စိုးခိုင္ညိန္း ● ေမးခြန္းမ်ား
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၂ဝ၊ ၂ဝ၁၈
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၂ဝ၊ ၂ဝ၁၈
ဘဝဆိုတာ ဘာဆိုဘာမွ မသိျခင္းေတြကေနပဲ စတင္ခဲ့ရတာပါပဲ။ ပဋိစၥသမုဒ္ပါဒ္မွာေတာ့ အဝိဇၹာ ပစၥယာ သခၤါရာလို႔ ေဟာ ေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒီ မသိျခင္းကေန သံသရာဟာ မရပ္မနား တပတ္ၿပီး တပတ္ ခႏၶာတခု ပ်က္ဆီးလို႔ ဘဝတခု ဆုံး သြား လိုက္ ခႏၶာအသစ္ တခုခုနဲ႔ ဘဝသစ္တခု စလိုက္နဲ႔ လည္ေနေတာ့တာပဲ။ အဲဒီ ဘဝသစ္တခု စတယ္ဆိုတာနဲ႔ အရင္ဘဝက သိခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ အရာေတြအားလုံးဟာ အကုန္ေမ့ေပ်ာက္သြားၿပီး ဘာတခုမွ မသိေတာ့ဘူး။ အဲဒီလို မသိျခင္းေတြနဲ႔ ဘဝ တခုကို စတင္ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေမြးကင္းစကေလးေတြဟာ ဘာမွမသိျခင္းေတြနဲ႔ တနည္း ဘာမွမေရးျခစ္ရေသးတဲ့ ဗလာစာရြက္ အလႊတ္တရြက္နဲ႔ တူ တယ္လို႔ဆုိရင္ ရႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီဗလာစာရြက္ကေလးေပၚကို ဝလုံးကေလးေတြ ဝိုင္းေအာင္ေရးဖို႔ ႀကိဳးစားၿပီး သိျခင္းကို တခုၿပီး တခု စတင္ခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အရာအားလုံး ျမင္ရသမွ် ေတြ႔ရသမွ်ေတြဟာ ထူးဆန္းဖြယ္ရာေတြနဲ႔ သိခ်င္စရာ သင္ယူစရာေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။
လက္ထဲကို တစုံတရာ ပစၥည္းတခုခု ေရာက္လာၿပီဆိုရင္ ထုၾကည့္ ရိုက္ၾကည့္တယ္။ အသံျမည္လာရင္ သေဘာက်လို႔ အသံက ဘယ္ကလာတာလဲ ထပ္ခါထပ္ခါ စူးစမ္းေနတယ္။ အသံရဲ႕ ၿငိမ့္ေညာင္းတဲ့ အရသာကို ခံစားမိလာတယ္။ အေမ့ရဲ႕ ဆိုၿငီးေနတဲ့ ပုခက္လႊဲေတးသံမွာ ခံစားမိန္းေမာၿပီး အိပ္စက္တတ္လာတယ္။ ဒါဟာ ဂီတကို စတင္သိရွိလာတဲ့ သေဘာေပါ့။
ေနာက္ေတာ့ ေျမႀကီးေပၚကို နင္းစမ္းေလွ်ာက္ရင္း စူးစမ္းစရာေတြ၊ သိခ်င္စရာေတြက မ်ားသထက္ မ်ားလာတယ္။ တေန႔ ကြ်န္ေတာ့္တူေလးက ကြၽန္ေတာ္နဲ႔အတူ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ လမ္းေလွ်ာက္ လိုက္လာရင္းက မထင္မွတ္တဲ့ ေမးခြန္းတခု ေမးလာတယ္။ "ဦးစိုး အခုလို မနားတမ္း လမ္းေလွ်ာက္သြားေနရင္ ဒီေျမႀကီးရဲ႕အဆုံးကို ေရာက္သြားႏိုင္လား" တဲ့။ ဒါဟာ သူ႔စိတ္ထဲကေန ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ သိခ်င္စိတ္ပဲ။ သူဟာ ေျမႀကီးေပၚကို နင္းေလွ်ာက္ေနရင္း တေနရာရာမွာ ေျမႀကီးရဲ႕ အဆုံး ကို ေရာက္သြားမယ္လို႔ ထင္ေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ေလးနဲ႔ သူနားလည္ေအာင္ ေျပာျပရ ပါတယ္။
သူဟာ ပထမဆုံး ဝလုံးေလးေတြကို စ ေရးေတာ့ ဝလုံးေလးေတြဟာ မဝိုင္းေသးဘူး။ ဝလုံးေလးေတြဟာ တလုံးနဲ႔ တလုံး မညီမညာနဲ႔ ပိန္လိုက္႐ႈံ႕လိုက္ ျဖစ္ေနတယ္။ ဝလုံးေလး တလုံးကိုပဲ အစမွာေတာ့ ႀကိဳးစားပန္းစား ေရးေနရတယ္။ က်ဴရွင္ ဆရာမက သူ႔ကို "ႀကိဳးစားေရး သား ဝလုံးေလးေတြဟာ ၾကာလာရင္ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ဝိုင္းလာမွာေပါ့" လို႔ ေျပာတဲ့စကားကို သူက အေသအခ်ာ မွတ္ထားတယ္။ တပတ္ေလာက္ရွိတဲ့အခါမွာ စာအုပ္ထဲက ေရးၿပီးသား ဝလုံးေလးေတြကို ၾကည့္ၿပီး "ဆရာမကေတာ့ ေျပာတယ္၊ ဝလုံးေလးေတြက ၾကာရင္ တေျဖးေျဖး ဝိုင္းလာမွာပါတဲ့၊ ဘယ္မွာ ဝိုင္းလာလို႔လဲ၊ ဒီမွာ ဝလုံး ေလးေတြက နဂိုအတိုင္းပဲ" တဲ့ သူ႔အေဒၚကို ျပန္ေျပာျပ ေနေလရဲ႕။ အဲဒီအခါမွာ သူ႔အေဒၚက ေသခ်ာသေဘာေပါက္ေအာင္ ရွင္းျပရတယ္။ တေျဖးေျဖးနဲ႔ သူဟာ မ်ားျပားလွတဲ့မသိျခင္းေတြကို နည္းနည္းသြားေအာင္ လုပ္ယူေနတယ္။
မေတြ႔ဘူး၊ မျမင္ဘူးတဲ့ အသစ္အဆန္း တခုခုကို ျမင္ရတဲ့အခါတိုင္း "ဒါဟာ ဘာလဲ၊ ဘာလုပ္တဲ့ဟာလဲ။ ဘယ္လို လုပ္ရတာ လဲ၊ ဒါကို လုပ္လိုက္ရင္ ဘယ္လို ျဖစ္သြားမွာလဲ" စတဲ့ ေမးခြန္းေတြဟာ မ်ားမ်ားလာသလို သိစိတ္ဟာလည္း တေျဖးေျဖး က်ယ္ျပန္႔လာတယ္။
ဝလုံးေလးေတြဟာ တေျဖးေျဖး ဝိုင္းလာၿပီ ဆိုေတာ့ ဥေဏွာက္အသိဉာဏ္နဲ႔လည္း စဥ္းစားေတြေခၚ တတ္လာတယ္။ သူ႔ရဲ႕ စဥ္းစားေတြးေခၚမႈဟာ အက်ိဳးအေၾကာင္း ကိုက္ညီရင္ ညီမယ္။ မညီရင္ မညီဘူး၊ ယုတၱိရွိခ်င္မွလည္း ရွိမယ္။ အိမ္ရဲ႕ ဧည့္ ခန္းမွာ အဖိုး၊ အဘြားေတြရဲ႕ ဘြဲ႔ဓါတ္ပုံေတြကိုၾကည့္ၿပီး သူတို႔က ဘယ္သူေတြလဲေမးၿပီး အဲဒါ အေမႀကီးနဲ႔ ဘဘေလ ဆို ေတာ့ ေအာ္ ေမႀကီးနဲ႔ ဘဘက ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ေခ်ာေခ်ာေလးေတြပါလားတဲ့။ လူေတြဟာ ဒီလိုပဲ ႀကီးသြားရင္ ရုပ္ဆိုး သြားၾကတာ ျဖစ္မွာပဲတဲ့။ ဒါလည္းပဲ စဥ္းစားစရာေကာင္းတဲ့ အခ်က္ပဲေလ၊ သူ႔လို ကြၽန္ေတာ္တခါမွ စဥ္းစားမၾကည့္ခဲ့မိဘူး။
ၿမိဳ႕မွာ ရွင္သန္ၿပီး ဘဝကို စရတဲ့ သူေတြနဲ႔ ရြာေတြ ေတာေတြမွာ ဘဝကိုစတင္ရတဲ့သူေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ သိျခင္း မသိျခင္း ေတြဟာ အမ်ားႀကီး ကြာျခားႏိုင္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ေတြ႔ ငယ္ငယ္က အျဖစ္အပ်က္တခုကို သတိရမိေသးတယ္။ ကြၽန္ ေတာ္တို႔ေတာမွာက ေတာမွာရွိတဲ့ အဝန္းအဝိုင္းေလးထဲမွာပဲ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕သိစိတ္ဟာ ခ်ဲ႕ထြင္ခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကြၽန္ ေတာ္ ရွစ္ႏွစ္သားေလာက္မွာ ၿမိဳ႕ကို ေရာက္လာတယ္။ စေရာက္ေရာက္ခ်င္း အိမ္ရဲ႕ ဧည့္ခန္းမ်က္ႏွာက်က္က ပန္ကာႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး အံ့ၾသေနခဲ့မိတယ္။ ဒါႀကီးကိုလွည့္ၿပီး ေလရေအာင္ လုပ္တဲ့ဟာပဲလို႔ေတာ့ စဥ္းစားလို႔ေတာ့ ရပါရဲ႕ ၊ ဒါေပမဲ့ ဒါႀကီးကို ဘယ္လို လည္ေအာင္ လွည့္သလဲ၊ ဝါးလုံးနဲ႔ပဲ လွည့္သလားေပါ့ စဥ္းစားေနမိတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေက်နပ္ေလာက္တဲ့ အေျဖကို စဥ္းစားလို႔ မရခဲ့ဘူး။ လွ်ပ္စစ္ဆိုတာ ရြာမွာမရွိခဲ့ေတာ့ ဘာမွန္းကိုမသိခဲ့တာမို႔ လွ်ပ္စစ္နဲ႔လည္တယ္ဆိုတာ စဥ္းစား လို႔ မရခဲ့ဘူး။ ၿမိဳ႕မွာ ကိုယ္မသိေသးတာေတြ အမ်ားႀကီးပါလားလို႔ တေျဖးေျဖး သေဘာေပါက္လာခဲ့ရတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဖြင့္ထားတဲ့ ဆိုင္မွာ ဗလာစာအုပ္၊ ေဘာ့ပင္၊ ခဲတံစသည္ စာေရးကိရိယာပစၥည္းေလးေတြ ေရာင္းေတာ့ K G တန္းေလးေတြအတြက္ လိုအပ္တဲ့ ခဲတံ၊ ေလးေၾကာင္းမ်ဥ္းအကြက္ခ်စာအုပ္၊ ပုံဆြဲစာအုပ္စသည္ လာဝယ္တဲ့ အခါ မိဘလုပ္ သူေတြက ၿငီးေလ့ ရွိေလ့ၾကတယ္။ ကေလးေတြဆိုေတာ့ ေပ်ာက္တာနဲ႔ ေဆာ့လို႔ စုတ္တာနဲ႔ ပ်က္ဆီးေတာ့ ခဏခဏ ဝယ္ ေပးေနရတယ္၊ မခံႏိုင္ဘူး၊ ဒီႏွစ္ထဲ ကုန္ေစ်းႏႈန္းက တက္ေနတာဆိုေတာ့ ပိုဆိုးတယ္တဲ့ ေစ်းဝယ္ရင္းနဲ႔ ၿငီးေနတယ္။ ကေလးဆိုေတာ့လည္း ဒါေတြ ဘယ္သိေသးမွာလဲလို႔ ေျပာလိုက္ရတယ္။ ကေလးဆိုေတာ့လည္း ကေလးအေတြးေလာက္ပဲ ေတြးႏိုင္မွာပဲ။ ကေလးဆိုေတာ့ တကယ့္ျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြ ဘယ္ေတြးႏိုင္ပါ့မလဲ။
ကေလးအေတြး
ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြ တက္လာၿပီတဲ့
ဗလာစာအုပ္ကို ေခြၽတာရမယ္တဲ့
လက္ေရးကို ေသးေသးေရးတဲ့ စိပ္စိပ္ေရးတဲ့၊ အျပည့္ေရးတဲ့
သား နားမလည္ဘူး ေမေမ
ကုန္ေစ်းႏႈန္းတက္လာတာ ရန္သူေတြ တက္လာတာမွ မဟုတ္ဘဲ
သားတို႔က ရရာလက္နက္ဆြဲၿပီး တိုက္ေနရမွာလား
ကတုတ္က်င္းထဲ ဝင္ပုန္းေနရမွာလား
ေဖေဖက ေျပာတယ္
ကုန္ထုတ္လုပ္မႈေတြ က်တယ္တဲ့၊ စီးပြားေရးေတြက်တယ္တဲ့
စိတ္ဓာတ္ေတြက်တယ္တဲ့
သားနားမလည္ဘူး ေဖေဖ
စီးပြားေရးေတြက်ေတာ့ ကိုယ့္ေပၚ မီးျမႇားေတြ က်လာတာမွ မဟုတ္ပဲ
သားတို႔က သံခေမာက္ေတြ ေဆာင္းရမွာလား
ျမစ္ထဲ ခုန္ဆင္းရမွာလား
စိတ္ညစ္တယ္ဟယ္ ၿမိဳ႕မွာ မီတာခေတြ တက္လာျပန္ၿပီတဲ့
ၿမိဳ႕မွာ မီတာခေတြတက္တာ ဘာျဖစ္သလဲေမေမ
သားတို႔ရြာေလးမွာ လွ်ပ္စစ္မီးမွ မရွိတာ
မီတာဆိုတဲ့ အေကာင္က ဘယ္ကေန တက္လာတာလဲ
သားတို႔အိမ္ေပၚကို ဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ
ေဖေဖ့ေခါင္းေပၚကို ဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ
သားဗလာစာအုပ္ထဲ ဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ
သားမခံဘူး ေမေမ
ေမေမ့ရဲ႕ သံေခ်းတက္ေနတဲ့ ေကာက္စိုက္တံနဲ႔ သားထိုးပစ္လိုက္မယ္
ေဖေဖ့ရဲ႕ မသုံးျဖစ္ေတာ့တဲ့ တံစဥ္နဲ႔ သားရိတ္ပစ္လိုက္မယ္
အဲ့ဒီေကာင္ ဘယ္မွာလဲ ေမေမ
အဲ့ဒီေကာင္ ဘယ္မွာလဲ..။။
ကိုေရြး
တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြက ကေလးမွ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔လို လူႀကီးေတြေတာင္ မေတြးေတာႏိုင္တဲ့ အရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လိုက္လို႔မမွီႏိုင္တဲ့ ကိစၥေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ သုံးေလာကထြဋ္ထား သဗၺညဳျမတ္စြာ ဘုရားသာလွ်င္ အရာအားလုံးကို သိျမင္ႏိုင္ေပလိမ့္မယ္။ သာမာန္ ကြ်န္ေတာ္တို႔လို ပုထုဇဥ္မ်ားအဖို႔ေတာ့ အရာအားလုံးကို သိျမင္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ကိစၥပါပဲ။ တေျဖးေျဖး အသိဉာဏ္ရင့္သန္လာတာနဲ႔အမွ် ကိုယ္မသိေသးတာေတြ ပိုမ်ားမ်ား လာတယ္ဆိုတာ ပိုပိုၿပီး သေဘာေပါက္လာတယ္။
ေမးခြန္းေတြနဲ႔ ကိုယ္မသိေသးတာေတြကို သိဖို႔ႀကိဳးစားေနျခင္းဟာ ဘဝတခုရဲ႕ ရွင္သန္ေနထိုင္မႈ လို႔ပဲ ဆိုရမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဘဝတခုကို မသိျခင္းကေန စခဲ့ၿပီးေတာ့ အနည္းငယ္ေလာက္ပဲသိၿပီး သိစရာေတြ တပုံတပင္ခ်န္ခဲ့ရၿပီး ဘဝတခု အဆုံးသပ္ သြားရဦးမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မသိျခင္းကေနစခဲ့ၿပီး မသိျခင္းမွာပဲ အဆုံးသပ္ရကာ ဘဝတခုဟာ ျဖစ္လုိက္ပ်က္လုိက္နဲ႔ အဖန္ ဖန္အထပ္ထပ္ လည္ပတ္ေနတယ္လို႔ ဆိုရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
အဆိုတခု ၾကားဖူးပါတယ္။ ငါသိတာ တခုရွိတယ္ အဲဒါဟာ ငါ ဘာမွမသိေသးတာပဲတဲ့။ မသိရင္ေမး မစင္ရင္ေဆး ဆိုတဲ့ စကားပုံလည္း ရွိပါတယ္။ မသိေသးတာေတြကို ေမးၿပီး သိဖို႔ ႀကိဳးစားရတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တခ်ိဳ႕အရာေတြက ေမးခြန္း ေတြေမးၿပီး သိဖို႔ႀကိဳးစားေပမဲ့လည္း အေျဖမရွိလို႔ မသိႏိုင္တာေတြလည္း ရွိႏိုင္ပါေသးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္သိခ်င္တဲ့ ေမးခြန္း အခ်ိဳ႕ ရွိပါတယ္။
ေနာက္လာမဲ့ ဆယ္ႏွစ္ၾကာရင္ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဘာျဖစ္မွာလဲ၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္ကို ေရာက္ေနမွာလဲ၊ အိမ္အေကာင္းစားႀကီး၊ ကားအေကာင္းစားနဲ႔ ေဘာစိတေယာက္လို ျဖစ္ေနမွာလား။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံကလည္း ဘယ္အခ်ိ္န္မွာ တျပည္လုံး ၿငိမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ဖြ႔ံၿဖိဳးတိုးတက္ၿပီး ကမၻာ့အလယ္မွာ ခ်မ္းသာတဲ့ႏိုင္ငံျဖစ္မွာလဲ၊ ကြ်န္ေတာ့္အသက္ကေရာ ဘယ္အထိ ေနရမွာ လဲ။ ဖြ႔ံၿဖိဳးတိုးတက္ၿပီး ခ်မ္းသာတဲ့ႏိုင္ငံျဖစ္သည္အထိ အသက္ကရွည္ပါ့မလား၊ ေသရင္ ဘယ္ဘဝကို ေရာက္သြားမွာလဲ။ သိခ်င္တဲ့ ေမးခြန္းေတြဟာ မ်ားလွပါတယ္။
စိုးခိုင္ညိန္း
Comments