ေျမျမွဳပ္မိုင္းေၾကာင့္ ႏွစ္ ၄ဝ အိမ္တြင္းပုန္းခဲ့ရသူ

ေျမျမွဳပ္မိုင္းေၾကာင့္ ႏွစ္ ၄ဝ အိမ္တြင္းပုန္းခဲ့ရသူ
မယ္လြန္း/HI
(မိုးမခ) ႏိုဝင္ဘာ ၁၄၊ ၂ဝ၁၈

ေဒၚခင္စန္း (ဓာတ္ပံု - မယ္လြန္း)


က်ဴထရံကာ ေျခတံရွည္အိမ္တစ္လံုးေအာက္က ကြပ္ပ်စ္ေလးေပၚမွာ ဆံပင္အံု႔လံုးသိမ္းထံုးထားျပီး ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း အိမ္ေနအက်ႌေလး ဝတ္ထားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးႀကီးတစ္ဦးဟာ ကြမ္းသီးျခင္းေတြနဲ႕ ကြမ္းသီးပံုေတြၾကားထဲမွာ ထုိင္ေနပါတယ္။


ဒီအတုိင္းၾကည့္ရင္ေတာ့ သူမဟာ ဘာမွ မထူးျခားတဲ့ သာမန္အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးပါ။


ဒါေပမယ့္ ထုိင္ေနရာကေန တျခားတစ္ေနရာကို ေရြ႕ေတာ့မယ္ဆုိရင္ေတာ့ သူမရဲ႕ သာမန္မဟုတ္တဲ့ အေနအထားကို ျမင္သူတိုင္းက ခ်က္ခ်င္း သတိျပဳမိသြားမွာပါ။ သူမဟာ ေျခႏွစ္ဖက္စလံုး ေပါင္လယ္ကေန ျပတ္ေနတဲ့အတြက္ လက္ကိုအသံုးျပဳၿပီး တင္ပါးကို တြန္းလ်က္သာ ေရႊ႕လ်ား သြားလာႏုိင္သူျဖစ္ပါတယ္။


ဒီလုိကိုယ္လက္အဂၤါခ်ဳိ႕ယြင္းမႈဟာ သူမဘဝမွာ ေမြးရာပါ မဟုတ္သလို ရုိးရိုးမေတာ္တဆမႈေၾကာင့္လည္း မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။


“ေၾသာ္…ကိုယ့္ကံတရားပဲေပါ့၊ မဟုတ္ဘူးလား၊ ဟုိဘဝက မေကာင္းတာ ျဖစ္ခဲ့လုိ႔ေနမွာေပါ့”လို႔ ကြမ္းသီး ျခစ္ရင္း ခပ္သဲ့သဲ့ရယ္သံနဲ႔ ေျပာပါတယ္။


သူမဟာ အသက္ (၅၃)ႏွစ္အရြယ္ ေဒၚခင္စန္းျဖစ္ၿပီး လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္ (၄ဝ) တုန္းက ကရင္အမ်ဳိးသား အစည္းအရံုး (KNU) နဲ႔ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္တုိ႔ၾကား အျပန္အလွန္ေထာင္ထားတဲ့ ေျမျမွဳပ္မုိင္းကို တက္နင္းမိခဲ့လို႔ ေျခႏွစ္ဖက္လံုးျပတ္ခဲ့သူပါ။


ဘယ္သူ႔မုိင္းကို နင္းမိတာလဲဆုိတာေတာ့ အခုခ်ိန္ထိ သူမအပါအဝင္ ဘယ္သူကမွ ေသခ်ာမသိၾကပါဘူး။


တကယ္ေတာ့ အျပင္လူ တစိမ္းတစ္ေယာက္ကို ဒီအျဖစ္အပ်က္နဲ႕ပတ္သက္ျပီး အခုလို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျပန္ေျပာျပႏုိင္ဖို႔ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သူမ ခြန္အားယူခဲ့ရပါတယ္။


၁၉၈၁ ခုႏွစ္ဝန္းက်င္ကာလ မုိင္းထိခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာ သူမဟာ (၁၃) ႏွစ္အရြယ္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ မိန္းကေလးတစ္ဦးပါ။ သူမရဲ႕အေဒၚ၊ သူမရဲ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးတို႔နဲ႔အတူ ကြမ္းသီးနဲ႔ ဆန္ လဲလွယ္ဖုိ႔အတြက္ ရြာအျပင္ ကြင္း(မုန္းေခ်ာင္းရဲ႕အေနာက္ဘက္ျခမ္းေက်းရြာ) ထဲကို အသြား၊ လမ္းခုလပ္မွာ မိုင္းနင္းမိခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။


သူမ မုိင္းထိၿပီးေနာက္ပိုင္း သူမဘဝအတြက္ အဓိကအေရးပါတဲ့သူကေတာ့ သူမရဲ႕အေမ ေဒၚညႊန္႔ရီပဲျဖစ္ပါတယ္။ မိခင္ေဒၚညႊန္႔ရီဟာ အၾကပ္အတည္းေပါင္းစံုၾကား ေသေဘးထဲက သူမဘဝကို ဆဲြထုတ္ျပီး ဒုတိယ အႀကိမ္ေျမာက္ ျပန္လည္ေမြးထုတ္ေပးခဲ့တဲ့မိခင္ျဖစ္ပါတယ္။


“စျဖစ္တုန္းကဆို အဲဒီမုိင္းေထာင္တဲ့သူကို အစိမ္းလိုက္ေတာင္ ဝါးစားခ်င္တယ္။ ကုိယ့္ဆီမွာ လက္နက္မရွိလုိ႔။ လက္နက္သာရွိျပီး ဘယ္သူေထာင္သလဲဆိုတာ သိခဲ့ရင္ အဲဒီမုိင္းေထာင္တဲ့သူကို ပစ္သတ္မိမွာလား မသိဘူး..”


အသက္ (၇ဝ)ေက်ာ္အရြယ္ ပိန္ပိန္ေသးေသး ေဒၚညႊန္႕ရီဟာ သမီးမခင္စန္း ေျမျမွဳပ္မိုင္းထိခ်ိန္က ခံစားခဲ့ရတာေတြကို ျပန္ေျပာျပေနတာပါ။


မာန္ပါတဲ့သူမစကားသံေတြ၊ စူးရွတဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ႔ သူမရဲ႕မွတ္ဉာဏ္ေတြဟာ လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္(၄ဝ)က အေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာျပေနတာထက္ မေန႔တစ္ေန႔က ျဖစ္ရပ္ကို ျပန္ေျပာျပေနသလို ႏိုးၾကားလြန္းေနပါတယ္။


ေဒၚခင္စန္းေနထုိင္တဲ့ ပဲခူးတုိင္း၊ ေက်ာက္ႀကီးၿမိဳ႕နယ္၊ မုန္းေဒသဟာ KNU တပ္မဟာ (၃) နယ္ေျမျဖစ္ပါတယ္။ ၂ဝ၁၁ ခုႏွစ္ေလာက္အထိ အဲဒီေဒသမွာရွိတဲ့ ေက်းရြာအုပ္စုေတြအားလံုးဟာ အစိုးရစစ္တပ္နဲ႔ KNU ၾကား တိုက္ပြဲျဖစ္ပြားရာ စစ္တလင္းျဖစ္ခဲ့ၿပီး ၂ဝ၁၅ ခုႏွစ္ေႏွာင္းပိုင္းအထိ အမည္းေရာင္နယ္ေျမအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားခဲ့ပါတယ္။


”ကားေပၚေရာက္ေတာ့ ေၾသာ္.. ငါ့သမီးေလး အသက္ရွင္ပါေစ၊ ေျခေထာက္မရွိရင္ေနပါေစ၊ အသက္ ကေလးေတာ့ ခ်မ္းသာေပးပါဆိုျပီး ကေလးလုိပဲ ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ ရြတ္ျပီးသြားတာ” ဆုိၿပီး ေဒၚညြန္႕ရီက သမီးကို ေဆးရံုပို႔ခဲ့တဲ့အခ်ိန္က အေတြ႔အႀကံဳကို ဆုေတာင္းတဲ့အသံေနအသံထား၊ အမူအယာေတြနဲ႔ ျပန္ေျပာျပပါတယ္။


ျဖဴးၿမိဳ႕ေဆးရံုေရာက္ေတာ့လည္း သမီးကိုသယ္လာတဲ့ထမ္းစင္ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းခ်လိုက္တဲ့အတြက္ ျငင္ျငင္သာသာလုပ္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုမိလို႕ ဆရာဝန္က စိတ္ဆိုးၿပီး ခ်က္ခ်င္းမၾကည့္ေပးဘဲ ထားခဲ့ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဆးရံုမွာေတြ႕တဲ့အမ်ဳိးသမီးၾကီးတစ္ဦးကို အကူအညီေတာင္းျပီး ျပန္ေတာင္းပန္မွ ဆရာဝန္က ျပန္လာျပီး ၾကည့္ေပးခဲ့လို႔ ေဆးကုခဲ့ရပါတယ္။


ေျမျမွဳပ္မုိင္းေၾကာင့္ ေျခႏွစ္ဖက္စလံုးျဖတ္လိုက္ရတဲ့ ေဒၚခင္စန္းဟာ ေဆးရံုမွာ (၈)လၾကာ ကုသခဲ့ေပမယ့္ ဒဏ္ရာေတြက မသက္သာလုိ႔ ေန႔ေန႔ညည မအိပ္ႏုိင္ပဲ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ငိုေၾကြးေနခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔ ႏွစ္ဖက္လံုးကို လူေတြေၾကာက္ေနရေပမယ့္ သမီးေဝဒနာေတြ သက္သာေရးအတြက္ နီးစပ္ရာ စစ္တပ္ကေဆးေတြရရွိဖို႕ မိခင္ေဒၚညႊန္႔ရီက ရေအာင္ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။




ေဒၚညႊန္႕ရီ (ဓာတ္ပံု - ဝါဝါ/ BWU)


“အငယ္ဆံုးကေလးကို ခ်ီၿပီးေတာ့ စစ္တပ္ရွိတဲ့ေနရာ၊ ဘယ္ေနရာမဆို သြားတာပဲ။ ဗုိလ္မွဴးရယ္ ကြ်န္မသမီးေလး မုိင္းထိထားတာ တအားငိုလို႔.. ကိုက္ေနလုိ႔ ေဆးေလးလာေတာင္းတာပါ ဆိုျပီး စစ္တပ္ေတြ ေရာက္လာတုိင္း ေရာက္ေအာင္သြားတာပဲ..” ဆိုၿပီး အကူအညီေတာင္းခဲ့ရပံုကို မိခင္ျဖစ္သူက ေျပာျပပါတယ္။



အဲဒီေဆးေတြရဲ႕အကူအညီနဲ႔ ေဒၚခင္စန္းရဲ႕ ေျခေထာက္ျဖတ္ထားတဲ့ဒဏ္ရာေတြကို သက္သာေအာင္ ကုသႏုိင္ခဲ့ေပမယ့္ သမီးျဖစ္သူကေတာ့ တစ္သက္လံုး ေျခႏွစ္ဖက္ျပတ္ထားတဲ့ ဒုကၡိတဘဝကိုေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။


တုိက္ပြဲေတြေၾကာင့္ ေသနတ္သံေတြနဲ႔ မုိင္းသံေတြၾကား ပုန္းေအာင္းေျပးလႊားရင္း မုန္းေဒသခံ ရြာသူရြာသားေတြဟာ ေတာေတာင္နဲ႔ ကြမ္းသီးဥယ်ာဥ္ၿခံေတြကို အမွီျပဳၿပီး လုပ္ကိုင္စားေသာက္ခဲ့ၾကရျပီး ဒီအထဲမွာ ေဒၚခင္စန္းလို ေျမျမွဳပ္မုိင္းနင္းမိၾကသူေတြလည္း အမ်ားအျပားရွိခဲ့ပါတယ္။


၁၉၈ဝ ကေန ၂ဝ၁၇ အထိ ေျမျမဳပ္မုိင္းေၾကာင့္ ေျချပတ္လက္ျပတ္ခဲ့သူ ေပါင္း (၄ဝဝ)ေက်ာ္ ရွိၿပီး ေသဆံုးသူဦးေရကေတာ့ စစ္တမ္းမရွိတဲ့အတြက္ အတိအက်မသိရဘူးလို႔ ျမန္မာ ႏုိင္ငံ ကိုယ္အဂၤါမသန္စြမ္းသူမ်ားအသင္း (မုန္းေဒသ) က ဘ႑ာေရးမွဴးတာဝန္ယူထားသူ မစန္းစန္းေအးက ေျပာပါတယ္။


ေဒၚခင္စန္းကေတာ့ ၁၉၈ဝ ကာလေတြမွာ ေျခႏွစ္ဖက္လံုးျပတ္ခဲ့တဲ့ ပထမဆံုး ေျမျမွဳပ္မုိင္းဒဏ္ခံခဲ့ရသူ ျဖစ္ပါတယ္။


ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္စလုံး ျပတ္ခဲ့ရျပီး ဒဏ္ရာေတြကို ကုသႏုိင္ခဲ့ေပမယ့္ ေဒၚခင္စန္းတုိ႔ မိသားစု ေနာက္ထပ္ ရင္ဆုိင္ရတဲ့ အခက္အခဲကေတာ့ နိစၥဓူဝဝမ္းေရးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။


သူမကို ကုသဖုိ႔အတြက္ ရွိစုမဲ့စု ပိုင္ဆုိင္ထားတဲ့ ႏြားေတြနဲ႕ လွည္းေတြကို ရရာေစ်းနဲ႔ ေရာင္းခ်လိုက္ရသလို တုိက္ပြဲနဲ႔မုိင္းေတြကိုေရွာင္ၿပီး အလုပ္လုပ္ကိုင္ရတဲ့အတြက္ မိသားစု(၇)ေယာက္ ထမင္းတစ္နပ္စာ မွန္ဖို႔ ေတာင္ သူမတုိ႔မိသားစုခက္ခဲခဲ့ပါတယ္။


ေစ်းဆုိင္ေတြမွာ ဆန္အေၾကြးဝယ္ဖုိ႔သြားခဲ့ေပမယ့္ ဘာပုိင္ဆုိင္မႈမွမရွိ၊ အေပါင္ထားစရာမရွိလို႔ အေၾကြး မေရာင္းၾကတဲ့အတြက္ လက္ဗလာနဲ႔ အိမ္ျပန္လာခဲ့ရတဲ့ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ႀကံဳခဲ့ပါတယ္။ ကြမ္းသီး ေကာက္လို႔ရမွပဲ ဆုိင္ျပန္သြားၿပီး ကြမ္းသီးအလံုးေရတန္ဖိုးအလုိက္ ရသေလာက္ ဆန္၊ ငရုတ္သီး၊ ဆား စတာေတြကို လဲလွယ္ျပီး ျဖစ္သလိုသာ စားေသာက္ခဲ့ရပါတယ္။


“အဖုိးႀကီး (သူမ ခင္ပြန္း) က ဘယ္လိုေျပာလဲဆုိရင္ ဆန္ျပဳတ္ပဲ ျပဳတ္ပါဟယ္ တဲ့။ အဲဒါဆိုရင္ သူမ်ားဆီမွာလည္း မရွာရေတာ့ဘူးေပါ့ တဲ့။ အဲဒီဆန္(၃)ျပည္ဆုိ အၾကာႀကီး စားရတယ္ တဲ့။ ဆန္ျပဳတ္က်ေတာ့လည္း ကေလးေတြက မစားႏုိင္ဘူးေလ”လို႔ မိခင္ျဖစ္သူ ေဒၚညႊန္႔ရီက ေျပာျပပါတယ္။


မုိင္းေပါက္သံေတြၾကားၿပီဆုိတာနဲ႔ ေတာေတာင္ထဲသြားၿပီး ဝမ္းေရးအတြက္ ဝင္ေငြရွာေနတဲ့ ဖခင္နဲ႔ တျခား သားသမီးေတြ ေဘးလႊတ္ေရး ဆုေတာင္းရတာကလည္း အိမ္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ ေဒၚခင္စန္းနဲ႔ သူမမိခင္ရဲ႕ ပံုမွန္ ရင္ဆုိင္ရတဲ့ ေသာကေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။


မုိင္းထိၿပီး (၂)ႏွစ္ေက်ာ္ကာလေရာက္လာေတာ့ ေဒၚခင္စန္းဟာ အိမ္မႈကိစၥေတြ ဝုိင္းကူႏုိင္တဲ့အထိ က်န္းမာေရး တိုးတက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမရဲ႕ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္မွာ ေျခႏွစ္ဖက္စလံုးဆံုးရႈံးခဲ့ရမႈေတြ၊ မိသားစုရဲ႕ ဝမ္းေရးခက္ခဲမႈေတြ၊ တုိက္ပြဲေတြေၾကာင့္ မၾကာခဏ ရြာေျပာင္းေရႊ႕ရတဲ့အခါ သူမ်ားလုိ မေျပးလႊားႏုိင္မႈေတြက သူမရဲ႕စိတ္ဒဏ္ရာကို တစထက္တစ ႀကီးထြားလာေစခဲ့ပါတယ္။


“မေနခ်င္ဘူးေလ.. ေဆးေတြဘာေတြေသာက္ၿပီး ေသခ်င္တဲ့စိတ္ပဲရွိတယ္” ဆုိၿပီး အႀကိမ္ႀကိမ္ သတ္ေသဖို႔လည္း ႀကိဳးစားခဲ့ဖူးတဲ့အေၾကာင္း ေဒၚခင္စန္းက ေျပာျပတယ္။ ဒါေပမယ့္ သတ္ေသဖို႔အတြက္ ကိုယ္တိုင္ ေဆးသြားမဝယ္ႏုိင္တာကလည္း သူမ အသက္ဆက္ရွင္ဖုိ႔ အေၾကာင္းတစ္ခုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။



(ဓာတ္ပံု - ဝါဝါ/ BWU)


ေဒၚခင္စန္းဟာ မိုင္းမထိခင္က သာမန္ကေလးေတြလိုပဲ တက္ၾကြသြက္လက္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ မုိင္းထိၿပီးေနာက္မွာေတာ့ သူမနဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြလာရင္ေတာင္ ထြက္မေတြ႔ပဲ အခန္းထဲမွာပဲ တစ္ေယာက္တည္း သီးသန္႔ေနခဲ့တယ္လို႔ အိမ္နီးခ်င္း ငယ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးက ဆုိပါတယ္။


လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ဝ၁၃ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ နည္းမ်ဳိးစံုေၾကာင့္ ကိုယ္လက္အဂၤါမသန္စြမ္းသူေတြကို ကူညီေပးတဲ့ အဖြဲ႔အခ်ဳိ႕ မုန္းေဒသကို ေရာက္လာခ်ိန္မွာ ေဒၚခင္စန္းအတြက္ ျပင္ပေလာကကို ထိေတြ႔ဖုိ႔ အခြင့္အေရး ရလာခဲ့ပါတယ္။


ျမန္မာႏုိင္ငံ ကိုယ္အဂၤါ မသန္စြမ္းသူမ်ားအသင္း (MPHA) (မုန္းေဒသ) ရဲ႕ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ အားေပး ႏွစ္သိမ့္မႈေတြအျပင္ မိခင္ရဲ႕ တြန္းအားေပးမႈေတြေၾကာင့္ မသန္စြမ္းသူေတြ ေတြ႕ဆံုတဲ့ ေဆြးေႏြးပြဲေတြကို တက္ေရာက္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။


“စိတ္အင္အားျမွင့္တင္ေပးတဲ့အဖြဲ႔ေတြနဲ႔ ႀကံဳေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ထဲ နည္းနည္းေပ်ာ္လာတယ္” လို႔ သူမက ေျပာပါတယ္။


လူမႈေရးအဖြဲ႔အခ်ဳိ႕ရဲ႕ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာျမွင့္တင္ေပးမႈေတြအျပင္ တစ္ခါတရံေထာက္ပံ့တဲ့ ဆန္နဲ႕ အိမ္သံုးပစၥည္းေလးေတြကလည္း သူမတုိ႔မိသားစုအတြက္ အမ်ားႀကီး အေထာက္အကူျဖစ္ေစတယ္လုိ႔ ေဒၚခင္စန္းက ဆုိပါတယ္။


အသက္ (၁၃) ႏွစ္အရြယ္ကေန လူမႈအသိုင္းအဝိုင္းနဲ႔ ေဝးကြာသြားခဲ့ရၿပီး စိတ္ပ်က္အားငယ္မႈ၊ အထီးက်န္မႈေတြနဲ႕ ေနထိုင္လာရာကေန ဒီလုိအားေပးႏွစ္သိမ့္မႈေတြေၾကာင့္ ရုန္းထလာႏုိင္ခ်ိန္မွာေတာ့ သူမ အသက္ဟာ (၅၃) ႏွစ္ ရိွခဲ့ပါၿပီ။

သူမရဲ႕အေဖက လြန္ခဲ့တဲ့(၃)ႏွစ္ေလာက္က က်န္းမာေရးခ်ဳိ႕တဲ့လုိ႔ ဆံုးပါးသြားခဲ့ၿပီး တျခားေမာင္ႏွမသားခ်င္းေတြလည္း တစ္နယ္တစ္ေက်း သြားေရာက္ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ေနၾကလို႔ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ သူမဟာ မိခင္၊ ညီမ တစ္ဦးတို႔နဲ႔ အတူ ေနထုိင္ေနပါတယ္။


ျမန္မာ့တပ္မေတာ္နဲ႔ KNU ၾကား အပစ္ရပ္ၿပီးေနာက္ သူမတို႕ေဒသမွာ တုိက္ပြဲသံေတြနဲ႔ မုိင္းကဲြသံေတြ ၿငိမ္သက္ေနေပမယ့္ သူမတုိ႔ မိသားစုရဲ႕ ဘဝတုိက္ပြဲကေတာ့ မၿပီးဆံုးႏိုင္ေသးပါဘူး။

သူမ ညီမရဲ႕ ေန႔စားခ တစ္ေန႔လုပ္အားခ က်ပ္ (၄,ဝဝဝ)ဝန္းက်င္နဲ႔ သူမကြမ္းသီးျခစ္လို႔ရတဲ့ တစ္ေန႔ က်ပ္ (၁,ဝဝဝ) ဝန္းက်င္ ဝင္ေငြဟာ သူတို႔ရဲ႕ နိစၥဓူဝ စားဝတ္ေနေရးကို ခက္ခဲစြာ ေျဖရွင္းေပးေနဆဲပါ။

“ဒီေန႔ ကြမ္းသီးျခစ္ရင္ ဘယ္ေလာက္ရမလဲ၊ ေနာက္ေန႔ျခစ္ရင္ ဘယ္ေလာက္ရမလဲ အဲဒီအထဲမွာပဲ စိတ္က ရွိတယ္” လို႔ သူမက ဆုိပါတယ္။

ခုခ်ိန္မွာ သူမတုိ႔မိသားစုအတြက္ အစိုးရိမ္ဆံုးက ေနာက္ထပ္ ေသနတ္သံေတြ ထြက္လာၿပီး မုိင္းသံေတြ ျပန္ညံလာမွာကိုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။


ဒါေပမယ့္ မၾကာခင္ရက္ပိုင္းက KNU ေခၚ ကရင္အမ်ဳိးသားအစည္းအရံုးက အစိုးရ၊ တပ္မေတာ္တို႔နဲ႔ လုပ္ေနတဲ့ NCA ေဆြးေႏြးပြဲေတြမွာ ဆက္လက္ပါဝင္ဖို႔ ေခတၱရပ္ဆုိင္းထားမယ္လို႔ သတင္းထုတ္ျပန္ခဲ့တဲ့အတြက္ သူမတုိ႔ စုိးရိမ္ေနတဲ့အတုိင္း စစ္ပဲြဘက္ကို ျပန္လွည့္လာမလား ဆိုတာေတာ့ သူမနဲ႕ ရြာသူရြာသားေတြ အတြက္ စဥ္းစားစရာပါ။

ေျပာခြင့္သာရမယ္ဆုိရင္ မုိင္းေထာင္တဲ့သူေတြကို ဘာေျပာခ်င္သလဲလုိ႔ေမးေတာ့ ေဒၚခင္စန္းက ၿပံဳးျပီး ၾကည့္ေနရံုကလဲြလို႔ ေျပာဖို႕ေခါင္းခါေနေပမယ့္ သူမအေမကေတာ့ သူမကိုယ္စား ခပ္သြက္သြက္ပဲ ျပန္ေျဖ ခဲ့ပါတယ္။


“ကြ်န္မတို႕က မေျပာရဲဘူးေလ။ သူတုိ႔က လက္နက္ကိုင္ထားတာကိုး။ ကိုယ္က ဘာမွမရွိတာ။ ဒီလုိပဲ ကုတ္ျပီး ေနရတာေပါ့။ ေၾကာက္ေနတာေပ့ါ။ ဘာမွ မေျပာရဲဘူး။ ေတြ႔လည္း မေျပာရဲဘူး…”


(Honesty Information သတင္းဌာန၏ အြန္လိုင္းစာမ်က္ႏွာ www.hiburma.net မွ ကူးယူ ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္သည္။)