(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၁၁၊ ၂၀၁၈
၁။
လြမ္းေဆြးလိုမႈဟာ ကိုက္ခဲေနတဲ့ေဝဒနာ ၿမံဳေနတဲ့ အနာကို ျပန္ဆြမ္ိခဲ့သလိုပါပဲလို႔ က်ေနာ္ေျပာလိုက္မိတယ္။ ႏႈတ္ကေနလည္း စကားလံုးေတြအျဖစ္ လႊတ္ခနဲ ခုန္ေပါက္ထြက္က်သြားခဲ့တာေပါ့။ စကားကို တစ္လံုးခ်င္းေ႐ြးေျပာေနရတဲ့ လူမမာတစ္ေယာက္လို မဟုတ္ဘူး။ အာေပါင္အာရင္းသန္သန္နဲ႔ ေဟာေျပာေနတဲ့ တရားေဟာဆရာလိုလည္းမဟုတ္ပဲ ရေနေရာက္ေနတဲ့ ခံစားခ်က္ကိုလိုက္ၿပီး သူ႔အလိုလိုထြက္က်လာတဲ့ ဝါက်ေတြ။ ပါဒတစ္ေၾကာင္းခ်င္းခ်ိတ္ဆက္သြယ္တန္းထားသလို စာပိုဒ္ထဲကထြက္က်လာတဲ့ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ေတြ။ အဲဒီကဗ်ာထဲကေျပာေနတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို က်ေနာ္ စိတ္ထဲက လိုက္လံဖမ္းဆုပ္ၾကည့္မိတာ။ ျမင္ကြင္းဟာ လက္ရွိဘဝထဲေရာက္လာလိုက္ အတိတ္ထဲမႈန္ဝါးသြားလိုက္နဲ႔ တၿပိဳင္နက္တည္းမွာကို ျဖစ္ေပၚေနတယ္။
ငါ့ၿမိဳ႕နဲ႔ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္တဲ့။ ကဗ်ာဆရာ နရီမင္းရဲ႕ ကဗ်ာရွည္ႏွစ္ပုဒ္ဟာ စာအုပ္အျဖစ္တြဲလ်က္ ထြက္ရွိလာပါတယ္။ ကဗ်ာရွည္ေတြမို႔လည္း ဒီေနရာမွာ တစ္ပုဒ္ခ်င္းသြားတာ ပိုအဆင္ေျပမယ္ထင္ပါတယ္။ အဲဒါဆို က်ေနာ္စဥ္းစားေနမိတယ္။ အလြမ္းဓာတ္ဆိုတာမ်ိဳးဟာ ဘယ္အခ်ိန္မွာမဆို ေပၚလာတတ္တာပဲလားလို႔ေပါ့။ အလြမ္းဟာ အရိပ္လိုပဲ ခႏၶာကိုယ္ကေန ဖ်တ္ခနဲထြက္က်လာတာမ်ိဳးလား။ က်ေနာ္ တကယ္မသိပါဘူး။ တစ္ခုခုကို ထိေတြ႕ကိုင္တြယ္ေနရင္းပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ေနရာရာကိုေငးေမာေနရင္းပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီအလြမ္းစိတ္ဆိုတာ ေပၚလာတတ္တယ္လို႔ေတာ့ ထင္မိပါတယ္။ အလြမ္းဓာတ္ဟာ မူးယစ္ေစတဲ့အရာ ထိရွတဲ့ခံစားခ်က္မ်ိဳးေပါ့။ စိတ္ဆိုတာကလည္း တစ္ေနရာကေန အျခားဘယ္ေနရာကိုမဆို ဖ်တ္ခနဲကူးလူး ေရာက္ရွိေနတတ္တာပဲေပါ့။
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ လူအျဖစ္ကို
ခုလို ေရးျခစ္ခဲ့ပါတယ္။
ေပ်ာ္စရာမေကာင္းခဲ့ပါဘူး၊
ေၾကကြဲဆို႔နင့္ဖြယ္ပါ။
အမ်ားႀကီး ေပးခဲ့ေပမဲ့
ဘာမွ ဟုတၱိပတၱိ ျပန္မရဘဲ
ကမၻာေျမကေန ထြက္ခြာသြားရသူေတြအတြက္ ဆိုပါေတာ့။
အဲဒီစေတးတပ္ဟာ ကဗ်ာစာအုပ္ထြက္ၿပီးမၾကာခင္ အြန္လိုင္းေပၚ တက္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ အစကေနျပန္ေျပာၾကည့္ပါမယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးငါးေျခာက္လေလာက္တုန္းက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္အေၾကာင္းကို ျပန္ေကာက္ေနသလို က်ေနာ္ ႀကိဳးစားၿပီးျပန္ေျပာၾကည့္မယ္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို အြန္လိုင္းေပၚမွာ ပူပူေႏြးေႏြးဖတ္ေနရတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ တစ္ပိုင္းစီခြဲတင္ေနတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို အခ်ိန္ပိုင္းအတြင္းမွာပဲ က်ေနာ္ဆက္တိုက္ႀကီးကို လိုက္လံဖတ္မိေနခဲ့တယ္။ ဒီလို နည္းပညာေခတ္ အသံထက္ျမန္တဲ့ဒစ္ဂ်စ္တယ္ေခတ္ထဲ အခ်ိန္နဲ႔အမွ်ျမန္ဆန္တဲ့အေျပာင္းအလဲေတြၾကားမွာ ကဗ်ာကိုလတ္ဆတ္စြာျမင္ရနိုင္တဲ့ ၾကားခံမီဒီယံတစ္ခုေပၚ က်ေနာ္ေရာက္ေနခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။
၂။
မင္းကို ေမြးခဲ့တဲ့ေနရာ
မင္းျပန္မလာေတာ့ဘူးလားလို႔
လွမ္းလွမ္းေျပာေနတဲ့ သူသယ္ခ်င္းေတြအတြက္
ဆယ္လ္မြန္သီခ်က္းကိုညည္းရင္း
ငါ့ၿမိဳ႕ကိုငါ ျပန္လာခဲ့တယ္။
.........(နရီမင္းရဲ႕ ငါ့ၿမိဳ႕ကဗ်ာမွ..)
အဲဒီလို အစနဲ႔ ကဗ်ာဆရာဟာ ကဗ်ာကိုေရးၿပီးၿပီးခ်င္း မိနစ္ပိုင္းအၾကာမွာပဲ အြန္လိုင္းေပၚ တင္ခဲ့တယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ က်ေနာ့္မ်က္စိေရွ႕ကို ကဗ်ာစာသားေတြအျဖစ္ ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါ လြန္ခဲ့တဲ့ လအနည္းငယ္ဆီေလာက္ကေပါ့ေလ။ စိတ္ထဲမွာလည္း အေရာင္လြင့္ျပယ္ ဓာတ္ပံုစာအုပ္ေဟာင္းကို ျပန္ၾကည့္ေနရသလိုပဲ အျဖစ္အပ်က္ေတြကေတာ့ မွတ္ဉာဏ္မွာ အစဥ္မျပတ္ ေပၚလာခဲ့တယ္။ ဟိုးအတိတ္က ေနရာေဒသတစ္ခု အျဖစ္အပ်က္ေဟာင္းေတြဆီ ျပန္ေရာက္သြား ျပန္လြမ္းေနမိတယ္။ အဲဒါ က်ေနာ္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွ ဟုတ္ရဲ႕လား။ တယ္လီဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ကို စိုက္ၾကည့္ရင္း စာေၾကာင္းေတြကို တစ္ေၾကာင္းခ်င္း တစ္ပိုဒ္ခ်င္း လွန္ေလွာဖတ္ေနမိတာမွ ဟုတ္လို႔လားေပါ့။ အလြမ္းဟာ လက္ကိုင္ဖုန္းထဲကထြက္လာၿပီး က်ေနာ့္ကိုယ္ထဲ ဝင္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ အဲဒါပါပဲ။ အခုလည္း ဒီကဗ်ာကို စတင္ဖတ္ရႈခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္အပိုင္းအျခားတစ္ခုထဲက က်ေနာ္ရရွိဖူးတဲ့ ခံစားခ်က္ကို ျပန္ေရးၾကည့္ေနတာေပါ့။
ငါ့ၿမိဳ႕ဟာ
ငါစၿပီး ဝင္လာကတည္းကိုက
တစ္စံုတစ္ရာမွားယြင္းေနတယ္လို႔
ခံစားရတယ္။
ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္ အေဆာက္အအံုသစ္ေတြ
အစီအစဥ္မက် ႁပြတ္သိပ္ေနလို႔လည္း
ျဖစ္နိုင္ပါတယ္။
......... (နရီမင္းရဲ႕ ငါ့ၿမိဳ႕ကဗ်ာမွ..)
ဒီကဗ်ာစာအုပ္ထြက္တုန္းက က်ေနာ္ေျပာခဲ့တဲ့ စေတးတပ္တစ္ခုထဲမွာလိုပဲ။ ငါ့ၿမိဳ႕ကဗ်ာထဲက ဇာတ္ေၾကာင္းေျပာ အျဖစ္အပ်က္ေတြ အတိတ္ထဲ ဓားနဲ႔လိုက္ထစ္ေနသလို ပင္စည္ကေနဖြာက်ေနတဲ့သစ္စေတြ၊ လြတ္က်သြားတဲ့ဖန္ခြက္ကိုတစ္စစီျပန္ေကာက္ဆက္ေနသလို နမိတ္ပံုေတြ။ က်ေနာ္တို႔ကိုယ္တိုင္ အဲဒီေသြ႕ေျခာက္ေနမႈမွာ အသားမက် ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ျမင္ေနရတယ္လို႔ က်ေနာ္ေရးခဲ့မိပါေသးတယ္။
ဘုရားကို သြားတဲ့လမ္းဟာ
ဘုရားလမ္းေပါ့
ငါငယ္တုန္းက
ဘုရားလမ္းက ညဖက္ဆို လူျပတ္တယ္
လုတာယက္တာေတြ ရွိတယ္
လမ္းသရဲေတြ ညည
ဘုရားလမ္းမွာ ခ်ိန္းခ်ိန္းၿပီး
တစ္အုပ္နဲ႔တစ္အုပ္ ရိုက္ၾကသတဲ့
အဲဒီေခတ္က
စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ႕ ပလက္ေဖာင္းမင္းသားသီခ်င္းထဲကလို
ဘရားသားႀကီး ေဇပါတယ္ေခတ္ေပါ့
......... (နရီမင္းရဲ႕ ငါ့ၿမိဳ႕ကဗ်ာမွ..)
၃။
ေခတ္ေတြ။ အဲဒီေခတ္ထဲ တစ္ဦးခ်င္းျဖတ္သန္းလာခဲ့ၾကတဲ့ အျဖစ္ေတြ။ ကဗ်ာဟာ ေခတ္ရဲ႕ပါးကို တျဖန္းျဖန္းရိုက္ၿပီး ဆက္ေျပာေနတယ္။ အဲဒီလို ငါ့ၿမိဳ႕ကဗ်ာရွည္ကို အြန္လိုင္းေပၚ လြတ္လပ္လိႈင္းစာမ်က္ႏွာေပၚတစ္ပိုင္းစီဖတ္ခဲ့ရစဥ္တေလွ်ာက္လံုးမွာလည္း ကဗ်ာဓာတ္ဟာ က်ေနာ့္ကို ေႏွာက္ယွက္ေနခဲ့တာပဲ။ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကိုေျပာေတာ့မယ္ ေရးေတာ့မယ္ဆိုရင္ ငါ့ၿမိဳထဲ ကဗ်ာစာသားေတြက ခုန္ထလာတယ္။ ေနာက္ဆံုး ဘယ္လိုမွရုန္းမရ ကိုယ္တိုင္လည္း ဇာတိအလြမ္းကိုျပန္ရ အတိတ္ကိုျပန္တူးဆြမိတဲ့စာေတြ ေရးျဖစ္သြားခဲ့ေသးတယ္။ ထားပါ။ အခု ငါ့ၿမိဳ႕ကဗ်ာအေၾကာင္းေျပာခ်င္လာေတာ့ အဲဒီကိုယ္ေရးခဲ့တဲ့ စာေတြအေၾကာင္း ေခါင္းထဲေရာက္လာခဲ့တယ္ေပါ့။ က်ေနာ့္မွာ ငါ့ၿမိဳ႕နဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေျပာစရာစကားေတြအားလံုး စာထဲေရာက္သြားၿပီးခဲ့ၿပီလိုလို အဆမတန္ထပ္ပြားလာသလိုလည္း ျဖစ္ေနမိျပန္တယ္။ အခုလည္း စာ႐ြက္သားေတြဟာ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ခတ္ေနသလိုမ်ိဳး အတိတ္ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ထဲ ဝင္ေရာက္ခဲ့ျပန္တာပါပဲ။ အေၾကာက္တရားေတြဖံုးထားတဲ့ ေခတ္ႀကီးထဲက ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ဆီကိုေပါ့။
အဲဒီဆိုင္းဘုတ္ေနရာမွာပါပဲ
ငါသူ႔လို ကိုးတန္းေက်ာင္းသားအ႐ြယ္က
တင္ပါးႀကီးႀကီး ေရကူးဝတ္စံုနဲ႔
ေမွာက္ခံုႀကီးလုပ္ေနတဲ့
ခင္သီတာထြန္းပံုနဲ႔
ရုပ္ရွင္ပိုစတာႀကီးကို
ကားႀကီး ရုတ္တရက္ ဘရိတ္အုပ္တဲ့အခါ
ကယားဝတ္စံုနဲ႔ ေကာင္မေလးက
ေရွ႕ငိုက္လာၿပီး
သူ႔ရင္ဘတ္ ငါ့ေက်ာကိုလာထိလို႔
ငါ့ပခံုးလာကိုင္တဲ့အခါ
အေဟး ေပ်ာ္ေတာ့ေပ်ာ္စရာေပါ့ေလ
လူငယ္ဘဝရဲ႕ အေစာဆံုးရက္ေတြ၊ အဲဒီေခတ္ဆိုးႀကီးထဲ အသက္ရွင္ေနထိုင္ခဲ့ပံုေတြ။ ေနာက္ၿပီး တစ္စစီျပန္က်ဲေနတဲ့ ငယ္ဘဝအစအနေတြကို ျပန္ေကာက္ဆက္လို႔ ရုပ္ရွင္တစ္ကားကို ရိုက္ျပေနသလို။ ရုပ္ရွင္ထဲမွာ လြမ္းေမာဖြယ္တည္ေနရာမ်ား တကယ့္အျဖစ္အပ်က္မ်ားေရာႁပြန္းေနတာ။ အစပိုင္းမွာျမင္ရတာကေတာ့ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ ငယ္ဘဝေနာက္ခံျမင္ကြင္းေတြခ်ည္းပါပဲ။ ငယ္ဘဝအေၾကာင္းအရာေတြနဲ႔ အတူ လြင့္ေမ်ာလာတဲ့ ေခတ္ေနာက္ခံကားခ်ပ္ဟာ တိမ္ေတြလိုလြင့္ေနခဲ့တယ္။ တေျဖးေျဖး တစစ စုေပါင္းရာကေန ႐ြာခ်လာခဲ့တယ္။ အနာေဖးမွာ ျပန္စို႔ေနတဲ့ ေသြးစလို ျမင္ကြင္းေတြလည္း ပါလာခဲ့တာပဲေပါ့။ ဘာမွမတတ္နိုင္ပါဘူး။
သံုးလပတ္ စာေမးပြဲေျဖေတာ့
သူကငါ့နားမွာ
ငါေရးၿပီးသမွ်သူ႔ကိုျပတယ္
ရီပို႔ကတ္ထြက္လာေတာ့
အတန္းထဲမွာ သူက ၁ခ်ိတ္ၿပီး
ငါက ၂ပဲခ်ိတ္တယ္
အဲဒီသူငယ္ခ်င္းက
အခုၿမိဳ႕မွာဘလူမိုက္ေခါင္းေဆာင္တဲ့ေလ
......... (နရီမင္းရဲ႕ ငါ့ၿမိဳ႕ကဗ်ာမွ..)
ေခတ္ႀကီးတစ္ေခတ္လံုး လြဲခဲ့သမွ်ေတြဟာ ကိုယ္တိုင္ ေနာက္ျပန္ႀကီး ျပန္စီးသြားသလိုလို ကဗ်ာထဲမွာ အတိတ္အေၾကာင္းေတြဟာ တစ္ကြက္စီ ထင္ရွားလာတယ္။ ကဗ်ာဟာ အတိတ္ထဲသြားေနရံုတင္မဟုတ္ဘူး။ လက္ရွိဘဝကိုလည္း မြန္းက်ပ္မႈ အေစးမကပ္မႈေတြနဲ႔ လွမ္းလွမ္းေထာက္ထားရဲ႕။ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ ၿမိဳ႕ဆီ ျပန္ေရာက္သြားရာကေန ဆြဲထုတ္လိုက္တဲ့အစဟာ ဖတ္သူကို ဖတ္လို႔မဆံုးေစေတာ့ဘူး။ ကဗ်ာထဲ ကဗ်ာဆရာေျပာတဲ့ၿမိဳ႕ကိုလည္း ျမင္ေနရတယ္။ ကဗ်ာဝိဥာဥ္ရဲ႕ လႈပ္ေနတဲ့ အသက္ဓာတ္ကိုလည္း ျမင္ေအာင္လိုက္ၾကည့္ေနမိေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ အတိတ္ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ထဲ ကိုယ္တိုင္ျပန္ေရာက္သြားသလို ေခတ္ကိုတစ္လႊာခ်င္းလႊာခ်လိုက္သလို တစ္ခန္းၿပီးတစ္ခန္း တစ္ေၾကာင္းၿပီးတစ္ေၾကာင္း ဇာတ္ေၾကာင္းေျပာပံုစံနဲ႔ ျပန္ေျပာျပသြားခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ကဗ်ာေနာက္ ဒလိမ့္ေကာင့္ေကြး ေျဖးေျဖးညင္သာ ပံုစံအစံုနဲ႔ တေလ်ာက္လံုး တေကာက္ေကာက္လိုက္ပါေနခဲ့မိျပန္တာပဲေပါ့။ ကဗ်ာဟာ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕အေၾကာင္းကိုရင္းရင္းႏွီးႏွီး ပခံုးဖတ္ေျပာျပေနတဲ့မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ရသလိုပဲ။ က်ေနာ့္ကို အတိတ္ထဲျပန္ေခၚသြား အတိတ္ၿမိဳ႕ဆီ ကိုယ္ပါလိုက္ေမ်ာပါသြားခဲ့မိတာပါပဲ။
၄။
တစ္ခါက ငါ
အဲဒီေစ်းႀကီးထဲ ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ သြားရင္း
ပိုက္ဆံတစ္က်ပ္ေလာက္ ေကာက္ရမလား
စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဖူးတယ္။
ၾကားရတဲ့သတင္းက ရိုးစင္းလြန္းရင္
ငါတို႔ ဇာတ္လမ္းေတြ ထြင္ေျပာၾကတယ္
......... (နရီမင္းရဲ႕ ငါ့ၿမိဳ႕ကဗ်ာမွ..)
က်ေနာ္တို႔ဟာ မုဆိုးလက္ထဲက ေသေနတဲ့ သားေကာင္ေတြလား။ က်ေနာ္တို႔တစ္ေခတ္လံုးဟာ ပိုက္ကြန္ထဲတၿပံဳႀကီးအမိခံေနတဲ့ ငါးေတြလိုလား။ က်ေနာ္တို႔ဟာ ကိုယ့္ရဲ႕လူ႔အျဖစ္ ျဖစ္ရွိမႈကိုေတာင္မွ အၿမဲလိုက္ဖမ္းေနၾကရတတ္ပါတယ္။ ငါ့ၿမိဳ႕ဟာ အက္ေဆးတစ္ပုဒ္မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ၿပီးပံုျပင္တစ္ပုဒ္လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ တစ္ေခတ္လံုးကို လိုက္မႊန္းေနတဲ့ ဓားတစ္လက္ကို ကဗ်ာအျဖစ္ျမင္ေနရတာပါ။ ဒါကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဆိုတာကေတာ့ ေသခ်ာေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကိုပဲ အႏွစ္ႏွစ္အလလေပ်ာက္ရွခဲ့တဲ့ပစၥည္းတစ္ခု ျပန္ေတြ႕ေနရသလို က်ေနာ္ဖတ္ေနမိတာ။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာ ဝမ္းသာအားရဆိုတဲ့ စကားလံုး နဲ႔အတူ နာက်င္ေၾကကြဲရဆိုတဲ့ စကားလံုးမ်ိဳးေပါ့။ နာက်င္စရာကိုမွ အရသာရွိေနမိတယ္။ ဒဏ္ရာကစို႔ေနတဲ့ေသြးကို လ်က္ၿပီး အရသာခံေနမိတယ္။ ဒီကဗ်ာေတြကို ဇာတိအလြမ္းနဲ႔ ဗ်ာဒိအရမ္းဆိုၿပီး ဆရာမိုးဧေအာင္က စာအုပ္ရဲ႕ေနာက္ပိုင္းမွာေရးထားပါတယ္။
ငါဟာ
ဘုရားကိုမ်က္ႏွာမူၿပီး
ဘုရားရွိရာကိုေျပးတယ္
ဘုရားကို ေက်ာခိုင္းၿပီး
ဘုရားနဲ႔ေဝးရာကိုလည္း ေျပးခဲ့တယ္။
လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက
ဗုဒၶဘာသာဆိုတာ
ကံ ကံ၏အက်ိဳးကို ယံုၾကည္တာရယ္လို႔
မသိၾကဘူး
မ်ားမ်ားဆုေတာင္းၾကရင္း
အေၾကာက္တရားဆီကေန
ေဝးေဝးကိုေျပးဖို႔ပဲ ေတြးတယ္ထင္ပ
......... (နရီမင္းရဲ႕ ငါ့ၿမိဳ႕ကဗ်ာမွ..)
ငါ့ၿမိဳ႕ထဲက ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုေတာ့ ၿမိဳ႕သားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔မွသာ ပိုသိေတာ့မွာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ လူေတြရဲ႕အက်င့္စရိုက္ေတြ အဲဒီေခတ္ရဲ႕ရုပ္ပံုကားခ်ပ္ေတြကေတာ့ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ အတူတူပဲ ရွိေနၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ အဲဒီေခတ္ကိုျဖတ္သန္းဖူးရင္ အဲဒီအေၾကာင္းေတြ ပိုသိမွာေပါ့ဆိုတဲ့အတိုင္း ကဗ်ာဟာ ေခတ္ကိုပါဝင္ဝင္ေျပာေနတာ။ အဲဒီေခတ္ကလူေတြအေၾကာင္းကိုပါ တစ္ထိုင္တည္း ညည္းညဴျပေနတာ။ ကဗ်ာဆရာေျပာသလိုပဲ ေပ်ာ္စရာေတာ့ ေကာင္းမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ေပ်ာ္စရာဆိုတာထက္စာရင္လည္း နာက်င္ဖြယ္အမွတ္တရမ်ား လြမ္းေမာဖြယ္အေၾကာင္းအရာမ်ားသာ အစားထိုးေနရာယူေနေတာ့မွာေပါ့။ ကဗ်ာထဲက ၿမိဳ႕ရဲ႕အထင္ကရေနရာေတြ အဲဒီေနရာေတြနဲ႔ဆက္စပ္ၿပီး လက္ေရးတိုနဲ႔အျမန္ေရးမွတ္ထားတဲ့ အမွတ္ရခ်က္ေတြ။ ေနာက္ခံပံုရိပ္ေတြ ေနာက္ၿပီး စိတ္ထဲစြဲထင္က်န္ရစ္ေနေသးတဲ့ အတိတ္ရဲ႕ စကားလံုးျမင္ကြင္းေတြ။ အဲဒီလို ရင္ခုန္လိႈက္ေမာမႈေတြနဲ႔အတူ ကဗ်ာကို ဆက္တိုက္ႀကီး ေျပာျပသြားဖို႔ဆိုတာ ထင္သေလာက္မလြယ္ကူတတ္ပါဘူး။
ဘုရားပြဲၿပီးရင္
လယ္ကြင္းေတြရဲ႕တစ္ဖက္ျခမ္း
တိုက္တန္းလ်ားမွာေနတဲ့
ငါ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာ့
အဲဒီဘက္က ေလလာရင္
ခ်ီးေစာ္ေသးေစာ္ကို နံေဟာင္ေနတာပဲတဲ့
......... (နရီမင္းရဲ႕ ငါ့ၿမိဳ႕ကဗ်ာမွ..)
၅။
ငါ့ၿမိဳ႕ကဗ်ာထဲမွာ ငယ္ဘဝ အပိုင္းအစေတြကို အေရာင္စံုေအာင္ျမင္ေနရတယ္။ ၿမိဳ႕ရဲ႕အထင္ကရေနရာေတြထဲက ေခတ္ရဲ႕နိမိတ္ပံုေတြလႈပ္ခတ္ေနတယ္။ တစ္ခ်ိန္တုန္းက အမွတ္မထင္အေၾကာင္းေတြဟာ စြဲစြဲထင္ထင္ မွတ္ဥာဏ္မွာေပၚေနခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဴ႕လူေတြရဲ႕ မွတ္ဉာဏ္မွာ ေက်ာ္သြားတတ္တဲ့အျဖစ္ေတြကို တစ္ကဒ္ခ်င္းျပန္ရိုက္ျပေနသလို ခင္ေမာင္ရင္ရိုက္တဲ့ ''ႏွမလက္ေလွ်ာ့ ေနေလေတာ့" ရုပ္ရွင္ကားကိုၾကည့္ခြင့္ရတဲ့ေခတ္ထဲက ဥာဏ္ရည္အတိမ္အနက္ေတြဟာ လိႈက္ေမာစရာ အျပည့္ပါပဲ။ ဂ်ိန္းဂြၽိုက္ရဲ႕ ဒဗၺလင္နာထဲကလို အားလံုးဟာ ငါ့ၿမိဳ႕ရဲ႕ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြဆိုလည္း ဟုတ္ပါလိမ့္တယ္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ တစ္ေနရာေထာင့္တစ္ေထာင့္ကေန လိုက္ပါေနတယ္။ မိဘနဲ႔ သားသမီးၾကားက ျဖစ္ေနက် အယူ အဆတိုက္ပြဲေတြ ျမင္ေနရတယ္။ မ်ိဳးဆက္တစ္ခုနဲ႔တစ္ခုမွာေတာ့ အယူအဆဆိုတာ တိုက္ယူရတဲ့စစ္ပြဲတစ္ခုပမာ တစ္ထိုင္တည္းနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မၿပီးျပတ္တတ္ အေဖနဲ႔သားၾကားက စဥ္းစားေတြးေခၚမႈေတြကလည္း ဘယ္ေခတ္မွာမဆို တူညီမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဖတ္ေနရင္းနဲ႔ လြမ္းလိုက္ ေတြးေနရင္းနဲ႔ ေပ်ာ္သြားလိုက္ လိုက္ၾကည့္ေနရင္းက နာက်င္ရလိုက္နဲ႔ ငါ့ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ပါပဲ။ အဲဒါေတြ သားသိပါတယ္အေဖရာလို႔ က်ေနာ္တို႔ကိုယ္တိုင္ေျပာသလိုပဲ အဲဒီထိပ္တိုက္ေတြ႕မႈဟာ အစဥ္အဆက္ရွိေနဦးမွာပါပဲ။
ငါျမတ္ျမတ္နိုးနိုးစုထားတဲ့
ရွားပါးစာအုပ္ေတြ ျခစားသြားတဲ့အခါ
အိမ္ကတိုင္တစ္တိုင္ အတြင္းက ျခလိႈက္စားသြားလို႔
အေခါင္းပြႀကီးပဲ က်န္တဲ့အခါ
အေဖ့စကားဟာ အမွတ္ရစရာ ျဖစ္လာတယ္
အေဖက သူေသခါနီးအထိ
ဘာေကာင္မွ မျဖစ္တဲ့ သူ႔သားကို
အေကာင္ႀကီးတစ္ေကာင္ ျဖစ္မယ္ထင္ၿပီး ေသသြားတာ။
သူ႕သားဟာ
အေစာႀကီးကတည္းကကို
ဘာေကာင္မွ မျဖစ္ခ်င္ေတာ့တာ
အေဖ သိမသြားခဲ့ဘူး။
......... (နရီမင္းရဲ႕ ငါ့ၿမိဳ႕ကဗ်ာမွ..)
ကဗ်ာဟာ ေခတ္အဆက္ဆက္ ေဆးမဆိုးထားပဲ တာရွည္ခံေနတဲ့ သစ္သီးေပါ့။ အဲဒါကို ကဗ်ာဆရာကိုယ္တိုင္ စိုက္ပ်ိဳးထားခဲ့ရတယ္။ အသီးကိုခူးဆြတ္ခဲ့ၿပီးမွေတာ့ ခြဲလို႔လက္ရွခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာမွာ ဖတ္သူနဲ႔သာသက္ဆိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့ ငါ့ၿမိဳ႕ကဗ်ာရွည္ထဲမွာ ကဗ်ာဆရာကိုလည္းျမင္ရတယ္။ ေနာက္ထပ္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုလည္း ျမင္ေနရတယ္။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီတစ္စံုတစ္ေယာက္ဟာ က်ေနာ္တို႔ကိုယ္တိုင္ ျဖစ္ေနၾကျပန္ေရာ။ က်ေနာ့္မွာ အျခားေျပာစရာရွိပါေသးတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကဗ်ာကိုဖတ္ၾကည့္ပါေတာ့လို႔သာ ဆက္ေျပာရမွာပါပဲ။ ငါ့ၿမိဳ႕ဟာ အားလံုးကို တစ္ထိုင္တည္းေျပာသြားသလို ကဗ်ာဆရာေျပာေနတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြဆီကေန ကိုယ့္အျဖစ္ေတြနဲ႔အစားထိုး ျပန္လြမ္းလို႔ရေနနိုင္တာပါပဲ။ ကိုယ္စီဘဝထဲမွလည္း အဲဒီလိုမ်ိဳး အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ ရွိခဲ့ဖူးမွာပါ။ ဒါဟာ တကယ့္ကို လြမ္းစရာပါ။ နာက်င္စရာေတြပါ။ ဘယ္လိုမွ ျပန္မရခ်င္ေတာ့တဲ့ အတိတ္ေတြပါ။ အဲဒါကိုပဲ ကဗ်ာအျဖစ္နဲ႔ ျပန္ေတြ႕ရလိမ့္မယ္လို႔ အစတုန္းက က်ေနာ္မထင္ခဲ့ဖူးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီကဗ်ာမွာေတာ့ က်ေနာ့္အျပည့္ျပန္ရခဲ့တယ္။ ငါ့ၿမိဳ႕ကဗ်ာဟာ အားလံုးဆက္ေတြးမိေနဦးမယ့္ အတိတ္က ျဖစ္ရပ္မ်ားကို မွတ္သားထားျခင္းလို႔လည္း ထင္မိပါတယ္။
လူ႕ဘဝဆိုတာ
မွတ္တိုင္မွာ ထိုးရပ္လာမယ့္ ဘတ္စ္ကားကို ေစာင့္ေနရသလို
မေသခင္ တစ္ခုခုလုပ္ေနရတာပဲလို႔
သူ႕သားက အေစာႀကီး ႐ွာေတြ႕ခဲ့တယ္ဆိုတာ
အေဖ သိမသြားခဲ့ဘူး။
ဆုံး႐ွဳံးမႈက တစ္သက္စာ ႀကီးမားခဲ့တယ္။
အေဖက ငါ့ကို မရလိုက္သလို
ငါဟာလည္း အေဖ့ကို မရလိုက္ပါဘူး။
အဆိုးဆုံးက
ငါ့ၿမိဳ႕ဟာ ငါ့ကို မရလိုက္သလို
ငါဟာလည္း ငါ့ၿမိဳ႕ကို
ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။
......... (နရီမင္းရဲ႕ ငါ့ၿမိဳ႕ကဗ်ာမွ..)
ငါ့ၿမိဳ႕ေၾကာင့္ က်ေနာ္ေနာက္ထပ္ေျပာျဖစ္သြားခဲ့မယ္ဆိုရင္ ေနာက္ထပ္ ငါ့ၿမိဳ႕ကဗ်ာတစ္ပုဒ္မဟုတ္ပဲ အဲဒီခုႏွစ္ေတြ အတိတ္ေတြထဲ က်ေနာ္ခုန္ခ်လိုက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း တစ္စစီအစထုတ္ရမယ့္ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္သာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ငါ့ၿမိဳ႕ကေတာ့ က်ေနာ့္စာၾကည့္ခန္းမွာ ကဗ်ာေကာင္းတစ္ပုဒ္အျဖစ္ က်န္ေနခဲ့ေတာ့မွာပါ။ က်ေနာ္ ဆက္ၿပီး ေတြးေနမိတယ္။ ကိုယ္စီျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ေခတ္ထဲက က်ေနာ့္ရဲ႕ ႏွစ္သံုးဆယ့္ငါး အတိတ္ႏြံအိုင္ထဲမွာ မေပ်ာ္မပါးကူခပ္ခဲ့တဲ့ ငါးဘဝအေၾကာင္း ငါ့အေၾကာင္းေတြပဲေပါ့။ က်ေနာ္ ဆက္ေရးျဖစ္ေနဦးမယ္လို႔လည္း ထင္ပါတယ္။ ငါ့ၿမိဳ႕ကဗ်ာကေန တနင့္တပိုးပြားလာတဲ့ က်ေနာ္အလြမ္းေတြကို ျပန္တူးဆြလို႔ အတိတ္ေတြကို က်ေနာ့္ အေၾကာင္း အေဟာင္းႀကီးေတြကို ျပန္လြမ္းလို႔ေပါ့..။ ကဗ်ာအေၾကာင္းကေတာ့ ဒီထက္လည္းေျပာစရာမရွိ ဖတ္သူအေနနဲ႔သာဖတ္သြား ကဗ်ာထဲဝင္ေရာက္သြားရံုပါပဲ။ အမွန္တကယ္လည္း က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ကဗ်ာကို academicဆန္ဆန္ သရုပ္ခြဲပိုင္းျခားတာထက္ က်ေနာ္ဟာ ကဗ်ာခံစားသူအျဖစ္မွ်သာ ဆက္ၿပီးရွိေနခ်င္ခဲ့တာမ်ိဳးပါ။ ။
စာအုပ္အမည္ ငါ့ၿမိဳ႕နဲ႔ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္
ေရးသူ နရီမင္း
ထုတ္ေဝသူ ေဒၚအိဝတ္ရည္ထြန္း DUTY စာေပ
မ်က္ႏွာဖံုးဒီဇိုင္း ခန္႔မင္းထက္
၂၀၁၈ စက္တင္ဘာလ ပထမအႀကိမ္ အုပ္ေရ ၁၀၀၀ တန္ဖိုး ၂၀၀၀ က်ပ္ျဖင့္ ထုတ္ေဝထားပါတယ္။
နိုလိႈင္း
၂၀၁၈ ေအာက္တိုဘာ ၇
Comments