ဆလိုင္းနံရံ - မိုးေတြၿပိဳတဲ့ လမ္း

မိုးေတြၿပိဳတဲ့ လမ္း

ဆလိုင္းနံရံ
(မိုးမခ) စက္တင္ဘာ ၂၄၊ ၂၀၁၈

မိုးအေၾကာင္း ကဗ်ာေတြေရးၾက သီခ်င္းေတြစပ္ၾကသလို အမွန္တကယ္သာယာတာမဟုတ္ခဲ့ဘူး။ ကဗ်ာ ဆန္တာမဟုတ္ဘူး။ မိုးဟာ ရက္စက္ျခင္းပါပဲ။ ေတာင္ေပၚ မိုးရာသီဟာ ပိုၿပီးရက္စက္တယ္။ 

ဆင္းရဲတဲ့တိုင္းျပည္မွာရြာတဲ့မိုးက ပိုၿပီးရက္စက္တယ္။ လူမွန္းသိလာကတည္းက မိုးရာသီေရာက္လာၿပီဆို ေမာင္ႏွမမ်ားတဲ့ကၽြန္ေတာ္ တို႔မိသားစုအတြက္ သာမန္ စိတ္မခ်မ္းေျမ့မႈေတြ ေရာက္ေရာက္လာတယ္။ စားေရးအတြက္၊ ေနေရးအတြက္၊ ေက်ာင္းတက္ဖို႔အတြက္လိုအပ္ခ်က္ေတြက ခါတိုင္းထက္သံုးဆေလာက္ ရွိတယ္။ မိုးရာသီကို ကြ်န္ေတာ္မႀကိဳက္ခဲ့ဖူးဘူး။

ကြ်န္ေတာ္ဆယ္တန္းကို ေတာင္ေပၚမွာပဲေျဖ၊ ေတာင္ေပၚမွာပဲ ေအာင္ခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဆိုတာ ဒီေတာင္ ေပၚမွာ ေမြး၊ ဒီေတာင္ေပၚမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ ေတာင္ေပၚသား။ ေတာင္ေတြကိုေက်ာ္ၿပီး ေျမျပန္႔ဆိုတာကို မျမင္ဖူးတဲ့ေကာင္။

တကမၻာလံုးကို ေတာင္တန္းေတြနဲ႔ျပည့္ခ်င္ျပည့္ေနမယ္လို႔ယံုၾကည္တဲ့သူ၊ ဒီခ်င္းေတာင္တန္းေတြဟာ အဆံုးရွိလိမ့္မယ္မဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္ထားတဲ့ေကာင္။ ေျမျပန္႔ဆိုတာ ျမင္ေယာင္ၾကည့္ဖူးတာမဟုတ္။ စာအုပ္ေတြထဲက ကမၻာႀကီးကိုလည္ဖူးေပမယ့္္ ရုပ္ခႏၶာနဲ႔ဆို ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ရဲ႕ "ႀကိဳဆိုပါ၏" ဆိုင္းဘုတ္ကို မေက်ာ္ဖူးတဲ့လူ။

ကြ်န္ေတာ့္လိုလူေတြ အမ်ားႀကီးရွိမွာပါ။ ေတာင္ေပၚက ထြက္ရခက္တယ္ေလ။ အလည္အပတ္ေလာက္ အတြက္နဲ႔ ကားညလံုးေပါက္ ေငြအကုန္က်ခံ ဘယ္သူမွမသြားေလာက္ဘူးေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ အဲ့လိုေတြးတာ။

တကၠသိုလ္ဝင္တန္းေအာင္စာရင္းမွာ ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ပါလာကတည္းက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေတြ႔တာက်ဲ သြားတယ္။ ဆရာမေတြနဲ႔ ေတြ႔တာ က်ဲလာတယ္။ အေၾကာင္းကမရွိေတာ့ ေတြ႔ဖို႔ကမၾကံဳေတာ့ဘူး။

တေန႔ေတာ့ ေက်ာင္းမွာအခမ္းအနားတခုရွိတယ္တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဖိတ္ခံရတယ္ေပါ့။ ဆယ္တန္းကို ဂုဏ္ထူးနဲ႔ေအာင္တဲ့သူေတြကို ဆုခ်ီးျမႇင့္တဲ့အစီစဥ္ကလည္းပါေတာ့ ကံေကာင္းလို႔ဂုဏ္ထူးရတဲ့သူေတြထဲ က ကၽြန္ေတာ္လည္းပါေတာ့ သြားခြင့္ရွိသြားတယ္ေပါ့။ အစည္းအေဝးနာမည္ကိုေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းမွာ ပံုမွန္ လုပ္ေနက်အစည္းအေဝးတခုပါပဲ။ သင္းလံုးကြ်တ္အစည္းအေဝးလားတခုခုပဲ။

ထားပါေတာ့။ အစည္းအေဝးကိုတက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။
အစည္းအေဝးက ပံုမွန္လုပ္ေနၾကေတြလိုပဲ။ တခ်ဳိ႕လူေတြ တက္စကားေျပာၾက ၿပီးေတာ့ လက္ခုပ္တီးၾကနဲ႔ ၿပီးသြားေရာ။ အစည္းအေဝးၿပီးလို႔ ဆရာမကိုသြားႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ဆရာမက ကြ်န္ေတာ့္ကို တက္ရမယ့္ တကၠသိုလ္ကို အၾကံေပးတယ္။ တကယ္က ကြ်န္ေတာ္ဘာတက္လို႔ တက္ရမွန္းမသိေသးဘူး။

ဟိုတေလာက ေနာ္ေဝးကျပန္လာတဲ့အစ္မတေယာက္က ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကို ေမးဖူး တယ္။ ခုတက္ေနတဲ့တကၠသိုလ္က တကယ္ဝါသနာပါလို႔တက္ၾကတာလားတဲ့။ ၁၅-၁၆ ႏွစ္မွာ ကိုယ္ဘာ တကၠသိုလ္ဝါသနာပါလဲဆိုတာေရာ သိၾကၿပီလားတဲ့။

အေျဖက ဝါသနာကမသိခဲ့ဘူး၊ ခုတက္တာက ဘာတက္ရမွန္းမသိလို႔တက္တာလို႔ပဲ သူငယ္ခ်င္းက ျပန္ ေျဖလိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အေျဖလည္း ဒါပါပဲ။ ထားပါေတာ့ ဒါကေတာ့ ၾကံဳလို႔ေျပာျပတာပါ။ ဆရာမ အၾကံေပးတဲ့ တကၠသိုလ္က ေရဆင္းစိုက္ပ်ဳိးေရးတကၠသိုလ္တဲ့။

တကယ္ေတာ့ မေန႔တေန႔က အေဖနဲ႔ဒီအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကေသးတယ္။ အေဖကေတာ့ သစ္ေတာ တကၠသိုလ္တက္ေစခ်င္ပံုပဲ။ ဒါမတက္ခ်င္ တိ/ေမြးကု တကၠသိုလ္တက္ဖို႔ ႀကိဳေျပာထားတယ္။ 

ဟားခါးအစိုးရစက္မႈလက္မႈသိပၸံေတာင္တက္ရင္ေကာင္းမလားဆိုၿပီး ၾကားထဲ ေတြးမိေသးတယ္။ အေဖကေတာ့ ရိုးရိုးေမဂ်ာေတြတက္တာကို လံုးဝသေဘာမက်၊ သက္သက္ အခ်ိန္ကုန္ခံ ေငြကုန္ခံျခင္းလို႔ သတ္မွတ္လို႔လားေတာ့မသိဘူး။ အေဖတက္ဖို႔ေျပာတဲ့ ေက်ာင္းေတြက အလုပ္ေသခ်ာတဲ့ေက်ာင္းေတြ ခ်ည္း။

အဲ့ဒီေနာက္ ကြ်န္ေတာ့္ ေဘာ္ဒါေတြနဲ႔စကားေျပာၾကေတာ့ သူတို႔က တိေမြးကုတက္ဖို႔ ေလွ်ာက္ထားၾကၿပီ တဲ့။ 

ကြ်န္ေတာ္လည္း သစ္ေတာမတက္ခ်င္တာနဲ႔ပဲ တိေမြးကုကို ေရြးလိုက္တယ္ဆိုပါေတာ့။ ေနာက္ေန႔က် ေက်ာင္းကိုလိပ္မူၿပီး ဝင္ခြင့္ ေလွ်ာက္လႊာပို႔လိုက္တယ္။
ေနျပည္ေတာ္၊ ေရဆင္းမွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းသံုးေက်ာင္းလံုးက တျခားေက်ာင္းေတြနဲ႔မတူ ဝင္ခြင့္ေျဖရတယ္။ ေျဖခြင့္ရၿပီသိကတည္းက စၿပီး စာေတြနည္းနည္းပါးပါး ျပန္ေႏႊးရတယ္။ ေရဆင္းကို ေလွ်ာက္ထားတဲ့ သူ ငယ္ခ်င္းတေယာက္က စာေမးပဲြမေျဖခင္တပတ္ေလာက္ႀကိဳသြားၾကဖို႔၊ စာေတြဘာေတြလည္း အတူၾကည့္ လို႔ရေအာင္  ေနာက္ နယ္ေျမစိမ္းမို႔ ႀကိဳသြားၿပီးအေျခအေနၾကည့္ရေအာင္ ေျပာလာေတာ့ အားလံုးလက္ခံ လိုက္ၾကတယ္။

ခရီးသြားဖို႔ ျပင္ဆင္လိုက္ၾကတယ္။

အခ်ိန္က မိုးရာသီေႏွာင္းပိုင္းဆိုေပမယ့္ မိုးကေတာ့ မ်ားသထက္မ်ားလာတဲ့ခ်ိန္။ ဒီေနရာမွာ မိုးရာသီကျပန္ ပါလာၿပီ။ ေနေရာင္ျခည္ကိုယ္တိုင္ ခ်င္းျပည္ကို အေရာက္ လာဖို႔ခက္ခဲရတဲ့အထိ မိုးတိမ္ေတြေနရာအႏွ႔ံမွာ ေနရာယူထားၾကတယ္။ သတင္းေတြၾကားေနရတယ္း ေျမၿပိဳၿပီး ကားလမ္းပိတ္တဲ့သတင္းေတြေပါ့၊ ၿမိဳ႕ထဲ မွာလည္း မိုးေရေတြနဲ႔စိုစြတ္ေနၿပီး မိႈတက္ေနတဲ့ၿမိဳ႕လိုျဖစ္ေနၿပီ။ မိႈင္းေတြလည္း ျပည့္လို႔၊ မိုးေရထဲ ေက်ာင္း သြားေနတဲ့ကေလးေတြကိုၾကည့္ရတာ သနားစိတ္ဝင္မိတယ္။

ခ်င္းေတာင္မွာ ရြာတဲ့မိုးက ရြာၿပီဆိုဆက္တိုက္ရြာတဲ့အျပင္ ခ်မ္းကလည္းအေသခ်မ္းတာဗ်၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လည္း ေတာင္ေတြၿပိဳလို႔ လမ္းပိတ္တဲ့သတင္းေတြၾကားေနရ ေပမယ့္ သြားရမယ့္ေန႔ကို သတ္မွတ္လိုက္ၾက တယ္။ ရက္ကပ္မွသြားမိလို႔ လမ္းမွာေတာင္ၿပိဳတာေတြဘာေတြၾကံဳခဲ့ရင္ ဝင္ခြင့္ေျဖခြင့္ပါဆံုးရွံဳးသြားႏိုင္ တယ္။ ေစာၿပီးေရာက္ရင္ ျပႆနာမရွိေပမယ့္ ေနာက္က်မွေရာက္သြားရင္ အခ်ိန္ကုန္လူပင္ပန္းတဲ့အျပင္ ခရီးစရိတ္ေငြေတြက အလကားျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတဲ့ ခရီးပါပဲ။ 

ကားဂိတ္သြားၿပီး Booking လုပ္ထားၾကတယ္။ ကားဂိတ္ေတြကေတာ့ ႀကိဳေျပာထားၾကတယ္။ ကားထြက္ႏိုင္ မထြက္ႏိုင္က မေသခ်ာတဲ့အေၾကာင္း။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ထြက္ျဖစ္ခဲ့ရင္ လိုက္သြားရေအာင္ဆိုၿပီး လက္မွတ္ကိုေတာ့ ျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။ လမ္းေတြၿပိဳရင္ ကားေတြဆက္သြားလို႔မရပဲ လမ္းေပၚအိပ္ရင္အိပ္ ၾကတဲ့အခ်ိန္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ကားဆရာနဲ႔ကားဂိတ္ၾကား အဆက္သြယ္မျပတ္လုပ္ၾကရတယ္။ ေတာင္ၿပိဳၿပီဆို ကားဂိတ္ကေနလည္း ကားကိုမထြက္ခိုင္းေတာ့ဘူး။ ဒီခ်ိန္ေတြဆို ခရီးသြားလည္း ပါးတယ္။ 

တကယ္အေရးႀကီးမွ ခရီးသြားၾကရတယ္။ ေတာင္က အခ်ိန္မေရြးၿပိဳႏိုင္တဲ့အတြက္ ခရီးသြားေတြအတြက္ အသက္အႏၱရာယ္ရွိတယ္။ ေနာက္ၿပီး လမ္းက ကတၱရာလမ္းဆိုေပမယ့္ ကတၱရာရွိမွန္းေတာင္မသိသာ။ ေက်ာက္ခင္းလမ္းလိုလို၊ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြဆို ေျမသားသက္သက္ႀကီးဆိုေတာ့ ရံႊ႕ႏံြလိုျဖစ္တယ္။ ခရီးသြား တာ စြန္႔စားလြန္းရာက်တဲ့အခ်ိန္လိို႔ပဲ ေျပာၾကတယ္။ ၿမိဳ႕တြင္းလမ္းေတာင္ သိပ္ ေကာင္းတာမဟုတ္ဘူး။  ၿမိဳ႕ျပင္လမ္းက ဘယ္လိုအေျခေနရွိမလဲဆိုတာေတာ့ ေတြးၾကည့္လို႔ရတယ္။ 

ကြ်န္ေတာ့္မွာေနာက္ထပ္ျပသနာက အုပ္ထိန္းသူတေယာက္မွ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔လိုက္ဖို႔အဆင္မေျပတာပဲ။ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တေယာက္တည္းမဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုးနီးပါး အုပ္ထိန္းသူ ဘယ္သူ မွမလိုက္ၾကဘူး။ ၇ ေယာက္ေလာက္သြားရမွာဆိုေတာ့ စိတ္ခ်ၾကလို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ မအားၾကတာလား ေတာ့မသိဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္အေဖကေတာ့ မအားတာေသခ်ာတယ္။ အိမ္မွာရွိခ်ိန္ထက္ ရံုးမွာရွိေနတဲ့အခ်ိန္ က ပိုမ်ားတယ္။ အလုပ္ကခြင့္ေတာင္းၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ကိုု လိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကြ်န္ေတာ္သေဘာက်မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္တို႔အိမ္မွာ မိသားစုက ၉ ေယာက္ေတာင္ရွိတာ၊ ေမာင္ႏွမက ၇ ေယာက္ အေဖနဲ႔အေမနဲ႔ ဆို ၉ ေယာက္ေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္က အလတ္။ 

ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္အခ်ိန္သပ္သပ္ႀကီးဖဲ့ေပးဖို႔က အဆင္မေျပဘူးဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္သိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ျပည္မဖက္ကို တခါမွမေရာက္ဖူးဘူးဆိုေပမဲ့ သိပ္ေတာ့မေၾကာက္ဘူး။ကြ်န္ေတာ္ ဗမာစကားနားလည္တယ္။ ေျပာတတ္တယ္။ ေနာက္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ပါေတာ့ ေအးေဆးေပါ့။ ခ်င္းျပည္ဖက္ကေန ေရဆင္းတက္ေနၾကတဲ့သူေတြလည္းရွိေတာ့ အခ်င္းခ်င္းအကူညီေတာင္းၾက ရတာပါပဲ။ 

တကယ္ေတာ့ စိတ္ပ်က္စရာပါပဲ ။

ဒီလိုနဲ႔အိမ္မွာအိပ္ရင္းေနရင္းထိုင္ရင္းစာၾကည့္တိုက္သြားရင္း အခ်ိန္ကကုန္သြားတယ္။  စိတ္ဝင္စားစရာမေကာင္းတဲ့ ခရီးတခုကိုသြားရမယ့္အခ်ိန္က ေရာက္လာတယ္။ ပ်ာယာခတ္ေနတာက အေမ။ စိတ္အပူဆံုးလည္း အေမ။ စိပ္ပုတီး ၊ Holy Water ၊ သူေတာ္စင္ေတြဆီ ဆုေတာင္းစာ စသျဖင့္ စသျဖင့္ ခရီးစဥ္အတြက္ အလုပ္ရႈပ္ေနတယ္။ အေဖက အဝတ္အစား၊ ေစာင္၊ အိတ္ေတြအတြက္ အလုပ္ ရႈပ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ႏွစ္ခုလံုးနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ကိုလမ္ဘတ္လို ကမၻာပတ္ရေတာ့မယ္ေကာင္လိုလို စိတ္ထဲထင္မိတယ္။ ေနရာစိမ္းမွာ ကြ်န္ေတာ္သြားရေတာ့မယ္။ 

ျပတင္းေပါက္ေလးကို အသာယာဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မေန႔ေတြကလို မိုးေတြက သည္းေနဆဲပဲ။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ပ်က္မိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေနေရာင္ျခည္ကို ျမင္ဖို႔ စိတ္ထဲက မရွိပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ ႀကိဳ သိတဲ့အျပင္ေလာက အေျခေနကို ႀကိဳသိသိနဲ႔လိုက္ကာဖြင့္ၿပီး ရာသီဥတုကို ၾကည့္ယံုသက္သက္ပါပဲ။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ။ ဒီၿမိဳ႕က ထြက္ရဖို႔အေျခေနျဖစ္လာတာလည္း သေဘာက်မိျပန္ တယ္။ သံုးေလးရက္ေလာက္ကတည္းက ႀကိဳထုတ္ထားတဲ့ အထုပ္ပိုးကိုတခ်က္ ျပန္စစ္လိုက္တယ္။ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၿပီ။

ပံုမွန္ ဟားခါး-မႏၱေလးက မနက္ ၉ နာရီ ထြက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ရာသီဥတု အေျခေနေၾကာင့္ ညေန ၂ နာရီ ထြက္ရမယ္တဲ့။ အဆင္ေျပေလာက္ပါတယ္။ မႏၱေလး ဘယ္ေလာက္ေဝးမွန္းမသိတဲ့ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဘယ္ခ်ိန္ထြက္ထြက္ ဘာမွေျပာစရာမရွိ။ မိုးကေတာ့ သည္းျမဲသည္းေနတယ္။ ထြက္ဖို႔နီးလာေလ ပိုမၿငိမ္ မသက္ ျဖစ္လာေလျဖစ္တဲ့သူက အေမ။

မိုးကလည္း သည္းသထက္သည္းလာတယ္။ အေမကေတာ့ မသြားေတာ့ဖို႔ပါေျပာေနတယ္။ အေဖက ကား ဂိတ္လိုက္ပို႔ဖို႔ ရံုးကားကို အကူညီေတာင္းထားတယ္။ မိုးက သိပ္သည္းေတာ့ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ဆိုရင္ အထုပ္ ေတြမိုးစိုမွာစိုးတာေၾကာင့္ျဖစ္တယ္။

ေန႔လည္ တစ္ခ်က္ေလာက္ ေရာက္လာၿပီ။ မိုးက ရြာေနတုန္းပဲ။ စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းလွတယ္။ ပံုမွန္ဆို ကြ်န္ေတာ္ TV ၾကည့္ရင္ၾကည့္ေနမယ့္အခ်ိန္၊ အိပ္ရင္အိပ္ေနမယ့္အခ်ိန္။ ခုေတာ့ စိုးရိမ္စိတ္ေတြနဲ႔ စိတ္ လႈပ္ရွားေနရတယ္။ 

ရံုးကားသံကို ကြ်န္ေတာ္ၾကားလိုက္တယ္။ အိမ္မွာကပ္ထားတဲ့ တိုင္ကပ္နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၁ နာရီ ေက်ာ္ေနၿပီ။ သြားဖို႔ကြက္တိပဲ။ အထုတ္ကိုကိုင္ၿပီး အိမ္ျပင္ ထြက္လာတယ္။ ကားဆရာက လာႀကိဳတယ္။ အေမကေတာ့ တတြတ္တြတ္နဲ႔တခုၿပီးတခု မွာလို႔မၿပီးေသး။ ဆုေတာင္းဖို႔၊ လမ္းမွာ ညအိပ္ၾကရင္ဘယ္လို ဘယ္လိုေနရမလဲ၊ တခုၿပီးတခုမွာေနဆဲ။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ကြ်န္ေတာ္ စစ္ေျမျပင္ထြက္မယ့္ စစ္သားလိုေတာင္ ထင္မိတယ္။ ပစၥည္းကို ကားေပၚတင္ၿပီး ထြက္လာၾကတယ္။ အေမကေတာ့ အိ္မ္ေရွ႕မွာ စိတ္ပူပန္မႈေတြ အျပည့္နဲ႔ ရပ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာရဲတယ္။ သူမစိတ္ထဲက ဆုေတာင္းေနေတာ့မယ္ဆိုတာ။ 

ကားဂိတ္ကိုေရာက္လာေတာ့ ပစၥည္းခ်လိုက္ၾကတယ္။ ကားဆရာနဲ႔အေဖက ကားထြက္တဲ့အထိ ေစာင့္ေန ၾကမယ့္ပံုနဲ႔ ရပ္ေနၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက စကားေတြေျပာၾက ရီၾကနဲ႔ ေအးေဆးျဖစ္ေန ၾကၿပီ။ မိုးေတြကေတာ့ ရြာေနဆဲပဲ။ မိုးေတြရြာဆဲလို႔ေျပာလို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ သံသယေတာင္ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္လိမ့္မယ္။ မိုးရြာတာခ်ည္းပဲ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာတယ္ထင္ၾကလိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့ မိုးက တခါမွကို မစဲတာဗ်။ အမွန္တကယ္ မစဲတာ။ 

၂ နာရီထိုးေတာ့ ကားထြက္မယ့္အရိပ္ေယာင္ သိပ္မေတြ႔ရ။၂ နာရီခဲြေလာက္ရွိေတာ့ ကားဂိတ္ကေန ကြ်န္ ေတာ္တို႔ဆီလာၿပီး ေျပာလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ေျမၿပိဳျပန္ၿပီတဲ့။ ဒီေန႔ ကားမထြက္ပါဘူးတဲ့။ ထြက္ရင္လည္း လမ္းမွာအိပ္မယ့္အတူတူ မထြက္ေတာ့တာျဖစ္တယ္တဲ့။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲက အလံုးႀကီးက်သြားသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ ကားမထြက္ေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ ျပန္ၾကယံုပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ ဝမ္းသာမိတယ္။ ဒီမိုးေတြၾကား ကြ်န္ေတာ္ ေတာင္တန္းႀကီးကိုမေက်ာခိုင္းခ်င္ဘူး။ စိတ္ပ်က္စရာေတြခ်ည္းပဲ။ 

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ကိုကိုယ္စီျပန္သြားၾကတယ္။ မိုးက ရြာေနဆဲပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ပ်က္ေနတာကိုေတာ့ မေျပာျပေတာ့ပါဘူး။ အိမ္ကို ျပန္လာတယ္။ အေမက လာႀကိဳတယ္။ အႏၱရယ္ၾကားက အိမ္ျပန္လာတဲ့ သားကို သူႀကိဳေနတာ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး ပံုမွန္အတိုင္း ျပန္ေနတယ္။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ အိမ္ထဲ ေနၿပီး စာဖတ္ေနလိုက္တယ္။ အေမ ခ်က္တဲ့လက္ရာကို ပံုမွန္အတိုင္း စားျဖစ္တယ္။ အငယ္ေကာင္ေတြနဲ႔ ေဆာ့ျဖစ္တယ္။ ခရီးစဥ္ကိစၥ စိတ္ထဲက ထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ဒီအရာက ကြ်န္ေတာ့္ကို မေပ်ာ္ေအာင္လုပ္ ေနတာ။ ကြ်န္ေတာ္ေမ့ဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္တယ္။ ပံုမွန္အတိုင္း ျပန္ေနတယ္။

ေနာက္ေန႔မနက္ ႏို္းလာေတာ့ ပံုမွန္အတိုင္း အိပ္ရာထထခ်င္း ျပတင္းေပါက္မွန္ကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ မိုးနည္းသြားၿပီ။ ဟုတ္တယ္ မိုးဖဲြေလးပဲ ရြာေနတယ္။ ေျမျပင္ ကတိမ္ေတြလည္း ပိုပါးသြားတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္က မည္းသည္းမေနေတာ့။ နည္းနည္းပိုၾကည္တယ္။ အေမ့ဆုေတာင္းသံေၾကာင့္ျဖစ္မယ္။ စိပ္ပုတီး စိပ္ေနတဲ့အေမ့ကို မ်က္လံုးျမင္ေယာင္လာတယ္။ ဒီေန႔က ကားဂိတ္ကို ၁၂ နာရီ အေရာက္သြားရ မယ္တဲ့။ အိုေကပါတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္က ပိုၾကည္ေနၿပီ။ မိုးကေတာ့ ရြာလိုက္ စဲလိုက္။ အဲဒီေန႔မွာေတာ့ ကားတကယ္ ထြက္ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ခရီးသြားေတြက နည္းတယ္။ ခံုလြတ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ ေျမၿပိဳ တာ လမ္းေၾကာင္းျပန္ရွင္းလိုက္ၾကၿပီျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း သတင္္းလာေပးၾကတယ္။ အဆင္ေျပပါတယ္။ ကားထြက္ေတာ့ မိုးရြာေနတယ္။ ၿမိဳ႕က ထြက္လာၿပီးေနာက္ နာရီသံုးခ်က္ေလာက္ထိ မိုးကမစဲဘူး။

လမ္းထပ္မၿပိဳဖို႔ က်ိတ္ဆုေတာင္းတယ္ ။ဒီလို ဆုေတာင္းရတာ ကၽြန္ေတာ္သေဘာမက်ဘူး။ ေအးေဆး အိပ္ခ်င္တယ္။ စိတ္ကူးယဥ္ရင္း ခရီးသြားခ်င္တယ္။ ခုေတာ့ ဆုေတာင္းေနတယ္။ အေမကလည္း ဆု ေတာင္းမေမ့ဖို႔ အတန္တန္မွာထားတာဗ်။ သူလည္း ဆုေတာင္းေနမယ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္သိတယ္။ လမ္းၿပိဳၿပီး လမ္းတဝက္မွာ ကားေပၚညအိပ္ရမယ့္အျဖစ္ကို အေမက ႀကိဳက္မွာ မဟုတ္ဘူး။

ဒီလိုနဲ႔သြားရင္း ဘံုဇံုးရြာေက်ာ္ေရာက္လာေတာ့ တိမ္ေတြၾကား တိမ္ျပာႀကီးကို လွမ္းျမင္လိုက္တယ္ဗ်။ ဝမ္းသာလိုက္ရျခင္း။ မျမင္တာၾကာၿပီေလ။ ေနာက္ေတာ့ ညေန ေစာင္းရဲ႕အလွကိုပါ ျမင္ရတယ္ဗ်။ အရမ္းမိုက္တာပဲ။ ေတာင္ေပၚကို လွမ္းျမင္ေယာင္မိတယ္။ မိုးေတြနဲ႔ စိုစြတ္မည္းေနတုန္းပဲလားမသိဘူး။ ဂန္႔ေဂါေရာက္ေတာ့ အဆက္သြယ္လုပ္လို႔ရေအာင္ ဟိုတစ္ေလာက အေဖမဲႏႈိက္ၿပီးရတဲ့ ဆင္းကဒ္ကို ၁၅၀၀၀ ခဲြတန္ ဟန္ဖုန္းထဲ ထည့္ၿပီးေပးလိုက္တဲ့ ဖုန္းေလးကို ထုတ္လိုက္တယ္။

အိမ္ကို ဖုန္းဆက္လိုက္တယ္။ ဂန္႔ေဂါကို ေရာက္ေနၿပီ။ အရာရာအဆင္ေျပတယ္။ လမ္းလည္းမၿပိဳဘူး။ မိုးလည္း မရြာဘူး။ အေျခေနေတြကို ေျပာျပတယ္။ အေဖက ျပံဳးေနတယ္ ထင္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ သူ ေပ်ာ္ေနတဲ့ စိတ္နဲ႔ ေျပာေနတယ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္သိတယ္။ ခံစားမိတာပါ။ အေဖကလည္း ျပန္ေျပာတယ္။ သားထြက္တာနဲ႔ ဒီမွာလည္း မိုးစဲသြားၿပီတဲ့။ အေဖေရာ ကြ်န္ေတာ္ေရာ ရီလိုက္ၾကတယ္။ အေမလည္း ေပ်ာ္ေနမယ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ေျပာရဲတယ္ ။

" သား ! မႏၱေလးေရာက္ရင္ ဖုန္းဆက္ေနာ္ " တဲ့အေဖက။ 

ခရီးကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆက္သြားၾကတယ္။ ခုဆို ေတာင္ေတြေက်ာ္ၿပီး ေျမျပန္႔ဆီကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရာက္ ေနပါၿပီ။

-

ဆလိုင္းနံရံ
ဇူလိုင္ ၊၂၀၁၈