ခင္ေဇာ္မုိး ● အေရာင္ရင့္ရင့္ အလြမ္းမ်ား

ခင္ေဇာ္မုိး ● အေရာင္ရင့္ရင့္ အလြမ္းမ်ား
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၁၇၊ ၂၀၁၈

ဒီေန႔ရြာေနတဲ့မိုးက ငယ္ငယ္ကၾကည့္ဖူးတဲ့ ျဖဴမဲ႐ုပ္႐ွင္ေပၚက မ်က္ႏွာျပင္လို အမႈန္မႊားေတြ ထေနသလိုမ်ဳိး ေလးပါ။ အပူလြန္ကဲတဲ့ အရင္ေန႔ရက္ေတြအၿပီးမွာ မိုးေအးေအးေလးျဖစ္ေနၿပီး တစ္ခါတစ္ခါ မိုးအမႈန္အမႊားေလးေတြ က်လာတတ္တဲ့ ဒီကေန႔ကို နတ္ဘံု နတ္နန္းနဲ႔ ႏႈိင္းလိုက္ခ်င္ပါေသးတယ္။

စာအုပ္ဖတ္ေနရင္းပဲ ကြၽန္မစိတ္ေတြဟာ အိမ္ေ႐ွ႕လမ္းမဆီကို ႐ုတ္တရက္ လြင့္စင္သြားတယ္။ငယ္ဘဝဆီကို လြင့္စင္သြားျခင္းဆိုရင္ ပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္။တစ္ႏွစ္လံုးမွ ဝါတြင္းရက္၊ဝါတြင္းရက္ေတြထဲမွ ဥပုသ္ေန႔ကေလးသာ ျမင္ရ ၾကားရတဲ့ ျမင္ကြင္းနဲ႔ အသံေတြေပါ့။ရြာကေတာ့ ဆြမ္းေတာ္ႀကီးခံ လွည့္တယ္လို႔ေခၚၾကတယ္။ ဥပုတ္သည္ ေယာက်္ား ႀကီးေတြက တန္းစီလွည့္လည္ၿပီး ေ႐ွ႕ဆံုးမွာ ေၾကးစည္းခတ္သူနဲ႔ နဝကမၼအလွဴ ခံဖလားကို ပိုက္ထားၾကတယ္။ ဥပုသ္သည္ေတြရဲ႕အဆံုးမွာ ဒိုးပတ္တီးသူရယ္၊ေမာင္းတီးသူရယ္ေပါ့။တစ္ခါတေလ ႏွဲမႈတ္သူလည္း ပါတတ္တယ္။ဒါနဲ႔ ေမာင္းဆိုတာ အလွဴ ဆိုင္းေတြမွာ ထုတဲ့ေမာင္းမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ ေၾကးပတၱလားခြက္ကေလးေတြ အမ်ားႀကီးတြဲထားတဲ့ တူရိယာကို ရြာကေတာ့ "ေမာင္း"လို႔ေခၚၾကတယ္။အဲ့ဒီေမာင္းမွာပါတဲ့ ေဘး တစ္ဖက္တစ္ခ်က ္ႀကိဳးကြင္းကို လူ ႏွစ္ေယာက္ က ပခံုးတစ္ဖက္စီကို တင္ခ်ိတ္ေပးထားရၿပီး တီးတဲ့လူကလည္း သြားရင္းလာရင္း မတ္တပ္ရပ္တီးရတာပါ။

ဒိုးပတ္နဲ႔ေမာင္းပဲတီးတယ္ဆိုေပမယ့္ ၿမိဳင္လို႔ပဲ။ဒီတူရိယာသံကို အခုထိ ခ်စ္တုန္းပဲ။ငယ္ငယ္ကဆိုရင္ ရြာတစ္ပတ္ လွည့္တဲ့ ေနာက္မွာလိုက္ၿပီး နားေထာင္ၾကတာေပါ့။ခုလည္း ကေလးတခိ်ဳ႕ဟာ ကြၽန္မတို႔ငယ္ငယ္ကလို တေကာက္ ေကာက္ လိုက္တတ္ၾကတုန္းပါပဲ။

ကေလးေတြ ေခ်ာ့ေမာ့မရငိုေနရင္ေတာင္ "ငိုေနရင္ ဆြမ္းေတာ္ႀကီးခံ လိုက္မျပဘူးေနာ္"လို႔ ေျပာတဲ့အခါ တိတ္သြားတတ္တယ္။ညေနဘက္မွာ လွည့္တတ္တဲ့ ဆြမ္းေတာ္ႀကီးခံကို မၾကည့္ရမွာ စိုးၾကတယ္ေလ။အိမ္ကေန လႉမယ့္ အလႉေငြကို အေမ့ကိုမလႉခံဘဲ အေမ့ဆီကယူၿပီး ကိုယ္ သြားထည့္ရမွ ေက်နပ္တာမ်ဳိးေပါ့။ဥပုသ္သည္ေတြ ေပးတဲ့ ဆုေတာင္းကလည္း အခုခ်ိန္ထိ နားေထာင္လို႔မ႐ိုးႏိုင္ပါဘူး။ စိတ္လႈပ္႐ွားမႈေၾကာင့္ စာကို ဆက္ဖတ္လို႔ မရေတာ့ဘူး။႐ုတ္တရက္ႀကီး ကေလးဘဝကို လြမ္းလာမိတယ္။ေဖ်ာ့ေတာ့သြားတဲ့ ရြာဓေလ့တခ်ဳိ့ကို ကြၽန္မ သိပ္ ႏွေျမာေနမိတယ္။ေနာက္ဥပုသ္ႏွစ္ပတ္ဆိုရင္ သီတင္းကြၽတ္ၿပီေပါ့။ကြၽန္မတို႔ငယ္ငယ္က ရြာသီတင္းကြၽတ္ပြဲက သိပ္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္လို႔ ထင္တယ္။တရြာလံုး႐ွိတဲ့ လူငယ္လူႀကီးေတြက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဝန္းနဲ႔ ျပည့္လ်ွံ လို႔ပဲ။ လျပည့္ေန႔ညမွာ ဆီးမီးတစ္ေထာင္ပူေဇာ္ၿပီး ဆရာေတာ္ရဲ႕ဆံုးမျသဝါဒကို နာယူၿပီးတဲ့အခါမွ မီးပံုးပ်ံေတြ လႊတ္ဖို႔ စတာ။ရြာအေခၚေတာ့ မီးအံုေပါ့။မီးအံုတစ္လံုးတိုင္းမွာ ေငြတို႔၊ထုတ္စာတို႔ထည့္တတ္ၾကတယ္။ထုတ္စာဆိုတာ ဆန္ ဘယ္ႏွျပည္နဲ႔ ေငြဘယ္ေလာက္ကို ဆရာ့ေတာ္ထံမွာ ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္သူ ဘယ္ဝါထံမွာ ထုတ္ယူလွည့္ပါလို႔ ေရးလိုက္တာမ်ဳိးေပါ့။

မီးအုံေတြကို ေလးငါးဖြဲ႔ေလာက္က တာဝန္ယူလႊတ္ၾကတာ။တစ္ဖြဲ႔ကို ေယာက်္ားေတြ ေလးငါးေယာက္ ေပါ့။ ေမ်ာက္ထိုင္ခံုေတြေပၚကတက္ၿပီး မီးအံုထိပ္ကို ကိုင္သူကကိုင္၊မီးအံုႏႈတ္ခမ္းဝိုင္းကိုလည္း လူႏွစ္ေယာက္ေလာက္ ကိုင္ထားၾကရၿပီး ေလဝၿပီဆိုမွ မီးဇာကို မီးညႇိလိုက္တယ္။မီးအံုေလဝဖို႔ကိုလည္း ျမႇင့္လိုက္၊ႏွိမ့္လိုက္လုပ္ၿပီး အ႐ွိန္ ရၿပီဆိုမွ လႊတ္လိုက္ေတာ့တာ။လက္ကလႊတ္လိုက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ေက်ာင္းဝန္းအျပည့္႐ွိလူေတြက "ေဟး"လို႔ သံ႐ွည္ဆြဲ ေအာ္ရင္း လက္ခုပ္လက္ဝါးေတြ အားက်မခံတီးၾကေတာ့တာပဲ။

ရြာမွာေတာ့ လျပည့္ေန႔ကိုထက္ လျပည့္ေက်ာ္တစ္ရက္ေန႔မွ အိမ္တိုင္းမီးေတြထြန္းၾကတာ။ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို မသြားခင္ အိမ္ကို ဖေယာင္းတိုင္မီးေတြ ပူေဇာ္ၾကတယ္။ အိမ္ျပတင္းေပါက္ေတြ၊ အိမ္အဝင္ေတြ၊ စက္ေတြ၊ ေရတြင္း ေတြ၊ႏြားေတြက အစ မီးပူေဇာ္ၾကတယ္။အိမ္ျခံစည္း႐ိုးအဝင္ေတြမွာလည္း ဖေယာင္းတိုင္ေတြ ထြန္းၾကတာေပါ့။ လ်ွပ္စစ္မီးေတြ လွ်ံက်ေနတဲ့ ၿမိဳ႕ေတြရြာေတြနဲ႔ မလဲႏိုင္တဲ့ျမင္ကြင္းကေလးပါပဲ။ငယ္ငယ္က အဲ့သလို အိမ္အဝင္က ျခံစည္း႐ိုးတိုင္ေပၚထြန္းညႇိထားတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္ေလးေတြကို မီးလိုက္မႈတ္ၾကတယ္။တစ္ခါတေလ ျခံစည္း႐ိုးထိပ္က မီးထြန္းစဖေယာင္းတိုင္အ႐ွည္နဲ႔ ကိုယ့္ဆီကဖေယာင္းတိုင္အတိုနဲ႔ လိုက္ၿပီးလဲထြန္းၾကတယ္။အိမ္႐ွင္ေအာ္တဲ့အခါ ေျပးၾကတာေပါ့။တကယ့္ကို ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့ၾကတယ္။ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္အေဖာ္ တသိုက္ရဲ႕ အိမ္ကလူႀကီးေတြကို တစ္အိမ္ဆင္းတစ္အိမ္တက္ မီးကန္ေတာ့ၾကတယ္။ဆုေပးတဲ့အခါ "ေပးတဲ့ဆုနဲ႔ျပည့္ပါေစ"လို႔ ျပန္ေျပာခဲ့ၾကတယ္။
အဲလို မီးကန္ေတာ့ဖို႔ ဖေယာင္းတိုင္ထည့္ၿပီး ထြန္းစရာ ဆီမီးခြက္ကေလးေတြ ႐ွာမရတဲ့အခါဆို စိတ္ မၾကည္ၾကေတာ့ ဘူး။ဖေယာင္းတိုင္ကို ဆီမီးခြက္ကေလးထဲ ထည့္ထြန္းမွ ပိုလွတယ္လို႔ထင္တာ။ဘယ္လိုမွ႐ွာမရတဲ့အဆံုးဆို ထြန္သြားအတိုေတြကို ေကာက္ယူၿပီး အဲ့ေပၚကို တင္ထြန္းလိုက္ရတယ္။

ကြၽန္မတို႔ငယ္ငယ္က ေခတ္အထဆံုး ေျဗာက္က အနီေရာင္စကၠဴ ပတ္ထားၿပီး မီးညႇိစရာ ႀကိဳးစကေလး ပါတဲ့ ေျဗာက္ေတြ။ၿပီးေတာ့ တဖ်တ္ဖ်တ္ျမည္တဲ့ ႀကိဳးေျဗာက္ကေလးေတြ။မီး႐ွဴးတိုင္ဆိုရင္ ေစ်းႀကီးလို႔ ကြၽန္မတို႔ ကေလး ေတြ မဝယ္ႏိုင္ၾကဘူး။ၿပီးေတာ့ လက္တစ္လံေလာက္႐ွည္ၿပီး တစ္႐ွဴး႐ွဴးထြက္တတ္တဲ့ မီး႐ွဴးတုတ္ေတြဆိုတာ ရြာက ဘုန္းႀကီးတပည့္ ဦးဇင္းေတြေလာက္ပဲ ဝယ္ေဖာက္ႏိုင္ၾကတာရယ္ပါ။ကြၽန္မတို႔တေတြက အရြယ္မတိုးမယိမ္းပဲကြာတဲ့ အစ္ကိုေတြလုပ္တတ္ၾကတဲ့ ငရဲမီးလုပ္တာကိုလည္း ရင္သပ္႐ွဳေမာၾကည့္ခ်င္ၾကတယ္။

ငယ္ငယ္က သတင္းကြၽတ္ပြဲနီးလာၿပီဆိုရင္ အိမ္ရဲ႕ဖေယာင္းတိုင္မီးတင္ထြန္းတတ္တဲ့ေနရာေတြကို ေပ်ာ္က်သြားတဲ့ ဖေယာင္းစက္အခ်ပ္ေတြရေအာင္ ႐ွာပံုေတာ္ဖြင့္ေတာ့တာပဲ။ပံုက်ေနတဲ့ ဖေယာင္းစက္ေတြကို တုတ္ကေလး ဒါမွ မဟုတ္ ခဲခြၽႏ္ဓားကေလးနဲ႔ ျခစ္ယူတယ္။ၿပီးရင္ သေဘၤာပင္က သေဘာ႐ိုးလွလွကို ေရြးခ်ဳိးထားတယ္။ ဖေယာင္းစက္ ေတြကို အိုးအပဲ့တစ္ခုထဲ ထည့္ၿပီး အရည္ေပ်ာ္ေအာင္ ႀကိဳတယ္။သေဘၤာ႐ိုးကို လိုခ်င္သေလာက္သာ ခ်ဳိးျဖတ္ထားၿပီး အပ္ခ်ည္သံုးေလးငါပင္ပူးကို ထည့္ထားတာ။အဲ့ဒါမွ ဖေယာင္းရည္ေတြကို သေဘာၤ႐ိုးထဲ ေလာင္းထည့္ လိုက္တယ္။ အရည္ခဲေလာက္ၿပီဆိုမွ သေဘၤာ႐ိုးကို ခြာလိုက္တယ္။ဒါဆိုရင္ မီးထြန္းလို႔ရတဲ့ အေရာင္အိုအို ဖေယာင္းတိုင္ ကေလး ေတြ ရလာေတာ့တယ္ေပါ့။ ကြၽန္မတို႔ငယ္ငယ္က အခုလို ေနေရာင္ျခည္ျပားေတြ မ႐ွိဘူးေလ။ေရနံဆီမီးခြက္ေခတ္။ ဖေယာင္းတိုင္ ဝယ္ခ်င္ရင္ တစ္ရြာေက်ာ္ရြာထိ သြားဝယ္ၾကရတာ။သီတင္းကြၽတ္မီးထြန္းဖို႔ကို တာဝန္က် ဆယ္အိမ္ ေခါင္း တစ္ေယာက္က တစ္ရြာလံုးကိုသဒၶါေၾကးအလႉခံၿပီး ဖေယာင္းတိုင္ေတြဝယ္တယ္။ မီးထြန္းပြဲ ညေရာက္မွ ေက်ာင္းလာသမ်ွ လူအားလံုးကို မီးပူေဇာ္ဖို႔ သံုးေလးတိုင္ဆီ ေဝေပးတယ္။ငယ္ငယ္က အဲ့သလိုဖေယာင္းတိုင္႐ွားေတာ့ သီတင္းကြၽတ္က်ရင္ ဖေယာင္းတိုင္ေပါေပါကိုင္ခ်င္ေတာ့ ကြၽန္မတို႔ကေလးငယ္ေတြက သစ္ေဘၤာ႐ိုးနဲ႔ဖေယာင္းတိုင္ လုပ္ေလ့႐ွိၾကတယ္။ငယ္ဘဝနဲ႔ ရြာဓေလ့ေတြက ႏံုခ်ာခဲ့တယ္ဆိုရင္ေတာင္ ႏွစ္လိုဖြယ္႐ွိေနခဲ့တယ္။အခု ေနာက္ပိုင္း ႏွစ္ေတြမွာ ငယ္ငယ္က သတင္းကြၽတ္ပြဲလို အုန္းအုန္းႂကြက္ႂကြက္ ေပ်ာ္စရာမေကာင္းေတာ့ဘူး။သေဘၤာ႐ိုးနဲ႔ ဖေယာင္းတိုင္လုပ္တတ္တဲ့ကေလးေတြ မ႐ွိၾကေတာ့သလို ကြၽန္မတို႔ငယ္ငယ္ကလို ဖေယာင္းတိုင္ကေလးေတြကို မက္ေမာေန႐ွာတဲ့ ကေလးေတြမ႐ွိၾကေတာ့ဘူး။အိမ္ျခံစည္း႐ိုးထိပ္က ဖေယာင္းမီးကေလးကို အတိုနဲ႔အ႐ွည္ လာလဲ တတ္တဲ့ ကေလးငယ္ေတြမေတြ႔ရသလို မီးမႈတ္တမ္းေဆာ့ဖို႔ ရင္ခုန္ေနတဲ့ကေလးေတြလည္း မေတြ႔ရေတာ့ဘူး။

ကြၽန္မတို႔ငယ္ဘဝေလးကို ကြၽန္မလြမ္းလိုက္တာ။အခု ကြၽန္မအလြမ္းဟာ အေရာင္တစ္ခုအေနနဲ့ဆိုရင္ အေရာင္ရင့္ရင့္ အလြမ္းပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

ခင္ေဇာ္မိုး