ၿငိမ္း (ပဲခူး) ● ေပ့မန္မိုရီ ကဒ္ကေလးေတြ

ၿငိမ္း (ပဲခူး) ● ေပ့မန္မိုရီ ကဒ္ကေလးေတြ
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၁၊ ၂ဝ၁၈

ကြၽန္ေတာ္ဟာ လက္ရွိအလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ကုမၸဏီက ႐ုံးအလုပ္ေတြနဲ႔ လံုးပန္းေနရေတာ့ စာအုပ္ကေလးေတြကို အသစ္ဝယ္ တာပဲ ရွိတယ္။ မဖတ္အားေသး။ စာအုပ္ပံုကေလး ဘက္ကိုလည္း မလွည့္ႏုိင္ေသးတဲ့ အတြက္ ၾကာလာေတာ့ အမိႈက္ပံု တပံုလို ျဖစ္လာပါ တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ႐ုံးပိတ္ရက္တစ္ေန႔မွာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ႐ႈပ္ပြေနတဲ့ စာအုပ္ပံုကေလးကို ရွင္းလင္းေရး လုပ္ရပါေတာ့တယ္။

အဲဒီလို ရွင္းလင္းေရးလုပ္ေနရင္း လက္သံုးလံုး အရြယ္ေလာက္ရွိတဲ့ ကတၱဴျပားကေလး ငါးခုဟာ စာအုပ္ပံုကေလးထဲကေန ျပဳတ္က် လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသသြားတယ္။ ဘယ္လုိကေန ဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ ျပန္စဥ္း စားလိုက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္စာဖတ္တဲ့အခါ ဖတ္ၿပီးတဲ့စာမ်က္ႏွာေတြကို မေမ့ေအာင္ဆိုၿပီး စာမ်က္ႏွာေတြၾကားထဲ ညႇပ္ၿပီးမွတ္ ထားလို႔ရေအာင္ သိမ္းထားတဲ့ ကတၱဴျပားကေလးေတြ ျဖစ္ေနတယ္။

ကတၱဴျပားကေလးေတြေပၚမွာ ကြၽန္ေတာ္ အဓိပၸါယ္နားမလည္တဲ့ အဂၤလိပ္အကၡရာအခ်ဳိ႕ ေရးထားတာလည္း ေတြ႕ရတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ကတၱဴျပား ကေလးေတြဟာ ကြၽန္ေတာ္အက်ႌအသစ္ဝယ္ တဲ့အခါတိုင္း အက်ႌေကာ္လံနားမွာ ေကာ္ႀကိဳး ကေလးနဲ႔ ေဖာက္တြဲထားရင္းတန္း လန္းနဲ႔ ပါလာတာေလ။ အခုမွပဲ သတိျပန္ရ ေတာ့ တယ္။

စာအုပ္ကေလးေတြထဲက ဖတ္ၿပီး တဲ့စာမ်က္ႏွာေတြကို ကတၱဴျပားကေလးညႇပ္ကာ မွတ္တဲ့အက်င့္က ဘယ္အခ်ိန္တုန္းက ပါလာတာပါလိမ့္။ ကြၽန္ေတာ့္အေတြးေတြကို ဆန္႔ထုတ္လိုက္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္စာဖတ္ဝါသနာ စပါခဲ့တဲ့အခ်ိန္က ကြၽန္ ေတာ္တို႔လမ္းထဲမွာေနတဲ့ အကိုတေယာက္ဆီကေန စာအုပ္ကေလးေတြ ငွားဖတ္ျဖစ္တယ္။ ငွားဖတ္တဲ့အခါတိုင္း စာအုပ္ ကေလးေတြရဲ႕ စာမ်က္ႏွာေတြၾကားထဲမွာ ကတၱဴျပားကေလးတခု ညႇပ္ၿပီးပါလာတာ သတိထားမိတယ္။ ဘာေၾကာင့္မို႔ ညႇပ္ ထားတာလဲေတာ့ မသိဘူး ေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ စာအုပ္ငွားဖတ္တဲ့အခါတုိင္း ခဏ ခဏ ပါလာတာေတြ႕ရေတာ့ စပ္စုခ်င္ စိတ္က ျပင္းျပလာတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အဲဒီအကိုကို စာအုပ္ျပန္ေပးရင္း ေမးလိုက္တယ္။ “အကို  အကို႔စာအုပ္ကေလးေတြမွာ ကတၱဴ ျပားကေလးေတြ ဘာျဖစ္လို႔ညႇပ္ထား တာလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ငွားဖတ္တဲ့ စာအုပ္ကေလး တုိင္း လိုလိုမွာ ပါလို႔ ေမးၾကည့္တာပါ” “ေအးကြ မင္းကိုငါ ေျပာဖို႔ေမ့ေနတာ။ ငါစာဖတ္တဲ့ အခါတုိင္း ဖတ္ၿပီးတဲ့စာမ်က္ႏွာေတြကိုမေမ့ေအာင္ စာမ်က္ႏွာ မွတ္ဉာဏ္ သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ ညႇပ္ထားတာ။ စာရြက္ေတြကို ေခါက္ၿပီး မမွတ္ခ်င္တာလည္း ပါတာေပါ့ကြာ” လို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဖတ္ၿပီးတဲ့စာမ်က္ႏွာေတြကို ကတၱဴျပားကေလးညႇပ္ကာ မွတ္တဲ့အက်င့္က ကိုယ္ပိုင္စာအုပ္ကေလး ေတြ ဝယ္ဖတ္တဲ့အခ်ိန္အထိ ေတာက္ေလွ်ာက္ပါလာတာေပါ့။  ေကာင္းမြန္တဲ့အက်င့္တခုလို႔ ကြၽန္ေတာ္မွတ္ယူမိပါတယ္။ ေနာက္ ၿပီး အဲဒီအက်င့္ကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲက်င့္သံုးေနတာေၾကာင့္လည္း ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕စာအုပ္ပံုကေလးထဲကစာအုပ္ကေလးေတြမွာ စာရြက္ ေခါက္ထားတဲ့အရာေတြ ကင္းရွင္းေနတာေပါ့။

ကြၽန္ေတာ္ဟာ ကြၽန္ေတာ္ဖတ္လို႔ မလိုက္ႏုိင္တဲ့စာအုပ္ကေလးေတြကိုဖတ္တဲ့အခါတုိင္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဖတ္ရတယ္။ ေတာ္ ေတာ္ၾကာ အတင္းတြန္းဖတ္လိုက္ရင္ စာဖတ္ခ်င္တဲ့ဓာတ္က ေလးေပ်ာက္သြားမွာ စိုးရိမ္တာလည္း ပါတာေပါ့။ တစ္ခ်ိန္ တုန္းက ကြၽန္ေတာ္ျဖစ္ဖူးတယ္ေလ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကြၽန္ေတာ္ဟာ စာအုပ္ကေလးေတြကို အငမ္းမရဖတ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ ေပါ့။ ဘယ္လိုစာေပအမ်ိဳးအစားကိုဖတ္ရမယ္လို႔ လမ္းညႊန္ေပးမယ့္သူ မရွိတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ အဲဒီလိုအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဘာသာျပန္ဂႏၱဝင္ ဝတၳဳစာအုပ္ကေလးတစ္အုပ္ကို စာၾကည့္တုိက္ကေန ငွားလာခဲ့တယ္။ ၿပီးတဲ့အခါ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ ေတာ့။ စာမ်က္ႏွာအနည္းငယ္ေလာက္ပဲ ဖတ္ရေသးတယ္။ ဘယ္လိုမွ ခံစားလို႔မရ တာေၾကာင့္ အရသာမရွိဘဲ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါနဲ႔စာ ရြက္ကိုေခါက္ၿပီး မွတ္ထားလိုက္ တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ခါ ျပန္ဖတ္တယ္။ ခံစားလို႔မရျပန္။ ေနာက္ျပန္ဖတ္ေတာ့ စာ ရြက္ကိုေခါက္ၿပီး မွတ္တဲ့အခါ မွတ္၊ မမွတ္တဲ့အခါ မမွတ္ေတာ့၊ ဘယ္အထိၿပီးလို႔ ၿပီးမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ စာအုပ္တစ္အုပ္လံုး လည္း စာရြက္ေခါက္ရာေတြ ျပည့္လို႔။ အဲဒီမွာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ စာဖတ္ခ်င္စိတ္လည္း ေပ်ာက္ဆံုးသြားသလို စာအုပ္ကေလး ေတြနဲ႔လည္း အခ်ိန္ကာလအေတာ္ၾကာေအာင္ ေဝးကြာသြားပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ဟာ ခဲမွန္ဘူးတဲ့စာသူငယ္လိုျဖစ္ခဲ့ဖူးေတာ့ ဘာသာျပန္ဂႏၱဝင္ဝတၳဳစာအုပ္ကေလးေတြကို အခုခ်ိန္ျပန္ဖတ္တဲ့အခါ ကတၱဴျပားကေလးေတြကို အသံုးခ်ရပါတယ္။ တစ္ခန္းေလာက္ဖတ္လိုက္ ကတၱဴျပားကေလး ညႇပ္ထားလိုက္ ဟိုေတြး ဒီေတြး လုပ္လိုက္ ၿပီးရင္ ကတၱဴျပားကေလးထုတ္ၿပီး ျပန္ဖတ္လိုက္နဲ႔ ကတၱဴျပားကေလးေတြဟာ ကြၽန္ေတာ္ဖတ္လို႔ၿပီးတဲ့ စာမ်က္ႏွာ တုိင္းကို လိုက္ၿပီးမွတ္ထားေပးတယ္။ ေနာက္ဆံုး ဘယ္လိုမွေရွ႕ဆက္ဖတ္လို႔မရတဲ့အခါမွသာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ကတၱဴ ျပားက ေလးကိုညႇပ္ထားလိုက္ၿပီး စာအုပ္ပံုကေလးေပၚမွာ တင္ထားလိုက္တယ္။ ေနာက္မွ ျပန္ဖတ္မယ္ေပါ့။

ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဖတ္ၿပီးသြားတဲ့စာအုပ္ကေလးေတြကို တပံု ပံုလိုက္တယ္။ ဖတ္လို႔မလိုက္ႏုိင္ေသးတဲ့စာအုပ္ကေလးေတြကို တစ္ပံု ပံုလိုက္တယ္။ အသစ္ဝယ္ၿပီး မဖတ္ရေသးတဲ့စာအုပ္ကေလးေတြကို တပံု ပံုလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ငွားေနတဲ့ အေဆာင္ရဲ႕ သမံသလင္းေပၚမွာေပါ့။ စာအုပ္တင္ဖို႔ စင္မရွိေသးလို႔ေလ။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ စာအုပ္ကေလးေတြကို တစ္ပံုစီပံုၿပီး သြားေတာ့ စာအုပ္ဘယ္ႏွစ္အုပ္ရွိေနၿပီလဲဆိုတာေရတြက္ေနတုန္း ကတၱဴျပားကေလးေတြညႇပ္ထားတဲ့ စာအုပ္ကေလးေတြ ဟာ စာအုပ္ပံုကေလးထဲကေန အလွ်ိဳအလွ်ိဳနဲ႔ထြက္ေပၚလာတယ္။ အခ်ိဳ႕ကတၱဴျပားကေလးေတြဆို တြန္႔ေၾကလိမ္ ေခါက္လို႔။ စာအုပ္ကေလးေတြထဲမွာ ညႇပ္ထားတာ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ေတာင္ၾကာေနၿပီလဲမသိ။ အဲဒါေၾကာင့္ ကတၱဴျပားအသစ္က ေလးေတြနဲ႔ လဲလိုက္တယ္။ အဲဒီစာအုပ္ကေလးေတြဟာ ကြၽန္ေတာ္အဆံုးထိမဖတ္ရေသးတဲ့ စာအုပ္ကေလးေတြေပါ့။

တခါတေလ ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစားမိတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာလည္း ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕စာအုပ္ကေလးေတြလို မွတ္ဉာဏ္အပိုတခု ေလာက္ရွိရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ကြၽန္ေတာ္အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ကုမၸဏီကေန ညေန ၅ နာရီ ႐ုံးဆင္းတာနဲ႔ ကိုယ္စီးမယ့္ဘတ္စ္ကားရပ္တဲ့ ဘတ္စ္မွတ္တိုင္ကို လမ္းေလွ်ာက္သြားရတယ္။ အဲဒီလို လမ္းေလွ်ာက္ သြားေနရင္း ေခါင္းထဲမွာ ေနာက္တစ္ေန႔မွာဆက္လုပ္ရမယ့္ မၿပီးျပတ္ေသးတဲ့ ႐ုံးအလုပ္ေတြကို စဥ္းစားလာတယ္။ ဘတ္စ္ မွတ္တိုင္ေရာက္တဲ့အခါ စဥ္းစားေနတဲ့႐ုံးအလုပ္ေတြကို ေခါင္းထဲကေန အျပင္ကိုခဏထုတ္လိုက္ၿပီး ဘတ္စ္ကားလာ၊ မလာ ၾကည့္ရတယ္။ ဘတ္စ္ကားလာျပန္ရင္လည္း ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ သက္ေတာင့္သက္သာ မတ္တပ္ရပ္ႏိုင္ မယ့္ေနရာရဖို႔ အျခားခရီးသည္ေတြနဲ႔အၿပိဳင္ ဘတ္စ္ကားေပၚကို အတင္းတိုးေဝွ႔တက္ရတယ္။ ဘတ္စ္ကားေပၚေရာက္တဲ့အခါမွာ လည္း ဘယ္ထိုင္ခံုက ခရီးသည္က ဆင္းႏိုင္မလဲ။ အကဲခတ္ရေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ႐ုံးဆင္းခ်ိန္က စဥ္းစားလာတဲ့ ႐ုံးအလုပ္ေတြဟာ ဘယ္ ေရာက္သြားလဲ မသိေတာ့ဘူး။ ေျပာရရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာ မွတ္စရာေတြက အမ်ားႀကီးပဲ။ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ ရွိျပန္ေတာ့လည္း ကိုယ္နဲ႔မကြာတပူးတြဲတြဲထားႏိုင္မွ တကယ္လို႔ တေနရာရာမွာ ေမ့က်န္ခဲ့ၿပီဆိုရင္ မွတ္ထားတာေတြက အလကားျဖစ္ကုန္ေရာ။ အဲဒါေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ခါက်ရင္ ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းထဲကို ကတၱဴျပားကေလးထည့္ၿပီး ညႇပ္ ထားလိုက္ ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ ႐ူး႐ူးမိုက္မိုက္အေတြးကို ေတြးမိတာလည္း ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။

ကတၱဴျပားကေလးေတြကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးတခုကိုလည္း အမွတ္ရ မိတယ္။ က်န္ခဲ့တဲ့တစ္ႏွစ္တုန္းက သီတင္းကြၽတ္႐ုံးပိတ္ရက္မွာ ကြၽန္ေတာ့္ဇာတိၿမိဳ႕ကေလးကို ျပန္ပါတယ္။ အေမဟာ ကြၽန္ ေတာ္ၿမိဳ႕ကေလးကိုျပန္လာမယ္ဆိုတဲ့အခါတုိင္း သူ႔အတြက္ လက္ေဆာင္တခုခုဝယ္လာဖို႔ အၿမဲေျပာတယ္။ ကြၽန္ ေတာ္က လည္း အၿမဲေမ့တယ္။ ေကာင္းမြန္တဲ့အက်င့္တစ္ခုေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီတေခါက္ျပန္ေတာ့မွ အေမ့အတြက္ လက္ေဆာင္ပစၥည္းဝယ္ဖို႔ ေစ်းထဲေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္း အေမႀကိဳက္ေလာက္မယ္ထင္တဲ့ အညာေဒသထြက္ ထန္းလွ်က္ခဲ ကေလးေတြနဲ႔ ေပါက္ေပါက္ဆုပ္ကေလးေတြကို ဝယ္ခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္လည္း မီနီဘတ္စ္ကား ကေလးစီးရင္း ဇာတိ ၿမိဳ႕ကေလးဆီ ျပန္ခဲ့တယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ခရီးေရာက္မဆိုက္ အထုပ္အပိုးေတြကို အရင္မခ်ေသးဘဲ အေမ့ကို ဝမ္းသာ အားရနဲ႔ ဝယ္လာတဲ့လက္ေဆာင္ကေလးေတြကို ကြၽန္ေတာ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ အေမဟာ ကြၽန္ေတာ္ေပးလိုက္တဲ့ လက္ေဆာင္ကေလးေတြကို တခါၾကည့္လိုက္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုတခါၾကည့္လိုက္နဲ႔ ခဏၾကာတဲ့အခါ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေျပာပါေလ ေရာ။ “ဟဲ့ ငါက ဒါေတြ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဝါးႏိုင္မွာလဲ။ ငါ့မွာသြားမွမရွိတာ” လို႔ေျပာၿပီး အေမဟာ ကြၽန္ေတာ့္ကို အံကပ္ ခြၽတ္ျပပါေတာ့တယ္။ အေမ့မွာ သြားေတြမရွိေတာ့လို႔ အံကပ္တပ္ထားရတာကို ကြၽန္ေတာ္ေမ့ေနတာေပါ့။ အေမနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ဟာ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ၿပီး တဝါးဝါး တဟားဟားနဲ႔ ရယ္ (ရီ) လို႔။ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္ အခိုက္ အတန္႔ကေလးပါပဲ။

ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ ကဗ်ာဆရာေတြေရးတဲ့ အက္ေဆးစာအုပ္ ကေလးေတြကို ကတၱဴျပားကေလးညႇပ္ကာ ဖတ္ခဲ့တဲ့ နံနက္ခင္းအခ်ိန္ကေလးေတြကို ျပန္ေတြးမိတုိင္း လြမ္းမိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကြၽန္ေတာ္ဟာ ကုမၸဏီဝန္ ထမ္း ျဖစ္ခါစပဲရွိေသးတယ္။ တာဝန္ယူရတဲ့ လုပ္ငန္းပိုင္းကလည္း မ်ားမ်ားစားစား မရွိေသးဘူး။ အဲဒီေတာ့ လူေရာ စိတ္ေရာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ။ ျမင္ေနရတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြကလည္း စိတ္ခ်မ္းသာစရာေတြခ်ည္းပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာလည္း အရာအားလံုး ကိုအေကာင္းျမင္တဲ့ စိတ္ကေလးေတြကပဲ လႊမ္းမိုးေနတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ဟာ နံနက္ခင္း႐ုံးတက္ခ်ိန္တုိင္း ထိုင္ခံုေနရာရေအာင္ ေစာေစာအိပ္ယာထၿပီး ဘတ္စ္ကားစီးကာ ႐ုံးသြားတယ္။ နံနက္ခင္းအခ်ိန္ဆိုေတာ့ ယာဥ္လမ္းေၾကာ ေတြက တျခားအခ်ိန္ေတြထက္ ရွင္းတယ္ ေလ။ နံနက္ခင္းအခ်ိန္ဆိုေတာ့ ေခါင္းထဲမွာ လည္း ၾကည္လင္ေနတာေပါ့။ အဲဒီလို ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲကို ကဗ်ာဆရာေတြေရးတဲ့ အက္ေဆး စာအုပ္ကေလးတစ္အုပ္ အၿမဲထည့္သြား ၿပီး ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ ထိုင္ခံုေနရာရတဲ့ အခါတုိင္း ဖတ္ပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာေတြေရးတဲ့ အက္ေဆးကေလးေတြဟာ ႏူးညံ့ သိမ့္ေမြ႕တဲ့ စကားလံုးကေလးေတြနဲ႔ စုဖြဲ႕ထား တဲ့အတြက္ ဖတ္လိုက္တဲ့အခါ ေျပာျပစရာ မလိုေလာက္ေအာင္ ေကာင္းပါ တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ အက္ေဆးကေလး တစ္ပုဒ္ဖတ္လိုက္ ၿပီးတဲ့ခါ ကတၱဴျပားက ေလးညႇပ္ၿပီး မွတ္ထားလိုက္၊ တစိမ့္စိမ့္ခံ စားလိုက္ တသိမ့္သိမ့္ၾကည္ႏူးလိုက္နဲ႔ တစ္ထိုင္ထဲဖတ္လို႔ရေပမယ့္လည္း စာအုပ္ၿပီးဆံုးသြားမွာ ေၾကာက္တာရယ္၊ ကြၽန္ ေတာ္ဖတ္ၿပီးတဲ့ အက္ေဆးကေလးတစ္ပုဒ္ရဲ႕အရသာကို ခံစားခ်င္ေသးတာရယ္ေၾကာင့္ ေန႔တေန႔ရဲ႕ နံနက္ခင္းတုိင္းမွာ နည္းနည္းခ်င္းစီ ဖတ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကတၱဴျပားကေလး ကေတာ့ အက္ေဆးစာအုပ္ကေလးထဲက ကြၽန္ေတာ္ဖတ္လို႔ၿပီး သြားတဲ့စာမ်က္ႏွာ ေတြကို ၿငိမ္သက္စြာနဲ႔ မွတ္လို႔ရယ္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔မိသားစုေနတဲ့ အိမ္ကေလးထဲက အခန္းကေလးထဲမွာ စာအုပ္ကေလးေတြကို ကတၱဴျပားကေလးညႇပ္ ကာ ဖတ္ခဲ့တဲ့ ေန႔စြဲကေလးေတြကလည္း စာအုပ္ပံုကေလးကိုရွင္းလင္းေနရင္း ကြၽန္ေတာ့္အေတြးထဲကို ဝင္ေရာက္လာပါ တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကြၽန္ေတာ္တို႔မိသားစုေနတဲ့အိမ္ကေလးဟာ သြပ္မိုး၊ ထရံကာ၊ ႏွစ္ထပ္ပ်ဥ္ေထာင္ အိမ္ကေလးေပါ့။ ေႏြရာသီရဲ႕ေန႔ခင္းဘက္ဆို အိမ္ကေလးရဲ႕အေပၚထပ္ဟာ မ်က္ႏွာၾကပ္ မရွိတဲ့အတြက္ အလြန္ပဲပူေလာင္လြန္း လွတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အေရးတႀကီး ကိစၥမရွိရင္ ေတာ္ရံုတန္ရံုအိမ္ကေလးရဲ႕ အေပၚထပ္ကို ဘယ္သူမွမတက္ၾကဘူး။ ခြၽင္းခ်က္အေနနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲပူေနပါေစ အိမ္ကေလးရဲ႕အေပၚထပ္ကို တက္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔တက္ရတာလည္းဆို ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ အခန္းကေလးထဲမွာ စာအုပ္ကေလးေတြကို တေယာက္ထဲေအးေအးေဆးေဆး ဖတ္ရႈခ်င္တာေၾကာင့္ ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ စာရြက္အသားေတြ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း နီက်င္က်င္ျဖစ္ေနတဲ့ စာအုပ္ကေလးတစ္အုပ္ကို စာအုပ္အငွားဆုိင္ကေလး တစ္ဆိုင္ကေန ငွားလာခဲ့တယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ စာအုပ္ကေလးကိုၾကည့္လိုက္ တဲ့အခါ စာအုပ္ကေလးဟာ ယိုင္နဲ႔နဲ႔ျဖစ္ေနတဲ့ တဲအိမ္ကေလးတစ္လံုးလို ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဂရုတစိုက္နဲ႔ ကိုင္တြယ္ ရပါတယ္။ အဲဒီ စာအုပ္ကေလးကို ကြၽန္ေတာ္ဟာ ပူေလာင္အိုက္စပ္ေနတဲ့ အခန္းကေလးထဲမွာ စိတ္ဝင္တစားနဲ႔ ဖတ္ရႈခဲ့ပါ တယ္။ စာအုပ္ကေလးဟာ စာမ်က္ႏွာေလးရာေက်ာ္၊ ငါးရာနီးပါး ေလာက္ရွိေတာ့ တထုိင္ထဲၿပီးေအာင္ ဖတ္လို႔ မရပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ဟာ စာအုပ္ကေလးကိုဖတ္လိုက္ မ်က္စိေညာင္း လာတဲ့အခါ ကတၱဴျပားကေလးညႇပ္ကာ ရင္ဘတ္ ေပၚတင္ထားလိုက္ စာအုပ္ကေလးအေၾကာင္းကို ေတြးလိုက္ ျပန္ဖတ္လိုက္နဲ႔ ပူေလာင္လြန္းလွ တဲ့အပူဓာတ္ေတြကို  စာဖတ္ ဝါသနာ ျပင္းထန္ေနတဲ့ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္အားထက္သန္မႈေတြနဲ႔ တြန္းလွန္ခဲ့ပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ဟာအခန္းကေလးထဲမွာ ေန႔ခင္းဘက္စာဖတ္ေနတဲ့အခ်ိန္တိုင္း ေလွာင္ပိတ္ေနမွာစိုးလို႔  ျပတင္းေပါက္ကို ဖြင့္ ထားရတယ္။ အဲဒီအခါ ကြၽန္ေတာ့္ဆီကို လာေနက်ဧည့္သည္ျဖစ္တဲ့ ေလေျပညင္းက ေလးဟာ မေျပာမဆိုနဲ႔ဝင္လာၿပီး ကြၽန္ ေတာ့္ကို ပြတ္သပ္က်ီစယ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို ပြတ္သပ္က်ီစယ္လိုက္၊ ကြၽန္ေတာ့္ဆံပင္ေတြကို ပြတ္သပ္က်ီ စယ္ လိုက္၊ ကြၽန္ေတာ့္ဖတ္ေနတဲ့ စာအုပ္ကေလးရဲ႕စာမ်က္ႏွာေတြကို ေလထဲဝဲပ်ံေနေအာင္ျပဳလုပ္လိုက္နဲ႔ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ ၾကာတဲ့အခါမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္မွာ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အခန္းကေလးရဲ႕ျပတင္းေပါက္ကို အျမန္ ျပန္ပိတ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ သူဟာ အျပင္ကိုခ်ာခနဲလွည့္ထြက္သြားတယ္။ တဒဂၤေလးအတြင္းမွာပဲ ကြၽန္ေတာ့္မွာေလ စိတ္မေကာင္းလည္း ျဖစ္ရ ဝမ္းနည္းရ ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ျပန္ေခ်ာ့ဖို႔ျပတင္း ေပါက္ကိုဖြင့္လိုက္တဲ့အခါ သူ႔ဟာ သစ္ပင္ေတြ ၾကား ထဲတိုးဝင္ကာေပ်ာက္ကြယ္လို႔ သြားပါတယ္။ ေလေျပညင္းကေလးဟာ ျပတင္းေပါက္ကိုဖြင့္ၿပီး အခန္းကေလးထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ စာဖတ္ေနတဲ့အခ်ိန္တိုင္း အဲဒီလိုပဲ လာလာၿပီးစေနက် ျဖစ္ပါတယ္။ လူငယ္ကေလးတစ္ေယာက္ အခန္းကေလးထဲ မွာ စာအုပ္ကေလးေတြကို ဖတ္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္တုန္းက ျဖစ္ပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ဟာ စာအုပ္ပံုကေလးကို ရွင္းလင္းလို႔ၿပီးသြားတဲ့အခါ ကတၱဴျပားကေလးတခု ထပ္မံျပဳတ္က်လာျပန္တယ္။ ဒီတခါ ျပဳတ္က်လာတဲ့ ကတၱဴျပားကေလးေပၚမွာ `ေပ့မန္မိုရီကဒ္´ ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ လက္ေရးနဲ႔ေရးထားတဲ့ စာတန္းကေလးတခု ကို ေတြ႕ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ကတၱဴျပားကေလးကို နာမည္တစ္ခုအေနနဲ႔ေပးထားတာေပါ့။ ဘယ္အခ်ိန္တုန္းကေပး ထားတာလည္းဆိုတာေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ အခုျပန္ေတြ႕ေတာ့မွ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပံဳးမိပါတယ္။

ၿငိမ္း (ပဲခူး)