ေမာင္ေနာင္မြန္ - ​ေခတ္​ပ်က္​ႀကီးထဲခုန္​ဆင္​းလာ​ေသာ အနိ႒ာ႐ုံမ်ား

​ေခတ္​ပ်က္​ႀကီးထဲခုန္​ဆင္​းလာ​ေသာ အနိ႒ာ႐ုံမ်ား

ေမာင္ေနာင္မြန္

(မိုိးမခ) ႏိုဝင္ဘာ ၁၄၊ ၂၀၁၈

(က)

နံနက္ခင္းေနေရာင္ျခည္သည္ ျပတင္းေပါက္မွတဆင့္္ မ်က္ႏွာေပၚတြတ္ထိုး​ေသာ​ေၾကာင္​့ နိုးထလာသည္။ အရာရာသည္ ပကတိၾကည္လင္ေသာ ေႏြဦး၏စမ္းေခ်ာင္းငယ္ေလးတခုကဲ့သို႕ေအးခ်မ္းေနသည္။ ဦးေခါင္းထဲတြင္ တဆစ္ဆစ္ကိုက္ခဲေနေသာခံစားမႈက စိတ္အာရုံထဲတံခါးမေခါက္ဘဲ ဝင္လာခဲ့သည္။ ညက မ်ားသြား၍လား။ ညက အိပ္ရာဝင္ေနာက္က်ျခင္းေၾကာင့္လား။ ဘာေၾကာင့္လဲဟူေသာ အ​ေမး​ေပါင္​းမ​်ား စြာ၊ လားေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ၾကည္လင္ေသာနံနက္ခင္းတခုတြင္ ရႈပ္ေထြးညစ္ညဴးစြာျဖင့္ သူ၏ေန႔တေန႔ကို အစျပဳခဲ့သည္။

နံနက္ခင္း၏ေတးသံသာခပ္သဲ့သဲ့ကို ေက်းငွက္တိုံ၏ေတးဆိုသံမ်ားႏွင့္အတူ ၾကားရသည္။ ေႏြဦးဥၾသ၏အေဖာ္ရွာသံကို ၾကားရသည္။ ေႏြဦး၏နံနက္ခင္းသည္ကာ ေလေျပႏွင့္အတူပါလာေသာ ဖုန္ မႈန္႔မ်ားျဖင့္ စည္ကားေနေတာ့သည္။ ညက ညဥ့္နက္သည္အထိရုပ္ရွင္ၾကည့္ခဲ့မိေသာအက်ိဳးဆက္အျဖစ္ ေခါင္းက ခပ္မိုက္မိုက္ေလးျဖစ္ေနသည္။

လူတိုံ၏ခႏၶာေဗဒျဖစ္စဥ္သေဘာတရားအရပင္ ေန႔ႏွင့္ည အိပ္စက္ျခင္းကိုထိန္းခ်ဳပ္ေသာ အာရုံခံစနစ္သည္ လူတို႔၏တေန႔တာတြင္ ပံုမွန္လုပ္ေဆာင္ေနၾကျဖစ္ေသာ အမူအက်င့္မ်ားကိုမွတ္သားထား၍ ထိုသို႔ အမူ အက်င့္အတိုင္းေနထိုင္နိုင္ရန္လုပ္ေဆာင္ေပးသည္ဟု ဖတ္ဖူးသည္။ နံနက္ေလးနာရီပံုမွန္ထေသာသူသည္ နံနက္ေလးနာရီထိုးသည္ႏွင့္ အလိုအေလ်ာက္နိုးထေနေတာ့သည္။ သူသည္လည္း ယခုထိုသို႔အတိုင္းပင္ ျဖစ္ေနသည္။ နံနက္စားေနေသာအခ်ိန္သည္ သူ၏တစ္ေန႔တာအခ်ိန္ဇယားတြင္ အလြတ္လပ္ဆံုးေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ပူစပ္ေလာင္အိုက္ေသာအလုပ္ခြင္သို႔မဝင္မီ ထိုအခ်ိန္ေလးတြင္ စိတ္ကူးမ်ားကိုေတြးမိရာ ရာ ေတြးေလေတာ့သည္။ ပံုစံခြက္ဘဝထဲတြင္ေနထိုင္ခဲ့မႈမ်ားေသာသူအတြက္ ထုိကဲ႔သို႔ေတြးေနရသည္ကိုသေဘာက်သည္။ တခါတရံၾကည့္ခဲ့ဖူးေသာ ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းမ်ားေတြးလိုက္၊ တခါတရံဖတ္ခဲ့ဖူးေသာ စာအုပ္အေၾကာင္း၊ တခါတရံေရာက္ခဲ့ဖူးေသာ သြားခ်င္ခဲ့ေသာေနရာမ်ားအေၾကာင္း စိတ္ကူးယဥ္မိသည္။

ေႏြဦးအခ်ိန္မို႔ နံနက္စားကို သၾကၤန္ထမင္းသာစားျဖစ္သည္။ မြန္ရုိးရာဓေလ့အစားအစာျဖစ္ေသာသၾကၤန္ ထမင္းကို မြန္လူမ်ဳိး ျဖစ္ေသာ သူၾကိဳက္သည္။ သၾကၤန္၏အေငြ႔အသက္ကိုစတင္ခံစားေနရသည္ဟုထင္မိ ကာ ခပ္ဖြယ္ဖြယ္ခ်က္ထားေသာထမင္းကို ေရခဲေရေအးေအးေလးျဖန္းကာ သရက္သီးႏွင့္ ငါးေျခာက္ ေထာင္းေၾကာ္ထားေသာသၾကၤန္ေၾကာ္ႏွင့္ သၾကၤန္ထမင္းသည္ သူ၏အႀကိဳက္ဆံုးျဖစ္ခဲ့သည္။ 

နားထဲတြင္တူးပို႔တူးပို႔ေတးသံၾကားရသည္။ ရပ္ကြက္ထဲရွိသက္ၾကီးပူေဇာ္ပြဲအတြက္ ေစတနာထက္သန္ သမွ်လွဴဒါန္းနိုင္ရန္ ႏိႈးေဆာ္ေနေသာ အသံကိုလည္း ၾကားေနရသည္။

(ခ)

သူသည္ နံနက္စာစားေနရင္းက ေန႔စဥ္သတင္းစာကိုေကာက္ဖတ္ၾကည့္မိသည္။ ေတြ႔ေနၾကထူးမျခားသတင္းမ်ားသာျဖစ္သည္။ တရားမရွိေသာေခတ္တြင္ မွ်တမႈအေၾကာင္းကိုေထာက္ျပ ေနေသာ အယ္ဒီတာ့အာေဘ္ာသည္ ညကအိပ္ရာဝင္ခါနီးၾကည့္ခဲ့ေသာ ရုပ္ရွင္ကားတစ္ကားအေၾကာင္း သတိရမိ​ေစသည္။ 

အိႏိၵယတေမလ္း႐ုပ္​႐ွင္​ကားတကားျဖစ္ကာ က်ည္ဆန္ရွစ္ေတာင့္ (8 bullets) ဟု အမည္ရေသာ အက္ရွင္ ဇာတ္ကား ျဖစ္သည္။ ယခုေနာက္ပိုင္းေခတ္တြင္ အိႏိၵယကားမ်ားသည္ ဇာတ္အိမ္ခိုင္၍ အေတြးအေခၚပါ သည္ဟုယူဆ၍ သူစြဲစြဲျမဲျမဲ ျကည့္ျဖစ္သည္။ ရဲသားတစ္ေယာက္၏ေပါ့ဆမႈေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ သူ႕ေသနတ္ ကို ခါးပိုက္ႏိႈက္ခံရသည့္အျဖစ္မွစ၍ ဇာတ္အိမ္တည္ကာ မႈခင္းကား ဇာတ္လမ္းပံုစံ ရိုက္ကူးထားေသာ ရုပ္ ရွင္ ျဖစ္သည္။

အစိုးရ၏အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈမ်ားအေၾကာင္းကိုရုိက္ျပနိုင္သည္။ ဇာတ္လမ္းထဲတြင္ မင္းသားသည္ ကိုယ္ ခ်င္းစာတရားရွိေသာ သနားတတ္ေသာ ခပ္ထံုထံုရဲသား တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ဗီလိန္သည္ အသက္ ၆၀ အရြယ္ အဘိုးႀကီးတစ္ဦးျဖစ္သည္။ ထိုအဘိုးႀကီးသည္ အျငိမ္းစားရဲဝန္ထမ္းတေယာက္ျဖစ္ကာ သူ႔၏ပင္ စင္လစာႏွင့္က်န္းမာေရးအာမခံမ်ားကို အထက္လူမ်ား လာဘ္စားထားေသာေၾကာင့္ ပင္​စင္​ယူခ်ိန္​တြင္​စုမိ​ ေဆာင္​းမိ​ထားေသာ​ေငြ​ေၾကးမ်ားမ႐ွိ၌ သားႏွင့္ေခြ်းမအိမ္တြင္ ကပ္ေနေနရသည္။

႐ုိးသား​ေသာဝန္​ထမ္​းတစ္​​ေယာက္​၏ဘဝ​ေနဝင္​ခ်ိန္​ကို အျပည္​့အဝပံု​ေဖာ္​ျပထားသည္​။ 

ေျမးေလးကိုေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပးရန္ ပင္စင္လခသြားထုတ္ရာ၌ လခတစ္ျပားမွမရေသာအခါတြင္ အဘိုး ႀကီးသည္ မိမိရဲဝန္ထမ္းျဖစ္စဥ္ကရင္ႏွီးခဲ့ေသာ ဒုစရုိက္သမားတေယာက္ဆီမွ ခါးပိုက္ႏႈိက္ထားေသာ ရဲသား ၏ေသနတ္ကို ေစ်းေပါေပါျဖင့္ဝယ္ယူခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ မိမိႏွင့္ဘဝတူဆင္းရဲျခင္းကို ခါးစည္းခံေနရသည့္ အေျခခံလူတန္းစားအလုပ္သမားႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ေပါင္းကာ ဘဏ္တစ္ခုကို ဓားျပတိုက္ၾကသည္။

ထိုမွစ၍ဇာတ္လမ္းသည္ ခပ္ထံုထံုရဲသားႏွင့္ အဘိုးႀကီးတို႔၏အားျပိဳင္မႈကို ေတြ႔ရေတာ့သည္။ ဇာတ္လမ္းအဆုံးတြင္ ဗီလိန္အဘိုးႀကီး၏ ေနာက္ဆံုးအသက္ထြက္ခါနီးေျပာေသာ " နင္းျပားေတြက နင္း ျပားေတြပါပဲ။ ဗ်ဴရုိက္ကရက္တစုရဲ႕ အားေကာင္းေမာင္းသန္ေမာင္းႏွင္မႈမွာ ခံစားေနရတာေတြက ငါတို႔ပါ။ လခတိုးတယ္။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းက က်မလာဘူး။ ငါတို႔တေတြသာ လည္ပင္းနစ္ရင္ ထြက္သြားၾကရတာပါ" ဟု ေျပာေသာစကားကို ျပန္ၾကားမိသည္။

(ဂ)

လက္ထဲကေန႔စဥ္သတင္းစာတြင္ျမင္ေနၾကၾကားေနၾကအေၾကာင္းတရားမ်ားကိုသာဖတ္ရသည္။ လိႈင္သာယာစက္မႈဇုန္မွအလုပ္သမေလးမ်ား၏ လစာတိုက္ပြဲသပိတ္သတင္းမ်ား၊ သဘာဝဓာတ္ေငြ႔ႏွင့္ ေက်ာက္မီးေသြးအေၾကာင္းမ်ား၊ မိုးပ်ံရထားႏွင့္ေျမေအာက္ျမိဳ႕ေတာ္မ်ားအေၾကာင္းကိုေတြ႔ရသည္။ ေခတ္အဆက္ဆက္ ထိုသတင္းမ်ားသာ ေတြ႔ေနရသည္။

တခါတခါ လူမဆန္ေသာ ရမၼက္ေဇာႏွင့္ ေသြးခ်င္းသားခ်င္း မုဒိမ္းမႈမ်ားကိုလည္း ေတြ႔ရတတ္သည္။ ထိုသို႔သတင္းမ်ားဖတ္ရလွ်င္ စိတ္ထဲဝမ္းနည္းရသည္။ တရားမေစာင့္ေသာေခတ္တြင္ လူတို႔သည္ ကိုယ္ က်င့္တရား ေခါင္းပါးကုန္ၾကသည္။ တိရစၦာန္သာသာျပဳမူေနၾကေတာ့သည္။ ေကာသလမင္းႀကီး၏အိပ္မက္တစ္ဆယ့္ေျခာက္ခ်က္ တျဖည္းျဖည္း အသက္ဝင္လာသည့္ပမာႏွယ္ ထင္ မွတ္ေနရသည္။ လူသားတို႔သည္ တစတစႏွင့္ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားေခါင္းပါးလာေနၾကသည္။

ကိုယ္က်င့္တရားမ်ားကို အေလးထားရမည္မွန္းမသိေတာ့ေခ်။ သစၥာတရားကို မသိၾကေတာ့ေခ်။

လူအခ်င္းခ်င္းလွည့္စားရန္သာေခ်ာင္းေျမာင္းေနေတာ့သည္။ ဆရာတ​ေယာက္​​ေျပာခဲ႔ဖူးေသာစကားတခြန္း ကို သတိရမိသည္။

"လူေတြက moral value ကိုအေလးမထားၾကေတာ့ဘူးကြ။ ဦးတဲ့သူလိမ္ၾက စားၾကတာပဲ။ ရွက္ရေကာင္း မွန္းမသိေတာ့ဘူးကြာ။ တို႔ဆရာဝန္ေလာကမွာေရာ ဘာထူးလို႔လဲ။ ဆင္းရဲသားလူနာေတြကို အဆမတန္ ကုသမႈစရိတ္ေပး။ ေဆးကုမၸဏီကလက္ေဆာင္ေတြကိုယူထားေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ေစ်းႀကီးတဲ့ေဆးေတြကိုလူနာ ကိုထိုးေရာင္း။ ျပီးရင္ ေက်ာင္းေတြဘုရားေတြကိုအလွဴႀကီးေတြလုပ္ျပီးေတာ့ နာမည္ယူၾကတယ္၊ ဒါဟာ လူ သားခ်င္းစာနာမႈမရွိတာေပါ့။ တခ်ဳိ႕မရွိတဲ့မတတ္နိုင္တ့ဲသူေတြလိုအပ္တဲ့ေဆးဝါးေတြထဲက  ေဆးေစ်းႏႈန္း သိပ္မႀကီးတာေပးလည္း ရပါတဲ့ဟာေတြ ရွိတယ္။ ဒါေတြလုပ္လို႔ရရဲ႕သားနဲ႔ မလုပ္ၾကဘူး" ဟူေသာစကား ကို ျပန္ၾကားမိသည္။

(ဃ)

သတင္းစာထဲတြင္ ေဆာင္းပါးရွင္တစ္ဦးက မဂၢဇင္းမ်ားက်ဆံုးေနေသာအေၾကာင္းကိုေရးထားသည္ကို ဖတ္ ရသည္။ လူငယ္မ်ား စာမဖတ္ၾကေတာ့ဟုဆိုသည္။ ထိုအခါတြင္ လူသားဟုေခၚဆိုၾကရေသာ လူသားဆန္ ေသာစိတ္မ်ား ပါးလ်လာခဲ့ရသည္။ တခါက ခြဲစိတ္ဆရာဝန္ႀကီး ကဗ်ာဆရာ ကမ္လူေဝးေျပာေသာစကား တခြန္းကို အမွတ္ရမိသည္။

"ငတ္ျပတ္ေမွာင္ေဝတဲ့ေခတ္ထဲမွာ လူေတြက တရားမရွိေတာ့ဘူးကြာ၊ ဦးရာစားပဲ။ လူသားဆန္တဲ့ စိတ္ ေတြေပ်ာက္ေနျပီ။ ေစတနာထားလုပ္ေပးတ့ဲလူေတြရဲ႕ေစတနာကိုလည္း အသိအမွတ္မျပဳၾကေတာ့ဘူးကြ။ တခါတခါ ကိုယ္ေတြပိုးေမြးသလို တယုတယေမြးျမဴးေနရတဲ့ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ေလးေတာင္ မေသဆံုး ေအာင္ မနည္းအားတင္းထားရတယ္" ဟုေျပာသည္ကိုၾကားခဲ့ဖူးသည္။ 

ကိုိယ္ခ်င္းစာတရားမ်ား တျဖည္းျဖည္းပါးလ်လာေသာအခါတြင္ ေနရေသာပတ္ဝန္းက်င္သည္ အရုိင္းဆန္လာသည္။

ေတာႀကီးဥပေဒသကိုလက္ကိုင္ထားကာ ႀကီးနိုင္ငယ္ညွဥ္းမ်ားျဖစ္ကုန္ေလသည္။ လႈပ္ေလနစ္ေလေသာေခတ္ႀကီးထဲတြင္ အရာရာ စိတ္သတိၱထားက ဆင္ျခင္ေနထိုင္ရသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေန သည္။ အာမခံခ်က္တခုခုအတြက္ လက္ထဲတြင္ အသျပာလံုေလာက္ရန္ လိုအပ္ေနဆဲျဖစ္သည္။ 

စိတ္ႏုလုံးသားမ်ား အားေကာင္းေမာင္းသန္ေစမည့္အဓိကက်သည့္ စာေပယဥ္ေက်းမႈနယ္ပယ္မွာလည္း  ထိုးစိုက္က်ဆင္းေနရာ အရိုင္းကမၻာအတြက္ လူ့ေလာကေျမမဟီတြင္ ကုရာနတိၳ ေဆးမရွိသည့္ပမာ ျဖစ္ လာေနသည္။ၾကည့့္။

စာေပအႏုပညာ စကၠဴေစ်းမ်ား မိုးထိုးေနသည္။ ျဖန္႔ခ်ိေရးစရိတ္စကမ်ားမ်ားျပားေနသည္။ ထိုအခါတြင္ စာအုပ္မ်ားသည္ ေပ်ာက္ကြယ္လာၾကသည္။ ေတြ႔မိေသာဓာတ္ပံုတပံုထဲတြင္ ကေလးမ်ားစာအုပ္ကိုအထူး အဆန္းသဖြယ္ ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကသည္။ ထိုအျဖစ္အပ်က္သည္ ရယ္စရာဟာသတခုကဲ့သို႔ ပံုေဖာ္ထားေသာ္ ျငားလည္း ေတြးၾကည္​့လွ်င္​ အလြန္​ရင္နင့္စရာေကာင္းေသာ အေျခအေနတခုကို ျပက္ျပက္ထင္ထင္ ျမင္ေန ရသည့္ပမာ ျဖစ္ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ေနာက္မ်ိဳးဆက္မ်ားတြင္ စာအုပ္ဟူသည္ ျပတိုက္ထဲမွာသာ ရွာ ရေတာ့မည့္ကိန္း ဆိုက္ေနသည္။ 

ေခတ္၏တိုးတက္ေျပာင္းလဲမႈအရျဖစ္မည္ထင္သည္။ ကြ်န္ေတာ္အပါအဝင္လူသားမ်ဳိးႏြယ္တစ္ခုလံုးသည္ အစစ္အမွန္လက္ေတြ႔ဘဝမွကင္းလြတ္ကာ အင္တာနက္ေပၚမွ virtual world ဟုေခၚေသာ အတုအေယာင္ ကမ႓ာဆီသို႔ တြယ္ကုပ္ တက္လာၾကသည္။ မီရာသေဘာၤႏွင့္လိုက္လာခဲ့သလိုမ်ဳိး မ်ဳိးဆက္တိုင္းနီးပါးသည္ အေပၚသို႔ ကုပ္ယက္တက္လာခဲ့သည္။

ထိုအခါတြင္ အစစ္အမွန္သည္ေသဆံုးသြားခဲ့သည္။ အျပံဳးအစစ္အမွန္မရွိေတာ့ေခ်။ ရင္ခုန္သံအစစ္အမွန္ မရွိေတာ့ေခ်။ လက္ေတြ႔ဘဝတြင္ေနထိုင္မႈမရွိေသာအခါတြင္ လူသားတို႔သည္ နည္းပညာ၏အခိုင္းအေစ ဘဝကို ေရာက္ရွိလာေခ်သည္။

ထိုအရာကိုပင္ ဆင့္ကဲေျပာင္းလဲမႈဟုထင္လာခဲ့ၾကသည္။ ခလုတ္တစ္ခ်က္ေခါက္လွ်င္ ကမၻာတစ္ျခမ္းမွ် ကုန္နိုင္ေသာ လက္နက္မ်ားကို တီထြင္လာခဲ့သည္။ လက္​တလႈပ္​အတြင္​း လူ႔ေလာကသမိုင္​းစဥ္တခုလံုး ေျပာင္​းလဲ​ေစႏိုင္​​ေသာအျဖစ္​အပ်က္​မ်ားကို ဖန္​တီးလာၾကသည္​။ 

ထိုအခါတြင္​ အင္​တာနက္သည္​ အသက္​တမ​ွ် အ​ေရးပါလာသည္​။ အင္တာနက္တစ္စကၠန္႔ျပတ္ေတာက္သြားခဲ့လွ်င္ ေသဆံုးသြားနိုင္ေသာလူသားမ်ားျဖစ္လာခဲ့သည္။ အင္တာနက္ကြန္ရက္သည္ ေအာက္စီဂ်င္ပမာအေရးပါလာခဲ့သည္။ အရာအားလံုးကို လက္တလႈပ္အတြင္း ကမ႓ာ့အႏွံ႔ကိုေရာက္ေနသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေတာထဲေတာင္ထဲမွ မူးယစ္ရီေဝေစေသာအရာမ်ားသည္ လက္တကမ္းအလိုကိုေရာက္လာသည္။ ေငြေၾကးအနည္းငယ္မွ်နွင့္ လူငယ္တို႔သည္ ထံုရီေမာဟိုက္ေန ေသာ နတ္ဗိမာန္ကိုေရာက္ေစသည္။ ထိုမွသည္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ....။

(င)

ယခု သူ​ေနထိုင္​ရာရပ္ကြက္ထဲတြင္ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္လုပ္ေနေသာ အရူးတစ္ေယာက္႐ွိသည္။ ညဘက္လူေျခတိတ္ခ်ိန္တြင္ လမ္းေပၚတက္၍ ဆဲေရးတိုင္းထြာေတာ့သည္။ စိတ္ရူးေပါက္သည္ဟုဆိုကာ အေဖကိုအိမ္ေပၚမွတြန္းခ်သည္။ တခါတခါလက္ထဲ တြင္ စီးကရက္တလိပ္ကိုညွပ္ကာ ေတြ႔သမွ်သူမ်ားကို ႏွမ မေအ တိုင္းထြာေနေတာ့သည္။

ညဘက္လမ္းမထက္တြင္ စက္ဘီးတစ္စီးႏွင့္လည္ေနတတ္သည္။ ရပ္ထဲရြာထဲမွာလူႀကီးမ်ားစု၍ စိတ္ျငိမ္ ေဆးရုံကို ပို႔ေဆာင္ေသာအခါမ်ား ရွိသည္။ ထိုမွျပန္လာလွ်င္ တရားဝင္ရမ္းကားခြင့္လက္မွတ္ပမာ ေဆးရုံ ဆင္း စိတ္က်န္းမာေရးစာအုပ္ကိုကိုင္၍ ယခင္ကထက္ပိုမိုလုပ္ျပသည္။ ထိုလူငယ္သည္ လြန္ခဲ႔ေသာ တစ္ႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္ခန္ံတြင္ ေဆးသံုးေသာကေလးအျဖစ္ နာမည္ႀကီးသည္။

မိဘမ်ားေငြေၾကးတတ္နိုင္ေသာမိသားစုတြင္ ေဆးသမားျဖစ္လာေသာထိုလူငယ္သည္ ယခုအခါတြင္ အသိ စိတ္လြတ္၍ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ ဆဲေရးေအာ္ဟစ္ရင္း အရူးတေယာက္ျဖစ္ေနေလသည္။ အသိစိတ္​တို႔သည္​ မူးယစ္​ထံုထိုင္​း​ေစကာ လူစိတ္​ႏွင္​့ အသိဉာဏ္​ကို ကင္​းမဲ့​ေစ​ေတာ့သည္​။ ထို႔သို႔​ေသာအျဖစ္​အပ်က္​မ်ားသည္​ အရပ္​ထဲ လမ္​းထဲ ၿမိဳ႕ထဲတြင္​ တျဖည္​းျဖည္​း​ေပါမ်ားလာသည္​။ ႐ူး​ေၾကာင္​​ေၾကာင္​လူငယ္​မ်ား တျဖည္​း ျဖည္​းတိုးပြားလာသည္​။

လက္တကမ္းအကြာတြင္ ရေနေသာ ေဆးျပားအနီေလးမ်ား၊ အရြက္ေျခာက္ေလးမ်ားသည္ လူငယ္တို႔အသိ စိတ္ထဲတြင္ တျဖည္းျဖည္းစိတ္ပန္းေျဖစရာထင္လာသည္။ တုန္ရီေမာဟိုက္ေနေသာမနက္ျဖန္ေန႔ရက္မ်ား အတြက္ စိတ္ကူးထဲေပ်ာ္ေမႊ႔ေနခြင့္သည္​ အေရးၾကီးေသာအေျခအေနလိုျဖစ္ေနေတာ့သည္​။ ​ေပ်ာ္​စရာ႐ွားပါး လာ​ေသာ​ေန႔ရက္​မ်ားအတြက္​  ျဖစ္​သလို​ေပ်ာ္​စရာ႐ွာ၍ စိတ္​အပန္​း​ေျဖၾက​ေတာ့သည္​။ ထိုသို႔ေသာစိတ္လက္ပန္းေျဖျခင္းမွသည္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း လံုးပါးပါးလာၾကသည္။

ရီေဝေနေသာမ်က္ဝန္းအစံုႏွင့္ အနာဂတ္ေပ်ာက္ေနၾကေသာလူငယ္မ်ားတျဖည္းျဖည္း ေပါမ်ားလာသည္။ မူးယစ္ေဆးေၾကာင့္ လူ လက္တစ္ဆုပ္စာသည္ ဆယ္ဘဝ စားမကုန္ေသာစည္းစိမ္ခ်မ္းသာကို ရသြားၾက သည္။ သို႔ေသာ္ လူငယ္မ်ားစြာ၏ဘဝမ်ားေရထဲ ေမွ်ာလိုက္ရသည္။ သူတို႔ရပ္ကြက္ထဲမွာ ညစဥ္ေအာ္ဟစ္ ေနေသာလူငယ္ေလးကဲ့သို႔သူမ်ား တျဖည္းျဖည္းေပါမ်ားလာၾကသည္။

ခိုးဝွက္​တတ္​​ေသာရီ​ေဝ​ေဝမ်က္​လံုးပိုင္​႐ွင္​လူငယ္​​​ေလးမ်ား​ ေပါမ်ားလာသည္​။ နာက်င္​​ေသာ​ေန႔ရက္​မ်ား သည္​ တျဖည္​းျဖည္​း ႐ွည္​ၾကာလာသည္​။ ထိုအခါတြင္​ စိတ္​ထြက္​​ေပါက္​ဟုယူဆ​​ေသာ ရီ​ေဝ​ေဝ​ေဆးစြဲ​ေန႔ ရက္​မ်ား တစစစ တိုးပြားလာသည္​။ ​ေပ်ာ္​စရာမ်ားသည္​ မူးယစ္​​ေစတတ္​​ေသာအရာမ်ားဟုလူငယ္​မ်ားစြာက ခံယူလာၾက​ေတာ့သည္​။

​ေခတ္​ႀကီးသည္​ အနိ႒ာ႐ုံကိုတျဖည္​းျဖည္​းဆြဲ​ေခၚလာခဲ့​ေလသည္​။ ​ေကာသလမင္​းႀကီး၏အိပ္​မက္​မ်ား တျဖည္​းျဖည္​း႐ုပ္​လံုးႂကြလာသည္​။ သမၼာက​်မ္​းစာလာ ျမင္​းစီးသမား​ေလး​ေယာက္​တို႔ တျဖည္​းျဖည္​းခ်ဥ္​ကပ္​လာသည္​။ အိပ္​မက္​မ်ားထဲတြင္​​ေအာ္​ဟစ္​ညီးညဴသံမ်ား​ ေဝဆာလာသည္​။ ညဥ္​့ဦး၏​ေကာင္​းကင္​ယံတြင္​ ငွက္​ဆိုး​ေအာ္​သံမ်ား ညံဆူလာသည္​။ ​ေလအတိုက္​တြင္​ ညီႇစုိ႔စို႔အနံအသက္​တို႔သာ ပါလာ​ေတာ့သည္​။ ​ 

ေက်ာပူ​ ေခါင္​းမ​ေအး​ေသာ​ေခတ္​ကာလကို တျဖည္​းျဖည္​းျဖတ္​​ေက်ာ္​​ေနရသည္​။ ​ ေဆာင္​းညရ​ွည္​ႀကီးတြင္​ အိပ္​မက္​တို႔သည္ ​နာက်င္​စရာအျပည္​့ျဖစ္​​ေနသည္​။ ​ဘယ္​အခ်ိန္​ ကိုယ္​စ​ေတးခံရမည္​့အလွည္​့ကုိ​​ေရာက္​မည္​လဲဟု က်ီးလန္​႔စာစား​ေနရ​ေသာ ဘဝမ်ဳိးျဖစ္​​ေနသည္​။ ​တိမ္​မည္​းမည္​းမ်ားတ​ေရြ႔​ေရြ႔ဖံုးအုပ္​လာ​ေသာ​ ေကာင္​းကင္​ႀကီးကို​ ေမာ့ၾကည္​​ေနရသကဲ့သို႔ ​ေနရ​ေသာ​ေခတ္​ႀကီးသည္​ အနိ႒ာ႐ုံမ်ားျဖင္​့ ျပည္​့လာ​ေနသည္​။

(စ)

တုန္​ရီ​ေမာဟိုက္​​ေန​ေသာနံနက္​ခင္​းမ်ားစြာကို ပူပင္​​ေၾကာင္​့ၾကစြာျဖတ္​သန္​း​ေနဆဲျဖစ္​သည္​။ မိုးလင္​းမ်က္​စိႏွစ္​လံုးဖြင္​့မွသည္​ မိုးခ်ဳပ္​အိပ္​ရာဝင္​ခ်ိန္​ထိ အသက္​႐ွင္​ရပ္​တည္​​ေရးအတြက္ ​ ႐ုန္​းကန္​လႈပ္​႐ွား​ေနရသည္​။ အရာရာသည္​ ရ​ွားပါးလာသည္​။ ​ေပ်ာ္​ရႊင္​စရာ အစစ္မ်ား ႐ွားပါးလာသည္​။ ၾကည္​ႏူးစရာအစစ္​မ​်ား ရ​ွားပါးလာသည္​။ ​ေမတၱာအစစ္​မ်ား ႐ွားပါးလာသည္​။ လူမ်ားစုသည္​ ကိုယ္​ခ်င္​းစာစိတ္ႏွင္​့ ျ​ဗဟၼာစိုရ္​တရား ႐ွားပါး လာသည္​။ ထို​ေနရာမ်ားတြင္​ အတုတို႔​ေနရာယူဝင္​ယူလာၾကသည္​။ တကိုယ္​​ေကာင္​းစိတ္​တို႔ႀကီးစိုးလာၾက သည္​။ ဘယ္​သူ​ေသ​ေသ င​ေတမာရင္​ၿပီး​ေရာဆို​ေသာအတၱစိတ္​မ်ားသည္ ​ မ်က္​​ေမွာက္​​ေခတ္​ႀကီးထဲ ခုန္ ဆင္​းလာၾကသည္​။

ငယ္​စဥ္​ကၾကည္​့ခဲ့ဖူး​ေသာ ႏိုင္​ငံျခားသရဲကားမ်ားပမာ ႐ုပ္​ျမင္​သံၾကားဖန္​သားျပင္​ကို​ေဖာက္​၍ထြက္​လာ​ ေသာသရဲမ်ားကို​ ေတြ႔ဖူးသည္​။ ယခုလည္​း​ေခတ္​ႀကီးတြင္​ အနိ႒ာ႐ုံမ်ားသည္​ ​မ်က္​​ေမွာက္​​ေခတ္​တြင္ ​ခုန္​ထြက္​ကခုန္​​ေနၾကသည္​။

႐ႈပ္​​ေထြး႐ုန္​းကန္​​ေန​ေသာ​ေခတ္​တြင္​ ဘဝမ်ားစြာသည္​ တုန္​ရီ​ေမာဟိုက္​စြာ႐ွင္​သန္​ရင္​း အနိ႒ာရုံမ်ားကို​ေငး ေနၾကရ​ေတာ့သည္​။။

​ေမာင္​​ေနာင္​မြန္​
၁၂.၄.၂၀၁၈