ၿငိမ္းေအးအိမ္ ● ေကာ္ဖီဆိုုင္

ၿငိမ္းေအးအိမ္ ● ေကာ္ဖီဆိုုင္
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၂၇၊ ၂၀၁၈

မုိးမခ ၂၀၁၈ ၾသဂုတ္လထုတ္ပါ အက္ေဆးျဖစ္သည္။

(၁)
ညစ္ညဴးေနသည့္စိတ္အစဥ္ကိုု အေၾကာေလွ်ာ့ဖိုု႕ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ႏွစ္သက္စြာ ေမြ႕ေလ်ာ္ ေနထိုုင္ျခင္းတစ္ခုုကိုု ေမြးျမဴဖိုု႔ ေသာ္လည္းေကာင္း ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ႏိုု႔မပါ၊ သၾကားမပါေသာ ေကာ္ဖီစစ္စစ္ တစ္ခြက္လိုုသည္။

ထိုုေကာ္ဖီသည္ မပူလြန္း မေအးလြန္းေသာ အေျခအေနတစ္ခုု ျဖစ္ေနဖိုု႕လည္း လိုုျပန္သည္။ တစ္ခြက္ဟူေသာ စကားလုုံး ေနရာတြင္ တစ္ေန႕တာလုုံးအတြက္ တစ္အိုုးဟုု ျပင္ဆင္ရလွ်င္ပိုုမွန္မည္။ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေန႕ကိုု ေကာ္ဖီတစ္အိုုး ေသာက္ပါသည္။

ေကာ္ဖီက ေပးေသာ ႏႈိင္းတုုမဲ့ ရနံ႕ကိုု အခ်ိန္တိုုင္း ကြၽန္ေတာ္သတိရေနတတ္သည္။

ယခင္ကဆိုု ကြၽန္ေတာ့္ရုုံးခန္းေလးထဲတြင္ ေကာ္ဖီႏွပ္အိုုးတစ္အိုုးျဖင့္ ႏွပ္ထားေသာ ေကာ္ဖီကိုု ရုုံးတက္ခ်ိန္တစ္ခ်ိန္လုုံး ေသာက္သုုံးေနေလ့ရွိသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ရုုံးခန္းက်ဥ္းေလးထဲလာေရာက္ ေသာ ဧည့္သည္တုိ႔သည္ ခင္ဗ်ားရုုံးခန္းက ေကာ္ဖီဆိုုင္ေလးလိုုပဲဟုု ေျပာစမွတ္ျပဳၾကသည္။

ဖုုန္တစ္စမက်န္ေအာင္ရွင္းလင္းထားေသာ၊ မွန္သားစားပြဲေသးေသးတစ္လုုံးေပၚတြင္ေတာ့  ပလပ္ထိုုးထားၿပီး အၿမဲပူေႏြးေန ေသာ ေကာ္ဖီႏွပ္ စက္ကေလးႏွင့္ ဖန္သားပန္အိုုးေလး တစ္လုုံးရွိ သည္။ ပန္းတစ္ပြင့္ႏွစ္ပြင့္၊ တစ္ခါတရံစံပယ္မ်ား၊ ရာသီခ်ိန္ တြင္ ပန္းပိေတာက္မ်ား ေ၀ေနေအာင္ ထိုုးထားေလ့ရွိသည္။ နံရံတြင္ ပန္းခ်ီကားမ်ား၊ ဓာတ္ပုုံမ်ားရွိသည္။ ေလေအးစက္က အခန္းအပူခ်ိန္ ကိုု သင့္ေလ်ာ္ေအာင္ခ်ိန္ညွိထားသည္။ ေနာက္ထပ္ စားပြဲတစ္လုုံးတြင္ အင္တာနက္ လိုုင္း ခ်ိပ္ဆက္ ထားသည့္ ကြန္ျပဴတာတစ္လုုံးရွိသည္။ ထိုုကြန္ျပဴတာကတစ္ဆင့္ အခ်ိန္မေရြး တစ္ကမၻာလုုံးက မိတ္ေဆြေတြႏွင့္ ထိေတြ႕ ႏိုုင္သည္။ သိလိုုသည့္ အခ်က္အလက္မ်ား ရွာေဖြႏိုုင္သည္။ ႏွစ္သက္ရာ ဂီတကိုု ညင္ညင္သာသာဖြင့္နားဆင္ႏိုုင္သည္။

ကြၽန္ေတာ့္အလုုပ္စားပြဲ၏ညာဘက္စင္တြင္ ရုုံးလုုပ္ငန္းအတြက္လိုုအပ္ေသာ ဖိုုင္မ်ားႏွင့္ စာအုုပ္မ်ားထားရွိသည့္ စင္တစ္စင္ ရွိသည္။ အလုုပ္ပါးခ်ိန္တြင္ စာဖတ္လိုုပါက လက္တစ္ကမ္းတြင္ လွမ္းယူဖတ္ႏိုုင္ေအာင္ စီစဥ္ထားသည္။ စာဖတ္ျခင္းသည္ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ေန႕တဓူ၀ အစာစား ေနရျခင္းႏွင့္ အလားသ႑ာန္တူသည္။ အစာစားခ်ိန္တြင္ မစားရပါက ဗိုုက္ဆာ လာသလိုု၊ စာမဖတ္ရခ်ိန္နည္းနည္းၾကာလာလွ်င္လည္း စိတ္ဆာလာတတ္သည္။ ထိုု႕ေၾကာင့္ ပုုံမွန္ထမင္းစားရ သလိုု ပုုံမွန္ေလးလည္း စာဖတ္ရျပန္သည္။

ကီတာရိုုး၊ ရာနီးတုိ႔၏ဂီတကိုု တိုုးတိုုးသိမ့္သိမ့္ဖြင့္ထားၿပီး ေကာ္ဖီနံ႕တသင္းသင္းႏွင့္ ေဆာင္းရာသီအတုုတစ္ခုုတြင္ ေနထိုုင္ရင္း စာဖတ္ရျခင္း အရသာကိုု မွန္းဆၾကည့္ပါ။ လမ္းမႀကီးေပၚ က ဒလမန္းၾကမ္းေမာင္း ျဖတ္သန္းသြားေသာ ဘတ္စ္ကားႀကီးမ်ား၏ တုုန္ဟီးအသံကိုုသာ ထည့္မတြက္ လွ်င္ ထိုုအခိုုက္အတန္႕ကိုု နိဗၺာန္ဟုု ပိုုပိုုသာသာ အညႊန္းျပဳက မွားအံ့မထင္ပါ။

ထိုုရုုံးခန္းေလးႏွင့္ ခြဲခြာခဲ့ရၿပီး အလြန္ေအးစက္ေသာ (တစ္နယ္လုုံးကိုု ေလေအးစက္တပ္ ဆင္ထားသလိုုျဖစ္ေနေသာ) ေတာင္ေပၚေဒသေလးသိုု႕ ေရာက္ရွိခဲ့ရျပန္သည္။

ညႀကီးသန္းေခါင္မွ အလုုပ္ကျပန္ေလ့ရွိေသာ ကြၽန္ေတာ့ကားေပၚတြင္ ဆီးႏွင္းတုိ႔ဖုုံးအုုပ္ ေရာက္ရွိေနတတ္သည့္ ေန႕မ်ားတြင္ ကားေရွ႕ေလကာမွန္မွ ထိုုႏွင္းမ်ားကိုု ေရျဖင့္ပက္ျဖိဳရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေရပိုုက္ကိုုင္ရမွာေအးစက္လြန္းသည့္အခိုုက္ မ်က္လုုံးတစ္ၾကည့္စာေနရာ ႏွင္းဖတ္ ေတြ ခြာၿပီး ကားေမာင္းရသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ရုုံးႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္သည္ ကားျဖင့္ သုုံးမီနစ္သာ ေမာင္းရေသာေၾကာင့္ အခ်ဳိ႕ေန႕မ်ားတြင္ လမ္းေလွ်ာက္၍ျပန္သည္။

ထုုိမွ်ေအးေသာရာသီ၊ ေအးေသာညမ်ားတြင္ အိမ္ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ အရက္ ေသာက္သည္။ Jack Daniel’s ဟူေသာ အရက္ထဲတြင္ ႏွပ္ေကာ္ဖီပူပူေလး ထည့္ေသာက္ရေသာ အရသာကိုု ကြၽန္ေတာ္ ႀကိဳက္သည္။ အလိုုက္ဖက္ဆုုံးအတြဲအစပ္ဟုုလည္း ထင္သည္။ ထိုုအရသာကိုု မိတ္ဆက္မိၿပီးေသာ အခါ ေတာင္ေပၚသား ကြၽန္ေတာ့္မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္ ဂ်က္ႏွင့္ေကာ္ဖီအတြဲကိုု ႏွစ္သက္စြာ ေသာက္သုုံးသူမ်ား ျဖစ္လာခဲ့ဖူးသည္။

ဆိုုလိုုသည္မွာ ကြၽန္ေတာ္သည္ ေကာ္ဖီႀကိဳက္သူတစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာလိုုရင္းျဖစ္သည္။ ဗိုုလ္ခ်စ္ေကာင္း၏ ျမန္မာေက်ာ္ခဲ့ေသာ “ေကာ္ဖီဆိုုရင္ ခါးခါးေသာက္မိတယ္” “ဘ၀ဟာ .. ေကာ္ဖီခါး” သီခ်င္းေတြ မေပၚမီကတည္းက ေကာ္ဖီႀကိဳက္ခဲ့ေသာ ကြၽန္ေတာ္သည္ ေကာ္ဖီဆိုုင္တစ္ဆိုုင္ဖြင့္ဖိုု႕ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် စိတ္ကူးမရခဲ့။

ေကာ္ဖီအမ်ဳိးအမည္မ်ားစြာကိုု စူးစမ္းေသာက္ခဲ့ဖူးသည္။ ရွာေသာက္ေနတတ္သည္။ တစ္ႏွစ္က မေနာ္ဟရီ၊ မီကီ တုိ႔ႏွင့္အတူ ဆရာၿငိမ္းေ၀၏ျပပြဲမွ အျပန္ ဗီယက္နမ္ေကာ္ဖီိဆိုုင္တြင္ ထိုုင္ျဖစ္သည္။ တစ္ခြက္မွာသည္။ ႀကိဳက္သည္။ ထိုု႕ေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ခြက္ ထပ္မွာသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ႏွမမ်ားက ကြၽန္ေတာ့္ကိုု ျပဴးၾကည့္သည္။ မေအးစံပယ္စိုုဟုု ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေနာက္ေျပာင္ ေခၚဆိုုေနေသာ Espresso ေကာ္ဖီဆိုုလွ်င္ သၾကားမပါ၊ ႏိုု႕မပါ ၂ခြက္ဆင့္ ေသာက္က်င့္ ရွိသူ ကြၽန္ေတာ့္ကိုု ေကာ္ဖီသမားမ်ားက မနာလိုုၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္တတ္ၾကသည္။

ရွမ္းျပည္နယ္၏ ေတာနက္ေတာင္စြယ္မ်ားတြင္ ေနခဲ့ရစဥ္က ေကာ္ဖီေသာက္ခ်င္သည္။ ေတာျဖစ္၍ အသင့္ေဖ်ာ္ေကာ္ဖီမ်ားလည္းမရ။ ၿမိဳ႕တက္၀ယ္ရေလာက္ေအာင္လည္း ကိုုယ္က မၾကြယ္၀။ ထိုု႕ေၾကာင့္ အနီးနားရြာက ေကာ္ဖီေစ့မ်ား သြားေကာက္သည္။ ဒယ္အိုုးတစ္လုုံးတြင္ တူးျခစ္ေအာင္ ကိုုယ္တိုုင္ေလွာ္သည္။ ငရုုပ္ဆုုံထဲတြင္ နည္းနည္းခ်င္းစီထည့္ၿပီး အမႈန္႕ျဖစ္ေအာင္ ႀကိတ္ေထာင္းသည္။ ပတ္တီးမ်ားထဲ ထိုုေကာ္ဖီမႈန္႕မ်ားထည့္ထုုပ္ၿပီး ေရပြက္ပြက္ဆူျဖင့္ ႏွပ္သည္။ စစ္သုုံး မတ္ခြက္တစ္ခြက္ အျပည့္ထည့္ၿပီး ေသာက္သည္။ မတ္ခြက္သုုံးပုုံတစ္ပုုံ အကုုန္တြင္ ႏွလုုံးေတြတဘတ္ဘတ္ခုုန္လာၿပီး ေပ်ာ့ေခြသြားေသာေၾကာင့္ ကိုုယ့္ရဲေဘာ္ေဆးမွဴးကိုုေခၚၿပီး အကုုသ ခံခဲ့ရဖူးသည္။ ဆိုုလိုုသည္မွာ ကြၽန္ေတာ္သည္ ေကာ္ဖီကိုု သရဲသမင္းစီးနင္းၿပီး ႀကိဳက္ခဲ့ ေၾကာင္းျဖစ္သည္။ သိုု႕ေသာ္ ေကာ္ဖီိဆိုုင္တစ္ဆိုုင္ကိုု စိတ္ကူးမယဥ္ခဲ့ဖူး။

တစ္ေန႕က မႏၱေလးကိုု ေရာက္သည္။

လူမႈကြန္ယက္တြင္ ႏွစ္ခ်ီခင္မင္ေနေသာ မိတ္ေဆြဆရာမတစ္ဦး၏ ေကာ္ဖီဆိုုင္ကိုု ေရာက္ ခဲ့သည္။ ပထမဆုုံးေတြ႕ဆုုံျခင္းအျဖစ္စကားေတြ ေျပာဆိုုၾကသည္.။ ေကာ္ဖီႀကိဳက္ေသာ ကြၽန္ေတာ္ ၏ စိတ္ႀကိဳက္ ေကာ္ဖီဆိုုင္လိုု ျပင္ဆင္ထားခဲ့ဖူးေသာ ကြၽန္ေတာ့္ ရုုံးခန္းေလးကိုု စေကးအႀကီးႀကီး အျဖစ္ သူ႕ဆိုုင္မွာ ျပန္ျမင္ခဲ့ရေၾကာင္းေတာ့ သူ႕ကိုု မေျပာျပျဖစ္ခဲ့။

ေကာ္ဖီႀကိဳက္လြန္းေသာ ကြၽန္ေတာ္က ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ကိုုယ့္ေကာ္ဖီဆိုုင္ (ရုုံးခန္း)ေလး ကိုု တစ္ကုုိယ္စာဖန္တီးၿပီး အတၱႀကီးခဲ့၊ ဇိမ္ခံခဲ့သည္။ သူက ေငြေတြ အပုုံလိုုက္ရင္းႏွီးၿပီး လူေတြအတြက္ အိပ္မက္တစ္ခုုကိုု ေကာ္ဖီဆိုုင္ျဖင့္ ဖန္တီးျပေနသည္။ ထိုုသည္ အထိ ေရာက္ရွိ သြားေသာ အေတြးမ်ားက၊ ကြၽန္ေတာ့္ကိုု ေ၀ေ၀သီသီ တိမ္းတိမ္းမူးမူးျဖစ္ေစခဲ့သည္။

(၂)  
ထိ္ုုဆိုုင္ေလးသည္ မန္းတကၠသိုုလ္ႏွင့္မနီးမေ၀းတြင္ရွိသည္။

တမင္တကာပင္ ပညာရပ္၀န္း၊ လူငယ္ရပ္၀န္းျဖစ္ေသာ တကၠသိုုလ္၀န္းက်င္နယ္ေျမတြင္ ေရြးခ်ယ္ဖြင့္လွစ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ႏိုုင္သည္။
 သူရည္ရြယ္ရာ ပရိတ္သတ္၊ စားသုုံးသူမ်ားသည္ ပညာရပ္၀န္းမွ လူငယ္မ်ားျဖစ္ျခိမ့္မည္။
ထိုုဆိုုင္ပိုုင္ရွင္ မိတ္ေဆြႏွင့္ကြၽန္ေတာ္၊  စကားစျမည္ အၾကာႀကီး ေျပာျဖစ္သည္။
စီးပြားေရးလုုပ္ငန္း အမ်ားႀကီးထဲကမွ ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီေကာ္ဖီဆိုုင္ကိုု ေရြးလုုပ္ျဖစ္သည္လည္း ဟုု ေမးေတာ့၊ သူေျဖသည္မွာ “ကိုုယ္တတ္ႏိုုင္တဲ့ ေဘာင္ထဲကေန လူေတြကိုု ခဏေလးျဖစ္ျဖစ္ ေပ်ာ္ရႊင္ ေစခ်င္လိုု႕၊ ၿပီးေတာ့ လူငယ္ေတြကိုု စာဖတ္ေစခ်င္လိုု႕” ဟုုဆိုုသည္။ အတန္ငယ္ အေတြးရ ၾကပ္ေစေသာ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုုင္သည္ဟုု ထင္ရေစေသာ အေျဖျဖစ္သည္။

ေကာ္ဖီေသာက္လွ်င္ လူေတြ ခဏျဖစ္ျဖစ္ ေပ်ာ္သတဲ့လား။ သူက ေကာ္ဖီထဲတြင္ အေပ်ာ္ ေတြထည့္ေဖ်ာ္ေရာင္းခ်သူလား။ ေကာ္ဖီထဲမွာ လူေတြကိုု ေပ်ာ္ရႊင္ေစေသာ သတၱိမ်ား ပါ၀င္သလား။

ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစားသည္။ ေကာ္ဖီဆိုုင္တစ္ခုုသဖြယ္ ကြၽန္ေတာ္ဖန္တီးထားေသာ ကြၽန္ေတာ့္ ရုုံးခန္းတြင္ ေကာ္ဖီေသာက္ ရခ်ိန္မ်ား၌ ကြၽန္ေတာ္ ေပ်ာ္ေနမိသည္/ေပ်ာ္ေနတတ္သည္ကေတာ့ျဖင့္ ေသခ်ာသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ကြၽန္ေတာ့္ေကာ္ဖီ ရုုံးခန္းေလးကိုု ကိုုယ္တတ္ႏိုုင္သမွ် ကိုုယ့္ စိတ္ႀကိဳက္ ၀န္းက်င္ေလးတစ္ခုုအျဖစ္ ဖန္တီးထားႏိုုင္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနျခင္းျဖစ္ႏိုုင္သည္။

သူ႕ဆိုုင္ေလးတြင္လည္း ကြၽန္ေတာ့္ရုုံးခန္းထက္သာေသာ ၀န္းက်င္တစ္ခုုကိုု ဖန္တီးထားႏိုုင္ သည္ကိုု ေတြ႕ရသည္။ တစ္ခုုေတာ့ ရွိသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ရုုံးခန္းက ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း အတြက္ ဖန္တီးထားတာျဖစ္ၿပီး သူ႕ဆိုုင္ကေတာ့ လူတိုုင္းအတြက္ဖန္တီးထားသျဖင့္ ဆိုုင္လာသူ မ်ားႏွင့္ ရႈတ္ရႈတ္ေထြးေထြး (သိုု႕ေသာ္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕၀န္းက်င္) ျဖစ္ေနသည္။

ေမႊးပ်ံ႕ေသာေကာ္ဖီရနံ႕မ်ားရွိသည့္ အခန္းတစ္ခုုထဲတြင္ သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္ေစမည့္ အပူခ်ိန္တစ္ခုု ထည့္သိုုထားသည္။လုုံေလာက္သည့္ အလင္းေရာင္တစ္ခုုေအာက္တြင္ ႀကီးမားေသာ စာအုုပ္စင္ႀကီးမ်ား မတ္မတ္ရပ္ေနၾကသည္။ ထိုုစင္ေပၚမွာ ေထာင္ခ်ီရွိေနေသာ စာအုုပ္မ်ားက သူတုိ႔ကိုုယူငင္ဖတ္ရႈမည့္သူႏွင့္ ၀ယ္ယူ သယ္ေဆာင္သြားမည့္သူမ်ားကိုု ေစာင့္ေနၾကသည္။

အခန္းေထာင့္တစ္ခုုတြင္ လိုုအပ္လွ်င္ ၀ယ္ယူအသုုံးျပဳႏိုုင္သည့္ အရုုပ္မ်ား၊ အသံမ်ား ပါေသာ ေဒတာမ်ား ေရာင္းခ်သည့္ ေကာင္တာေလးတစ္လုုံးရွိသည္။ ရုုပ္ရွင္မ်ား၊ သီခ်င္းမ်ား၊ တရားေခြမ်ား၊ ေဟာေျပာပြဲမ်ား၊ ဓာတ္ပုုံမ်ား၊ စာအုုပ္မ်ား၊ မွတ္တမ္းမ်ား စသည့္ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ စံနစ္ျဖင့္သိမ္းဆည္းထားေသာ ေဒတာမ်ားကိုု ေရာင္းခ်ျခင္းျဖစ္သည္။

အခန္းသာေနရာလုုံေလာက္ေသးလွ်င္ မွန္အလုုံပိတ္ထဲတြင္ စိတ္ႀကိဳက္တီးခတ္ႏိုုင္ေသာ ဂီတအခန္းေလးတစ္ခုု လုုပ္ခ်င္ေသးေၾကာင္း။ ေကာ္ဖီလာေသာက္ရင္း စိတ္အပန္းေျဖတီးခတ္ လိုုပါက တီးခတ္ႏိုုင္ရန္ ဂစ္တာ၊ ပီယာႏိုု စသည့္ တူရိယာမ်ား ထည့္သြင္း ေပးထားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း။ ေနာက္တစ္ေနရာတြင္ ပုုံဆြဲစကၠဴမ်ား ေဆးမ်ား ခ်ထားေပးမည့္ ပန္းခ်ီ ေကာ္နာေလးတစ္ခုုလည္း လုုပ္ခ်င္ေသးေၾကာင္း။ ပန္းခ်ီဆြဲလိုုစိတ္ရွိသူမ်ား ယူငင္ဆြဲသားႏိုုင္ရန္ ျဖစ္ေၾကာင္း အိပ္မက္မ်ားကိုု ေျပာျပသည္။ သူပိုုင္ေသာ ေကာ္ဖီဆိုုင္ေလးထဲတြင္ အိပ္မက္မ်ားကိုု ျပြတ္သိပ္ထိုုးထည့္ရန္ႀကံစည္ ေနေသာ အိပ္မက္ေလာဘႀကီးလွသူျဖစ္၏။

ကြၽန္ေတာ္ေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ ေကာ္ဖီပရိသတ္မ်ား ဆိုုင္လုုံးျပည့္ရွိသည္။ အခ်ဳိ႕က ပါလာေသာ Laptop ေလးမ်ားကိုု ဆိုုင္နံရံက၊ ပလပ္ေပါက္တြင္ ခ်ိပ္ဆက္ၿပီး အင္တာနက္သုုံးေန ၾကသည္။ ေက်ာင္းစာလုုပ္ေနသူမ်ားလည္းေတြ႕ရသည္။ သက္ေတာင့္သက္သာရွိသည့္ ဆိုုဖာတြင္ စာအုုပ္ တစ္အုုပ္ႏွင့္ သည္းႀကီးမည္းႀကီး နပမ္းသတ္ေနသူမ်ားလည္း ရွိသည္။ ထိုုင္ခုုံေနရာလြတ္မရွိ လွ်င္စာအုုပ္စင္ေဘးက ၾကမ္းျပင္ (ျမက္ခင္းအတုုေလးခင္းထားေသာ)တြင္ ဖင္ခ်ထိုုင္ၿပီး ဖတ္ေနသူ မ်ားလည္း ရွိသည္။

ဆိုုင္ပိုုင္ရွင္ ဆရာမက ထိုုသူမ်ားကိုု မ်က္လုုံးတစ္ခ်က္ေ၀့ၾကည့္ၿပီး “လူငယ္ေတြ စာ မဖတ္ခ်င္ၾကဘူး လိုု႕ ဘယ္သူေျပာလဲ” ဟုု ကြၽန္ေတာ့္ကိုု စကားဆိုုသည္။ “ကြၽန္မတုိ႔က သူတုိ႔စာဖတ္ႏိုုင္တဲ့ ၀န္းက်င္ေတြ မဖန္တီးေပးထားႏိုုင္လိုု႕ သူတုိ႔စာမဖတ္ၾကတာေကာ မျဖစ္ႏိုုင္ဘူးလား” ဟုု ေမးသည္။ အမွန္လည္းေတြးၾကည့္သင့္ေသာ ေတြးေထာင့္တစ္ခုုျဖစ္သည္။ ခုုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က ဒီေခတ္ႀကီးမွာ လူငယ္ေတြ စာမဖတ္ၾကေတာ့ဘူးဗ်ာဟုုသာ ျမည္တြန္ေတာက္တီး မိေနၾကၿပီ။ ေနေလ့ရွိသည္။ အျခားေတြးေထာင့္တစ္ခုုျဖင့္  အျမင္ေျပာင္းရန္ မႀကိဳးစားမိ။

ျမန္မာျပည္အႏွံ႕ စာအုုပ္ဆိုုင္မ်ားက စာျမည္းဖိုု႕ စာဖတ္ဖိုု႕ ေနရာမစီစဥ္ထားသည္ကိုု စာအုုပ္ဆိုုင္မ်ားစြာကိုု၀င္ထြက္၀ယ္ယူေနတတ္ေသာ ကြၽန္ေတာ္သိသည္။ သူမ်ားႏိုုင္ငံကိုု ေရာက္ သည့္အခိုုက္ စာအုုပ္ဆိုုင္မ်ားတြင္၊ စာအုုပ္စင္ေတြၾကားမွာ တစ္ထိုုင္တည္း စာထိုုင္ ဖတ္ေနေသာ လူငယ္မ်ားကိုု သတိရ သြားမိသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ဆီတြင္မူ ထိုုအေလ့အထကိုု မေတြ႕ရ။ ယခုုမူ ေကာ္ဖီကိုု စာအုုပ္ႏွင့္ တြဲေရာင္းသည့္ သူ႕ဆိုုင္တြင္ ထိုုယဥ္ေက်းမႈကိုု ပ်ဳိးေထာင္ေနသည္ကိုု ေတြ႕ရေတာ့ ပီတိ ျဖစ္မိသည္။

ထိုုဆိုုင္တြင္  ဘာေသာက္မလဲဟုု လာေမးသည့္ ၀န္ေဆာင္မႈလည္း မရွိ။ ေသာက္လိုုပါက ေကာ္ဖီေကာင္တာတြင္ သြားမွာ၊ သြားယူေသာက္ရုုံ။ ဘာမွ မေသာက္ပဲ စာအုုပ္လာထိုုင္ဖတ္ေနလွ်င္ လည္း ဘယ္သူကမွ် လာေျပာၾကမည္မဟုုတ္။ ႏွင္မည္မဟုုတ္။ မလိုုေသာစိတ္ျဖင့္ ခါးခါးၾကည့္ေန မည္မဟုုတ္။

စာအုုပ္ေတြကိုု လိုုက္ရွာ လိုုက္ျမည္းေနလွ်င္ အလစ္မွာလြယ္အိပ္ထဲ ေကာက္ထည့္သြား ေလးမလားဟူသည့္ သံသယျဖင့္ ေနာက္က တစ္ေကာက္ေကာက္လိုုက္ၾကည့္ေနေသာ မ်က္လုုံး မ်ားလည္း မေတြ႕ရ။ စကားတိုုးတိုုး ေျပာပါ။ ေဆးလိပ္မေသာက္ရ။ ကြမ္းတံေတြး မေထြးရ။ ယူၿပီးစာအုုပ္မ်ား ေနသားတက်ျပန္ထားပါ စသျဖင့္ အမိန္႕ညႊန္ၾကားခ်က္စာရြက္မ်ား နံရံတြင္ ကပ္ ထားသည္ကိုုလည္း မျမင္ရ။

သူ႕စားသုုံးသူမ်ားသည္ ဘာညႊန္ၾကားခ်က္မွ်ရွိမေနေသာ သူ႕ဆိုုင္ေလးကိုု သူတုိ႔ကိုုယ္ပိုုင္ ဆိုုင္ ၊ ကိုုယ္ပိုုင္အခန္း၊ ကိုုယ္ပိုုင္အိမ္ဟုု သတ္မွတ္ၿပီး မညႊန္ၾကားထားေသာညႊန္ၾကား ခ်က္မ်ားကိုု တိတိက်က်လိုုက္နာေနထိုုင္သည္ကိုုေတြ႕ရသည္။

“၀မ္းတီး၊ တူးေကာ္။ ၀မ္းနံေထာမယ္” ဟူေသာ ဆူညံသည့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုုင္ယဥ္ေက်းမႈ ပူပူႏွင့္ ထိေတြ႕ယဥ္ပါးေနရသူတစ္ဦးအေနျဖင့္ ယခုုေကာ္ဖီဆိုုင္၏အခင္းအက်င္းအေငြ႕အသက္ က တပါးတစ္ေနရာသိုု႕ ေရာက္ေနရသလိုု ခံစားရေစသည္။ ၀တ္ေနက် အကၤီ်၊ ဆိုုေနက် သီခ်င္း မဟုုတ္ေတာ့။

“လုုပ္သားရင္းျမစ္ လြယ္ရဲ႕လား” ေမးေတာ့၊ သူ႕အစီစဥ္သစ္တစ္ခုုအေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ထိုုအစီစဥ္က သူ႕ဆိုုင္အတြက္ လိုုအပ္ေသာ လုုပ္သားမ်ားကိုု ေက်ာင္းသားမ်ားအား အခ်ိန္ပိုုင္းလုုပ္ သားမ်ားအျဖစ္ ေခၚယူအသုုံးျပဳသည့္ အစီစဥ္ျဖစ္သည္။
ေက်ာင္းတက္ဆဲ၊ ပညာသင္ဆဲ ေက်ာင္းသားမ်ား အခ်ိန္ပိုုင္းအလုုပ္လုုပ္၍ ၀င္ေငြ (ေက်ာင္း စရိတ္၊ မုုန္႕ဖိုုး၊ အသုုံးစရိတ္) ရွာေသာ အေလ့အထ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ဆီတြင္မရွိ။ သူတပါးႏိုုင္ငံ တြင္ ေတာ့ ထိုုအေလ့အထကိုု ေကာင္းစြာပ်ဳိးေထာင္ၾကသည္။ ေက်ာင္းသားေလးမ်ားအတြက္ အခ်ိန္ပိုုင္း အလုုပ္ေနရာမ်ား ခ်န္ထား၊ ေဖၚေဆာင္ ထားၾကသည္။ ေခၚခိုုင္းသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း ထိုုသိုု႕အလုုပ္လုုပ္ရျခင္းကိုု ဂုုဏ္ငယ္သည္ ဟုုမထင္။ ေက်ေက်နပ္နပ္လုုပ္ၾကသည္။ ကိုုယ့္လုုပ္အား ျဖင့္ရေသာ၀င္ေငြကိုုသုုံးရျခင္းဟူေသာ ခံစားမႈ၊ စိတ္ေက်နပ္မႈရေစသည္။

ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ဆီတြင္ ေက်ာင္းသားဟူသည္ လိုုသမွ်ကိုု မိဘဆီကလက္ျဖန္႕ခံေတာင္းရမည္။ မိဘကလည္း ေပးရမည္ဟူေသာ အသိႏွင့္သာယဥ္ပါးေနထိုုင္ၾကသည္။ ကိုုယ့္အားကိုုယ္ကိုုးျခင္းႏွင့္ အလုုပ္တန္ဖိုုးအေၾကာင္းကိုု သိေအာင္ေလ့က်င့္ေမြးျမဴေပးဖိုု႕ မစဥ္းစားၾက။

ယင္းကြက္လပ္ကိုု ထိုုေကာ္ဖီဆိုုင္ကေလးက ျဖည့္ဖိုု႕ ျပင္ဖိုု႕ စဥ္းစားလုုပ္ေဆာင္ေနသည္ဆိုု ေတာ့ အံ့ႀသေက်နပ္မိသည္။ အလုုပ္လာေလွ်ာက္တဲ့လူေရာရွိလားဆိုုေတာ့ ထင္ထားတာထက္ အမ်ားႀကီးကိုု ပိုုပါတယ္တဲ့။ အင္ဂ်င္နီယာေတြ၊ ဆရာ၀န္ေတြေတာင္ လာေလွ်ာက္ၾကတယ္ ဟုု ေျပာသည္။ ဒီတကၠသိုုလ္၀န္းက်င္က လုုပ္ငန္းေတြ၊ ဆိုုင္ေတြမွာ အဲ့လိုုအလုုပ္အကိုုင္ေနရာေလး ေတြ ေဖၚေဆာင္ေပးၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကိုု အခ်ိန္ပိုုင္းအလုုပ္လုုပ္ ခြင့္ေပးဖိုု႕ အစိုုးရက အမိန္႕ တစ္ခုုခုုေလာက္ထုုတ္ၿပီး ဦးေဆာင္လႈံ႕ေဆာ္ေပးရင္ အဲ့ဒီအေလ့အထျဖစ္ထြန္းတည္တံ့လာမည္ဟုု သူက ေမွ်ာ္လင့္ယုုံၾကည္ေနသည္။ ေကာင္းမြန္ေသာ အေလ့အထ၊ အက်င့္အမူတစ္ခုုျဖစ္ထြန္းရန္၊ ဘယ္သူ႕အားကိုုမွ ေမွ်ာ္မယူ၊ မိမိကိုုယ္တိုုင္မွ စမည္ဟူေသာစိတ္ျဖင့္ တာ၀န္ယူေဆာင္ရြက္ေနေသာ သူ႕လုုပ္ငန္းေလးကိုု ခ်စ္ခင္မိခဲ့သည္။

ထိုုခ်စ္စိတ္ျဖင့္ပင္ ေကာ္ဖီဆိုုင္မွ ကြၽန္ေတာ္ျပန္ခဲ့ၿပီ။

ကြၽန္ေတာ့္အေတြးမ်ားကေတာ့ ေကာ္ဖီဆိုုင္ထဲတြင္ ထိုုင္ၿမဲထိုုင္ေနၿပီး၊ ေမႊးျမေသာ ေကာ္ဖီရနံ႕မ်ားကိုု ေသာက္သုုံးရင္း ဆက္လက္ ေတြးၿမဲ ေတြးေနဆဲျဖစ္သည္။

(၃)
မႏၱေလးတြင္ ေကာ္ဖီဆိုုင္တစ္ဆိုုင္ရွိသည္။
ထိုုေကာ္ဖီဆိုုင္တြင္ ေကာ္ဖီေမႊးေမႊးမ်ားရွိသည္။
၀ါက်ေပါင္းမ်ားစြာကိုု သီဖြဲ႕ခ်ဳပ္သိ္မ္းထားေသာ စာအုုပ္မ်ားစြာရွိသည္။
ဒီဂ်စ္တယ္ ေဒတာမ်ားစြာရွိသည္။
လူေတြကိုု ေပ်ာ္ရႊင္ေစလိုုေသာ ဆိုုင္ရွင္တစ္ဦးလည္းရွိသည္။
ထိုု႕အတူ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုုကိုု ပိုုမိုုျမင့္မားေကာင္းမြန္ရာသိုု႕ တြန္းထိုုး ေမာင္းႏွင္လိုုေသာ ၀ိဥာဥ္မ်ား ရွိေနသည္ဟုု ကြၽန္ေတာ္ထင္ပါသည္။

ေနာင္တြင္ လူမႈ၀န္းက်င္ကိုု ပိုုမိုုေကာင္းမြန္ေသာ၀န္းက်င္တစ္ခုုျဖစ္ေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ စဥ္းစား ႀကံေဆာင္တိုုင္း ကြၽန္ေတာ့္အေတြးမ်ားတြင္ ေကာ္ဖီနံ႕မ်ား သင္းပ်ံ႕ေနမည္မွာ ေသခ်ာသည္။

အခြင့္သာလွ်င္ လူေတြကိုု ခဏတာျဖစ္ျဖစ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေစႏိုုင္မည့္ ေကာ္ဖီဆိုုင္ေလး တစ္ဆိုုင္ ကြၽန္ေတာ္ဖြင့္ခ်င္ပါသည္။

ေလာေလာဆယ္ေတာ့ မန္းေရာက္ခိုုက္ ေကာ္ဖီေသာက္ခ်င္လွ်င္ ထိုုဆိုုင္ေလးတြင္ ထိုုင္ၿပီး ေကာ္ဖီကိုု စာအုုပ္ႏွင့္ျမည္းေနမိဦးေတာ့မည္မွာ ေသခ်ာသည္။

ဂၽြန္လ (၅) ရက္ ၂၀၁၈
မနက္ (၉ း၄၅) နာရီ။ ေနျပည္ေတာ္။