ကုိသစ္ (သီတဂူ) ● မုန္တိုင္းထဲက ဖေယာင္းတိုင္ (၂၈)

 ကုိသစ္ (သီတဂူ) ● မုန္တိုင္းထဲက ဖေယာင္းတိုင္ (၂၈)
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၂၄၊ ၂၀၁၈

၁၉၈၉-ခုႏွစ္ ဧျပီလထဲတြင္ တီယာနမင္ရင္ျပင္တြင္ တရုတ္ျပည္သူေတြက ဒီမိုကေရစီ ေတာင္းဆိုဆႏၵျပပြဲၾကီးျဖစ္ပြါးခဲ့သည္။ ကမၻာေက်ာ္သြားသည့္ သည္တီယာနမင္ လူထုဆႏၵျပပြဲတြင္ ေဘဂ်င္းအစိုးရက တင့္ကားမ်ား၊ မ်က္ရည္ယိုဗုံးမ်ားျဖင့္ ဆႏၵျပ ေနၾကသည့္ ျပည္သူေတြကို အၾကမ္းဖက္ျဖိဳခြင္းလုိက္ျခင္းျဖင့္ သူ႔မ်က္နွာဖုံးကို ခြါခ်လုိက္သလုိျဖစ္သြားသည္။ ေဘဂ်င္းႏွင့္ လာဆာသည္ မိုင္ေပါင္းႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ ေ၀းပါသည္။ လာဆာအဓိကရုဏ္းေတြႏွင့္ တီယာနမင္ရင္ျပင္လူထုဆႏၵျပပြဲက ဆက္စပ္ မႈေတြရွိေနသည္။

တိဗက္ျပည္ဒီမိုကေရစီရရွိေရးအတြက္ ဦးေဆာင္လႈပ္ရွားၾကသူမ်ားမွာ တိဗက္ဘုန္း ေတာ္ၾကီးမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ ဘုန္းေတာ္ ႀကီး ေတြက ျပဳျပင္ဖို႔လုိေနသည့္ ေရွးေဟာင္း တိဗက္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို ေခတ္မီေစခ်င္သည္။ မလုိအပ္တာေတြျဖဳတ္ျပီး အျခား ေကာင္းမြန္ဆန္းသစ္သည့္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ားကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ခ်င္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တိဗက္လူငယ္ေတြ ကို စည္းရုံးျပီး တိဗက္ျပည္ရဲ႕ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေတြက ဦးေဆာင္ျပီး အၾကမ္းမဖက္သည့္ နည္းျဖင့္ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

လြတ္လပ္မႈဆိုသည္မွာ လူသားတို႔၏ ရပိုင္ခြင့္တခုပင္ျဖစ္သည္။ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ပိတ္ပင္ ကန္႔သတ္ထားျခင္းကို လူသားေတြက လက္ခံေလ့မရွိ။ ကိုယ့္ကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထား သည့္ၾကိဳးမ်ားကို ျဖဳတ္ပစ္ဖို႔ အသက္ေပးျပီး ရုန္းကန္သြားၾကသူေတြ ကမၻာ့ႏိုင္ငံ တိုင္းမွာ ရွိေနၾကပါသည္။ လူအခ်င္းခ်င္း ခ်ဳပ္ေႏွာင္တတ္သည့္ ဒီပုံးၾကီးကို တိဗက္ျပည္သူ ေတြက မလုိခ်င္။ တိဗက္ျပည္ အတြက္ တိဗက္ျပည္သူေတြရဲ႕ ေပးဆပ္မႈက တန္ဖိုးၾကီးမားလြန္းလွသည္။

တီယာနမင္အေရးအခင္းျပီး တစ္လအၾကာတြင္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးဒလုိင္းလားမားႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးလုိေၾကာင္း ေဘဂ်င္း အစိုးရက ေတာင္းဆိုေလသည္။ ဖိႏွိပ္မႈမ်ားၾကား က တိဗက္ျပည္တြင္ ႏိုင္ငံေရးမျငိမ္သက္မႈေတြ၊ အဓိကရုဏ္းေတြ၊ ဆႏၵျပမႈ ေတြ ပိုမ်ားလာခဲ့သည္။ “အိမ္ထဲမွာ မီးေလာင္ေနရင္ေတာင္ မီးခုိးေတြ အိမ္ျပင္မထြက္ ေစနဲ႔”ဟူေသာ တိဗက္စကားပုံ တခုရွိပါသည္။ ကိုယ္လုိခ်င္ေသာ ပန္းတိုင္ေရာက္ဖို႔ နည္းလမ္းမွန္ဖို႔လည္း လုိအပ္ပါေသးသည္။ ဘုရားသားေတာ္ရဟန္း တစ္ပါးပီပီ ဘုန္းေတာ္ၾကီး ဒလုိင္းလားမားကေတာ့ ေမတၱာတရားကို လက္ကိုင္ထားျပီး ျငိမ္းခ်မ္း သည့္လမ္းကိုပဲ ေရြးခ်ယ္ ထားသည္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးက ႏိုဗယ္ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆုရွင္ တစ္ဦးလည္းျဖစ္သည္။ ၁၉၈၉-ခုႏွစ္အတြက္ ႏိုဗယ္လ္ျငိမ္းခ်မ္းေရး ဆုကို ဘုန္းေတာ္ၾကီးဒလုိင္းလားမားကို ခ်ီးျမႇင့္ေပးအပ္လုိက္ေသာအခါ ကမၻာၾကီးက တိဗက္ အေရးကို ပုိျပီးအာရုံစိုက္လာ ခဲ့ၾကသည္။ ႏိုဗယ္ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆုအတြက္ ခ်ီးျမႇင့္ေငြ ေဒၚလာေလးသိန္းေျခာက္ေသာင္းကိုးေထာင္ ရပါသည္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီး က သူရသည့္ ဆုေငြထဲက ေဒၚလာေျခာက္ေထာင္ကို ရုိေမးနီးယားႏိုင္ငံအတြက္ က်န္းမာေရးရန္ပုံေငြ အျဖစ္လွဴဒါန္းလုိက္ျပီး က်န္ေငြမ်ားအားလုံးကို တိဗက္ျပည္သူေတြအတြက္ တည္ေထာင္ထားသည့္ လူမႈအက်ိဳးျပဳလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ အသုံးျပဳလုိက္ ေလသည္။

ဗုဒၶတရားေတာ္မ်ားကို ေခတ္အျမင္ ေခတ္အေတြးအေခၚမ်ား၊ သိပၸံအျမင္႐ႈေထာင့္မ်ားျဖင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ေဟာေျပာပို႔ခ်ရာ၌ ဘုန္း ေတာ္ၾကီးက ကမၻာေက်ာ္ပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေၾကာင့္ ကမၻာ့အေနာက္ျခမ္းကလူေတြ ဗုဒၶတရားေတာ္မ်ားကို ပိုမို စိတ္၀င္စားလာခဲ့ၾကသည္။ ဗုဒၶတရားေတာ္မ်ားကို ကမၻာတ၀ွမ္းဆီ ေရာက္ေအာင္ ျဖန္႔ခ်ီရာ၌ ဘုန္းေတာ္ၾကီး ရဲ႕ေက်းဇူး တရားေတြက ထုထည္ၾကီးမားလြန္းလွသည္။ အျမဲတမ္းျပဳံးရႊင္ေနသည့္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးရဲ႕မ်က္ႏွာက ဖူးျမင္ရသူမ်ားကို ၾကည္ႏူးႏွစ္ သက္ေစပါသည္။ ကမၻာ့အဆင့္မီတကၠသိုလ္ၾကီးမ်ားႏွင့္ အဆင္ျမင့္ေကာလိပ္ေက်ာင္း မ်ား၊ နာမည္ၾကီးသင္တန္း ေက်ာင္းမ်ားတြင္ လက္ညႇဳိးကေလးေထာင္ေထာင္ျပီး ျပဳံးျပံဳးရႊင္ရႊင္ ေဟာေျပာတတ္သည့္  ဘုန္းေတာ္ၾကီးရဲ႕ ေဟာေျပာပို႔ခ် ခ်က္ေတြက ပရိသတ္ကို ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္မႈေတြ ေပးစြမ္းႏိုင္ခဲ့သည္။ အသက္အရြယ္ၾကီးရင့္ျပီျဖစ္ သည့္တိုင္ ဘုန္းေတာ္ၾကီး က ကမၻာတ၀ွမ္းသို႔ မေနမနားခရီးသြားျပီး  သူ႔ရဲ႕သာသနာျပဳ လုပ္ငန္းေတြကို ေဆာင္ရြက္ေနဆဲျဖစ္သည္။

သူျမတ္နိုးရသည့္ အမိေျမတိဗက္ျပည္ရဲ႕ ေကာင္းကင္ယံမွာေတာ့ အခုခ်ိန္ထိ မိုးသာတိမ္လိပ္တို႔ အုံမိႈင္းေနဆဲပင္ရွိပါေသး သည္။ တခါတရံမိုးသက္ေလျပင္းတို႔ တိုက္ခတ္ေနဆဲျဖစ္သည္။ လူဦးေရထိန္းခ်ဳပ္မႈေပၚလစီကလည္း တိဗက္ျပည္သူေတြကို တုံလႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားေစခဲ့သည္။ စီပြါးေရး၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး စသည့္အေျခခံ လူမႈအေဆာက္အဦမ်ားတြင္ တိဗက္ျပည္ သူတို႔ရဲ႕အခန္းက႑ေတြက ေမွးမွိန္ေနဆဲပင္ ရွိပါေသးသည္။ အသိပညာ အတတ္ပညာျဖင့္ ေမာင္းႏွင္သည့္ေခတ္မွာ တိဗက္ျပည္သူေတြက အေမွာင္ထဲမွာပဲရွိေနေသးသည္။ သစ္ပင္တစ္ပင္ဟာ တိကနဲခုတ္ျဖတ္ခံ လုိက္ရမွ သို႔မဟုတ္ အပင္ရင္းကေန လႊနဲ႔အျဖတ္ခံလုိက္ရမွ ေသသြားတာမ်ိဳးမဟုတ္။ သင္းသပ္ခံလုိက္ရျပီဆိုရင္လည္း အဲဒီသစ္ပင္ေသသြား တတ္ပါသည္။ တိဗက္လူမ်ိဳးေတြက သင္းသပ္ခံလုိက္ရတဲ့ သစ္ပင္တစ္ပင္နဲ႔တူသလား မတူသလား က်ေနာ္ မဆုံးျဖတ္တတ္ပါ ေလေတာ့။ အဲသည္လုိ စိမ္းစိမ္းကားကား ေျပာလုိက္ျခင္းျဖင့္ သူတို႔အေပၚ စာနာစိတ္မရွိရာေရာက္မွာကိုလည္း စိုးပါသည္။  အမွန္တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရပ္ဝန္းတြင္လည္း အဲဒီလုိသင္းသပ္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနၾကသူေတြ အမ်ားၾကီး ရွိပါသည္။ ဒီထက္ပို ၿပီး က်ေနာ္တို႔ စာမ်ားမ်ား ဖတ္ဖို႔လုိပါမည္။ ခရီးမ်ားမ်ားသြားဖို႔လုိပါမည္။ ဒီထက္ပိုျပီး က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ မ်က္စိေတြ နားေတြ ၾကီးၾကက်ယ္ၾကဖို႔ လုိအပ္ပါလိမ့္မည္။

၁၉၅၀-ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ၇-ရက္ေန႔က အင္အားသုံးေသာင္းေက်ာ္ရွိသည့္ တရုတ္စစ္တပ္ၾကီးက တိဗက္ျပည္ထဲသို႔ ၀င္ေရာက္ခဲ့ျပီးေနာက္ အေျခခ်ေနထိုင္ လာခဲ့ၾကသည္မွာ ယခုဆိုလွ်င္ ႏွစ္ေပါင္းေျခာက္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ျပည့္ေျမာက္ခဲ့ေလျပီ။ ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည့္ ႏွစ္ေပါင္းေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ခရီးၾကမ္းမွာ တိဗက္ျပည္သူေတြရဲ႕ ေပးဆပ္မႈက တန္ဖိုးၾကီးမား လြန္းလွသည္။ ဒဏ္ရာအနာတရေတြ မ်ားလြန္းလွသည္။   အရင္းအႏွီးမ်ားသေလာက္ အျမတ္နည္းခဲ့ရသည့္ ဒီလမ္းဒီခရီးမွာ ေမွာင္မိုက္ေသာ ညေတြကို ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကရသည္။ တိဗက္ျပည္သူေတြအတြက္ အေမွာင္မိုက္ဆုံးညတို႔ ကုန္ဆုံးလြန္ေျမာက္သြားခဲ့ျပီဟုဆိုသည့္တိုင္ ညေတြကေတာ့ ေမွာင္ေနဆဲပင္ ရွိပါေသး သည္။ မျပီးဆုံးေသးသည့္ ဒီခရီးရွည္ၾကီးမွာ တခါတရံ မိုးသက္ေလျပင္းအရိပ္အေငြ႔ေတြ သန္းေနတတ္ေသးသည္။ ပိန္းပိတ္မည္းေမွာင္ေနသည့္ မိုးသားမိုးရိပ္ေတြကို တိဗက္ျပည္ ရဲ႕ ေကာင္းကင္ယံမွာ အခါအားေလ်ာ္စြာ ေတြ႔ျမင္ရတတ္ပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ မေသဆုံးေသးသေရြ႕ ဘ၀ဆိုတာ ရွင္သန္ေနဆဲ ပင္ျဖစ္သည္။ သည္ယုံၾကည္ခ်က္ျဖင့္ တိဗက္ျပည္သူေတြ ခရီးဆက္ခဲ့ၾက ျခင္းျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ သည္ယုံၾကည္ခ်က္ျဖင့္ပင္ မျပီးဆုံးေသးသည့္ ဒီလမ္းဒီခရီးအတြက္ ခရီးဆက္ၾကလိ္မ့္ဦးမည္ဟု ယုံၾကည္ေနမိသည္။ ကိုယ့္ အနာ ကိုယ့္လွ်ာနဲ႔ ကိုယ္ျပန္သပ္ရင္း ကုန္ဆုံးခဲ့ရသည့္ႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ခရီးကို ျပန္ေတြးၾကည့္ လုိက္ေတာ့ တိဗက္ျပည္ က မုန္တိုင္းထဲက ဖေယာင္းတိုင္ပမာ…။

ၿပီးပါၿပီ။

အားလုံးကို ေက်းဇူးအထူးတင္ပါသည္။
ကုိသစ္ (သီတဂူ)
၁၀၊ ၂၂၊ ၂၀၁၈