လင္းသက္ၿငိမ္ ● ၿငီးေငြ႔ျခင္း
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၁၆၊ ၂၀၁၈
လမ္းေပၚက အခ်ဳိရည္ဘူးခြံတလံုးလို
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျမင္လာမိတ့ဲေန႔ေတြ
ယင္ေကာင္ေတြ အံုခဲေနတ့ဲ ေတာင္းထဲကႏို႔ဆီဘူးခြံေတြဟာ
ငါ့အိမ္မက္ အေသေတြ
ကိုယ့္ခလုတ္ ကိုယ္မပိုင္တ့ဲ ယႏၱရားတခုပါပဲ
ကိုယ့္ခြန္အား ကိုယ္ဆံုး႐ႈံးေနရတ့ဲ ႏြားတေကာင္ပါပဲ
ေလန႔ဲလြင့္ေနတ့ဲ ကြၽပ္ကြၽပ္အိတ္ေတြမွာ
ငါ့ဓာတ္ပံု ငါစိတ္န႔ဲလိုက္ကပ္ၾကည့္
မေပ်ာ္ရတ့ဲ ကစားနည္းေတြန႔ဲ ငါ့နာရီငါ မီးတို႔မိတယ္
အေငြ႔ေတြန႔ဲ ေလာင္လို႔
ေပ်ာက္ရွေနတ့ဲ ေႏြဦးေရ
သူစိမ္းဆန္လြန္းတ့ဲ ရယ္သံေတြန႔ဲ
အျပာေရာင္ ဥယ်ာဥ္လမ္းတို႔ေရ
ၾကယ္ေတြကို အပ္န႔ဲလိုက္ထိုးဖို႔အထိ ႐ူးမိတ့ဲညေတြက်မွ
ဘာလို႔ တေမွ်ာ္တေခၚႀကီး ျပန္႔ျပဴးေနရတာလဲ
လူဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေဖ်ာ္ေျဖရင္း
႐ွင္သန္ျခင္းကို ေမြးျမဴေနရတ့ဲ သတၱ၀ါပဲ
ေႂကြေတာ့မယ့္ သစ္ရြက္ေတြေစာင့္ရင္း ဆံပင္ေတြ႐ွည္လ်ား
ကမာၻပ်က္ေတာ့မယ္ ေျပာတိုင္း
ညညအိပ္မရတ့ဲ ေရာဂါသည္ပါပဲ
ဘာမွအသံုးမက်ဘူးလို႔ေျပာလည္း
႐ုပ္န႔ဲနာမ္ကို ျဖတ္ပစ္ဖို႔အထိ သတၱိနည္းဆဲ
ေရထဲက်သြားတ့ဲေက်ာက္ခဲတလံုးရ႕ဲအသံက
ေလာကကိုလက္ျပသြားတာလား
ေလာကအသစ္ဆီထြက္ခြာသြားတ့ဲအေၾကာင္း
သတင္းစကားလား
ဘာမွလက္ဆုပ္လက္ကိုင္မရိွတ့ဲေန႔ေတြဆို
ေထာင္ထားတ့ဲစိတ္က အလိုလိုလဲတာပဲ
တရားသေဘာေတြလာေျပာလည္း
ျပဳတ္က်သြားတ့ဲေရခြက္တခြက္အတိုင္း
ဖတ္ထားတ့ဲစာေတြ ထြက္က်လာဦးမွာပါပဲ ။
လင္းသက္ၿငိမ္
Comments