ေအာင္သဇင္ ၊ ေစာအယ္ကလူ ● ပုပၸါး-အာဏာနီတည္ေစဖို႔ လူမ်ဳိးႀကီးရဲ႕လူမ်ဳိးတံုး - အပိုင္း (၂)

ေအာင္သဇင္ ၊ ေစာအယ္ကလူ ● ပုပၸါး-အာဏာနီတည္ေစဖို႔ လူမ်ဳိးႀကီးရဲ႕လူမ်ဳိးတံုး - အပိုင္း (၂)
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၁၄၊ ၂၀၁၈

အခုမွ ကုလသမဂၢ တို႔ ICC တို႔က ဗမာစစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြကို လူမ်ဳိးတံုးသုတ္သင္မႈ genocide နဲ႔ အေရးယူဖို႔ စိုင္းျပင္း ေျခလွမ္းလာေပမဲ့ ဗမာျပည္မွာ ဒါမ်ဳိးလုပ္ခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ။

၁၉၈၀ ခုႏွစ္က ရွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္းမွာလုပ္ခဲ့တဲ့ ရလလဖ အေပၚ ျဖတ္ေလးျဖတ္စစ္ဆင္ေရးဟာ အႏွစ္ သာရအားျဖင့္ ပြန္ေခ်ာင္းအေရွ႕ျခမ္းနဲ႔ တိန္းေခ်ာင္းအေရွ႕ျခမ္း ေတာင္ႀကီး-က်ဳိင္းတံုကားလမ္းေတာင္ျခမ္း နမ့္စန္၊ မိုင္းပြန္၊ မိုးနဲ၊ ေမာက္မယ္၊ ကဒူးႀကီး၊ လင္းေခး၊ မိုင္းပန္နယ္ေတြက ပအိုဝ္းလူမ်ဳိးေတြအေပၚ ရက္ရက္စက္စက္လူမ်ဳိးတံုးစစ္ဆင္ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ၁၉၈၅ မွာေတာ့ ဘီလူးေခ်ာင္းအေနာက္ျခမ္း သာစည္-ေတာင္ႀကီးကားလမ္းေတာင္ျခမ္း ပင္ေလာင္း ကေလာ ေပါင္းေလာင္း ဖယ္ခံု မိုးျဗဲ ပ်ဥ္းမနားအေရွ႕ ေတာင္ငူ အေရွ႕ေဒသက ပအိုဝ္းလူမ်ဳိးေတြနဲ႔ ကယန္းျပည္သစ္ပါတီ-ကယန္းလူမ်ဳိးေတြကိုပါ ျဖတ္ေလးျဖတ္ဗ်ဴဟာနဲ႔ လူမ်ဳိးတံုးစစ္ဆင္ေရးတိုးခ်ဲ႕ခဲ့တယ္။ ဒီ့ေနာက္ ၁၉၉၆-၉၇ ခုမွာ KNPP ကိုခ်ဳိးႏွိမ္ဖို႔ ရွားေတာ၊ ဒီေမာဆို၊ ဖ႐ူဆုိ၊ ေဘာလခဲနယ္ေတြမွာ ကယားလူမ်ဳိး နဲ႔ ကေယာလူမ်ဳိးေတြကို ျဖတ္ေလးျဖတ္လုပ္ၿပီး လူမ်ဳိးတံုးစစ္ ဆင္ေရးလုပ္ခဲ့တယ္။ ဗမာစကားမတတ္ ရွမ္းစကားမတတ္တဲ့ ကေယာမိသားစုေတြ ကယားမိသားစုေတြ လြဳိင္ေကာ္ၿမိဳ႕ေပၚမွာ လုပ္ကိုင္မစားတတ္ေတာ့ စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္နဲ႔ တအိမ္ဝင္တအိမ္ထြက္ ေတာင္းရမ္း စားေသာက္ေနၾကရတာကို ရင္နင့္စရာျမင္ခဲ့ရတယ္။

တခ်ိန္တည္းလိုလိုမွာ ခြန္ဆာလက္နက္ခ်ၿပီးေနာက္ ေတာျပန္ခိုခဲ့တဲ့ ယြက္စစ္နဲ႔ SURA အဖြဲ႔ကို ေခ်မႈန္းဖို႔ အတြက္ ရွမ္းလူမ်ဳိးေတြရဲ႕ ဂႏၶဝင္အခ်စ္ပံုျပင္ (ခြန္ဆမ္ေလာ-နန္းဦးပင္) အေျခခံရာနယ္ေျမတခုျဖစ္တဲ့ က်ဳိင္းေတာင္း-က်ဳိင္းခမ္းဂြင္ကို ျဖတ္ေလးျဖတ္လုပ္ၿပီး ရွမ္းလူမ်ဳိးေတြကိုလဲ လူမ်ဳိးတံုးသုတ္သင္ခဲ့တယ္။ (တခ်က္ခုတ္ႏွစ္ခ်က္ျပတ္အျဖစ္ လစ္ဟာသြားတဲ့ က်ဳိင္းေတာင္းနယ္ထဲ ဗမာစစ္တပ္ေတြ အံုလိုက္က်င္း လုိက္သြင္းၿပီး တပ္သစ္ေတြဖြင့္ တပ္နယ္သစ္အေျခခ်ခဲ့တယ္။) အဲ့တံုးကထင္ရွားသြားတဲ့ လူမ်ဳိးတံုး ေႂကြးေၾကာ္သံကေတာ့ "အစိတ္သားေတာင္ မခ်န္နဲ႔" ဆိုတဲ့စကားျဖစ္တယ္။ ပုဂံေခတ္ အေနာ္ရထာဘုရင္ ပုခက္ထဲကကေလးအရြယ္၊ ႏို႔စို႔ကေလးအရြယ္ေတြ အကုန္သတ္ၿပီး ပ်ဴလူမ်ဳိးေတြအေပၚ လူမ်ဳိးတံုးသုတ္ သင္ခဲ့တာကို အမွတ္ရစရာပါဘဲ။

တကယ္ေတာ့ ဘဂၤါလီ-႐ိုဟင္ဂ်ာေတြအေပၚလည္း ၁၉၉၃ ခုကတည္းက "ကုလားဘဲ၊ လူမွမဟုတ္တာ၊ ရွင္းပစ္" လို႔ လူမ်ဳိးတံုးသုတ္သင္ေရး အမိန္႔ေပးခဲ့ဖူးတယ္။ အနည္းဆံုး ၄၀၀ ေလာက္ အသတ္ခံရတယ္။

အဲ့လို ႏွစ္ရွည္ဗ်ဴဟာအျဖစ္ စနစ္တက်စီမံခ်က္ခ်ၿပီး လူမ်ဳိးတံုးသုတ္သင္မႈေတြလုပ္သလို အေျခအေနအရ ကာလတိုစီမံခ်က္နဲ႔ လူမ်ဳိးတံုးသုတ္သင္မႈေတြလဲ ad hoc လုပ္ခဲ့တာ ရွိေသးတယ္။ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္က ဘိုကေလးကို ဗဟိုျပဳၿပီး ဧရာဝတီျမစ္ဝကၽြန္းေပၚတဝွန္း ကရင္လူမ်ဳိးတံုးသုတ္သင္ပြဲ၊ ၁၉၉၈ က တနသၤာရီ တုိင္း ခရစၥတီကၽြန္းမွာ ထားဝယ္လူမ်ဳိး-ဘိတ္လူမ်ဳိးေတြကို လူမ်ဳိးတံုးသုတ္သင္ပြဲ၊ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္က ရွမ္းျပည္ ေျမာက္ပိုင္း မုန္းကိုးမွာ ေဒသခံ ကခ်င္-ကိုးကန္႔-ဝ လူမ်ဳိးေတြအေပၚ လူမ်ဳိးတံုးသုတ္သင္ပြဲေတြျဖစ္တယ္။

ေသခ်ာခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာၾကည့္တဲ့အခါ လူမ်ဳိးတံုးသုတ္သင္မႈေတြဟာ မဟာလူမ်ဳိးႀကီးဝါဒက ျမစ္ဖ်ားခံတာျဖစ္ တယ္။ မဟာလူမ်ဳိးႀကီးဝါဒမွာ အဓိကအစိတ္အပိုင္း ၄ ခုပါတယ္။ အခ်က္အျခာေနရာေတြကို သိမ္းပိုက္ျခင္း၊ လူမ်ဳိးႀကီးယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့စ႐ိုက္ ဘာသာစကားသြတ္သြင္းျခင္း၊ လူမ်ဳိးငယ္ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့စ႐ုိက္ ဘာသာစကားပိတ္ပင္ကန္႔သတ္ျခင္း နဲ႔ ေသြးေႏွာစနစ္က်င့္သံုးျခင္းတို႔ျဖစ္တယ္။ လူမ်ဳိးတံုးသုတ္သင္မႈ genocide ဆိုတာ ကိန္းဂဏန္းအေရအတြက္ တခုတည္းကိုသာဆိုလိုတာ မဟုတ္ေၾကာင္း ႏုိင္ငံတကာ ဥပေဒမွာ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုထားၿပီးျဖစ္လို႔ ဒီေနရာမွာ အခ်ိန္ကုန္ခံ ရွင္းမျပေတာ့ပါဘူး။

အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း လူမ်ဳိးစုျပည္နယ္အသီးသီးမွာ အဲ့ဒီလူမ်ဳိးစုရဲ႕ ပင္မနယ္ေျမ မဟာဗ်ဴဟာေဒသ ေတြကို လူမ်ဳိးႀကီးကသိမ္းပိုက္ၿပီး အခုိင္အခန္႔ဝင္ထိုင္ထားတယ္။ မြန္လူမ်ဳိးေတြရဲ႕ အခ်က္အျခာေနရာ ပဲခူး နဲ႔ေမာ္လၿမိဳင္ဆိုရင္ မြန္လူမ်ဳိးေတြ မခ်ဳပ္ကိုင္ႏိုင္ေတာ့သလို၊ ကခ်င္ေတြရဲ႕ ျမစ္ဆံု ဖားကန္႔ တႏိုင္း ျမစ္ႀကီး နား ဗန္းေမာ္၊ ရွမ္းေတြရဲ႕ သီေပါ မိုးကုတ္ ေတာင္ႀကီး ေမၿမိဳ႕ က်ဳိင္းတံု ေညာင္ေရႊ နမၼတူ၊ ရခိုင္ေတြရဲ႕ စစ္ေတြ သံတြဲ ေက်ာက္ျဖဴ၊ ကရင္နီရဲ႕ လြဳိင္ေကာ္၊ ေလာပီတ၊ ေမာ္ခ်ီး စသျဖင့္ လူမ်ဳိးစုေဒသေတြမွာ လူမ်ဳိး စုေတြ အေရးမပါေတာ့တဲ့ အေျခအေနျဖစ္တယ္။ ၿမိဳ႕နယ္တခုမွာ အနည္းဆံုး တပ္ရင္းသံုးရင္းထားရမယ္ ဆိုတဲ့ သန္းေရႊစီမံကိန္းအရ ၿမိဳ႕နယ္နဲ႔မတန္ေအာင္ တပ္ေတြလာခ်၊ တပ္အတြက္ ေျမေတြသိမ္း၊ စိုက္ပ်ဳိးေရး ကအစ စက္မႈလုပ္ငန္းအလယ္ ဝန္ေဆာင္လုပ္ငန္းအဆံုး လက္ဝါးႀကီးအုပ္ေနရာယူတာ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြဆို ၃ ရင္းမက ၅ တပ္ ၆ တပ္အထိ တိုးခ်ဲ႕ေနရာခ်ခဲ့တယ္။

စစ္တိုင္းလက္ေအာက္ခံ တုိက္ခိုက္ေရးတပ္ရင္း ၂၂၂ ရင္းရွိတဲ့ထဲက လူမ်ဳိးစုေဒသေတြမွာ ၁၇၉ ရင္းရွိတယ္။ တပ္မလက္ေအာက္ တပ္ရင္း ၃၀၀ မွာ လူမ်ဳိးစုေဒသထဲ တပ္ရင္း ၂၁၀ ထားတယ္။ ဒါ့အျပင္ အေျမာက္တပ္မ ၁၁ ခုမွာ ၆ ခု၊ ေလေၾကာင္းရန္ကာကြယ္ေရးတပ္မ ၉ ခုမွာ ၄ ခုကို လူမ်ဳိးစုနယ္ေျမေတြမွာ ခ်ထားတယ္။ တျခား ေဆးတပ္၊ ဆက္သြယ္ေရးတပ္၊ ေထာက္ပို႔တပ္၊ အင္ဂ်င္နီယာတပ္၊ ေလ့က်င့္ေရးတပ္ စသျဖင့္ လက္႐ံုးဝန္ထမ္းတပ္ေတြလဲ ၈၈ ေနာက္ပိုင္း လူမ်ဳိးစုေဒသေတြမွာ အမ်ားႀကီးလာခ်ထားတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္သိမ္းပိုက္ ေနရာယူထားလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားသာၾကည့္ေတာ့။

ကခ်င္ျပည္မွာ ၁၉၆၂ ခုဝန္းက်င္က ေျခလ်င္တပ္ရင္း ၉ ရင္းေလာက္ဘဲရွိခဲ့ရာက အခုဆိုရင္ စုစုေပါင္း ေျခလ်င္/ေျချမန္တပ္ရင္း ၄၄ ရင္း၊ အေျမာက္တပ္ ၁၀ ရင္း၊ တင့္/သံခ်ပ္ကားတပ္ရင္း ၃ ရင္း၊ ေလကာတပ္ ၇ ရင္း။ ကရင္နီျပည္မွာ ၁၉၆၂ ခုဝန္းက်င္က တပ္ရင္း ၁ ရင္းဘဲ ရွိခဲ့ရာက အခု ၁၄ ရင္း၊ အေျမာက္တပ္ ၃ ရင္း။ ဒါ့အျပင္ ကရင္နီမ်ဳိးႏြယ္ျဖစ္တဲ့ ကယန္းေဒသမွာလဲ ၆ ရင္း တပ္ခ်ထားပါတယ္။ ၁၉၈၈ မတိုင္ခင္က ကယန္းေဒသမွာ ျပည္မအစိုးရတပ္ တရင္းမွမရွိခဲ့ပါဘူး။ ကရင္ျပည္မွာ ၁၉၆၂ ခုေလာက္က တပ္ရင္း ၅ ရင္း ေလာက္ဘဲ အမ်ားဆံုးရွိခဲ့ပါတယ္။ အခုေတာ့ စုစုေပါင္း တပ္ရင္း ၃၉ ရင္း ရွိေနပါတယ္။

ခ်င္းျပည္မွာ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္က တပ္ရင္းတရင္းမွ မရွိခဲ့ေပမဲ့ အခု ၆ ရင္း ရွိေနပါတယ္။ ခ်င္းျပည္ထဲမဟုတ္ေပမဲ့ ခ်င္းတိုင္းရင္းသားေတြကို ၿခိမ္းေျခာက္တပ္စြဲထားတဲ့ ဒကစ(ကေလး) နဲ႔ စကခ-၁၀ လက္ေအာက္ခံ ၆ ရင္းနဲ႔ အေျမာက္တပ္ ၂ ရင္းလဲ ရွိေသးတယ္။ နာဂနယ္ေျမမွာ ၁၉၆၂ ခုတံုးက ခႏၱီးမွာ တရင္းဘဲ တပ္စြဲခဲ့ပါတယ္။ အခု ၅ ရင္း တပ္ခ်ထားပါတယ္။
မြန္ျပည္မွာ ၁၉၆၂ ခုတံုးက ေျခလ်င္/ေျချမန္တပ္ရင္း ၆ ရင္းခ်ထားခဲ့ပါတယ္။ အခု ၂၈ ရင္း တပ္စြဲထား တယ္။ ထားဝယ္၊ ကရင္နဲ႔ မြန္လူမ်ဳိးေတြ ေရာႁပြမ္းေနထိုင္တဲ့ တနသၤာရီတိုင္းမွာလဲ တခ်ိန္က တပ္ရင္း ၂ ရင္းဘဲရွိခဲ့ရာက အခုေတာ့ ၄၆ ရင္္း တပ္စြဲထားပါတယ္။ မြန္နဲ႔ တနသၤာရီေပါင္းရင္ ေနာက္ထပ္ အေျမာက္ တပ္ ၁၇ ရင္း၊ ေလကာ ၁၉ ရင္းရွိေသးတယ္။ ရခိုင္ျပည္မွာ ဟိုတခ်ိန္က ေျခလ်င္တပ္ရင္း ၃ ရင္းထားခဲ့ေပမဲ့ အခု စုစုေပါင္း ၄၃ ရင္း တပ္စြဲထားပါတယ္။

ရွမ္းျပည္မွာ ၁၉၆၂ ခုေလာက္က ျပည္နယ္တခုလံုးမွာ ၁၄ ရင္း ခ်ထားခဲ့ပါတယ္။ အခု ရွမ္းျပည္နယ္တခု လံုးေပါင္းရင္ အနည္းဆံုး ၁၄၁ ရင္း ရွိေနၿပီး အေျမာက္တပ္ ၃၄ ရင္း၊ တင့္/သံခ်ပ္ကား ၇ ရင္း၊ ေလကာ ၁၄ ရင္းပါ တပ္စြဲသိမ္းပိုက္ထားတယ္။ ရွမ္းျပည္နယ္ထဲက ဝ နယ္ေျမမွာ အရင္က ျပည္မအစိုးရတပ္ တရင္း မွမရွိခဲ့ေပမဲ့ အခု တပ္ရင္း ၃ ရင္း အေျခစိုက္ထားတယ္။ ကိုးကန္႔နယ္ေျမမွာ တပ္ရင္း ၅ ရင္း တပ္စြဲထား တယ္။ ပေလာင္နယ္ေျမမွာ ၄ ရင္း ခ်ထားတယ္။ ဟိုတံုးက တရင္းမွ မရွိခဲ့ၾကဘူး။ ဓႏုနယ္ေျမမွာ အရင္က ဗထူးတပ္ၿမိဳ႕ကစစ္ေက်ာင္းေတြဘဲရွိခဲ့ရာက အခုေတာ့ ၃ ရင္း ထပ္ေဆာင္းတပ္စြဲထားတယ္။ ပအိုဝ္းနယ္ ေျမမွာ ၁၉၆၂ ခုတံုးက ျပည္မတပ္ တရင္းမွမရွိခဲ့ေပမဲ့ အခုဆိုရင္ စုစုေပါင္း ၇ ရင္းအျပင္ ဟိုပံုးမွာ စစ္ ဂ်ီတီအိုင္ပါ ထိုင္ထားပါတယ္။

တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးေတြရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ ဘာသာစကားေတြအေပၚ လူမ်ဳိးႀကီးလႊမ္းမိုးမႈကို အထင္ရွားဆံုး ေတြ႔ရတာက ဆိုကေရးတီးၿပိဳင္ပြဲဆိုတာေတြျဖစ္တယ္။ ကရင္ဝတ္စံု ကခ်င္ဝတ္စံုနဲ႔ ဗမာသီခ်င္းႀကီးဆိုျပရ တာ၊ ဗမာေစာင္းေကာက္တီးျပရတာေတြ၊ ဗမာသတင္းစာဂ်ာနယ္ေတြ ဗမာ FM ေရဒီယိုေတြသာ တြင္က်ယ္ ေနတာလဲ အားလံုးေတြ႔ေနရတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာ လူမ်ဳိးစုဘာသာစကားနဲ႔ ပညာသင္ခြင့္မရတာ၊ အရင္က ရခဲ့ဖူးတဲ့ ဗုဒၶဘာသာစာေမးပြဲေတာင္ အခုေျဖခြင့္မရေတာ့တာေတြ ျဖစ္တယ္။

အဆိုးဆံုးကေတာ့ ေသြးေႏွာစနစ္က်င့္သံုးေနတာပါဘဲ။ လူမ်ဳိးစုေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ မွတ္ပံုတင္မွာ ဗမာ အျဖစ္ျပခံရတယ္။ မိမိရဲ႕ လူမ်ဳိးနာမယ္ အသိအမွတ္ျပဳမခံရဘဲ လဝက ေပးတဲ့အတိုင္းယူရတာ ေနရာအႏွံ႔ ေတြ႔ရတယ္။ ဒါ့အျပင္ စီးပြားေရးအေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ဝင္လာတဲ့ လူမ်ဳိးႀကီးဟာ လူမ်ဳိးစုေဒသေတြမွာ ၁၉၆၂ မတုိင္မီကထက္ အဆေပါင္းအမ်ားႀကီး ေရာက္ေနၿပီး ေသြးေႏွာၾကတယ္။ တခ်ိန္က ဗမာဆို ေဆးေဖာ္ဖို႔ ေတာင္ ရွာရခက္တဲ့ ျပည္နယ္ၿမိဳ႕ေတြမွာ အခုေတာ့ ဗမာလူမ်ဳိးျပည္သူ႔စစ္အဖြဲ႔ ဗမာလူမ်ဳိးစြမ္းအားရွင္အဖြဲ႔ ဗမာလူမ်ဳိး မဘသအဖြဲ႔ေတြေတာင္ ဖြဲ႔ေနၾကၿပီ။ တၿမိဳ႕နယ္သံုးရင္းစီမံခ်က္ကလဲ ေသြးေႏွာေရးကို အမ်ားႀကီး အေထာက္အကူျပဳေနတယ္။ ေမြးလာတဲ့ကေလးေတြဟာ ဗမာလူမ်ဳိးအျဖစ္ဘဲ နာမယ္ခံရတယ္။ ဗမာအျဖစ္ ဘဲ ေမြးၾကတယ္။

အထက္ကအခ်က္ေတြကို တဆင့္တိုးအတည္ျပဳဖို႔ ခိုင္ခန္႔ေအာင္လုပ္ဖို႔အတြက္ အခု ေအာက္တိုဘာ ၁၅ ရက္ ပုပၸါးအစည္းအေဝးမွာ NCA ထုိးထားတဲ့ ၁၀ ဖြဲ႔ကို လံုးဝခြဲမထြက္ေရးကတိျပဳဖို႔၊ တပ္မေတာ္တခုတည္း လက္ခံဖို႔ လက္မွတ္ထိုးခိုင္းမယ့္ အေျခအေနရွိေနတယ္။ ခြဲမထြက္ေရးကတိေပးလိုက္ရင္ ပင္လံုဖ်က္သိမ္း ေရးျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။ ပင္လံုစာခ်ဳပ္မွာ ကခ်င္ ခ်င္း ရွမ္း ဗမာျပည္မတို႔ကို သီးျခားနယ္ေျမေလးခုအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳထားၿပီး အပိုဒ္ ၅၊ ၇၊ ၈၊ ၉ တို႔မွာ ရာႏႈန္းျပည့္ကိုယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး (တနည္းအားျဖင့္) ကိုယ္ပုိင္ျပ႒ာန္းခြင့္ကို အာမခံ သေဘာတူထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပုပၸါးစာခ်ဳပ္ထုိးလုိက္ရင္ သမိုင္းအစဥ္ အလာရပ္တည္မႈ ပ်က္ျပယ္သြားၿပီး လူမ်ဳိးႀကီးလက္ေအာက္ကို နယ္ေျမေတြ အၿပီးအပိုင္ထိုးအပ္တာ ျဖစ္ သြားလိမ့္မယ္။ ဒါ့အျပင္ လူမ်ဳိးစုေတြဟာ ၁၉၄၈ ကတည္းက ခြဲထြက္ဖို႔ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ခဲ့တာျဖစ္ ေၾကာင္း၊ မိုက္မွားမိေၾကာင္း ဝန္ခံလိုက္တာျဖစ္သြားၿပီး ေနာက္မလုပ္ေတာ့ပါဘူးလို႔ ခံဝန္ခ်က္ထိုးတာလဲ ျဖစ္ သြားမယ္။

တကယ္ေတာ့ ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒမွာ ခြဲြထြက္ခြင့္ေပးထားေပမဲ့ လူမ်ဳိးစုေတြက အသံုးမျပဳခဲ့ၾကပါဘူး။ ႏိုင္ငံတကာဥပေဒ ျပည္တြင္းဥပေဒအရ ၁၀ ႏွစ္ျပည့္တဲ့ ၁၉၅၈ ခုမွာ လြတ္လပ္စြာခြဲထြက္ခြင့္ရွိတာေတာင္ ခြဲထြက္ဖို႔ မစဥ္းစား မႀကိဳးစားဘဲ အေျခခံဥပေဒျပင္ဖို႔ေလာက္ဘဲ ၁၉၆၁ ေတာင္ႀကီးညီလာခံမွာ အားထုတ္ခဲ့ ၾကတယ္။ တခ်ိန္က ဗမာနဲ႔ေပါင္းေရးကိုမလိုလားတဲ့ ပေဒသရာဇ္ေတြနဲ႔ ဗမာနဲ႔ေပါင္းေရးလိုလားတဲ့ လက္ဝဲ ႏြယ္လူမ်ဳိးစုေခါင္းေဆာင္ေတြ အဲ့အခ်ိန္မွာတူတူရပ္ခဲ့တာ တိုက္ဆိုင္မႈ မဟုတ္ပါဘူး။

၁၉၄၈-၄၉ ကာလ သူပုန္ေတြဝိုင္းေနလို႔ ရန္ကုန္အစိုးရလို႔ ေခၚခံရတဲ့အခ်ိန္မွာလဲ ဗမာျပည္ကို ကယ္တင္ ေပးခဲ့တာ ခ်င္းတပ္၊ ကခ်င္တပ္ေတြ အဓိကျဖစ္ခဲ့ၿပီး ခ်င္းေခါင္းေဆာင္ မန္းတံုးႏံုးက အိႏၵိယက လက္နက္ ခဲယမ္းေတြ ေတာင္းယူလာေပးခဲ့တယ္။ ကႏၵီစာခ်ဳပ္ လက်္ာ-ဖရီးမင္းစာခ်ဳပ္ေတြအရ အိႏၵိယျပန္ရမယ့္ ေဂၚရခါးတပ္ အင္အား ၃၀၀၀ ကိုလဲ ေပးမျပန္ေတာ့ဘဲ ဗမာစစ္တပ္ထဲထည့္ ႏုိင္ငံသားေပးၿပီး သူပုန္ကို တိုက္ခိုင္းခဲ့ေသးတယ္။

တကယ္ေတာ့ ပင္လံုစာခ်ဳပ္အႏွစ္သာရဟာ ခြဲထြက္ခြင့္ျဖစ္ၿပီး ဒါကို ၁၉၄၇ ဖဆပလ ပဏာမျပင္ဆင္မႈ ညီလာခံမွာ အတည္ျပဳခဲ့တယ္။  ၄၇ အေျခခံဥပေဒမွာေတာ့ အဲ့ဒီခြဲထြက္ခြင့္ကို ေရထိုး-ပံုဖ်က္ခဲ့ေပမဲ့ အတိုင္းအတာတခုထိ လက္ခံထားေသးတယ္။

လက္ရိွအခ်ိန္မွာ ခြဲထြက္ခြင့္ ခြဲမထြက္ခြင့္ဟာ ဥပေဒထဲ ထည့္စရာမလိုဘဲ တန္းတူေရးသာအဓိကထားရမွာ ျဖစ္တယ္။ ခြဲထြက္ခြင့္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ျပည္တြင္းဥပေဒ မည္သို႔ပင္ဆိုေစကာမူ ႏိုင္ငံတကာ ထံုးတမ္းစဥ္လာ ဥပေဒ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းေတြကဘဲ တကမၻာလံုးမွာ အာဏာသက္ေရာက္တာျဖစ္တယ္။ ဥပမာ- ၿဗိတိန္မွာ ခြဲထြက္ခြင့္ကို ဥပေဒနဲ႔ျပ႒ာန္းမထားေပမဲ့ စေကာ့တလန္၊ ေဝလ၊ ေျမာက္အုိင္ယာလန္ျပည္နယ္ေတြ မၾကာ ခင္ခြဲထြက္မယ့္ အလားအလာရွိေနတယ္။ တကယ္ခြဲထြက္ဖို႔လိုအပ္လာၿပီ၊ ခြဲထြက္ခ်င္ၿပီဆိုရင္ သိၾကားမင္း ဆင္းတားလဲ မရပါဘူး။

စစ္တပ္ဟာ အရပ္သားအစိုးရေအာက္ရွိေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာ ဥပေဒျပဳေရးအာဏာ မယူေရးနဲ႔တကြ စစ္တပ္အတြင္း လူမ်ဳိးစုမ်ားအခ်ဳိးက်ပါဝင္ခြင့္၊ ဗဟိုစစ္ဦးစီးကြပ္ကဲေရးအဖြဲ႔ထဲမွာ လူမ်ဳိးစုမ်ား ပါဝင္ခြင့္၊ ေအာက္ေျခစစ္သားမ်ား လူတန္းေစ့အခြင့္အေရးရပိုင္ခြင့္ေတြရွိရင္လဲ တိုင္းျပည္တျပည္ စစ္တပ္တခုဝါဒကို အားလံုးက လက္ခံမွာျဖစ္တယ္။

ခုေနာက္ဆံုးအေျခအေနမွာေတာ့ မင္းေအာင္လႈိင္ရဲ႕ အာဏာနီတည္တံ့ေရး၊ ICC ကာကြယ္ဖို႔ အင္အား စုစည္းေရး၊ ေျမေခြးအၿမီးျပတ္အေဖာ္ညႇိေရး ရည္ရြယ္တဲ့ ပုပၸါးထိပ္သီးအစည္းအေဝးကို ဖ်က္လိုက္ရၿပီး ခြဲမထြက္ေရး၊ တပ္မေတာ္တခုတည္းလက္ခံေရးေတြ မပါေတာ့တဲ့ NCA သံုးႏွစ္ျပည့္အစည္းအေဝးကို ေနျပည္ေတာ္မွာဘဲ လုပ္ေတာ့မယ္လို႔ ၾကားသိရပါေၾကာင္း။

ေအာင္သဇင္ + ေစာအယ္ကလူ