ေက်ာ္ေက်ာ္ (ျမရည္စမ္း) ● အေရာင္လြင့္ျပယ္သြားသည့္ ဆိုင္းဘုတ္မ်ားႏွင့္ ျပယ္လြင့္သြားေသာ ဆိတ္ဖလူးပန္းရနံ႔

ေက်ာ္ေက်ာ္ (ျမရည္စမ္း) ● အေရာင္လြင့္ျပယ္သြားသည့္ ဆိုင္းဘုတ္မ်ားႏွင့္ ျပယ္လြင့္သြားေသာ ဆိတ္ဖလူးပန္းရနံ႔
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၈၊ ၂၀၁၈

(တစ္)
ကြၽန္ေတာ္သည္ ဆိုင္းဘုတ္ေရးစားသူ တေယာက္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ ကြန္ျပဴတာျဖင့္ ဒီဇိုင္းလုပ္၍ ဗီႏိုင္းစက္ ႀကီးမ်ားျဖင့္ ရိုက္ႏွိပ္ေသာ ဆိုင္းဘုတ္မ်ား ေခတ္စားလာၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ႏွစ္ရွည္လမ်ား လုပ္ကိုင္လာေသာ ဆီေဆးျဖင့္ ဆိုင္းဘုတ္ေရးသည့္ လုပ္ငန္းကို ကြၽန္ေတာ္ မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ေသးပါ။ ထမင္းနပ္မမွန္လွေသာ လုပ္ငန္းကို မစြန္႔ လႊတ္ႏိုင္ေသးသည့္ကိစၥအတြက္ ကြၽန္ေတာ့္ထံတြင္ ဆင္ေျခတခု၊ (စကားလွလွေျပာရလွ်င္)အေၾကာင္းျပခ်က္တခုေတာ့ ရွိေနျပန္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝက စူးႏွင့္ဂြၽန္ဆီပါဝင္ေသာ ေနာက္ဆံုးသစ္႐ြက္ဟူသည့္ စာေလးတပုဒ္ကို သင္ၾကားခဲ့ရပါသည္။ ထိုသင္ခန္းစာထဲတြင္  ပန္းခ်ီဆရာႀကီး တေယာက္လည္း ပါဝင္ပါသည္။ ပန္းခ်ီ ဆရာႀကီးသည္ သူ႔ဘဝအတြက္ သူဘာသာ အႀကိဳက္ဆုံးျဖစ္မည့္၊ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ကို ေရးဆြဲႏိုင္ရန္ ႀကိဳးစားေနသူ တ ေယာက္ျဖစ္သည္။ အသက္ႀကီးလွၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ပန္းခ်ီဆြဲျခင္းမွ အနားမယူႏိုင္ေသး။

ကြၽန္ေတာ့္ဘဝတြင္လည္း ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ႀကိဳက္ ျဖစ္ခဲ့ရေသာ ဆိုင္းဘုတ္ဟူ၍ မရွိခဲ့ေသးပါ။ "ဒီစာလံုးအ႐ြယ္အစားကို ဒီေဆး၊ဒီအေရာင္ႏွင့္ဒီလိုေရး" ဟူ၍သာ အလုပ္အပ္ခဲ့ၾကပါသည္။ ဆိုင္းဘုတ္မ်ားမွာလည္း ပုဂၢလိကလုပ္ငန္းရွင္မ်ားမွ အပ္ေသာဆိုင္းဘုတ္ထက္ အစိုးရဌာနမ်ား၊ အစိုးရရံုးမ်ားက အပ္ေသာဆိုင္းဘုတ္က ပို၍မ်ားခဲ့ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္အလုပ္ကို တာဝန္ေက်ပြန္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ပါသည္။ အေကာင္းဆံုးဟူေသာ ဆီေဆးကို  အသံုးျပဳေပးခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ မည္သည့္အခါမ်ွ ကြၽန္ေတာ္စိတ္တိုင္းမက်ခဲ့ပါ။ ဆိုင္းဘုတ္တင္ပြဲေန႔တြင္ ကြၽန္ေတာ့္လက္ရာဆိုင္းဘုတ္သည္ အေရာင္အဆင္းဖိတ္ဖိတ္လက္ ေနသည္။ လူေတြက ခ်ီးမြမ္းၾကပါသည္။ ထိုိကိစၥသည္ ခဏမ်ွသာခံပါသည္။

(ႏွစ္)
ပိုက္ဆံအိတ္ေလးကို ခါးၾကားထိုးလိုက္ၿပီး ဆိုင္ကယ္ေပၚသို႔ ကြၽန္ေတာ္တက္လိုက္သည္။ ဇနီးသည္က ငရုပ္ဆီေလ်ွာ႔ထည့္ခဲ့ဖို႔ ေအာ္ၿပီးမွာသည္ကို ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ရေသးသည္။ သူကလည္း ဒီကေန႔ညမွ  ေခါက္ဆြဲအရည္ေဖ်ာ္ ေသာက္ခ်င္ေနျပန္ သည္။ ဆိုင္ကယ္ကို တျဖည္းျဖည္း စီးလာခဲ့သည္။ အျပင္မွာ မိုးသားေတြက မည္းေမွာင္ေနဆဲျဖစ္သည္။ မိုး႐ြာေနသည္မွာ တညေနလံုး။ ယခုမွ တိခနဲရပ္ရံုရွိေသးသည္။ ေတာက္ပေနၾကေသာ လမ္းမီးမ်ားေအာက္ဝယ္ ကတၱရာလမ္းမႀကီးက ေအး တိ ေအးစက္ျဖင့္ မည္းမည္းေျပာင္ေျပာင္ႀကီး ျဖစ္ေနသည္။

လမ္းမေပၚတြင္ ယာဥ္အသြားအလာ နည္းပါးေနေပၿပီ။ အခ်ိန္အားျဖင့္ သိပ္ၿပီးညဥ့္မနက္လွေသးေသာ္လည္း လမ္းနံေဘးဆိုင္ ေလးေတြ သိမ္းဆည္းေနၾကၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္က ၿမိဳ႕ေလး၏ ရုပ္ရွင္ရံုနားအထိ သြားရမည္ ျဖစ္သည္။ ေခါက္ဆြဲဆိုင္က ထိုအနားတြင္ရွိသည္။ ရုပ္ရွင္ရံုဟု သုံးႏႈန္းမိေသာ္လည္း ထိုအေဆာက္အအံု၌ ရုပ္ရွင္မျပတာ အေတာ္ၾကာပါၿပီ။ ဂိုေထာင္ႀကီးတခု ျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္ေနႏိုင္ပါသည္။ မည္သည့္ပစၥည္းမ်ားသိုေလွာင္ထားၿပီးပိုင္ရွင္မည္သူျဖစ္သည္ကို ကြၽန္ ေတာ္မသိပါ။ ကြၽန္ေတာ္သိသည္မွာ ကြၽန္ေတာ္ကေလးဘဝက ထိုရုပ္ရွင္ရံုႀကီးတြင္ ညစဥ္လိုလို ၾကမ္းပိုးထိုးခဲ့သည့္ အေၾကာင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ရုပ္ရွင္ၿပီးကာနီး ၁၅ မိနစ္အလိုေလာက္တြင္ ရံုဖြင့္ေပးသည္။ ထိုအခ်ိန္ေလးတြင္ ဝင္ၾကည့္ခြင့္ရ ခဲ့ေသာ ဇာတ္သိမ္းခန္းမ်ားသည္ အရသာရွိလွပါသည္။ ရံုမဖြင့္မီ အခ်ိန္ေလး၌ ရုပ္ရွင္ရံုေဘး ဗာဒံပင္ေအာက္တြင္ ဘဝတူ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ စုၿပီးထိုင္ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ရုပ္ျပစာအုပ္၊ ကာတြန္းစာအုပ္မ်ားထဲမွဇာတ္လမ္းမ်ားကို သူတလွည့္ ကိုယ္တလွည့္ မွတ္မိသေလာက္ ျပန္ေျပာၾက၊နားေထာင္ၾကသည္။ စကားေျပာၾကရင္းျဖင့္ ဗာဒံသီးအေျခာက္ကို အုတ္နီခဲျဖင့္ ထုၿပီးစားၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ားသည္ ခ်ိဳျမေၾကာင္း၊ဗာဒံသီးအဆံသည္ ဆိမ့္ေမႊးေၾကာင္း မွတ္မိေနပါသည္။ ရုပ္ရွင္ၿပီးခ်ိန္၌ ကေလးေျခေထာက္ တိုတိုေလးျဖင့္ မိုးခ်ဳပ္ညဥ့္နက္ အိမ္ျပန္ခဲ့ျဖစ္ေသာ ေဘးမသီရန္မခကာလမ်ားကို မွတ္မိေနပါသည္။

ယခုေနအခ်ိန္မ်ား ကြၽန္ေတာ္ကေလးဘဝကလို ေျခက်င္သြားေနသည့္ ေကာင္ေလးတေယာက္တေလ ေတြ႕မိလ်ွင္ အိမ္ျပန္လိုက္ပို႔ေပးခ်င္လွပါသည္။ ဆိုင္ကယ္စီးေနရင္းျဖင့္ ကေလးဘဝကို သတိရမိရင္း ကတၲရာလမ္းမႀကီး၏ ေဘးဘီဝဲယာကို သတိထားၾကည့္မိသည္။ လူသူပါးလ်လြန္းလွသည္။ ရုပ္ရွင္ႀကီး၌ ဇာတ္ကားမျပေတာ့တာ ၾကာလွၿပီျဖစ္သည္။ ရံုဖြင့္ခ်ိန္ တဆယ့္ငါးမိနစ္။ ကာတြန္းဇာတ္လမ္းမ်ား။ အုတ္နီခဲျဖင့္ ထုခြာၿပီးစားခဲ့ရေသာ ဗာဒံသီးအဆံဆိမ့္ဆိမ့္ေလးမ်ား။ ယခုေခတ္ကေလးမ်ားသည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေခတ္က ကေလးဘဝႏွင့္ ျဖတ္သန္းမႈခ်င္းသည္ တူႏိုင္ၾကေတာ့မည္မဟုတ္မွန္း ကြၽန္ေတာ္သိပါသည္။ သိေနရဲ႕သားႏွင့္ လြမ္းတမ္းတေနသည္လား၊ ႏွေျမာတသေနသည္လား ေဝခြဲမရ ျဖစ္ရပါသည္။ ေဝခြဲမရျဖစ္ျခင္းႏွင့္အတူ ရနံ႔သင္းသင္းေလး ေမႊး၍လာသည္။

ေရွ႕နားတြင္ ေဆးရံုလမ္းသြယ္ေလးကို ေတြ႕ေနရၿပီ။ ဆိုင္ကယ္ကို အရွိန္ေလ်ွာ႔ခ်မိသည္။ အရွိန္ေလ်ွာ႔မိသည့္အတြက္ ဘာသာအံ့ၾသမိပါသည္။ ငယ္႐ြယ္စဥ္ကေလးဘဝကေတာ့ မိုးခ်ဳပ္ညဥ့္နက္အိမ္ျပန္ေလတိုင္း ထိုလမ္းသြယ္ေလးအနား ေရာက္လ်ွင္ ဖိနပ္ႏွစ္ဖက္ခြၽတ္၍ လက္ႏွစ္ဖက္၌စြပ္ၿပီး  ကြၽန္ေတာ္အားကုန္ေျပးတတ္သည္။ ထိုမွဝင္သြားလ်ွင္ ေဆးရံု ရင္ခြဲရံုသို႔ ေရာက္မည္မွန္း ကြၽန္ေတာ္သိပါသည္။ လမ္းသြယ္ေလးေဘးမွ ကိုလိုနီေခတ္လက္က်န္အေဆာက္အအံုႀကီးႏွင့္ကုကၠိဳပင္အုပ္အုပ္ႀကီးကလည္း ေၾကာက္လန္႔စရာေကာင္းေနပါသည္။ ထိုေနရာ၌ သရဲတေစၧမ်ား ေနထိုင္က်က္စားၾကသည္ဟု ၾကားဖူးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

ယခုေတာ့ သရဲတေစၧမ်ားကို ကြၽန္ေတာ္မေၾကာက္ေတာ့ပါ။ မိုးသက္ေလးကေလးႏွင့္အတူ ပါလာေသာ ဆိတ္ဖလူးပန္းရနံ႔ကို ရသည့္အခိုက္ဝယ္ ၾကည္ႏူးေနမိေသးသည္။ ဆိတ္ဖလူးပန္းရနံ႔သည္ ထိုလမ္းသြယ္ေလးအနားမွ ထြက္ေပၚလာတတ္သည္မွာ ကြၽန္ေတာ္ကေလးဘဝကတည္းက ျဖစ္ပါသည္။ ထိုစဥ္က ဆိတ္ဖလူးပန္းရနံ႔ကို ကြၽန္ေတာ္မခံစားတတ္ေသး။ သရဲတေစၧေၾကာက္ေသာေၾကာင့္ ေျပးဖို႔သာ တာစူေနခဲ့သည္။

အခ်ိန္ေတြစီးဆင္းသြားၾကၿပီးေနာက္ ကြၽန္ေတာ္ဂစ္တာတီးတတ္လာပါသည္။ ကံအားေလ်ာ္စြာ ရည္းစားေလးတေယာက္ လည္း ရခဲ့ပါသည္။ ထိုေန႔မွစ၍ သရဲတေစၧမ်ားကို ကြၽန္ေတာ္မေၾကာက္ေတာ့ပါ။ သူမႏွင့္ကြၽန္ေတာ္ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ၾကသည္။ ရုပ္ရွင္ၿပီး၍ သူမအိမ္ျပန္လ်ွင္ ေျခက်င္ေလ်ွာက္၍ လိုက္ပို႔ေပးျဖစ္သည္။ ထိုေဆးရံုလမ္းသြယ္ေလးနားအေရာက္တြင္ ဆိတ္ဖလူးပန္းရနံ႔ေလး ေျပးလႊားေရာက္လာတတ္သည္။ ငယ္ငယ္ကလို ကြၽန္ေတာ္ထြက္မေျပးမိေတာ့။ ေျဖးညႇင္းစြာပင္ ေလ်ွာက္ေနမိသည္။ သူမက သရဲတေစၧေၾကာက္တတ္သျဖင့္ ထိုေနရာေလးေရာက္လ်ွင္  နက္ေမွာင္ေျဖာင့္စင္းရွည္လ်ားလွေသာ ဆံေကသာကို တပတ္ရႈိထံုးဖို႔ ဟန္ျပင္တတ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္က စကားမရွိစကားရွာကာ ကိုလိုနီေခတ္လက္က်န္အေအာက္အအံုႀကီး၏ သမိုင္းႏွင့္ ကုကၠိဳပင္ႀကီး၏သက္တမ္းကို ၾကားဖူးသေလာက္ဗဟုသုတႏွင့္ အေၾကာက္ေျပေစရန္ ေျပာျပတတ္ပါသည္။

(သံုး)
ေခါက္ဆြဲဖိုးေပးရန္အတြက္ ကြၽန္ေတာ့္ခါးၾကားမွ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္ေသာအခါ ေဘးအနားမွ အမ်ိဳးသမီးသည္ ဆတ္ခနဲေနာက္သို႔ ဆုတ္သြားသည္။ ကြၽန္ေတာ့္လက္ကို စူးစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ေသနတ္တလက္၊ဓားစူးတေခ်ာင္းကို ျမင္ရေတာ့မည့္အလား  အမ်ိဳးသမီး၏ မ်က္လံုးမ်ားမွာ စိုးထိတ္ေနပံုရသည္။ ပိုက္ဆံအိတ္ကိုင္ထားသည္ကို ျမင္ေသာအခါမွ သက္ျပင္းမသိမသာခ်သည္။

ေခါက္ဆြဲဆိုင္အနီးတြင္ လူသြားလူလာ သိပ္ၿပီးမျပတ္လပ္ေသးပါ။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေၾကာက္တတ္လြန္းေသာ အမ်ိဳးသမီး၏ အျဖစ္ေၾကာင့္ စိတ္မတိုမိေသာ္လည္း စိတ္ေတာ့ဆင္းရဲမိပါသည္။ ေခါက္ဆြဲေရာင္းသူက ခရမ္းခ်ဥ္သီးနီနီရဲရဲမ်ားကို ကတ္ေၾကးႏွင့္ညႇပ္ေနရင္း လြန္ခဲ့ေသာညမ်ားက လူရိုက္မႈမ်ားအေၾကာင္းႏွင့္ လုယက္မႈမ်ားအေၾကာင္းကို စားသံုးသူ တေယာက္အား ေဖာက္သည္ခ်ေနသည္။ ရန္ၿငိဳးရန္စမရွိပဲ အရိုက္ခံလိုက္ရေသာ သူတေယာက္အေၾကာင္းလည္း ပါပါ သည္။ ထမင္းဝယ္လာေသာ သူတေယာက္။  ဆိုင္ကယ္ႏွင့္လူငယ္တစု။ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ညတည။ နီေထြးေထြးေသြးစက္မ်ား။ လြတ္ေျမာက္ေနဆဲျဖစ္သည့္ ရိုက္ႏွက္သူမ်ား။ ထိုကိစၥျဖစ္ေပၚၿပီးေနာက္ ထိတ္လန္႔သြားေသာ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားႏွင့္တိတ္ဆိတ္သြားေသာ ၿမိဳ႕လယ္လမ္းမမ်ား။

ထိုစကားမ်ားၾကားေတာ့ မသိစိတ္က ေနာက္သို႔လွည့္ၾကည့္ေစသည္။ စင္းစင္းငုတ္တုတ္ႀကီး လဲေလ်ာင္းေနေသာ ဂိုေထာင္တျဖစ္လဲ ရုပ္ရွင္ရံုႀကီးကိုသာ ေတြ႕ရပါသည္။ ထိုအထဲတြင္ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္အသစ္စက္စက္ေတြမ်ားရွိေနမည္လား။ အဝတ္အထည္အသစ္စက္စက္ေတြမ်ားရွိေနမည္လား။ အစားအစာမ်ိဳးစံုႏွင့္ေနာက္ဆုံးေပၚဟန္းဆက္ေတြမ်ားရွိေနမည္လား ကြၽန္ေတာ္မခန္႔မွန္းတတ္ပါ။ စိတ္တင္းက်ပ္မႈကို အခ်ိန္တိုျဖင့္ ေျဖေလ်ာ့ေပးႏိုင္သည့္ လက္သီးျဖင့္ထိုး၊ေျခေထာက္ႏွင့္ကန္၍ရေသာ ယိုးဒယားလုပ္ ကေရာင္းအိတ္ရွည္ႀကီးမ်ားလည္း ရွိခ်င္ရွိေနႏိုင္ပါသည္။ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ဆန္ျဖင့္ ပိုပို သာသာေျပာၾကည့္ရလ်ွင္ အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္းမ်ားႏွင့္ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေရာင္နီမ်ားလည္း ရွိေကာင္းရွိလိမ့္မည္။ ထို ဂို ေထာင္ႀကီးသည္ ပန္ဒိုရာေသတၲာတလံုးေတာ့ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် မျဖစ္ႏိုင္ရွာပါ။ စင္းစင္းငုတ္တုတ္ႀကီးျဖင့္ ေသာ့ ခေလာက္ အထပ္ထပ္ခတ္ထားေသာ ဂိုေထာင္အတြင္းသို႔ စိတ္ကူးျဖင့္သာ ကြၽန္ေတာ္ဝင္ေရာက္ႏိုင္ပါသည္။ ထိုအထဲတြင္ ဆန္အိတ္ မ်ားႏွင့္ ဆီပံုးမ်ားအထပ္လိုက္ အပံုလိုက္ ရွိေနပါက လမ္းမေပၚဆြဲတင္၍ ပံ့သကူပစ္လိုက္ခ်င္မိသည္။

ေခါက္ဆြဲသည္က ဗဟုသုတမ်ွေဝေပးေနသည္။ မႏၲေလးၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္၌ ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ေသနတ္ ပစ္ခတ္မႈ။ လမ္းနံေဘးဆုိင္ကယ္ရပ္တံ့ကာ ဖုန္းဆက္ေနသူကို ဓားျဖင့္အၾကမ္းဖက္မႈ။ ေခါက္ဆြဲေရာင္းသူသည္ ေပါက္ေပါက္ ပြင့္ေဖာက္သလို စကားကို တေပါက္ေပါက္ႏွင့္ ေျပာဆိုရင္း ျပင္ေနလက္စေခါက္ဆြဲပန္းကန္အတြင္း ဘယာေၾကာ္အကြင္းကို ေခ်မြကာထည့္လိုက္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ငရုပ္သီးေလွ်ာ႔ဖိုႏွင့္ဘယာေၾကာ္အပိုထည့္ေပးဖို႔ ေျပာလိုက္ပါသည္။ ေဆး ဆိုးမႈိတက္ ငရုပ္သီးေျခာက္မ်ား၏ ဆိုုးက်ိဳးကို ဇနီးသည္က ေၾကာက္သည္။ ကြၽန္ေတာ္က ေဘးဘယာမ်ားႏွင့္ ေဝးကြာလိုသည္။ စားသံုးသူတေယာက္သည္ ေခါက္ဆြဲပန္းကန္ကို တဖူးဖူးႏွင့္မႈတ္ကာ စားေသာက္ေနပါသည္။ ငရုပ္သီး စပ္ျခင္းေၾကာင့္လား၊ အိမ္သို႔ အလ်င္အျမန္ျပန္လို ျခင္းေၾကာင့္လားေတာ့ သူ႔အျဖစ္သူသာသိေပလိမ့္မည္။

(ေလး)
ေခါက္ဆြဲဝယ္ၿပီး ျပန္လာရာလမ္းတြင္ လူသူေလးပါး ကင္းမဲ့ေနပါၿပီ။ ဆိုင္ကယ္ကို တျဖည္းျဖည္းသာ စီးလာခဲ့မိသည္။ ေဆးရံုလမ္းသြယ္ေလး အနီးသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ဆိိတ္ဖလူးပန္းရနံ႔ ေမႊးသင္းလာသည္။ ဆိုင္ကယ္လီဗာကို အရွိန္ျမင့္လိုက္မိသည့္ အတြက္ ကြၽန္ေတာ့္မသိစိတ္ကို ကြၽန္ေတာ္အံၾသမိပါသည္။ အိမ္ကို အျမန္ေရာက္ခ်င္ေန၍လား။ ကြၽန္ေတာ္ေၾကာက္ေန၍လား။ အိမ္မွ ဇနီးသည္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္အျပန္ကို ေစာင့္ေနမွာ ေသခ်ာပါသည္။ "ခဏေလးပါကြာ"ဆိုၿပီး အိမ္အျပင္ထြက္သြားၾကေသာ အိမ္သားမ်ား အိမ္ျပန္မေရာက္ေတာ့သည့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ား ေန႔စဥ္ၾကားေနရပါသည္။ ေဆးရံုလမ္းသြယ္ေလးထဲသို႔ အမွတ္မထင္ လွမ္းၾကည့္မိသည္။ ထိုလမ္းသြယ္ေလး အဆံုးတြင္ ရင္ခြဲရံုရွိသည္။ အ,ကာလမရဏႏွင့္ ႀကံဳဆံုရသူတို႔ ထိုေနရာသို႔ ဒုတ္ဒုတ္ထိ ေရာက္ၾကရသည္။

"ငယ္စဥ္ကေလးဘဝကလို သရဲတေစၧမ်ားကို ေၾကာက္ေနေသးသလား" ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ေမးမိပါသည္။ တခုခုကို ကြၽန္ေတာ္ေၾကာက္ေနမိပါသည္။ သရဲတေစၧမ်ားကို ကြၽန္ေတာ္မေၾကာက္ပါ။ သို႔ေသာ္ အ,ကာလမရဏေၾကာင့္ သရဲတေစၧျဖစ္ရမည္ကို ကြၽန္ေတာ္ေၾကာက္ေနမိသည္ဟု ထင္ပါသည္။ အေၾကာက္ေျပေစရန္အတြက္ သီခ်င္းတပုဒ္ကို ေအာ္ဆိုလိုက္ဖို႔ ႀကိဳးစားမိသည္။ မရပါ။ သီခ်င္းမဆိုေတာ့ဘဲ"ငါေၾကာက္ေနတာ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္လဲ"ဟုသာ အႀကိမ္ႀကိမ္ေအာ္ဟစ္လိုက္မိသည္။ စိတ္ကို ၫႊတ္ႏူးေစေသာ ဆိတ္ဖလူးပန္းရနံ႔သည္ အေဝးသို႔ ထြက္ေျပးသြားရွာသည္။

တရိပ္ရိပ္ေျပးေနေသာဆိုင္ကယ္သည္ အိမ္ႏွင့္တျဖည္းျဖည္းနီးလာပါၿပီ။ လက္ဝဲဖက္သို႔ အမွတ္မထင္ၾကည့္မိေသာအခါ ၿမိဳ႕ေလး၏ စုေပါင္းရံုးႀကီးကို ျမင္ရပါသည္။ ထိန္ထိန္ညီးေနေသာ ညမီးမ်ားေအာက္တြင္ အလြန္တင့္တယ္ေန သေယာင္ ထင္ရပါသည္။ ထိုရံုးႀကီးတြင္ ကြၽန္ေတာ့္လက္ရာဆိုင္းဘုတ္မ်ား အမ်ားအျပားရွိပါသည္။ ဥပေဒရံုး၊တရားရံုး၊အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴ းရံုး၊ စသျဖင့္ ဆိုင္းဘုတ္အမ်ားအျပားကို ကြၽန္ေတာ္ေရးခဲ့ရပါသည္။ ေစတနာအျပည့္အဝထားကာ အေကာင္းဆံုးဆီေဆးကို အသုံးျပဳခဲ့ပါသည္။ အေသသပ္ဆံုး စုတ္ခ်က္မ်ားျဖင့္ ျပတ္သားေအာင္ ေရးခဲ့ပါသည္။ ဆိုးဝါးစြာႏွိပ္စက္တတ္ေသာ ဥတု သုံးပါးၾကားဝယ္ မည္သည့္ဆိုင္းဘုတ္မွ တာရွည္မခံၾကပါ။ ကြၽန္ေတာ္၏ ညံ့ဖ်င္းမႈကို ကာကြယ္လိုေသာေၾကာင့္ ဆိုးဝါးသည့္ ဥတုသံုးပါးကို အျပစ္ဖို႔ေနျခင္း မဟုတ္ပါ။ ေဂဟစံနစ္ပ်က္စီးျခင္း၏ အက်ိဳးဆက္အျဖစ္ ဆိုးဝါးလြန္းသည့္ ဥတုသံုးပါး၏ ဒဏ္ကို လည္စင္းခံေနၾကရေၾကာင္း အားလံုးလိုလို သိၾကေပလိမ့္မည္။

(ငါး)
ကြၽန္ေတာ္အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ မိုးသည္းထန္စြာ ႐ြာသြန္းခဲ့ပါသည္။  ငရုပ္သီးမပါေသာ ေခါက္ဆြဲအရည္ေဖ်ာ္ကို စိတ္ခ်လက္ခ် ေသာက္သံုးေနသည့္ဇနီးသည္ကိုၾကည့္ရင္း အ,ကာလမရဏအေၾကာင္းကို ကြၽန္ေတာ္ေမ့ေပ်ာက္ေနခဲ့သည္။ ထြက္ေျပးသြားေသာ ဆိတ္ဖလူးပန္းရနံ႔မ်ားအေၾကာင္း သူ႔ကိုေျပာမျပခ်င္ေတာ့ပါ။

ထိုေန႔ညက ဇနီးသည္အိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္သူမွာ ကြၽန္ေတာ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ မိုးစက္မိုးေပါက္မ်ားက အိမ္ေခါင္မိုးကို တ ျဖဳန္းျဖဳန္း တျဖန္းျဖန္းရို္္က္ခတ္သံေပးရင္း ကြၽန္ေတာ့္ကို အိပ္စက္အနားယူဖို႔ ေဆာ္ၾသၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္ မအိပ္စက္ႏိုင္ေသး။ ဆိုးဝါးလြန္းသည့္ ဥတုသံုးပါးကို ႀကံ့ႀကံ့ခံႏိုင္မည့္ ဆိုင္းဘုတ္ေရးဆြဲဖို႔သာ စိတ္ကူးယဥ္ေနမိသည္။ ထိုအမႈကိစၥ ၿပီးစီးပါလ်ွင္ ထမင္းနပ္မမွန္သည့္ ဆိုင္းဘုတ္ေရးျခင္းလုပ္ငန္းမွ အနားယူေတာ့မည္။

ဥတုသံုးပါးကို ႀကံ့ႀကံ့ခံႏိုင္ရမည့္ ဆိုင္းဘုတ္က မ်ားမ်ားစားစားေတာ့ မလိုအပ္။ သံုးခု မ်ွသာ။

ေက်ာ္ေက်ာ္ (ျမရည္စမ္း)
၃ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၁၈