စုိးခုိင္ညိန္း ● ပန္းတို႔သည္ ပြင့္ၿမဲပြင့္လွ်က္ ေႂကြျမဲ ေႂကြလွ်က္

စုိးခုိင္ညိန္း ● ပန္းတို႔သည္ ပြင့္ၿမဲပြင့္လွ်က္ ေႂကြျမဲ ေႂကြလွ်က္
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၂၉၊ ၂၀၁၈

(၁)
လေရာင္၏ တေရြ႕ေရြ႕ တြားသြားေနသည့္အသံကိုပင္ ၾကားေနရသည္။ ဆံႏြယ္ေလးေတြရဲ႕အၾကားကို ေလက တိုးေဝွ႔ေန သည္။ တျဖည္းျဖည္းပြင့္ခ်ပ္ေတြ ရုန္းထေနၿပီး ပြင့္အာလာတဲ့ ဇီဇဝါပန္းေလးရဲ႕ရနံ႔ကို ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ရွဴရွိဳက္မိမယ္အထင္ႏွင့္ နမ္းလိုက္မိသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ေနာက္က်သြားပါသည္။ ပြင့္ခ်ပ္၏အလႊာထဲတြင္ သူမ၏ ကိုယ္သင္းနံ႔တို႔သည္သာလွ်င္ ဦးစြာ ေရာက္ရွိေနေတာ့၏။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ထြက္သက္ဝင္သက္ကို အညင္သာဆုံး ႐ွဴ႐ႈိက္ေနမိသည္။ အိပ္စက္ေနၾကတဲ့ ကုကၠိဳ ရြက္ေလးေတြ ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္ ႏိုးသြားမွာ စိုးရိမ္ေနမိေသး၏။ "ကိုယ့္ကို တခုခုေျပာပါဦးလားကြယ္၊ ဟင့္အင္း ကြၽန္မမွာ ဘာမွ ေျပာစရာမရွိေတာ့ပါဘူး" တျဖည္းျဖည္း ပြင့္ဖို႔ရွက္ေနတဲ့ ႏွင္းဆီဖူးေလးေပၚသို႔ တိမ္တစသည္ လေရာင္ကို ဖုံးကြယ္ေပး လိုက္သည္။ "တကယ္ပဲ ဘာမွကို ေျပာစရာမရွိေတာ့တာလားဟင္၊  ဘာကိုေျပာရဦးမွာလဲရွင္ရယ္၊ ကြၽန္မတို႔ခြဲခြာရေတာ့မယ္ဆိုတာလည္း ရွင္သိေနတာပဲ၊ ေအးပါကြယ္ ကိုယ္သိပါတယ္ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ေနေန ကိုယ္တို႔ဘယ္ေလာက္ေဝးေဝး ကိုယ္ မင္းကို သတိရလြမ္းဆြတ္ေနလို႔ရေနတာပဲဟာ ကိုယ္ေက်နပ္ပါတယ္" ေလထဲတြင္ လြင့္ဝဲစြာ ေႂကြက်လာေသာ ဧကရစ္ ပန္းေလးကို သူမက ဆီးႀကိဳဖမ္းဆုတ္လိုက္ၿပီး တပြင့္ႏွင့္တပြင့္ ႐ိုးတံတို႔ျဖင့္ က်စ္ဆံၿမီးက်စ္သလို တြဲစပ္သီးကုံးေနသည္။ "ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ကမၻာရဲ႕တဖက္ျခမ္းမွာေတာ့ ေနေရာင္ျခည္ေတြ ျဖာက်ေနမွာေပါ့ေနာ္"


သူမသည္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေငးရီစြာ လွမ္းၾကည့္သည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ေနမိသည္။ "ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ေနရာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေကာင္းကင္ အမိုးႀကီးကို ရွင္နဲ႔ ကြၽန္မ ေမာ့ၾကည့္လို႔ရတာပဲ ေနာက္အတူတူ တခ်ိန္တည္းလည္း ေမာ့ၾကည့္လို႔ ရတာပဲရွင္"  သစ္ရြက္တို႔၏ ေလတဖ်ပ္ဖ်ပ္ အခတ္တြင္ ယစ္မူးဖြယ္ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္နံ႔က ေလထုထဲ ေျပးဝင္ သြားသည္။ "ဘဝတခုကို ပိုင္ဆိုင္ရတယ္ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ထိ ယုံၾကည္စိတ္ခ်လို႔ရႏိုင္လဲဟင္။ ဟင့္အင္း ကြၽန္ေတာ္ မေျပာတတ္ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္က ကိုယ့္အနီးမွာ ပြင့္ေနတဲ့ ပန္းေလးတပြင့္ရဲ႕ အလွတရားက ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ပတ္သက္ ေနတယ္ ဆက္စပ္ ေနတယ္ ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ပဲ ကြၽန္ေတာ္က ၾကည္ႏူးေနမိတာပါ။ ကြၽန္မေလ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သိပ္စိတ္ပ်က္မိတယ္ သိလား၊ ကြၽန္မသိပါတယ္ ကြၽန္မက အ႐ုပ္တ႐ုပ္ပဲဆိုတာ" လေရာင္သည္ သူမ၏ ပါးျပင္ေပၚသို႔ ေစာင္းက်ေနသည္။ ေလ အလႈပ္တြင္ ဆံႏြယ္တို႔သည္ တလက္လက္ထေန၏။ "ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ကြယ္ ေလထုထဲက မင္းရဲ႕ကိုယ္သင္းနံ႔ကိုေတာ့ ကိုယ္ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ရွိပါတယ္။ ဒီအခြင့္အေရးကိုေတာ့ ကိုယ့္ကိုေပးပါကြယ္" ဧကရစ္ပန္းပြင့္တို႔သည္ ဆက္တိုက္ေႂကြက်ေန သည္။ သူမသည္လည္း ေျမမက်ေအာင္ ဖမ္းဆီးလ်က္ သီးကုံးေနဆဲ၊ တခ်ဳိ႕အပြင့္ေတြကို သူမလက္လြတ္လိုက္ ရတတ္သည္။ သူမ၏ ဦးေခါင္းအေပၚႏွင့္ ရင္ခြင္ထဲသို႔ပင္ ပြင့္ေႂကြ တို႔သည္လည္းေလ်ာင္းေန၏။ "အိပ္မက္တခု မက္ဖို႔ဆိုရင္ေတာ့ အရင္ ဆုံး အိပ္ေပ်ာ္ေနဖို႔ေတာ့ လိုအပ္တာေပါ့ရွင္။ ဟုတ္တာေပါ့ကြယ္၊ ကိုယ္တို႔ေတြ ဘယ္အေျခေနေရာက္ေရာက္ ျမစ္ေရေတြက စီးဆင္းေနမွာပဲ၊ လကလည္း သာေနဦးမွာပဲ၊ ပန္းေတြကလည္း ပြင့္ျမဲပြင့္ေနမွာပဲ၊ ေလညႇင္းေလးကလည္း တိုက္ျမဲတိုက္ေန မွာပဲ။ ဘာလိုေသးလဲ အခ်စ္ရယ္ ကိုယ္တို႔ လြမ္းေနၾကရုံပဲေပါ့" ဝါေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ တိမ္လႊာတို႔သည္ တေရြ႕ေရြ႕ ခရီးႏွင္ေနၾကသည္။ လေရာင္၏ ေအးျမမႈသည္ ႏွစ္ဦးသားအေပၚသို႔ တြားတက္လာသည္။ သူမသည္ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲသို႔ မွီႏြဲ႔လာသည္။ "နားေထာင္ၾကည့္စမ္းပါဦး ရွင္ရယ္၊ ဘာသံၾကားလဲဟင္"၊ ကြၽန္ေတာ္သည္ အာရုံအားလုံးကို စုစည္းလွ်က္ နားစိုက္ေထာင္ ၾကည့္လိုက္သည္။ မည္သည့္အသံကိုမွ် ကြၽန္ေတာ္မၾကားရ။ အရာအားလုံးသည္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လွ်က္ ရွိသည္။ တိတ္ ဆိတ္ျခင္းသည္ ဆူညံေပါက္ကြဲဖို႔ တာဆူေနခ့ဲသည္ဆိုတာ ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္သေဘာေပါက္လာပါသည္။

(၂)
အျပင္ဘက္မွာ မိုးေတြ ရြာေနသည္။ ေခါင္းက တဆစ္ဆစ္ကိုက္ေနသည္။ ဒီၾကားထဲမွ ကြၽန္ေတာ္သည္ သတိတရ လြမ္းဆြတ္ေနျပန္ေသးသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ေခါင္းကိုက္ေနသလို သူမ ေခါင္းကိုက္ေနမွာကို စိုးရိမ္ေနျပန္သည္။ တကယ္ဆိုလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္ခံစားေနရတာကို သူမသိလွ်င္ ဝမ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ေနမည္သာ ျဖစ္သည္။ ဟို အရင္ကေတာ့ ဖ်ားတာနာတာ မဆိုထားနဲ႔ အသားအေရးကိုေတာင္ ဂရုစိုက္ဖို႔ အထပ္ထပ္မွာကာ လက္ေတြေျခေထာက္ေတြ လိမ္းဖို႔ သံလြင္ဆီ တပုလင္း ဝယ္ေပးဘူးသည္။ အသားမပတ္ေအာင္ အသားအေရစိုေျပေနဖို႔တဲ့။ မၾကာခဏ ဖုန္းဆက္ကာ မ်ားမ်ားလိမ္းဖို႔ သတိေပးဘူးသည္။ အခုခ်ိန္ထိ သံလြင္ဆီက မကုန္ေသး၊ မလိမ္းျဖစ္ေတာ့။ အခုလို ေခါင္းကိုက္ေနတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္လွ်င္ ေဆးမေသာက္ဘူးလား၊ ဟိုေဆးေသာက္ ဒီေဆးေသာက္နဲ႔ ညႊန္ၾကားေနတတ္ကာ အဆုံးမေတာ့ ဥံဳဖြ ေပ်ာက္ေစ ဆိုၿပီး မန္းမႈတ္ေနတတ္ေသးသည္။ အဲဒီတုန္းက ငါ ဖ်ားရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႔ စိတ္ကူးမိေပမဲ့ မဖ်ားခဲ့၊ သူမရဲ႕ အမန္းအမႈတ္မွာ သက္သာ ေပ်ာက္ကင္းခဲ့ရသည္။ အခုေတာ့ ဖ်ားမွာ ေၾကာက္သည္ မဖ်ားရဲေတာ့။ မဖ်ားခ်င္ပါဘူးဆိုမွ ဖ်ားေတာ့မည္ ထင္သည္။ သူမလက္ေကာက္ဝတ္ က ေသြးခုန္ႏႈံးကို စမ္းၾကည့္ဘူးသည္။ ကိုယ့္ရင္ခုန္သံသာလွ်င္ ျပန္လည္ ရွာေတြ႔ခဲ့၏။ မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့ဘူး။ စိတ္နာသင့္ၿပီ။ ေမ့ပစ္ရေတာ့မည္။ သူမဟာ အၾကင္နာတရား မရွိသူတေယာက္၊ ဘာကိုလြမ္းဆြတ္တမ္းတေနရမွာလဲ။  ကိုယ့္ဟာကိုယ္ အားတင္းသည္။ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ တံျမက္ထလွဲလိုက္သည္။ အလြမ္းေတြ စုပုံလိုက္ သလို ျဖစ္သြား၏။ စီးကရက္ကို ဖြာရွဳိက္မိေတာ့ ေဆးလိပ္ေတြ မေသာက္နဲ႔တဲ့ သတိရျခင္းသည္သာလွ်င္ တလူလူ တက္သြားေတာ့၏။ ခက္တာပဲကြယ္။ ဆံပင္ထဲ လက္ထိုးဖြလိုက္ေတာ့ ဆံပင္ေတြ ရွည္ေနၿပီ မညွပ္ေသးဘူးလား၊ ညွပ္ေတာ့၊ ရွင့္သူငယ္ခ်င္းေတြအကုန္လုံး ဆံပင္ေတြက ညွင္သိုးသိုးနဲ႔ ၾကည့္လို႔ကိုမရဘူးတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္သည္ သက္ျပင္းကိုသာ ခ်မိေတာ့သည္။ ခႏၶာကိုယ္က တေျဖးေျဖး ပူလာသည္။ ဖ်ားလိုက္ရင္ အားလုံးကို ေမ့သြားမွာလား၊ ဥံဳဖြ ေပ်ာက္ေစတဲ့။ ဒီတခါေတာ့ အမႈံအမႊား အျဖစ္ျဖင့္သာလွ်င္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားခ်င္ေတာ့၏။။

(၃)
တကယ္ဆို ကြၽန္ေတာ္သည္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနသင့္သည္ဟု ထင္သည္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေပ်ာ္မယ္ဆို ေပ်ာ္စရာေတြ အေၾကာင္းေတြအမ်ားႀကီး ရွိပါသည္။ မနက္လင္းတာနဲ႔ အိမ္ေရွ႕က သစ္ပင္ေပၚက ငွက္ကေလးေတြရဲ႕ ေအာ္ျမည္သံကို ေကာ္ဖီေလး တခြက္နဲ႔ ေငးရီနားေထာင္လို႔ ရႏိုင္သည္။ သစ္ရြက္ေလးရဲ႕ အစြန္အဖ်ားေပၚက မိုးေရစက္ေလးကို ဘယ္ေတာ့မ်ား ျပဳတ္က်မလဲလို႔ အသည္း တယားယား ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး ရင္ခုန္လို႔ ရပါသည္။ ျခံထဲက တေျဖးေျဖးခ်င္း ပြင့္လာတဲ့ ဇကာဝါပန္းေလးရဲ႕ အလွတရားကိုလည္း ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဘာမနာလိုစရာမွ ျဖစ္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါ။ ေလထဲမွာ လြင့္ပ်ံ႕ေနတဲ့ ပန္းပြင့္ေလးရဲ႕ ရနံ႔ကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ အပူအပင္မရွိ လြတ္လြြတ္လပ္လပ္ ရွဴရွိဳက္ခြင့္ ရွိေနတာပဲ ျဖစ္သည္။ ႏွင္းဆီပန္းေလး တပြင့္ ခူးဆြတ္တဲ့ အခါ ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲ ေရာက္မွ ဆူးက ထိုးထြက္လာတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ နားလည္းထားပါသည္။ အားလုံးအေပၚ ျဖာက်ေနတဲ့ လေရာင္ရဲ႕ ေအးျမမႈ အရသာကိုလည္း အားလုံးနဲ႔ထပ္တူ ကြၽန္ေတာ္ခံစားႏိုင္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ျဖစ္ခ်င္ တာေတြ အားလုံး အဟန္႔အတား မရွိ စိတ္ကူးယဥ္လို႔လည္း ဘယ္သူကမွ ကြၽန္ေတာ့္ကို အျပစ္မတင္ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဘာအခ်ဳပ္အခ်ယ္မွ မရွိပါဘူး၊ ေကာင္းကင္ေပၚက တိမ္ေတြလို လြတ္လပ္ေပါ့ပါး ႀကိဳက္ရာ ပ်ံသန္းႏိုင္ပါသည္။ ညေနခင္းထဲ ေလနဲ႔အတူ ပိေတာက္ရြက္ေလးေတြနဲ႔အတူ လိုက္ေၾကြခ်င္ေၾကြ၊ ကုကၠိဳရြက္ေလးေတြနဲ႔ အတူ လိုက္အိပ္ခ်င္အိပ္၊ အိပ္မက္ထဲ ကမၻာ တခု တည္ေဆာက္ခ်င္ေဆာက္၊ ညရဲ႕ အလ်ားကို ဆြဲဆန္႔ခ်င္ဆန္႔၊ အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း ေနေရာင္ျခည္ဟာ တေျပးညီ ျဖာက်လာတာပဲ မဟုတ္လား။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဒုကၡသည္စခန္းေတြက ကေလးေတြရဲ႕ ဘဝကို စာနာေထာက္ထား ကရုဏာ သက္ရတာကလြဲရင္ ကမၻာႀကီးရဲ႕ အလွတရား အားလုံးက ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ သက္ဆိုင္လို႔ ခံစားလို႔ရပါသည္။ ပ်င္းတဲ့အခါ အလုပ္မရွိ အလုပ္ရွာ ညအခါ ေကာင္းကင္က ၾကယ္ေတြကို ေရတြက္ၿပီး ကန္ထဲက လကိုလည္း ထိုင္မွ်ားေနလို႔ ရပါေသးသည္။ လြမ္းတဲ့ အခါ ကဗ်ာေတြ တပုဒ္ၿပီး ေရးစပ္ၿပီး အလြမ္းေျဖလို႔ ရႏိုင္ပါသည္။ ဘာလိုေသးလဲ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဘာအပူအပင္ ေၾကာင့္က်မႈမွ မရွိလို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေနသင့္တာေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ မေပ်ာ္ရႊင္ရပါဘူး သူကမွ ကြၽန္ေတာ့္ကို မခ်စ္ေတာ့တာ။။

(၄)
မိုးက ဖြဲဖြဲက်ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ ေငးရီစြာ ေလွ်ာက္လွမ္းေနသည္။ လမ္းမေပၚတြင္ ကားေတြသည္ တေဝါေဝါ ျဖတ္သန္း သြားေနၾက၏။ ကြၽန္ေတာ္သည္ လူကူး ကုန္းတံတားေပၚကို တေျဖးေျဖး တက္ခဲ့ၿပီး လမ္းတဖက္သို႔ ကူးလိုက္သည္။ ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ လူေတြ ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ လမ္းသြယ္ေလးထဲသို႔ ခ်ိဳးဝင္လိုက္သည္။ အေရာင္အေသြး စုံလင္လွေသာ ၿမိဳ႕ျပ၏ သမီးပ်ိဳတို႔သည္ ထိုလမ္းသြယ္ေလးထဲ သို႔ ေရစီးေၾကာင္းသဖြယ္ စီးဝင္ေနၾကသည္။ လမ္းရဲ႕ တဖက္တခ်က္စီမွာ ဆိုင္ေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ အသုပ္ဆိုင္၊ ဒုတ္ထိုးဆိုင္၊ ဖက္ရွင္အဝတ္အထည္ဆိုင္၊ အလွျပင္ဆိုင္ စသည္တို႔သည္ လူတို႔ျဖင့္ စည္းကားေနသည္။ တခ်ိဳ႕က လက္ခ်င္းတြဲလွ်က္၊ တခ်ိဳ႕က လက္ခ်င္းခ်ိတ္လွ်က္၊ အစုံအစုံ၊ တခ်ိဳ႕က တကိုယ္တည္း၊ တခ်ိဳ႕က အစုအဖြဲ႔နဲ႔ လတ္ဆတ္ တက္ႂကြလို႔ ေနၾကသည္။ အေရာင္အေသြးစုံစြာ ၿပံဳးလို႔ ေပ်ာ္လို႔၊ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ တေရာင္တည္း တေယာက္တည္း၊ ဒီလူစီးေၾကာင္းထဲ ေပ်ာ္ဝင္လို႔ မရ၊ တသီးတျခား ေပါေလာေပၚေနတဲ့ အျဖစ္ပါလားဟု ထင္ေနသည္။ "ၾကက္သြန္ျဖဴ မထည့္နဲ႔ေနာ္" အသံသည္ ေဘးဘက္က အသုပ္ဆိုင္ဆီမွ ၾကားလိုက္ရသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ရုတ္တရက္ ေလွ်ာက္ေနရာမွ ရပ္တန္႔လိုက္မိမလို ျဖစ္သြားေသး၏။ ရင္တဒိန္းဒိန္း ခုန္စြာ လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ သူမမ်ားလား၊ လမ္းဖက္ကို ေက်ာေပးလွ်က္ ထိုင္ေနေသာ သူမသည္ ေရွ႕မွ အသုပ္ကိုပဲ ငုံ႔ကာ စားေနသည္။ ဆံႏြယ္တို႔သည္ ေက်ာလယ္ကေန ေဘးဆီသို႔ ဝဲက်ေနသည္။ မ်က္ႏွာကို မျမင္ရ၊ သူမေဘးမွာ အမ်ိဳးသားတေယာက္ပါသလား ၾကည့္မိေသးသည္၊ မပါ၊ ပုံစံသည္ သူမႏွင့္ အေတာ္ေလးဆင္သည္။ သို႔ေသာ္ သူမထက္ေတာ့ နည္းနည္းဝသည္ ထင္သည္။ သူမႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ မေတြ႔ေတာ့တာ အေတာ္ၾကာၿပီပဲ သူမသည္ အရင္လိုပဲလား၊ ဝသလား ပိန္သလား၊ ကြၽန္ေတာ္မသိႏိုင္ေတာ့။ "ၾကက္သြန္ဆိုရင္ အျဖဴေရာ၊ အနီေရာ အစိမ္းေရာ ေၾကာ္ၿပီးသားေရာ ဘာတခုမွ မႀကိဳက္ဘူး" အသံတို႔သည္ ၾကားေယာင္လာျပန္၏။ "အသုပ္ထဲမွာေတာ့ ျမင္းခြါရြက္သုပ္နဲ႔ ခရမ္းခ်ဥ္သီးသုပ္ေတာ့ ႀကိဳက္တယ္"  အခုေတာ့ ႀကိဳက္ျခင္း မႀကိဳက္ျခင္းတို႔သည္ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ မဆိုင္ပါ။ မိုးဖြဲဖြဲသည္ ရပ္သြားၿပီ၊ ေကာင္းကင္သည္ ၾကည္လင္လာ၏။ သူ႔စိတ္ထဲတြင္သာ အုံ႔မိႈင္းညွိဳးရီသြားသည္။ သူသည္ စာအုပ္ဆိုင္ထဲသို႔ ခ်ိဳးဝင္လိုက္သည္။ ေနမ်ိဳး ရဲ႕ မင္းကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီး အားလုံးကို သံေယာဇဥ္ျဖစ္ရတယ္ စာအုပ္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္မိျပန္ သည္။ သူမ ဝယ္ခိုင္းဘူးေပမဲ့ မဝယ္ေပးျဖစ္ခဲ့ ေနာက္ေတာ့ စိတ္မရွည္ႏိုင္စြာ သူမကိုယ္တိုင္ ဝယ္ယူၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ပါ တအုပ္ဝယ္ေပးခဲ့သည္။ ဆိုင္အျပင္ဘက္ လမ္းမဆီမွ ရယ္သံလြင္လြင္သည္ ဆိုင္အတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္လာသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ လမ္းမဘက္သို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။ မိန္းကေလးတသိုက္သည္ လက္တြန္းလွည္း အခ်ဥ္ေပါင္းဆိုင္မွာ ဝိုင္းအုံရင္း တခစ္ခစ္နဲ႔ ရယ္ေမာ ေနၾကသည္။ ထိုအထဲတြင္ သူမ မပါပါ။ သူတို႔ ဘာကို သေဘာက်ေနပါလိမ့္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ သူတို႔၏ ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာသံကို ေငးရီၾကည့္ေနမိသည္။ သူတို႔လို မရယ္ေမာျဖစ္တာ ၾကာၿပီ။ ဟို တခ်ိန္တုန္းက သူမႏွင့္အတူ ရယ္ခဲ့မိျခင္းရဲ႕ အက်ိဳးဆက္က အခုခ်ိန္ထိ ေမာလို႔ မဆုံးေတာ့။ ရခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာ၏ အမာရြတ္သည္ ဘယ္အခ်ိန္ ဘာနဲ႔ ထိမိထိမိ ယားယံကာ အရသာခံ ကုတ္ျခစ္ေနမိျပန္ေသးသည္။

(၅)
ဒီလိုမ်ိဳး ေနရာကို သူနဲ႔ အရင္တခါတုန္းက လာခဲ့ဘူးတာကို သတိထားခဲ့မိဖို႔ ေကာင္း သည္။ ဒီေန႔သည္ သူမရုံးပိတ္ရက္ဆိုတာလည္း သိသည္။ သူမ ဒီကိုမ်ား လာေနမလားလို႔ စိတ္ထဲမွာ ထင့္ခနဲ႔ ျဖစ္လိုက္မိေသးသည္။ ဒါဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ မသိစိတ္က ေမွ်ာ္လင့္ ေနမိတဲ့ ရူးသြပ္မႈ တခုပဲလို႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဆင္ေျခေပးေနမိသည္။ ခ်စ္တတ္ေသာသူသည္ ပန္းပြင့္တို႔၏ ရနံ႔ကို ေနရာအႏွံ႔ ရေနတတ္သည္ပဲလို႔ ကြၽန္ေတာ္နားလည္ထားသည္။ ပန္းပြင့္တို႔၏ ေျခသံဖြဖြကို စိတ္မွာ ၾကားလာရသည္။ သူမ ေရာက္လာေတာ့မည္ထင္ပါရဲ႕။ ဒီေနရာက ျမန္ျမန္ျပန္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ထိုစဥ္မွာပင္ မိုးက ဖြဲဖြဲက်လာသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဂိတ္ေပါက္ကို ထြက္လိုက္သည္။ ထိုစဥ္ ရင္ထဲတြင္ ဝုန္းဒိုင္း ဆန္သြားသည္။ လည္ေနေသာ ကမၻာႀကီးသည္ ထိုးရပ္သြားတာလား၊ ေရြ႕လွ်ားေနေသာ နာရီတို႔သည္ ရပ္တန္႔သြားတာလား ကြၽန္ေတာ္သည္ တုန္႔ခနဲ႔ ျဖစ္သြားသည္။ ဒီတခါေတာ့ မမွားႏိုင္ေတာ့။ သူမ မွ သူမအစစ္၊ တေယာက္တည္း မဟုတ္ေတာ့၊ ေဘးက သူ႔ေကာင္ကို ေမာ့ကာ ျပံဳးၾကည့္ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ထီးကို ရုတ္တရက္ ငိုက္ခ်လိုက္သည္။ သူမ ကြၽန္ေတာ့္ကို ျမင္သြားသလား မသိပါ။ အသိစိတ္တို႔သည္ ေဆာက္တည္ရာမဲ့ကာ လြင့္ဝဲသြားသည္။ ဒါလည္းပဲ သူမ ကြၽန္ေတာ့္ကိုထင္သလို ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အထင္လြဲမႈတခုပဲ ျဖစ္မွာပါ။ မ်က္မွန္ေအာက္မွ မ်က္ဝန္းမွ ရက္စက္မႈ၏ အရိပ္သည္ စူးရွလက္ထေနသည္။ နာက်င္ေၾကကြဲစရာေကာင္းလွ၏။ ရြာေနေသာ မိုးသည္ ပိုမိုကာ သည္းထန္လာသည္။ မိုးေရစက္တို႔သည္ ကတၱရာလမ္းမေပၚတြင္ လြင့္စင္ေနၾကသည္။ မိုးစက္ေတြ ၾကားမွာ သူမ ရုပ္ပုံသည္ အစိပ္စိပ္အမႊာမႊာ ျဖစ္လွ်က္ရွိသည္။ ႏွစ္ဦးသားအၾကား ပင္လယ္ႀကီး ျခားသြားသလို ျဖစ္သြား၏။ မိုးေရစက္ေတြထဲ ေလွ်ာက္သြားမေနနဲ႔ ဖ်ားလိမ့္မယ္လို႔ သူမအျပင္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘယ္သူ ေျပာဘူးပါသလဲ။ ေရစီးေၾကာင္းထဲတြင္ သစၥာပန္း၏ ပြင့္ဖတ္အစအနတို႔သည္ ေမ်ာပါလာသည္။ အခုခ်ိန္တြင္ သူမ၏ ျခံေလးထဲတြင္ ရြက္က်ပင္ေပါက္တို႔သည္ အၿပိဳင္းအရိုင္း ျဖစ္ထြန္းေနပါလိမ့္မည္။ မိုးေရစက္တို႔သည္ သစ္ရြက္ေတြကို အစိမ္းလိုက္ စုတ္ျဖဲ ေျခြခ်ေန၏။ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္တို႔ျဖင့္ လွပေနေသာ အနာလို႔ ေခါင္းစဥ္ေပးထားတဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ကို သူမ ကြၽန္ေတာ့္ကို ရြတ္ျပခိုင္းခဲ့ဘူးသည္။ အျခားတေယာက္အေပၚ တြားတက္ေနေသာ သူမ၏ ခ်ိဳလြင္ေသာ ရယ္သံရွရွသည္ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ေဝးသထက္ေဝး၍ က်န္ေနခဲ့ေလၿပီ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ လုပ္ၾကံခံခဲ့ရေသာ ဝန္ႀကီးမ်ားရုံး အေဆာက္အဦးသည္ မိုးစက္တို႔အၾကား၌ ရဲရဲနီလွ်က္ရွိသည္ကို ကြၽန္ေတာ္သည္ ေငးေမာ ၾကည့္ေနမိသည္။ အဲဒီတုန္းက အခုလို မိုးဖြဲဖြဲေအာက္၌ ေသနတ္သံေတြကို ၾကားခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ အခု ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲသို႔ ပစ္ခြင္းသြားေသာ မိုးႀကိဳးပစ္သံကိုေတာ့ မည္သူတဦးတေယာက္မွ် ၾကားလိမ့္ မည္မဟုတ္ပါ။ ကမၻာေပၚတြင္ အဘယ္အရာတို႔သည္ တည္ျမဲသနည္း။ အခ်စ္ဆိုတာ ပိုင္ဆိုင္ျခင္း မဟုတ္ အတူရွိေနျခင္းသာျဖစ္သည္ဟု ေျပာေသာ ယန္းေပါလ္ဆတ္သည္လည္း ဘယ္ေလာက္ တည္ျမဲႏိုင္ခဲ့သလဲ။ အာဒံ နဲ႔ ဧဝတို႔လည္း မရွိေတာ့၊ ရိုမီယိုနဲ႔ ဂ်ဴးလီးယက္တို႔လည္း မရွိေတာ့၊ ရွင္ေမႊးလြန္းနဲ႔ မင္းနႏၵာတို႔ကေရာ ဘယ္သူက်န္ေသးသနည္း။ ကြၽန္ေတာ္တေယာက္တည္း က်န္ေနခဲ့တာကိုေတာ့ အေသခ်ာပင္ ျဖစ္သည္။ ရပ္တန္႔သြားေသာ ကမၻာသည္ ျပန္လည္၍ လည္ပတ္လာသည္။ ရပ္တန္႔ေနေသာ နာရီတို႔သည္လည္း တေျဖးေျဖး ျပန္လည္၍ ေရြ႕လွ်ား ေနၾကသည္။ သူသည္ ေရေျမာင္းထဲမွ ေမ်ာပါလာေသာ စကၠဴသေဘၤာေလးေပၚသို႔ လိုက္ပါလာခဲ့ ေတာ့သည္။ မ်က္ရည္ဆိုတာကလည္း ပင္လယ္ေရလို ငန္တဲ့အရသာပဲ မဟုတ္လား။။ 

စိုးခိုင္ညိန္း