(မိုးမခ) ႏို၀င္ဘာ ၂၁၊ ၂၀၁၈
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဆိုတာ ျမန္မာႏိုင္ငံသားအားလံုးက ႁခြင္းခ်က္မရွိ ေလးစားခ်စ္ခင္ျခင္းခံရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ ႀကီးျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကိုမွ လုပ္ႀကံခံရတယ္ဆိုတာကေတာ့ အာဏာ႐ူးႁခြင္းခ်က္ေပါ့။ ႐ူးတယ္ ဆိုကတည္းက စိတ္ဓာတ္ပံုမွန္မဟုတ္ေတာ့ဘူးေပါ့။
တႏိုင္ငံလံုး ျပည္သူေတြက ေလးစားခ်စ္ခင္ၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးကို ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္မယ္ဆုိေတာ့ ၾကားလွ်င္ ၾကားခ်င္း အလြန္၀မ္းသာသြားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သတင္းေတြထြက္လာေတာ့ ဇာတ္ညႊန္းဇာတ္လမ္းကိစၥတြင္၊ သ႐ုပ္ေဆာင္သူကိစၥေတြ။ သ႐ုပ္ေဆာင္သူဆိုတာကလည္း “ ဆန္း” ဆန္းတဦးတည္းကိစၥမဟုတ္ ဆန္းရဲ႕ မိဘ၊ သားသမီး၊ ဇနီး စတဲ့မိသားစု၀င္ေတြ၊ ေက်ာင္းသားဘ၀၊ စစ္သားဘ၀၊ ႏိုင္ငံေရးသမ်ားဘ၀ ေပါင္းသင္းဆတ္ဆံခဲ့သူေတြ၊ ေမာင့္ဘက္တန္၊ ေန႐ူး၊ ခ်ာခ်ီ၊ အက္တလီ၊ ေဒါက္တာဘေမာ္၊ ကိုႏု၊ ကိုဘဟိန္း၊ ညိဳျမ၊ ေက်ာ္ၿငိမ္း၊ ဗေဆြ၊ သခင္သန္းထြန္း၊ သခင္စိုး စတာေတြ။ ျပည္တြင္းျပည္ပ။ အိမ္တြင္းအိမ္ပ အသိုင္းအ၀ိုင္းေတြကို ေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့ အလြန္႔ကိုမလြယ္တဲ့ကိစၥပါလားလို ႔ေတြးမိလုိက္ပါတယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတဦးတည္းကိုပဲၾကည့္ သူ႔ဘ၀နဲ႔ သူ႔စ႐ိုက္လကၡဏာ (သူ႕႐ုပ္အမူအရာ၊ စိတ္အမူ အရာ) ထိမိေပၚလြင့္ဖို႔ရာကိုက အလြန္မလြယ္တဲ့ကိစၥပါ။ သူ႔စ႐ိုက္လကၡဏာကို ေပၚလြင္ေအာင္စာနဲ႔သ႐ုပ္ေဖာ္ ေရးၿပီးမွ လူကလိုက္ၿပီး သ႐ုပ္ေဆာင္ရမွာမဟုတ္လား။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္မွာ သူ႕႐ုပ္အမူအရာ သူ႔စိတ္အမူ အရာတို႔ကို ထပ္တူက်မက် အကဲျဖတ္အတည္ျပဳနိုင္မည့္သူ ဘယ္သူရွိေသးလို႔လဲ။ ဦးေအာင္ဆန္းဟာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာတတ္တယ္၊ ဒဲ့ဒိုးတည့္တည့္ ေျပာတတ္တယ္၊ ပရိယာယ္မာယာမရွိဘူးဆိုလိုက္တာနဲ႔
သူ႕အမူအရာကို သ႐ုပ္ေဆာင္သူက ခပ္႐ိုင္း႐ိုင္းသ႐ုပ္ေဆာင္ျပ႐ံုနဲ႔ မၿပီး။ ဒီလိုေျပာဆိုျပဳမူေနတာနဲ႔
တၿပိဳင္တည္း သူ႔စိတ္ေစတနာက မ႐ိုင္းဘူး။ အလြန္ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔နက္႐ိႈင္းတဲ့ စိတ္ေစတနာရွင္။ ဒါကို
မ်က္လံုး၊ မ်က္ႏွာ အသံထဲမွာ၊ အမူအရာဖန္တီးေဖၚထုတ္သ႐ုပ္ေဆာင္ရမွာ အလြန္႔အလြန္ကို မလြယ္တဲ့ကိစၥပါ။
ဦးေအာင္ဆန္းရဲ႕ ဘ၀ဇာတ္လမ္းဟာ အမ်ားျပည္သူနဲ႔ စပ္ဆက္လာၿပီး “သမိုင္း၀င္”လာေတာ့မွာက
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား သမဂၢသမိုင္းပါ။ သမဂၢအေဆာက္အဦႀကီးကလည္း ဇာတ္ေနာက္ခံသမိုင္းမွာ
အေရးႀကီးတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ မရွိေတာ့တဲ့ အေဆာက္အဦကို ဆက္တင္လုပ္လို႔ရေပမယ့္လူေတြကို “ဆက္တင္”
လုပ္ခိုင္းရတာက မလြယ္ေပဘူး။ ခိုင္းရမယ့္လူကလည္း “အရည္အခ်င္း”လိုသလို သ႐ုပ္ေဆာင္ခိုင္းခံရမယ့္
သူကလည္း အရည္အခ်င္းလိုတာပါပဲ။ ဒီလို “ခိုင္းတတ္”၊ “လုပ္တတ္”တဲ့ကိစၥေတြကို ဒါ႐ိုက္တာေတြ၊
သ႐ုပ္ေဆာင္ေတြက ပိုၿပီးနားလည္ၾကမွာေပါ့။ ဘယ္ေလာက္ပဲ နားလည္နားလည္ “ခိုင္းသူ”နဲ႔ “လုပ္သူ”ေတြဟာ
ဦးေအာင္ဆန္းေခတ္ကို သိေနနားလည္လိုက္သူေတြ မဟုတ္ၾကေတာ့ပါဘူး။ ဟိုးဟို႔ေရွးေရွး ပုဂံေခတ္၊
အင္း၀ေခတ္က္ု ႐ိုက္ရတာကမွ လြယ္လိမ့္ဦးမည္။ အဲ့ဒီရာဇ၀င္ေခတ္ေတြက အလြန္ေ၀းလြန္းေတာ့ သူတို႔ရဲ႕
သ႐ုပ္ေဆာင္မႈေတြ ပီ၊ မပီ ဆိုတာ ပရိတ္သတ္ကလည္း အလြန္ေ၀းခဲ့ၿပီျဖစ္ေတာ့ အေ၀းခ်င္းခ်င္း တူမွ်ေန
ၾကတယ္ေလ။ ဦးေအာင္ဆန္းရဲ႕ေခတ္က မနီးမေ၀းျဖစ္ေနတယ္။ ေခတ္ကိုေခၚရင္ “မ်က္ေမွာက္ေခတ္” သို႔
“သမုိင္းက႑”ေခၚရတဲ့ ေခတ္ထဲမွာပဲ ရွိေနၾကေတာ့ သ႐ုပ္ပီမပီ အကဲခတ္ျဖတ္ႏိုင္တဲ့အပိုင္းေတြ အမ်ားႀကီး
ရွိေပဦးမယ္။ အေနာ္ရထာ၊ က်န္စစ္သား၊ ရွင္မြန္လွတို႔က အေ၀းအတိတ္မွာ။
ဦးေအာင္ဆန္းရဲ႕ ဘ၀သမိုင္းထဲမွာ ပထမဆံုး အေရးပါတဲ့ တကၠသိုလ္သမဂၢက႑မွာ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ စာသင္ခန္းေတြက ရွိေနေသးတယ္။ သမဂၢအေဆာက္အဦကို ဆက္တင္လုပ္လို႔ရတယ္။ လူေတြကေကာ ဘယ္ႏွေယာက္ကို “၀ါး” ထားလို႔ရမလဲ။ ကိုႀကီးႏု၊ တက္ဘုန္းႀကီးသိန္းေဖ၊ ကိုလွေဖ (ဗိုလ္လက္ရာ)၊ ေက်ာ္ၿငိမ္း၊ ဗဟိန္း၊ ဗေဆြ . . . ။ တကၠသိုလ္ကေနၿပီး အျပင္ႏိုင္ငံေရးေလာက၊ စာေပေလာကနဲ႔ ဆက္စပ္ေတာ့ သူနဲ႔အတူ ကိုေအာင္ေက်ာ္ေတာင္ ပါလိုက္ေသး။ ႀကီးပြားေရးဦးလွဆီ သြားၾကသတဲ့။ သခင္သန္းထြန္း၊ သခင္စိုးတို႔နဲ႔ ေတြ႕ၾကရသတဲ့။ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးကို၀င္ေတာ့ ဆရာႀကီးသခင္ကိုေတာ္မိႈင္းဆိုတာ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးႀကီးရဲ႕ အႀကီးဆံုးေခါင္းေဆာင္ေလ။ ဆရာႀကီးရဲ႕က႑ကို ဘယ္လို၀ါးထားခဲ့မလဲ။ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးထဲကို၀င္ၿပီးေနာက္ ကြန္ျမဴႏွစ္ပါတီဖြဲ႕တာ၊ ဗမာ့ထြက္ရပ္ဂိုဏ္း(Burma freedom block) ဖြဲ႕တာ ဘယ္သူေတြေရွ႕တန္းကပါသလဲ။ ဗိုလ္လက်္ာ(သခင္လွေဖ)၊ သခင္ဗဟိန္း၊ ဂိုရွယ္ (သခင္ဘတင္)၊ ဆက္လက္ၿပီး ေဒါက္တာဘေမာ္၊ ဘႀကီးဘေဖ၊ ဦးသိမ္းေမာင္၊ ဂဠဳန္ဥိီးေစာတို႔လည္း ပါဦးမွာေပါ့။ အဲဒီ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးကၿပီးေတာ့ ဂ်ပန္ကို စစ္ပညာသင္အတူသြားရတာက ဗိုလ္ရန္ေအာင္၊ ဂ်ပန္ျပည္ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ထဲမွာ ဗိုလ္ေန၀င္း၊ ဗိုက္လက္ယာ၊ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာ၊ ဗိုလ္ရန္ေအာင္စတဲ့ ရဲေဘာ္ႀကီး ေတြကို သိပ္၀ါးလိ္ု႔မရဘူး။
ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ေသြးေဖာက္ၿပီး ဗမာ့တပ္မေတာ္ဖြဲ႕တာေတြ အဲဒီကမွ ဗမာျပည္ထဲကို ဂ်ပန္ေတြနဲ႔ ၀င္လာတာေတြရယ္။ အဲဒါေတြက ခပ္၀ါး၀ါးလုပ္လို႔ရမယ္ထင္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခန္းက အဂၤလိပ္နဲ႔ ဂ်ပန္တိုက္ပြဲအခန္း။ အဲဒီအခန္းမွာ ဗမာေပ်ာက္က်ားတပ္သားေတြ ရရာအ၀တ္အစားေတြ၀တ္၊ ရရာလက္နက္ဆြဲၿပီး ေတာ္လွန္ၾကတဲ့အခန္းက လူမ်ားရင္ၿပီးမွာပဲထင္တယ္။ အစ၀င္ကတည္းက ယူနီေဖာင္းမရွိေသးဘူး လက္ပတ္ၾကယ္နီလည္း ရရာလက္နက္ဆြဲရာမွာ ေတာ္မီဂမ္းေတြ၊ စတင္းဂန္းေတြ မေပၚေသးဘူးထင္ပါတယ္။ ႏွလံုးျပဴးေသနတ္၊ တစ္လံုးထိုးေသနတ္၊ ေျခာက္လံုးျပဴးစတဲ့ ေတာသူႀကီးေတြကိုင္တဲ့ လက္နက္မ်ိဳးေတြနဲ႔ ဓားေတြ၊ လွံေတြပါပဲ။
ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ဖဆပလ (ဖတပလ)ဖြဲ႕ၾကၿပီဆိုရင္ေတာ့ ထင္ရွားတဲ့သူေတြပါလာၿပီး အတြင္းေရးမွဴးက သခင္သန္းထြန္းေလ၊ သခင္စိုး၊ သခင္ဗဟိန္းတို႔လည္းပါတယ္။ ဖြဲ႕တာက ပဲခူးက တပ္ရင္း၄ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာအိမ္မွာ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာရဲ႕ အိပ္ရာေပၚ မွာတဲ့။ ေဒၚခင္ၾကည္ကလည္း ႏို႔စားႏြားမ ရွာဖို႔ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ပါလာေသးတာ။ ပါ၀င္ၾကသူေတြက ကြန္ျမဴႏွစ္ေတြခ်ည္းဆိုသည့္ ႏိုင္ငံေရးသမိုင္းမွာ မႈန္၀ါးထားခဲ့ခ်င္လို႔မရဘူး။ ဗိုလ္ေန၀င္းတို႔က မႈန္၀ါးထားခဲ့ခ်င္ ေပမယ့္ဦးေအာင္ဆန္းက မႈန္၀ါးလို႔မရေပဘူး။
ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးၿပီးၿပီဆိုေတာ့ တက္ေန၀န္းအလံႀကီးဆြဲခ်ၿပီး ၿဗိတိသွ်အလံျပန္တင္။ ဦးႏု၊ ဦးေအာင္ဆန္းတို႔ ဘိလပ္သြားၾက။ အက္တလီ၊ ခ်ာခ်ီ၊ ဘုရင္ခံဆာေဒၚမန္စမစ္ စသည္။ ဦးေအာင္ဆန္း ေဆး႐ံုတက္ခန္းသို႔၊ ဒဂုန္တာရာကို စႏၵရားတီးခိုင္းတဲ့ အခန္းတို႔ကလည္း ပါဦးမွ။ ဦးေအာင္ဆန္းရဲ႕ အႏုပညာ ခံစားမႈႏွလံုးသားကို အဲလိုအခန္းေလးေတြမွာပဲ ေဖာ္ထုတ္ေပးရမွာ။ ေတာ္လွန္ေရးသမား၊ ေသနတ္သမားႀကီး မွာလည္း ေတးဂီတခံစားလို႔ရတဲ့ ႏွလံုးသားရွိပါတယ္ ဆိုတာ ေဖာ္ျပဖို႔ကလည္း ေမ့ခ်န္ထားလို႔မျဖစ္ေပဘူး။
မပါမျဖစ္တဲ့ အခန္းတခန္းက ပင္လံုညီလာခံ။ အဲဒီမွာ တက္ေရာက္လာသူေတြကလည္း လူထုၾကားမွာ ထင္ရွားသူေတြပါေသးတယ္။ ဒူး၀ါးဆင္၀ါေနာင္၊ မိုင္းပြန္ေစာ္ဘြား၊ ဦးခြန္ထီး၊ တင္ေအး(ရွမ္းျပည္)စတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္ေတြပါၾကတယ္။ ဇာတ္လမ္းနိဂံုးခ်ဳပ္ကာနီးမွာမွ သ႐ုပ္ေဆာင္ေတြက ပိုလို႔မ်ားလာေရာ့သလားမသိ။
လုပ္ႀကံခံရတဲ့ အခန္းက အစည္းအေ၀းခန္းေပကိုး။ အစည္းအေ၀းတက္ေရာက္ၿပီး လုပ္ႀကံခံရသူေတြကလည္း ထင္ရွားသူေတြ ခ်ည္း။ ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ိဳ၊ ဦးဘ၀င္း၊ သခင္ျမ၊ ဦးရာဇတ္၊ မိုင္းပြန္ေစာ္ဘြား စတဲ့ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြ။ အစည္း အေ၀းမတက္ျဖစ္တဲ့ သခင္ႏုကလ မပါမၿပီး။ လုပ္ႀကံခိုင္းတဲ့ ဂဠဳန္ဦးေစာကလည္း မပါမၿပီး။ သူက အဓိက ဂုန္း႐ုပ္။ လူဆိုးေပကိုး။ တရားသူႀကီး ဆာဘဦး တို႔ကလည္းပါေသး။ ဂဠဳန္ဦးေစာကိုေတာ့ ႀကိဳးေပးခန္းထဲ ပါေစခ်င္သဗ်။
အရင္းခ်ဳပ္လိုက္ရရင္ ဦးေအာင္ဆန္းရဲ႕ဇာတ္လမ္းမွာ ဇာတ္ရံေတြက ေတာ္ေတာ္ေလးမ်ားေနပါတယ္။ ဒီဇာတ္ရံေတြကလည္း တိုင္းျပည္မွာ ထင္ရွားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကမ်ားေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မႈန္လို႔၀ါးလို႔ရတာ ေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါ။ မပါမျဖစ္ေပမယ့္ ဆရာဒဂုန္တာရာလို စႏၵရားတီးတဲ့ ဇာတ္ရံဆိုရင္ ေက်ာေပးၿပီး ဘိုေတြဆံရွည္လိႈင္းတြန္႔တပ္ေပးလိုက္႐ံုနဲ႔လည္း ၿပီးႏိုင္မွာေပါ့။ အဲသလို မႈန္၀ါးလို႔ရသူေတြလည္း ရွိေတာ့ရွိမွာပါ။ ဗိုလ္ေန၀င္းကိုေတာ့ မႈန္၀ါးလို႔မရဘူးထင္တယ္။ လတ္နက္ေတြ ဂဠဳန္ဦးေစာကို ထုတ္ေပးရာမွာ ဗို္လ္ေန၀င္း ပါတယ္ေလ။ စာအုပ္ေတြမွာ ၀ါးထားတယ္။ အေရးႀကီးတဲ့ ဇာတ္ရံေတြနဲ႔ အေရးႀကီးတဲ့ ဇာတ္၀င္ခန္းေတြ စာရင္းလုပ္ၾကည့္တာပါ။ အေတာ္မလြယ္တာေတြ ေတြ႕ရပါတယ္။
ဒီလိုမလြယ္တာေတြေၾကာင့္ ကမာၻမွာ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြကို ႐ုပ္ရွင္မ႐ိုက္ၾကတာလို႔ ၾကားဖူးပါတယ္။ တိတိက်က် ၾကားဖူးတာက ကိုဟိန္းလတ္ေျပာတာပါ။ ဗီယက္နမ္အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဟိုခ်ီမင္း အတၳဳပၸတၱိကို သူတို႔ႏုိင္ငံက ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္တာဟာ သမၼတႀကီးဟိုခ်ီမင္းရဲ႕ ႐ုပ္အမူအရာ၊ စိတ္အမူအရာ စ႐ိုက္ မေပၚမွာစိုးလို႔တဲ့။ ဟုတ္တယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေရာ၊ သူ႔ဇာတ္ရံေတြေရာ သူ႐ုပ္မေပၚရင္ ႐ိုက္ရက်ိဳးမနပ္ေပဘူး။ သ႐ုပ္ေပၚဖို႔ကလည္း မလြယ္ေပဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မ႐ိုက္တာကပဲ ေကာင္းေလပါရဲ႕လို႔ ၀င္ေျပာရတာပါ။
ဒါေပမဲ့ တကယ္႐ိုက္ထားတဲ့ သတင္းမွတ္တမ္းေတြကိုေတာ့ စနစ္တက် ကူးယူစီစဥ္ထိန္းသိမ္း႐ံုမက လူထုလက္ထဲကိုပါ ပို႔ေဆာင္ေပးသင့္ တယ္လို႔ ထင္ျမင္ေၾကာင္းပါခဗ်ာ။ ဒါလည္း အတၳဳပၸတၱိပဲမဟုတ္လား။ ပခက္တြင္းကေန သခ်ဳႋင္အးထိေဖာ္ျပစရာ မလိုဘူးထင္ပါရဲ႕။
ေမာင္စြမ္းရည္
၂၀၁၈ စက္တင္ဘာလ နယူးေယာက္
Comments