဲ သကၤန္းဝတ္နဲ႔ပဲ အရုိးထုတ္သြားခဲ့ပါတယ္၊
ဒီလုိသကၤန္းဝတ္နဲ႔ ေနရင္းက သုေတသနေဆာင္းပါးေတြလဲ မျပတ္ေရးပါတယ္၊ ေရွးေဟာင္းပစၥည္း၊ ျမန္မာမႈပစၥည္းမ်ိဳးစုံကုိလဲ စုပါတယ္၊ တုိင္ကပ္နာရီ၊ ေျမေဆးတံ၊ တံဆိပ္ေခါင္းတုိ႔ကုိ စနစ္တက်စုခဲ့ပါတယ္၊ စာေရးၿပီးတုိင္း လူထုတုိက္ကုိ ဆရာေတာ္ကုိယ္တုိင္ လာေပးရွာတာပါ၊ ဆရာေတာ္မွာ လက္တုိလက္ေတာင္းခုိင္း စရာလဲမရွိပါ၊ တပါးတည္းမေနပါႏွင့္ အေဖာ္တေယာက္ေလာက္ေခၚထားပါလုိ႔ ဦးေလးတုိ႔ ေဒၚေဒၚတုိ႔က ေျပာ လြန္းလုိ႔ အေဖာ္မေခၚခ်င္လဲ ေခၚထားရေပမယ့္ ဘယ္အေဖာ္မွ လူသူကင္းတဲ့ ေတာႀကိဳေတာင္ၾကားကုိ တာရွည္မေနႏိုင္ၾကပါ၊ ဆရာေတာ္ကုိ လူထုတုိက္က စာေရးေရး မေရးေရး တစ္လအနည္းဆုံး ေငြက်ပ္ ၃၀၀ ေထာက္ပံ့ပူေဇာ္ထားပါတယ္၊ ဖတ္စရာစာနယ္ဇင္းမ်ားကုိလဲ မႏၱေလးမွာအႀကီးဆုံး စာအုပ္ကုိယ္စားလွယ္ျဖစ္တဲ့ ရဲရင့္ စာေပတုိက္နဲ႔ ဆက္ေပးထားပါတယ္၊ လုိခ်င္သမွ်စာအုပ္ကုိ ဝယ္ယူၿပီး အေၾကြးမွတ္ထားခဲ့တာကုိ လူထုတုိက္က အေၾကြးဆပ္ေပးပါတယ္၊ စာေပသမားတစ္ေယာက္(တစ္ပါး) အဖုိ႔ ကုိယ္ဖတ္ခ်င္သေလာက စာအုပ္ ေတြကုိ ကုိယ့္အိတ္ထဲက ေငြမစုိက္မထုတ္ရပဲ တသက္လုံးဖတ္သြားႏုိင္တယ္ဆုိတာ ဘယ္ေလာက္စိတ္ခ်မ္းသာ စရာေကာင္းလုိက္မလဲလုိ႔ စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါ၊
ဆရာေတာ္ေရႊကုိင္္းသားအေနနဲ႔ မႏၱေလးကုိကူးၿပီး စာမူပုိ႔တယ္ဆုိတာ တကယ္ေတာ့ ဆရာေတာ္ကုိယ္ တုိင္မပုိ႔ပဲ လူထုတုိက္က ကားနဲ႔ အယူေတာ္ လႊတ္လုိ႔ရပါတယ္၊ ဆရာေတာ္က စာအုပ္ဆုိင္ကုိ လာခ်င္တာက တေၾကာင္း၊ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ငယ္ေပါင္းႀကီးပြားေရးမဂၢဇင္း မိတ္ေဆြမ်ားနဲ႔ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ စကားစျမည္ေျပာ ခ်င္တာေၾကာင့္ တေၾကာင္း ျဖစ္ပါတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ တုိ႔နဲ႔လဲ ခရီးသြားရင္း ကားေပၚ ရထားေပၚမွာေတာင္ စာ ေၾကာင္း ေပေၾကာင္းေတြကုိ တေအးေအးနဲ႔ ေျပာလုိ႔မဆုံး ေအာင္ ေျပာၾကဆုိၾကတာပါ၊ စာဆုိေတာ္ေန႔ ေတြဆုိ ရင္ မႏၱေလးစာတမ္းဖတ္ပဲြ စာဆုိေတာ္ကန္ေတာ့ပဲြလာရင္ ဆရာေတာ္ေရႊကုိင္းသားနဲ႔ ငယ္ဆရာရင္း ေက်ာက္စာဝန္ဦးျမနဲ႔ ဦးေခါင္းခ်င္းထပ္ စကားေျပာရတာကုိ အလြန္ပီတျဖစ္ရွာပါတယ္၊ ေက်ာက္စာဝန္ ဦးျမဆုိတာ ဆရာ ေတာ္ကုိ ေက်ာက္စာဖတ္နည္း၊ ဗိသုကာပုံဆဲြနည္း၊ ပန္းခ်ီကူူးနည္း၊ ပ်ဴစာ၊ မြန္စာဖတ္နည္းေတြကုိ လက္ပူးလက္က်ပ္သင္ေပးခဲ့တာပါ၊ ဦးျမက အမွန္မွာ ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္ပါ၊ ဆရာႀကီး ဦးေဖေမာင္တင္လုိပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ဆရာႀကီးႏွစ္ပါးဟာ ဗုဒၶစာေပနဲ႔ ျမန္မာစာေပကုိ ေတာ္ရုံျမန္မာပညာရွင္ေတြထက္ အမ်ားႀကီးပုိသိသူေတြပါ၊ ပုဂံပန္းခ်ီ၊ ပုဂံဗိသုကာနဲ႔ ပုဂံေက်ာက္စာကုိ ဆရာႀကီးႏွစ္ပါးထက္ ပုိသိသူ အလြန္႔အလြန္နည္းပါးလိမ့္မယ္၊
ဆရာေရႊကုိင္းသားဟာ ရဟန္းက်င့္ဝတ္ေတြလဲ ေန႔ညဝတ္မပ်က္ေဆာင္ရြက္ရင္းက ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဗုဒၶဘာသာဝင္တုိ႔ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ထုံးစံေတြကုိ ႏိႈက္ႏိႈက္ခြ်တ္ခြ်တ္ ေလ့လာ ေရးသားသြားခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္၊ လူထုဦးလွ ေဒၚအမာတုိ႔က သူတုိ႔သားသမီးေတြ ထုတ္လုိ႔မကုန္ေအာင္ ဖတ္လုိ႔ မႏုိင္ေအာင္ ေရးသြားခဲ့သလုိ ဆရာေတာ္ကလဲ စာေတြေရးသြားခဲ့တာမုိ႔ ယေန႔ထက္ထိ မထုတ္ရေသးတဲ့ စာေတြရွိေသးတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္၊ သူတုိ႔ သုံးဦးဟာ ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္အျဖစ္ အခင္မင္ဆုံးမိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း သုံးဦးျဖစ္တဲ့ အတုိင္း သူတုိ႔ခ်င္း ဆုံမိၾကလုိ႔ စကားေျပာေနၾကရင္ တၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ ေဘးကၾကည့္သူမ်ားပါ ေမတၱာေရာင္ျပန္ဟပ္ၿပီး ၾကည္ႏူးရပါတယ္၊ “သုံးပြင့္တခုိင္” လုိ႔ ေျပာရရင္ သက္ႀကီးဝါႀကီးေတြကုိ ႏုလြန္းသြားမလားလုိ႔ ေဆာင္းပါး ေခါင္းစဥ္မေပးဝံ့ပါ။
ေဒၚေဒၚက မၾကာခဏ ေျပာဖူးတယ္၊ “ငါတုိ႔ဟာ ဦးဇင္းနဲ႔ ေနာင္ဘဝေတြမွာလဲ ေမာင္ႏွမျဖစ္ပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းတယ္” တဲ့၊ ဆရာေတာ္ကလဲ အလားတူ ဆုေတာင္းတယ္လုိ႔ဆုိပါတယ္၊ ဒီသုံးဦးဟာ ဘဝဆက္တုိင္း ညီအကုိ ေမာင္ႏွမေတြျဖစ္ၾကမွာပါလုိ႔ ယုံၾကည္ပါတယ္၊
ဦးေလး လူထုဦးလွ ကြယ္လြန္ေတာ့ အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြျဖစ္သူ ေရႊကုိင္းသားက မၾကည့္ဝ့ံ မျမင္ရဲလုိ႔တဲ့ ၾကြမလာပါ၊ ေဒၚေဒၚက ဦးဝင္းတင္ကုိ ကားနဲ႔ အေခၚလႊတ္ပါတယ္၊ “ကုိဝင္းတင္၊ ဆရာေတာ္ မလုိက္ဘူးဆုိရင္ ရွင္ေပြ႔တင္ခဲ့၊ ဆရာေတာ္မပါရင္ ရွင္ျပန္မလာခဲ့နဲ႔”တဲ့။ ဆရာေတာ္က လုိက္လာရွာတယ္၊ သူ႔ဒကာေတာ္ အကုိႀကီးရဲ႕ရုပ္အေလာင္းေဘးမွာ အံႀကိတ္ၿပီး အသုဘရႈရွာတယ္၊ ေဒၚေဒၚလုပ္ပုံကလဲၾကည့္ဦး၊ ဆရာေတာ္ရဲ႕ လက္ေမာင္းကုိ ကုိင္လႈပ္၊ မ်က္ႏွာအပ္၊ သင္ကၤန္းနဲ႔ မ်က္ရည္သုတ္ရင္း၊ “ကုိထြန္းလိႈင္ရဲ႕ ရွင့္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ပုံကုိိ ၾကည့္ပါအုံး” လုိ႔ ေအာ္ဟစ္ငုိေၾကြးခဲ့ရွာတယ္၊ ဆရာေတာ္ခမ်ာလဲ တကုိယ္လုံး တုန္ခါသြားၿပီး မ်က္ရည္ မဆည္ႏုိင္ရွာေတာ့ဘူးေပါ့၊ (ဆရာေတာ္က ဦးေလးထက္ ၂ႏွစ္ငယ္ပါတယ္)။
မသန္းယဥ္မာတုိ႔ ကိုညီပုေလးတုိ႔ေရ “သုံးပြင့္တခုိင္” စာအုပ္ကေလးတအုပ္ ထုတ္ပါလား၊ ဘုရားစင္ ေပၚတင္ၿပီး ေန႔စဥ္ကန္ေတာ့ ပူေဇာ္ခ်င္ပါဘိကြယ္။
ေမာင္စြမ္းရည္
ၾသဂုတ္လ၊၂၀၊ ၂၀၁၈
Comments