ခက္မာ ● မေပ်ာက္ဆံုးသူ ကိုယ္စစ္စစ္

ခက္မာ ● မေပ်ာက္ဆံုးသူ ကိုယ္စစ္စစ္
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၈၊ ၂၀၁၈

မုိးမခ အတြဲ (၅)၊ အမွတ္ (၁) ၂၀၁၈၊ ေမလထုတ္မွ ျပန္လည္ေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္သည္။

က်မက အအိပ္မက္လွသူပါ။ ငယ္ငယ္က စည္းကမ္းႀကီးတဲ့ ေက်ာင္းဆရာမ အဖြား၊ အေမတို႔နဲ႔ေနရေတာ့ အိပ္ခ်င္သေလာက္အိပ္ခြင့္မရပါဘူး။ ငယ္ငယ္က မနက္ေစာေစာအိပ္လို႔ေကာင္းေနတုန္း အဘြားက မွန္မီး အိမ္ေလးနဲ႔ တေခ်ာက္ေခ်ာက္လုပ္ေနရင္ နားကိုမလည္ဘူး။ အဝတ္အစားေသတၱာကို ရွင္းေနတာမ်ိဳး၊ စာေဟာင္းေတြ၊ ကဒ္ျပားေဟာင္းေတြ ျပန္ၾကည့္ေနတာမ်ိဳး ဘာမွအေရးမႀကီးတာေတြကို ဒီေလာက္အိပ္ေကာင္း တဲ့အခ်ိန္မွာ လုပ္ရသလားေပါ့။ အဲဒီေခ်ာက္ေခ်ာက္သံေတြဆံုးရင္ေတာ့ အဘြားဘုရားရွိခိုးၿပီ။ သံဗုေဒၶ၊ ဂုဏ္ေတာ္ကိုးပါး၊ ေမတၱာသုတ္၊ ဓမၼစႀကၤာ၊ ပဌာန္း စံုေအာင္ တနာရီေက်ာ္ရြတ္ဖတ္ၿပီးလို႔ ေမတၱာပို႔ အမ်ွေဝၿပီဆို က်မငိုခ်င္ၿပီ။ ေမတၱာပို႔သံၿပီးတာနဲ႔ က်မနံမည္ေအာ္ေခၚေတာ့မယ္။ အင္မတန္အိပ္လို႔ေကာင္းတဲ့ ေဝလီေဝလင္း အခ်ိန္မွာ က်မအိပ္ရာထရေတာ့မယ္ေလ။ အဲဒီအရြယ္ထဲက ငါႀကီးလာရင္ မနက္ခင္းကို စိတ္ႀကိဳက္အိပ္မယ္လို႔ စိတ္ထဲႀကံဳးဝါးခဲ့တာ။ မနက္ခင္းကိုေနျမင့္ေအာင္ အိပ္ေရးဟာ က်မဘဝအတြက္ ပထမဆံုးဘဝရည္မွန္းခ်က္ျဖစ္ ခဲ့ပါတယ္။

အလယ္တန္းေရာက္ေတာ့ ပထမတႏွစ္မွာ က်မေနတဲ့ရြာနဲ႔ ေလးမိုင္ေလာက္ေဝးတဲ့ေလးအိမ္စုဆိုတဲ့ရြာမွာ ေက်ာင္းသြားတက္ရတာမို႔ မနက္ ၇ နာရီတက္မယ့္ေက်ာင္းခ်ိန္မီေအာင္ ဧရာဝတီသေဘၤာႀကီးစီးသြားရတဲ့ အတြက္ မနက္ဆို ၄ နာရီ အိပ္ရာထ၊ ထမင္းဗူးျပင္ၿပီး ၁၅ မိနစ္၊ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ သေဘၤာဆိပ္ဆီ လမ္းေလ်ွာက္ဆင္းရပါတယ္။ ရြာတန္းရွည္ရဲ႕လမ္းကေလးဟာ ေဆာင္းဆို ကရမက္ပန္းရနံ႔၊ ခရစ္စမတ္ပန္းရနံ႔ ေတြနဲ႔၊ မိုးရာသီဆိုရင္ေတာ့ ယုဇနပန္း၊ ကရမက္ပန္းရနံ႔ေတြနဲ႔ေမႊးလို႔ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေမွာင္မဲေနဆဲ မနက္ေစာေစာ မွာ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔သေဘၤာဆိပ္ဆင္းရ တဲ့ ၅ တန္းေက်ာင္းသူကေလးကေတာ့ ပန္းရနံ႔ေတြကို အရႆာမခံႏိုင္ ခဲ့ပါဘူး။ အက်ႌအနီေရာင္နဲ႔အမ်ိဳးသမီးတဦး ဆံပင္ဖားလ်ားခ်ေနတတ္တယ္ဆိုတဲ့ ရြာလယ္က သက္တမ္းရင့္ မန္က်ည္းပင္ႀကီးနားေရာက္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ အိပ္ခ်င္မူးတူးမ်က္လံုးေတြအလိုလိုက်ယ္လာရၿပီးေပါ့။ အဲဒီေနရာက စၿပီး သေဘၤာဆိပ္ေရာက္သည္အထိ ရသမ်ွဘုရားစာ ဖင္တျပန္ ေခါင္းတျပန္ရြတ္ေတာ့တာပါပဲ။ ဘုရားစာနဲ႔ အတူရြတ္သြားတတ္တာကေတာ့ ငါႀကီးလာရင္ ေနျမင့္ေအာင္အိပ္မယ္ဆိုတဲ့ ဂါထာေပါ့။

အထက္တန္းက်ျပန္ေတာ့လည္း ရြာမွာအထက္တန္းေက်ာင္းမရွိေတာ့ ၄ မိုင္ေက်ာ္ေဝးတဲ့ မအူပင္ၿမိဳ႕ကို ပဲ့ေထာင္တလွည့္ ေျခလ်ွင္တခါနဲ႔ ေက်ာင္းသြားတက္ရျပန္တာမို႔ မနက္ ၄ နာရီထရျပန္တာပါပဲ။ ပဲ့ေထာင္က ေတာ့ အိမ္ေနာက္ေဖးေခ်ာင္းကေလးအတိုင္းလာတာမို႔ လမ္းမေလ်ွာက္ရေတာ့ပါဘူး။ ဒါ့အျပင္ တနာရီေလာက္ ၾကာတဲ့ခရီးအတြင္း ပဲ့ေထာင္ေပၚအိပ္ၿပီးလိုက္သြားႏိုင္တာမို႔ သေဘၤာစီးၿပီးေက်ာင္းတက္ရတာထက္ က်မ ပိုႀကိဳက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္အႀကိဳ ေကာင္မေလး တေယာက္ ပဲ့ေထာင္စက္သံတဒုတ္ဒုတ္၊ လိႈ္င္းတအိအိနဲ႔ ပုခက္လႊဲသလိုျဖစ္ေန တာေၾကာင့္ ဆက္ရက္မင္းစည္းစိမ္နဲ႔အိပ္ေမာက်ေနရာကေန ‘ေရာက္ၿပီ၊ ေရာက္ၿပီ’ ဆိုတဲ့ အတန္းေဖာ္ေတြရဲ႕အသံနဲ႔ႏိုးရတဲ့အခါ ဘယ္သူ႔ကိုမွန္းမသိ ေထာင္းကနဲ ေဒါသထြက္ၿပီး အနာဂတ္ရည္မွန္းခ်က္ ပိုမိုခိုင္မာရပါတယ္။

“ငါႀကီးလာရင္ ေနျမင့္ေအာင္အိပ္မယ္။”
“ငါႀကီးလာရင္ ေနျမင့္ေအာင္အိပ္မယ္။”

ကံၾကမၼာက တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့လည္း က်မကို မ်က္ႏွာသာမေပးျပန္ပါဘူး။ က်မအတန္းေတြက မနက္ ပိုင္းေတြမို႔ မနက္ ၆ နာရီဝန္းက်င္လာတဲ့ ေက်ာင္းဖယ္ရီမီဖို႔ ၅ နာရီေလာက္ေတာ့ အိပ္ရာထရျပန္ေရာ။ ေတာင္ဥကၠလာျမင္သာတိုးခ်ဲ႕ရပ္ကြက္ရဲ႕ ခိုလိုးခုလုေက်ာက္လမ္းေတြေပၚ အိပ္ခ်င္မူးတူး ဒယီးဒယိုင္ေလ်ွာက္ ရင္း ဂါထာရြတ္သက္ ရင့္ရျပန္ပါတယ္။

ဘဝရဲ႕ေရႊေရာင္ရက္ေတြကိုေတာ့ ၂၀၀၇ ေနာက္ပိုင္း ကိုယ့္အိမ္နဲ႔၊ ကိုယ့္မိသားစုနဲ႔ကိုယ္ေနရခ်ိန္မွာ တစိတ္ တပိုင္းရပါတယ္။ သားေတြကို တလွည့္စီေက်ာင္းကားဆီပို႔ေပးရတာမို႔ ကိုယ့္အလွည့္မဟုတ္တဲ့ရက္နဲ႔ စေန၊ တနဂၤေႏြေတြမွာ ငယ္ငယ္ကရည္မွန္းခ်က္ျပည့္ရပါတယ္။ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု University of Iowa မွာ International Writing Program လာတက္ေတာ့ ေနရတဲ့ Iowa House ဟိုတယ္မွာေကၽြးတဲ့ မနက္ ခင္းစာဘရိတ္ဖတ္စ္ကို ၃ လအတြင္း က်မသြားစားတာ ၅ႀကိမ္ ထက္မပိုပါဘူး။ မနက္စာအလြတ္ခံၿပီးအိပ္တာ ေပါ့။ ေရႊေရာင္ရက္မ်ားရဲ႕ တစိတ္တပိုင္းလို႔ဆိုရမွာပါ။
တတိယအႀကိမ္ ေရႊေရာင္ရက္ေတြကိုေတာ့ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္မိသားစုလိုက္ အေမရိကားကိုလာၿပီး Writer-in-residence အျဖစ္ေနရခ်ိန္မွာ ျပန္ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ သားေတြကလည္းႀကီးၿပီမို႔ ေက်ာင္းကားဆီလိုက္မပို႔ရ ေတာ့သလို စာေရးတာကိုသာအလုပ္အျဖစ္လုပ္ရတာဆိုေတာ့ ညဥ႔္နက္ေအာင္စာေရး၊ ေနာက္တေန႔မွာ ေနာက္စိေလာက္ထိေနထိုးမွ အိပ္ရာ ထေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကံၾကမၼာက က်မရဲ႕အနာဂတ္ရည္မွန္းခ်က္ကို ႏွစ္ႏွစ္ထက္ ပိုၿပီးျပည့္ခြင့္မေပးပါ။ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ကစၿပီး ေရဒီယို သတင္းဌာနမွာလုပ္ကတည္းက ‘ေနျမင့္ေအာင္ အိပ္စက္ေရး’ ဘဝရည္မွန္းခ်က္ကို ေက်ာခိုင္းရျပန္ပါတယ္။

ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္နဲ႔ ၁၂ နာရီနဲ႔ မိနစ္ ၃၀ တိတိကြာတဲ့ ကမၻာ့အေနာက္ျခမ္းတိုင္းျပည္တခုမွာေနရတဲ့အတြက္ ျမန္မာျပည္က ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ဟာ က်မရွိရာအရပ္မွာ ညႀကီးသန္းေကာင္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့လုပ္ရတဲ့အလုပ္က ျမန္မာျပည္အတြက္ ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္နဲ႔ဆိုေတာ့ အေမရိကန္ေနျပည္သူမ်ားအိပ္လို႔အေကာင္းဆံုး ညလယ္ ေကာင္သန္းေကာင္ေက်ာ္မွာ အိပ္ရာ ထၿပီး အလုပ္သြားရပါတယ္။ ေန႔စဥ္ႏိႈးစက္နဲ႔ထရေတာ့ ႏိႈးစက္သံကို ရန္သူ လိုျဖစ္လာရပါတယ္။ ဒီေတာ့ အလုပ္ပိတ္ရက္ ေတြဆို ႏိႈးစက္ပိတ္အိပ္ရတာကိုက ရန္သူကိုလက္စားေခ်ရသလို အရသာရွိတာကလား။ ကိုယ္လုပ္ေနရတဲ့အလုပ္အေပၚ သံေယာဇဥ္ရွိေသာ္ျငားလည္း အသက္ ၅၀ နားနီးသည္ အထိ အသက္ ၅ ႏွစ္ကရွိခဲ့တဲ့ ေနျမင့္ေအာင္အိပ္ေရးဆိုတဲ့ အနာဂတ္ရည္မွန္းခ်က္မျပည့္ဝေသးတာဟာ ဝမ္းနည္းစရာအူေၾကာင္ေၾကာင္ေပါ့။
--------------------

အခုခ်ိန္မွာေတာ့ျဖင့္ အဲဒီရည္မွန္းခ်က္ဟာ ဒီတသက္မျပည့္ေတာ့ဘူးဆိုတာ ပီပီျပင္ျပင္သေဘာေပါက္ရပါၿပီ။ ဒီတခါႏွိပ္ စက္တာကေတာ့ျဖင့္ ဇရာဆိုေသာအရာေပေပါ့။ ကိစၥမ်ားေျမာင္ လူတို႔ေဘာင္မွာ ဘဝရပ္တည္ေရး အတြက္ မနက္အေစာႀကီးအိပ္ရာထရတဲ့ဘဝက မလြတ္ေသးေတာင္ စေန၊ တနဂၤေႏြေလးႏွစ္ရက္ပိတ္တုန္း ငယ္ဘဝရည္မွန္းခ်က္ေလးအေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ရင္လည္း တပတ္မွာ ၁၅ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ေတာ့ ရည္မွန္းခ်က္ျပည့္တာပါပဲလို႔ သေဘာထား ၾကည့္မိခဲ့ပါတယ္။ Something is better than nothing. ဆိုသမို႔ လား။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေက်ာသပ္၊ ႏွစ္သိမ့္၊ အားေပးလို႔ ရည္မွန္းခ်က္တစိတ္တပိုင္းျပည့္ေအာင္ အေကာင္ အထည္ေဖာ္မလား ႀကိဳးစားပါတယ္၊ မနက္ ၃နာရီေက်ာ္ ၄ နာရီဆို မ်က္ႏွာကိုေရခဲေရနဲ႔ဖ်န္းၿပီးႏိႈးလိုက္တဲ့ အလား၊ ဆတ္ကနဲ ႏိုးေလသည္ေပါ့။ ႏိုးျပန္ေတာ့လည္း အလုပ္သြားရတဲ့ရက္ေတြလို အိပ္ခ်င္မူးတူး ပ်င္းပ်င္း တဲြဲတြဲျဖစ္မေနဘဲ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း ဇီးကြက္မ်က္လံုးလို ဝင္းကနဲလက္ၿပီး အာရံုေတြကလည္း ႏိုးၾကားလို႔ေလ။ ငယ္ႏုစဥ္ကလို အိပ္ရာထဲႏွပ္ေနဖို႔က်ျပန္ေတာ့လည္း ေက်ာေတြပူ၊ ေခါင္းေတြကိုက္လာရတာက ႏွပ္ရတာနဲ႔ မတန္လွသမို႔ အိပ္ရာထဲကကထြက္ၿပီး ထမင္းေလးထေၾကာ္စားလိုက္၊ ေရေႏြးၾကမ္းေလးထ,တည္ေသာက္လိုက္ နဲ႔ ငယ္ငယ္က မနက္ေစာေစာအိပ္ေကာင္းခ်ိန္ အဘြားတေယာက္ တေခ်ာက္ေခ်ာက္လုပ္ခဲ့သမ်ွေတြကို ဘဝနဲ႔ရင္းလို႔ ေကာင္း ေကာင္း နားလည္ေနရပါၿပီ။  တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူဘဝ အေဆာင္ေနခ်ိန္မွာ တညလံုး၊ တေန႔လံုး ထမင္းမစားပဲ အိပ္ႏိုင္ခဲ့ တာေတြဟာ တန္ဖိုးရွိလွေသာ လြမ္းရက္မ်ားျဖစ္ခဲ့ၿပီေပါ့။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဇရာရန္သူရဲ႕ ေႏွာက္ယွက္မႈနဲ႔ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲ ခ်မ္းခ်မ္းဆီးဆီး ေဆာင္းတြင္းအားလပ္ရက္တို႔ရဲ႕ မနက္ခင္းေတြ မွာ  ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ FaceBook ေလးရွိေနလို႔ ေတာ္ေသးတယ္ေတြးၿပီး အျမင္အကုသိုလ္ေနာက္ အေတြးအကုသိုလ္ဆက္လို႔ သမုဒယထဲေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးလည္ေနရတာကို အဟုတ္လုပ္ ေနရပါတယ္။ အဘြားရဲ႕ တေခ်ာက္ေခ်ာက္ကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာမွ ဘဝနဲ႔ရင္းၿပီးနား လည္နားလည္လာရတဲ့ ဘဝေပါ့။

အဲဒီသမုဒယအာရံုေၾကာင့္ပဲ ၿပီးခဲ့တဲ့ရက္က စာေရးေဖာ္ညီမ ညိဳခက္ေက်ာ္နဲ႔ အြန္လိုင္းေပၚမွာဆံုေတြ႔ေျပာဆိုၾက ၿပီး ငယ္ငယ္ကပိုင္ဆိုင္ခဲ့တာေတြမရွိေတာ့တဲ့ လက္ရွိဘဝေတြကိုအေျချပဳလို႔ ‘ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာကိုယ္ စစ္စစ္’ ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႔ အက္ေဆးေရးၾကဖို႔ ေျပာင္သလိုေနာက္သလို ေျပာမိၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လုပ္စရာ၊ ဒါမွမဟုတ္ လုပ္ခ်င္တာရွိရင္ ေန႔ေရႊ႕၊ ညေရႊ႕ ေရႊ႕တတ္တဲ့အက်င့္ေလး မေပ်ာက္ဆံုးေသးသူက်မမွာ အေတာ္ ၾကာသည္ထိ စာေရးျဖစ္ေရး အေကာင္အထည္ မေဖာ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ အစားစားဖို႔ဆို အခ်ိန္မေရြးအဆင္သင့္ရွိတတ္ ေပမဲ့ အလုပ္လုပ္ဖို႔က်ေတာ့ ပူတယ္၊ ေအးတယ္၊ မ်က္စိ ေညာင္းသလိုလို၊ ေခါင္းကိုက္သလိုလိုခံစားရတယ္ဆိုတာမ်ိဳး အေၾကာင္းျပတတ္တာေလးကလည္း မေပ်ာက္ျပန္ေသးဆို ေတာ့ ရက္မွလေျပာင္းရျပန္ပါတယ္။

အခုလို မုဒ္ေလးကလည္းရွိလာ၊ လူမအား စိတ္မအားတာေတြအေၾကာင္းျပလို႔လည္း မရေတာ့တဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳး ဘဝထဲက ေပ်ာက္ဆံုးသြားရတာေတြရွာလိုက္ေတာ့ အဲဒီလိုအက်င့္ဆိုးေတြကလည္းမေပ်ာက္၊ ငယ္ငယ္ထဲက ရွိခဲ့တဲ့ ေနျမင့္ေအာင္အိပ္စက္ ေရးရည္မွန္း ခ်က္ကလည္း ခုထိမျပည့္ႏိုင္ေသးတဲ့ သနားစရာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္သာ ရွာေတြ႔ပါေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ မူလေျပာဆိုထားတဲ့ “ေပ်ာက္ဆံုးသြားသူ ကိုယ္စစ္စစ္” ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႔ဖီလာ ဆန္႔က်င္ေနတဲ့ “မေပ်ာက္ဆံုးသူ ကိုယ္စစ္စစ္” အေၾကာင္းသာ ေရးရပါေတာ့တယ္။

ခက္မာ
ေဖေဖာ္ဝါရီ၊ ၂၀၁၈