(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၁၃၊ ၂၀၁၈
အတြဲ (၆)၊ အမွတ္ (၁) ဇြန္လ၊ ၂ဝဝ၈ ထုတ္ မဂၢဇင္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္သည္။
ေလရဲ႕ ရနံ႔ကိုက အတၱပါလြန္းတယ္။
ျမဴခိုးေတြ ေ၀ေနတဲ့ ေတာင္တန္းတစ္ခ်ဳိ႕ဟာ ေကာက္ေၾကာင္းမညီတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ မလံုျခံဳမႈနဲ႔ ၿငိမ့္ေညာင္းေနေပါ့။ ေဆးေပါ့လိတ္ကို ႏႈတ္ခမ္းေပၚ ေကာက္တင္လိုက္ရင္ပဲ စိမ္းေရႊေရႊအရသာက တစ္ကိုယ္လံုးကို ပ်ံ႕ႏွံသြားေတာ့တယ္။ ေရျပင္ က်ယ္ႀကီးရဲ႕ စိမ္းျပာေရာင္ အေရျပားေပၚမွာ သူနဲ႔ သူ႔ေလွကေလးဟာ မႊားေကာင္ ေလး တစ္ေကာင္လို လူးလိမ့္လို႔ ေနရွာတယ္။ သူ႔ရင္အုပ္က်ယ္က်ယ္ေတြေပၚမွာ တစ္စက္စက္ ယိုက်ေနတဲ့ ေခၽြးေတြက ေနေရာင္ျခည္ရဲ႕ စြန္႔ပစ္ခံမႈနဲ႔ ထပ္တူ။ ေလရဲ႕ စုပ္ယူခံ ရမႈနဲ႔ ထပ္တူ။
ေန႔ဟာ ေတာက္ပတဲ့ လြင္ျပင္ႀကီးတစ္ခုလို႔ပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဆံုးမွာ ဘာရွိမလဲလို႔ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ ေတြးဆလို႔ မရႏိုင္ေအာင္ ရုပ္သ႑ာန္ဆန္လြန္းတယ္။ အဆံုးဟာ ဘာလဲလို႔ သူ ခဏခဏ ေတြးမိတယ္။ ဘယ္သူမွ သူ႔လည္ပင္းကို မညစ္ထားပါပဲ ေၾကာက္လန္႔တၾကား မြန္းၾကပ္လာတဲ့အထိ။ အဆံုးဟာ ဘာမွ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျဖေလ်ာ့ခ်ပစ္လိုက္ကာမွ ငွက္ေမႊးေလးတစ္ခုလို အာကာသထဲထိ သူ လြတ္ေျမာက္သြားရေတာ့တယ္။ အျပာေရာင္ ပိုက္ကြန္ဟာ သူ႔ ေရွ႕မွာ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ပဲ။ လူတစ္စုရဲ႕ ၀မ္းေရးကို ေျဖရွင္းေပးဖို႔ သက္သက္ ပိုက္ကြန္ဆိုတဲ့ အမည္နဲ႔ ငါးေတြကို ဖမ္းေပးဖို႔ တည္ရွိခဲ့ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ အသက္မရွိတဲ့ ပိုက္ကြန္ဟာ အသံုးခ်ခံ သားသတ္လက္နက္တစ္ခုပဲ။ ပိုက္ေတြနဲ႔ ရက္လုပ္ထားတဲ့ သူ႔နံရိုးတစ္ေခ်ာင္းခ်င္းစီက ငါးေတြရဲ႕ လြတ္ေျမာက္ရာကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ပိတ္ဆို႔ပစ္လိုက္ႏိုင္တယ္။ ငါးေတြဟာ ပိုက္ကြန္ထဲေရာက္သြားတာနဲ႔ အျမီးေတြ တဆက္ဆက္တုန္။ အသက္ရွဴမ၀တဲ့ ေၾကာက္ရြံ႕မႈေတြနဲ႔ မ်က္လံုးေတြ ျပဴးေၾကာင္လို႔။ ပိုက္ကြန္ဟာ အျပာေရာင္မိုးသားေတြနဲ႔ အျပိဳင္ ငါးေတြအတြက္ မည္းညွိဳ႕ေနတဲ့ အျပာေရာင္တေစၦပဲ။
သူ႔ရဲ႕ အျပာေရာင္ တေစၦ။
နက္ေမွာင္တဲ့ ဆံပင္ေတြကို စုထံုးျပီး ရွည္ေမ်ာေမ်ာ မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ စိမ္းစိမ္းႀကီး စိုက္ၾကည့္ေနတတ္တဲ့ မိန္းမ။ နီရဲႏုေထြးတဲ့ စြဲမက္ဖြယ္ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို အဆမတန္ မဲ့ရြဲ႕ျပရင္း သူ႔ပခံုးသားညိဳညိဳေတြကို စိတ္မထင္ရင္ မထင္သလို ထုရိုက္ပစ္တတ္တဲ့ အဲ့ဒီ မိန္းမရဲ႕ ၾကမ္းရွရွလက္ေတြ။ အဲ့ဒီလက္ေတြဟာ ငါးေၾကးခြံေတြကို ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ခြာတတ္တယ္။ အသက္ေငြ႕ေငြ႕နဲ႔ ေၾကာက္ရြံ႕ေနတဲ့ ငါးေတြရဲ႕ ၀ဇီကို တစ္ခ်က္တည္းနဲ႔ ခ်ဳပ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္စြမ္းရွိတယ္။ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္နဲ႔ ရင္ေဘာင္ တန္းျပီး အပင္ပန္းခံႏိုင္တဲ့ သန္မာႀကံ့ခိုင္မႈေတြလည္း ရွိတယ္။ သူ႔အေမေတြ အမေတြ အသံတစ္သံမွ ထပ္မထြက္ႏိုင္ေအာင္ အႏိုင္ပိုင္း ရိုင္းစိုင္းႏိုင္တဲ့ ထူးထူးဆန္းဆန္း စကားလံုးေတြလည္း အဲဒီမိန္းမမွာ အျပည့္ရွိတယ္။ သူ႔သားေလးရဲ႕ နားရြက္ကေလး ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေဆာင့္ဆြဲ စိတ္မထင္ရင္ နားရင္း ျဖတ္အုပ္ပစ္လိုက္ႏိုင္တဲ့ မိခင္မဆန္တဲ့ မွင္ေသေသ ရက္စက္မႈမ်ဳိးလည္း ရွိတယ္။ ျပီးေတာ့ သူ႔၀ွက္ထားတဲ့ ေဆးေပါ့လိတ္ေတြကို အလစ္မွာ ေျခမြ ဖ်က္ဆီးျပီး ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးထဲ ေမ်ာခ်ပစ္ႏိုင္တဲ့ ထင္မွတ္မထားတဲ့ တုန္႔ျပန္မႈေတြလည္း ရွိတယ္။
သူမဟာ သူ႔ရဲ႕ အျပာေရာင္ တေစၦ။
သူမရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းဟာ ႏွင္းဆီပန္းတစ္ပြင့္လို ရင္ခုန္စရာမေကာင္းႏိုင္ေတာ့တာ ၾကာခဲ့ျပီ။ ဒါ့အျပင္ အိပ္ေဆာပိုက္ထဲက အပူထက္ ပိုတဲ့ အပူလိႈင္းေတြနဲ႔ အဲဒီ မိန္းမဟာ သူ႔အိပ္ယာေပၚမွာ အိပ္ေနတတ္တယ္။
ေဆးေပါ့လိတ္က အေငြ႕ေတြ ေလထုထဲကို ခပ္ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တိုး၀င္သြားၾကတာကို သူ ေငးေနမိတယ္။ လိႈင္းၾကက္ခြပ္ကေလး တစ္ခုႏွစ္ခု လိမ့္တက္လာတာကို စိမ္ေျပနေျပ ၾကည့္ရင္း ေရျပင္က်ယ္ေပၚက နိမ့္ခ်ည္ ျမင့္ခ်ည္ အရသာကို သူ မွတ္မွတ္ သားသား ခံစားပစ္လိုက္တယ္။ နာက်င္ဖို႔ ေမြးဖြားလာတာမ်ဳိး သူ လက္မခံခ်င္ဘူး။ ခံစားပစ္ဖို႔ သူဟာ ေမြးဖြားလာရတာ။ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ နာက်င္မႈ ေ၀ဒနာေတြကို ေတြ႕တိုင္း သူ ကိုယ္ခ်င္းစာေပမယ့္ ထြက္ေျပးခ်င္မိတာ အတၱလား။ သူ … မိန္းမ တစ္ေယာက္ မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ မိန္းမကို ဟိုးတစ္ခ်ိန္က အလြန္အမင္း ခ်စ္ျမတ္ႏိုးခဲ့ရတာ အမွန္ပါ။
ငါးေပါင္းမ်ားစြာဟာ သူ႔လက္တြင္းထဲကို ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ဆင္းသက္ေသဆံုးေပးေနခဲ့ရတယ္။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ သူ ေသဆံုးသြားရင္ ဒီေရျပင္က်ယ္ႀကီးေအာက္မွာ ငါးတစ္ေကာင္အျဖစ္ ျပန္၀င္စားႏိုင္သလား။ ကုသိုလ္ အကုသုိလ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးႏွစ္လံုးဟာ ဆန္႔က်င့္ဘက္ျဖစ္သေလာက္ သိပ္ကို ရင္ခ်င္း ဆက္ႏိုင္လြန္းတယ္။ ကုသိုလ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကို ေက်ာခိုင္းလိုက္တာနဲ႔ အကုသိုလ္ဟာ စစ္ခ်ီေတးသံေတြ တီးမႈတ္ကခုန္ရင္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ႀကိဳဆိုၾက ေတာ့တာပဲ။ ေသျပီးရင္ ဘာျဖစ္သြားမွာလဲ။
သူ႔အိမ္မွာ ဘုရားစင္မရွိဘူး။
……………
သူေငးေနမိတဲ့ ေရျပင္တစ္ေနရာဟာ ထူးဆန္းတဲ့ အျပဳအမႈေတြ ျဖစ္ေနတယ္လို႔ သူ ယံုၾကည္လာတယ္။
သူ ေလးေလးနက္နက္ စူးစိုက္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္။ အဲ့ဒီေနရာတစ္၀ိုက္မွာပဲ ေရႊေရာင္အလင္းတန္း ေတြ ျဖာက်ေနၾက တာ။ ေသခ်ာတယ္။ ဒါ အိပ္မက္မဟုတ္ဘူး။ အိပ္မက္ မျဖစ္ပါေစနဲ႔လို႔ သူ ႀကိတ္ဆုေတာင္း ေနမိတယ္။ ေနေရာင္ျခည္ရဲ႕ ၀င္း၀ါ တဲ့ အလင္းေရာင္ဟာ အဲ့ဒီတစ္ေနရာတည္းကိုပဲ ကြက္ျပီး ထိုးက်လာတာေရာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား။ မဟုတ္ဘူး။ ဒါဟာ သူ႔ ဘ၀ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေလးလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။
ေရႊေရာင္အလင္းတန္းေတြ ျဖာက်ေနတဲ့ စက္၀ိုင္းပံုသ႑ာန္ ေရျပင္ကြက္ကြက္ေလးကေန ေရႊအဆင္းနဲ႔ ငါးေလးတစ္ေကာင္ ေျမွာက္တက္သြားတာကို သူ အံ့ၾသတႀကီး ေတြ႕လိုက္ရတယ္။
“အိုး….. ဒါ ဘာလဲ…။ ဒါ ငါးလား….။ ငါးေရာ ဟုတ္ရဲ႕လား”
ငါးတစ္ေကာင္ရဲ႕ အံ့ၾသမွင္သက္ဖြယ္ အလွတရားဟာ သူ႔ပါးစပ္ထဲက ေဆးေပါ့လိတ္ကို ျပဳတ္က်သြားေစခဲ့ပါတယ္။
ေရႊငါးေလးက တစ္ကၽြမ္းျပီး တစ္ကၽြမ္း လိမ့္ထိုးရင္း ေရျပင္နဲ႔ ေကာင္းကင္ၾကားက ေလဟာနယ္ထဲမွာ သူ႔ အၾကည့္ေတြ မလြဲႏိုင္ ဖို႔ကို ဖိတ္ေခၚလို႔ ေနပါေတာ့တယ္။ တစ္ေအာင့္ေနေတာ့ သူ႔ရွိတဲ့ ေလွငယ္ေလးနားကို ေရႊေရာင္ အစင္းေၾကာင္းႀကီးဟာ လွလွပပ ျပီးေတာ့ ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ ေရာက္ရွိလာခဲ့ေပ့ါ။ အဲ့ဒီလို ေရာက္ရွိဖို႔ကိုလည္း သူ႔စိတ္ ထဲက ႀကိဳျပီး ျပင္ဆင္ထား ျပီးျဖစ္ေနတာကို ထူးထူးဆန္းဆန္း ခံစားမိေနျပန္ရဲ႕။ သူ ေလွေပၚကေန ေရျပင္ရွိရာကို လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ငံု႔ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေျပာင္လက္ေတာက္ပေနတဲ့ ေရႊေရာင္ အေၾကးခြံနဲ႔ ငါးေလးရဲ႕ ဦးေခါင္းထိပ္ပိုင္းဟာ စေပၚလာတယ္။ ျပီးေတာ့ ၀ိုင္းစက္ နက္ေမွာင္ေနတဲ့ ငါးေလးရဲ႕ မ်က္၀န္းေလးေတြ…..။
“မင္း… မင္းက ငါးေလးတစ္ေကာင္ေရာ… ဟုတ္ရဲ႕လား”
သူ႔စကားသံဆံုးတာနဲ႔ တစ္ခါမွ မၾကားဖူးခဲ့တဲ့ သာယာလြန္းေသာ ရယ္သံေလးတစ္ခုဟာ အာကာသထဲထိ လႊင့္ပ်ံ႕သြားခဲ့ေပါ့။
“ကၽြန္မက ငါးေတာ့ ငါးပဲ …. ဒါေပမယ့္ ရိုးရိုးငါးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ငါးနတ္သမီးရွင့္”
သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးမွာရွိတဲ့ အေၾကာအခ်ဥ္ေပါင္းမ်ားစြာဟာ ဖ်င္းခနဲ ဖ်င္းခနဲေနေအာင္ တြန္႔သြားတဲ့အထိ စြဲေဆာင္မႈရွိလြန္းတဲ့ အမ်ဳိးသမီးငယ္ေလးတစ္ဦးရဲ႕ အသံကို ၾကားလိုက္ရတာပါ။
ဘ၀မွာ ပထမဆံုး ၾကားဖူးခဲ့တဲ့ ခ်ဳိသာၿငိမ့္ေညာင္းတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေလးတစ္ဦးရဲ႕ အသံ။ နတ္ေစာင္းတမွ်…..။ မဟုတ္ဘူး။ အဲ့ဒီထက္ ပိုႏိုင္တယ္။ အရာရာထက္လည္း ပိုႏိုင္တယ္။ သူ႔မွာရွိတဲ့ အရာရာထက္ အမ်ားႀကီး ပိုႏိုင္တယ္။ အပိုင္သိမ္းခ်င္စိတ္ ေပါက္လာတဲ့အထိ ….။ အိုး…. ေကာင္းကင္မွာ တိမ္ညိဳေတြ အံု႔မိႈင္းလို႔ လာေနပါလား။
“ရွင္ ဘာေၾကာင္ ၾကည့္ေနတာလဲ။ ရွင့္ေလွေပၚ ကၽြန္မ တက္လာလို႔ ရမလား…”
“ေဟ… အင္း အင္း….”
သူ႔ရဲ႕ အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့ အသံမဆံုးေသးခင္ မ်က္စိႀကိမ္းသြားေလာက္တဲ့ အလင္းတန္းႀကီးတစ္ခု ရုတ္တရက္ေပၚလာတဲ့ အတြက္ သူ႔မ်က္လံုးေတြကို ေယာင္ရမ္းျပီး လက္နဲ႔ ကာပစ္လိုက္ရတယ္။
သူ မ်က္လံုး ဖြင့္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ ပိုက္ကြန္ေလးေဘးမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ေလး ထိုင္ေနတဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္။
ႏူညံ့ျငင္သာလြန္းတဲ့ မ်က္၀န္းေတြနဲ႔။ ကမၻာေပၚမွာရွိတဲ့ အလွဆံုး ပန္းေတြရဲ ႕ အဆီအႏွစ္ေတြ စုပံုထားသလို ပန္းႏုေရာင္ ႏႈတ္ခမ္း ေလးတစ္စံုနဲ႔။ ေလွရဲ႕ၾကမ္းျပင္အထိ ပံုက်ေနတဲ့ နက္ေမွာင္ရွည္လ်ားလြန္းတဲ့ ဆံႏြယ္ေတြ။ ဘာအေရာင္မွန္းေတာင္ ေသေသ ခ်ာခ်ာ မေျပာႏိုင္တဲ့ သူမ၀တ္စံုဟာ သူမကိုယ္ေပၚက ေကာက္ေၾကာင္းေတြနဲ႔ ကြက္တိက်ေလာက္ေအာင္ တိက် ပိရိလို႔။
“မင္းက သရဲလား….။ တေစၦလား”
“ဟားဟား…. ရွင့္ကို ခုနက ကၽြန္မ ေျပာျပီးျပီေလ။ ကၽြန္မက ငါးနတ္သမီးပါဆို”
“ဒါဆို ဘာတြက္ မင္း ငါ့ဆီ ေရာက္လာတာလဲ”
“ဘာအတြက္ဆိုတဲ့ အေျဖေတြကို ရွင္တစ္သက္လံုး စဥ္းစားလာတာ မေမာေသးဘူးလား။ ဘာအတြက္ ဘာေၾကာင့္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းအက်ဳိး ေတြရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္မွာ ဘာမွမဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ သိပ္ကို သန္႔ရွင္းတဲ့ အဓိပာယ္ေတြ အျပည့္ရွိေနတတ္တယ္”
“မင္းက ငါ့အတြက္ တကယ့္ကို အံ့ၾသစရာပဲ မိန္းကေလး….။ ငါ အိပ္မက္မက္ေနတာမ်ားလား”
“အိပ္မက္ဆိုတာ ရွင့္စိတ္ရဲ႕ ေစခိုင္းရာအတိုင္း ေစလိုရာေစႏိုင္တဲ့ ေမွာ္ဆရာရဲ႕ ႀကိမ္လံုးေလးေတြပဲ မဟုတ္လား”
“မင္းေျပာတာေတြ ငါ သိပ္ သေဘာမေပါက္ဘူး။ လူေတြဟာ ေန႔ဘက္ဆို အလုပ္လုပ္တယ္။ ညဘက္ဆို အိပ္တယ္။ အိပ္တဲ့အခါ အိပ္မက္ဆိုတာကို မက္တယ္။ ျပီးရင္ ႏိုးရတာပဲ ျပီးရင္ ဆက္ျပီး ရွင္သန္ရတာပဲ။ ဆက္ျပီး အလုပ္လုပ္ကိုင္ရတာပဲ”
“အဲ့ဒါ စက္၀ိုင္းတစ္ခုရဲ႕ တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခု ျပန္လည္ ထိစပ္မႈ၊ ေနာက္ထပ္ စက္၀ိုင္းတစ္ခုအေပၚ တပ္မက္ခ်င္စိတ္ကို အေရာင္ထပ္ တင္ထားတဲ့ လူသားျဖစ္ျခင္းရဲ႕ ၿငီးေငြ႕လြယ္မႈပဲေပါ့”
“စက္၀ိုင္း…”
“အင္း… စက္၀ိုင္း”
“ငါတို႔ဆီမွာေတာ့ သံသရာလို႔ ေခၚၾကတယ္ မိန္းကေလး”
“သံသရာဟာ အဖန္ဖန္ လည္တတ္ျခင္း သေဘာပဲ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခု ျပန္လည္ ထိစပ္ဖို႔ေတာ့ ဘယ္သူ မွ အာမခံႏိုင္ဘူး မဟုတ္လား”
“မင္းက နတ္သမီးတစ္ပါးသာဆို ေမွာင္မိုက္ျပီး ထြက္ေပါက္ပိတ္ေနတဲ့ ငါ့ကို လမ္းျပေပးႏိုင္မလား”
“အစကတည္းက ရွင္ဟာ လမ္းကို မသိဘဲ ေနလာခဲ့သူပါ။ ရွင့္မွာ ထြက္ေပါက္မရွိတာ မဟုတ္ပါဘူး။ လမ္းကို မသိလို႔ ထြက္ေပါက္ကို ရွင္ ေမွ်ာ္မိတာပါ”
“ဒါဆို လမ္းက ဘယ္မွာလဲ”
“ရွင္ မ်က္လံုး မွိတ္လိုက္ပါလား”
“ငါ မမွိတ္ခ်င္ဘူး”
သူ႔ေရွ႕က မိန္းကေလးဟာ ဘာမွ ထပ္ေမးျခင္း မရွိဘဲ ျပံဳးလိုက္ပါတယ္။ ငါးတစ္ေကာင္ရဲ႕ အျပံဳးဟာ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီေလာက္ ေတာင္ ညွိဳ႕ငင္ႏိုင္လြန္းရတာလဲ။ ေကြးညြတ္သြားတဲ့ သူမ ႏႈတ္ခမ္းသား ေထာင့္စြန္းေလးတစ္ဖက္မွာ သူ အိပ္စက္ခ်င္လိုက္ တာ…။ ဒါဆို အရာရာကို မေက်နပ္ခဲ့သမွ် သူ ေက်နပ္သြားမိမွာပဲ။
“ကၽြန္မ ျပန္ဦးမယ္ ဒီေရွ႕ကေန ကၽြန္မ လက္ညွိဳးညႊန္ျပတဲ့ ေနရာကို သြားျပီး ကြန္ပစ္ပါ။ အဲ့ဒီမွာ ငါးေတြ ရွိတယ္”
သူမ လက္ညွိဳးရွိရာဘက္ကို သူ လွမ္းၾကည့္လိုက္ျပီး ေလွကို အဲ့ဒီဘက္ကို ေလွာ္ခတ္ဖို႔ ျပင္ဆင္လိုက္ပါတယ္။ ေပမယ့္ သူ႔ေရွ႕မွာ တစ္ခ်ိန္လံုး ဒူးေထာက္ပစ္ခ်င္ေအာင္ လွပလြန္းတဲ့ မိန္းကေလးဟာ မရွိေတာ့ဘူး။ ေလွကေလးရဲ႕ေဘးပတ္၀န္းက်င္ မွာ လက္ခနဲလက္ခနဲ ျဖစ္သြားတဲ့ ေရႊေရာင္ အစက္အေပ်ာက္ေလးေတြကို လြမ္းေမာစြာ ေငးၾကည့္ရင္း …..။
…………… ။
“ရွင္အခုတေလာ ငါးေတြ တအား ရတယ္ေနာ္။ ျပီးေတာ့ ရွင္ရလာတဲ့ ငါးေတြက ေစ်းထဲမွာဆို သိပ္ ေစ်းေကာင္း ရတာပဲ။ ျပီးေတာ့ ၀မ္းသာစရာတစ္ခု ေျပာဦးမယ္။ ကၽြန္မတို႔ စုဗူးေလး ျပည့္ခါနီးျပီသိလား။ သားေလးကို ရွင္ျပဳ ေပးဖို႔ ရည္ရြယ္ထားတဲ့ ရွင္နဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ ဆႏၵေတြ ျပည့္ေတာ့မယ္ ေယာက်္ားေရ….”
သူ႔ မိန္းမရဲ႕ ရႊင္ျမဴး တက္ၾကြေနတဲ့ အသံဟာ မႈန္ကုတ္ကုတ္ တဲအိမ္ေလးထဲကေန ဧရာ၀တီ ျမစ္ေရျပင္အထိ လွ်ံတက္သြား ေတာ့တယ္။ အျမဲ စုထံုးထားတဲ့ ဆံပင္ေတြကို ဖားလ်ားခ်ျပီး ပိုက္ကြန္ရဲ႕ ေပါက္ျပဲေနတဲ့ ေနရာ တခ်ဳိ႕ကို ဖာေထးေနတဲ့ သူ႔ မိန္းမကို ၾကည့္ရတာ ငါးနတ္သမီးနဲ႔ေတာင္ တျဖည္းျဖည္း ဆင္လာသလိုပဲ။
“ငါးနတ္သမီးဆီ ငါသြားဦးမယ္”
“ဘာ ငါးနတ္သမီးတုန္း… ရွင္ ဘာေတြ ေျပာေနတာလဲ”
“ေအာ္… မဟုတ္ပါဘူး။ ငါ ငါးဖမ္းထြက္ဦးမယ္လို႔ ေျပာတာကြာ….။ ငါ့ ေခါင္းအံုးေအာက္ထဲက ေဆးေပါ့လိတ္ ေတြ မင္း ျမစ္ထဲကို လႊင့္ပစ္လိုက္ျပန္ျပီလား”
“မလႊင့္ပစ္ပါဘူးရွင္…။ ဒီမွာ ျမိဳ႕ဘက္က ေစ်းသည္ေတြ မေန႔ကေရာက္လာလို႔ ရွင့္အတြက္ ေဆးေပါလိတ္ေတြ ေတာင္ ကၽြန္မ ထပ္၀ယ္ထားပါေသးတယ္။ ေခါင္းရင္းဘက္ ထရံမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ အ၀ါေရာင္ အိတ္ထဲမွာ ရွိတယ္။ ရွင္ ယူသြားလိုက္”
သူ ခဏ ႏႈတ္ဆိတ္သြားတယ္။ ေလေတြ တအား တိုက္တာပဲ။
“ရွင့္ကို ကၽြန္မ လြမ္းေနတယ္….”
ဒါ ဘယ္သူ႔ အသံလဲ။
သူ႔ မိန္းမ အသံလား။ ငါး နတ္သမီး အသံလား။
အိုး… သူ ရူးေတာ့မွာပဲ။ သူ႔သားေလးရဲ႕ အသံကို သူ ၾကားေနရတယ္။ သူ႔သားေလးရဲ႕ အသံဟာ သူ႔အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ သိပ္ေကာင္းလြန္းတယ္။ သူ႔ သူငယ္ခ်င္း ကစားေဖာ္ေတြနဲ႔ ဟားတိုက္ရယ္ေမာရင္း ထြက္လာတဲ့ သားေလးရဲ႕ အသံ…..။ မၾကာခင္ ရွင္ေလာင္းတစ္ဦးအျဖစ္ ျမင္ရေတာ့မယ့္ သူနဲ႔ သူ႔မိန္းမတို႔ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ သားေလးရဲ႕ အသံ…..။ ဘုရားစင္ မရွိတဲ့ သူတို႔အိမ္မွာ ဗုဒၶနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အိပ္မက္ေတြ ကြန္႔ျမဴးလို႔ ေနတာ မဆန္းၾကယ္ဘူးလား။
“ရွင္ ေစာေစာ ျပန္လာဦးေနာ္။ အရမ္း မိုးမခ်ဳပ္ေစနဲ႔”
သူ႔ နားစည္ထဲကို ခတ္သြားတဲ့ သူ႔မိန္းမရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအသံမွာ သူ႔ဘ၀ဟာ လက္ခနဲ ျဖစ္သြားေပါ့။
……………….။
ဒီေန႔ သူမက သူ႔ကို ေက်ာေပးျပီး ထိုင္ေနတယ္။
မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ခ်င္လို႔လား။
သူ ဘာအမွားမ်ား လုပ္ထားမိလို႔လဲ။
နက္ေမွာင္အိေထြးေနတဲ့ ဆံပင္ေတြဆီပဲ သူ႔စိတ္ဟာ စိုက္ေနေတာ့တာ။ ေရျပင္ရဲ႕ ေအးစက္တည္ၿငိမ္မႈဟာ သူမနဲ႔ တစ္ထပ္ တည္းပဲ။ သူမဟာ ၀င္း၀ါေနတဲ့ လက္ကေလးတစ္ဖက္နဲ႔ ေရျပင္ကို ထိစပ္လိုက္တယ္။ သူမလက္နဲ႔ ထိစပ္လိုက္တဲ့ ေရမႈန္ေရမႊား ေလးေတြဟာ ေရႊရည္ေတြျဖစ္သြားၾကတယ္။ သူမလက္နဲ႔ ကင္းကြာ သြားတာနဲ႔ စိမ္းျပာေရာင္ ေရျပင္က သူ႔အတိုင္း က်န္ခဲ့ေတာ့ တာပဲ။ ခုထိ သူမ ဆီက ဘာစကားသံမွ ထြက္မလာ ေသးဘူး။
သူ႔ ရင္ထဲမွာ ရွင္းလင္းေနတယ္။ ေကာင္းကင္ႀကီး ရွင္းလင္သလို။ သူ႔အျမင္ေတြဟာလည္း ရွင္းလင္းေနတယ္။ သူ ရွင္သန္ေန ရတာကို ၾကိဳက္တယ္။ ပိတ္ေမွာင္တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ သူ႔ဆီကို ေရာက္မလာေတာ့တာၾကာျပီ။ လိႈင္းေခါင္းပံုသ႑ာန္ သူ႔မိန္းမ ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ဟိုးအရင္လို ႏွင္းဆီဖူး ႏႈတ္ခမ္းအျဖစ္ ျပန္ျမင္ႏိုင္ခဲ့ပါျပီ။
“ငါ သြားရင္ သြားႏိုင္သေလာက္ ေရာက္ႏိုင္တဲ့ လမ္းတစ္ခုကို ငါ ေတြ႕တယ္”
ေပးဆပ္ျခင္း ၊ ရယူျခင္း၊ ႏူးညံ့ျခင္း၊ ေၾကကြဲျခင္း၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ျပိဳကြဲျခင္း၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အသစ္ တည္ေဆာက္ ျခင္း၊ ေဒါသ၊ မာန၊ ၀မ္းနည္းစိတ္၊ ေပ်ာ္ရႊင္စိတ္၊ အခဲမေက်ႏိုင္ျခင္း၊ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္း။
“ျပည့္စံုျခင္းဆိုတာကို ရွင္ နားလည္ေနျပီလား”
“ငါ နံရံေတြကို မုန္းခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ နံရံေတြရဲ႕ တစ္ဖက္မွာရွိတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြဟာ ငါထင္သေလာက္ မဆိုး၀ါးဘူးဆိုတာ ငါသိခဲ့ရျပီ”
“ငါးေပါင္း မ်ားစြာကို ရွင္သတ္ျဖတ္ခဲ့တယ္”
“ဒီအတြက္ ငါ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါးေတြရွိတဲ့ ေနရာကိုပဲ မင္း ျပေပးခဲ့တာေနာ္”
“အင္း ဟုတ္တယ္၊ ရွင့္ကို အျပစ္တင္ေနတာမဟုတ္ဘူး။ အျဖစ္အပ်က္တခုကို ျပရံုပဲ။ ငါးဆိုတဲ့ သတၱ၀ါေတြရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈဟာ ကၽြန္မအေပၚ ဘယ္လိုမွ မသက္ေရာက္ဘူး။ ကၽြန္မက ငါးရဲ႕ က်ိန္စာေတြကို လွပေအာင္ ျပဳျပင္ျပီး သိမ္ေမြ႕စြာ ဖမ္းဆုတ္ထားႏိုင္ တဲ့ နမ္သက္သက္ပဲ”
“ငါ ငါးေတြကို မသတ္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ဒါ ေသခ်ာတဲ့ စိတ္အေျခအေနပါ။ မင္း ယံုခ်င္မွလည္း ယံုေပါ့”
“အင္း ယံုၾကည္ျခင္း ယံုၾကည္ျခင္းဟာ ရွင့္စိတ္ရဲ႕ ဘယ္ေလာက္ေျပးႏိုင္သ လဲဆိုတဲ့ အလင္းနစ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ အင္အား ေတြနဲ႔႔ပဲ ဆိုင္တယ္”
“မင္းနဲ႔ ငါ လံုးလံုး မသက္ဆိုင္ဘူးေပါ့”
“ကၽြန္မ ဘယ္သူလို႔ ရွင္ထင္လို႔လဲ”
“မင္းက ငါးနတ္သမီးေလ”
“ဟား ဟား ဟား”
ေရျပင္ေပၚမွာ ကဆုတ္ေပါက္လာတဲ့ ျမင္းတစ္ေကာင္။
ေရျပင္ေပၚမွာ စိုက္ပ်ဳိးဖူးပြင့္လာတဲ့ ပန္းခင္းတစ္ခင္း။
ေရျပင္ေပၚမွာ ၀င္း၀ါ စိုေျပေနတဲ့ အစိမ္းေရာင္ အနမ္းေတြ။
သူမဟာ သူ႔ရွိရာဘက္ကို မ်က္ႏွာလွည့္ျပီး ျပံဳးလိုက္တယ္။ သူ ေငးေမာသြားခဲ့ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၈ႏွစ္ေလာက္ က သူ႔ႏွလံုးသား တစ္ခုလံုးကို ရုန္းမရ လႈပ္မရေအာင္ ဖမ္းစားႏိုင္ခဲ့တဲ့ ရြာရဲ႕ ကြမ္းေတာင္ကိုင္အမ်ဳိးသမီးေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာလွလွ။
ရြာရဲ႕ အလွဆံုး ကြမ္းေတာင္ကိုင္ကို ရေအာင္ ယူႏိုင္တဲ့ ဂုဏ္ယူဖြယ္ တံငါသည္ အမ်ဳိးသား။ သူဟာ ဧရာ၀တီျမစ္ ေရျပင္ႀကီးထဲက ငါးနတ္သမီးရဲ႕ အေၾကာင္းကို ေနာင္တခ်ိန္မွာ သူ႔ ေျမးျမစ္ေတြကို ျပန္ေျပာျပလိမ့္မယ္လို႔။
ခုထိ သင္ ထင္ ေနေသးတာလား ။ ။
ေရႊပိုးအိမ္(ပဲခူး)
Comments