လင္းသက္ၿငိမ္ ● လြန္ေလၿပီးေသာေန႔ရက္မ်ား

လင္းသက္ၿငိမ္ ● လြန္ေလၿပီးေသာေန႔ရက္မ်ား
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၂၅၊ ၂၀၁၈

လူ႔အျဖစ္ရဲ႕႐ွင္သန္ရျခင္းဟာ မေသခ်ာမႈတြင္းနက္ႀကီးထဲမွာလို႔ ေျပာမိရင္ ကြၽန္ေတာ္လည္း အဆိုးျမင္ဝါဒီတေယာက္ပဲလို႔ တံဆိပ္ကပ္လိုက္မယ္ မဟုတ္လား။ ဘယ္အရာေတြကမ်ား ေသခ်ာခ့ဲလို႔လဲဆိုေတာ့ အေျဖက ႐ိုး႐ွင္းပါတယ္။ ဘာမွမေသခ်ာ ဘူးဆိုတာ အေသခ်ာဆံုးပဲမဟုတ္လား။ အ့ဲဒီေလာက္႐ွင္းေနရင္ ရႈပ္မေနေတာ့ေလ။ တည္ၿငိမ္တ့ဲဘဝတခုကို လိုခ်င္တယ္ လို႔ ကြၽန္ေတာ္အျမဲေတြးခ့ဲဖူးတယ္။ ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ တည္ၿငိမ္တ့ဲဘဝဆိုတာ ဘာကိုေျပာတာလဲေတာင္ ကြၽန္ေတာ္ မသိဘူး။ လွလွပပ လြဲၾကရတာပါပဲ။ ႐ုပ္႐ွင္ေတြထဲကလို ေနာက္ခံတီးလံုးမပါေပမယ့္ ႐ုပ္႐ွင္ေတြထဲကလို၊ႀကိဳတင္စီစဥ္ထားသလို လြဲခ့ဲရတာပါပဲ။ ခ်စ္ဦးသူန႔ဲလြဲခ့ဲတယ္။ ရာထူးတခုန႔ဲ လြဲခ့ဲတယ္။ မိသားစုန႔ဲလြဲခ့ဲတယ္။ ပိုက္ဆံေတြန႔ဲလြဲခ့ဲတယ္။ ဒီ႐ုပ္ ႐ွင္ကို ဘယ္လိုရံုတင္ရမွာလဲ။

သူလိုကိုယ္လို ေၾကကြဲခန္းေတြက ဒီႏိုင္ငံကလူေတြကို ေသြးမတိုးေစေတာ့ပါဘူး။ မင္းေလာင္းေမွ်ာ္တ့ဲစိတ္ေတြကေန ႏိုင္ငံ ေတာ္အသစ္ကိုေမွ်ာ္တ့ဲေခတ္ဆီ ဒရြတ္ဆြဲလာခ့ဲရေတာ့ေမွ်ာ္ျခင္းကပဲ အသားတိုးထြားက်ဳိင္းလာခ့ဲတာပဲ မဟုတ္လား။ အခု ထိ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြက မေသခ်ာျခင္းဆီကိုသာ ဦးလွည့္ခုတ္ေမာင္းေနတ့ဲ ရြက္သေဘၤာသာ။ အရာရာဟာ မေသခ်ာျခင္းမ်ား န႔ဲသာ လံုးေထြးရစ္ပတ္ေနဆဲလို႔ ကြၽန္ေတာ္ခံစားေနရဆဲပါပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔ေကာ ေသခ်ာျခင္းဆိပ္ကမ္းတခုဆီ ဆိုက္ကပ္ႏိုင္ခ့ဲ ပါၿပီလား။ `ကြၽန္ေတာ္ကဗ်ာေရးရသည့္ အေၾကာင္းျပခ်က္မွာ မၾကာေသးခင္ ႏွစ္မ်ားက ကြၽန္ေတာ့္စိတ္မတည္ၿငိမ္ဘဲက ေသာင္းကနင္းျဖစ္ေနမႈေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္´ဆိုတ့ဲအီလ်ာအာရင္ဘတ္ရဲ႕စာကိုဖတ္ရေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုျပန္ေမးမိတယ္။ တေန႔တမ်ဳိး ခုန္ေပါက္ေနတ့ဲ စိတ္ေတြန႔ဲကြၽန္ေတာ္လည္း ကဗ်ာေတြေရးခ့ဲျခင္းသာ ျဖစ္ပါ တယ္။ စာအုပ္ဆိုင္တဆိုင္ဖြင့္ျဖစ္ခ့ဲတယ္။ အ့ဲဒီစာအုပ္ဆိုင္ကကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ေနာက္ဆံုးေရြ႔လ်ားေျပာင္းလဲခ့ဲတ့ဲ အလုပ္ တခုလို႔လည္း ေတြးခ့ဲမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အ့ဲဒီကိစၥကလည္းမေသခ်ာျခင္းပါပဲ။

စာအုပ္ဆိုင္ကေလးကေန ခိုးကူးေခြေတြေရာင္းတ့ဲအေရာင္းဆိုင္အျဖစ္ထပ္မံတိုးခ်ဲ႕ အျပာကားေတြပါ တင္ေရာင္းတ့ဲ အထိ ျဖစ္ လာ။ ဥပေဒကိုခ်ဳိးေဖာက္တာ မခ်ဳိးေဖာက္တာထက္ ကိုယ္အဆင္ေျပမယ့္ဆီကို တြန္းေရြ႕ခ့ဲရတ့ဲအျဖစ္ပါပဲဒါကုိလည္း နာက်င္စရာအျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္စာရင္းသြင္းပါတယ္။ ဒီလိုမ်ိ ဳးအျဖစ္ေတြဟာ ႐ွားပါးလို႔လား ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာအမိႈက္ေတြ လို ျပန္႔ၾကဲေနတ့ဲ အျဖစ္အပ်က္ေတြ။ ေခြေတြေရာင္းလာေတာ့ ရဲေတြန႔ဲထိစပ္လာရတယ္။ ဗြီဒီယုိအဖြဲ႔အစည္းဘာညာေတြန႔ဲစကားေျပာရတယ္။ ဘာအဖြဲ႔ညာအဖြဲ႔ေတြကျပကၡဒိန္လာေရာင္းၾကတယ္။ ဒီၾကားထဲ အဖမ္းအဆီးရက္ေတြဆိုဟိုနားဝွက္ရ ဒီနားဝွက္ရန႔ဲ အလုပ္ေတြရႈပ္လာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္စိတ္ပ်က္လာတယ္။ ရဲန႔ဲဆက္ဆံရတာကို အေတာ္စိတ္ဆင္းရဲစရာ ေကာင္းတ့ဲကိစၥလို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ငယ္ငယ္ကတည္းက သိခ့ဲ၊ၾကားခ့ဲ၊ျမင္ခ့ဲရတယ္ မဟုတ္လား။

အေခြေတြကို မတင္ရင္လည္း မျဖစ္။ တကယ္တမ္းဆိုင္ကို လည္ပတ္ေပးေနတာကလည္း ေခြေတြပဲေလ။ စာအုပ္ငွါးတ့ဲလူက တရက္ကိုဆယ္ေယာက္ေတာင္မရိွ။ သီခ်င္းစာအုပ္၊ဂီတာႀကိဳးေတြဆိုတာကလည္း တရက္မွနည္းနည္းေရာင္းရတာ။ မေရာင္းရ တ့ဲေန႔ေတြလည္းရိွတယ္။ အေခြကေတာ့အနည္းဆံုး မေရာင္းရဘူးဆိုတ့ဲေန႔ ေလးငါးေျခာက္ေထာင္ေတာ့ေရာင္းရေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္သိမ္းရ ျပဳရတာေတြ၊ေ႐ွာင္ရ တိမ္းရတာေတြန႔ဲဆိုေတာ့ကြၽန္ေတာ္စိတ္ပ်က္လာခ့ဲတယ္။ အ့ဲဒီလိုန႔ဲ ဆိုင္ေလးကို ပိတ္ျဖစ္ဖို႔ျဖစ္လာခ့ဲေတာ့တာပါပဲ။ မေသခ်ာျခင္းဟာ အ့ဲဒီလိုေျခေယာင္ျပၿပီး အလွပဆံုး သြင္းဂိုးတလံုးန႔ဲပြဲစဥ္ကို႐ုပ္သိမ္းပစ္လိုက္တယ္။ စာအုပ္အငွါးဆိုင္ကေန ေရြ႔ေလ်ာ့ၿပီး အေခြဆိုင္ျဖစ္လာခ့ဲရတ့ဲ ဆိုင္ကေလးကိုကြၽန္ေတာ္ပိတ္လိုက္ရၿပီး။ ေနာက္ထပ္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တခုျဖစ္တ့ဲ ၿမိဳ႕ႀကီးတၿမိဳ႕က သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ဆီကြၽန္ေတာ္ထြက္ခ့ဲတယ္။ က်ရႈံးခ့ဲသူရဲ႕ေျခလွမ္းေတြဟာ ကတၱရာလမ္းမကို တိတ္တဆိတ္ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ရထားေပၚတက္ေရာက္ကာ မေသခ်ာျခင္း တခုဆီ ခရီစထြက္ခ့ဲေပါ့။ ညက ေမွာင္ေနတယ္။ ေခြးေဟာင္သံတခ်ိ ဳ႔ကို ၾကားရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ၿမိဳ႕ဟာမႈန္ရီစြာ က်န္ေနရစ္ ခ့ဲပါေတာ့တယ္။

ၿမိဳ႕ႀကီးဟာ တိတ္ဆိတ္စြာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေစာင့္ႀကိဳေနသလို ခံစားရတယ္။ ဘာမွမေသခ်ာခ့ဲတ့ဲလူတေယာက္ဒီျမဳိ့ ႀကီးထဲမွာေသခ်ာခြင့္ရခ့ဲေလမလား။ စိတ္ကူးထဲမွာ ကိုယ္ပိုင္အလုပ္ကေလးတခု၊ အတန္အသင့္ဝင္ေငြန႔ဲေအးေဆးလူလူ႐ွင္သန္ေနထိုင္ခြင့္။ အိမ္ကဖုန္းလာတိုင္း အဆင္ေျပတယ္လို႔ေျဖခ့ဲတာေပါ့။ သံေခ်ာင္းေတြကိုျဖတ္ေတာက္ရင္း၊ျဖတ္ေတာက္ၿပီးတ့ဲ သံေခ်ာင္းေတြကို ဂေဟဆက္ရင္း။ အျမင့္ႀကီးေတြတက္ခ့ဲတယ္။ ဓာတ္ေတြလိုက္ခ့ဲတယ္။ မ်က္စိေတြက်ိန္းစပ္ခ့ဲတယ္။ ကိုယ့္ထက္ငယ္တ့ဲလူေတြရဲ႕ေလွာင္ရယ္မႈေတြကိုခံခ့ဲရတယ္။ ေသခ်ာျခင္းတခုအတြက္ ကြၽန္ေတာ္ရင္းႏွီးရမွာပါပဲေလ။ ျပကၡဒိန္ေတြကိုေရတြက္ရင္း စိတ္ကူးထဲေငြစေတြျဖည္းျဖည္းခ်င္းမ်ားလာတယ္။ ဘာမွမေသခ်ာခ့ဲတ့ဲလူဟာ ေသခ်ာလာၿပီလို႔ထင္ခ့ဲမိတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ႕အရိပ္မွာ ေအာင္ျမင္စြာ ခိုကပ္ခ့ဲရၿပီေပါ့။ ျငဴ စူတ့ဲ ထမင္းဝိုင္းမ်ား၊မနက္ခင္းအနိ႒ာရံုမ်ား၊ေငြျပတ္လပ္ျခင္းမ်ား။ တခုၿပီးတခု ေရာက္ရိွလာ။

ေသခ်ာၿပီထင္ခ့ဲတ့ဲ မေသခ်ာျခင္းဟာ တစတစရင့္မွည့္ဝင္းပလာၿပီး ေပါက္ကြဲသြားခ့ဲတယ္။ ရရန္ေငြေၾကးမ်ားေလထဲမွာ လြင့္ပါး။ စကားကတိ ၊ခင္မင္မႈကတိတခုဟာဘာမွလက္ဆုပ္လက္ကိုင္ျပလို႔မရမွန္း သိလာရေတာ့ကြၽန္ေတာ္က်ရႈံးသြားခ့ဲရျပန္တာပါပဲ။ အလုပ္လုပ္ရင္း ငတ္မြတ္ေနရသူေတြ တကယ္ရိွခ့ဲတယ္။ အလုပ္လုပ္ရင္း အလုပ္လက္မ့ဲသြားသူေတြ တကယ္ရိွခ့ဲတယ္။ ဘဝရဲ႕ေန႔ရက္ေတြကို စားေသာက္ၿပီး ဝဖီးေနတ့ဲလူေတြ တကယ္ရိွခ့ဲတယ္။ ေက်ာပိုးအိတ္တလံုးန႔ဲ ဘာကိုယံုၾကည္ရမွန္းမသိေတာ့တ့ဲ လူတေယာက္တကယ္ရိွခ့ဲတယ္။ တကယ္ေတာ့ တေယာက္အတြက္တေယာက္ ဘာမွမတတ္ႏိုင္တ့ဲ ကမာၻႀကီးပါပဲ။ နာက်ည္းမႈကိုဓား႐ိုးေပၚ ကြၽန္ေတာ္မတင္ခ့ဲဘူး။ အေကာင္းဆံုး၊အမိုက္႐ိုင္းဆံုးစကားလံုးေတြန႔ဲ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ခံစားခ်က္ေတြကို ေဖာက္မထုတ္ခ့ဲဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္လက္ညိဳးဟာ ကြၽန္ေတာ့္ဆီကိုပဲဆိုက္ေရာက္လာေတာ့ လမ္းေပၚကို ကြၽန္ေတာ္ေျပးထြက္ခ့ဲရေတာ့တယ္။ ေငြစအနည္းငယ္ကို အိမ္ကိုပို႔ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ေလွ်ာက္သြား ပစ္တယ္။ မူးယစ္ခ့ဲတယ္။ စိတ္ေလလြင့္ခဲ့တယ္။

ထင္သလိုေနပစ္ခ့ဲၿပီးတ့ဲအခါ ေနာက္ဆံုးခရီးကကိုယ့္အိမ္ပါပဲ။ ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို ျဖစ္မလာခ့ဲဘူးလို႔ ေျပာျပဖို႔ကြၽန္ေတာ့္မွာ အင္အားမရိွ။ အားနာတတ္ျခင္းန႔ဲ ယံုၾကည္တတ္ျခင္းရဲ႕ ဆုလာဘ္အျဖစ္ အဆင္မေျပမႈေတြကို ေပြ႔ပိုက္ခ့ဲရတ့ဲႏွစ္ေတြအေၾကာင္းကိုလည္း ဖြင့္မျပခ်င္ေတာ့ဘူး။ တေန႔ေန႔ေရာက္လာမယ္ဆိုတ့ဲ ေငြထုပ္တခုကို င့ံလင့္ၿပီး ဘာမွမလုပ္ပဲေနလို႔မရတ့ဲ ဘဝဆိုေတာ့ အလုပ္တခုကို႐ွာတယ္။ ဘာမွအဆင္မေျပဘူး။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ အခ်ိန္ကုန္ေနတ့ဲကြၽန္ေတာ့္ကို စားပြဲ ထိုးကေလးကေတာင္ မ႐ိုေသေတာ့ဘူး။ အရာရာ အက်ထဲ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ က်ေရာက္ေနခ့ဲတ့ဲေန႔ေတြပါပဲ။ ရရမယ့္အရာ ေတြကိုေတာင္ လက္လြတ္ဆံုးရႈံးခ့ဲရတ့ဲလူတေယာက္ရဲ႕ ေန႔ရက္ေတြဟာ တကယ္ကို စုတ္ျပတ္သပ္ေအာင္ ဖြာရာက်ဲလို႔ေန တယ္။ သူငယ္ခ်င္းကို ဆံုးရံႈးရတယ္။