ေမာင္လူေပ - ပညာေရႊအိုးနဲ႔ အေႏြးထည္ အေကာင္းစား

ေမာင္လူေပ - ပညာေရႊအိုးနဲ႔ အေႏြးထည္ အေကာင္းစား
(မိုးမခ) ႏို၀င္ဘာ ၁၈၊ ၂၀၁၈

လူမိုက္နဲ႔ေငြ အတူမေန လို႔ၾကားဖူးတယ္။ ေငြေတာင္မေနမွေတာ့ ေရႊအိုးဆိုေဝးေပါ့။ ေမာင္လူေပ့ဆီကိုေတာ့ ေငြဆိုတဲ့သတၱဝါက ေရာက္ေတာင္မလာပါဘူး။ မျမင္ရပါဘူး။ ဘဏ္စာရြက္ထဲက ဂဏန္းေလးေတြအျဖစ္သာ အလည္လာတာ။

ကိုယ္ေတြငယ္ငယ္က သခ်ာၤဆို သိပ္ၿပီး စိတ္ဝင္စားတာ။ ဂဏန္းတြက္ေနရရင္ေပ်ာ္တတ္သူ။ စိတ္တြက္လည္းပိုင္တယ္။ တစ္ထဲကတစ္ႏႈတ္ သံုည။ ႏွစ္ထဲကႏွစ္ႏႈတ္ သံုည။ ဘယ္လိုတြက္တြက္ သံုည။ ဒီလို ထူးခၽြန္ခဲ့လို႔လားမသိ၊ အခုအခ်ိန္အထိ ဝင္ေငြနဲ႔ထြက္ေငြက သမဝါယမဆိုင္ စာရင္းရွင္းတန္းလို တန္းတူညီမွ်မို႔ ဝင္ေငြအႏႈတ္ ထြက္ေငြ သံုညပဲ။

အေႂကြးရွင္ကလည္း အမ်ားသား။ ဒီမွာက လခေကာင္းရသလို သံုးလို႔ေကာင္းေတာ့လည္း အေႂကြးရွင္မ်ားတာ မဆန္း။ လစဥ္ေပးရမဲ့အေႂကြးေလးေတြ ေပးႏိုင္ရင္ပဲ ဟင္းခ်ရတယ္။ ေနာက္လေတာင္မေရာက္ေသး၊ သံုးျပီးေပါ့။ ခရက္ဒစ္ကဒ္ က တစ္လေက်ာ္အလကားသံုးရတယ္ဆိုၿပီး ႀကိဳသံုးထားတာ။ အရင္လက အေႂကြးက အခုလမွာ ေပးႏိုင္ရင္ ၿပီးတာပဲ။ အခုလမွာ မရွင္းႏိုင္မွ အတိုးစေပးရမွာ။ (ခရက္ဒစ္ကဒ္အတိုးက မနည္းဘူးရယ္။) ဒါေၾကာင့္ ဘဏ္ကပို႔တဲ့ လစဥ္ေငြစာရင္းရွင္းတမ္း စာရြက္ေလးေတြ တစ္လတစ္ခါ အိမ္ေရာက္လာလို႔ ဖတ္ရရင္ လက္က်န္ေငြက ထူးအိမ္သင္ပဲ။ (အရင္အတိုင္း။) စုေငြလည္းတက္မလာ။ ခ်က္ေငြလည္း တက္မလာ။

လစဥ္မွန္မွန္ စာပို႔ေလ့ရွိသူက အေႂကြးရွင္ေတြနဲ႔ ဘဏ္ပဲရွိေတာ့ မေမ့မေလွ်ာ့ပဲ လတိုင္း ကိုယ့္ဆီကို စာလာရင္ ေမတၱာစာလို႔ သတ္မွတ္ထားတယ္။ ကိုယ့္ကိုခ်စ္လို႔ ေမတၱာစာေတြ လတိုင္းပို႔ရွာတာေလ။ အျခားေသာ မိတ္ဆက္စာေတြ၊ ဟိုစာဒီစာေတြလာမလားလို႔လည္း မေမွ်ာ္ရဲပါဘူး။ ေမာင္လူေပက အန္ကယ္ႀကီးခန္႔ည့ံည့ံမဟုတ္လား။ ငယ္ထဲကလည္းမစြန္၊ ခုလည္း မစြန္မို႔ မြီးေလးေတြလည္း စာေရးရန္အေၾကာင္းမရွိ။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္ကိုစာလာရင္ ေၾကာ္ျငာစာရြက္ေတြရယ္၊ ခရက္ဒစ္ကပ္အေႂကြး၊ အိမ္ေႂကြး၊ ေျမခြန္ေႂကြး၊ အာမခံေႂကြး၊ ကားေႂကြး၊ ဘာေႂကြး၊ ညာေႂကြး စတဲ့ အေႂကြးတာင္းမဲ့ ေမတၱာစာေတြရယ္ပဲျဖစ္မယ္ဆိုတာ ေမးစရာမလို။ (အခုေတာ့ ဘဏ္အြန္လိုင္းမွာ ေအာ္တိုအေႂကြးေပးလုပ္ထားတယ္။ စာလာတာနည္းသြားပါၿပီ။ ေခတ္မွီမွီ paperless ေပါ့။)

သူမ်ားေတြက ခ်မ္းသာတာေတြ အြန္လိုင္းမွာ ထုတ္ျပၾကေတာ့ ကိုယ့္လည္း ရွိတာေလးထုတ္ႂကြားရတာပါ။ ႂကြားလွခ်ည္လားလို႔ မထင္ေစလို။ ဒါေတာင္ အေမက ပညာအေမြေလးေပးခဲ့လို႔သာ။ပညာေရႊအိုးလူမခိုးဘူးတဲ့။ ႐ိုး႐ိုးက်င့္ ျမင့္ျမင့္ၾကံတဲ့။ ဥစၥာရွိသူ၊ ရာထူးရွိသူနဲ႔ ေပါင္းစားတဲ့အလုပ္မ်ိဳး၊အမ်ားအတြက္မစဥ္းစားပဲ ကိုယ့္အတြက္သာ ဂြင္ဖန္ၿပီး အိပ္ထဲထည့္တတ္တဲ့ တဘို႔ထဲသမား မျဖစ္ေစနဲ႔တဲ့။ အမွန္ဖက္က ရပ္တည္ရမယ္တဲ့။ ငါးပါးသီလလံုရမယ္တဲ့။ ငယ္ငယ္က လူႀကီးသူမေတြရဲ႕ ဆံုးမစကားေတြ။ ဒါေတြနဲ႔ႀကီးျပင္းခဲ့တာ။ ဒါေၾကာင့္လည္းအေႂကြးမ်ားနဲ႔ဝိုင္းရံၿပီး ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာေရာက္ေနရတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ေငြမခ်မ္းသာေပမဲ့ စိတ္ခ်မ္းသာပါတယ္။ ေနတတ္ရင္ ေၾကနပ္စရာမဟုတ္လား။

ေရႊအိုးကိုပညာနဲ႔ရွာရသတဲ့။ ေမာင္လူေပတို႔ေရႊျပည္ႀကီးမွာေတာ့ ရာထူးအာဏာရွိသူနဲ႔ ေပါင္းသင္းၿပီးရွာရတာပါ။ ဒီလိုေပါင္းတတ္တဲ့သူေထာတာပါပဲ။ လူႀကီးဆီဝင္ထြက္တတ္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ပါဘူး။ ဒါလည္း သူ႔ပညာနဲ႔သူ။ မ်က္ႏွာအခြက္ေျပာင္ဖို႔လိုသလို အခြင့္အေရးေကာင္းရွာတတ္ဖို႔လည္းလိုသကိုး။ တခါက တိုင္ကြန္ေလာင္းတစ္ေယာက္ဆိုရင္ တိုင္းမႉးကိုဝင္ထြက္ဖို႔ နည္းလမ္းရွာမရတဲ့အခါ တိုင္းမႉးအေမကို တိုင္းမႉးနဲ႔သိသေယာင္ဟန္နဲ႔ အေမလိုသေဘာထားေၾကာင္း၊ ဘာညာရႊီးလို႔ ကန္ေတာ့ျခင္းနဲ႔ ထိုင္ကန္ေတာ့ခဲ့သတဲ့။ သူ႔နာမည္ေလးလည္း မိတ္ဆက္ေပါ့။ အေမအေမနဲ႔ ဝင္တတ္ထြက္တတ္ေတာ့ အေမအိုက သေဘာၾက။ ဒီေကာင္ေလးမဆိုးဘူး၊ ဘာညာနဲ႔အမွတ္ေကာင္းနဲ႔ ေထာက္ခံေတာ့ အလုပ္ျဖစ္။ ကိုယ့္အိမ္လာကန္ေတာ့တာ ဘယ္သူက ေမာင္းခ်ပါ့မလဲေနာ္။ (သီတင္းကၽြတ္လဟာ ဝင္တတ္ထြက္တတ္သူမ်ားအတြက္ အႀကိဳက္ေတြ႕ေသာလလို႔ ေျပာစမတ္ရွိတယ္။) ဒါတင္ဘယ္ကမလဲ။ တိုင္းမႉးက ဖိနပ္ေကာင္းႀကိဳက္တတ္မွန္းသိေတာ့ တိုင္းမႉးအိမ္ဝင္ၿပီးအျပန္မွာ ဖိနပ္တံဆိပ္၊ နံပါတ္မွတ္ၿပီး ဖိနပ္နဲ႔ကန္ေတာ့။ ဒီလိုနည္းလမ္းေကာင္းေတြနဲ႔ဝင္တတ္ေတာ့ တိုင္းမႉးလည္း သူ႔အိပ္ထဲေရာက္ေပါ့ေလ။ ခုဆို အမ်ိဳးေတြေတာင္ျဖစ္ေနၾကပါၿပီ။ စီးပြားေရးသမားဆိုတာ ဒီလိုပဲေလ။ ဘယ္ဖဲတက္တက္ ေဒါင္းဖို႔အဓိက။ သူတို႔မွာပဲ ေရႊအိုးရွိမွာေပါ့။ ကိုယ့္မွာေတာ့ အေႂကြးအိုးပဲရွိမွာ။

ပညာေရႊအိုးရဖို႔ကေတာ့ ေငြအေတာ္ကုန္တယ္ရယ္လို႔ မိဘေတြဆီက ၾကားေနရတယ္။ ဒီမွာလည္း ကုန္တာပါပဲ။ ေမာင္လူေပ့သမီးေခ်ာ ေပသမီးဆိုရင္ တကၠသိုလ္ကို တန္းတက္ေလေတာ့ တစ္ႏွစ္ကိုေသာင္းေက်ာ္ကုန္တယ္။ ေလးႏွစ္တက္တာ ငါးေသာင္းေက်ာ္ပဲ။ ဒီမွာ လူဆင္းရဲမွ အလကားတက္ရတာ။ ကိုယ္က ဆင္းရဲတာလည္းမဟုတ္၊ ခ်မ္းသာတာလည္းမဟုတ္ေတာ့ ေပးရပါတယ္။ ျမန္မာျပည္က သူေဌးျဖစ္ေပမဲ့ ပိုင္သမွ်အကုန္ထားခဲ့ၿပီး ဒီႏိုင္ငံမွာ ဝင္ေငြနည္းသူအမည္ခံ၊ အစိုးရေထာက္ပ့ံေၾကးယူ၊ ကေလးေတြလည္း အခမဲ့ေက်ာင္းထားနဲ႔ လုပ္စားတတ္သူတခ်ိဳ႕လည္းရွိတယ္။ အိမ္ေတြလည္းေငြလက္ငင္းရွင္းၿပီး ဝယ္ထားၾကတယ္။ ( သူတို႔ကိုယ္စား လူတစ္ေယာက္က နာမည္ခံဝယ္ေပးတာေပါ့၊ ေနာက္မွ ေမတၱာနဲ႔ေပးကမ္းျခင္းဆိုၿပီး နာမည္ေျပာင္းၾကမယ္ေလ။) ဒီလိုလူေတြမွာလည္း ေရႊအိုးေတြရွိတယ္။

ပညာေရႊအိုးရဖို႔ ေငြလမ္းခင္းရတဲ့အထဲမွာ ေဆြမ်ိဳးေပါက္ေဖၚႀကီးတို႔ရဲ႕ တ႐ုတ္ျပည္လည္း ထိပ္ပိုင္းမွာပါတယ္။ ကေလးအတြက္ အဂၤလိပ္စာသင္တန္း၊ သခ်ာၤသင္တန္း၊ စႏၵယားသင္တန္း၊ ေရကူးသင္တန္း၊ အကသင္တန္း စသည္နဲ႔သံုးရသတဲ့။ ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းဝင္ေအာင္ ဝင္ထြက္တတ္ရသတဲ့။ က်ဴရွင္ဖိုးေတြလည္းမနည္းဘူးတဲ့။ ကိုယ္ပိုင္ေက်ာင္းေတြမွာ အၿပိဳင္အဆိုင္ထားၾကသတဲ့။ နာမည္ႀကီးက်ဴရွင္ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ဝင္ေငြဟာ ေဒၚလာသန္းခ်ီရတယ္လို႔ဆိုတယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္သံုးေငြပ်မ္းမွ်ကပဲ ေဒၚလာေလးေသာင္းေက်ာ္ရွိပါသတဲ့။ ကိုယ္ပိုင္ေက်ာင္းေတြေခတ္ေကာင္းေတာ့ ပညာေရးကုမၸဏီေတြေထာင္ၾက၊ စေတာ့ရွယ္ယာေတြေရာင္းဝယ္ၾက၊ အလုပ္ေတြလည္းျဖစ္ၾကတယ္။

အခုေတာ့ ေဖါင္းပြေနတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ေက်ာင္းေတြနဲ႔ အၿပိဳင္အဆိုင္မ်ားလွတဲ့ပညာေရးေလာကကို တ႐ုတ္အစိုးရက ထိမ္းခ်ဳပ္ဖို႔စတင္ေနၿပီ။ ေဆာက္လုပ္ေရးေလာက၊ ဘဏ္လုပ္ငန္းေလာကေတြ ထိမ္းခ်ဳပ္အၿပီး တတိယေျမာက္အေနနဲ႔ အလွည့္က်တဲ့လုပ္ငန္းပါပဲ။ ပညာေရးေလာကအတြက္ ထုတ္ေပးၿပီး လိုင္စင္ေတြကို ျပန္စီစစ္ေနသလို လိုင္စင္အသစ္လည္း ထပ္မေပးေတာ့ဘူး။ အစိုးရေက်ာင္းေတြ တိုးခ်ဲ႕ဖြင့္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတယ္။ အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ရွယ္ယာေတြထိုးဆင္းပါတယ္။ သူတို႔ဆီက ပညာေရႊအိုးလုပ္ငန္း မဟန္ေတာ့ဘူးတဲ့။

ပညာေရႊအိုးကို ရွာေဖြၾကတဲ့အခါ တတ္ႏိုင္သူေတြက သားသမီးေတြကို ခ်မ္းသာတဲ့အေနာက္ႏိုင္ငံေတြကို ပို႔ေလ့ရွိတယ္။ အေနာက္ဆိုမုန္းပါတယ္ဆိုတဲ့ အသိုင္းအဝိုင္းေတြေတာင္ သူတို႔နဲ႔ပုလင္းတူဘူးဆို႔ျဖစ္တဲ့ တ႐ုတ္တို႔ ႐ုရွားတို႔ဆီကို ေငြကုန္ခံၿပီး သားသမီးေတြကို မပို႔ၾကဘူး။ တ႐ုတ္ျပန္တို႔ ႐ုရွားျပန္တို႔ဆိုတာ အစိုးရပညာသင္နဲ႔သြားတဲ့သူပဲရွိတာ။ ငပြႀကီးဆိုၿပီး အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ား မေကာင္းေၾကာင္းေရးေနတတ္သူေတြရဲ႕ သားသမီးေတြကိုယ္တိုင္ ပညာေရႊအိုးကို အေနာက္ဖက္လာၿပီးရွာၾကတာေတြ႕ရေတာ့ အင္း.. သူတို႔လည္း ေလာကီသားပဲေလလို႔သာ မွတ္ပါတယ္။

အေနာက္ႏိုင္ငံတစ္ခုျဖစ္တဲ့ အဂၤလန္ အေနာက္ေျမာက္ပိုင္းက အထက္တန္းေက်ာင္းတစ္ခုမွာ ေရႊအိုးရွာေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ ေက်ာင္းကိုလာရင္ အေႏြးထည္ အေကာင္းစားမဝတ္ရလို႔ အမိန္႔ထုတ္တယ္ၾကားရင္ ရယ္စရာျဖစ္မလားပဲ။ မဝတ္ရလို႔ တားျမစ္တဲ့အေႏြးထည္ေတြက တစ္ထည္ကို ေဒၚလာေထာင္ေက်ာ္တန္တဲ့ Canada Goose , Moncler စတဲ့ အမ်ိဳးအစားေတြပါ။ တားျမစ္ရတဲ့အေၾကာင္းလည္းရွိတယ္။ ဒီလိုအေႏြးထည္ေတြဝတ္ႏိုင္တဲ့ကေလးအတန္းအစားေတြက လူခ်မ္းသာေတြမို႔ မဝတ္ႏိုင္တဲ့ကေလးေတြက အလိုလိုေနရင္း သိမ္ငယ္ၾကရတယ္။ ခရစ္စမတ္မွာဝယ္ေပးဖို႔ သူတို႔မိဘေတြကို ပူဆာၾကတယ္။ မိဘေတြကလည္း လခတစ္လစာေလာက္တန္ဖိုးရွိတဲ့ဒီအေႏြးထည္ေတြ ဝယ္မေပးႏိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဆင္းရဲျခင္းမွကာကြယ္ေရးအေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔တားျမစ္ရတယ္လို႔ဆိုတယ္။ အဆင့္အတန္းခြဲတာေတြ ျဖစ္မလာေစေရးအတြက္ ႀကိဳတင္ကာကြယ္တဲ့သေဘာေပါ့ေလ။

ေမာင္လူေပတို႔ ေရႊျပည္ႀကီးမွာကေတာ့ ပူတဲ့ႏိုင္ငံမို႔ အေႏြးထည္ျပသနာမရွိဘူး။ ေရႊေတြၫႊတ္ေနေအာင္ဝတ္စား၊ မင္းသမီးရံႈးေအာင္ျပင္၊ အိမ္ေဖၚကိုျခင္းဆြဲခိုင္းၿပီး ကေလးေစာင့္ၾကတဲ့ ေမေမအခ်ိဳ႕ရဲ႕ ၿပိဳင္ပြဲျပသနာေလာက္ပဲရွိမယ္။ ဒါလည္း သိပ္ေတာ့ကိစၥမရွိ။ သူတို႔ေတြက ေနာက္ကြယ္မွာသာ အတင္းတုတ္ၾကမွာ။ ေရွ႕မွာေတာ့ ညီမေရ၊ အမေရ၊ လွလိုက္တာနဲ႔ စိတ္ထဲမပါၾကေပမဲ့ လူယဥ္ေက်းထံုးစံအတိုင္း ေလာကြတ္ၾကမွာအေသအခ်ာ။

ဘာရယ္ဟုတ္ပါဘူး။ ဒီအပတ္ထဲဖတ္မိတဲ့သတင္းႏွစ္ပုဒ္ကို ေပါင္းေရးလိုက္တာပါ။ တိုက္ဆိုင္မႈရွိလွ်င္လည္း ခြင့္လႊတ္ၾကပါလို႔။

မိတ္ေဆြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြက်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ။ ေရႊအိုးေတြနဲ႔ျပည့္စံုၾကပါေစ။

ခ်စ္တဲ့

ေမာင္လူေပ