နီဇူလိုင္ ● အေရာင္မ်ားကို ဖမ္းဆုပ္ျခင္း

နီဇူလိုင္ ● အေရာင္မ်ားကို ဖမ္းဆုပ္ျခင္း
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၂၈၊ ၂၀၁၈

အတြဲ (၅)၊ အမွတ္ (၁) ေမ၊ ၂၀၀၈ ထုတ္ မဂၢဇင္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္သည္။

အိမ္ေနာက္က   ျမက္ခင္းစိမ္းေတြလႊမ္းတဲ့ ေျမျပင္ေပၚမွာလွဲေလ်ာင္းရင္း  က်ယ္လႊင့္တဲ့ ေကာင္းကင္ျပာျပာကို ေမာ့ၾကည့္မိ ေတာ့ ... ေဟာ   ဟိုးမွာျမင္လိုက္ရတဲ့  ေရာင္စံုတိမ္တိုက္တခ်ဳိ႕က  ဖားလ်ားေဝေဝ   ဆံႏြယ္ရွည္ေတြလြင့္ေနတဲ့  မိန္းမပ်ိဳေလး တဦးလိုလို။ လြင့္ေနတဲ့ ဆံႏြယ္ကေလးတဝိုက္ကို မွန္းဆၿပီး  သူ႔လက္ထဲမွာ ခူးဆြတ္ထားတဲ့ ျမက္ပန္းဝါဝါေလးကို  မမီမကမ္း လွမ္းပန္ေပးဖို႔ႀကိဳးစားရင္း မထိတထိျဖစ္ေနတာကိုပဲ  တခစ္ခစ္ရယ္ေမာမိတယ္။ ေဟာၾကည့္စမ္း။ ၾကည့္ေနရင္းမွာကို မိန္းမ ပ်ိဳကေလးရဲ႕ ဆံႏြယ္ေတြ မရွိေတာ့ဘူး..။ မ်က္စိတမွိတ္ လက္တဖ်စ္အတြင္းမွာပဲ  မိန္းမပ်ိဳေလးကေန  ျဖဴေဖြးအိေနတဲ့ ယုန္ ကေလးတေကာင္  ျဖစ္သြားျပန္ၿပီ။ လက္ထဲကပန္းဝါဝါေလးကို  ယုန္ကေလးရဲ႕ ပန္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးသမ္းေနတဲ့  နား ရြက္ရွည္ရွည္ ထိပ္ဖ်ားကေလးမွာ  ခ်ိတ္ေပးဖို႔ၾကိဳးစားေနတုန္း ျဗဳန္းဆို ေရာင္စံုတိမ္တိုက္ေတြဟာ   တေျဖးေျဖး  မႈိင္းညိႇဳ႕မည္း ေမွာင္  ဘီလူးႀကီးတေကာင္လို။

မိုးရြာေတာ့မယ္။ ျမက္ခင္းစိမ္းေပၚကေန ႐ုတ္တရက္ထၿပီး  အိမ္ဆီကို  အျမန္ေျပးေနတဲ့ သူ႔ေနာက္ကို  တိမ္မည္းညိဳအုပ္ႀကီးက  အမွီလိုက္လာသလိုပဲ။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္တခုလံုးလည္း  မိုးေရေတြနဲ႔ ရႊဲရႊဲနစ္လို႔။ မိုးေရစိုလက္စနဲ႔  စိမ္ထားတဲ့အဝတ္ေတြကို  ေလွ်ာ္ဖို႔  အိမ္ေဘးအုတ္ေရကန္ဘက္ကို ထြက္ခဲ့တယ္..။

လက္ထဲက  အဝတ္တခ်ဳိ႕ကိုစုကိုင္ရင္း.  ေက်ာက္ျပားေပၚလႊဲ လႊဲၿပီး႐ိုက္လိုက္တယ္။ အေမကေတာ့  ဒီလိုအဝတ္ေတြကို တ အားရိုက္ေလွ်ာ္တာ မၾကိဳက္ဘူး။ သူကေတာ့ ၾကိဳက္တယ္။ ဒီမွာၾကည့္ေလ။ အဝတ္ေတြကို လႊဲ႐ိုက္လိုက္တိုင္း  အဝတ္ေတြ ထဲက ေရစက္အမႈံအမန္ေတြဟာ ေရွ႕ကအုတ္ေရကန္နံရံေပၚကို  ျဖာခနဲ ျဖာခနဲ လြင့္စင္ထိမွန္။ ပံုရိပ္ေတြ ပံုရိပ္ေတြ။

အိုး ... ဒါဟာ.. ထန္းေတာညိဳ႕ညိဳ႕။  ေဟာဒါ..…ပင္စည္သြယ္သြယ္ျမင့္ျမင့္ေတြ..။ မိုးယံကို စြင့္တက္သြားၿပီ..။ ဒါက…အ ဆင့္ဆင့္ ယွက္သြယ္ထပ္ရပ္ေနတဲ့ ထန္းရြက္ေတြလား..။ အို..သူသာပန္းခ်ီဆြဲခြင့္ရရင္  ဒါေတြဟာ ထန္းရြက္ေတြမဟုတ္ ေတာ့ဘူး..။ အေရာင္ေတြ.. အေရာင္ေတြ.. ျဖစ္ေနမွာ။ အစိမ္းနုနဲ႔ စိမ္းရင့္ၾကားမွာ စိမ္းေယာင္ေဆာင္ေနတဲ့ အျပာေတြက လည္း  မႈိင္းမႈိင္းေဝေဝ… ေရာယွက္ေနမယ္။

ေနျခည္နဲ႔ ထိနမ္းခြင့္ရတဲ့ ဝင္းပမႈေတြက မခို႔တ႐ုိဝါ တခ်ဳိ႕ေပါ႔။ ညိဳ႕ညိဳ႕ညိဳေနတဲ့ေနရာေလးက သူ႔ခမ်ာ အလင္းဓါတ္ အျပည့္အဝမရရွာဘူးလို႔ ေျပာေနမွာ။ အခုေတာ့ အုတ္နံရံေပၚက အေရာင္မဲ႔ပံုရိပ္ေတြကိုပဲ။ ဒါက..ယင္းေထာင္ယင္းစြဲ။ ေဟာ..ဒါက ျမဴအိုး။ ေဟာဒါက..အျမွဳပ္တစီစီထေနတဲ့..ထန္းရည္ခ်ိဳခ်ိဳပုလင္းေလးေတြ..။ လ်ွာမွာ အလိုလို စိမ္႔လာတဲ့ အရည္တခ်ဳိ႕ကို အသာမ်ိဳခ်ရင္း..ထန္းရည္နံ႔ေမႊးေမႊးကိုေတာင္.. ရလာသလိုလို..။ အံမယ္...ေခြးေလးတေကာင္ေတာင္  ပါေသးတယ္..။ ထန္းတက္သမားရဲ႕ေခြးေလးျဖစ္မယ္..။ ဟိုဘက္က ထန္းတက္သမားရဲ႕ဇနီးထင္ပ…။ ႂကြက္ေၾကာ္နံ႔ေမႊး ေမႊးကေလး  လား..။ ထန္းေတာႀကီးအလယ္မ်ား..ေရာက္ေနၿပီလား.။

ၾကည့္ေနရင္း.. ၾကည့္ေနရင္း… အရာရာဟာ မႈန္ဝါးေပ်ာက္ကြယ္..။ အုတ္နံရံေပၚမွာ အေပၚကေနေအာက္ကို တေျဖးေျဖး စီး က်လာတဲ့ေရေတြက နံရံတျပင္လံုး.စိုစိုရႊဲသြားၿပီ..။ ခုန ျမင္ခဲ႔ရတဲ့ ထန္းလက္ ထန္းရြက္ေတြ.. တစိုးတစမွ မရွိေတာ့..။ ေပ်ာက္ ကြယ္သြားတဲ့ ထန္းေတာၾကီးကိုႏွေမ်ာတသေနတဲ့ စိတ္အာရံုက  ေလွ်ာ္လက္စ အဝတ္ပံုၾကီးဆီကို..  ျပန္ေရာက္ သြားတယ္..။ .အဝတ္ေတြၾကားထဲက ေရႏူးေနတဲ့ ဆပ္ျပာတံုးကို  ေဘးဖက္ကို  ကပ်ာကယာ ဖယ္လိုက္ရတယ္..။ လက္ထဲ မွာ  ေပ်ာ့တြဲေနတဲ့ ဆပ္ျပာအစအနေတြ ကပ္ပါလာတာကို  အဝတ္ပံုထဲက အဝတ္တခ်ဳိ႕ေပၚ  ကဗ်ာကယာ သုတ္လိုက္ေတာ့..။ ဟာ..ဆပ္ျပာ ဝါဝါေတြ အခဲလိုက္  အဖတ္လိုက္..ေအာက္က ခရမ္းေရာင္ အဝတ္ေပၚ တင္ေနတာ..လွခ်က္.။ ေနာက္ထပ္ ဆပ္ျပာတခ်ဳိ႕ကိုလက္နဲ႔ေကာ္ ယူၿပီး..အဝတ္အျပာ..။ အဝတ္..ပန္းေရာင္..။ အဝတ္..အနီ..။ အဝတ္..ေရႊအိုေရာင္..။ အ ဝတ္..အသည္းကြဲေရာင္ေတြေပၚကို ထပ္..ထပ္ပံုလိုက္တယ္..။ ပစ္..ပစ္..က်ဲလိုက္တယ္။ ေဟာ..ေရာင္စံုပန္းခင္း..တခင္း.။

ဆပ္ျပာျမႇဳပ္ျဖဴျဖဴမြမြေတြက..အေသြးအေရာင္စံုပန္းခင္းၾကီးအေပၚက တိမ္တိုက္ေတြ....။ တိမ္ေတြကို ဟိုတစ..ဒီတစ  လက္ နဲ႔ကိုင္ၿပီး ေနရာခ်ၾကည့္တယ္..။ တိမ္ကေလးတခ်ဳိ႕က…ခဏေနေတာ့  ေပ်ာ္က်သြားျပန္...။ မရွိေတာ့..။ ဆပ္ျပာျမွဳပ္ တိမ္တိုက္အသစ္ေတြ ထပ္..ထပ္ ဖန္ဆင္း..။ ေလႏွင္ရာလြင့္ေနတဲ့  တိမ္တိုက္ေတြလို...ေပၚလိုက္…ေပ်ာက္လိုက္..။

“ဟဲ႔..ေကာင္မေလး.။ အဝတ္ကို ဒီေလာက္ စိမ္ေလွ်ာ္ေနရသလား...။ အေအးပတ္ေတာ့မယ္”

အေမ႔ရဲ႕ျမည္တြန္ေတာက္တီးသံက..ေရာင္စံုပန္းခင္းၾကီးကို တစစီ ..ေခ်မြ.ဖ်က္ဆီးလိုက္သလို..။ ထန္းေတာညိဳ႕ညိဳ႕လည္း မရွိေတာ့..။ ေရာင္စံုပန္းခင္းလည္း မရွိေတာ့..။ ေရႊဝါဆပ္ျပာတတံုးလံုးလည္း မရွိေတာ့..။

“ဟုတ္ကဲ႔..အေမ…။ ၿပီးၿပီ..။ ၿပီးၿပီ..”
+++

ငပိစိမ္းစားနည္းနည္းခပ္ထားတဲ့ဟင္းခ်ိဳအိုးေလးက ပြက္ပြက္ဆူၿပီးငပိနံ႔ေပ်ာက္ကာ  ေမႊးလာၿပီ။ ပုစြန္ေျခာက္ဝါဝါကေလးေတြနဲ႔.ၾကက္သြန္ျဖဴ ေလးစိတ္ကြဲျဖဴျဖဴကေလးေတြက တက္လိုက္ဆင္းလိုက္နဲ႔ ခ်ာလပတ္လည္ ေဝွ႔ယမ္းကခုန္ေနသလို..။ ၾကက္သြန္နီကိုလည္း..အကြင္းလိုက္..အကြင္းလိုက္ကေလးလွေအာင္လွီးထားၿပီးၿပီ..။စိမ္းညြန္႔သစ္ေနတဲ့ ဆူးပုတ္ရြက္နဲ႔ ယင္းတိုက္ရြက္နုနု..ဖူးပုရစ္ကေလးေတြကလည္း  ျမျမစိုလို႔..။ အပင္ေပၚက ေႂကြခါစ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္…သခြပ္ပြင့္ျဖဴလြလြေလးေတြရဲ႕ထိပ္ဖ်ားေလးေတြ ကိုလည္း..အသာအယာျဖတ္ၿပီးသား...။   ညိဳတိုတို ခပ္ခ်ိဳရိုးႏြဲ ႔ႏြဲ႔ေႏွာင္းေႏွာင္းေလး ေတြကိုလည္း..အဆစ္လိုက္အပိုင္းလိုက္ ျဖတ္ထားၿပီးသား...။ ေအာက္ခံ ဝါးဇကာ ဝါေဖ်ာ့ေဖ်ာ့..ကေလးထဲမွာ..ဟင္းခ်ိဳခပ္ အရြက္ကေလးေတြက..သူ႔အပံုနဲ႔သူ..လွလွပပ.မ်က္စိပသာဒ။

ဟင္းခ်ိဳ ဆိုတာ  ျမန္မာ့ရိုးရာထမင္းပြဲေတြမွာ အဓိကက်တဲ့ ဟင္းတမ်ိဳး..။ ခ်က္ရတာလြယ္တယ္ထင္ရေပမယ္႔  ဟင္းခ်ိဳေကာင္း တခြက္ျဖစ္ဖို႔  ဘယ္ေလာက္ပညာပါတယ္ဆိုတာ..လူတိုင္းမသိဘူး..။ အစပ္အဟပ္ကလည္း အေရးၾကီးတာမို႔ ၾကည္လင္ ေနတဲ့ ဟင္းခ်ိဳရည္ပူပူကေလးကို အေပါ႔အငံျမည္းရင္း အရသာခံလိုက္တယ္..။ ဟင္းခ်ိဳ ရည္ေတြ  မဲေနာက္ေနရင္ ဘယ္လူကေသာက္ခ်င္စိတ္ရွိမလဲေနာ္..။ အင္း..နည္းနည္းေပါ႔တယ္..။ ဆားကေလး မွ်င္မွ်င္ထည့္လိုက္မယ္..။ အိမ္ကလူ.. ခုတ ေလာ  ေသြးတိုးခ်င္ေနတယ္.. အငံေတာ့ နည္းနည္းေလွ်ာ့မွ..။

ဟင္းခ်ိဳအိုးကို ခဏထားၿပီး ငရုပ္ဆီေရာင္ လႊမ္းေနတဲ့  မဆလာနံ႔သင္းသင္းနဲ႔.. ၾကက္သားဆီပ်ံဟင္းကိုဟင္းခပ္ပန္းကန္ထဲ အသာခပ္ထည့္တယ္...။ သားၾကိဳက္တဲ့ ရင္ပံုသားေလးရယ္..အသည္းအျမစ္ရယ္  ေရြးခပ္ရင္း ပန္းကန္ႏႈတ္ခမ္းေပၚ က်သြား တဲ့ ဟင္းစက္တခ်ဳိ႕ကို  တ႐ွဴးစနဲ႔ အသာသုတ္လိုက္ရေသးတယ္.။

ဖန္ေရာင္လက္လက္ပန္းကန္ေသးေသးထဲမွာ.. ငပိရည္ ပ်စ္ပ်စ္ ညိဳရင့္ရင့္.။ အေဖ်ာ္ၾကက္သြန္ျဖဴ ေလးစိတ္ကြဲနဲ႔ ငရုတ္သီး စိမ္းစိမ္းဖတ္ကေလးေတြကို ဟိုတစ..သည္တစအျမင္လွေအာင္ ဇြန္းကေလးနဲ႔အသာေမႊေပး..။ တို႔စရာထည့္မယ့္ ေႂကြပန္း ကန္ အျဖဴဆြတ္ဆြတ္ကေလးေပၚမွာ   ခရမ္းဂၽြတ္သီးေလးေတြက  ခရမ္းရင့္ေရာင္ေတာက္ပ..။ ဒညင္းသီးအျခမ္းတခ်ဳိ႕က..ဝါဝါညိဳေရႊ..။ သစ္ပန္းကန္ရြက္ အညြန္႔နီနီ.ေလးေတြနဲ႔  မုန္လာဥနီနီ..။ ၿပီးေတာ့..ရံုးပတီသီး စိမ္းႏု။ ပူစီနံနဲ႔ျမင္းခြာရြက္စိမ္း ရင့္..။ နီဝါေရႊ..စိမ္းႏုရင့္..။ ဒါလည္း  ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ပဲ..။ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ စားခ်င့္စဖြယ္..မ်က္စိပသာဒ..။

သစ္ေစးေရာင္ရင့္ရင့္   ယြန္းထမင္းအုပ္ထဲက ထမင္းျဖဴျဖဴ..ပူပူေႏြးေႏြး.. အေငြ ႔တေထာင္းေထာင္း..။ ထမင္းစားေႂကြပန္း ကန္ျဖဴ လြလြေလးေတြကလည္း.. ပန္းကန္ႏႈတ္ခမ္းမွာ အျပာေရာင္ ပန္းခက္ကေလးေတြ ႏြယ္လို႔..။ ဟင္းခ်ိဳ အိုး အရြက္ခပ္ ရမယ္႔ အခ်ိန္ေရာက္ၿပီ..။ ပြက္ပြက္ဆူေနတဲ့ ဟင္းခ်ိဳရည္ထဲကုိ  ခပ္ခ်ိဳရိုးကေလးေတြကို အရင္ထည့္..။ ခပ္ခ်ိဳရိုးကေလးေတြ အိသြားၿပီဆိုမွ..ၾကက္သြန္နီအကြင္းရယ္..ဆူးပုတ္နဲ႔ယင္းတိုက္ရြက္စိမ္းစိမ္းကေလးေတြ ဖ်ပ္ခနဲထည့္..။ ေနာက္ဆံုးမွ အနု ဆံုး ..သခြပ္ဖ်ားကေလးေတြ ထည့္လိုက္တယ္..။ မီးဖိုခလုပ္ကို  အျမန္ပိတ္ၿပီး..ဟင္းခ်ိဳအိုးကေလးကို တခ်က္ေမႊလိုက္တယ္..။ ဟင္းခ်ိဳပန္းကန္ေစာက္.. လိေမၼာ္ရင့္ထဲကို  ဟင္းခ်ိဳခပ္ထည့္ရင္း..အရြက္ေတြ အေရာင္ေျပာင္းမသြားဖို႔ အေရးၾကီးတယ္..။

သခြပ္ဖ်ားေလးေတြက..မွန္ေရာင္ထေနရမယ္..။ ယင္းတိုက္ရြက္ကေလးေတြကလည္း စိမ္းလတ္ေနဖို႔ အေရးၾကီးတယ္..။ ဟင္းခပ္ရြက္ေတြ ႏြမ္းသြားတဲ့ဟင္းခ်ိဳေလာက္ စားခ်င္စိတ္ေပ်ာက္တာမရွိဘူးလို႔ ကိုယ္႔ဖာသာ တိုးတိုးေျပာရင္း.ထမင္းစား စားပြဲေပၚမွာ....ဟင္းခြက္ေတြကိုေနသားတက်  စီစဥ္လိုက္ရင္း.. လက္ထဲက ဖုန္းကင္မရာေလးနဲ႔ ဓါတ္ပံုရိုက္ဖို႔ ျပင္ေနတုန္း..

“ဗိုက္ဆာလွၿပီ..။ မက်က္ေသးဘူးလားကြာ..”

“က်က္ၿပီ..က်က္ၿပီ..။ ကဲ..သားအဖေတြလာ..ထမင္းစားရေအာင္” လို႔ ကမန္းကတန္းျပန္ေအာ္ရင္း  …သူ႔ဟင္းခ်က္အနုပညာ လက္ရာကို မွတ္တမ္းတင္ထားဖို႔.. ကေသာကေမ်ာ အမိအရ..ဓါတ္ပံုရိုက္လိုက္ရေသးတယ္..။

သူ.ေသခ်ာျပင္ ဆင္ထားတဲ့  ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္လို  လွပဆြဲေဆာင္မႈရွိတဲ့ ထမင္းစားပြဲေလးဟာ.. ခဏၾကာရင္.. ေလႏွင္ရာ လြင့္သြားတဲ့  တိမ္ေတြလို..တစစီေပ်ာက္ပ်က္သြားဦးမွာ မဟုတ္လား..။
++

ကင္းဗတ္စေပၚကို....အျပာ..ခရမ္း..ပန္းရင့္ အညိဳေမာင္းေမာင္း....စုတ္ခ်က္ေတြ ခုန္ေပါက္ဆင္းသြားၾက..။ အဝါနု..အဝါရင့္  ေတြကို  ကင္းဗတ္စေပၚ မ်ားမ်ား ညႇစ္ခ်သြန္ခ်…က်ဲပက္ခ်။

အနီရင့္ရင့္႔သုတ္လိမ္းေစးပ်စ္ေနေစတဲ့  စုတ္တံကို..အဝါေရာင္ေတြအနားမွာ တိုထိကစား..။ အဝါနဲ႔အနီ ဟိုတစ သည္တစ..တို႔ထိရင္း  သူ႔အလိုလို  ေရႊအိုေရာင္ယွက္သန္း။

ေရႊအိုေရာင္ေတြ....ေပ်ာ့အိတြဲက်ေနရမယ္။ ေပ်ာ့အိတြဲက်ေနတဲ့ ေရႊအိုေရာင္ေတြဟာ ေတာက္ပခမ္းနားေနေပမဲ႔  လဲေလ်ာင္း ေနတဲ့ ကိုယ္ခႏၶာသဏၭာန္ေပၚမွာ ေလးလံေနရမယ္..။ ပိက်ေနရမယ္..။ နံရံက်ဥ္းက်ဥ္းေတြ..မီးခိုး..။ ခရမ္းျပာ..။ မႈိင္းျပာ..။ နက္ျပာ..။ ေမွာင္ပိတ္..။ ပိ..။ အိ..။  ဖိ..။ ဆန္႔တန္းေနတဲ့ ေျခေထာက္သဏၭာန္ေတြဟာ..တံခါးေပါက္ဆီကို  ဆန္႔ႏိုင္သမွ်..ဆန္႔တန္း..။ ထြက္ေပါက္နဲ႔ဝင္ေပါက္တေပါက္တည္းျဖစ္ေနတဲ့  တံခါးဝမွာ  အလင္းေတြျဖာဖို႔..။ အျပာ..အျပာ..။ အျဖဴေတြ အထပ္လိုက္. အပံုလိုက္ပံုခ်.။ ဆြဲျဖန္႔..။ အျပာနဲ႔အျဖဴေရာယွက္ၿပီး လင္းလက္ေနရမယ္..။   ၿပီးေတာ့...အလင္းဆီ သြားရာ.လမ္း။ အလင္းကိုငံ႔လင့္ေနတဲ့   ေရႊအိုေရာင္ေအာက္က..ဝိညာဥ္ဟာ  အလင္းစက္ေတြဆီသြားဖို႔ ႐ုန္းထေနရမယ္..။

ဝိညာဥ္ဟာ ေတာက္ပခမ္းနားေနေပမယ္႔ မြန္းက်ပ္ပိတ္ဆို႔ေနတဲ့အခန္းထဲက  လြတ္ေျမာက္ေနလိုစိတ္ေတြ  ရုပ္လံုးေပၚ ႂကြ ေနရမယ္..။ ေတာက္ပခမ္းနားတဲ့..ေရႊအိုေရာင္လႈင္းေတြေအာက္က လြန္႔လူး..႐ုန္းထမႈေတြနဲ႔ ျမင္းကပါရြာက  မႏူဟာ..။

“ေခ်ာက္”

စုတ္တံကိုင္ထားတဲ့ လက္ေတြဟာ နဲနဲတုန္႔သြားတယ္..။ ေနာက္ကို လွည့္မၾကည့္ေပမယ္႔..တံခါးဖြင့္သံနဲ႔အတူ…တံခါးေပါက္ က  မ်က္လံုးတစံုဟာ..သူ႔ေက်ာျပင္....။ သူ႔အေရာင္ေတြ..။ သူ႔လက္ေတြ..။ သူ႔စုတ္ခ်က္ေတြကိုၾကည့္ရင္း..အဓိပၸါယ္ အမ်ိဳး မ်ိဳး..ရွာေဖြဖြင့္ဆိုေနမယ္ဆိုတာ..လွည့္မၾကည့္ပဲ..အလိုလိုသိေနတယ္..။

“ဒီအရြယ္က်မွ..ဘာလို႔  စိတ္႐ႈတ္ေထြးစရာ.. အဓိပၸါယ္ေဝဝါးစရာ..နားမလည္နိုင္တာေတြ ဆြဲခ်င္ေနရတာလဲ..။ ေလာက ထဲမွာ ဆြဲစရာအလွအပေတြ တပံုၾကီး..။ ဘုရားပံုကိုဆြဲတာကလည္း ...”

ၾကားေနက်.. စံုစမ္းစစ္ေဆးသဝန္ေၾကာင္သံလႊမ္းတဲ့ အရာရာ လႊမ္းမိုးခ်ဳပ္ခ်ယ္လိုတဲ့  ပိုင္စိုးပိုင္နင္း.ေလသံကိုလည္း  မေျပာ ခင္ၾကိဳ ၾကားေနတယ္..။ ဒါေပမယ္႔ ..ခါတိုင္းလို.. ဘာသံမွထြက္မလာဘူး..။ တိတ္ဆိတ္ေနတယ္..။ ထူးဆန္းေပမယ္႔ ..မထူး ဆန္းဘူး..။

“ကြၽီ”

 ခပ္တိုးတိုး  တံခါးျပန္ပိတ္သံကိုပဲ..ၾကားလိုက္ရတယ္..။
++   ++

ေနာက္ဘက္ကို  လွည့္မၾကည့္ပဲ..  ေျဖးေျဖးကေလး ျပံဳးလိုက္မိတယ္။ ခဏၾကာေတာ့..သူ႔စုတ္ခ်က္ေတြဟာ..ခါတိုင္းထက္ ပိုၿပီး သြက္လက္စြာ.. သူ႔လက္ကိုသူ.. ယံုၾကည္စြာ.. ထြက္ေပါက္တံခါးဝတဝိုက္မွာ..အျဖဴအျပာခရမ္းေတြနဲ႔ ယွက္သန္း ေတာက္ပ လိုက္ေစတယ္။ အလင္းေရာင္ေတြကို သူေတြ႕သြားၿပီ..။ အလင္းကိုဖမ္းဆုပ္ယူဖို႔ နည္းနည္းေတာ့ ပိုအားထုတ္ရ မယ္လို႔ေတြးရင္း ပန္းခ်ီကားကို ဒီေန႔အတြက္ လက္စသတ္လိုက္တယ္။

နီဇူလိုင္