စုိင္းဝင္းျမင့္ ● ရန္ကုန္ကဗ်ာ

စုိင္းဝင္းျမင့္ ● ရန္ကုန္ကဗ်ာ
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၈၊ ၂၀၁၈

မုိးမခ အတြဲ (၅)၊ အမွတ္ (၁) ၂၀၁၈၊ ေမလထုတ္မွ ျပန္လည္ေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္သည္။

လူဟာ လူကို တိုးေဝွ႔သြားလို႔
ဘယ္မွမေရာက္ဘူးဆိုတာ မသိၾကဘူး ။

အရာရာကို ဝင္တိုက္သြားၿပီး
ကိုယ္ေ႐ွ႕ေရာက္သြားၿပီထင္ေနတာ
ကိုယ္ၿပိဳလဲသြားတာလည္း
ကိုယ္မသိၾကဘူး ။
ဘယ္မွမသြားတဲ့လူေတြက
လမ္းေပၚေရာက္လာ
ဘဝတေလွ်ာက္လံုး
တသြားတည္းသြား
ကိုယ္တို္္႔မွာ
အျပင္တခါထြက္ဖို႔ကို
စဥ္းစားေနရတယ္ ။

ကိုယ့္အရိပ္ေနာက္
ကိုယ္ျပန္လိုက္လို႔မရ
အရြယ္ေရာက္ၿပီးသားဆိုလည္း
အေမက သားသမီးကို စိတ္မခ်
ကြၽန္ေတာ္လည္း
ကိုယ့္ခ်စ္သူေနာက္
ကိုယ္ေပ်ာက္လိုက္သြားခ်င္ရဲ႕ ။

ဇာတိရပ္ရြာ အားလံုးျပန္တဲ့အခါ
ကိုယ္ဟာ အမိေျမမွာ အျမဲက်န္လို႔
ရန္ကုန္သားနဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ဟာ
ျပန္စရာလမ္းမ႐ွိ
ဘယ္မွဆက္သြားစရာမ႐ွိ
အိမ္မ႐ွိဘဲ ေခြးေငးေနတယ္။ ။

စိုင္းဝင္းျမင့္
၁၂၊ ၁၊ ၂၀၁၈