ေက်ာ္ထင္ ● ေမာင္ေသာင္း စိတ္မေကာင္းပါ

ေက်ာ္ထင္ ● ေမာင္ေသာင္း စိတ္မေကာင္းပါ
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၃၀၊ ၂၀၁၈

(၁)
၁၆ ႏွစ္၊၁၀ လ၊ ၁၄ ရက္ goodbye ဆုိျပီး facebook မွာ post တင္လုိက္မိတယ္။ က်ေနာ့္ post ကုိ ဖတ္ၿပီး အတြင္းသိေတြအားလုံးက စိတ္မေကာင္းၾကဘူး။ မသိတ့ဲသူေတြကေတာ့ comment မွာ ဘာလဲ၊ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ဘာအဓိပၸါယ္လဲဆုိၿပီး ဝင္ေမးၾကတယ္။ က်ေနာ္ ျပန္မေျဖျဖစ္ခ့ဲဘူး ။က်ေနာ္ စိတ္ညစ္သြားတယ္။ ဘဝတခု ပ်က္သြားတာျဖစ္ေနေတာ့ စိတ္ဟာ ေလသြားတယ္။ ေဆာက္တည္ရာ မရခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေပးဆပ္ခဲ့တ့ဲႏွစ္ေပါင္းမ်ား စြာဟာ အလဟႆျဖစ္သြားၿပီ။အ့ဲဒီလုိ ခံစားလုိက္ရတယ္။ လုပ္ရက္လုိက္တာ၊လုပ္ဝ့ံလုိက္တာလုိ႔ ေတြးျဖစ္ေနတ့ဲစိတ္ဒုကၡေၾကာင့္ ဘယ္လုိမွ တည္ၿငိမ္ေအာင္ ေနၾကည့္လုိ႔ မရဘူး။

ေဆာက္တည္ရာ မရ လြင့္ပါးေနတ့ဲ စိတ္ေတြကုိ ဘယ္လုိက္ဖမ္းရမွန္းလဲ မသိေတာ့ဘူး ။ဒါနဲ႔ပဲ ကန္ေဘာင္တေလွ်ာက္မွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ မ႐ွိဘဲ ေလွ်ာက္ျဖစ္သြားတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အေမွာင္ထုိးေနၿပီ။ ေရျပင္ မွာက အ လင္းျပန္ေနလုိ႔ လင္းေနေသးတယ္။ အေဆာက္အဦရိပ္နဲ႔သစ္ရိပ္ေတြမွာ အေမွာင္ေတာ္ေတာ္သန္းလာတယ္။ အေမွာင္နဲ႔အရိပ္ မကြဲေတာ့တ့ဲအခ်ိန္က်မွကန္ေဘာင္မီးတုိင္ေလးေတြ လင္းလာတယ္။ က်ေနာ္က အ့ဲဒီ့မီးတုိင္မွာ ထြန္းထားတ့ဲမီးလုံးအသစ္ေတြကုိ အဓိပၸါယ္မ့ဲလုိက္ၾကည့္ရင္း ကန္ကုိ ပတ္မွန္းမသိ ပတ္ေလွ်ာက္မိေနတယ္။

ရာျပည့္ပြဲ ျပီးကတည္းက မျဖဳတ္မသိမ္းေသးဘဲထားတဲ့ မီးတန္းေျပးေတြက ကန္လယ္တံတားတေလွ်ာက္ ျဖတ္ျဖတ္ေျပးလုိ႔ေနတယ္။ ကန္လယ္ဘုရားရဲ႕ တန္ေဆာင္းျပာသာဒ္မွာလည္း အလွည့္က်မီးေလးေတြက တခ်ိဳ႕ စူးလုိ႔၊လက္လုိ႔။ တခ်ိဳ႕ကြယ္လုိ႔ပုန္းလုိ ႔။သူ႔အလွည့္နဲ႔သူ အလင္းေရာင္ေတြက ဖ်ပ္ဖ်ပ္ခါျပေနတယ္။ ေရျပင္ထဲထိေအာင္ လက္လက္ကုိ ထေရာပဲ။

ကန္ကုိ ဘယ္ႏွခါမွန္းမသိ ပတ္အၿပီးမွာ ဘုရားကုိးဆူေပၚ တက္ရမလား စဥ္းစားမိတယ္။ အဆုိးေတြဒီေလာက္ျဖစ္ေနတာ ၊အညံ့ေတြေပ်ာက္ၿပီး အေကာင္းေတြ ေရာက္လုိေရာက္ညား ဘုရားကူခုိင္းရမလား ။ဗုဒၶကယ္ပါ့ ဘုရားလုပ္ရမွာလည္း အားနာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကယ္သူမယ့္ေနတ့ဲဒုကၡေတြအတြက္ေတာ့ ဘုရားကုိ အားကုိး ခ်င္မိတယ္။ အ့ဲဒီလုိနဲ႔ ဒြိစိတ္ဟာ မတည္မၿငိမ္ျဖစ္လုိက္၊ စိတ္နဲ႔ကုိယ္ဟာ တြဲမေနဘဲျဖစ္လုိက္နဲ႔ ေျခလွမ္း ကေတာ့ ေ႐ွ႕ဆက္ေလွ်ာက္လာေနမိတာ။ စံေတာ္မီလက္ဖက္ရည္ဆုိင္နားထိ ေရာက္လာတယ္။ ဆုိင္ထဲကုိ လွမ္းၾကည့္ လုိက္ေတာ့ ေရတမာပင္ေျခကခုံမွာ ႏႈတ္ခမ္းေမြးတကားကားနဲ႔ကုိေက်ာ့္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရတယ္။ သူနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္း ဆုိင္မွာ ထုိင္ေနတာက ကုိသက္ႏုိင္။

(၂)
"တကယ္ေတာ့ ဒါေတြဟာ လူတန္းစား မညီၫြတ္လုိ႔ ျဖစ္ရတာ။ ဗမာျပည္မွာ အလုပ္သမား လူတန္းစားေတြ ဟာ ကုိယ့္အတန္းစားခ်င္းကုိယ္ ညီၫြတ္ေအာင္ မလုပ္ၾကဘူး။ အ့ဲဒီ့ေတာ့ လူနည္းစု အရင္း႐ွင္ေတြရဲ႕ ေခါင္းပုံျဖတ္ အျမတ္ထုတ္တာကုိ လည္စင္းခံရတာပဲ ။ဒါ-မဆန္းဘူး။"

ကုိေက်ာ္က သူ႔ေျပာလက္စကုိ မရပ္ေသးဘဲ ဆက္ေျပာျပန္တယ္။

"လူတန္းစား ညီၫြတ္ဖုိ႔ ပထမဦးဆုံး အလုပ္သမား လယ္သမားနဲ႔ အေျခခံလူတန္းစားေတြကုိ အေတြးအေခၚ အရ ပြင့္လင္းေအာင္ လုပ္ေပးရမယ္။အ့ဲလုိမွ မလုပ္ေပးႏုိင္ရင္ လူတန္းစားညီၫြတ္မႈဆုိတာ ျဖစ္မလာႏုိင္ဘူး။ လူတန္းစား မညီၫြတ္သမွ် လူတန္းစားတုိက္ပြဲ မျဖစ္ေပၚႏုိင္ဘူး။အရင္း႐ွင္ လူတန္းစားကုိ မၿဖိဳခြင္းႏုိင္ဘူး။ဒါဆုိ အရင္း႐ွင္ လူတန္းစားေတြ တုိက္သမွ် က်ိန္စာကုိ ပစၥည္းမဲ့ေတြ ခံေနရဦးမွာပဲ။"

ကုိေက်ာ့္စကားေတြကုိ ေမာင္ေသာင္း ေငးၿပီး နားေထာင္မိတယ္။ ကုိသက္ႏုိင္က ေဆးလိပ္ႏွစ္ခုကုိ ထိပ္ခ်င္းေတ့ရင္းမီးခုိးတေထာင္းေထာင္းထြက္ေအာင္ဖြာၿပီး ေဆးလိပ္အသစ္ကုိ မီးညႇိတယ္။ ၿပီးမွ က်ေနာ့္ဘက္လွည့္ ၾကည့္ရင္း

"စိတ္ မေကာင္းဘူးကြာ-တကယ္--။ ငါတုိ႔ မ်က္ေစ့ေအာက္မွာ မင္းရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈေတြ တျဖည္းျဖည္းေျပာင္းလဲ လာတာကုိ ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရတာပဲ ။မင္းတုိ႔ ဘဝေလးေတြ ျမင့္မားလာတာကုိ ေတြ႔ရလုိ႔ တကယ္လည္း ဝမ္းသာေနခ့ဲ တာ။ခုေတာ့ ၾကားရတာ စိတ္မေကာင္းဘူး။"

"ဒီေကာင့္ကုိ ငါေျပာသားပဲ။ မင္းတုိ႔ အင္အားစု တခုရေအာင္ ဖြဲ႔ထားလုိ႔ဆုိတာ။ အ့ဲဒီ့ေျပာတုန္းက က်ေနာ္တုိ႔ကမွ ႏုိင္ငံေရးေတြ ဝါသနာမပါတာ၊ သမဂၢေတြဘာေတြလည္း မလုပ္ခ်င္ဘူးေလနဲ႔ေတြ႔ရာေတြေလွ်ာက္ေျပာၿပီး ျငင္းခ့ဲတာ။"

"ဟာ-ကုိေက်ာ္ကလည္း အ့ဲဒီ့တုန္းက ဆရာထင္တုိ႔ ပုဂၢလိကေက်ာင္းဆရာမ်ား သမဂၢဖြဲ႔ဖုိ႔ ေလွ်ာက္တာေတာင္ ရမွ မရတာ။"

"က်ေနာ္တုိ႔လုိ ဘဏ္ဝန္ထမ္း နည္းနည္းေလးနဲ႔ သြားလုပ္ရင္ ဂိသြားမွာေပါ့ဗ်။ ဆရာထင္တုိ႔က က်ဴ႐ွင္ဆရာေတြ ျဖစ္လုိ႔သာ သူတုိ႔ကုိ ျဖဳတ္မယ့္သူမ႐ွိလုိ႔ ဘာျပႆနာမွမ႐ွိတာ။ က်ေနာ္တုိ႔ ထလုပ္လုိက္ရင္ အ့ဲဒိကတည္းက အလုပ္ျပဳတ္ၿပီ။"

က်ေနာ္ေျပာတာကုိ ၿပီးေအာင္ ေစာင့္ၿပီးမွ ကုိသက္ႏုိင္က မင္းလစာက ဘယ္ေလာက္ ရခ့ဲတာလဲတဲ့။

"ေလးသိန္း"

"တကယ္ေတာ့ကြ၊ဒါဟာ အမွန္တကယ္ရသင့္တ့ဲ လုပ္ခလစာ မဟုတ္ေသးဘူး။"

ကုိေက်ာ့္စကားကုိ ကုိသက္ႏုိင္က-

"မင္းကလည္း ေလးသိန္းဆုိ မနည္းဘူးေလကြာ။ဘယ္မွာ အ့ဲဒီ့ လစာရႏုိင္လုိ႔တုံး။ေဆး႐ုံႀကီးက ဆရာဝန္ေပါက္စေတြလည္း သုံးသိန္းမျပည့္ဘူး။ေက်ာင္းဆရာဆုိ ႏွစ္သိန္းပတ္လည္ပဲ ရတာ။။"

"ေဟ့ေကာင္ သက္ႏုိင္ရ၊မင္းတုိ႔ ေတြးပုံ၊ေခၚပုံေတြကုိက အ႐ွင္႐ွင္အႀကိဳက္ေတြ။အရင္း႐ွင္ေတြအႀကိဳက္ ေရးတဲ့၊ သားတဲ့၊ျပတဲ့ အႏုပညာပစၥည္းေတြကုိခံစားၿပီး ႐ွင္သန္လာေတာ့လည္း၊မင္းတုိ႔လုိေကာင္ေတြ အရင္း႐ွင္စနစ္ရဲ႕ ေဒါက္တုိင္ျဖစ္ၾကမွာေပါ့။"

"ဟာ-ေက်ာ္ႀကီးရ-။ေမာင္ေသာင္းလစာ ေလးသိန္းကြာ၊ကဲ-နည္းလား။ၿပီးေတာ့ တႏွစ္တခါလည္း ေဘာနပ္ေတြ၊ ဆုေၾကးေတြဆုိၿပီး ေပးေသးတာပဲ။က်န္တ့ဲအလုပ္ သြား႐ွာၾကည့္ေလ၊အ့ဲလုိ ရမလားလုိ႔။"

"ခက္တယ္ကြာ။မင္းတုိ႔က ဒီလစာကုိ ခံစားခြင့္ အျပည့္ရတ့ဲ လုပ္ခလစာလုိ႔ ထင္ေနၾကတာ ခက္တာပဲ။"

ကုိသက္ႏုိင္က ေရေႏြးတခြက္ကုိ ျပည့္ေအာင္ငွဲ႔ရင္း "အ့ဲဒါ လုပ္ခလစာ မဟုတ္လုိ႔ ဘာတုံး"ဆုိၿပီး မ်က္ေစာင္း ထုိးတယ္။ကုိေက်ာ္က သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေမြးေတြကုိ ပြတ္လုိက္တယ္။မ်က္လုံးကုိ ပုိျပဴးလုိက္သလုိ လုပ္ၿပီး-

"အ့ဲဒါ အရင္း႐ွင္ေတြရဲ႕ မလိမ့္တပတ္လုပ္ၿပီး ေပးထားတ့ဲ လုပ္ခလစာေတြ၊ကုပ္ေသြးစုပ္တာေတြကုိ ဖုံးကြယ္ထားတဲ့ဟာေတြ။" ခဏ နားတယ္။ကုိသက္ႏုိင္နဲ ့က်ေနာ့္ကုိ ၾကည့္တယ္။

"လုပ္ခလစာဆုိတာ လုပ္အားေရာင္းခ်မႈအတြက္ ရတ့ဲ အခေၾကးေငြပဲ။အ့ဲဒီ့အခေၾကးေငြဟာ ေရာင္းခ့ဲတ့ဲ လုပ္အားနဲ႔ ညီရဲ႕လားဆုိတာ မင္းသိလား။မင္းလည္း မသိဘူး၊ေမာင္ေသာင္းလည္း မသိဘူး။ဒီမွာအလုပ္ လုပ္ေနတ့ဲ အလုပ္သမားတုိင္းလည္း မသိၾကဘူး။သိတ့ဲသူနည္းတယ္။"

ကုိသက္ႏုိင္က ေခါင္းကုိတဗ်စ္ဗ်စ္ကုပ္ရင္း-

"ဘာေတြလဲကြာ၊ ဒီေကာင္ မနက္ ၉ နာရီ၊ အလုပ္ဝင္တယ္။ ညေန ၅ နာရီမွာ အလုပ္ဆင္းတယ္။ တေန႔ ၈ နာရီ ဆုိတ့ဲအလုပ္ခ်ိန္အတြက္ ေလးသိန္းရတယ္။ အ့ဲဒါ ေမာင္ေသာင္းရဲ႕ လုပ္အားတန္ဖုိးပဲ မဟုတ္လား။"

"ကဲ-ဒါဆုိ လုပ္အားတန္ဖုိးကုိ ႏုိင္ငံတကာမွာ ဘယ္လုိစံႏႈန္းေတြနဲ႔ ဆုံးျဖတ္ေပးလဲ။" လုိ႔ ကုိေက်ာ္က ကုိသက္ ႏုိင္ကုိေမးရင္း က်ေနာ္ဘက္ပါလွည့္ၿပီး ေမးဆတ္ျပတယ္။က်ေနာ္ကေတာ့ မေျဖဘူး။ ကုိသက္ႏုိင္ ဘယ္လုိ ေျဖမလဲပဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနလုိက္တယ္။ကုိသက္ႏုိင္ ေျဖတယ္။

“လုပ္အားတန္ဖုိးကုိ ကုိယ့္လုပ္အားနဲ ့အညီ တန္ရာတန္ေၾကးေပးဖုိ ့ဆုံးျဖတ္တာေပါ့ဟ။”

"မွတ္ထားကြ။ဘဝရပ္တည္ေရးနဲ႔ လုပ္အားတန္ဖုိးကုိ ဆုံးျဖတ္ၾကတယ္။"

"ေအး-အဲ့ဒီ့ေနရာမွာ ဘဝရပ္တည္ေရးဆုိတာကုိ ဘယ္လုိတြက္လဲ။ ႐ုပ္ဘဝသက္သက္ခ်ည္း မဟုတ္ဘူးဆုိတာေကာ မင္းသိရဲ႕ လား။"

ကုိေက်ာ့္အေမးကုိ ကုိသက္ႏုိင္ ဆက္မေျဖေတာ့ဘူး။က်ေနာ့္ကုိ ေဝ့ခနဲ လွမ္းၾကည့္တယ္။

"မွတ္ထားကြ၊မင္းတုိ႔ငါတုိ႔ ေနထုိင္႐ွင္သန္ေနတဲ့ လူမႈအေျခအေနေတြကေန ေပၚေပါက္လာတ့ဲ ဘဝလုိအပ္ခ်က္တုိင္းကုိ ျဖည့္ဆည္းေပးႏုိင္တ့ဲ လုပ္အားခမ်ိဳးကမွ လုပ္အားခ အစစ္အမွန္ကြ။အ့ဲဒါမ်ိဳးကုိ ဘယ္အလုပ္႐ွင္က ေပး လုိ႔လဲ။"

   ကုိေက်ာ့္စကားဆုံးေတာ့ ကုိသက္ႏုိင္က သူ႔ေခါင္းသူ ပြတ္ေနတယ္။က်ေနာ္က ဖုန္း message ဝင္သံၾကားလုိ႔ ဖြင့္ၾကည့္လုိက္တယ္။ကုိျမင့္ဦးဆီက message ။ေဘာလုံးေလာင္းေၾကး လွမ္းပုိ႔တာ။က်ေနာ္က သိၿပီးတဲ့သေကၤ တ OK လုိ႔ ျပန္ၿပီးမွ ဖုန္းကုိ ခ်လုိက္တယ္။ကုိေက်ာ့္ဘက္ကုိ ၾကည့္မိတယ္ဆုိရင္ပဲ ကုိေက်ာ္က စကား ျပန္စ တယ္။

"ဘယ္အရင္း႐ွင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတုိ႔ရဲ႕ ကုပ္ေသြးစုပ္တာကုိ ဖုံးထားဖုိ႔ ထြင္ေပးတဲ့ လုပ္အားခဆုိတာ ႏွစ္မ်ိဳးပဲ႐ွိတယ္။ အခ်ိန္နဲ႔ တြက္ေပးတဲ့ လုပ္ခရယ္၊ပုတ္ျပတ္စနစ္ လုပ္ခရယ္ ဒါပဲ႐ွိတယ္။"

"အခ်ိန္နဲ႔လုပ္ရတဲ့အလုပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ပုတ္ျပတ္အလုပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ တကယ္ေတာ့ဒါဟာ အလုပ္သမားက လုပ္အား ေရာင္းၿပီး၊အရင္း႐ွင္ေတြက လုပ္အားကုိ ဝယ္ယူတာပဲ။အ့ဲဒီလုိ ဝယ္ယူတာကုိ တုိ႔ အလုပ္သမားေတြက အလုပ္တခုလုံးအတြက္ တန္ဖုိးအျပည့္ရတယ္လုိ႔ ထင္ေနၾကတာ။"

"အမွန္က အလုပ္သမားဟာ သူ႔လုပ္ခရဖုိ႔အတြက္ ဘယ္ေလာက္လုပ္ရၿပီး၊အလုပ္႐ွင္အတြက္ ဘယ္ေလာက္ လုပ္ခ့ဲရတယ္ဆုိတာကုိ မတြက္ဆတတ္ၾကဘူး။"

က်ေနာ့္ဆီ ဖုန္း message ဝင္လာျပန္တယ္။ဟန္ထြန္းက mpt နဲ႔ telenore ဖုန္းေဘ ႏွစ္ေထာင္ဖုိးဆီ ထည့္ေပးဦးတ့ဲ။က်ေနာ္ ဟန္ထြန္းဆီ ဖုန္းေဘ ထည့္ဖုိ႔ လုပ္ေနတုန္းမွာ သီခ်င္းအက်ယ္ႀကီး ဖြင့္ထားတ့ဲထီလွည္းက ဆုိင္ေ႐ွ႕မွာ လာရပ္တယ္။စကားသံေတြအားလုံးကုိ သီခ်င္းက ဖုံးလႊမ္းသြားတယ္။ခုေခတ္ေကာင္ေလး တေယာက္ဆုိထားတာ။ေၾကးဖလား အက္သံလုိလုိ အသံနဲ႔ "အရြယ္ေရာက္တ့ဲအခါ"""--ယုံၾကည္ရာတခုခု-လုပ္ရမယ္"""-- အေဖေျပာေတာ့-ကြၽန္ေတာ္""""--စစ္သားႀကီးအရမ္း- ျဖစ္ခ်င္တယ္--"""

ကုိေက်ာ္ ထသြားတယ္။ဒါကုိ ျမင္ေပမယ့္ ျပန္တာလားလုိ႔ ေမးဖုိ႔၊ေျပာဖုိ႔ လူက မအားဘူး။ဖုန္းေဘထည့္ေပးၿပီးလုိ႔ကုိသက္ႏုိင္ဆီ ၾကည့္မိေတာ့မွ ဟုိေကာင္ ေဒါခီးၿပီး ျပန္သြားၿပီတ့ဲ။က်ေနာ္ ရယ္ေနလုိက္တယ္။

(၃)
ကုိျမင့္ဦး အိမ္ေရာက္လာလုိ႔ အိမ္ေ႐ွ႕ ေရတမာပင္ေလးေအာက္မွာ ထန္းပက္လက္ကုလားထုိင္ေလးေတြခ်ၿပီး ထုိင္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္လုိက္တယ္။ကုိျမင့္ဦးက ေရေႏြးႀကိဳက္တတ္သူျဖစ္လုိ႔ ဓာတ္ဘူးတင္ဖုိ႔ ခုံပါ ထုတ္လုိက္တယ္။ ေအာင္ၿဖိဳးလြင္ ျဖတ္သြားတာေတြ႕လုိ႔ ခ်က္ခ်င္းျပန္လာမွာလား ေမးၿပီး ၾကယ္နီေဆးေပါ့လိပ္ေလးလိပ္ မွာလုိက္တယ္။ထန္းပက္လက္ကုလားထုိင္မွာ ထုိင္ရင္း၊"ေဇာ္လင္းေနာင္ေကာ ပါတာဆုိ။"လုိ႔ ကုိျမင့္ဦး ေမးတာကုိ

"ဟုတ္တယ္၊အားလုံးေပါင္း ႐ွစ္ေယာက္။အကုန္လုံး စာေမးပြဲ ေျဖၿပီးမွ ျပဳတ္ကုန္ၾကတာ။"လုိ႔ ေျဖလုိက္တယ္။ ကုိျမင့္ဦးက လႈပ္ေနတ့ဲ ဓာတ္ဘူးတင္ထားတ့ဲ ခုံကုိ ညီေအာင္ေရႊ႔တယ္။က်ေနာ္က တစ္႐ွဴးစကၠဴစကုိ လုံးၿပီး ခုေပးလုိက္တယ္။ၿငိမ္သြားေတာ့မွ-

"ကံေပါ့ကြာ။မဟုတ္ဘူးလား။ဒီေလာက္ပဲ လုပ္ထုိက္လုိ႔ ဒီေလာက္ပဲ လုပ္ရတယ္လုိ႔ ႏွလုံးသြင္းေပါ့။ကုိယ္လည္း တတ္စြမ္းသေလာက္ အက်ိဳးျပဳခ့ဲတာပဲ။အလုပ္ကလည္း ကုိယ့္စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ထုိက္သင့္သေလာက္ မင္း မျပဳတ္ခင္အထိအက်ိဳးျပန္ေပးခ့ဲတာပဲ။"

က်ေနာ္ ျပန္ေျပာမယ္ အလုပ္မွာ ဆုိင္ကယ္ အိပ္ေဇာသံတဗ်င္းဗ်င္းေပၚလာတယ္။အ့ဲဒီ့ဆုိင္ကယ္ အိပ္ေဇာသံ အက်ယ္ႀကီး ေပ်ာက္သြားေအာင္ ေစာင့္ေနလုိက္တယ္။ေစာင့္ရင္းနဲ႔ က်ေနာ့္ ေျခသလုံးေျခမွာ ဝုိင္းေနတ့ဲျခင္ကုိ လက္နဲ႔ယမ္းလုိက္တယ္။အိပ္ေဇာသံ တသံအေပ်ာက္မွာ ေနာက္ထပ္တသံ ေပၚလာျပန္တယ္။လမ္းေပၚလွမ္း ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္လူငယ္ေတြ။အသံေတြ ဆိတ္သြားေတာ့ က်ေနာ္ ျပန္ေျပာမယ့္ အေၾကာင္း အရာက စိတ္ထဲမွာ မ႐ွိေတာ့ဘူး။ေပ်ာက္သြားတယ္။ေဝါဟာရေတြလည္း စိတ္အင္အားေပၚမူတည္ၿပီး သုဥ္းလုိ႔ ေနတယ္။

"တကယ္ေတာ့ တုိ႔ဘဝေတြမွာ ျဖစ္သမွ်ပ်က္သမွ်ေတြဟာ အေႂကြးဆပ္ေနရတာပဲကြေမာင္ေသာင္းရ။ဆရာေတာ္ဦးဗုဒ္က နန္းမေတာ္မယ္ႏုကုိ ေရခ် သတ္ခါနီးမွာ ေျပာခ့ဲတ့ဲစကားကုိ ႏွလုံးသြင္းကြာ။သူ႔ေႂကြး ႐ွိရင္ ဆပ္ရမွာပဲတ့ဲ။ေႂကြး႐ွိလုိ႔ ဆပ္ရတာပဲမွတ္ ေမာင္ေသာင္း။"

"ျပဳသူ အသစ္၊ျဖစ္သူ အေဟာင္းပဲေလ။"တဲ့။

ကုိျမင့္ဦးစကားကုိ ေငးၿပီးနားေထာင္ေနရာက-

"ရန္ကုန္သြားၿပီး စာေမးပြဲ ေျဖကတည္းက က်ေနာ္ စိတ္ေတြ ေလးေနတာ။ေ႐ွ႕မွာ က်တယ္ဆုိၿပီး ျပဳတ္သြားတဲ့ မန္ေနဂ်ာကုိ ေတြးမိၿပီး၊ငါလည္း က်ရင္ဆုိၿပီး ထင့္ေနတာ။"

"အရင္ မန္ေနဂ်ာမ ျပဳတ္သြားၿပီေပါ့။"ဆုိတဲ့ ကုိျမင့္ဦး အေမးကုိ ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး က်ေနာ္ ေျဖလုိက္တယ္။ဘုံက ထိန္လွည့္ရာက ဆူညံေနတ့ဲ အသံေတြကုိ က်ေနာ္ မေက်ာ္ႏုိင္ဘူး။အသံေတြ ေဝးေဝးတုိးတုိးျဖစ္ေတာ့မွ ကုိဖုိးေအာင္ကေတာ့ သူအပ္ထားတ့ဲေငြေတြ ျပန္ထုတ္ယူသြားၿပီဆုိတ့ဲအေၾကာင္း ေျပာရတယ္။

"ရန္ကုန္႐ုံးခ်ဳပ္ကလည္း က်ေနာ္တုိ႔ကုိ အလုပ္ျဖဳတ္ပစ္လုိက္တ့ဲအတြက္ တုံ႔ျပန္လာမယ့္ ရလဒ္ကုိ သိခ်င္လုိ႔ လွမ္းလွမ္းေမးေနတယ္"တဲ့။

"ဖုိးေအာင္အျပင္ ဘယ္သူေတြ ျပန္ထုတ္ေသးလုိ႔လဲ။"

"မ႐ွိဘူးေလ။က်ေနာ္တုိ႔ လူဆုိလုိ႔ သူပဲ မာမာခ်ာခ်ာ ႐ွိတာ။"

"မင္းတုိ႔ ျပဳတ္သြားတာကုိ မေက်နပ္လုိ႔ ေငြျပန္ထုတ္တ့ဲသူေတြ မ်ားလာရင္တမ်ိဳး စဥ္းစားႏုိင္လုိ႔လား။"

ကုိျမင့္ဦး ေမးေပမယ့္ က်ေနာ့္မွာ ေသခ်ာတ့ဲအေျဖက ႐ွိမေနဘူး။ျဖစ္ခ်င္တာေတြကုိသာ မ်က္ကလဲဆန္ပ်ာေလွ်ာက္ၿပီး စဥ္းစားေနတာ။

"လူေတြအမ်ားႀကီး ျပန္ထုတ္ဖုိ႔ဆုိတာေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ကုိနီရယ္၊ကုိႏုိင္ထူးရယ္တုိ႔ပါ ျပန္ထုတ္ရင္ေတာ့ ေငြပမာဏက မ်ားတယ္။အ့ဲဒါအျပင္ သူတုိ႔က ေန႔စဥ္ ေငြလႊဲေနတ့ဲသူေတြေလ။"

ကုိျမင့္ဦးက ေခါင္းရမ္းရင္း-

"မျဖစ္ႏုိင္ဘူးကြ၊ေမာင္ေသာင္းရ။ကုိနီဆုိတာက သူ႔မိန္းမ order ေအာက္မွာ အလုပ္လုပ္ရတယ္။သူ႔မိန္းမက အပ္ဆုိအပ္၊ထုတ္ဆုိထုတ္ပဲ။ႏုိင္ထူးက်ေတာ့ ကုိယ္ပုိင္မွ မဟုတ္တာ။သူက မန္ေနဂ်ာအဆင့္ပဲ႐ွိတာ။မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။"

ကုိျမင့္ဦး စကား မဆုံးခင္မွာပဲ ဆုိင္းသံ ဗုံသံေတြ ညံလာျပန္တယ္။ဦးေရႊ႐ုိးနဲ႔ ေဒၚမုိးအကကုိ ကရင္း တီးသြား ၾကတာ။ႏႈတ္ခမ္းေမြးတကားကားနဲ႔ ဦးေရႊ႐ုိးႀကီးက မ်က္စပစ္လုိက္၊ႏႈတ္ခမ္းေမြး ပင့္လုိက္နဲ႔။က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ကုိေက်ာ့္ကုိ ေျပးျမင္မိတယ္။သူေျပာေန၊ေဟာေနတဲ့ တရားေတြကုိ ဆုိင္းသံဗုံသံၾကားကပဲ က်ေနာ္ ျပန္ၾကားေယာင္မိတယ္။လူတန္းစားေတာ္လွန္ေရး-တ့ဲ၊ကုိေက်ာ့္ႏႈတ္ခမ္းေမြးေအာက္က ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားကေန ခဏခဏထြက္ေပၚ လာတတ္တ့ဲေဝါဟာရ။

(၄)
တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ ပုဂၢလိကဘဏ္ဝန္ထမ္းတေယာက္ျဖစ္လာဖုိ႔ ျဖတ္သန္းခ့ဲရတ့ဲ ကာလေတြက ခါးသီး စရာ ေကာင္းလြန္းတယ္။အ့ဲဒီ့တုန္းက ကုိေက်ာ္ရယ္၊ကုိညီရယ္၊က်ေနာ္ရယ္။သုံးေယာက္ေပါင္းလုိ႔မွ လက္ဖက္ရည္ ႏွစ္ခြက္စာ မ႐ွိတဲ့ကာလ။စက္ဘီးတစီး လူသုံးေယာက္ စီးခ့ဲရတယ္။ကုိေက်ာ္က မဂၤလာပြဲေတြအတြက္ သတုိ႔သား၊သတုိ႔သမီး နာမည္ေတြေရးေပးတ့ဲအလုပ္ လုပ္တယ္။၊ကုိညီက သစ္တုိသစ္စ ပြဲစားလုပ္။က်ေနာ္က တုိက္ေခ်ာသမား။တုိက္ေခ်ာသမားဆုိတာက ပန္းပုထုထားတ့ဲ အ႐ုပ္ၾကမ္းေတြကုိ ေကာ္ပတ္ေတြ၊တံဇဥ္းေတြနဲ႔ တုိက္ရ ေခ်ာရတ့ဲအလုပ္။အ႐ုပ္ႀကီးႀကီးတ႐ုပ္ ေခ်ာႏုိင္မွ ၁၂ က်ပ္ေလာက္ရတာ။အ႐ုပ္ေသးေတြက တ႐ုပ္ ၃ က်ပ္။က်ေနာ္က တေနကုန္မွ သုံးေယာက္ေလာက္ပဲၿပီးတယ္။

ၾကားထဲမွာ ဆရာေလးတုိ႔ဆုိင္မွာ ၾကံရည္ ႀကိတ္လုိက္ရတာပါေသးတယ္။အ့ဲဒီ့ကေနာက္ ဟုိတည္ေလာက္ အဆင့္မ႐ွိတ႐ွိ တည္းခုိးခန္းမွာ room boy လုပ္တယ္။အ့ဲကၿပီးေတာ့ ကုိဖုိးေအာင္ရဲ႕လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ waitre ျဖစ္။အ့ဲဒါၿပီးေတာ့မွ ဘဏ္ေတြဖြင့္လာတာနဲ႔ ဘဏ္မွာေလွ်ာက္လုိက္တာ။ရတယ္။ဘဏ္လုပ္ငန္း ဘာမွ မတတ္ဘဲ ဘဏ္ဝန္ထမ္း အလုပ္ရလာေတာ့ ေပ်ာ္ခ့ဲတယ္။ဣေျႏၵရတ့ဲ အလုပ္ေလးမုိ႔လည္း ေက်နပ္တယ္။ ဘဝ တဆစ္ခ်ိဳးဟာ အ့ဲလုိေျပာင္းလာခ့ဲၿပီးမွ၊အ့ဲဒီ့ဘဏ္မွာ ၁၆ ႏွစ္၊၁၀ လ၊၁၄ ရက္လုံးလုံး ေပးဆပ္ခ့ဲၿပီးမွ စာေမးပြဲ မေအာင္လုိ႔ အျဖဳတ္ခံလုိက္ရတယ္။ဘဏ္ကုိ ႏႈတ္ဆက္လုိက္ရတယ္။က်ေနာ္ နားလည္တာက စာေမးပြဲ မေအာင္ရင္ ရာထူးမတုိးတာတုိ႔၊လစာ မတုိးတာတုိ႔ပဲ ၾကားဖူးခ့ဲတာ။ဒါေပမယ့္ ခုဟာက စာေမးပြဲေျဖခုိင္းၿပီး အလုပ္ျဖဳတ္လုိက္တယ္။

နားမလည္ဘူး။ဒါေပမယ့္လည္း မတတ္ႏုိင္ဘူး။ကုိေက်ာ္ေျပာခ့ဲသလုိ က်ေနာ္တုိ႔က ဘာအဖြဲ႔အစည္းမွလည္း မလုပ္ခ့ဲေတာ့ ရပ္တည္ေပးမယ့္သူ၊ဦးေဆာင္ေပးမယ့္သူ ဘယ္သူမွ မ႐ွိဘူး။အခ်င္းခ်င္းလည္း ေက်ာ မကပ္ၾက ဘူး။ကုိေက်ာ္ ေျပာတဲ့ လူတန္းစားညီၫြတ္ေရး မ႐ွိေတာ့၊လူတန္းစားေတာ္လွန္ေရးကုိ မလုပ္ႏုိင္ၾကဘူး။ဘဏ္က ဒီလကုန္ရင္ ေပးမယ့္ ၈ လစာနဲ႔၊ဆုေၾကးကုိ ထုတ္ယူဖုိ႔ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေန႐ုံပဲ ႐ွိေတာ့တယ္။ရမွာက သိန္း ၈၀ ေက်ာ္ေက်ာ္ရမွာ။ဒီေငြေလးနဲ႔ probox ကားေလးတစီးဝယ္ၿပီး ကားအငွါးလုိက္စားရမလား ေတြးမိတယ္။

ဒါေပမယ့္ မႏွစ္က ေခ်းထားတ့ဲ သိန္း ၂၀ ကုိ ျပန္ဆပ္ေပးခ့ဲရမွာဆုိေတာ့ ဒီအစီအစဥ္လည္း ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ေတြးမိတုိင္း၊ေတြးၾကည့္တုိင္း ရင္ေမာရတယ္။ဒီ့ထက္ ပုိတာက ေမာင္ေသာင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာ ပဲ။တြယ္ေနတ့ဲ သံေယာဇဥ္ကုိ ျဖတ္ေတာက္လုိက္ရမွာ။လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ေတြ၊႐ုံးခ်ိန္ ၉ နာရီ အမီ ေျပးေျပး လႊား လႊား လုပ္ရတာေတြ၊ဘဏ္ထဲက ေကာင္တာေတြ၊ေငြသေတၱာပုံးေတြ၊ေငြတြက္စက္ေတြ၊ကုိယ့္ဆီ တုိက္႐ုိက္လာ တ့ဲ ေငြထုတ္၊ေငြလႊဲမိတ္ေဆြေတြ၊ယုတ္စြအဆုံး ဘဏ္အဝင္အထြက္ တံခါးေတြ၊ဒါေတြကုိပါ တြယ္တာေနတာ။

မတြယ္တာဘဲ ေနႏုိင္ပါ့မလား။သံေယာဇဥ္ႀကိဳးက မခုိင္ဘဲ ႐ွိပါ့မလား။လြန္ခဲ့တ့ဲ ၂၀၀၂ ကတည္းက ဟာကုိ။

ေက်ာ္ထင္