ႏုိလႈိင္း ● ငါ့ၿမိဳ႕ကိုျပန္​ၾကည္​့ၿပီး​ေတာ့ ၿမိဳ႕အုတ္​႐ိုးထဲ ကဗ်ာဓာတ္​ထည္​့ၾကည္​့

ႏုိလႈိင္း ● ငါ့ၿမိဳ႕ကိုျပန္​ၾကည္​့ၿပီး​ေတာ့ ၿမိဳ႕အုတ္​႐ိုးထဲ ကဗ်ာဓာတ္​ထည္​့ၾကည္​့
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၁၁၊ ၂၀၁၈

၁။
လြမ္​း​ေဆြးလိုမႈဟာ ကိုက္​ခဲ​ေနတဲ့​ေဝဒနာ ၿမံဳ​ေနတဲ့ အနာကို ျပန္​ဆြမ္ိခဲ့သလိုပါပဲလို႔ က်​ေနာ္​​ေျပာလိုက္​မိတယ္​။ ႏႈတ္​က​​ေနလည္​း စကားလံုး​ေတြအျဖစ္​ လႊတ္​ခနဲ ခုန္​​ေပါက္​ထြက္​က်သြားခဲ့တာ​ေပါ့။ စကားကို တစ္​လံုးခ်င္​း​ေ႐ြး​ေျပာ​ေနရတဲ့ လူမမာတစ္​​ေယာက္​လို မဟုတ္​ဘူး။ အာ​ေပါင္​အာရင္​းသန္​သန္​နဲ႔ ​ေဟာ​ေျပာ​ေနတဲ့ တရား​ေဟာဆရာလိုလည္​းမဟုတ္​ပဲ ရ​ေန​ေရာက္​​ေနတဲ့ ခံစားခ်က္​ကိုလိုက္​ၿပီး သူ႔အလိုလိုထြက္​က်လာတဲ့ ဝါက်​ေတြ။ ပါဒတစ္​​ေၾကာင္​းခ်င္​းခ်ိတ္​ဆက္​သြယ္​တန္​းထားသလို စာပိုဒ္​ထဲကထြက္​က်လာတဲ့ တကယ္​့အျဖစ္​အပ်က္​​ေတြ။ အဲဒီကဗ်ာထဲက​ေျပာ​ေနတဲ့ အ​ေၾကာင္​း​ေတြကို က်​ေနာ္​ စိတ္​ထဲက လိုက္​လံဖမ္​းဆုပ္​ၾကည္​့မိတာ။ ျမင္​ကြင္​းဟာ လက္​ရွိဘဝထဲ​ေရာက္​လာလိုက္​ အတိတ္​ထဲမႈန္​ဝါးသြားလိုက္​နဲ႔ တၿပိဳင္​နက္​တည္​းမွာကို ျဖစ္​​ေပၚ​ေနတယ္​။

ငါ့ၿမိဳ႕နဲ႔ ရွစ္​ဆယ္​့ရွစ္​တဲ့။ ကဗ်ာဆရာ နရီမင္​းရဲ႕ ကဗ်ာရွည္​ႏွစ္​ပုဒ္​ဟာ စာအုပ္​အျဖစ္​တြဲလ်က္​ ထြက္​ရွိလာပါတယ္​။ ကဗ်ာ​ရွည္​​ေတြမို႔လည္​း ဒီ​ေနရာမွာ တစ္​ပုဒ္​ခ်င္​းသြားတာ ပိုအဆင္​​ေျပမယ္​ထင္​ပါတယ္​။ အဲဒါဆို က်​ေနာ္​စဥ္​းစား​ေနမိတယ္​။ အလြမ္​းဓာတ္​ဆိုတာမ်ိဳးဟာ ဘယ္​အခ်ိန္​မွာမဆို ​ေပၚလာတတ္​တာပဲလားလို႔​ေပါ့။ အလြမ္​းဟာ အရိပ္​လိုပဲ ခႏၶာကိုယ္​က​ေန ဖ်တ္​ခနဲထြက္​က်လာတာမ်ိဳးလား။ က်​ေနာ္​ တကယ္​မသိပါဘူး။ တစ္​ခုခုကို ထိ​ေတြ႕ကိုင္​တြယ္​​ေနရင္​းပဲျဖစ္​ျဖစ္​ တစ္​​ေနရာရာကို​ေငး​ေမာ​ေနရင္​းပဲျဖစ္​ျဖစ္​ အဲဒီအလြမ္းစိတ္​ဆိုတာ ​ေပၚလာတတ္​တယ္​လို႔​ေတာ့ ထင္​မိပါတယ္​။ အလြမ္​းဓာတ္​ဟာ မူးယစ္​​ေစတဲ့အရာ ထိရွတဲ့ခံစားခ်က္​မ်ိဳး​ေပါ့။ စိတ္​ဆိုတာကလည္​း တစ္​​ေနရာက​ေန အျခားဘယ္​​ေနရာကိုမဆို ဖ်တ္​ခနဲကူးလူး ​ေရာက္​ရွိ​ေနတတ္​တာပဲ​ေပါ့။

ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ လူအျဖစ္ကို
ခုလို ​ေရးျခစ္​ခဲ့ပါတယ္။
​ေပ်ာ္​စရာမေကာင္းခဲ့ပါဘူး၊
ေၾကကြဲဆို႔နင့္ဖြယ္ပါ။
အမ်ားႀကီး ေပးခဲ့ေပမဲ့
ဘာမွ ဟုတၱိပတၱိ ျပန္မရဘဲ
ကမၻာ​ေျမကေန ထြက္ခြာသြားရသူေတြအတြက္ ဆိုပါေတာ့။

အဲဒီစ​ေတးတပ္​ဟာ ကဗ်ာစာအုပ္​ထြက္​ၿပီးမၾကာခင္​ အြန္​လိုင္​း​ေပၚ တက္​လာခဲ့တယ္​။ က်​ေနာ္​ အစက​ေနျပန္​​ေျပာၾကည္​့ပါမယ္​။ လြန္​ခဲ့တဲ့ ​ေလးငါး​ေျခာက္​လ​ေလာက္​တုန္​းက ကဗ်ာတစ္​ပုဒ္​အ​ေၾကာင္​းကို ျပန္​​ေကာက္​​ေနသလို က်​ေနာ္​ ႀကိဳးစားၿပီးျပန္​​ေျပာၾကည္​့မယ္​။ အဲဒီတုန္​းက က်​ေနာ္​ကိုယ္​တိုင္​ ကဗ်ာတစ္​ပုဒ္​ကို အြန္​လိုင္​း​ေပၚမွာ ပူပူ​ေႏြး​ေႏြးဖတ္​​ေနရတဲ့အခ်ိန္​​ေပါ့။ တစ္​ပိုင္​းစီခြဲတင္​​ေနတဲ့ ကဗ်ာတစ္​ပုဒ္​ကို အခ်ိန္​ပိုင္​းအတြင္​းမွာပဲ က်​ေနာ္​ဆက္​တိုက္​ႀကီးကို လိုက္​လံဖတ္​မိ​ေနခဲ့တယ္​။ ဒီလို နည္​းပညာ​ေခတ္​ အသံထက္​ျမန္​တဲ့​ဒစ္​ဂ်စ္​တယ္​​ေခတ္​ထဲ အခ်ိန္​နဲ႔အမွ်ျမန္​ဆန္​တဲ့​အ​ေျပာင္​းအလဲ​ေတြၾကားမွာ ကဗ်ာကိုလတ္​ဆတ္​စြာျမင္​ရနိုင္​တဲ့ ၾကားခံမီဒီယံတစ္​ခု​ေပၚ က်​ေနာ္​​ေရာက္​ေနခဲ့တာ​ပဲ မဟုတ္​လား။

၂။
မင္​းကို ​ေမြးခဲ့တဲ့​ေနရာ
မင္​းျပန္​မလာ​ေတာ့ဘူးလားလို႔
လွမ္​းလွမ္​း​ေျပာ​ေနတဲ့ သူသယ္​ခ်င္​း​ေတြအတြက္​
ဆယ္​လ္​မြန္​သီခ်က္​းကိုညည္​းရင္​း
ငါ့ၿမိဳ႕ကိုငါ ျပန္​လာခဲ့တယ္​။
.........(နရီမင္​းရဲ႕ ငါ့ၿမိဳ႕ကဗ်ာမွ..)

အဲဒီလို အစနဲ႔ ကဗ်ာဆရာဟာ ကဗ်ာကို​ေရးၿပီးၿပီးခ်င္​း မိနစ္​ပိုင္​းအၾကာမွာပဲ အြန္​လိုင္​း​ေပၚ တင္​ခဲ့တယ္​။ ခ်က္​ခ်င္​းပဲ က်​ေနာ္​့မ်က္​စိ​ေရွ႕ကို ကဗ်ာစာသား​ေတြ​အျဖစ္​ ေရာက္​လာခဲ့ပါတယ္​​။ အဲဒါ လြန္​ခဲ့တဲ့ လအနည္​းငယ္​ဆီ​ေလာက္​က​ေပါ့​ေလ။ စိတ္​ထဲမွာလည္​း အ​ေရာင္​လြင္​့ျပယ္​ ဓာတ္​ပံုစာအုပ္​​ေဟာင္​းကို ျပန္​ၾကည္​့​ေနရသလိုပဲ အျဖစ္​အပ်က္​​ေတြက​ေတာ့ မွတ္​ဉာဏ္​မွာ အစဥ္​မျပတ္​ ​ေပၚလာခဲ့​တယ္​။ ဟိုးအတိတ္​က ​ေနရာ​ေဒသတစ္​ခု အျဖစ္​အပ်က္​​ေဟာင္​း​ေတြဆီ ျပန္​​ေရာက္​သြား ျပန္​လြမ္​း​ေနမိတယ္​။ အဲဒါ က်​ေနာ္​ ကဗ်ာတစ္​ပုဒ္​ကို ဖတ္​​ေနတဲ့အခ်ိန္​မွ ဟုတ္​ရဲ႕လား။ တယ္​လီဖုန္​းမ်က္​ႏွာျပင္​ကို စိုက္​ၾကည္​့ရင္​း စာ​ေၾကာင္​း​ေတြကို တစ္​​ေၾကာင္​းခ်င္​း တစ္​ပိုဒ္​ခ်င္​း လွန္​​ေလွာဖတ္​​ေနမိတာမွ ဟုတ္​လို႔လား​ေပါ့။ အလြမ္​းဟာ လက္​ကိုင္​ဖုန္​းထဲကထြက္​လာၿပီး က်​ေနာ္​့ကိုယ္​ထဲ ဝင္​လာခဲ့​ပါေတာ့တယ္​။ အဲဒါပါပဲ။ အခုလည္​း ဒီကဗ်ာကို စတင္​ဖတ္​ရႈခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္​အပိုင္​းအျခားတစ္​ခုထဲက က်​ေနာ္​ရရွိဖူးတဲ့ ခံစားခ်က္​ကို ျပန္​​ေရးၾကည္​့​ေနတာ​ေပါ့။

ငါ့ၿမိဳ႕ဟာ
ငါစၿပီး ဝင္​လာကတည္​းကိုက
တစ္​စံုတစ္​ရာမွားယြင္​း​ေနတယ္​လို႔
ခံစားရတယ္​။
​ေတာက္​​ေတာက္​​ေျပာင္​​ေျပာင္​ အ​ေဆာက္​အအံုသစ္​​ေတြ
အစီအစဥ္​မက် ႁပြတ္​သိပ္​​ေနလို႔လည္​း
ျဖစ္​နိုင္​ပါတယ္​။
......... (နရီမင္​းရဲ႕ ငါ့ၿမိဳ႕ကဗ်ာမွ..)

ဒီကဗ်ာစာအုပ္​ထြက္​တုန္​းက က်​ေနာ္​​ေျပာခဲ့တဲ့ စ​ေတးတပ္​တစ္​ခုထဲမွာလိုပဲ။ ငါ့ၿမိဳ႕ကဗ်ာထဲက ဇာတ္​​ေၾကာင္​း​ေျပာ အျဖစ္​အပ်က္​​ေတြ အတိတ္​ထဲ ဓားနဲ႔လိုက္​ထစ္​​ေနသလို ပင္​စည္​က​ေနဖြာက်​ေနတဲ့သစ္​စ​ေတြ၊ လြတ္​က်သြားတဲ့ဖန္​ခြက္​ကိုတစ္​စစီျပန္​​ေကာက္​ဆက္​​ေနသလို နမိတ္​ပံု​ေတြ။ က်​ေနာ္​တို႔ကိုယ္​တိုင္​ အဲဒီ​ေသြ႕​ေျခာက္​​ေနမႈမွာ အသားမက် ကိုယ္​့ကိုယ္​ကိုယ္​ ျပန္​ျမင္​​ေနရတယ္​လို႔​ က်​ေနာ္​​​ေရးခဲ့​မိပါ​ေသးတယ္​။

ဘုရားကို သြားတဲ့လမ္​းဟာ
ဘုရားလမ္​း​ေပါ့
ငါငယ္​တုန္​းက
ဘုရားလမ္​းက ညဖက္​ဆို လူျပတ္​တယ္​
လုတာယက္​တာ​ေတြ ရွိတယ္​
လမ္​းသရဲ​ေတြ ညည
ဘုရားလမ္​းမွာ ခ်ိန္​းခ်ိန္​းၿပီး
တစ္​အုပ္​နဲ႔တစ္​အုပ္​ ရိုက္​ၾကသတဲ့
အဲဒီ​ေခတ္​က
စိုင္​းထီးဆိုင္​ရဲ႕ ပလက္​​ေဖာင္​းမင္​းသားသီခ်င္​းထဲကလို
ဘရားသားႀကီး ​ေဇပါတယ္​​ေခတ္​​ေပါ့
......... (နရီမင္​းရဲ႕ ငါ့ၿမိဳ႕ကဗ်ာမွ..)

၃။
​ေခတ္​​ေတြ။ ​အဲဒီေခတ္​​ထဲ တစ္​ဦးခ်င္​းျဖတ္​သန္​းလာခဲ့ၾကတဲ့ ​အျဖစ္​​ေတြ။ ကဗ်ာဟာ ​ေခတ္​ရဲ႕ပါးကို တျဖန္​းျဖန္​းရိုက္​ၿပီး ဆက္​​ေျပာ​ေနတယ္​။ အဲဒီလို ငါ့ၿမိဳ႕ကဗ်ာရွည္​ကို အြန္​လိုင္​း​ေပၚ လြတ္​လပ္​လိႈင္​းစာမ်က္​ႏွာ​ေပၚတစ္​ပိုင္​းစီဖတ္​ခဲ့ရစဥ္​တ​ေလွ်ာက္​လံုးမွာလည္​း ကဗ်ာဓာတ္​ဟာ က်​ေနာ္​့ကို ​ေႏွာက္​ယွက္​​ေနခဲ့တာပဲ။ အ​ေၾကာင္​းအရာတစ္​ခုကို​ေျပာ​ေတာ့မယ္​ ​ေရး​ေတာ့မယ္​ဆိုရင္​ ငါ့ၿမိဳထဲ ကဗ်ာစာသား​ေတြက ခုန္​ထလာတယ္​။ ​ေနာက္​ဆံုး ဘယ္​လိုမွရုန္​းမရ ကိုယ္​တိုင္​လည္​း ဇာတိအလြမ္​းကိုျပန္​ရ အတိတ္​ကိုျပန္​တူးဆြမိတဲ့စာ​ေတြ ​ေရးျဖစ္​သြားခဲ့​ေသးတယ္​။ ထားပါ။ အခု ငါ့ၿမိဳ႕ကဗ်ာအ​ေၾကာင္​း​​ေျပာခ်င္​လာ​ေတာ့ အဲဒီကိုယ္​​ေရးခဲ့တဲ့ စာ​ေတြအ​ေၾကာင္​း ​ေခါင္​းထဲ​ေရာက္​လာခဲ့တယ္​​ေပါ့။ က်​ေနာ္​့မွာ ​ငါ့ၿမိဳ႕နဲ႔ပတ္​သက္​ၿပီးေျပာစရာစကား​ေတြအားလံုး စာ​ထဲ​ေရာက္​သြားၿပီးခဲ့ၿပီလိုလို အဆမတန္​ထပ္​ပြားလာသလိုလည္​း ျဖစ္​​ေနမိျပန္​တယ္​။ အခုလည္​း စာ႐ြက္​သား​ေတြဟာ တဖ်ပ္​ဖ်ပ္​ခတ္​​ေနသလိုမ်ိဳး အတိတ္​ၿမိဳ႕တစ္​ၿမိဳ႕ထဲ ဝင္​​ေရာက္​ခဲ့ျပန္​တာ​ပါပဲ။ အ​ေၾကာက္​တရား​ေတြဖံုးထားတဲ့ ​ေခတ္​ႀကီးထဲက ၿမိဳ႕တစ္​ၿမိဳ႕​ဆီကိုေပါ့။

အဲဒီဆိုင္​းဘုတ္​​ေနရာမွာပါပဲ
ငါသူ႔လို ကိုးတန္​း​ေက်ာင္​းသားအ႐ြယ္​က
တင္​ပါးႀကီးႀကီး ​ေရကူးဝတ္​စံုနဲ႔
​ေမွာက္​ခံုႀကီးလုပ္​​ေနတဲ့
ခင္​သီတာထြန္​းပံုနဲ႔
ရုပ္​ရွင္​ပိုစတာႀကီးကို

ကားႀကီး ရုတ္​တရက္​ ဘရိတ္​အုပ္​တဲ့အခါ
ကယားဝတ္​စံုနဲ႔ ​ေကာင္​မ​ေလးက
​ေရွ႕ငိုက္​လာၿပီး
သူ႔ရင္​ဘတ္​ ငါ့​ေက်ာကိုလာထိလို႔
ငါ့ပခံုးလာကိုင္​တဲ့အခါ
အ​ေဟး ​ေပ်ာ္​​ေတာ့​ေပ်ာ္​စရာ​ေပါ့​ေလ

လူငယ္​ဘဝရဲ႕ အ​ေစာဆံုးရက္​​ေတြ၊ အဲဒီ​ေခတ္​ဆိုးႀကီးထဲ အသက္​ရွင္​​ေနထိုင္​ခဲ့ပံု​ေတြ။ ​ေနာက္​ၿပီး တစ္​စစီျပန္​က်ဲ​ေနတဲ့ ငယ္​ဘဝအစအန​ေတြကို ျပန္​​ေကာက္​ဆက္​လို႔ ရုပ္​ရွင္​တစ္​ကားကို ရိုက္​ျပ​ေနသလို။ ရုပ္​ရွင္​ထဲမွာ လြမ္​း​ေမာဖြယ္​တည္​​ေနရာမ်ား တကယ္​့အျဖစ္​အပ်က္​မ်ား​ေရာႁပြန္​း​ေနတာ။ အစပိုင္​းမွာျမင္​ရတာက​ေတာ့ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ ငယ္​ဘဝ​ေနာက္​ခံျမင္​ကြင္​း​ေတြခ်ည္​းပါပဲ​။ ငယ္​ဘဝအ​ေၾကာင္​းအရာ​ေတြနဲ႔ အတူ လြင္​့​ေမ်ာလာတဲ့ ​ေခတ္​​ေနာက္​ခံကားခ်ပ္​ဟာ တိမ္​​ေတြလိုလြင္​့​ေနခဲ့တယ္​။ တ​ေျဖး​ေျဖး တစစ စု​ေပါင္​းရာက​ေန ႐ြာခ်လာခဲ့တယ္​။ အနာ​ေဖးမွာ ျပန္​စို႔​ေနတဲ့ ​ေသြးစလို ျမင္​ကြင္​း​ေတြလည္​း ပါလာခဲ့တာပဲ​ေပါ့။ ဘာမွမတတ္​နိုင္​ပါဘူး။

သံုးလပတ္​​ စာ​ေမးပြဲေျဖ​ေတာ့
သူကငါ့နားမွာ
ငါ​ေရးၿပီးသမွ်သူ႔ကိုျပတယ္​
ရီပို႔ကတ္​ထြက္​လာ​ေတာ့
အတန္​းထဲမွာ သူက ၁ခ်ိတ္​ၿပီး
ငါက ၂ပဲခ်ိတ္​တယ္​

အဲဒီသူငယ္​ခ်င္​းက
အခုၿမိဳ႕မွာဘလူမိုက္​​ေခါင္​း​ေဆာင္​တဲ့​ေလ
......... (နရီမင္​းရဲ႕ ငါ့ၿမိဳ႕ကဗ်ာမွ..)

​ေခတ္​ႀကီးတစ္​​ေခတ္​လံုး လြဲခဲ့သမွ်​ေတြဟာ ကိုယ္​တိုင္​ ​ေနာက္​ျပန္​ႀကီး ျပန္​စီးသြားသလိုလို ကဗ်ာထဲမွာ အတိတ္​အ​ေၾကာင္​း​ေတြဟာ တစ္​ကြက္​စီ ထင္​ရွားလာတယ္​။ ကဗ်ာဟာ အတိတ္​ထဲသြား​ေနရံုတင္​မဟုတ္​ဘူး။ လက္​ရွိဘဝကိုလည္​း မြန္​းက်ပ္​မႈ အ​ေစးမကပ္​မ​ႈ​ေတြနဲ႔ လွမ္​းလွမ္​း​ေထာက္​ထားရဲ႕။ ကဗ်ာ​ဆရာရဲ႕ ၿမိဳ႕ဆီ ျပန္​​ေရာက္​သြားရာက​ေန ဆြဲထုတ္​လိုက္​တဲ့အစဟာ ဖတ္​သူကို ဖတ္​လို႔မဆံုး​​ေစေတာ့ဘူး။ ကဗ်ာထဲ ကဗ်ာဆရာ​ေျပာတဲ့ၿမိဳ႕ကိုလည္​း ျမင္​​ေနရတယ္​။ ကဗ်ာဝိဥာဥ္​ရဲ႕ လႈပ္​ေနတဲ့ အသက္​ဓာတ္​​ကိုလည္​း ​ျမင္​ေအာင္​လိုက္​ၾကည္​့​ေနမိ​ေတာ့တယ္​။ ၿပီး​ေတာ့ အတိတ္​ၿမိဳ႕တစ္​ၿမိဳ႕ထဲ ကိုယ္​တိုင္​ျပန္​​ေရာက္​သြားသလို ​ေခတ္​ကိုတစ္​လႊာခ်င္​းလႊာခ်လိုက္​သလို တစ္​ခန္​းၿပီးတစ္​ခန္​း တစ္​​ေၾကာင္​းၿပီးတစ္​​ေၾကာင္​း ​ဇာတ္​​ေၾကာင္​း​ေျပာပံုစံနဲ႔ ​ျပန္​ေျပာျပသြားခဲ့တယ္​။ က်​ေနာ္​ကိုယ္​တိုင္​ ကဗ်ာေနာက္​ ဒလိမ္​့​ေကာင္​့​ေကြး ​ေျဖး​ေျဖးညင္​သာ ပံုစံအစံုနဲ႔ တ​ေလ်ာက္​လံုး တ​ေကာက္​​ေကာက္​လိုက္​​ပါ​ေနခဲ့မိျပန္​တာ​ပဲ​ေပါ့။ ကဗ်ာဟာ ၿမိဳ႕တစ္​ၿမိဳ႕အ​ေၾကာင္​းကိုရင္​းရင္​းႏွီးႏွီး ပခံုးဖတ္​​ေျပာျပ​ေနတဲ့မိတ္​​ေဆြတစ္​​ေယာက္​ကို ​ေတြ႕လိုက္​ရသလိုပဲ။ က်​ေနာ္​​့ကို အတိတ္​ထဲျပန္​​ေခၚသြား အတိတ္​ၿမိဳ႕ဆီ ကိုယ္​ပါလိုက္​ေမ်ာပါသြားခဲ့မိတာ​ပါပဲ။

၄။
တစ္​ခါက ငါ
အဲဒီ​ေစ်းႀကီးထဲ ​ေခါက္​တံု႔​ေခါက္​ျပန္​ သြားရင္​း
ပိုက္​ဆံတစ္​က်ပ္​​ေလာက္​ ​ေကာက္​ရမလား
စိတ္​ကူးယဥ္​ခဲ့ဖူးတယ္​။

ၾကားရတဲ့သတင္​းက ရိုးစင္​းလြန္​းရင္​
ငါတို႔ ဇာတ္​လမ္​း​ေတြ ထြင္​​ေျပာၾကတယ္​
......... (နရီမင္​းရဲ႕ ငါ့ၿမိဳ႕ကဗ်ာမွ..)

က်​ေနာ္​တို႔ဟာ မုဆိုးလက္​ထဲက ​ေသ​ေနတဲ့ သား​ေကာင္​​ေတြလား။ က်​ေနာ္​တို႔တစ္​​ေခတ္​လံုးဟာ ပိုက္​ကြန္​ထဲတၿပံဳႀကီးအမိခံ​ေနတဲ့ ငါး​ေတြလိုလား။ က်​ေနာ္​တို႔ဟာ ကိုယ္​့ရဲ႕လူ႔အျဖစ္​ ျဖစ္​ရွိမႈကို​ေတာင္​မွ အၿမဲလိုက္​ဖမ္​း​ေနၾကရတတ္​ပါတယ္​။ ငါ့ၿမိဳ႕ဟာ အက္​​ေဆးတစ္​ပုဒ္​မဟုတ္​ဘူး။ ​ေနာက္​ၿပီးပံုျပင္​တစ္​ပုဒ္​လည္​း မဟုတ္​ျပန္​ဘူး။ တစ္​​ေခတ္​လံုးကို လိုက္​မႊန္​း​ေနတဲ့ ဓားတစ္​လက္​ကို ကဗ်ာအျဖစ္​ျမင္​​ေနရတာပါ။ ဒါကဗ်ာတစ္​ပုဒ္​ဆိုတာက​ေတာ့ ​ေသခ်ာ​ေနခဲ့ပါတယ္​။ အဲဒါကိုပဲ အႏွစ္​ႏွစ္​အလလ​ေပ်ာက္​ရွခဲ့တဲ့ပစၥည္​းတစ္​ခု ျပန္​​ေတြ႕​ေနရသလို က်​ေနာ္​ဖတ္​​ေနမိတာ။ က်​ေနာ္​​ေျပာခ်င္​တာ ဝမ္​းသာအားရဆိုတဲ့ စကားလံုး နဲ႔အတူ ​နာက်င္​​ေၾကကြဲရဆိုတဲ့ စကားလံုးမ်ိဳး​ေပါ့။ နာက်င္​စရာကိုမွ အရသာရွိ​ေနမိတယ္​။ ဒဏ္​ရာကစို႔​ေနတဲ့​ေသြးကို လ်က္​ၿပီး အရသာခံ​ေနမိတယ္​။ ဒီကဗ်ာ​ေတြကို ဇာတိအလြမ္​းနဲ႔ ဗ်ာဒိအရမ္​းဆိုၿပီး ဆရာမိုးဧ​ေအာင္​က ​စာအုပ္​ရဲ႕​ေနာက္​ပိုင္​းမွာ​ေရးထားပါတယ္​။

ငါဟာ
ဘုရားကိုမ်က္​ႏွာမူၿပီး
ဘုရားရွိရာကို​ေျပးတယ္​
ဘုရားကို ​ေက်ာခိုင္​းၿပီး
ဘုရားနဲ႔​ေဝးရာကိုလည္​း ​ေျပးခဲ့တယ္​။

လူ​ေတာ္​​ေတာ္​မ်ားမ်ားက
ဗုဒၶဘာသာဆိုတာ
ကံ ကံ၏အက်ိဳးကို ယံုၾကည္​တာရယ္​လို႔
မသိၾကဘူး
မ်ားမ်ားဆု​ေတာင္​းၾကရင္​း
အ​ေၾကာက္​တရားဆီက​ေန
​ေဝး​ေဝးကို​ေျပးဖို႔ပဲ ​ေတြးတယ္​ထင္​ပ
......... (နရီမင္​းရဲ႕ ငါ့ၿမိဳ႕ကဗ်ာမွ..)

ငါ့ၿမိဳ႕ထဲက ​ေနရာ​ေတာ္​​ေတာ္​မ်ားမ်ားကို​ေတာ့ ၿမိဳ႕သားတစ္​​ေယာက္​အ​ေနနဲ႔မွသာ ပိုသိ​ေတာ့မွာပါပဲ။ ဒါ​ေပမယ္​့ လူ​ေတြရဲ႕အက်င္​့စရိုက္​​ေတြ အဲဒီ​ေခတ္​ရဲ႕ရုပ္​ပံုကားခ်ပ္​​ေတြက​ေတာ့ ဘယ္​​ေနရာ​ေရာက္​​ေရာက္​ အတူတူပဲ ရွိ​ေနၾကမယ္​ထင္​ပါတယ္​။ အဲဒီ​ေခတ္​ကိုျဖတ္​သန္​းဖူးရင္​ အဲဒီအ​ေၾကာင္​း​ေတြ ပိုသိမွာ​ေပါ့ဆိုတဲ့အတိုင္​း ကဗ်ာဟာ ​ေခတ္​ကိုပါဝင္​ဝင္​​ေျပာ​ေနတာ။ အဲဒီ​ေခတ္​ကလူ​ေတြအ​ေၾကာင္​းကိုပါ တစ္​ထိုင္​တည္​း ညည္​းညဴျပ​ေနတာ။ ​ကဗ်ာဆရာ​ေျပာသလိုပဲ ​ေပ်ာ္​စရာ​ေတာ့ ​ေကာင္​းမွာမဟုတ္​ပါဘူး။ ​ေပ်ာ္​စရာဆိုတာထက္​စာရင္​လည္​း နာက်င္​ဖြယ္​အမွတ္​တရမ်ား လြမ္​း​ေမာဖြယ္​အ​ေၾကာင္​းအရာမ်ားသာ အစားထိုး​ေနရာယူ​ေန​ေတာ့မွာ​ေပါ့။ ကဗ်ာ​ထဲက ၿမိဳ႕ရဲ႕အထင္​ကရ​ေနရာ​ေတြ အဲဒီ​ေနရာ​ေတြနဲ႔ဆက္​စပ္​ၿပီး လက္​​ေရးတိုနဲ႔အျမန္​​ေရးမွတ္​ထားတဲ့ အမွတ္​ရခ်က္​​ေတြ။ ​ေနာက္​ခံပံုရိပ္​​ေတြ ​ေနာက္​ၿပီး စိတ္​ထဲစြဲထင္​က်န္​ရစ္​​ေန​ေသးတဲ့ အတိတ္​ရဲ႕ စကားလံုးျမင္​ကြင္​း​ေတြ။ အဲဒီလို ရင္​ခုန္​လိႈက္​​ေမာမႈ​ေတြနဲ႔အတူ ကဗ်ာကို ဆက္​တိုက္​ႀကီး ​ေျပာျပသြားဖို႔ဆိုတာ ထင္​သ​ေလာက္​မလြယ္​ကူတတ္​ပါဘူး။

ဘုရားပြဲၿပီးရင္​
လယ္​ကြင္​း​ေတြရဲ႕တစ္​ဖက္​ျခမ္​း
တိုက္​တန္​းလ်ားမွာ​ေနတဲ့
ငါ့သူငယ္​ခ်င္​းတစ္​​ေယာက္​က​ေတာ့
အဲဒီဘက္​က ​ေလလာရင္​
ခ်ီး​ေစာ္​​ေသး​ေစာ္​ကို နံ​ေဟာင္​​ေနတာပဲတဲ့
......... (နရီမင္​းရဲ႕ ငါ့ၿမိဳ႕ကဗ်ာမွ..)

၅။
ငါ့ၿမိဳ႕ကဗ်ာထဲမွာ ငယ္​ဘဝ အပိုင္​းအစ​ေတြကို အ​ေရာင္​စံု​ေအာင္​ျမင္​​ေနရတယ္​။ ၿမိဳ႕ရဲ႕အထင္​ကရ​ေနရာ​ေတြထဲက ​ေခတ္​ရဲ႕နိမိတ္​ပံု​ေတြလႈပ္​ခတ္​​ေနတယ္​။ တစ္​ခ်ိန္​တုန္​းက အမွတ္​မထင္​အ​ေၾကာင္​း​ေတြဟာ စြဲစြဲထင္​ထင္​ မွတ္​ဥာဏ္​မွာ​ေပၚ​ေနခဲ့ပါတယ္​။ တစ္​ခ်ိဴ႕လူ​ေတြရဲ႕ မွတ္​ဉာဏ္​မွာ ​ေက်ာ္​သြားတတ္​တဲ့အ​ျဖစ္​​ေတြကို တစ္​ကဒ္​ခ်င္​းျပန္​​ရိုက္​ျပ​ေနသလို ခင္​​ေမာင္​ရင္​ရိုက္​တဲ့ ''ႏွမလက္​​ေလွ်ာ့ ​ေန​ေလ​ေတာ့" ရုပ္​ရွင္​ကားကိုၾကည္​့ခြင္​့ရတဲ့ေခတ္​ထဲက ဥာဏ္​ရည္​အတိမ္​အနက္​​ေတြဟာ လိႈက္​​ေမာစရာ အျပည္​့ပါပဲ။ ဂ်ိန္​းဂြၽိုက္​ရဲ႕ ဒဗၺလင္​နာထဲကလို အားလံုးဟာ ငါ့ၿမိဳ႕ရဲ႕ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သား​ေတြဆိုလည္​း ဟုတ္​ပါလိမ္​့တယ္​။ ခ်စ္​ျခင္​း​ေမတၱာဟာ တစ္​​ေနရာ​ေထာင္​့တစ္​​ေထာင္​့က​ေန လိုက္​ပါ​ေနတယ္​။ မိဘနဲ႔ သားသမီးၾကားက ျဖစ္​​ေနက် အယူ အဆတိုက္​ပြဲ​ေတြ ျမင္​​ေနရတယ္​။ မ်ိဳးဆက္​တစ္​ခုနဲ႔တစ္​ခုမွာ​ေတာ့ အယူအဆဆိုတာ တိုက္​ယူရတဲ့စစ္​ပြဲတစ္​ခုပမာ တစ္​ထိုင္​တည္​းနဲ႔ ဘယ္​​ေတာ့မွ မၿပီးျပတ္​တတ္​ အ​ေဖနဲ႔သားၾကားက စဥ္​းစား​ေတြး​ေခၚမႈ​ေတြကလည္​း ဘယ္​​ေခတ္​မွာမဆို တူညီမွာ မဟုတ္​ပါဘူး။ ဖတ္​​ေနရင္​းနဲ႔ လြမ္​းလိုက္​ ​ေတြး​ေနရင္​းနဲ႔ ​​ေပ်ာ္​သြားလိုက္​ လိုက္​ၾကည္​့​ေနရင္​းက နာက်င္​ရလိုက္​နဲ႔ ငါ့ၿမိဳ႕တစ္​ၿမိဳ႕ပါပဲ။ အဲဒါ​ေတြ သားသိပါတယ္​အ​ေဖရာလို႔ က်​ေနာ္​တို႔ကိုယ္​တိုင္​​ေျပာသလိုပဲ အဲဒီထိပ္​တိုက္​​ေတြ႕မႈဟာ အစဥ္​အဆက္​ရွိ​ေနဦးမွာပါပဲ။

ငါျမတ္​ျမတ္​နိုးနိုးစုထားတဲ့
ရွားပါးစာအုပ္​​ေတြ ျခစားသြားတဲ့အခါ
အိမ္​ကတိုင္​တစ္​တိုင္​ အတြင္​းက ျခလိႈက္​စားသြားလို႔
အ​ေခါင္​းပြႀကီးပဲ က်န္​တဲ့အခါ
အ​ေဖ့စကားဟာ အမွတ္​ရစရာ ျဖစ္​လာတယ္​

အ​ေဖက သူ​ေသခါနီးအထိ
ဘာ​ေကာင္​မွ မျဖစ္​တဲ့ သူ႔သားကို
အေကာင္ႀကီးတစ္ေကာင္ ျဖစ္မယ္ထင္ၿပီး ေသသြားတာ။
သူ႕သားဟာ
အေစာႀကီးကတည္းကကို
ဘာေကာင္မွ မျဖစ္ခ်င္ေတာ့တာ
အေဖ သိမသြားခဲ့ဘူး။
......... (နရီမင္​းရဲ႕ ငါ့ၿမိဳ႕ကဗ်ာမွ..)

ကဗ်ာဟာ ​​ေခတ္​အဆက္​ဆက္​ ေဆးမဆိုးထားပဲ တာရွည္​ခံ​ေနတဲ့ သစ္​သီး​ေပါ့။ အဲဒါကို ကဗ်ာဆရာကိုယ္​တိုင္​ စိုက္​ပ်ိဳးထားခဲ့ရတယ္​။ အသီးကိုခူးဆြတ္​ခဲ့ၿပီးမွ​ေတာ့ ခြဲလို႔လက္​ရွခဲ့တဲ့ ဒဏ္​ရာမွာ ဖတ္​သူနဲ႔သာသက္​ဆိုင္​ပါလိမ္​့မယ္​။ ၿပီး​ေတာ့ ငါ့ၿမိဳ႕ကဗ်ာရွည္​ထဲမွာ ကဗ်ာ​ဆရာကိုလည္​းျမင္​ရတယ္​။ ​ေနာက္​ထပ္​ တစ္​​ေယာက္​​ေယာက္​ကိုလည္​း ျမင္​​ေနရတယ္​။ ​ေနာက္​ၿပီး အဲဒီတစ္​စံုတစ္​​ေယာက္​ဟာ က်​ေနာ္​တို႔ကိုယ္​တိုင္​ ျဖစ္​​ေနၾကျပန္​​ေရာ။ က်​ေနာ္​့မွာ ​အျခားေျပာစရာရွိပါ​ေသးတယ္​ဆိုရင္​​ေတာ့ ကဗ်ာကိုဖတ္​ၾကည္​့ပါ​ေတာ့လို႔သာ ​ဆက္​ေျပာရမွာပါပဲ။ ငါ့ၿမိဳ႕ဟာ အားလံုးကို တစ္​ထိုင္​တည္​း​ေျပာသြားသလို ကဗ်ာဆရာ​ေျပာ​ေနတဲ့အ​ေၾကာင္​းအရာ​ေတြဆီက​ေန ကိုယ္​့အျဖစ္​​ေတြနဲ႔အစားထိုး ျပန္​လြမ္​းလို႔ရ​ေနနိုင္​တာပါပဲ။ ကိုယ္​စီဘဝထဲမွလည္​း အဲဒီလိုမ်ိဳး အျဖစ္​အပ်က္​​ေတြဟာ ရွိခဲ့ဖူးမွာပါ။ ဒါဟာ တကယ္​့ကို လြမ္​းစရာပါ။ နာက်င္​စရာ​ေတြပါ။ ဘယ္​လိုမွ ျပန္​မရခ်င္​​ေတာ့တဲ့ အတိတ္​​ေတြပါ။ အဲဒါကိုပဲ ကဗ်ာအျဖစ္​နဲ႔ ျပန္​​ေတြ႕ရလိမ္​့မယ္​လို႔ အစတုန္​းက က်​ေနာ္​မထင္​ခဲ့ဖူးပါဘူး။ ဒါေပမယ္​့ ဒီကဗ်ာမွာေတာ့ က်​ေနာ္​့အျပည္​့ျပန္​ရခဲ့တယ္​။ ငါ့ၿမိဳ႕ကဗ်ာဟာ အားလံုးဆက္​​ေတြးမိ​ေနဦးမယ္​့ အတိတ္​က ျဖစ္​ရပ္​မ်ားကို မွတ္​သားထားျခင္​းလို႔လည္​း ထင္​မိပါတယ္​။

လူ႕ဘဝဆိုတာ
မွတ္တိုင္မွာ ထိုးရပ္လာမယ့္ ဘတ္စ္ကားကို ေစာင့္ေနရသလို
မေသခင္ တစ္​ခုခုလုပ္ေနရတာပဲလို႔
သူ႕သားက အေစာႀကီး ႐ွာေတြ႕ခဲ့တယ္ဆိုတာ
အေဖ သိမသြားခဲ့ဘူး။

ဆုံး႐ွဳံးမႈက တစ္သက္စာ ႀကီးမားခဲ့တယ္။
အေဖက ငါ့ကို မရလိုက္သလို
ငါဟာလည္း အေဖ့ကို မရလိုက္ပါဘူး။
အဆိုးဆုံးက
ငါ့ၿမိဳ႕ဟာ ငါ့ကို မရလိုက္သလို
ငါဟာလည္း ငါ့ၿမိဳ႕ကို
ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။
......... (နရီမင္​းရဲ႕ ငါ့ၿမိဳ႕ကဗ်ာမွ..)

ငါ့ၿမိဳ႕​ေၾကာင္​့ ​က်​ေနာ္​ေနာက္​ထပ္​​​ေျပာျဖစ္​သြားခဲ့မယ္​ဆိုရင္​ ​ေနာက္​ထပ္​ ငါ့ၿမိဳ႕ကဗ်ာတစ္​ပုဒ္​မဟုတ္​​ပဲ အဲဒီခုႏွစ္​​ေတြ အတိတ္​​ေတြထဲ က်​ေနာ္​ခုန္​ခ်လိုက္​ၿပီျဖစ္​​ေၾကာင္​း တစ္​စစီအစထုတ္​ရမယ္​့ ဇာတ္​လမ္​းတစ္​ပုဒ္​သာျဖစ္​ပါလိမ္​့မယ္​။ ငါ့ၿမိဳ႕က​ေတာ့ က်​ေနာ္​့စာၾကည္​့ခန္​းမွာ ကဗ်ာ​ေကာင္​းတစ္​ပုဒ္​အျဖစ္​ က်န္​​ေနခဲ့​ေတာ့မွာပါ။ က်​ေနာ္​ ဆက္​ၿပီး ​ေတြး​ေနမိတယ္​။ ကိုယ္​စီျဖတ္​သန္​းခဲ့ရတဲ့ ​ေခတ္​ထဲက က်​ေနာ္​့ရဲ႕ ႏွစ္​သံုးဆယ္​့ငါး အတိတ္​ႏြံအိုင္​ထဲမွာ ​မ​ေပ်ာ္​မပါးကူခပ္​ခဲ့တဲ့ ငါးဘဝအ​ေၾကာင္​း ငါ့အ​ေၾကာင္​း​ေတြပဲ​ေပါ့။ က်​ေနာ္​ ဆက္​​ေရးျဖစ္​​ေနဦးမယ္​လို႔လည္​း ထင္​ပါတယ္​။ ငါ့ၿမိဳ႕ကဗ်ာက​ေန တနင္​့တပိုးပြားလာတဲ့ က်​ေနာ္​အလြမ္​း​ေတြကို ျပန္​တူးဆြလို႔ အတိတ္​​ေတြကို က်​ေနာ္​့ အ​ေၾကာင္​း အ​ေဟာင္​းႀကီး​ေတြကို ျပန္​လြမ္​းလို႔​ေပါ့..။ ကဗ်ာအ​ေၾကာင္​းက​ေတာ့ ဒီထက္​လည္​း​ေျပာစရာမရွိ​ ဖတ္​သူအ​ေနနဲ႔သာဖတ္​သြား ကဗ်ာထဲဝင္​​ေရာက္​သြားရံုပါပဲ။ အမွန္​တကယ္​​လည္​း က်​ေနာ္​ကိုယ္​တိုင္​ ကဗ်ာကို academicဆန္​ဆန္​ သရုပ္​ခြဲပိုင္​းျခားတာထက္​ က်​ေနာ္​ဟာ ကဗ်ာခံစားသူအျဖစ္​မွ်သာ ဆက္​ၿပီးရွိ​ေနခ်င္​ခဲ့တာမ်ိဳးပါ။        ။

စာအုပ္​အမည္​      ငါ့ၿမိဳ႕နဲ႔ ရွစ္​ဆယ္​့ရွစ္​
​ေရးသူ                နရီမင္​း
ထုတ္​​ေဝသူ          ​ေဒၚအိဝတ္​ရည္​ထြန္​း DUTY စာ​ေပ
မ်က္​ႏွာဖံုးဒီဇိုင္​း      ခန္​႔မင္​းထက္​
၂၀၁၈ စက္​တင္​ဘာလ ပထမအႀကိမ္​ အုပ္​​ေရ ၁၀၀၀ တန္​ဖိုး ၂၀၀၀ က်ပ္​ျဖင္​့ ထုတ္​​ေဝထားပါတယ္​။

နိုလိႈင္​း
၂၀၁၈ ​ေအာက္​တိုဘာ ၇