ခင္ေဇာ္မုိး ● ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕အလြမ္း

 ခင္ေဇာ္မုိး ● ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕အလြမ္း
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၂၁၊ ၂၀၁၈

လူတိုင္းမွာ စူး႐ွနာက်င္စြာ လြမ္းရတဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခု ဒါမွမဟုတ္ တခုထက္ ပိုၿပီးလည္း ႐ွိခ်င္႐ွိတတ္ပါလိမ့္မယ္။ အခုလို ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ကတည္းက ကြၽန္မဆီမွာ နင့္ေနေအာင္လြမ္းရတဲ့အေၾကာင္းအရာ႐ွိပါတယ္လို႔ဝန္ခံခ်င္ေနေၾကာင္း စာဖတ္သူသိၿပီးသားျဖစ္ေနေလာက္ပါၿပီ။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကြၽန္မ ေအာ္ဟစ္ေပါက္ကြဲ ပစ္ခ်င္ေနသည္ထိ အလြမ္းေတြ ျပည့္သိပ္ၾကပ္ခဲေနတာ။ ဒီၿမိဳ႕ကေလးမွာ တခ်ိန္က ကြၽန္မရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ကိန္းဝပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ရယ္ေမာ သံေတြ၊ ငို႐ိႈက္သံေတြ ဒီၿမိဳ႕ကေလးမွာ အေသအခ်ာ ႐ွိခဲ့တာပါ။ မေမ်ွာ္လင့္ဘဲ ဒီၿမိဳ႕ကေလးထဲ ေခတၱခဏ ေရာက္ခဲ့ တဲ့အခါ အရာရာဟာ သူစိမ္းဆန္လြန္းေနတယ္။ ျပန္လည္မြမ္းမံထားတဲ့၊ ကတၱရာေစးေတြသုတ္လိမ္းထားတဲ့ လမ္းမႀကီးကလည္း ကြၽန္မကို မသိေတာ့သလိုပါပဲ။ ျပင္ဆင္ျခယ္သထားတဲ့ စတိုးဆိုင္ေတြကလည္း ဟန္အျပည့္ မာန္အျပည္နဲ႔ ခပ္စိမ္းစိမ္းပါပဲ။ ကတၱရာလမ္းက စိမ္းစိမ္း။ အရင္က ေျခရာထပ္ေအာက္သြားခဲ့ဖူးတဲ့ စတိုးဆိုင္ေတြက ခပ္စိမ္းစိမ္း။ ဒီေတာ့လည္း အရာ ရာဟာ ဝမ္းနည္းသိမ္ငယ္စရာ ျဖစ္ေနသလားပါပဲ။

တစံုတဦးကို ဒါမွမဟုတ္ တစံုတခုကို မြတ္သိပ္စြာလြမ္းမိတဲ့အခါ အားလံုးဟာ အေၾကာင္းအရာကြဲျပားျခားနားစြာနဲ႔ လြမ္းဆြတ္ေနၾကမွာပဲလို႔မွတ္ယူရင္း ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မ ႏွစ္သိမ့္လိုက္ရတာေပါ့။ ကြၽန္မ ဒီၿမိဳ႕ကေလးေပၚကအေၾကာင္းအရာေတြကိုလြမ္းဆြတ္သတိရေနသလို၊ အေဝးေရာက္ေနသူက ကိုယ့္ဇာတိ၊ ကိုယ့္ၿမိဳ႕၊ ကိုယ့္ရြာ ကေလးကို လြမ္းၾကရသူေတြ ႐ွိမွာပါပဲ။

ၿမိဳ႕အထြက္ လမ္းဟာ ဘာ့ေၾကာင့္ဝမ္းနည္းမႈေတြ ျပည့္သိပ္ေနရတယ္ဆိုတာ တဦးတေယာက္ကို ေမးပစ္ခ်င္ေလာက္ ေအာင္ပါပဲ။ စိတ္အလိုက်သာ လိုက္ေလ်ာပစ္ရရင္ ဆိုင္ကယ္ကိုရပ္ၿပီး ရြက္ဝါေတြအဆက္မျပတ္ေႂကြလြင့္ေနတဲ့သစ္ပင္တပင္ေအာက္မွာ ခဏျဖစ္ျဖစ္ ငိုလိုက္မိမွာ။ အဲဒီလိုမ်ဳိး ေရရာမႈအတိအက်မ႐ွိတဲ့ လြမ္းဆြတ္ႏွေျမာ ျခင္းမ်ဴိး ျဖစ္ဖူးၾကပါသလား။ ကတၱရာလမ္းေဘးႏွစ္ဖက္က ပုျပတ္ျပတ္သစ္ပင္ငယ္အခ်ဴိ့ကလည္း ကြၽန္မစိတ္ေတြလို ႏြမ္းေရာ္ေနတယ္။ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ဆန္းေရာက္ေနၿပီမို႔ ေလ႐ူးေတြလည္း ေဝ့တိုက္ေနၿပီျဖစ္ျဖစ္သလို ျမဴ ကလည္း မႈန္လိုဟန္နဲ႔။ ဘာရယ္မသိဘူး႐ွည္လ်ားတဲ့ၿမိဳ႕အထြက္လမ္းႀကီး ကုန္ဆံုးမွာကိုလည္း ကြၽန္မ ႏွေျမာလာမိျပန္တယ္။

တကယ္ဆိုရင္ ဒီေလာက္လြမ္းဆြတ္ဖို႔ေကာင္းလြန္းတဲ့ ေနရာမွာ ကြၽန္မ စိတ္လိုလက္ရ လြမ္းဆြတ္ေငးေမာေနခ်င္တယ္။ လမ္းတဖက္က သစ္ရြက္ဝါေတြက ေျမေပၚ  မေႂကြဘဲ လမ္းတဖက္ဆီကို ျဖတ္ၿပီးေမ်ာလြင့္ေနၾကတယ္။ ကြၽန္မဆိုင္ကယ္ကို ရပ္တန္႔ပစ္ၿပီး စကားတခြန္းမွမဆိုဘဲ မြတ္မြတ္သိပ္သိပ္ေငးေမာပစ္လိုက္ရင္ ခရီးသြား အေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းမေလးက အ႐ူးတေယာက္ကို ၾကည့္သလို ကြၽန္မကိုၾကည့္႐ွာမွာပဲ။

ဒီေနရာမွာ ဆရာေမာင္သာႏိုးရဲ႕"ေတာေမွာ္ရံုလမ္း" စာအုပ္ကေလးထဲက ကဗ်ာဆရာ ေရာဘတ္ဖေရာ့စ္ရဲ႕ "မိုးႏွင္းက် ညေနခင္း ေတာတန္းနေဘးရပ္မိျခင္း" ဆိုတဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ကို သြားၿပီးသတိရမိတယ္။ အဲဒီကဗ်ာေလးကိုလည္း တိုးတိုးရြတ္ လိုက္မိတယ္။ ကဗ်ာေလးက ....

ဘယ္သူ႔ေတာတန္းလဲ ငါသိတယ္ ထင္ပါတယ္၊
သူ႔အိမ္ကေတာ့ ရြာထဲမွာပါပဲ။
ႏွင္းေဖြးေဖြး သူ႔အပင္ေတြကိုၾကည့္ရင္း
ဒီမွာ ငါ ရပ္ေနတာကိုေတာ့ သူျမင္မွာမဟုတ္ဘဲ။

ႏွစ္ရဲ႕ အေမွာင္ဆံုးညေနခင္းမွာ၊
ေရခဲ ေရအိုင္နဲ႔ ေတာတန္းရဲ႕အၾကား၊
အနီးအနား လယ္သမားအိမ္လဲမ႐ွိဘဲ ရပ္ေနတာ၊
ဆန္းတယ္လို႔ ငါ့ျမင္းခမ်ာ၊ ထင္႐ွာေရာ့လား။

ဟုတ္မွဟုတ္ရဲ႕လား၊ ေမးလိုဟန္ထင္ရဲ႕၊
သူ႔ခမ်ာ ကႀကိဳးျခဴေလးေတြ လႈပ္႐ွာတယ္။
တျခားအသံဗလံဆိုလို႔ ေပါ့ပါးပါးေလနဲ႔
ငွက္ေမႊးလို မိုးႏွင္းတို႔ လြင့္ေမ်ာသံပဲ႐ွိတယ္။

ညိဳ႕ဆိုင္း၊နက္႐ွဳိင္း၊ ေတာတန္းကျဖင့္ လွေပသား။
ဒါေပမဲ့ ငါ့မွာတည္ရမယ့္ ကတိေတြနဲ႔ပါလား။
မအိပ္ခင္ သြားရဦးမယ့္ ခရီးမိုင္ေတြနဲ႔ပါလား။
မအိပ္ခင္ သြားရဦးမယ့္ ခရီးမိုင္ေတြနဲ႔ပါလား။  ။

ကဗ်ာေလးက ႐ိုး႐ွင္းလွပတယ္။ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ေဖာ္ၾကဴးျပလိုမႈက ကြင္းဆက္ထိထိမိမိ။ ေသေသသပ္သပ္။

လြမ္းဆြတ္ျခင္းဟာ ဘယ္ေလာက္လွပသလဲ။ လြမ္းဆြတ္ရျခင္းဟာ သိမ္ငယ္စရာမဟုတ္ပါဘူးလို႔ ကြၽန္မ တီးတုိုးဆိုမိတယ္။ ကဗ်ာဆရာ ေရာဘတ္ဖေရာ့စ္လိုပဲ ကြၽန္မ လည္း လြမ္းမိတာပဲမဟုတ္လား။ ေသခ်ာတာေတာ့ ကဗ်ာဆရာကိုအားက်ၿပီး ကြၽန္မလိုက္လံ႐ွာေဖြလြမ္းမိတာမဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္မအလြမ္းဟာ ကဗ်ာဆရာနဲ႔ထပ္တူက် တာမ်ဳိး၊ ကဗ်ာဆရာက ကြၽန္မအတြက္ဖြဲ႔ဆိုထားတာမဟုတ္ေပမယ့္ ကြၽန္မကို ေထ့ေငါ့ေရးဖြဲ႔လိုက္သလိုပါပဲ။

ကြၽန္မလည္းပဲ ကဗ်ာဆရာေရာဘတ္ ဖေရာ့စ္လို ခဏပဲျဖစ္ျဖစ္ေငးေမာခ်င္မိသား။

ဒါေပမဲ့ ကဗ်ာဆရာလိုပဲ သြားရမယ့္ခရီးမိုင္ေတြနဲ႔။ ကြၽန္မလြမ္းဆြတ္ေနမိတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြနဲ႔အတူ တဦးတေယာက္ဟာ ကြၽန္မလြမ္းေနေၾကာင္းသိမွာ မဟုတ္ ေပမယ့္ ကဗ်ာဆရာလိုပဲ ကြၽန္မဟာ လိုလိုလားလားလြမ္းဆြတ္ေနခ်င္ေသးတဲ့ သူေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မဝန္းက်င္မွာ ကဗ်ာထဲကလို ေလတိုးသံနဲ႔ ငွက္ေမႊးလို ႏွင္းျမဴလြင့္ သံတို႔မဟုတ္ဘဲ  အင္ဂ်င္ေအာ္သံေတြနဲ႔ဟူးဟူးရားရား ေလေဝ့သံေတြနဲ႔ေပါ့။ ေနာက္ ကႀကိဳးျခဴေလးကိုလႈပ္မယ့္ ျမင္းကေလးမပါ႐ွိေပမယ့္ ကြၽန္မလြမ္းဆြတ္ႏွေျမာျခင္း ေတြကို နားလည္ႏိုင္ျခင္းမ႐ွိ႐ွာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမေလး ပါ႐ွိတယ္။တရၾကမ္း တိုးေဝ့သြားၾကတဲ့ ေလေတြလို အလြမ္းဟာ ကေသာကေမ်ာ ခုန္ေပါက္ေနတာပဲ။

ကဗ်ာဆရာ ေရာဘတ္ ဖေရာ့စ္ဟာလည္း လြမ္းဆြတ္ျခင္းမွာ စိတ္ေက်နပ္တဲ့ထိ လြမ္းခြင့္မရ႐ွာခဲ့ဘူး။ သူက သူ႔ျမင္းကေလးရဲ႕စိတ္ခံစားမႈအျမင္ကို အေလးထားၿပီး ကြၽန္မကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမေလးရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈအျမင္ကို ထည့္တြက္စဥ္းစားခဲ့ရတယ္။
ၿပီးေတာ့ အေတြးနဲ႔လြမ္းဆြတ္ေနရင္း သက္ျပင္းေတြကို ေလျပင္းေတြထဲ ေရာထုတ္ခ်လိုက္ရျခင္းကိုပဲ စြမ္းသာခဲ့တယ္။

အလြမ္းနဲ႔ဆက္စပ္ၿပီး အလြမ္းေတြျပည့္သိပ္ေနတဲ့ ကြၽန္မမိတ္ေဆြေတြကိုလည္း သတိရလာတယ္။ လြမ္းပံု၊ ႏွေျမာပံုခ်င္းေတာ့ ဘယ္ထပ္တူက်မလဲ။

မိတ္ေဆြတေယာက္ဆိုရင္ ေက်ာင္းသားဘဝ၊ ေက်ာင္းသားသပိတ္မွာ ေတာခိုရင္း ျပည္ပကိုေရာက္သြားခဲ့သတဲ့။ ျပန္ခြင့္ရခ်ိန္ကို လည္တဆန္႔ဆန္႔၊ စိတ္အားတင္း လို႔ ေမ်ွာ္ရင္း၊ မိသားစုကိုလြမ္းရင္း၊ နာနာက်င္က်င္ ခက္ခက္ခဲခဲ႐ွင္သန္ခဲ့ၾကရသတဲ့။ ျမန္မာျပည္ကို လြမ္းရတာ၊ မိသားစုကိုလြမ္းရတာ၊ ပြဲေတာ္ေတြကိုလြမ္းရတာ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလြမ္းရတာ ဘဝမွာ အေကာင္းဆံုးေသာ ရသအပိုင္းအစေတြျဖစ္ပါသတဲ့။

အလြမ္းကို၊ လြမ္းရတာကို စြဲလမ္းေနတတ္ပါၿပီတဲ့။ လြမ္းရတာဟာပဲ တခါတေလ ပီတိလိုလို၊ ေပ်ာ္ရႊင္စရာလိုလို ထင္ေနမိတယ္တဲ့။ သူတို႔ဘယ္ထိ နာက်င္မႈေတြထဲမွာ အျမစ္တြယ္ခဲ့ရတယ္ဆိုတာ အလြမ္းဟာျပယုဂ္ပဲေပါ့။

ကြၽန္မဟာ ကဗ်ာဆရာ ေရာဘတ္ဖေရာ့စ္လို ညေနခင္းတစ္ခုကို ခဏေလးေတာင္ ေငးေမာလြမ္းဆြတ္ခြင့္မရေပမယ့္ ျပည့္သိပ္ၾကပ္ခဲခဲ့ရတဲ့ ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕အထြက္က အလြမ္းေတြအေၾကာင္းကို ႏွေျမာတြန္႔တိုတတ္စြာနဲ႔ အက္ေဆးတပုဒ္ကိုေတာ့ အမွတ္တရ ထားခဲ့ခ်င္ပါေသးတယ္။

ခင္ေဇာ္မိုး