လင္းသက္ၿငိမ္ ● ကိုယ္တို႔ၿမိဳ႕

 လင္းသက္ၿငိမ္ ● ကိုယ္တို႔ၿမိဳ႕
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၂၉၊  ၂၀၁၈

ဒီႏွစ္မိုးရာသီ ကိုယ္တို႔ၿမိဳ႕မွာ မိုးပါးတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ မိုးပါးတယ္ဆိုတာ အရမ္းႀကီးရက္ဆက္ သည္းသည္းမည္းမည္း မရြာဘဲ ဟိုနားေျဖာက္ေျဖာက္ ဒီနားေျဖာက္ေျဖာက္၊ တစ္ခါတစ္ေလ တစ္ေန႔လံုး အ့ဲေလာက္ပဲရြာတယ္။ ဒီႏွစ္ေတာ့မိုးနည္း လိမ့္မယ္လို႔ လူႀကီးေတြန႔ဲစကားေျပာျဖစ္တိုင္း နားေထာင္ရတယ္။ ဒီကေန႔မိုးရြာလို႔ လယ္ကိုထြန္ျပဳၿပီး ေနာက္ရက္စပါးစိုက္ဖို႔ လုပ္ေတာ့ မိုးကရပ္သြားတယ္။ ရပ္သြားတ့ဲမိုးဟာေနာက္ထပ္ တစ္ပတ္ ဆယ္ရက္အထိ မရြာေတာ့ ေခ်ာင္းထဲကေရေတြကိုစက္န႔ဲစုပ္ၿပီး ေရသြင္းၿပီးစိုက္ၾကရတယ္လို႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ လယ္သမားေတြေျပာတာကိုလည္း ကိုယ္ၾကားခ့ဲရတယ္။ မိုးမမွန္တ့ဲ အတြက္ အရင္ဆံုးဒုကၡေရာက္ၾကရတာကေတာင္သူေတြပါပဲ။ မိုးပါးလို႔ ျဖစ္ေအာင္စိုက္ပ်ဳိးၿပီးမွ မိုးကအသည္း အထန္ရြာၿပီး ေရႀကီးေရလွ်ံ လယ္ေတြပ်က္စီး ဒါမ်ဳိးေတြကလည္း ျဖစ္တတ္ေသးတယ္။ ကိုယ္တို႔ၿမိဳ႕က ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာ ေတာင္ေတြရိွၿပီး ခ်ဳိင့္ဝွမ္းပံုေျမျပင္ညီ ၿမိဳ႕ဆိုေတာ့ကိုယ့္ဆီမွာ မိုးမရြာေပမယ့္ အထက္မွာမိုးသည္းတ့ဲအခုတိုင္းေရႀကီးေရလွ်ံ ေလ့ရိွတယ္။ ကိုယ္ငယ္ငယ္ကတည္းက ၾကံဳေတြ႔ေနရတ့ဲ သဘာဝေဘးတစ္ခုပါပဲ။ ေရႀကီးအားေကာင္းလို႔အိမ္ေတြပါ ေမွ်ာပါ သြားတာေတြ၊ ကိုယ္တို႔အိမ္တံစက္ၿမိတ္အထိေရေတြတက္လာလို႔ ေခါင္မိုးေပၚတက္ေနရတာေတြ၊ ထမင္းဟင္းေတာင္ ခ်က္ စားမရလို႔ ေဘးအိမ္က ထမင္းဟင္းေတြလာေပးၾကတာေတြ အ့ဲဒါမ်ဳိးေတြကေတာ့ ကိုယ့္အဖို႔ ၾကံဳေနက်မို႔ ႐ိုးလို႔ေတာင္ ႐ိုးေနပါၿပီ။

ငယ္ငယ္ကေတာ့ ေရႀကီးရင္ေပ်ာ္တာပဲ။ ေက်ာင္းလည္းမသြားရဘူး။ ဝက္စာေကြၽးတ့ဲ စေလာင္းကိုစီးရတယ္။ ေရက်ၿပီဆို လမ္းေပၚတက္လာတ့ဲ ငါးေတြ၊ ပုဇြန္လံုးေတြကိုလိုက္ေကာက္ရတာေတြ စတ့ဲ အပူအပင္မရိွ အရာရာကိုေပ်ာ္စရာလို႔ပဲ ေတြး ေနတတ္တ့ဲ ကေလးဘဝေပါ့။ အေဖ့မ်က္ႏွာတင္းေနတာ၊ အေမ့မ်က္ႏွာညိဳးေနတာ ဘာဘာညာညာလည္းသိပ္မစဥ္းစားျဖစ္ပါဘူး။ ကိုယ္တို႔ၿမိဳ႕မွာ မိုးရာသီတိုင္း ေရမႀကီးဘူးဆိုတာ ႐ွားပါတယ္။ အနည္းဆံုးလမ္းေတြေပၚ ခါးေလာက္၊ ေပါင္ေလာက္က ေတာ့ ႏွစ္တိုင္းေက်ာ္တာပါပဲ။ ၿပီးခ့ဲတ့ဲႏွစ္ေတြတုန္းကေတာ့ ကိုယ္တို႔ၿမိဳ႕မွာ အႀကီးအက်ယ္ေရႀကီးတယ္။ တစ္ႏိုင္ငံလံုးက ေထာက္ပံ့ကူညီၾကတယ္။ အ့ဲဒီအခ်ိန္ကိုယ္ကကိုယ့္ၿမိဳ႕မွာ မရိွဘူး။ အေဝးတစ္ေနရာ ေရာက္ေနတယ္။ အေဝးၿမိဳ႕က ေစ တနာ႐ွင္ေတြဆီကေန အလွဴ ေငြေတြ၊ ပစၥည္းပစၥယေတြကို ေကာက္ခံၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ၿမိဳ႕ကေလးဆီကိုပို႔ေပးျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ၿမိဳ႕ နာမည္ေက်ာ္သြားတ့ဲ ေရႀကီးမႈျဖစ္စဥ္ေပါ့။ ဒါမ်ဳိးနာမည္ႀကီးမႈမ်ဳိးန႔ဲေတာ့ ကိုယ့္ၿမိဳ႕ကိုမထင္ေပၚေစခ်င္ပါဘူး။

ဥတုရာသီ ေတာကိုမွီ ဘာညာဆိုတ့ဲ ဆိုင္းဘုတ္ထဲကစာသားေတြကို ငယ္ငယ္ကတည္းက ခဏခဏ ျမင္ရဖတ္ရေတာ့ အ့ဲဒီစာသားကိုအလြတ္ရေနတယ္။ ေတာပင္ကိုေတာ္ေတာ္ခုတ္ဆိုတာေတြေကာ၊ သစ္ေတာန႔ဲသစ္ပင္ ခ်စ္ခင္တ့ဲလူမ်ဳိးဆို တာေတြ ေကာ။ မိုးမမွန္တာေတြ၊ အပူ၊ အေအးေတြမတန္တဆျဖစ္လာတာေတြဟာ သစ္ေတာေတြျပဳန္းတီးလို႔၊ ေျမေပၚ၊ ေျမေအာက္ သယံဇာတေတြကို အငမ္းမရငတ္ႀကီးက်မႈေတြေၾကာင့္လို႔ စာအုပ္ေတြထဲ၊ လူေတြေျပာတ့ဲ စကားထဲ ကိုယ္ ၾကားရဖတ္ရတယ္။ ကမာၻမွာ လူ႔အလိုေလာဘေၾကာင့္သယံဇာတက်ိန္စာကို အဆိုးဆံုး ခံစားရမယ့္ ႏိုင္ငံေတြထဲကိုယ့္ႏိုင္ငံလည္းေရွ့ဆံုးပါတယ္ဆိုတာ သတင္းေတြထဲဖတ္ရတယ္။ သိသိသာသာပဲ ကိုယ့္ၿမိဳ္႕ကေလးရ႕ဲ ရာသီဥတုေတြေဖာက္ျပန္ ေနတာကိုလည္း ကိုယ္တိုင္ၾကံဳရေတြ႔ရတာပါပဲ။ အနာသိရင္ ေဆးရိွတယ္လို႔ ေ႐ွးစကားရိွေပမယ့္ ပုပ္ရိေဆြးေျမ့ေနတ့ဲ အနာ အတြက္ ဘယ္လိုေဆးဝါးေတြကို ဆိုင္ရာပိုင္ရာေတြသံုးစြဲမွာလဲလို႔ ကိုယ္စိတ္ဝင္စားမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဆးအစားေလာက္ေတြတဖြားဖြားထြက္က်ေနတ့ဲ အနာႀကီးကို ဒီအတိုင္းၾကည့္ေနၾကရတာပါပဲ။

ကိုယ္ငယ္ငယ္က သံလမ္းေပၚမွာ သစ္လံုးရထားႀကီးေတြ တဂ်ံဴးဂ်ဳံး ခုတ္ေမာင္းသြားတ့ဲ ပံုရိပ္ေတြကို ကိုယ္အခုထိ မွတ္မိ ေနေသးတယ္။ မ်က္ႏွာစိမ္းဧည့္သည္ေတြဝင္ထြက္ေနတ့ဲကိုယ့္ၿမိဳ႕ရ႕ဲ ေန႔ညေတြကိုလည္း ကိုယ္သတိရမိတယ္။ ကားဆို တာကို လက္ခ်ဳိးေရလို႔ရတ့ဲ ကိုယ္တို႔ၿမိဳ႕ထဲ ကားအေကာင္းစားႀကီးေတြ တဝီဝီျဖတ္သန္းသြားလာေနတ့ဲ ကိုယ္တို႔ၿမိဳ႕ရ႕ဲေန႔ရက္ေတြကိုလည္း ကိုယ္ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနခ့ဲတယ္။ စာေပေဟာေျပာပြဲတစ္ခုထဲ ဆရာေအာ္ပီက်ယ္ေျပာတ့ဲ နယ္စပ္ေဒ သတစ္ခုက တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ေဘာလံုးကြင္းဆယ္ကြင္းစာေလာက္ရိွတ့ဲသစ္လံုးပံုႀကီးအေၾကာင္းၾကားရေတာ့ အ့ဲဒီသစ္လံုး ပံုႀကီးေတြထဲမွာ ကိုယ္တို႔ၿမိဳ႕ကသစ္လံုးႀကီးေတြလည္းပါမွာပဲလို႔ကိုယ္ေတြးခ့ဲဖူးတယ္။ ကိုယ္တို႔ၿမိဳ႕အေနာက္ဖက္ကို ကိုယ္ ေရာက္ခ့ဲတုန္းက အစီးသံုးေလးဆယ္ေလာက္ရိွတ့ဲ သစ္လံုးတင္ကားတန္းႀကီးကို ကိုယ္ျမင္ရေတာ့ ၾကက္ေသေသ ကိုယ္ေငး ခ့ဲမိတယ္။ ညေနေစာင္းလမ္းမမွာ ကားတန္းႀကီးေရြ႕လ်ားေနပံုက ေျခာက္ျခားစရာေကာင္းတယ္လို႔ ကိုယ္ခံစားရတယ္။
သစ္လံုးကားႀကီးေတြျဖတ္ေမာင္းေနတာက ကိုယ္တို႔ျဖတ္သန္းေနတ့ဲ လမ္းမႀကီး မဟုတ္ပါဘူး။ ေ႐ွ႕ကေနေျမေကာ္ကားႀကီး က ေျမႀကီးေတြကို ထိုးခြဲ လမ္းေဖာက္ၿပီးထြက္ေပၚလာတ့ဲ ေန႔ခ်င္းျဖစ္ မိုးက်ေရႊကိုယ္ လမ္းမႀကီးေတြေပၚကေန သစ္လံုးကားႀကီးေတြျဖတ္သန္းေနၾကတာပါ။ ေရွ႕ဆံုးကေန ေျမေကာ္ကားႀကီးက ေျမႀကီးေတြထိုးေကာ္ၿပီးလမ္းေဖာက္သြားတ့ဲအခါ ေနာက္က ကားတစ္စီးက နာက်င္စြာေထာင္းေထာင္းထေနၾကတ့ဲ ဖုန္မႈန္႔ေတြကို သိပ္သြားေအာင္ေရေတြနဲ႔ ျဖန္းျပီး ေနာက္ ကကားတန္းႀကီးက မိစာၦေကာင္လိုေရြ႔လ်ားသြားတာပါပဲ။ မျမင္ဖူးတ့ဲျမင္ကြင္းကို ကိုယ္ေငးၿပီး အ့ဲဒီကားေတြက ဒီေန႔ တစ္ေန႔ပဲသြားတာလားလို႔ အ့ဲဒီေဒသကကိုယ့္မိတ္ေဆြကိုေမးမိေတာ့ မဟုတ္ဘူးေန႔တိုင္းပဲတ့ဲ။ ေနလံုးၾကီးက ေတာင္တန္း ေတြေပၚ ေမွးတင္ေနတ့ဲ အခ်ိန္။ တိမ္စိုင္ေတြက မီးေလာင္ကြၽမ္းေနသလို တရဲရဲေတာက္ပေနတ့ဲ ညေနခင္းေအာက္မွာ ေရြ႔လ်ားသြားတ့ဲ ကားတန္းႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး ဘာမွန္းမသိတ့ဲ လန္႔ထိတ္မႈကို ကို္ယ္ခံစားရတာေတာ့အမွန္ပဲ။ ဧရာမအုတ္ဂူႀကီး ေတြလို ကတံုးေျပာင္ေနတ့ဲေတာင္ကုန္းႀကီးေတြ ကိုယ္တို႔ၿမိဳ႕နယ္ထဲ လက္ညိႇဳးထိုးမလြဲေတြ႔လာရေတာ့တယ္။

ကိုယ္တို႔ၿမိဳ႕ရ႕ဲအေနာက္ေျမာက္ဘက္က ေနရာတေၾကာမွာ ေရႊထြက္တယ္ဆိုေတာ့ လူေတြန႔ဲယႏၱရားႀကီးေတြအလုအယက္ခ်ီတက္ၿပီး ႐ွာေဖြတူးဆြၾကတ့ဲပံုရိပ္ေတြကိုလည္း ကိုယ္မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ လူသူျပတ္လပ္တ့ဲေတာေတာင္ၾကားထဲ လူ သံ၊ စက္သံေတြ ပြဲေတာ္တမွ်ပဲ။ ကတံုးျဖစ္ေနတ့ဲ ေတာင္တခ်ဳိ႕ဟာ ခ်ဳိင့္ဝွမ္းႀကီးေတြအျဖစ္ေျပာင္းလဲသြားၾကရၿပီး ခ်ဳိင့္ဝွမ္း တခ်ဳိ႕ဟာ ေတာင္ကုန္းႀကီးေတြျဖစ္သြားၾကတယ္။ လူေတြဟာ မ်က္လွည့္ဆရာေတြပဲ။ ကြၽမ္းက်င္တယ္။ ရက္စက္တယ္။ တူးၾက ဆြၾက ႏွစ္ကာလေတြအၿပီးမွာ စစ္ေၾကာင္းက်ရြာေတြလို ဖြာလန္က်ဲက်န္ရစ္ခ့ဲတ့ဲေနရာကို ကိုယ္မၾကာခဏ သြားသြား ၾကည့္မိတယ္။ အရက္န႔ဲ မူးယစ္ေဆးန႔ဲ ေရႊန႔ဲေငြန႔ဲ အရင္ကပြဲေတာ္တမွ်စည္ကားခ့ဲတ့ဲေနရာဟာ အခုေတာ့ တစျပင္လို ေျခာက္ကပ္လို႔။ ေရႊမရိွေတာ့ ရိွတ့ဲသဲေတြ၊ ေက်ာက္ေတြကို အ႐ိုးမွာကပ္က်န္ေနတ့ဲအသားစေတြလို စားေသာက္ေနတ့ဲ လူတခ်ဳိ႕ န႔ဲေက်ာက္ခြဲစက္တခ်ဳိ႕သာ က်န္ေနရစ္ေတာ့တယ္။ စိမ္းစိုညိဳ႕မိႈင္းေနတ့ဲ ရႈခင္းေတြန႔ဲအဆက္အသြယ္ျပတ္ေတာက္သြားၿပီးတ့ဲေနာက္။ ေတာင္က်ေခ်ာင္းကေလးလည္း ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရ ဆိုးသြမ္းသြားေတာ့တယ္။

ကိုယ္တို႔ၿမိဳ႕ရဲ႕ အေနာက္ဖက္က ရြာေတြမွာအဝါေရာင္တေစၦေတြ ေပၚျပန္ၿပီဆိုတ့ဲသတင္းေတြ ထြက္လာျပန္ေတာ့။ လူေတြ ဟာ ႂကြက္ေတြျဖစ္သြားၾကတယ္။ ကိုယ့္အိမ္ေအာက္ကိုယ္ ေျမက်င္းတူးၿပီး ေရႊ႐ွာၾကတယ္တ့ဲ။ အိမ္တိုင္းရဲ႕ေအာက္မွာ ဂ လိုဏ္ေပါက္ေတြခ်ည္းပဲတ့ဲ။ ေရႊတြဲလဲ၊ ေငြတြဲလဲ၊ မူးယစ္ေဆးတြဲလဲ၊ ေလာင္းကစားတြဲလဲ။ အဆံုးေတာ့ အကုန္လဲကုန္ၾက တာပဲတ့ဲ။ စပါးခင္းေတြကို အထက္ေအာက္ေျပာင္းျပန္လွန္ၿပီး ေရႊ႐ွာၾကတယ္။ စက္ယႏၱရားမ်ား။ စက္ဆီေညႇာ္နံ႔မ်ား၊ ေခြၽး မ်ား၊ ေသြးမ်ား၊ ေလာဘရဲ႕ျပဇာတ္ေတြကို ကိုယ္ၾကားခ့ဲရတယ္။ ကိုယ္ျမင္ခ့ဲရတယ္။ နာမည္အမ်ဳိးမ်ဳိးန႔ဲ ကုမၸဏီေတြ။ ဒီေန႔ ဆင္းရဲသား မနက္ျဖန္သူေဌးေတြ။ ဒီကေန႔သူေဌး မနက္ျဖန္ သူဆင္းရဲေတြ။ ကိုယ္တို္႔ေငးၾကည့္ေနခ့ဲရတယ္။ ကိုယ္တို႔ ၾကား ခ့ဲၾကရတယ္။ စြန္႔ပစ္ေရဆိုးေတြက အိမ္ဝင္းေတြထဲအထိ တိုးဝင္ညစ္ေထးခ့ဲတာေတြ။ ဘာမွစိုက္ပ်ဳိးလို႔မရေတာ့တ့ဲ ေျမစာပံု လယ္ကြင္းေတြ။ မူးယစ္ေဆးရဲ႕သားေကာင္အျဖစ္ ႂကြင္းက်န္ေနရစ္တ့ဲ လူႀကီး၊ လူငယ္ေတြ။ တစ္ဖက္ႏိုင္ငံကို စားေသာက္ကုန္အျဖစ္ေရာက္ရိွသြားတ့ဲ ကြၽဲေတြ၊ ႏြားေတြ။ ဒါဂ်က္လန္ဒန္ရ႕ဲ ဝတၳဳထဲက စာသားေတြမဟုတ္ဘူး။ ဒါကိုယ့္ၿမိဳ႕အနီးတဝိုက္မွာ ျဖစ္ခ့ဲတ့ဲ အဝါေရာင္ဗိုင္းရပ္စ္ရ႕ဲကူးစက္မႈ၊ ဖ်က္ဆီးမႈေတြ။ လွပတ့ဲလယ္ကြင္းေတြအမ်ားႀကီး ျမင္ကြင္းကေပ်ာက္ကြယ္သြားခ့ဲၾကသလို၊ ေတာသူေတာင္သားရ႕ဲ႐ိုးသားမႈ၊ ျဖဴစင္မႈေတြလည္း ေပ်ာက္႐ွသြားခ့ဲၾကေတာ့တယ္။

ကိုယ္တို႔ၿမိဳ႕မွမဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့သယံဇာတေတြ က်င္ယူခံခ့ဲရတ့ဲ ကိုယ္တို႔ႏိုင္ငံႀကီးပါ က်န္းမာေရး ေဖာက္ျပန္ေန တာ ေသခ်ာပါတယ္။ သစ္ေတာေတြျပဳန္းကုန္ေတာ့ ရာသီဥတုခ်ိန္ခြင္လွ်ာလည္း မညီမွ်ေတာ့ဘူး။ ေခ်ာင္းေတြ၊ ေျမာင္းေတြ ကလည္း ေရႊသမားေတြေၾကာင့္ေကာကုန္ၾကေတာ့ေရေၾကာင္းေတြ အေျပာင္းအလဲျဖစ္ကုန္တယ္။ ေအးစက္လြန္းတ့ဲေဆာင္းတြင္းေန႔ညေတြ၊ ပူေလာင္လြန္းတ့ဲ ေႏြကာလေတြ၊ မထင္ရင္မထင္လို ရြာလိုက္၊ သည္းလိုက္၊ ရပ္လိုက္န႔ဲ အမ်ဳိးမ်ိ ဳ းျပသေနေတာ့တာပါပဲ။ စံခ်ိန္တင္ ေရႀကီးမႈျဖစ္စဥ္ အၿပီးမွာကိုယ္တို႔ၿမိဳ႕ နာမည္ကိုေျပာလိုက္ရင္ လူတိုင္းတန္းၾကသိတယ္။ ေရႀကီးတ့ဲၿမိဳ႕ မဟုတ္လားတ့ဲ။ အ့ဲဒီလို ေက်ာ္ၾကားမႈမ်ဳိးန႔ဲေတာ့ကိုယ့္ၿမိဳ႕ကို တြဲမမွတ္မိေစခ်င္ပါဘူး။ အေပၚမွာ ေျပာခ့ဲသလိုပဲ ဒီႏွစ္က မိုးပါးေတာ့ ေရမႀကီးဘူး။ ေရမႀကီးဘူးဆိုတာ အတိုင္းထက္အလြန္ စံခ်ိန္တင္ႀကီးတ့ဲေရ မဟုတ္ဘူးလို႔ ဆိုလိုတာပါ။ မိုးေလးနည္းနည္းရြာလိုက္တာန႔ဲ မိုးေရေတြစုၿပီး အိမ္ထဲဝင္၊ လမ္းေတြေပၚေက်ာ္တာေလာက္ကိုေတာ့ ကိုယ္တို႔ၿမိဳ႕မွာ ႐ိုးေန ပါၿပီ။ အထက္ပိုင္းမွာ မိုးမ်ားၿပီဆိုရင္လည္း ကိုယ္တို႔ၿမိဳ႕ေရႀကီးတာပါပဲ။ ေရခံရိွေနရင္ ေရထုကပိုမ်ားတာေပါ့။ ေရႀကီးလို႔ စာ သင္ေက်ာင္းေတြ ေန႔တစ္ပိုင္းေလာက္ပိတ္ေပးရတာကလည္း ကိုယ္တို႔ျမိဳ႕အတြက္ သိပ္ထူးဆန္းတ့ဲကိစၥေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ဒူးေလာက္၊ ေပါင္ေလာက္၊ ခါးေလာက္ရိွတ့ဲ ေရႀကီးမႈေတြက မိုးရာသီတိုင္း ကိုယ္တို႔ၿမိဳ႕မွာ ၾကံဳေတြ႔ေနရတာပါပဲ။

ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္တုန္းက ေႏြရာသီလည္း အခုေလာက္ ေႏြရာသီမဟုတ္ဘူး။ ေဆာင္းရာသီလည္း အခုလိုေဆာင္းရာသီ မဟုတ္ဘူး။ မိုးရာသီလည္း အခုလို မိုးရာသီမဟုတ္ဘူး။ အခု ကိုယ္တို႔ၿမိဳ႕ရ႕ဲေႏြရာသီဟာ ေႏြရာသီဆိုတာထက္ အဓိပၸါယ္ပိုမို ျမင့္မားၿပီး ေနမရထိုင္မရေအာင္ ပူတယ္။ ေဆာင္းရာသီဆိုလည္း မၾကံဳဖူးတ့ဲ အေအးဒီဂရီေတြန႔ဲ။ မိုးရာသီဆိုလည္း ဘာကိုမွ မွန္းဆတြက္ျပလို႔ မရေတာ့ဘူး။ အခု ကိုယ္တို႔ၿမိဳ႕နဲ႔အနီးတဝုိက္မွာ သစ္ပင္ႀကီးႀကီးမားမားန႔ဲေတာေတာင္ေတြမရိွေတာ့ဘူး။ အဝါေရာင္တေစၦေတြလည္း သိပ္မထြက္ေတာ့ဘူး။ ေျမစာပံုႀကီးေတြ။ က်င္းခ်ဳိင့္ႀကီးေတြ။ မူးယစ္ေဆးဝါးေတြပဲ က်န္ေနရစ္ ေတာ့တယ္။ ဘာမွစိုက္ပ်ဳိးလို႔မရတ့ဲလယ္ကြင္းေတြဟာ ရင္ဘတ္ဟင္းလင္းပြင့္လို႔။ စြန္႔ပစ္အညစ္အေၾကးေတြနဲ႔ အဆိပ္သင့္ ေနတ့ဲ ေခ်ာင္းေတြဟာ ခံုးထလို႔။ ဘာကိုမွလက္ေၾကာမတင္းေတာ့တ့ဲလူေတြဟာ ရီေဝလို႔ထံုထိုင္းလို႔။ ကိုယ္တို႔ၿမိဳ႕ရ႕ဲပြဲေတာ္ေန႔ရက္ေတြ ကုန္သြားေတာ့တာပဲလားလို႔ ကိုယ္ခဏခဏေတြးမိတယ္။ ညယ္တို႔၊ ေမာင္တို႔ အစရိွတ့ဲေဒသိယစကားသံန႔ဲ အတိတ္ကကိုယ္တို႔ၿမိဳ႕ရ႕ဲ ႐ိုးသားျဖဴ စင္မႈေတြဟာ ကုန္ဆံုးသြားတ့ဲ သယံဇာတေတြန႔ဲအတူ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကသလိုပါပဲ။ အထည္ႀကီးပ်က္ရ႕ဲ အိပ္မက္ဆိုးေတြန႔ဲကိုယ္တို္႔ၿမိဳ႕ဟာ အရာရာမႈန္မိႈင္းေနတယ္လို႔ ကိုယ္ထင္မိတယ္။

အခု ဒီစာကိုေရးေနတ့ဲ အခ်ိန္မွာပဲ မေန႔ညကရြာလိုက္တ့ဲ မိုးေရေတြေၾကာင့္ ကိုယ္တို႔ရပ္ကြက္ထဲေရေတြဝင္လာေနတယ္။ ဒီႏွစ္မိုးရာသီထဲ ဒီတစ္ခါေရႀကီးတာက အမ်ားဆံုးပါပဲ။ လူအႏၱရယ္ျဖစ္ႏိုင္ေအာင္ေတာ့ မဆိုးရြားေသးဘူးေပါ့။ ေရႏုတ္ ေျမာင္းႀကီးေတြ ေဖာ္ထားတာေၾကာင့္ သက္သာတယ္လို႔ေျပာရင္လည္း ရႏိုင္သလို။ ဒီႏွစ္မိုးအားနည္းတာေၾကာင့္မို႔လည္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဆိုလိုတာက အျပည့္အဝ စိတ္ခ်လို႔မရေသးဘူးလို႔ ကိုယ္ေတြးမိတာပါပဲ။ ကိုယ္တို႔အိမ္ေ႐ွ႕ကေျမာင္းႀကီးႏွစ္ေျမာင္းထဲေရေတြျပည့္လွ်ံေနတယ္။ ေရေတြကစီးမသြားဘဲ အီလည္ေနတာ မိုးရာသီစကတည္းကပါပဲ။ စနစ္တက် မရိွေသးတ့ဲ ေရေျမာင္းေတြေၾကာင့္ျဖစ္မယ္လို႔ကိုယ္ထင္ပါတယ္။ ေျမာင္းထဲကေရေတြကို စီးဆင္းသြားေစႏိုင္ေျမာင္းငယ္ေတြ လိုသ ေလာက္မရိွေသးလို႔ပဲလို႔ ကိုယ္ေတာ့ျမင္တယ္။ ဆိုင္ရာပိုင္ရာေတြ အလုပ္ကိုပိုမိုစနစ္က်ေအာင္လုပ္ကိုင္ရင္ ပိုေကာင္းတ့ဲ ရလာဒ္ထြက္လာမယ္လို႔ ကိုယ္ျမင္တယ္။ တျဖည္းျဖည္းခ်င္းတိုးလာတ့ဲ ေရေတြကိုေငးၾကည့္ေနရင္း ကိုယ္ေတြးေနမိတာက ကိုယ္တို႔ဟာ ကမာၻဦးလူသားေတြမဟုတ္ဘူးဆိုတာကိုပဲ။ ကိုယ္တို႔ငယ္စဥ္ကတည္းက အျမဲတမ္းရင္ဆိုင္ၾကံဳေတြ႕ေနရတ့ဲ မိုးရာသီကာလ ေရေဘးကို အခုလိုေခတ္ကာလမွာ အေကာင္းဆံုးေျဖ႐ွင္းႏိုင္တ့ဲ နည္းလမ္း ရိွကိုရိွရေတာ့မယ္လို႔ ကိုယ္ျမင္ တယ္။ သဘာဝေဘးကို တားဆီးမရႏိုင္တာ ကိုယ္သေဘာေပါက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သိပ္အားမႀကီးတ့ဲ သာမာန္ေရႀကီးေရလွ်ံမႈေလာက္ကိုေတာ့ ကိုယ္တို႔ၿမိဳ႕ဟာကမာၻဦးလူေတြလို ေခါင္းငံု႔ခံေနဖို႔ မလိုဘူး မဟုတ္လား။ ျပႆနာတစ္ခုမွာ ေမးခြန္း ေတြထက္ အေျဖကို႐ွာႏိုင္ဖို႔ ပိုမိုလိုအပ္ပါတယ္။ ၾကံဳလာမယ့္ သဘာဝေဘးအႏၱရယ္အတြက္လိုအပ္တ့ဲျပင္ဆင္မႈ၊ ခိုင္မာတ့ဲ ခုခံမႈေတြ လိုအပ္တယ္ မဟုတ္လား။ ဒါမ်ဳိးမွ တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ ေခတ္န႔ဲအညီဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္တယ္လို႔ ေျပာလို႔ရမယ္လို႔ ကိုယ္ထင္တယ္။ ကိုယ္တို႔ၿမိဳ႕အေၾကာင္း ကိုယ္ေတြးမိတာေတြပါပဲ။ ကိုယ့္လိုအေတြးမ်ဳိးကိုကိုယ့္ထက္တတ္သိနားလည္သူ ေတြ ေတြးမိပါေစလို႔လည္းကိုယ္ဆုေတာင္းမိတယ္။ ကိုယ္တို႔ၿမိဳ႕လိုမ်ဳိး တျခားဘယ္ႏွစ္ၿမိဳ႕ရိွေနေသးသလဲ။ သယံဇာတ က်ိန္ စာမွာ ကိုယ္တို႔အတြက္အဆိပ္ေျဖေဆးေတြကို ေဖာ္စပ္ေပးႏိုင္ရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္ေလမလဲ။

လင္းသက္ၿငိမ္