လင္းသက္ၿငိမ္ ● ေမာင္သက္ၿငိမ္သို႔ လြမ္းစာ

 လင္းသက္ၿငိမ္ ● ေမာင္သက္ၿငိမ္သို႔ လြမ္းစာ
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၁၈၊  ၂၀၁၈

ၾကီးမားက်ယ္ျပန္႔တ့ဲ အစိမ္းေရာင္ ကတၱီပါေကာေဇာႀကီး ျဖန္႔ခင္းထားသလို ဘယ္ညာ ရႈခင္းေတြ တျပန္႔တေျပာ ခမ္းနားလို႔ ေနတ့ဲ ဧရာဝတီတိုင္းရဲ႕လမ္းမႀကီးကို ျဖတ္သန္းေနရတယ္။ ႐ွမ္းျပည္နယ္ကေနဆင္းလာခ့ဲတ့ဲ လူအတြက္အသံသစ္၊ ရနံ႔ သစ္၊ ျမင္ကြင္းအသစ္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ လားရိႈးကေနမႏၱေလးကေန ေက်ာင္းကုန္းကို ဆန္႔ထြက္လာခ့ဲတ့ဲ ခရီးေပါ့။ မေအာင္ျမင္မႈ ေတြန႔ဲ တိုက္ပြဲကေန ဆုတ္ခြာလာခ့ဲသူလို စိတ္ထဲက အနာတရကို ေဆးေၾကာဖို႔ စိတ္ကူးတည့္ရာ ထြက္လာခ့ဲတ့ဲခရီးပါပဲ။ ဟိုမွာ ကြၽန္ေတာ္မျမင္ဖူးတ့ဲ ကြၽန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြတေယာက္က ဆီးႀကိဳေနလိမ့္မယ္။ ညေနပိုင္းကေန ကားစီးခ့ဲရတ့ဲခရီးဟာ မနက္သံုးနာရီေလာက္မွာ ျပီးဆံုးပါတယ္။ လာႀကိဳတ့ဲလူေတြန႔ဲေတြ႔တယ္၊ ၿမိဳ႕ခံေတြန႔ဲေပါင္းစည္းျဖစ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝထဲကေန ခဏထြက္လာခ့ဲရသလို ခံစားရတ့ဲအထိ နစ္ေမွ်ာေပ်ာ္ဝင္ခ့ဲပါတယ္။ ဒါးကေခ်ာင္းဟာ တသြင္သြင္စီး လို႔။ ေခ်ာင္းရဲ႕ဟိုဘက္ကမ္းကလည္း ေက်ာင္းကုန္းပဲတ့ဲအမႊာျမဳိ႕လို႔ ခံစားရတာပဲ။ ကမ္းေဘးမွာ တအုပ္တမ ေဗဒါမ်ား။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေလွၿပိဳင္ပြဲၾကည့္ခ့ဲတ့ဲေနရာကို ေရာက္ခ့ဲတယ္။ ဗမာေတြရဲ႕ တက္ေထာင္တတ္တ့ဲ စိတ္ဓာတ္ကို သတိ ေပးခ့ဲတ့ဲ သမိုင္းဝင္ေနရာေပါ့။ ေလွငွါးၿပီး စီးၾကတယ္။ ေလွမစီးဖူးတ့ဲကြၽန္ေတာ္ဟာ ေလွေဘာင္ႏွစ္ဖက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ ကိုင္လို႔။

ေက်ာင္းကုန္းေန႔ေတြကို စကားဝိုင္းေတြန႔ဲ ကဗ်ာေတြန႔ဲျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးေတာ့ ဝါးခယ္မကိုသြားဖို႔ ေတြးမိတယ္။ အ့ဲဒီမွာ ကဗ်ာ ဆရာ ေမာင္သက္ၿငိမ္ရိွတယ္။ လူခ်င္းတခါမွ မဆံုဖူးဘူး။ လူပံုစံကိုလည္း တခါမွ မျမင္ဖူးဘူး။ ဖုန္းန႔ဲစကားေျပာဖူးတယ္။ ေဖ့စ္ဘုတ္မက္ဆင္ဂ်ာကေန စကားေျပာဖူးတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ထက္ ႀကီးသလား ငယ္သလားလည္း မသိဘူး။ သူ႔ဆီကိုသြားဖို႔ ခိုင္လံုတ့ဲ အေၾကာင္းျပခ်က္ရိွပါတယ္။ ေခတ္ေပၚကဗ်ာနတ္ဘုရားတပါးျဖစ္တ့ဲ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္န႔ဲပတ္သက္ၿပီးေတာ့ေတြ႔ခ်င္ ေနမိတာပါပဲ။ မက္ဆင္ဂ်ာကေန သူပို႔ေပးတ့ဲေမာင္ေခ်ာႏြယ္ မကြယ္လြန္ခင္ ေန႔ရက္ေတြက ေနထိုင္သြားခ့ဲတယ္ဆိုတ့ဲ အခန္းေလးရဲ႕ ဓာတ္ပံုကေလးက သူ႔ဆီကိုသြားေတြ႔ဖို႔ လံုေလာက္တ့ဲအေၾကာင္းတရားပဲ မဟုတ္လား။ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ ကြယ္ လြန္ၿပီးတ့ဲေနာက္ အခန္းေလးကို ေသာ့ပိတ္ၿပီး ထားခ့ဲတ့ဲလူန႔ဲ ကြၽန္ေတာ္ေတြ႔ခ်င္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တခါမွ မျမင္ဖူး မေတြ႔ဖူးတ့ဲ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္အေၾကာင္းေတြသူေျပာျပတာကို နားေထာင္ခ်င္တယ္။ လမ္းရိွေနၿပီးမွေတာ့လူေရာက္ဖို႔ ဘာ ခက္ခဲမွာလဲ။ ခက္ခဲတာေတြကလည္း တခါတခါ လြယ္ကူတတ္ပါတယ္။ ဖုန္းဆက္ၿပီးလာခ့ဲမယ္လို႔ လွမ္းေျပာေတာ့ သူႀကိဳ ေနမယ္လို႔ေျပာတယ္။ လားရိႈးမွာ ခင္မင္ခ့ဲရတ့ဲကိုအန္းကူလည္း အ့ဲဒီေရာက္ေနတယ္ဆိုေတာ့ ဒီခရီး တဝက္ၿပီးၿပီေပါ့။

အစိမ္းေရာင္ေတြကိုေငးရင္း တံတားေတြကိုျဖတ္သန္းရင္း ဝါးခယ္မကို ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ခ့ဲတယ္။ ကြၽန္ေတာ္န႔ဲအတူ ကိုဒီအဲ လူလည္းပါလာတယ္။ မီးခိုးတလူလူစက္ရံုေတြ၊ ေလွကေလးေတြ၊ ေရျပင္ေပၚ ေမွ်ာေနတ့ဲ တိမ္ေတြနဲ႔ဝါးခယ္မ။ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္သက္ၿငိမ္န႔ဲ ေတြ႔တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ထက္ အသက္ပိုႀကီးတ့ဲ ပိန္ပိန္ပါးပါး လူႀကီးတေယာက္ေပါ့။ တေယာက္န႔ဲ တေယာက္လက္ဆြဲ ႏူတ္ဆက္လိုက္ျခင္းကတေယာက္ကိုတေယာက္ စိတ္ခ် လက္ခ်ထားလိုက္ၿပီဆိုတ့ဲသေဘာပဲျဖစ္မွာပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တကယ့္ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာလိုခံစားၾကရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္႐ွည္လမ်ား ခင္မင္ရင္းႏွီးခ့ဲၾကတ့ဲ မိတ္ေဆြ ေတြလိုျဖစ္သြားၾကတယ္။ ပထမဆံုးဟာ ေနာက္ဆံုး ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ ဘာလို႔ မသိနိုင္ခ့ဲတာလဲ။ ဆိုင္တဆိုင္ထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေက်ာက္ခ် ၾကတယ္။ ၿမိဳ႕ခံကဗ်ာဆရာေတြကို သူဖုန္းဆက္တယ္။ ၿပီးေတာ့...ေမာင္ေခ်ာႏြယ္အေၾကာင္း၊ ကဗ်ာအေၾကာင္း၊ သူ႔အေၾကာင္း ကိုယ့္အေၾကာင္းျမစ္ေရေတြလို စီးၾက တသြင္သြင္ပါပဲ၊ အ႐ွိန္ျပင္းျပင္းပါပဲ။ ကဗ်ာဆရာ လူမ်ိဳးလြင္ေရာက္လာတယ္။ ကိုအန္းကူလည္းေရာက္လာတယ္ ေနာက္ ကြၽန္ေတာ္နာမည္မမွတ္မိတ့ဲလူႀကီးတေယာက္။ ကြၽန္ေတာ့္ထက္ ဝါေကာ အသက္ေကာႀကီးတ့ဲလူေတြန႔ဲ ကြၽန္ေတာ္ စကားေျပာဆိုေနရတယ္လို႔ လံုးဝမခံစားရပါဘူး။ တသား တည္းပဲ။

ညထဲ သမၺန္ကေလးတစီးန႔ဲပုလင္းျပားေလး ခါးၾကားထိုးၿပီး ေခ်ာင္းကေလးထဲေမွ်ာေလ့ရိွတ့ဲ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ကိုသူ႔ဆီမွာ ကြၽန္ေတာ္ေတြ႔ခ့ဲရတယ္။ ေတာအရက္ဆိုင္ကေလးန႔ဲေရသဖန္းသီးကို ဆားန႔ဲတို႔ရင္ အျမည္းရတယ္ဆိုတာေတြ။ ပုလင္း လက္က်န္ေလးကို ဖ်ာေအာက္ထိုးထားတ့ဲ ေမာင္သက္ၿငိမ္အေမေ႐ွ႕က လူလိမၼာေလးတေယာက္ရဲ႕ပံုရိပ္ေတြ။ လြတ္ခ်ပစ္ လိုက္ ၊ လြတ္ခ်ပစ္လိုက္ဆိုတ့ဲ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ရဲ႕ အသံေတြ။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီတထည္န႔ဲ ၿမိဳ႕ထဲ ေလွ်ာက္သြားေနခ့ဲတ့ဲကဗ်ာေတြ။ ေမာင္သက္ၿငိမ္ကိုၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္း ေမာင္ေခ်ာႏြယ္လို႔ ျမင္လာတ့ဲအထိ ကြၽန္ေတာ္သူ႔စကားေတြထဲ စီးေမွ်ာေနခ့ဲရတယ္။ စကားေတြေျပာေနရင္း သူ႔မ်က္ႏွာ တခါတခါ ျပံဳးလိုက္၊ တခါတခါ ေဆြးရိပ္သန္းသြားလိုက္။ တခ်က္တခ်က္ ေခ်ာင္းထထ ဆိုးလို႔ က်န္းမာေရးကိုေမးၾကည့္ေတာ့အခု သက္သာေနပါၿပီတ့ဲ။ စကားဝိုင္း အရိွန္ေကာင္းလာေလ၊ ညေနက ပိုေစာင္းလာ ေလပဲ။ ဒီမွာ ညအိပ္ၿပီး မနက္မွျပန္ဖို႔သူေျပာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိဘူးမအိပ္ေတာ့ဘူး ညျပန္မယ္ လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ ေနာက္တေခါက္မွ ေအးေအးေဆးေဆးျပန္လာခ့ဲမယ္ေပါ့။ အိမ္႐ွင္ကိုအားနာတ့ဲစိတ္က အေလးသာ ေနလို႔ ကြၽန္ေတာ္ အ့ဲဒီလိုအေျဖေပးလိုက္မိတာပဲ ျဖစ္မွာပါ။ တေန႔လည္လံုး ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို အခ်ိန္ေပးဧည့္ခံေနရတာန႔ဲတင္ သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ္ အားနာလွပါၿပီ။ အ့ဲဒီတုန္းက ညမအိပ္ခ့ဲျဖစ္တ့ဲ ေနာင္တက အခုကြၽန္ေတာ့္ကို ႏွိပ္စက္မယ့္အေၾကာင္းအရာျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ကြၽန္ေတာ္မသိခ့ဲဘူး ဆရာေမာင္သက္ၿငိမ္ေရ။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဆိုု္င္ေလးထဲကေနထြက္လာၿပီး။ ဘုရားသြားၾကတယ္။ ဘုရားေ႐ွ႕မွာ စုေပါင္းဓာတ္ပံု႐ိုက္ၾကတယ္။ ဘုရားထဲ မွာ အဘိုးႀကီးတေယာက္ရဲ႕ပံုတူ႐ုပ္တု တခုတကယ့္သက္ရိွလူႀကီးလိုပါပဲ။ ေမာင္သက္ၿငိမ္က ကြၽန္ေတာ့္ကိုလွမ္းေခၚၿပီး ေနာက္တယ္။ မင္းရဲ႕အဘိုးေနမွာကြတ့ဲ။ ကြၽန္ေတာ္န႔ဲ႐ုပ္တုႀကီးကို တြဲၿပီးဓာတ္ပံု႐ိုက္တယ္။ ၿမိဳ႕ထဲလမ္းေတြကို ကားန႔ဲပတ္ ျပၿပီး။ ဦးႏုစာၾကည့္တိုက္ကို လိုက္ျပတယ္။ ျမစ္ဆိပ္ဖက္ကိုထြက္လာေတာ့ ေနေရာင္ျခည္က ပုဇြန္ဆီေရာင္သန္းေနၿပီ။ မီးခိုး ေတြလြင့္ေနတ့ဲ စက္ရံုေလးေတြရိွတ့ဲ တဖက္ကမ္းကိုလက္ညိဳးထိုးျပၿပီး ငါ့အိမ္က အ့ဲဒီဖက္မွာကြလို႔ သူေျပာျပတယ္။ ေနာက္တေခါက္လာရင္ ညအိပ္ေစခ်င္တယ္ကြာ အခုထက္ပိုၿပီး စကားေတြေျပာခ်င္တယ္၊ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ရဲ႕အေငြ႔ အသက္ေတြန႔ဲ မင္းကို မိတ္ဆက္ေပးခ်င္လို႔ သူဆက္ေျပာပါတယ္။ ေမွာင္ရီပ်ိ ဳးစမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ျပန္မယ္ လုပ္ေတာ့။ သူပါလိုက္ခ့ဲဦးမယ္... တ့ဲ။ သူန႔ဲအတူ ကဗ်ာဆရာလူမ်ဳိးလြင္ပါ လိုက္လာခ့ဲတယ္။ ဝါးခယ္မကေန ေက်ာင္းကုန္းကို လိုက္ ပို႔တာေပါ့။ ကားစီးရင္း ကဗ်ာေတြရြတ္ၾက။ ကဗ်ာဆရာေတြအေၾကာင္းဆက္ေျပာၾက။ ေက်ာင္းကုန္းေရာက္ေတာ့ မိုးခ်ဳပ္ ေနၿပီ။ ေလွကေလးန႔ဲေစာင့္ေနတ့ဲ သူ႔မေဟသီရဲ႕ဖုန္းကလည္းခဏခဏျမည္ေနတယ္။ သူ႔ပံုရိပ္ေတြမွာ ႏြမ္းနယ္မႈေတြ စြက္ ေနတာကို ကြၽန္ေတာ္သတိထားမိလိုက္ေသးတာကို အခုထိ သတိရမိပါတယ္။ ခ်စ္တတ္တ့ဲလူရဲ႕အသဲကိုမွ ေရာဂါက ဝင္ေရာက္ေနသတ့ဲလား။ ေနာက္ႏွစ္ကို ဝါးခယ္မလာၿပီး သူန႔ဲေတြ႔ဖို႔ ကတိေတြေပး ခ်ိန္းဆိုၿပီး။ သူတို႔ကားကေလး အေမွာင္ ထဲတိုးဝင္သြားပံုကို ကြၽန္ေတာ္ေငးၾကည့္ေနခ့ဲတယ္။ ေခ်ာင္းကေလးထဲ သမၺန္ေလးန႔ဲ အိမ္ျပန္လာမယ့္ကဗ်ာဆရာကို တ ေယာက္ေသာသူက ေသခ်ာေပါက္ ေစာင့္ေနလိမ့္မယ္ေလ။

ဇာတိၿမိဳ႕ကိုျပန္ေရာက္။ ကိုယ့္ပရိေယသနန႔ဲကိုယ္လံုးပန္းရင္း။ သူန႔ဲဖုန္းေျပာတ့ဲအခါေျပာ။ မက္ေဆ့ပို႔တ့ဲအခါပို႔။ မာလာေမျမင္မသြားတ့ဲၿမိဳ႕ကေလးမွာတေန႔လည္ ကိုကြၽန္ေတာ္ ေရးျဖစ္တယ္လို႔ သူ႔ကိုေျပာျပေတာ့ ေကာင္းတယ္ကြာ တ့ဲ။ နိစၥဓူဝေတြထဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အဆက္ျပတ္သြားၾက။ ခဏကေလး အဆက္ျပတ္သြားၾက။ တေန႔ ေဖ့စ္ဘုတ္ကိုဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ အနက္ေရာင္ သတင္းစကားတခုကို ရလိုက္တယ္။ အတိအက်ေျပာရရင္ ေအာက္တိုဘာလ၊ ၁၉ရက္၊ ၂၀၁၇ ေန႔လည္ႏွစ္နာရီႏွစ္ဆယ္မိနစ္ ေပါ့။ ဒိုင္ယာရီထဲေရးမွတ္လိုက္ရျပန္တ့ဲဝမ္းနည္းေန႔စြဲေပါ့။ အ့ဲဒီေလာက္ျမန္ရသလား။ ခက္ခက္ခဲခဲ ေပ်ာ္ရႊင္ေနရတ့ဲ ေခတ္ ႀကီးထဲေၾကကြဲစရာေတြက အ့ဲဒီေလာက္ ျမန္ရသလား။ သူသက္သာေနၿပီလို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေျပာခ့ဲတယ္ေလ။ ဝါးခယ္မ မွာ ဒုတိယအႀကိမ္ေတြ႔ဖို႔ ခ်ိန္းဆိုခ့ဲၾကတယ္ေလ။ ဝမ္းနည္းေၾကာင္းကို ဘယ္လိုေရးရမယ္ ကြၽန္ေတာ္မေတြးႏိုင္ခ့ဲဘူး။ ဂုဏ္ျပဳဖို႔ ကဗ်ာတပုဒ္မေျပာန႔ဲ တေၾကာင္းကေလးေတာင္ ကြၽန္ေတာ္မေရးႏိုင္ခ့ဲဘူး။ ရန္ကုန္ကကဗ်ာဆရာေတြ သူ႔ေနာက္ဆံုးခရီးကို လိုက္ပို႔ၾကတ့ဲ သတင္းေတြ ေတြ႔ရေတာ့ မေရာက္ႏိုင္တ့ဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေဒါသျဖစ္ရတယ္။ ေငြေၾကးေရာ အလုပ္အကိုင္ပါ ဘာမွ အဆင္မေျပတ့ဲေန႔ရက္ေတြထဲ ကြၽန္ေတာ္က်ေရာက္ေနတယ္ေလ။ ဒီေလာက္ျမန္မယ္သိရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အၾကာႀကီး ေနခ့ဲပါတယ္ဗ်ာ။ ကားေပၚကအဆင္း လက္ျပၿပီးႀကိဳေနတ့ဲ သူ႔ပံုရိပ္ကို ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။ လက္ျပၿပီးကားေပၚတက္သြားတ့ဲ သူ႔ပံုရိပ္ကိုလည္းျပန္ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။ အစဟာ အဆံုးျဖစ္သြားခ့ဲတ့ဲေတြ႔ဆံုခ့ဲရျခင္းကို တသက္လံုး ေမ့မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူးဆရာေမာင္သက္ၿငိမ္။

ကဗ်ာဆရာေမာင္ေလးေဇာ္ပို႔ေပးလို႔ သူ႔ကဗ်ာစာအုပ္ကေလးကို ကြၽန္ေတာ္ရပါတယ္။ ကဗ်ာပုဒ္ ၄၇ ပုဒ္ပါဝင္တ့ဲ ကဗ်ာစာအုပ္ ကေလး။ မာတိကာမွာ ၄၇ ပုဒ္သာစီထားေပမယ့္။ ကခဂဃင ကဗ်ာတိုေလးေတြက ၁၉ ပုဒ္ဆိုေတာ့ ကဗ်ာ ၆၅ ပုဒ္ေပါ့။ ပထမအႀကိ္မ္၊ ဇူလိုင္၊ ၁၆၊ ၂၀၁၈။ ေမာင္သက္ၿငိမ္ကဗ်ာမ်ားေပါ့။ သူ႔ၿမိဳ႕အေၾကာင္းေတြ၊ သူ႔ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ အေၾကာင္းေတြ န႔ဲသူ႔ေခတ္အေၾကာင္းေတြ ပါဝင္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က ခ်ဳိျမလို႔။ တခ်ဳိ႕က ခါးသက္လို႔။ သူ႔ကိုသတိရလို႔ေရးျဖစ္တ့ဲ စာထဲမွာ သူ႔ကဗ်ာတပုဒ္ကို ထည့္ခ်င္ပါေသးတယ္။ ပ႒ာန္းဆက္တ့ဲ။ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ ကြယ္လြန္ျခင္း ၁၄ ႏွစ္ျပည့္မွာ သူေရးခ့ဲတ့ဲကဗ်ာ ေပါ့။
 
ပ႒ာန္းဆက္

ကဗ်ာဆရာဆိုတာ ပဥၥငါးပါး ေဆးတခြက္န႔ဲ
ေလာကကို  အသက္ဆက္ေပးသူေတြရယ္ပါ...
ကိုေခ်ာေရ... ဒီေန႔ ခင္ဗ်ားအိပ္ခ့ဲတ့ဲ အခန္းကို
သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္ေတာ့
ၾကမ္းပိုးမ်ားတ့ဲ.အိပ္ရာေပၚ အၿမိန္႔သားထိုင္
ေတာအရက္ဆိုင္ ဟန္ေဆာင္ထားတ့ဲ ဆီးပင္ကေလးဆီက
ဝယ္လာစ ပုလင္းန႔ဲ
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း ထမင္းသိုးေတြ ျမည္းရင္း
ေမာနင္း...ေနလိုက္တာ
ညသန္းေခါင္ လူေတြအိပ္လို႔ အသံေတြတိတ္ရင္
သမၺန္ဆရာေလး ေမာင္မ်ဳိးေဇာ္ေရ ခတ္တက္ျပင္ကြဲ႔
ၿမိဳ႕ကေလးကို ေခ်ာင္းၾကည့္ဖို႔
ေခ်ာင္းကေလးထိပ္ကို သြားၾကမယ္
ေခ်ာင္းကေလးထိပ္မွာ
ေရထဲၿမိဳ႕ရိွတယ္
ဖ်ံဖမ္းသမား ရိွမယ္
လူႀကိဳက္နည္းတ့ဲေကာင္ ရိွတယ္
မစဥ္းစားျခင္းေသတၱာ ရိွမယ္
ကိုက္လမ္း ရိွတယ္
မမတင္ရဲ႕ ေက်ာင္းကေလးလည္း ရိွခ့ဲ
ပင္မွည့္ေတးေတြ သီဆိုရင္း
ေပါ့ပါးေသာ လက္မ်ားန႔ဲ ေရႊတံခါးႀကီး ဖြင့္ၾကမယ္ကြယ္
ကိုေခ်ာေရ...
စက္တင္ဘာလဆိုတာ ႏုႏုေလး ေနခ်င္တ့ဲ လမ်ဳိးဗ်
ႏႈတ္ခမ္းအထိ မိုးစက္ေတြ ျပည့္ေနေသာ မနက္ခင္းႀကီး
တေလာကလံုး ခင္ဗ်ားလုပ္စာကို ထိုင္စားခြင့္ ေပးခ့ဲတာလား
ကြၽန္ေတာ့္အသက္ကို ေမာင္းႏွင္ဖို႔
အက်င့္ထူးတခုေတာ့ အမွန္ ရရိွခ့ဲပါတယ္။

ေမာင္သက္ၿငိမ္

အက်င့္ထူးတခုန႔ဲ ေကာင္းရာဘံုတေနရာရာ မွာခင္ဗ်ားေရာက္ရိွေနမွာပါ။ မွတ္မွတ္ရရ တခုကို ေမ့ေတာ့မလို႔။ ခင္ဗ်ားကြယ္ လြန္တ့ဲေန႔က ေမာင္သက္ၿငိမ္န႔ဲ လင္းသက္ၿငိမ္မွားၿပီး ဝမ္းနည္းေၾကာင္းစာေတြ ကြၽန္ေတာ့္ဆီေရာက္လာေသးတယ္။ ကြၽန္ ေတာ့္မွာ ေၾကကြဲေနတ့ဲ ၾကားကေန အူေၾကာင္ေၾကာင္ႀကီးကို ျဖစ္လို႔။ အသက္ကို ေမာင္းႏွင္ရျခင္းကေနခင္ဗ်ား အနားယူ သြားခ့ဲၿပီးေနာက္။ အသက္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆက္လက္ေမာင္းႏွင္ေနၾကရေပါ့။ လူတေယာက္န႔ဲအႀကိမ္အမ်ားႀကီး ဆံုစရာ မလိုပါဘူးလို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို ခင္ဗ်ားေျပာမသြားခ့ဲေပမယ့္ ေျပာသြားခ့ဲသလိုပါပဲ။ တခါဆို ဆိုသေလာက္ကြၽန္ေတာ္တို႔ေႏြးေထြး ခ့ဲၾကတာပဲေလ။ ေရထဲၿမိဳ႕ကို ကြၽန္ေတာ္တေခါက္ျပန္ေရာက္တ့ဲအခါ ခင္ဗ်ားရိွေနဦးမွာပါ။ စကားေတြမေျပာျဖစ္ၾကရံု၊ တဆိုင္တည္း အတူမထိုင္ရရံုကလြဲရင္ ခင္ဗ်ားရိွေနဦးမွာပါ။ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ရဲ႕အခန္းေလးဆီ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္မေရာက္ ကေတာ့ သိပ္မေသခ်ာေတာ့ဘူး။ သတိရျခင္းအေၾကာင္းကို တေနရာရာကေန ခင္ဗ်ားသိႏိုင္ရင္လည္း ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ မနည္းပါဘူး။ မသိလည္း မနည္းပါဘူးကြၽန္ေတာ္တို႔ ဆံုေတြ႔ခ့ဲၾကၿပီးၿပီပဲ။ ၿငိမ္းခ်မ္းရာ ေနရာမွာသာယာပါေစ ဆရာေမာင္ သက္ၿငိမ္။
 
သတိရျခင္းအားျဖင့္
လင္းသက္ၿငိမ္