ႏိုလိုင္း ● အေပ်ာ္ေႂကြတဲ့ ၾကယ္

ႏိုလိုင္း ● အေပ်ာ္ေႂကြတဲ့ ၾကယ္
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၂၄၊ ၂၀၁၈

အတြဲ (၅)၊ အမွတ္ (၁) ေမ၊ ၂၀၀၈ ထုတ္ မဂၢဇင္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္သည္။

(၁)
လဲၿပိဳေနတဲ့ေမွ်ာ္စိတ္ အစြန္းထြက္ေနတဲ့ ထင္ေယာင္မွားမႈ အေရာင္ေတြနဲ႔ မွန္အိမ္ေလးရဲ႕ အလင္းေရာင္ပ်ပ် အိမ္အျပင္ကညဟာ တေျဖးေျဖးနက္လာခဲ့တယ္။ ေကာင္းကင္မွာ အေမွာင္ဟာ သာမန္ထက္ပိုကဲ မဲနက္စိမ့္စြဲေနတယ္။ အိမ္အျပင္ဘက္မွာ ပိတ္ေနေအာင္ သိပ္သည္းေနတဲ့ အေမွာင္ေတြ။ အိမ္အျပင္က ညဟာ ၾကယ္ေရာင္လေရာင္နဲ႔ ေဝးလို႔၊ အိမ္ငယ္ထဲက မီးေရာင္ပ်ပ်ရဲ႕ အေဝးေျခခ်စရာေနရာတိုင္းဟာ သိပ္သည္းေနတဲ့ အေမွာင္အတိုင္းပါပဲ။ အိမ္ငယ္ထဲက မီးေရာင္ပ်ပ်ေလသာ မရွိဘူးဆိုရင္ တေလာကလံုး ဒီထက္ပိုၿပီး ေမွာင္ပိတ္ေနေတာ့မွာ။

အိပ္ေဆးေတြဟာ လူ႔အသက္ကို ကယ္ႏိုင္သလား။ အိပ္ေဆးေတြဟာ လူကိုႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်ေစသလား။ စိတ္သက္သာရာ ရဖို႔ေလာက္သာ အိပ္ေပ်ာ္ဖို႔လိုေနပံုမ်ိဳးပါပဲ။ တခုခုကိုေလ်ာက္စဥ္းစားလိုက္ ေလွ်ာက္ေတြးလိုက္ရင္ေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ အေျခအေနေကာင္းတစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္စရာ အခြင့္အလမ္းပိုနီးစပ္လာလိမ့္မယ္လို႔ သူထင္တာပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ပိုေဝးသြားႏိုင္ေသးတယ္ ထင္တယ္။ သူႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ကို အိပ္ေပ်ာ္ခ်င္ေနမိတယ္။ အင္ျပည့္အားျပည့္ ျပန္ႏိုးထ ျပန္လန္းဆန္းသြားခ်င္ေနမိတယ္။ အိပ္မရေတာ့လို႔ စိတ္ကူးတည့္ရာ ေလွ်ာက္လုပ္ေနမိတာကလည္း ပိုၿပီးအိပ္မရေစတဲ့အေၾကာင္းပါပဲ။ လမ္းထေလွ်ာက္လိုက္မိသလို တခုခုကို အၾကာႀကီးစဥ္းစားေနမိသလို အေမွာင္ထဲက ေတာင္စဥ္ေရမက် စိတ္ကူးေတြ။ အေမွာင္ထဲက ခိုးခ်ေနတဲ႔ သက္ျပင္းေတြနဲ႔ အက္ေၾကာင္းရာေတြထင္ေနတဲ့ နံရံေပၚက ေဆးသားမွာ အသစ္ျပန္မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ ခ်စ္ျခင္း ေမတၲာတရားတခုခုရွိေနသလို အရာရာ မွားယြင္းခဲ့ၿပီးမွ ျပန္ျပင္ခ်င္လို႔မရေတာ့သလို။

အိပ္ယာထဲ လျခမ္းေကြးလို ခဲတံတစ္ေခ်ာင္းလို ငါးျပားတန္ေရာင္စံုေဘာလံုးတစ္လံုးလို ေကြးလိုက္ ဆန္႔လိုက္ လူးလွိမ့္ လိုက္ျဖစ္ေနတာ။ ဘဝမွာ လူက ေရလိုက္ငါးလိုက္ မေနတတ္လို႔ ထင္တာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ခဲ့ဖူးသလိုမ်ိဳး ငယ္႐ြယ္စဥ္တုန္း ကလိုလည္း အခုအသက္အ႐ြယ္မွာ သိပ္လည္း စိတ္အားမတက္ႂကြေတာ့တာ။ ဒါေပမယ့္ ေလးလံေငးေမာ ေတြေဝေနသလို မ်ိဳးလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီးတစ္ခု လိုပါပဲ။ ေမွာင္လာလိုက္ လင္းသြားလိုက္ ၾကယ္ေတြလိုပါပဲ။ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ ေႂကြက်ေနေပမယ့္ ၾကယ္ေတြဆံုရွံုးေနရတာေတာင္ ဘာမွ မပြန္းမပဲ့သလို ေကာင္းကင္ဟာ လႈပ္ရွားေနတဲ့စိတ္ကိုဖံုကြယ္ၿပီး မရရေအာင္ၿငိမ္သက္ေနသလို။ အခုလည္း သူက ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီးကို တည္ၿငိမ္စြာ မွင္သက္ေငးေမာ့ၾကည့္လို႔။ အခ်ိန္ ေတြအစား ေန႔စဥ္ဘဝမ်ားမွာ ကိုယ့္အဓိပၸာယ္နဲ႔ကိုယ္ မြန္းက်ပ္လို႔။ ေနာင္တတရားဆိုတာကလည္း ကိုယ့္မွာဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မရတဲ့အရာမ်ားသာ ဆံုးရွံဳးသြားေနတတ္လို႔ ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့လမ္း ဘယ္လိုမွ ေနာက္ျပန္ဆုတ္မရလို႔။ အေတြးတစ္စ ေရွ႕မွာ ကိုယ့္အိမ္မီးေလာင္ေနတာေတာင္ လက္ထဲ စီးကရက္ျပာ မေႂကြဘူးဆိုသလိုပါပဲ။ ကိုယ့္ရင္မွာ ဝုန္းဒိုင္းက်ဲ ခံစားေနရလည္း ခႏၵာကိုယ္က ေက်ာက္ခဲတစ္လံုးလိုျဖစ္ေန ကန္ေရတည္ၿငိမ္ေနသလို သစ္႐ြက္ေလးတစ္႐ြက္စာ ရိုက္ခတ္မႈကေလးေတာင္မခံစားရသလိုပဲ တိတ္ဆိတ္ေန ၿငိမ္သက္လို႔။ ဟိုအရင္က အခ်ိန္ေတြပဲ အခုျပန္ႏွေမ်ာေနမိတယ္။

(၂)
လြန္ခဲ့ေသာ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ခန္႔က ဘဝတပါးကူးေျပာင္းသြားေသာ လူတစ္ေယာက္။ ဘတပါးဆိုတာက တမလြန္ဘဝကူးေျပာင္း သြားတာမဟုတ္ပဲ အသက္ရွင္လ်က္ ဆက္ရွိေနေသးသလို ဘဝဆိုတာကလည္း ေသလြန္ၿပီးမွ ေနာက္တစ္ဘဝျခားသြားမွ မဟုတ္ ဒီရုပ္ ဒီခႏၶာနဲ႔လည္း ေနာက္တစ္ဘဝ ေနာက္တစ္ခႏၶာတစ္ခု ကူးခ်င္ကူးေနရတတ္ေသးတာ။ အေျခအေနတစ္ခုမွ အျခားအေျခအေနတစ္ခုသို႔ စိတ္တစ္ခုမွ အျခားဝိဉာဥ္တစ္ခုသို႔ ေျပာင္းလဲေနထိုင္ရတတ္ေသးတာ။ အဲဒီ ဒီ႐ုပ္ ဒီခႏၶာနဲ႔ အျခားဘဝမွာ ေရာက္ေနရတယ္ဆိုတာကလည္း။

လဟာ ဘယ္ေတာ့မွမျပည့္ေတာ့ဘူးလား။ လသာသာ ညေတြ သူ႔အတြက္ သီးသန္႔မေရာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလားဆိုတာကို မြတ္သိပ္စြာ ေကာင္းကင္ကိုေငးေမာ့ၾကည့္ေတာင့္တလို႔။ ၾကယ္ေရာင္အလင္းေပါက္ကေလးေတြကလည္း ညထဲ စိုစြတ္ ေအာင္လုပ္မေပးႏိုင္သလို အခုလို အိပ္မရေတာ့တဲ့အခါ တစ္ေနရာရာကိုေငးလို႔ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုခုစဥ္းစားျဖစ္ဖို႔ဆိုတာကလည္း စိတ္ၾကည္ႏူးစရာ ပတ္ဝန္းက်င္အေျခအေနတစ္ခုကိုလိုပါတယ္။ ဟိုတုန္းကအျဖစ္အပ်က္မ်ားစြာထဲမွ ကိုယ့္အလြမ္းနက္ရင္နက္သေလာက္ အရုပ္ေရာအသံပါ ျမင္ႏိုင္ၾကားႏိုင္ေလာက္တဲ့အထိလည္း ေတြးယူလြမ္းလို႔ရေန ဘယ္အျဖစ္အပ်က္ေတြက တက္ႂကြလန္းဆန္းမႈရွိၿပီး ဘယ္အျဖစ္အပ်က္ေတြက လူကိုအားအင္ကုန္ခန္းစြာ ေျခာက္ျခားေစခဲ့ပါသလဲ ဆိုတာကိုလည္း သတိတရ စဥ္းစားေနမိတယ္။ အခုလို ေမွာင္တဲ့အေျခအေနမွာပဲ မဲနက္ေနတဲ့ အရုပ္ေတြမ်က္လံုးထဲ ေပၚေနတာကိုလည္း အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ပ်က္ေနမိတယ္။

တစ္ေနရာရာမွာ ေတြ႕ဖူး မွတ္မိသိကြၽမ္းခဲ့ဖူးတဲ့ မ်က္ႏွာေတြလို အေမွာင္မွာေပၚေနတဲ့ အတိတ္ပံုရိပ္ေတြ။ အရင္ကအျဖစ္ အပ်က္ ေျခာက္ျခားစရာ ရုပ္ပံုကားခ်ပ္မ်ား။ ျပန္သတိမရခ်င္ေတာ့ မမွတ္မိခ်င္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ အဲဒီအေၾကာင္းအရာမ်ားစြာက မွတ္ဥာဏ္ မသိစိတ္မွာ ပိုပိုေမ့လို႔မရ။ ခင္ဗ်ားမွမဟုတ္ဘူး မင္းမွမဟုတ္ဘူး လို႔သာေျပာေနရတယ္ဆိုေပမယ့္လည္း မွတ္ဥာဏ္ေထာင့္ထဲမွာ မသိစိတ္ကသိမ္းထားၿပီး အခ်ိန္ကိုက္မွ ေပၚခ်င္ရာ လာေပၚေနတတ္တဲ့ အစြဲအလန္းေတြကို ဘယ္လိုဖ်တ္ပစ္လို႔ရမလဲ။ မွတ္မိခ်င္တာျပန္မွတ္မိ သတိရေနတတ္တဲ့ ဦးေႏွာက္ႀကီးကို ဘယ္လိုခြဲစိတ္လိုက္ရမလဲ။ အားလံုးသတိမရေတာ့ရင္လည္းေကာင္းတာပါပဲ။ သူ႔အတြက္ အတိတ္မရွိေတာ့သလို အတိတ္ကို ျပန္မမွတ္မိေတာ့တဲ့အခါ စိတ္သက္သာရာမ်ားျဖစ္မလား အတိတ္ေမ့ေရာဂါဆိုတာက ကိုယ့္အတြက္က် ျဖစ္ဖို႔ သိပ္ခက္ခဲေနလား စဥ္းစားမိတယ္။ ေမ့ခ်င္တဲ့အခါမ်ားမွာလည္း ကိုယ့္ေခါင္းကိုယ္ ရိုက္ခြဲပစ္ခ်င္သလို  လူကမလႈပ္ခ်င္ ခႏၶာကိုယ္က မထခ်င္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ မူးေနခဲ့ေပမယ့္ ဆက္စဥ္းစားေနမိတာကလည္း ေပၚလာတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြထဲက တစ္ခုၿပီး တစ္ခုပါပဲ။

အဲဒီ အရင္ရက္ေတြတုန္းကေတာ့ သူလည္းလမ္းေပၚမွာ လြင့္ခ်င္ရာလြင့္ေနတဲ့ ပိုးသားအဝတ္စလို ေလရူးထဲ ေႂကြဝဲက်လာတဲ့ သစ္႐ြက္ေျခာက္လိုေနထိုင္ခဲ့တာပါပဲ။ မူးရစ္ေစတဲ့အရာတစ္ခုခုနဲ႔သာ လမ္းေပၚကေန ေရွ႕ကိုတည့္တည့္မေရာက္ တန္းတန္းမတ္မတ္မေလွ်ာက္ျဖစ္လည္း ဘယ္လိုမွခံစားမေန အိမ္ကိုလံုးဝမျပန္ခ်င္ခဲ့။ အခုလိုအိပ္ယာထက္ လူးလွိမ့္ေနရတာထက္စာရင္ေတာ့ မူးရစ္ေနတဲ့ညေတြဟာ သူ႔ကို ပိုၿပီးစိတ္သက္သာရာ ရေစခဲ့သလို မ်က္လံုးကိုႀကံဳတဲ့ ေနရာမွာ မွိတ္ခ်လိုက္တိုင္း အိပ္လို႔ေပ်ာ္သြားခဲ့တာခ်ည္းပဲ။ အခု ညအျဖစ္အပ်က္လိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အရင္ေန႔ေတြတုန္း ကေတာ့ အခုညထက္စာရင္ အေျခအေနက သာသာယာယာေနထိုင္ခ်င္စရာပိုေကာင္းပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အရက္ရွိန္နဲ႔ မူးေနတဲ့ရက္ေတြမွာ စိတ္ကသာ ေနသာသလိုေနလို႔ရ အဆင္ေျပေအာင္ေနလို႔ရခဲ့ေပမယ့္ ခႏၶာကိုယ္က စိတ္အလိုဆႏၵေနာက္ ထပ္ခ်ပ္မကြာ ဆက္မလိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ထင္ပါတယ္။ တေျဖးေျဖးအားအင္ယုတ္ေလ်ာ့လာတဲ့ ခႏၶာကိုယ္အတြက္ လိုအပ္တဲ့ ေဆးဝါးကုသမႈမွအစ အားအင္အစာအဟာရမ်ားပါ ျပန္လည္ျဖည့္ေပးဖို႔လိုလာတဲ့ အတြက္လည္း အခုလို အိပ္ယာေပၚေရာက္လာရေတာ့တာေပါ့။

အျပင္မွာ အေမွာင္ဟာ ပိုၿပီး သိပ္သည္းစြာ က်ေနမလား ႏွင္းေတြလည္း ညထဲ လမ္းေပၚ႐ႊဲေနၿပီလား မေျပာတတ္ဘူး။ အိပ္ယာထက္က အိမ္ျပတင္းေပါက္ေဘာင္မွာေတာ့ ေျခာက္ေသြ႕အက္ကြဲေနတဲ့ အတြင္းသားေတြကို ထုတ္ေဖာ္ ရင္ဖြင့္လို႔ လေရာင္ေမွ်ာ္ေငးေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္။ ဘဝတစ္ပါး ကူးေျပာင္းဖို႔ဆိုတာကိုလည္း အခုဘဝမွာကတည္းကေတြးေန အတိတ္ကဘယ္လိုရွင္သန္ေနထိုင္ခဲ့ပံုလည္း ျပန္ျမင္ေယာင္ေနတဲ့ စိတ္နဲ႔ တျခားစီျဖစ္ခ်င္ေနတဲ့ ဆႏၵမ်ား ကုစားလို႔မရေတာ့တဲ့ ေနာင္တမ်ား။  ၾကယ္တစ္လံုးေႂကြက်တိုင္းသာ ဆုေတာင္းျပည့္ခဲ့မယ္ဆို အခုလို ၾကယ္ေႂကြတာမ်ားတဲ့ညမွာ ေကာင္းကင္ေမာ့ၾကည့္ေနတဲ့ သူအတြက္ မနက္အိပ္ယာႏိုးတဲ့အခါ ကံေကာင္းျခင္းေတြသာ ဆီးႀကိဳေနမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ၾကယ္ေႂကြတဲ့အခ်ိန္ ခဏေလးမ်ား ၾကယ္မ်ားေႁကြက်ေနတာေတြကိုပဲ တေမ့တေမာ ေငးေနျဖစ္တယ္။ ဘာဆုမွမေတာင္းခ်င္ေတာ့သလို မနက္ေရာက္ဖို႔လည္း မလိုမရွိေနသလိုေပါ့။ အိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ကိုလည္း ႀကိဳးစား အိပ္မေပ်ာ္ျဖစ္ရင္လည္း စဥ္းစားေနရတဲ့ ခံစားမႈကိုသာ အသက္သြင္းလို႔ ညထဲ အျပင္ကိုပဲေငးၾကည့္ေနေတာ့တာ။

(၃)
အခ်ိန္ေတြဟာ နာရီဒိုင္ခြက္ထဲမွာသာ လက္တံအေ႐ြ႕အတိုင္း လည္ပတ္ေနသလိုထင္ရ၊ အခုရပ္ေနတဲ့ ေျခေထာက္ေတြဆို တာကလည္း ဒိုင္ခြက္အျပင္ကအခ်ိန္ေတြလို မေ႐ြ႕လ်ားေတာ့ဘူးလား။ လက္မွာပတ္ထားတဲ့ နာရီရပ္သြားမွ ကမ႓ာလည္ တာရပ္မလား ေျခေထာက္ေတြက အဲဒီအခ်ိန္မွ စလွမ္းႏိုင္ေတာ့မလား မေသခ်ာပါဘူး။ လက္ကနာရီဒိုင္ခြက္ကို ငံု႔ၾကည့္ေနမိ တယ္။ ဘယ္ႏွစ္ခုႏွစ္ကဝယ္ထားမွန္းမသိေတာ့တဲ့ နာရီဟာ သြားၿမဲသြားေနတုန္းလို ဓာတ္ခဲနာရီ လို႔သာသိထားခဲ့တဲ့ လက္ေကာက္ဝတ္ေပၚက နာရီဟာ ဓာတ္ခဲမကုန္ေတာ့ဘူးလား။ ဘယ္ေတာ့မွ အလည္မရပ္ေတာ့ဘူးလား။ အျပင္မွာ ကမ႓ာကလည္ေနဆဲလား။ လွဲအိပ္ေနတာၾကာၿပီထင္လို႔ ခဏထိုင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျပတင္းေပါက္ဟာ သူ႔ပုခံုးေပၚအထိ နိမ့္က်သြား ၾကယ္ေႂကြတာကို ထိုင္လ်က္ လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ အိပ္ယာေပၚ ျပန္လွဲလိုက္ရင္လည္း အိပ္မရမယ့္အတူတူ ဒီအတိုင္းဆက္ထိုင္ေနမိတယ္။

ေခတ္ေပၚအသံုးအေဆာင္ပစၥည္းမ်ား၊ ေခတ္ေပၚ လူသတ္နည္းပညာ လက္နက္မ်ား၊ ေခတ္ေပၚ လူမႈကြန္ယက္မ်ားဟာ သူ႔အတြက္ အခ်ိန္ကိုက္ၿပီးမွ ထေပၚလာတာ။ ေခတ္ေပၚ စက္ပစၥည္းမ်ားနဲ႔အတူ လူ႔အေသြးအသားေတြထဲ ေသြးေတြဟာ စီးဆင္းမေနပဲရပ္လို႔ေနပါလား။ အခုဆို ဆုတ္ကပ္မွာ မၿမဲျခင္းတရားဟာ ပိုထင္ရွားလာတယ္။ ပံုရိပ္ေတြကိုပဲ အစစ္လို႔ ပိုထင္လာၾကတယ္။ စိတ္ကူးကိုယ္ထည္မ်ား ဖန္တီးထားတဲ့ သံုးဖက္ျမင္ရုပ္ႂကြ အတုႏွလံုးသား။ အခ်စ္ဆိုတ႔ဲတရားကလည္း လူေတြ ျပဳလုပ္ဖန္တီးထားတဲ့ အက်ိတ္အခဲ ယားနာဖုေလးတစ္ခုလိုပါပဲ။ ပံုရိပ္ေတြ ေလထဲ လြင့္ေနတယ္။ စကားလံုးေတြ ေလထဲ လြင့္စင္ထြက္ခြာသြားတယ္။ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္က အရာဝတၳဳေတြကို ေမ့ပစ္လိုက္တဲ့ အစစ္ထင္မႈ ေလလိႈင္းကမၻာထဲမွာ မိသားစုေတြကင္းကြာလာတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေဝးကြာသြားတယ္။ အရာရာဟာ မၿမဲတတ္လို႔ အနာဂတ္ေတြဟာလည္းမၿမဲ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈဆိုတာကလည္း ဘယ္ေတာ့မွမၿမဲ ဆံုရေတြ႕ရခ်ိန္ ခဏေလးပါပဲ။ ခဏတာအခ်ိန္ေလး အတြင္းမွာကိုပဲ အျဖစ္အပ်က္ဆိုတာေတြဟာ နည္းပညာနဲ႔အတူ ျမန္ဆန္ခဲ့တယ္။

အေျခအေနတိုင္းမွာ မုဆိုးဟာ သားေကာင္ကို အခ်ိန္တိုင္း အလစ္မေပးပဲ ေခ်ာင္းေျမာင္းေနတတ္သလိုပဲ ေျဖာင့္ျဖဴးေနတဲ့ သြားလမ္းမွာ ခ်ိဳင့္ခြက္ဆိုတာေတြဟာ ကိုယ့္ကို တိမ္းေမွာက္ပစ္ဖို႔ အၿမဲ ေစာင့္ေနတတ္တာ။ အနီးနားက မိုးထားတဲ့ ဓားဟာ အေရာင္ပိုလက္ေနသလို ျမင္ေနရတဲ့ အေျခအေနမွာေတာင္ ဘာမဆိုျဖစ္သြားႏိုင္တဲ့ ဗံုးဆံေတြ။ ကံတရားေတြ။ ျပဳခဲ့ဖူးေသာ ေကာင္းမႈေလးမွ မကုန္ေသးခင္ ငရဲက ေခၚေနတဲ့ လူ႔အျဖစ္ေတြ။ ဒါေတြအားလံုးကို တစ္ေၾကာင္းတည္းနဲ႔ခ်ေရးလိုက္ဖို႔ မလြယ္ကူတာက ပိုေျပာေနရတဲ့ စကားမ်ားပါပဲ။

(၄)
နည္းပညာ ေခတ္ႀကီး တိုးတက္လာမႈနဲ႔အတူ နဖူးစာ႐ြာဟာ ပိုလည္လာ အဲဒီမွာ ေပါက္တဲ့နဖူးေတြကလည္း ေပါက္မယ့္ေပါက္ ေတာ့ ေႁမြလို ပုဆိန္တစ္လက္လို ဒုတ္ဒုတ္ထိေပါက္မယ္ဆိုတာေျပာလို႔ အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာ ပိုၿပီးဆန္းက်ယ္လာတယ္။ ပိုၿပီး အႏုစိပ္လာ အကြက္စိပ္လာ ပိုၿပီးအေရာင္လက္လာလို႔ ဓားသြားဟာ အခ်ိန္မေ႐ြးေလမွာဝဲေနေတာ့တာ။ ခုတ္ပိုင္းခ်လိုက္ဖို႔ ကိုလည္း အခ်ိန္မေ႐ြးဆံုးျဖတ္ထား ေစာင့္ေနတတ္ၾကတာ။ ကမၻာဆိုတာက လည္ေနတုန္းပါပဲ။ ကမၻာက လည္သာလည္ေနတာ အသက္မဲ့ေနတဲ့ ေက်ာက္ရုပ္လို ကမ႓ာေပၚမွာရွိတဲ့ စာတန္လႊတ္တင္ထားတဲ့ ၿဂိဳလ္ေကာင္ေတြ ဆိုတာကလည္း တည္ေနရာေဒသ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာအေဝးမွေနလည္း သူတပါးသာယာမႈကိုဖ်တ္ဆီးပစ္ေန အိမ္ယာတစ္ခုကို တြန္းလွဲပစ္ဖို႔ ႀကံစည္ေနတတ္ၾကတယ္။ အခုလို ႀကံဳလည္း ႀကံဳလာ အိမ္တစ္အိမ္မွာ ေမတၲာတရားဆိုတာ ႏွဳတ္ဆိတ္သြားတဲ့ အခါ စကားလံုးေတြလည္း အျပင္ကိုထြက္မလာေတာ့လို႔ ဆြံ႕အ ေႂကြက်။ အစိုင္အခဲ အက်ိတ္အဖုအေနနဲ႔သာ လိႈက္စားလို႔ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ၿမံဳေနတဲ့အနာလည္း ေမတၲာတမွားနဲ႔ ယင္းလာခဲ့တယ္။

အေၾကာင္းအရာက အိမ္ထဲမွာ အစဥ္အဆက္ ပိတ္ေလွာင္ေနတဲ့ အိမ္ေထာင္သည္အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ တစ္ခုခုကိုဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်တဲ့အခါ မျပတ္မသား ေဝခြဲမရမႈေတြနဲ႔ အေယာင္ေယာင္အမွားမွား မတည္ၿငိမ္တဲ့ စိတ္ေနာက္လိုက္လို႔။ စိတ္ကူးသာယာမႈ ေနာက္မွာ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈကိုထပ္ေပါင္းထည့္လို႔ စိတ္ကူးယဥ္ ဇာတ္လမ္းဆိုတာ အစဥ္အၿမဲ ေပ်ာ္႐ႊင္ႏိုင္ပါ့မလားဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ မစဥ္းစား ပကတိလက္ရွိဘဝ အရွိတရားဆိုတာကိုေမ့လို႔ ေရစီးအတိုင္းေမ်ာပါေနၾကတယ္။ တည္ၿငိမ္ေနတဲ့ ေရျပင္ကို ခဲလံုးနဲ႔ ပစ္ေပါက္လိုက္ၾကတတ္တယ္။ လိႈင္းဆိုတာကလည္း ထလာမွာပဲ မုန္တိုင္းအျဖစ္နဲ႔ လူ႔ဘဝထဲ ဝင္ေရာက္ ကိုယ့္ကို ထင္ရွားျပလာမယ့္ ဒုကၡေတြ။ ဒါေတြကို အခုဘာလို႔ေျပာေနတာလဲဆိုလည္း ဒါေတြက ျဖစ္ပ်က္ခဲ့လို႔ပဲ။ ဒါေတြက ျဖစ္ၿပီးရင္ပ်က္သြား ဖ်တ္သြားၾကမွာ။ ပ်က္သြားပံုကလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မသစ္ေတာ့သလို အက္ရာအေထြးလိုက္ ေနရာအႏွံ႔ေပၚလို႔ အခုဘယ္လိုမွ ျပန္ဆက္လို႔မရေတာ့လုိ႔။

မိသားစုမွာ ခုတ္ရာေတြႀကီးခဲ့တယ္။ ခုတ္တဲ့ဓားဟာ သိပ္ထက္လို႔ အပိုင္းပိုင္းျပတ္လို႔ ေနရာအႏွံ႔က်ဲျပန္႔ ဘယ္လိုမွ ျပန္မဆက္ ေတာ့ဘူး။ သိပ္မွားခဲ့ပါတယ္ လို႔ေျပာတတ္တဲ့ ေနာင္တဆိုတာ ေနာက္ေနာင္ဘဝမွာေတာင္ မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အခုဘဝမွာ လည္း ဘာတစ္ခုမွ ျပန္မရေတာ့လို႔ အရာရာ ဆံုးရံႈးခဲ့ပါတယ္ဆိုတာကလည္း ခဏေလး။ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ကေလး။ စိတ္မထိန္းႏိုင္မႈတစ္ခုေလးပါပဲ။

(၅)
ဆိုက္ဘာ ရာဇဝတ္မႈ။ မေကာင္းတဲ့ဘက္က အသံုးခ်ခံလိုက္ရတဲ့ ကမၻာ့႐ြာႀကီး။ ကမၻာႀကီးဟာ က်ယ္သေလာက္ ႐ြာျဖစ္သြားတဲ့အခါ ေလလိုင္းေပၚမွာ တစ္ေနရာနဲ႔ တစ္ေနရာ ခရီးဟာ ပိုပိုနီးလာတယ္။ လူလူခ်င္းနီး စိတ္ကူးလိုက္တိုင္း တစ္ေယာက္အနီးနား တစ္ေယာက္ အေရာက္သြားလို႔ရ စိတ္ကေဆာင္တိုင္းခႏၶာကိုယ္ကပါလို႔ ေလလိႈင္းေပၚမွာေတာ့ အလြယ္ကူဆံုးအရာေတြဆိုတာက အခက္ခဲဆံုးအလုပ္ေတြကို လုပ္ျပရတာကို ေခၚတာပါပဲ။ အခက္ခဲဆံုးအလုပ္ေတြကို ေလလွိုင္းေပၚမွာ လြယ္လြယ္ကူကူလုပ္ျပလိုက္ၾကတဲ့အခါ ေလာကမွာ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့အရာဆိုတာမရွိ ဘဝမွာ အမွားက်ဴးလြန္တယ္ဆိုတာကလည္း ေနာက္ဆံုးဘဝပါ ဆံုးသြားမွ ေတြ႕ရ သိရ ဘယ္လိုမွ ကယ္ယူလို႔မရ အေျခအေနေတြက ရႈပ္သြားခဲ့တယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ ယေန႔ေခတ္ေပၚတယ္လီဖုန္းမွာ ေရွ႕ကင္မရာ တစ္ခု တပ္ဆင္ထားပါတယ္။

ၾကားဖူးေနက် အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုပါပဲ။ အြန္လိုင္ေပၚက ပညာေပးဇာတ္လမ္းတစ္ခု ရိုက္ကူးေနသလိုပါပဲ။ အဲဒီထက္ ပိုၿပီးဆိုးတာက တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ေတြ ျဖစ္ခဲ့လို႔ပါပဲ။ ပညာေပးဇာတ္လမ္းထဲမွာလို အျဖစ္အပ်က္က ရိုးစင္းစြာျဖစ္သြားခဲ့တာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ဥပမာ ဆိုပါစို႔။ အြန္လိုင္းေပၚက မသမာသူတစ္ဦးရဲ႕ေသြးေဆာင္ဖ်ားေယာင္းမႈကို ခံခဲ့ရရွာတဲ့ အသက္ငယ္ငယ္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အျဖစ္အပ်က္လိုမ်ိဳး ခ်စ္သူရည္းစားထားမိရာက အိေျႏၵပ်က္ေလာက္တဲ့ ဓာတ္ပံု ဗီြဒီယို တစ္ခုခုမွ အစျပဳၿပီး ၿခိမ္းေျခာက္ခံရပံုမ်ိဳးလို ရိုးစင္းတဲ့အျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။ အတိုဆံုးေျပာၾကည့္ပါမယ္။ နည္းပညာကိုနားမလည္တဲ့ မိန္းမအမ်ားစုဟာ တယ္လီဖုန္းေဆာ့ဝဲတစ္ခုကို ဘယ္လို အသံုးျပဳရမွန္းမသိလည္း ဖုန္းထဲ အေရာက္ခံ သိမ္းထားတတ္ၾကပါသလား။ စေတကာ အရုပ္လွလွေလးေတြ နဲ႔ ဆြဲေဆာင္ ထားတဲ့ေဆာ့ဝဲတစ္မ်ိဳးဟာ ဖုန္းထဲေရာက္လာခ်ိန္ကစၿပီး တယ္လီဖုန္းပိုင္ရွင္ကို အခ်ိန္ျပည့္နီးပါးေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္ ဆိုတာႀကံဳဖူးပါသလား။ ဟုတ္ပါတယ္ အြန္လိုင္းေပၚက မသမာသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ လမ္းၫႊန္မႈတစ္ခု ဆြဲေဆာင္မႈတစ္ခုကေန မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ အဲဒီ မိစၧာ ေဆာ့ဝဲကို ေဒါင္းလိုက္မိၿပီး အသံုးျပဳလို႔မရဘူးထင္ၿပီး ျပန္မဖ်တ္ခဲ့ပါဘူး။ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ တျခားတစ္ခုနဲ႔အဆင္ေျပသြားခဲ့တာကိုေပ်ာ္လို႔ ေနာက္ေက်ာကိုေထာက္မယ့္ဓားဟာ ဖုန္းထဲေရာက္လာၿပီဆိုတာ သူတကယ္မသိခဲ့ပါဘူး။ မျမင္ရတဲ့ေနရာက အလုပ္လုပ္ေနတဲ့မိစၧာေဆာ့ဝဲကို ဘယ္သူကထိန္းခ်ဳပ္ထားသလဲဆို အန္လိုင္းေပၚကေကာက္က်စ္ တတ္တဲ့ ဝံပုေလြတစ္ေကာင္ကထိန္းခ်ဳပ္ထားတယ္။ ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ကေတာ့ လြယ္ပါတယ္။ အင္တာနက္ကြန္နက္ရွင္ကိုလည္း အခ်ိန္ျပည့္မလိုအပ္ပါဘူး။ ဝံပုေလြရဲ႕ ေဆာ့ဝဲဟာ ဖုန္းထဲဝင္ေရာက္လာၿပီးခ်ိန္ကစလို႔ ဖုန္းပိုင္ရွင္ကို သူတို႔ေခၚေနၾကတဲ့ ေရွ႕ဘက္ကဆယ္လ္ဖီ ကင္မရာကဆင့္ အခ်ိန္ျပည့္မွတ္တမ္းတင္ေနပါေတာ့တယ္။ တယ္လီဖုန္းပိုင္ရွင္ အင္တာနက္အသံုးျပဳေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ဝံပုေလြဟာ ဖုန္းထဲက ဗြီဒီယိုေတြကို နည္းပညာအကူအညီနဲ႔ ရယူႏိုင္သြားခဲ့ပါၿပီ။ နည္းပညာက ႏိုင္ငံျခားရုပ္ရွင္ေတြထဲကလို စိတ္ကူးယဥ္ဆန္တယ္လို႔ထင္ရေပမယ့္ ဒါဟာ လြယ္လြယ္ေလးပါပဲ။ စီစီတီဗြီကင္မရာ မွတ္ တမ္းကို အင္တာနက္ကြန္နက္ရွင္နဲ႔လွမ္းယူၾကည့္သလိုမ်ိဳးပါပဲ။ အင္မတန္လြယ္ကူပါတယ္။ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးျဖစ္ဖို႔ ဖုန္းထဲကိုေဆာ့ဝဲေရာက္ရွိသြားဖို႔ရယ္ ေဆာ့ဝဲေရာက္ရွိသြားတာကို ေတာင္ မသိတဲ့ အူတူတူ မိန္းမတစ္ေယာက္ရယ္ပဲ လိုပါတယ္။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ထင္စရာမလိုပါဘူး။ ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ၾကယ္ေတြေၾကြက်သြားခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ျပန္လင္းလက္ဖို႔ဆိုတာက ေကာင္း ကင္တစ္ခုလို ၾကယ္ေတြအမ်ားႀကီးကို ဘယ္သူမွ တစ္ေယာက္တည္း ပိုင္ဆိုင္ေနၾကရတာမဟုတ္လို႔ မလြယ္ကူေတာ့ ပါဘူး။

ဒဏ္ရာဟာ အဲဒီေလာက္ေတာင္နက္ခဲ့သလား သူမသိေတာ့ပါဘူး။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ဝံပုေလြကိုသူ ေျခရာခံရွာေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ယာ ေသြးေအးေနတဲ့အခ်ိန္ကေသြးခဲေနတဲ့ေလ်ာက္ ေပ်ာ္က်လာတဲ့အခါ ပြက္ပြက္ဆူလာတဲ့ ေသြးဒဏ္ကိုမခံႏိုင္ ေပါက္ကြဲမိတတ္ၾကတာပဲ။ ငယ္ထိပ္အထိတိုးလာတဲ့ ေသြးနဲ႔ ရင္းလာတဲ့အနာ၊ ဒဏ္ရာဟာ နက္သည္ထက္ နက္လာ ဘဝအဓိပၸာယ္မွာလည္း ေသြးေၾကာင့္စြန္းထင္းခဲ့ဖူးတာမရွိ ေသြးေၾကာင္ ထိတ္လန္႔အံ့ၾသျပေနမွာလည္းမဟုတ္လို႔ တဒဂၤ အဆံုးအျဖတ္ဆိုတာ ဥပေဒျပင္ပမွာ အတည္ျဖစ္သြားၿပီးခဲ့ပါၿပီ။ အခ်ိန္ယူ စဥ္းစားေနဖို႔ အေျခအေနမေပးပါဘူး။ မိုးႀကိဳးဆိုတာ ေအာ္သံေပးၿပီးတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ ပစ္ခ်လိုက္တတ္တာပါပဲ။ အဲေန႔က ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ပစ္မွန္းမသိတဲ့ မိုးႀကိဳးၿခိမ္းသေတြ ခင္ဗ်ားတို႔ၾကားမိေသးရဲ႕မဟုတ္လား။

(၆)
ညနက္လာေလ အေမွာင္ကမၻာပိုထင္ရွားလာေန မွန္မီးအိမ္ဟာ တေျဖးေျဖး မႈန္ဝါးသြားတာနဲ႔အမွ် အေမွာင္ထဲကလူက တေျဖးေျဖး အျမင္စူးရွလာတယ္။ ျပတင္းေပါက္ အျပင္က အရာေတြ ျပတ္ျပတ္သားသား ပိုျမင္လာရတယ္။ အိမ္ၿခံစည္းရိုး ငုတ္တိုင္ေအာက္က အဟကေလးကို တီေကာင္တစ္ေကာင္ဖက္တြယ္ေနပံုကအစ ခပ္ေဝးေဝးက ၾကယ္ေတြေႂကြက်ေနတုန္းပါပဲဆိုတာလည္း သတိထားမိတယ္။ ေလတိုက္ေနပံုရသလား ေလတိုးသံကို ၾကားေနရသလားမသိပဲ မ်က္ႏွာမူရာဘက္က ေတြးေတာေနတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြ ပါးျပင္ကို ဖ်င္းခနဲ လာလာရိုက္တယ္လို႔သာ ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္ေန အခုအခ်ိန္မွေတာ့ အိပ္ယာေပၚျပန္လွဲၿပီးမ်က္လံုးမွိတ္လိုက္ဖို႔ဆိုတာ ဆႏၵမရွိေတာ့ဘူး။

ခႏၶာကိုယ္ေပၚက ေသြးေတြ တစ္စက္စက္စီးက်ေနသံကိုေတာင္ၾကားရတဲ့အထိ ေတြးယူေနလိုက္တယ္။ လက္ထဲက ျပတင္း ေပါက္တံခါးေဘာင္ပ့ဲထြက္လာၿပီ ထင္ရတဲ့အထိ လက္ကိုဆုတ္ထားမိတယ္။ သူ႔သြားေတြ ကြၽတ္ထြက္လာတယ္။ ညႇီစို႔စို႔အန႔ံကို ေဘးပတ္ဝန္းက်င္က ရေန အေမွာင္ဘက္ျခမ္းက မီးခိုးလြင့္ေနတဲ့ ျမင္ကြင္း ပိတ္ဆီးက်လာတယ္။ အဲဒီဆီးကာ ထားတဲ့ မီးခိုးတန္းအလယ္က အေလာင္းႏွစ္ေလာင္း ေနာက္ၿပီး ပိတ္ျဖဴစနဲ႔ အုပ္ထားတာေတာင္ ေသြးေတြ စိမ့္ေနေသးတဲ့ အေလာင္းတစ္ေလာင္း။ ဟား...နားထင္ေတြ ထူပူေနသလို ေခါင္းထဲ အေငြ႕ထြက္လာသလို။

သတင္းစာမွာ ပါလာတဲ့ေန႔က သူအျပင္မထြက္တဲ့ေန႔။ အျပင္မထြက္ျဖစ္ဘူးဆိုေပမယ့္ ေရာက္ေနတဲ့ေနရာက ရေနတဲ့ သတင္းအတိအက်နဲ႔ သူထိုင္ေစာင့္ေနသလို မလႈပ္ရွားခ်င္ေတာ့ေလာက္ေအာင္စိတ္ဓာတ္ကျပဳတ္က်ေနတာ။ ဆက္ျဖစ္လာေတာ့မယ့္ အေၾကာင္းအရာေတြကိုလည္း ႀကိဳသိေနသလို စိတ္က တည္ၿငိမ္ေနေတာ့တာ။ ေျပာခဲ့ဖူးသလိုပါပဲ။  ျပာမေႂကြတဲ့ စီးကရက္နဲ႔ အိမ္မီးေလာင္တာေတာင္ တည္ၿငိမ္ေနတတ္တဲ့လူျဖစ္ေပမယ့္ သံေယာဇဥ္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ပတ္ သက္လာရင္ လူဟာ တည္ၿငိမ္မႈဆိုတာေပ်ာက္သြား တရားလက္ကိုင္မထားႏိုင္ေတာ့တဲအခါ လႈပ္ရွားေနတဲ့စိတ္ေနာက္ ကိုယ္လိုက္ပါသြားတဲ့အျဖစ္။ ၿပိဳင္ပြဲမွာ အမွတ္စဥ္ေရတြက္ေနသလိုပဲ တစ္စကၠန္႔ကေလးမွ ေစာင့္ဆိုင္မေနႏိုင္ေတာ့သလို ေမွာက္လဲေနတဲ့ ၿပိဳင္ဘက္ကို သေရာ္ေနတဲ့ ေအာင္ပြဲခံ အခမ္းအနား။ ေသြးကြက္ေနတဲ႔ ရင္ဘက္က အက်ႌမွာ အသဲပံုျမႇားစိုက္ေနတဲ့ ေပါ့ထရိတ္။

(၇)
အေမွာင္ဆိုတဲ့အဓိပၸာယ္ကို အနက္ေရာင္အတိုင္းသာ နစ္ဝင္ေနေအာင္ သံုးစြဲမိ။ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် အေမွာင္ကို သူေနသားက်လာတယ္။ ပိုၿပီး ေမွာင္မဲေနတဲ့ေနရာ အနက္ထဲ ေၾကာင္မ်က္လံုး႐ြဲ ေတာက္ပေနသလိုမဟုတ္ပဲ မဲေမွာင္ေနပါ တယ္ဆိုမွေတာ့ ပိုၿပီးသာ နက္ေမွာင္ အနက္ေရာင္ကိုခ်ည္း အထပ္ထပ္ ေရးဆြဲသူေရွ႕ကို ေတြးလည္းမေတြးခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ေရွ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကိုလည္း မၾကည့္ခ်င္ေတာ့သလို နံရံက အက္ေၾကာင္းရာႀကီးကိုလည္း မျမင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒီထက္လည္း ပိုၿပီးေမွာင္ေတာ့မွာမဟုတ္ပဲ ေနာက္တစ္ေန႔ေရာင္နီလာတဲ့အခါ ေန႔အသစ္ကို ပံုစံတစ္မ်ိဳးနဲ႔ ျဖတ္သန္းေနရမွာကိုလည္းေၾကာက္ေနမိျပန္တယ္။ တင္ထားတဲ့ၾကားကပဲ အလင္းေရာင္မလာခင္စပ္ၾကား အေမွာင္ဆံုး အခ်ိန္မ်ားသာ အခ်ိန္ၾကာၾကာဆြဲ ထားခ်င္ ရပ္ထားခ်င္ေနတဲ့ ေနရာကတင္ ေရွ႕ကိုလည္းမတိုး ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ရမွာလည္း ဘယ္လိုမွ မသတီႏိုင္ေတာ့တဲ့ အခါ အခုျဖစ္ေနတဲ့အေၾကာင္းအရာ ၿပိဳေနတဲ့စိတ္နဲ႔သာ ဘယ္မွဆက္မျဖစ္ေတာ့ရင္ၿပီးေရာ သူ အလ်င္အျမန္ ဆံုးျဖတ္ခ်လိုက္ ရေတာ့တယ္။

အေမွာင္မွာ လက္သြားတဲ့ ဓားဟာ သူ႔လည္ပင္းကို အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာ  အေၾကာင္းအရာမ်ားစြာ။   

ႏိုလိုင္း