ေအးဝင္း (လမင္းတရာ) ● ကိုယ္တို႔ေခတ္က စာေပျဖန္႔ခ်ိေရး
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၁၆၊ ၂၀၁၈
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၁၆၊ ၂၀၁၈
'ကိုယ္တို႔ေခတ္' လို႔ပဲ သံုးခ်င္တယ္..။ သံုးမယ္..။ နွစ္ေပါင္းလည္း ၃၀ ေလာက္ၾကာခဲ့ၿပီ.။ ေသတဲ့လူေတြလည္း အမ်ားအျပား ေသကုန္ၾကၿပီ…။ ရွင္တဲ့လူေတြလည္း ဒီလုပ္ငန္းနဲ႔ အသက္မေမြးၾကေတာ့ဘူး..။ အမွတ္တရ.. လြမ္းတသသ ဒီစာကို ေရး ပါတယ္။
လမင္းတရာ စာေပဆက္ဆံေရးဟာ စာေပတိုက္အျဖစ္ စာအုပ္ထုတ္ေဝေရးကိုလုပ္မယ္ဆိုေတာ့.. ကိုယ့္ေရွ႔က ထုတ္ေဝေရး လုပ္ေနတဲ့လူေတြဆီခ်ဥ္းကပ္ၿပီး နည္းနာေတြယူခဲ့ရတယ္။ ကိုယ့္အရင္ေနာင္ေတာ္ႀကီးေတြက ေဖးမလက္တြဲ အကူအညီ ေပးၾကတယ္။
သူ႔ကို တေခတ္လို႔ ေခၚမယ္ဆိုေခၚလို႔ရတဲ့ 'ျမန္မာစာအုပ္တိုက္' - ဦးႀကီးခင္၊ ဦးျမင့္ေဆြ။ စာအုပ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ က်မ္းေပါင္း မ်ားစြာ သူတို႔ ထုတ္ေဝခဲ့တယ္။ စာပံုႏွိပ္စက္ႀကီးေတြ ကိုယ္ပိုင္နဲ႔ ကိုယ့္စာအုပ္ ကိုယ္ရိုက္ထုတ္တယ္။ သူမ်ားစာအုပ္ေတြကို ရိုက္ႏွိပ္ ထုတ္ေဝေပးခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ငယ္ငယ္ ၃ တန္း ၄ တန္းစာအုပ္ေတြ ဖတ္ခါစမွာ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္း စာအုပ္ေတြ၊ ဒဂုန္ေရႊမွ်ား၊ မိုးေဝတို႔စာအုပ္ေတြ ျမန္မာစာအုပ္တိုက္က ရိုက္ႏွိပ္ထုတ္ေဝတာ ဖတ္ရတယ္။ မွတ္မိေနတယ္။ သားေတြ ေခတ္ေရာက္လာေတာ့ သိန္းထိုက္ေဆြ…။ ဝတၳဳေတြထုတ္တယ္၊ ရုပ္ျပေတြထုတ္တယ္။ ျဖစ္ကတတ္ဆန္းမဟုတ္ဘူး..။ ေသေသသပ္သပ္ လွလွပပ။ သိန္းထိုက္ေဆြက က်ေနာ္တို႔ စက္မႈတကၠသိုလ္မွာ သတင္းစဥ္ေကာ္မတီ၊ မဂၢဇင္းေကာ္မတီ..။ ေက်ာင္းက ထြက္ေတာ့ သူက စာအုပ္ထုတ္ေဝေရးေလာကကို ေစာေရာက္တယ္။
လမင္းတရာက ထုတ္ေဝသူဘဝထဲဝင္မယ္ဆိုေတာ့ သူ ထိပ္ဆံုးကကူညီခဲ့တယ္။ ဗမာျပည္တျပည္လံုးကစာအုပ္ဆိုင္ စာ ရင္း သူ႔ဆီကရတယ္။ ေနာက္ ကာတြန္းဝဏၰရဲ႕ သမိန္ေပါသြပ္စာအုပ္ေတြ ထုတ္တဲ့ကိုေဇာ္ဝင္းနဲ႔ ကိုစံသိန္းသူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ ေယာက္။ ဒီလိုနဲ႔ လမင္းတရာ လူလားေျမာက္လာတယ္။
လမင္းတရာလိုပဲ အဂၤလိပ္ - ျမန္မာ ဝတၳဳ၊ ကာတြန္းေတြ ငွားေနတဲ့ ၃၈ လမ္းထဲက ဘဝတကၠသိုလ္စာအုပ္အငွားဆိုင္။ ဆိုင္ ရွင္က ကိုေနဝင္း။ သူ စာအုပ္ထုတ္ေဝေရး လုပ္မယ္ဆိုေတာ့ လမင္းတရာရဲ႕ နယ္စာအုပ္ဆိုင္ လိပ္စာစာအုပ္ သူ႔လက္ထဲ ထည့္ေပးခဲ့တယ္။ ကာတြန္းခင္စိုး၊ ဆရာဦးေအာင္ျမင့္ (Metallurgy) (ၾကံ့ဗဟုန္း ေအာင္ျမင့္) ျမဝတ္ရည္တို႔လည္း အသီး သီး ထုတ္ေဝေရးထဲကို ဝင္လာတယ္။ လမင္းတရာက တဖန္ကူညီရျပန္တယ္…။
စာအုပ္ထုတ္ေဝေရးမွာစာေပစိစစ္ေရး၊ ျပည္ထဲေရးတို႔နဲ႔ဆက္ဆံၿပီးရင္ စီးပြါးေရးဆိုင္ရာျဖန္႔ခ်ိေရးအပိုင္းကို ျဖတ္သန္းရတယ္။
ပထမ- က်ေနာ္တို႔စာအုပ္အတြက္ အမွာေခၚဖို႔ ဗဟိုစာတိုက္ႀကီးမွာ စာတိုက္ေသတၱာ နံပါတ္ေလွ်ာက္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ အမွာစာကဒ္ ရိုက္တယ္။ ေနာင္ေတာ္ထုတ္ေဝသူေတြဆီကရတဲ့လိပ္စာေတြနဲ႔ ဗမာျပည္ထိပ္ဖ်ား မခ်မ္းေဘာ၊ ပူတာအို က ေန ေတာင္ဖ်ား ေကာ့ေသာင္ ပုေလာထိ အမွာစာကဒ္ေတြပို႔တယ္။
မႏၱေလးကိုေတာ့ ကိုဗိုေမာင္ (ကာတြန္းဗိုေမာင္) က ျဖန္႔ေပးလို႔ တဦးတည္းကိုယ္စားလွယ္ေပးတယ္။ ပထမ ကိုဗိုေမာင္က ေစတနာနဲ႔ အလကားကူညီျဖန္႔ေပးတာ..။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အားလံုးကဝိုင္းတိုက္တြန္းၿပီး ျဖန္႔ခ်ိခ ေကာ္မရွင္ အ တင္းေပးရတယ္။ ဗိုေမာင္က ျဖန္႔ၿပီးရင္စ ာအုပ္ျပန္မသိမ္းမခ်င္း ဆိုင္ေတြမွာ မၾကာမၾကာ လွည့္ပတ္ၾကည့္ေနတာ..။ စင္ေပၚ မွာေလ်ာ့ေနရင္ ျဖည့္ခိုင္း၊ ကြယ္ေနရင္ သူကိုယ္တိုင္ ေရွ႕ထုတ္လုပ္ေပးတာ…။
ဒုတိယ- အမွာစာကဒ္အတိုင္း စာအုပ္ေတြ နယ္ျဖန္႔တဲ့ေန႔မွာ စာတိုက္ကေနမွာတဲ့ အေရအတြက္အတိုင္း စာအုပ္ေတြ ပို႔ တယ္။ က်ေနာ္တို႔ လမင္းတရာမွာ အကူလုပ္တဲ့ ရဲေဘာ္ကစာတိုက္မွာလည္း စာေရးလုပ္တယ္။ စာတိုက္ကိစၥမွာ အေပၚဆံုး ကေန ေအာက္ဆံုးထိ သူပိုင္တယ္။
စာတိုက္ခေတြ က ေလေၾကာင္း၊ နဲ႔ ရိုးရိုးပဲ။ အေလးခ်ိန္ေပၚမွာ အတိုးအေလ်ာ့ တြက္တယ္။ အကူရဲေဘာ္ကိုေအာင္ေသာင္း(ကြယ္လြန္) က ကၽြမ္းၿပီးသား။ သူ႔ လက္နဲ႔ ဆလိုက္ၿပီး အေလးခ်ိန္ဘယ္ေလာက္၊ တံဆိပ္ေခါင္းကပ္ ဆိုတာ တန္းသိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ စာအုပ္ နယ္ျဖန္႔မယ့္ေန႔မွာညလံုးေပါက္ လမင္းတရာ အငွားဆိုင္ထဲ ထိုင္လုပ္ၾကရတာ။ စာအုပ္ထုပ္ ရာေက်ာ္ကို တညလံုးထုပ္ရတယ္။ ကိုေက်ာ္သာ (ပီဒီေက်ာ္စြာ - မၾကာခင္က ကြယ္လြန္)၊ ကိုေအာင္ေသာင္း (ကြယ္လြန္) နဲ႔ က်ေနာ္ စာ အုပ္ေတြကို အမွာစာအတိုင္း ထုပ္၊ စာရင္းလုပ္၊ တံဆိပ္ေခါင္းကပ္။ အားလံုးၿပီးရင္ တထုပ္ခ်င္း ခ်ိပ္ထိုးရတယ္….။
မနက္လင္းေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ကားဂိတ္၊ ရထား၊ စာတိုက္ ၃ ခုစလံုးကို တမနက္ထဲ ပို႔ရတာ။ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚ ေရလမ္းခရီးက စာတိုက္ကပဲ သြားတယ္။ ျပည္ၿမိဳ႕အတြက္က ျပည္ ကားဂိတ္မွာ သြားေပးရတယ္။ ရထားက မႏၱေလးနဲ႔ေမာ္လၿမိဳင္။ သူက အထုပ္ႀကီးတယ္။ ဝတၳဳစာအုပ္ဆို အထုပ္ႀကီး ႏွစ္ထုပ္၊ သံုးထုပ္။က်န္တာ အားလံုး စာတိုက္။ စာတိုက္မွာကလည္း လူရင္း ေတြလို႔ ျဖစ္ေနေတာ့ ကိုယ္က အၿပီးအၿငိမ္း အားလံုး ေရးသြား ကပ္သြားၿပီးရင္ ပံုခ် ေပးခဲ့႐ံုပဲ…။ ညေနက်ရင္ရဲေဘာ္ေအာင္ေသာင္းအလုပ္ကအျပန္ ျဖတ္ပိုင္းေတြ အားလံုး ယူလာေပးတယ္။
နယ္ပို႔ၿပီးတရက္ သို႔မဟုတ္ ႏွစ္ရက္မွာ ရန္ကုန္ျဖန္႔တယ္။ ဟိုေခတ္က တခုေကာင္းတာ စာအုပ္ေရာင္းတဲ့လူဟာ စာအုပ္ပဲ ေရာင္းတယ္။ စာအုပ္ဆိုတာက စာအုပ္တန္းလို႔ အမ်ားက သတ္မွတ္တဲ့ ၃၂ လမ္း၊၃၃ လမ္း၊ (ပန္းဆိုးတန္း၊ ၃၈ လမ္း က အသစ္ထြက္တဲ့ စာအုပ္ မကိုင္ဘူး)။ ခုေခတ္မွာေတာ့ေရာေထြးကုန္ၿပီ။
က်ေနာ္တို႔စာအုပ္ျဖန္႔ၿပီ ဆိုရင္ မဂိုလမ္းထိပ္မွာ ႏွစ္ဆိုင္။ ၂၉ လမ္းထဲမွာ စံလွစာေပ၊ေမာင္ေထာ္ေလးလမ္းထဲမွာ ဇမၺဴဝင္း၊ ၂၉ လမ္း နဲ႔ လမ္း ၃၀ ၾကား ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေပၚမွာေအာင္ဆုယူ၊ စာေပဟင္းေလးအိုးႀကီး၊ ၃၁ လမ္းထဲမွာ ေဒၚမိုး-ကိုျမင့္ေဆြ (ဟသၤတစာေပ)၊ ၃၃ လမ္းကေတာ့ မ်ားတယ္။ အဘ ဇြဲဦးထြန္းရွိန္ႀကီးရဲ႕ ဇြဲစာေပရိပ္ျမံဳ (ေခြၽးမ မဆင့္က စာအုပ္ဆိုင္ကိုင္ တယ္)၊ ကိုမ်ိဳးညြန္႔အေဖ၊ မိုးမိုးအင္းလ်ားေယာကၡမ - အဘသခင္ခင္ညြန္ရဲ႕စာေပေလာက၊ ဇြဲေဘးက ရုပ္ရွင္မင္းသားဖိုးပါ ႀကီးလို မ်က္မွန္ႀကီးနဲ႔ (သူ႔နာမည္ေမ့ေနၿပီ) ဆိုင္၊ ေဇာ္မိုးခ်စ္တို႔ လင္မယားဆိုင္၊ ေနာက္ဆိုင္ကေလးႏွစ္ဆိုင္ေလာက္ရွိေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္မွာ ေရာင္းအားအေကာင္းဆံုး ဂုဏ္ထူးစာေပ။
ဒီလိုနဲ႔တဆိုင္ဝင္တဆိုင္ထြက္ ျဖန္႔လာလိုက္တာ…ဂုဏ္ထူးၿပီးရင္ ၿပီးသေလာက္ပဲ။
ျဖန္႔ခ်ိပံုစနစ္ကို ေျပာမယ္။ ဆိုင္ေပၚ အတင္ေပးၿပီး ေရာင္းၿပီးမွ ေငြေခ်တဲ့ ေရာင္းအားေကာင္းတဲ့ဆိုင္္ႀကီးေတြ ရွိတယ္။ တဝက္ကို အတင္ေပးၿပီး၊ တဝက္ကို အျပတ္ေရာင္းရတဲ့ဆိုင္လည္းရွိတယ္။ တခ်ဳိ႕ ကိုယ္နဲ႔ ရင္းတဲ့ဆိုင္က်ေတာ့ ဆိုင္ကေလး ဆိုေပမယ့္အျပတ္မဝယ္ပဲ အတင္ေပးရတာလဲ ရွိတယ္။ တခ်ဳိ႕ဆိုင္ကေလးေတြက ကိုယ္ျဖန္႔ေနတာ ျမင္လို႔သူတို႔ ေရာင္းခ်င္ ရင္ ကိုယ့္ဆီက အျပတ္လာဝယ္တာလည္း ရွိတယ္။
ကိုယ့္စာအုပ္ေတြကလည္း၊ကာတြန္းတင္ေအာင္နီ၊ ကာတြန္းေမာင္ေမာင္၊ ကာတြန္းသက္စု၊ ကာတြန္းေငြၾကည္၊ ဆရာမမျမင့္ ခိုင္ရဲ႕ဝတၳဳေတြ၊ ျမတ္ထြန္းသစ္ရဲ႕ ဝတၳဳေတြ။ ေမာင္သိန္းဆိုင္သန္းထြန္းစိုး နာမည္နဲ႔ ဘာသာျပန္တဲ့ ယူအက္ဖ္အိုအေၾကာင္း။
ကိုယ့္လိုပဲ စာအုပ္ထုတ္ေဝေရးလုပ္တဲ့ အေပါင္းအသင္းေတြ ျဖန္႔ခ်ိပံု တမ်ိဳးနဲ႔ တမ်ိဳး မတူၾကဘူး။ ကိုမင္းမင္းက အရိုင္းကာတြန္း တမ်ိဳးပဲ ထုတ္တယ္။ ေအာ့ဖ္ဆက္နဲ႔ လွလွပပ သပ္သပ္ရပ္ရပ္။စာအုပ္ထြက္ရင္ ဘားလမ္း သူ႔အိမ္ကေနပဲ သူ ျဖန္႔တယ္။ ဥာဏ္ဝင္းက တမ်ိဳး။ သူ႔ရဲ႔ မင္းသိခၤစာအုပ္ကို ေ၇ႊေတာင္တန္းကေနဆို သြားေရးလာေရး ခက္မွာ စိုးလို႔ လြယ္ကူေအာင္ ရမည္းသင္းသား ညီအစ္ကို၇ဲ႔ သီလဝစာေပမွာ ပံုခ်ၿပီး အဲဒီက ျဖန္႔တယ္။မင္းသိခၤကိုယ္တိုင္ ထိုင္ေနၿပီး အခ်ိန္အတိအက်ကို အခါေပးၿပီး… ျဖန္႔တာ…။ စာအုပ္ဆိုင္ေတြကအဲဒီမွာ သြားယူရတယ္။ ေရာင္းေကာင္းေတာ့ ဖင္ေခါင္း လည္း က်ယ္ႏိုင္တာေပါ့..။ ဒါေတာင္လိုသေလာက္ေပးတာ မဟုတ္ဘူး…။ ျပည္သူ႔ဆိုင္လိုခြဲတမ္းက ျဖတ္ခ်ေသးတာ…။ ဆယ္အုပ္ေတာင္းရင္ငါးအုပ္ပဲ ရတာ။ ေငြလက္ငင္း။ အတင္မေပးဘူး…။ ဝယ္သူက ထုတ္ေဝသူဆီမွာ ခခယယ…။
စာအုပ္ေတြနယ္ပို႔ၿပီးလို႔ တပါတ္ ဆယ္ရက္ဆို စာတိုက္ကေန နယ္က စာအုပ္ဖိုးေငြေတြ စဝင္ၿပီ။ နယ္ကဆိုင္ေတြက သူတို႔ စာတိုက္ေတြမွာ က်သင့္တန္ဘိုးကို ေငြေခ်ၿပီး ေရြးရတာ…..။ ကိုယ္ကကိုယ့္ပိုက္ဆံကို စာတိုက္ႀကီးမွာပဲ ထုတ္ရတယ္။ မေရြးတဲ့ စာအုပ္ေတြလည္း စာတိုက္မွာပဲျပန္ ထုတ္ယူရတယ္။
ဗိုေမာင္က တလတခါ ရန္ကုန္ ဆင္းလာတတ္ေတာ့ သူဆင္းလာရင္ (မႏၱေလးတိုးရစ္ႀကီး) ေငြရၿပီ….။ မႏၱေလးေစ်းခ်ိဳထဲမွာ တင္တင္ဦး စာေပရွိတယ္။ သူက မႏၱေလးနယ္ၿမိဳ႕ေတြ အေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မိတ္ရွိေတာ့ ေရာင္းအား ေတာ္ေတာ္ေကာင္း တယ္…။ ႐ုပ္ေခ်ာ၊ သေဘာေကာင္း၊ အေျပာေကာင္း…။ သူ႔ဆိုင္ကို က်ေနာ္ ေရာက္ဖူးတယ္။ ဝယ္သူေတြဝိုင္းဝိုင္းလည္လို႔….။
ဗိုေမာင္ကို တဦးတည္း ကိုယ္စားလွယ္ေပးတာ သူက ဗိုေမာင္နဲ႔ အဆင္မေျပေတာ့ သူ႔ကို သပ္သပ္ေပးဖို႔ ရင္းႏွီးမႈအရ ေတာင္းဆိုတယ္…။ "ရွင္က ဗိုေမာင္မွ ဗိုေမာင္မျဖစ္ဘူးဆိုရင္….. က်မကို သပ္သပ္ေပးတဲ့…." ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္က ဗိုေမာင္ကို ေျပာျပေတာ့ ဗိုေမာင္က ရီျဖဲျဖဲနဲ႔ ေပးလိုက္… ေပးလိုက္တဲ့…။
ေမာ္လၿမိဳင္ေက်ာ္စာေပက်ေတာ့ စာအုပ္ဖိုးေငြရွင္းရင္ ဟသၤတ မမိုးမွာ ၾကံဳရင္ မမိုးကိုေပးခဲ့တယ္။ တခါတေလလည္း လမင္း တရာကို ေရာက္လာတတ္တယ္။ ကိုယ့္နယ္သား…။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔အရမ္း အလုပ္ရိုေသတာ…။
အဲဒီေခတ္က စာေပျဖန္႔ခ်ိေရးက အဲသလိုအဆင္ေျပခဲ့တယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ စာသမားဟာ စာအလုပ္ကိုလုပ္တယ္။ စာ အုပ္ဆိုင္က စာအုပ္ပဲ ေရာင္းတာမ်ားတယ္။ ကိုယ့္ဆိုင္ ကိုယ္တိုင္ေရာင္းတယ္။ ကိုယ္အေပါက္ဆိုးရင္ ကိုယ္ထမင္း ငတ္ မယ္။ မသိဘူး…၊ မရွိဘူး မေျပာလႊတ္ၾကဘူး…။ စာအုပ္လိုခ်င္သူဟာ စာအုပ္ဆိုင္ကိုပဲ သြားတယ္။ စာအုပ္ေရာင္းသူဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ စာအေၾကာင္း စာအုပ္အေၾကာင္းကို သိတယ္။ ဒါဟာ ဟိုေခတ္က အားသာခ်က္ပဲ….။
Comments