ေက်ာ္ေက်ာ္ (ျမရည္စမ္း) ● ေသျခင္းမ်ား

ေက်ာ္ေက်ာ္ (ျမရည္စမ္း) ● ေသျခင္းမ်ား
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၁၈၊ ၂၀၁၈

မုိးမခ အတြဲ (၅)၊ အမွတ္ (၁) ေမ၊ ၂၀၀၈ ထုတ္ မဂၢဇင္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္သည္။

(၁)
ေသျခင္းတရားကို ပထမဆံုးျမင္ခဲ့ဖူးသည္မွာ အသက္ရွစ္နွစ္အ႐ြယ္၊ ၃ တန္းေက်ာင္းသားဘဝက ျဖစ္၏။ အတန္းတူ သူငယ္ခ်င္းမိန္းကေလးတစ္ဦး ဖ်ားနာၿပီး ဆံုးပါးသြားသည္။ ေျမခ်မည့္ရက္တြင္ အတန္းပိုင္ ဆရာမနွင့္ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္တန္းလံုး သူငယ္ခ်င္း၏အိမ္သို႔ သြားၾကသည္။ သူ႔ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားနွင့္ေမာင္ႏွမမ်ား ငိုေႂကြးေနၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို ့အားလံုးလည္း ငိုမဲ့မဲ့မ်က္ရည္ဝဲေနၾကသည္။

ေခါင္းတလားက ေသးေသးေလး ။သူမ၏ သက္မဲ့ခႏၶာေဘးတြင္ အသက္ရွင္စဥ္က ေဆာ့ကစားခဲ့ေသာ ဘိုမရုပ္ကေလးနွင့္ဆီးေပါင္းထုပ္ေလးကိုလည္း ထည့္ေပးထားတာ ျမင္ေတြ႔ရသည္။ အတန္းပိုင္ဆရာမက အမိန္႔စာျပန္တမ္းဖတ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မ်က္ရည္က်ၾကရသည္။ သူမသည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔နွင့္မသက္ဆိုင္ေတာ့ဟု ဆရာမေျပာလိုက္သံက ေႂကြလုလုမ်က္ရည္မ်ားကို ေႁခြခ်လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ေနာက္ေတာ့လည္း တစ္တန္းၿပီးတစ္တန္းတက္လာၾကရင္း၊တစ္နွစ္ၿပီး တစ္နွစ္ေျပာင္းရင္း၃တန္းနွစ္က ဆံုးပါးသြားသည့္ သူငယ္ခ်င္းမေလးကို တျဖည္းျဖည္းေမ့သြားၾကပါသည္။

အဘြား၏ ေမာင္ျဖစ္သူ အဘိုးေလးဆံုးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္၅တန္းေက်ာင္းသားျဖစ္ေနၿပီ။ထိုေန႔သည္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ျဖစ္သည္။ အဘိုးေလးတို႔မိသားစုနွင့္ကြၽန္ေတာ္တို႔က အေပၚထပ္ေအာက္ထပ္ေနၾကသည္။ေက်ာင္းပိတ္ရက္ျဖစ္သျဖင့္ အိပ္ယာမွမထေသးပဲ ထရံေပါက္မွအလင္းေရာင္ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ကာတြန္းဖတ္ေနသည္။ေအာက္ထပ္မွ ငိုသံမ်ားၾကား၍ နားစိုက္ေထာင္မိမွ အဘိုးေလးဆံုးမွန္းသိသည္။မ်က္နွာမသစ္ေတာ့ပဲ အိမ္ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းသြားမိသည္။လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္ေနၾကတာေတြ႕ရသည္။အဘိုးေလးသည္ ျမန္မာေဆးဆရာတစ္ဦးျဖစ္သျဖင့္ သူေဆးကုေပး၍ သက္သာရာရသြားၾကေသာ လူမ်ားက နွေျမာေနၾကပံုရ၏။ ထိုစဥ္က အဘိုးေလးအတြက္ အုတ္ဂူမတည္နိုင္ပါ။ရိုးရိုးသာ ေျမခ်ရသည္။"ဆရာဘို" ဟု ကြၽန္းျပားေပၚတြင္ သေဘၤာေဆးျဖင့္ေရးၿပီး မွတ္တိုင္လုပ္ၾကသည္။

အသုဘတြင္ လူအေတာ္စည္ပါသည္။ ကြယ္လြန္သြားၿပီး ေနာက္ပိုင္းအထိလည္း ေနမေကာင္းထိုင္မသာျဖစ္သူမ်ားက သူ႔အေၾကာင္း ျပန္ေျပာၾကရင္း သတိတရျဖစ္ၾကသည္။

ဆယ္စုနွစ္၂ ခုနီးပါး သူ႔ကိုလြမ္းတၾကသူ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ေတြ႔ခဲ့ရသည္။

အဘိုးေတြအေၾကာင္းစကားဆက္ေျပာရလ်ွင္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အဘြား၏ေယာက်္ား၊ကၽြန္ေတာ့္အေမ၏ ဖခင္ျဖစ္သူ အဘိုးအေၾကာင္း ပါရေတာ့မည္။ ထိုအဘိုးက ကြၽန္ေတာ္မေမြးေသးမီအေ၀းႀကီးထဲက ဆံုးပါးသြားျခင္းျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ့္ေမေမပင္ ကေလးဘ၀ရွိေသးသည္။ ကြၽန္ေတာ္ငယ္ဘ၀က အဘြားနွင့္အတူအိပ္သျဖင့္ ထိုအဘိုးအေၾကာင္းကိုကား ညအိပ္ရာဝင္ပံုျပင္အျဖစ္ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ၾကားခဲ့ရသည္။ ညအိပ္ရာဝင္ ပံုျပင္အျဖစ္ငယ္ဘဝကယူဆထားေသာ္လည္း ႀကီးလာေလေလ တကယ္ျဖစ္ရပ္မ်ားဟု သိလာေလေလ ျဖစ္၏။

ထိုအဘိုးက နယ္ခ်ဲ့လက္ေအာက္မွ ျမန္မာျပည္ မလြတ္ေျမာက္မီ ခရိုင္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ အေမရိကန္တပ္မေတာ္ ၁၀၁ တပ္ဖြဲ႔တြင္ အမႈထမ္းၿပီးေျမေအာက္ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ခဲ့ဖူး သည္။ စစ္ေလယာဥ္ေပၚမွ ေလထီးျဖင့္အႀကိမ္ႀကိမ္ခုန္ခ်ခဲ့ဖူးသလို အေျမာက္တပ္တြင္အမႈထမ္း၍ ဖက္ဆစ္ေလယာဥ္မ်ားကိုလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ပစ္ခတ္ခဲ့ဖူးသည္။ ကင္ေပတိုင္စစ္တပ္မွ ဂ်ပန္မ်ားၾကား ထဲလည္း မေၾကာက္မ႐ြံ႕ျဖတ္သြားျဖတ္လာလုပ္ခဲ့ဖူးသည္။ အဘိုးမလုပ္သည့္ အလုပ္တခုကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္နားေထာင္ခဲ့ရဖူးသည္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ကာလအေျပာင္းတြင္ အလင္းဝင္ၿပီး 'ကၽြန္ေတာ္ လက္နက္ခ်' မလုပ္ခဲ့။ ယံုၾကည္ရာအတိုင္း ဆက္လွမ္းခဲ့သည္။ ေမာ္ကြန္းဝင္တံဆိပ္ကို အဘိုးမမက္ေမာခဲ့ရွာ ။က်န္းမာေရးခ်ိဳ႕တဲ့၍ ေသြးဝမ္းေရာဂါျဖင့္ အဘိုးကြယ္လြန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေမေမပင္ ေက်ာင္းမေနရေသးဟု နားေထာင္မွတ္သားခဲ့ရဖူးသည္။ မျမင္ဖူးလိုက္သည့္ အဘိုး၏ကြယ္လြန္ျခင္း ကို ကၽြန္ေတာ့္မွာ 'က်ဆံုးျခင္း'ဟုမွတ္ယူမိခဲ့သည္။

ေသျခင္းမ်ားကို အံုနွင့္က်င္းနွင့္ ပထမဆံုးေတြ႔ဖူးသည္မွာ ၁၉၈၈ ခုနွစ္ အေရးေတာ္ပံုကာလအတြင္းမွာ ျဖစ္၏။ သက္မဲ့ခႏၶာမ်ားကို ရုပ္ျမင္သံၾကားမွာေတြ႔ေနရသလို မ်က္ျမင္ဒိ႒လည္း ေတြ႔ခဲ့ရသည္။အသက္နွင့္ခႏၶာအိုးစားကြဲရံုမွ်မက ဦးေခါင္းနွင့္ကိုယ္ခႏၶာ အိုးစားကြဲေနသည့္ အနိ႒ာရံုမ်ားကိုလည္း ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ ကၽြန္တာ္ေနထိုင္ရာ ဆင္ေျခဖံုးအရပ္ရွိ လမ္းက်ဥ္းေလးထဲမွ မနက္ပိုင္းအခ်ိန္၌ ရန္ကုန္ထဲသြားၿပီး ျပန္ေရာက္မလာၾကေတာ့သူမ်ားအေၾကာင္းကို ၾကားေနရသလို မနိုင္မနင္းထမ္းလာေသာဆန္အိတ္ပိုင္းေလး ဘုတ္ခနဲပစ္ခ်ၿပီး ေသြးစက္လက္နွင့္ အသက္ထြက္သြားေသာ အိမ္နီးနား ခ်င္းေယာက်္ားႀကီးမ်ားကိုလည္း ထိ္တ္လန္႔အံ့ၾသဖြယ္ ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရဖူးပါသည္။ ထိုသို႔ျမင္ေတြ႔ေနရရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိတာ တခုရွိခဲ့သည္။ ဝမ္းနည္းထိတ္လန္႔ေသာ္လည္း ငိုေႂကြး ျခင္းကို သတိမရေတာ့။
အတန္းတူသူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕ ဆံုးပါးသြားေသာ္လည္း မ်က္ရည္မလည္တတ္ေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ၃ တန္းႏွစ္က သူငယ္ခ်င္းမေလးဆံုးပါးစဥ္က ကဲ့သို႔ အတန္းပိုင္ဆရာမမွ အမိန္႔စာျပန္မေပးနိုင္ေတာ့တာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။

(၂)
ကၽြန္ေတာ္ၾကားဖူးခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္ေလးတခုရွိပါသည္။ လြန္ခဲ့ေသာနွစ္အေတာ္ၾကာက ျမစ္ဝ ကၽြန္း ေပၚေဒသရွိ ႐ြာငယ္ေလးတစ္႐ြာတြင္ စာေပေဟာေျပာပြဲျပဳလုပ္သည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးမွေန၍ စာေရးဆရာမ်ား လာေရာက္ေဟာေျပာၾကသည္။ ထိုစာေရးဆရာမ်ားထဲတြင္ ေနာက္တေန႔မနက္လင္း လွ်င္ က်ဴရွင္သင္ရမည့္ စာေရးဆရာႀကီးလည္းပါခဲ့သည္။ စာေပေဟာေျပာပြဲၿပီးသည့္အခ်ိန္သည္ ထံုး စံအတိုင္း ညႀကီးမင္းႀကီးျဖစ္သည္။ က်ဴရွင္ခ်ိန္ပ်က္မွာ စိုးရိမ္သည့္ စာေရးဆရာႀကီးက ညတြင္းခ်င္ းျပန္ဖို႔ ႐ြာခံေတြကို ေမာ္ေတာ္စီစဥ္ခိုင္းသည္။ ထိုသို႔ေျပာေနသံကို ၾကားသည့္ စာေရးဆရာႀကီးတစ္ေယာက္က ျမစ္၀ကြၽန္းေပၚေရလမ္းခရီးကို မနက္လင္း၍ ျမင္ျမင္ထင္ထင္ရွိမွ သြားဖို႔ ၀င္ေျပာသည္။ က်ဴရွင္ခ်ိန္အတြက္ စိတ္ေစာေနသည့္ စာေရးဆရာႀကီး "...၊ေသမွာေၾကာက္လို႔လား" ဟု ျပန္ေျပာလို္က္မိသည္။ ထိုအခါ တားျမစ္ေဖ်ာင္းဖ်သည့္ စာေရးဆရာႀကီးက "ေၾကာက္လို႔မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္းေပၚမွာေနလာခဲ့တာပါ ။ လူဆိုတာ ဒီအတိုင္း မေသရဘူးဗ်။ က်ဆံုးရတာ" ဟု ျပန္ေျပာလိုက္သည္။

ေသဆံုးျခင္းနွင့္က်ဆံုးျခင္းကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာၾကည့္လွ်င္၊ ရပ္တည္သည့္ ရႈေထာင့္အေပၚမူတည္၍

အျမင္အမ်ိဳးမ်ိဳးေတာ့ ထြက္လာနိုင္ေလာက္သည္။

အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုစကားကို ေျပာသည့္ စာေရးဆရာႀကီးသည္ ေဆာင္းေနွာင္းတစ္ည၌ မေမ်ွာ္လင့္ဘဲ ကြယ္လြန္သြားခဲ့သည္။ ထိုအရာကိုပင္ ကၽြန္ေတာ္က က်ဆံုးသြားသည္ဟု မွတ္ယူထား ခဲ့သည္။ ပြင့္လင္းစြာ ၫႊန္းဆိုရလ်ွင္ အာဇာနည္ပုဂၢိဳလ္တေယာက္ကဲ့သို႔ က်ဆံုးျခင္း။ ထိုသတင္းၾကားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မ်က္ရည္ေဝ့သီခဲ့ရသည္။

ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေဖေဖဆံုးသည္။ မ်က္ရည္ဝဲရျပန္သည္။ အသက္အ႐ြယ္နွင့္ အေတြ႔အႀကံဳကသင္ၾကားရင့္မာခဲ့ေစျခင္းလည္း ျဖစ္နိုင္ေလာက္ေပသည္။ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ မ်က္ရည္မက်ခဲ့ေတာ့။ မ်က္ရည္က်မလာခဲ့ျခင္းအတြက္ကိုလည္း ထိုစဥ္က ဝမ္းနည္းမိျပန္ေသးသည္။ ျဖတ္သန္းရာလမ္းတြင္ေသျခင္းမ်ားကို မၾကာခဏေတြ႔ေနရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။ သို႔တည္းမဟုတ္ ျဖတ္သန္းေနရေသာ ေခတ္ကိုယ္တိုင္က ေန႔ျမင္ ညေပ်ာက္ေခတ္ ျဖစ္ေန၍လည္း ျဖစ္နိုင္ပါသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္နွစ္ျဖစ္သည့္ ၂၀၀၈ နာဂစ္တြင္ လူေပါင္းမ်ားစြာေသေၾကခဲ့ရသည္။ ထိုသူမ်ားအတြက္ က်ခဲ့ရ သည့္ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ား၏ မ်က္ရည္မ်ားကို စုစည္းထားလို႔ရမည္ဆိုပါက ဆယ္ဝင္ပံုးနွင့္ပင္ ဆံ့ခ်င္မွဆံ့ေပလိမ့္မည္။

(၃)
ဂ်ာနယ္စာမ်က္နွာမ်ားေပၚတြင္ ျဖစ္ေစ၊ လူမႈကြန္ယက္မ်ားေပၚတြင္ ျဖစ္ေစ ေသျခင္းမ်ားအေၾကာင္းကို ခပ္စိပ္စိပ္ေတ႔ြျမင္ေနရသည္။ မီးစာကုန္ဆီခမ္း၍ သက္တမ္းကုန္ၿပီး ႀကံဳဆံုံဳၾကရသည့္ ေသျခင္းသည္ သိပ္မထူးဆန္းလွေသာ္လည္း ဖေယာင္းတိုင္မီးေလျပင္းျပင္းေဝ့၍ ၿငိမ္းသလို ေသျခင္းမ်ားအတြက္ေတာ့ ထူးဆန္းလွပါသည္။ ထူးဆန္းေသာ္လည္း အံ့ၾသစရာမေကာင္းလွေတာ့ပါ။ ေသျခင္းအတြက္ မည္သူမွ် မမွန္းဆနိုင္သလို ျဖစ္ေနျခင္းသည္သာ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းလွပါသည္။

မေတာ္တဆမႈမ်ား၊ ဥပေဒကိုေပၚေပၚထင္ထင္ခ်ိဳးေဖာက္၍လုပ္ႀကံမႈမ်ား၊ သဘာဝေဘးအႏၲရာယ္မ်ား၊ ဆင္းရဲမြဲေတမႈမ်ား ေၾကာင့္ ေသျခင္းသည္ မီးပြိဳင့္မွလြတ္လိုက္ေသာ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္မ်ားသဖြယ္ အစုလို က္ အျပဳံလိုက္လာေနဆဲျဖစ္ပါသည္။ ထိုအထဲတြင္ ရင္နာစရာေကာင္းလွသည္မွာ အတိတ္က နွိပ္စက္ခံခဲ့ရေသာ ဒဏ္ရာအနာတရမ်ားေၾကာင့္ နွစ္ရွည္မမာ မက်န္းျဖစ္ၿပီး ေႂကြလြင့္ရသူမ်ားကို ျမင္ေတြ႔ ေန ေနရျခင္းျဖစ္၏။ ကြယ္လြန္ျခင္းလား ၊ဘဝနတ္ထံပ်ံလြန္ေတာ္မူျခင္းလား ၊ခရစ္ေတာ္၌အိပ္ေပ်ာ္ျခင္း လား ..စသျဖင့္ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ရာဘာသာတရားမ်ား၊ လူပုဂၢိဳလ္အေနအထားမ်ားမွသည္ ဆက္လက္ ေတြးေတာနိုင္သည့္ အခ်က္ရွိေနပါေသးသည္။ မိမိစံေပတံျဖင့္ မိမိဘာသာစိတ္ႀကိဳက္တိုင္း ၍ သာမန္ေသ ျခင္းေလာ၊ အာဇာနည္ကဲ့သို႔ က်ဆံုးျခင္းေလာဟု မွန္းဆနိုင္သည့္အခ်က္ျဖစ္သည္။ ထင္ျမင္ခ်က္သာ ျဖစ္ခြင့္ရွိမည္ဟုလည္း ကြၽန္ေတာ္ယူဆပါသည္။ သက္ဆိုင္ရာပုဂၢိဳလ္၏ သမိုင္း အခ်က္အလက္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပင္ဆင္ခြင့္မရွိပါ။ ကမၻာေပၚတြင္ လူသားတေယာက္အေနျဖင့္ သူ႔သမိုင္းကို သူကိုယ္တိုင္ေရး၍ ထားခဲ့ျခင္းအေပၚ ယုတ္မာပက္စက္ေသာ အႀကံျဖင့္ ျပင္ဆင္၍ ေနွာင္းလူတို႔အေပၚ အၫႊန္႔ခူးေသာ အျပဳအမူမ်ိဳးကို အာဏာရွင္မ်ားက အမ်ားဆံုး က်င့္ႀကံတတ္ ၾကပါသည္။

(၄)
ေသျခင္းမ်ားအေၾကာင္း ေတြးေတာရင္း မွန္ထဲသို႔ ၾကည့္မိသည့္အခိုက္အတန္႔တြင္ ေသျခင္းကိုေၾကာက္လန္႔ေနဟန္ရွိသည့္ မ်က္ဝန္းတစံုနွင့္ ဆံုေတြ႔လိုက္ရသည္။ သို႔တည္းမဟုတ္ ပစၥကၡျမင္ေတြ႔ေနရေသာ ေသျခင္းမ်ားကို ျဖစ္ေပၚေစခဲ့သူမ်ားအား စက္ဆုပ္ေနျခင္းလည္း ျဖစ္နိုင္ပါသည္။ အေရာင္ေတာက္ေနေသာ မ်က္ဝန္းကိုသရုပ္ခြဲၾကည့္ပါက ေၾကာက္လန္႔ေနျခင္းေတာ့ မျဖစ္နိုင္။

ေက်ာ္ေက်ာ္ (ျမရည္စမ္း)