စိုးခိုင္ညိန္း ● စားက်က္ေျမ

စိုးခိုင္ညိန္း ● စားက်က္ေျမ
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၁၂၊ ၂ဝ၁၈

ကြၽန္ေတာ့္အခန္းထဲမွာ တေယာက္တည္းပါပဲ။ စာဖတ္တယ္၊ စာေရးတယ္ ဒါဟာ ကြၽန္ေတာ့္ ေန႔စဥ္ အလုပ္ပါပဲ။ စာဖတ္ရတာ မ်ားလို႔ ၿငီးေငြ႔မိတဲ့အခါမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ ျပတင္းေပါက္ကေန ျခံထဲကို ေငးၾကည့္ေနလိုက္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ျခံထဲမွာက စိမ္းစို ေနတ့ဲ ငွက္ေပ်ာပင္ေတြ၊ သရက္ပင္ေလးေတြ၊ ေရွာက္ပင္ေတြ၊ သံပုရာပင္ေတြရွိပါတယ္။ ျခံထဲမွာရွိတဲ့ ဒီအပင္ေတြဟာ ကိုယ္တခါမွ မျမင္ဘူးတဲ့ အပင္ေတြေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အျမဲတမ္းၾကည့္မိေနလို႔ ျမင္ကြင္းကို အလြတ္ရသလိုေတာင္ ျဖစ္ေန ပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့လည္း အခန္းထဲမွာ တေယာက္တည္း ၿငီးေငြ႔တဲ့အခါမွာ အခုလို ျပတင္းေပါက္ကေန အျပင္ဘက္ကို ေငးၾကည့္၊ ျခံထဲက အပင္ေတြကို လိုက္ၾကည့္လိုက္မိတာနဲ႔ ၿငီးေငြ႔မိတဲ့စိတ္က အနည္းငယ္ေတာ့ ေျပေပ်ာက္သြားသလိုေတာ့ ခံစားလိုက္ ရတယ္။ စိမ္းစိမ္းစိုစို သီးပင္စားပင္ေတြကို ျမင္ရတာ စိတ္ထဲမွာ လန္းဆန္းလာတယ္လို႔ ခံစားရတာပဲ။

တစုံတေယာက္က ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ေန႔စဥ္ေနထိုင္မႈကိုၾကည့္ၿပီး အထီးက်န္ေနတဲ့သူ တေယာက္ပဲလို႔ ထင္မွာပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္လည္း တခါတရံမွာ အထီးက်န္တယ္လို႔ ခံစားမိတာပါပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အခန္းက အေတာ္ေလးက်ဥ္းပါတယ္။ အခန္းထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္အျမဲတမ္းဖတ္တဲ့ စာအုပ္စင္ တခု၊ မတ္တပ္ပန္ကာ တလုံး၊ စာေရးစားပြဲတခု၊ စားပြဲေဘးမွာ ကြၽန္ ေတာ္စာထိုင္ေရးတဲ့ ခုံရွည္တလုံး၊ စာဖတ္ရင္လည္း ဒီခုံရွည္ေပၚမွာ လွဲၿပီးဖတ္တာ၊ ေသာက္ေရအိုးစင္ေလး တလုံး၊ ဒါပဲ ရွိပါတယ္။

တျခားတေယာက္ရဲ႕အျမင္မွာေတာ့ ဒီအခင္းအက်င္းမွာ အထီးက်န္တယ္လို႔ ထင္မယ္ဆိုလည္း ထင္ခ်င္စရာပါပဲ။ ေန႔စဥ္နဲ႔ အမွ် ဒီအသုံးအေဆာင္ ဒီပစၥည္းေတြနဲ႔ ထိေတြ႔ေနရတာဆိုေတာ့ ၿငီးေငြ႔မယ္ဆိုလည္း ၿငီးေငြ႔စရာေပါ့။ ၿငီးေငြ႔တယ္၊ အထီး က်န္တယ္လို႔ ခံစားမိလာရင္ စာအုပ္စင္က စာအုပ္တအုပ္ကို ဆြဲဖတ္လိုက္တာနဲ႔ စာထဲကို စိတ္ေရာက္သြားရင္ ၿငီးေငြ႔တာေတြ၊ အထီးက်န္တာေတြ ေမ့သြားတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စာဖတ္တာမ်ားလို႔ ၿငီးေငြ႔သြားၿပီဆိုရင္ေတာ့ အခုလို ျပတင္းေပါက္ကေန အျပင္ကို ေငးၾကည့္၊ သစ္ပင္သစ္ရြက္ေတြကို အထူးအဆန္းလုပ္ၾကည့္ရ၊ အပင္ေပၚက ငွက္ကေလးလိုက္ၾကည့္ ဒီလိုနည္းနဲ႔ စိတ္ကို လန္းဆန္းေအာင္ လုပ္ယူရတာျဖစ္ပါတယ္။

အခုလည္း အျပင္က သီးပင္စားပင္ေတြကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္အေညာင္းေျပသြားတာနဲ႔ ဖတ္လိုက္စ စာကို ျပန္ဖတ္လိုက္တယ္။

အထီးက်န္

အေဖာ္မဲ့ ျပတင္းေပါက္
အထီးက်န္ ဝရန္တာ
ထိုင္ေနက် ကုလားထိုင္
ကိုယ့္အသံကို
ကုိယ္ျပန္နားေထာင္ရတာ
မၿငီးေငြ႔ေသးဘူးလား။

(လွသန္း)

အခုရက္ပိုင္း ရာသီအကူးအေျပာင္းမွာ ပန္ကာေလတေနကုန္ခံၿပီး စာဖတ္ေနမိလို႔ အေအးပတ္ၿပီး ရင္ၾကပ္ ေခ်ာင္းဆိုးေန တယ္။ အျမဲတမ္း တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အခန္းေလးဟာ အခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ ရဲ႕ ေခ်ာင္းဆိုးသံနဲ႔ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ့္ေခ်ာင္းဆိုးသံကို ကုိယ္ျပန္နားေထာင္ၿပီး ၿငီးေငြ႔မႈေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး။ အခုမွ အခန္းေလးက ေဝစည္ လာတယ္လိို႔ေတာင္ ထင္လိုက္မိေသးတယ္။ ခြၽဲထေနလို႔ ႀကိဳက္တဲ့ လက္ဖက္ရည္လည္း လတ္တေလာ ေရွာင္ထားရတယ္။ လက္ဖက္ရည္ ေရွာင္ထားေပမဲ့လည္း ညေနေစာင္းလို႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီး ဆိုရင္ေတာ့လည္း အျပင္ကို ထြက္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္မိတာပါပဲ။ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ တေနကုန္ ေနေနရေတာ့ အေညာင္းအညာေျပ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္ခ်င္တဲ့ သေဘာေပါ့။

လက္ဖက္ရည္ ေရွာင္ထားတာဆိုေတာ့ ေဘာလုံးကြင္းဘက္ ထြက္ခဲ့လိုက္တယ္။ ေဘာလုံးကြင္းဆို ေပမဲ့လည္း ျမက္ခင္းျပင္နဲ႔ ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးလို ျဖစ္ေနတဲ့ ကြင္းကို ေခၚတာပါ။ ကြင္းက ရွည္ေမွ်ာေမွ်ာႀကီး ျဖစ္ပါတယ္။ တေနရာမွာေတာ့ ရဟတ္ယာဥ္နားဖို႔ လုပ္ထားတဲ့ ကြန္ကရစ္ကြင္းေလးလည္း ရွိေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ထင္ပါရဲ႕ ဒီကလူေတြက ဒီကြင္းကို ေလယာဥ္ကြင္းလို႔ ေခၚၾကတာ ျဖစ္မယ္။ ကြင္းရဲ႕ ေဘးအစပ္မွာ ေဘာလီေဘာပုတ္တဲ့ကြင္းရွိတယ္။ ပိုက္ေက်ာ္ျခင္းခတ္တဲ့ ေနရာလည္း ရွိတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ေရာက္သြားေတာ့ ကေလးေတြက ေဘာလုံးကန္ေနၾကတယ္။ ေဘာလီေဘာကြင္းမွာက လူငယ္ေတြက ေဘာလီ ေဘာပုတ္ေနၿပီး သက္ႀကီးပိုင္း လူႀကီးေတြကေတာ့ တေနရာမွာ ဝိုင္းျခင္း ခတ္ေနၾကေလရဲ႕။ ေဘာလီေဘာကြင္းမွာ လူအေတာ္စည္းတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္လို အျပင္းေျပ လာၾကည့္ေန တဲ့ သူေတြပဲလား၊ ေနာက္ပြဲအတြက္ ေစာင့္ေနၾကတာလားေတာ့ မသိဘူး။ စက္ဘီး ပတ္စီးေနတဲ့ ေက်ာင္းသားအရြယ္ ကေလးေတြလည္း ရွိရဲ႕။

ကြင္းရဲ႕ အေရွ႕ဘက္ျခမ္းမွာေတာ့ ႏြားေလးငါးေကာင္က ျမက္စားေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာက ႏြားေက်ာင္းေနတဲ့ အဖိုးႀကီး တေယာက္က လက္ထဲမွာ တုတ္ေလးတေခ်ာင္း ကိုင္ၿပီး ထိုင္ေနေလရဲ႕။ စိမ္းစိုေနတဲ့ ျမက္ခင္းျပင္ထဲမွာ ႏြားေတြ ျမက္စားေနတာကို ၾကည့္ၿပီး ကဗ်ာဆရာအိုေအာင္ ရဲ႕ ႏြားေက်ာင္းသား ဆိုတဲ့ ကဗ်ာကို ျဖတ္ခနဲ႔ သတိရလိုက္မိတယ္။

ႏြားေက်ာင္းသား

တေမွ်ာ္တေခၚ
ကြင္းျပင္ႀကီးထဲ
ရႊင္ျမဴးဖြယ္ ေန႔တေန႔ကို
ေအာ္ေခၚၾကည့္မိတာ
ခေလာက္သံ ျပန္မၾကားရဘူး။

သီခ်င္းမသီျဖစ္ပါ
အရြက္မဲ့ သစ္ပင္ေအာက္မွာ။
အိပ္မက္ေတြ လႊတ္ေက်ာင္းထားေပမယ့္
မိုးမက်ေသးတာမို႔။

(အိုေအာင္)

ညေနပိုင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ မထိုင္ျဖစ္တဲ့ ရက္ေတြမွာ ဒီကြင္းႀကီးဆီကိုပဲ ကြၽန္ေတာ္ သြားျဖစ္ ပါတယ္။ ကြင္းထဲမွာကလည္း ျမင္ေနက်အတိုင္း ေဘာလီေဘာပုတ္ကစားေနတဲ့သူေတြ၊ ျခင္းခတ္ေနတဲ့ သူေတြ၊ ေဘာလုံးကန္ေနတဲ့ ကေလးေတြ၊ ကြၽန္ေတာ့္လို အျပင္းေျပလမ္းေလွ်ာက္ လာၾကည့္တဲ့သူေတြနဲ႔ စည္းလို႔ပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေဘာလီေဘာပုတ္တဲ့ေနရာ မွာပဲ ေငးျဖစ္ပါတယ္။ သုံးေလးရက္ေလာက္ ရွိ ေတာ့ ႏြားေက်ာင္းေနတဲ့ အဖိုးႀကီးက ကြၽန္ေတာ့္ကို ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ ဒီေန႔ ေနာက္က်လွခ်ည္လားတဲ့။ သူ႔ရဲ႕ ႏြားေတြကေတာ့ ကြင္းစပ္မွာ ျမက္စားေနၾကေလရဲ႕။

ျမက္စားေနတဲ့ ႏြားေတြကို ၾကည့္ၿပီး ဒီကြင္းျပင္ႀကီးဟာ ႏြားေတြရဲ႕ စားက်က္ေျမျဖစ္သလို လူေတြရဲ႕ စားက်က္ေျမလည္း ျဖစ္ေနတာပဲလို႔ ေတြးေနမိတယ္။ အခုလို အားလပ္ခ်ိန္ ညေနေစာင္းအခ်ိန္ ေတြမွာ လူေတြ ကိုယ္ဝါသနာပါရာ အားကစား လာလုပ္ေနၾကတာဟာ သူတို႔စိတ္ကို လာေရာက္ လႊတ္ေက်ာင္းေနတာပဲလို႔ စဥ္းစားေနမိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္ တိုင္ကေတာ့ စိတ္အစာလာေကြၽး တာပဲလို႔ ေျပာရမွာပဲ။ ၿငီးေငြ႔ေနတဲ့ စိတ္ကို ျပန္လန္းဆန္းသြားေအာင္ေပါ့။ တကယ္လည္း ဒီကြင္းျပင္က်ယ္ ႀကီးထဲကို ေရာက္တာနဲ႔ ညစ္ညဴးေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေတြဟာ ေပါ့ပါး လန္းဆန္းသြားတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

တျခားသူေတြလည္း ကြၽန္ေတာ့္လိုပဲ ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ တေနကုန္ အလုပ္မွာ ပင္ပန္းတာေတြ၊ စိတ္ပန္းတာေတြကို ဒီကြင္းျပင္ႀကီးထဲကိုလာၿပီး သူတို႔စိတ္ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လႊတ္ေက်ာင္းေနၾကတာပဲလို႔ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ယူဆမိပါတယ္။

ကြင္းျပင္ထဲမွာက ေလေကာင္းေလသန္႔ရတယ္။ ကြင္းအေနာက္ဘက္ အစပ္မွာ အရိပ္ေကာင္းတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးေတြရွိတယ္။ သစ္ပင္ႀကီး တပင္ေအာက္မွာေတာ့ အေအးဆိုင္ေလး တဆိုင္ရွိတယ္။ ကြမ္းယာဆိုင္နဲ႔ တြဲဖြင့္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အားကစားလုပ္တဲ့ သူေတြ ေမာရင္ အေအးေသာက္ၾကေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္ေရာက္ရင္ ဝင္လုဆဲ ေနလုံးႀကီးက ဟို အေနာက္ထဲက ေတာင္ကုန္းတန္းေပၚမွာ ေမွးတင္ေနပါၿပီ။

ကြၽန္ေတာ့္လိုပဲ ဒီကြင္းႀကီးထဲ လာၿပီး ပုံမွန္ ေဘာလီပုတ္တာကို လာၾကည့္ေလ့ရွိတဲ့ အဘိုးႀကီး တေယာက္ရွိပါတယ္။ ႏွစ္ရက္ သုံးရက္ေလာက္ ရွိေတာ့ သူနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ မ်က္မွန္းတန္းမိသြားကာ စကားေခၚေျပာ ႏႈတ္ဆက္တဲ့ အဆင့္သို႔ ေရာက္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က "အဘုိးက ေဘာလီေဘာ အေတာ္ဝါသနာ ပါပုံရတယ္" လို႔ေျပာေတာ့ သူက "ဝါသနာ ပါတယ္ရယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ အိမ္ထဲ တေနကုန္ ေနေနရေတာ့ ၿငီးေငြ႔တာနဲ႔ အျပင္းေျပ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း လာေငးတာပါ၊ ဒီကိုမွ လာမေငးရင္ လည္း ဘယ္ကိုမွ သြားစရာမွ မရွိပဲ" ဟု ဆိုပါတယ္။

သူေျပာတာလည္း ဟုတ္ပါတယ္။ ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွ ထြက္မထိုင္ရင္ ဘယ္ေနရာ ရယ္လို႔မွ အျပင္းေျပ သြားလည္းစရာ မရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔ပဲ ထင္ပါတယ္၊ ဒီကြင္းျပင္ႀကီးထဲမွာ လာၿပီး အပန္းေျဖ စိတ္ေက်ာင္းေနၾကတာ ျဖစ္မွာပဲ။ လူဆိုတာကလည္း တေနရာတည္းမွာ ၿငိမ္ကုပ္ၿပီး ၾကာၾကာေနလိုက္လို႔ရွိရင္ ထိုင္းမိႈင္းလာတတ္တဲ့ သေဘာရွိတတ္တယ္ေလ။

ေနာက္ရက္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ကြင္းထဲကို ရစ္ဘီးတခုနဲ႔ စြန္တခုပါ ယူခဲ့လိုက္တယ္။ ေလေလး တၿငိမ့္ၿငိမ့္နဲ႔ စြန္လႊတ္ရတာ ဘယ္ေလာက္ အရသာ ရွိလိုက္သလဲ။ ေကာင္းကင္ႀကီးထဲ ပ်ံတက္သြားတဲ့ စြန္ေလးကို ရစ္ဘီးေလးနဲ႔ ျပန္ဆြဲယူလိုက္၊ ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္ လုပ္ေနရတာေလးကိုပဲ ကြၽန္ေတာ့္မွာ စိတ္က အလိုလို ေပ်ာ္လာတယ္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ပ်ံတက္ေနတဲ့ စြန္ေလးကို ၾကည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ပါ ေပါ့ပါးလြတ္လြတ္သြားသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ ဒီေလာက္ပါပဲေလ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဒီထက္လည္း ပိုၿပီး ရႈတ္ရွဳတ္ေထြးေထြး ဘာမွ မေတြးခ်င္ေသးပါဘူး။ ေတြးရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီျမက္ခင္းျပင္ႀကီးကိုပဲ ေတြးၾကည့္ရုံ ရွိတာပဲ။

ျမက္ခင္းေပၚမွာ

ေဝးေဝးလံလံ
သိပ္မေတြးပါနဲ႔ဗ်ာ။

ေဟာဒီေရွ႕က
ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းႀကီးအေၾကာင္း
ေတြးစမ္း။

ဘာအတြက္
ျမက္ေတြ စိမ္းတာလဲ ဆိုတာမ်ိဳး။

ဟိုမွာ….
ေတြ႔လား
ကေလးေတြက စြန္လႊတ္ေနတယ္
လူႀကီးေတြက ေလဟုန္စီးေနတယ္။

(ဝင္းျမင့္)

ကြၽန္ေတာ္က ေလထဲ အတင္းပ်ံသန္း ရုန္းထြက္ေနေသာ စြန္ကေလးကို ႀကိဳးျဖတ္ကာ လႊတ္ေပးလိုက္မိပါတယ္။ ေအာ္ သူလည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ပ်ံသန္းရွင္ရွာေပမေပါ့။ ကြင္းျပင္ထဲက ျမက္ပင္ေလးေတြ ငိုက္ျမည္းလာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ကို ျပန္ခဲ့လိုက္ပါတယ္။ တညတာ အိပ္စက္ဖို႔ စိတ္အာဟာရ ျပည့္ဝခဲ့ၿပီပဲေလ။ ။

စိုးခိုင္ညိန္း
ႏုိဝင္ဘာ ၁၁၊ ၂၀၁၈