ေက်ာ္ထင္ - လူမမာ




လူမမာ
ေက်ာ္ထင္
(မိုးမခ) ႏိုဝင္ဘာ ၉၊ ၂၀၁၈
(တစ္)
တုိးညင္တ့ဲအသံေတြလား၊ မဟုတ္ဘူး၊ ကြၽက္ကြၽက္ဆူ ေနတ့ဲအသံေတြ။ ဒါလည္း မဟုတ္​​ေသးဘူး။ အသံေတြက က်ယ္တာလား တုိးတာလား။ တုိးတယ္က်ယ္တယ္ဆုိတာ ဘယ္​​ေနရာမွာ ဘယ္လုိသုံးရမွာလဲ။ ဘယ္လုိ ေျပာရမယ္မွန္း မသိေတာ့ဘူး။ သခြားေမႊးသီးေတြ ေခ်ာင္းဦးက ဝယ္လာတာတဲ့။ သခြားေမႊးသီးဆုိတာ ဘာလဲ။ ဟုိ..ကေလးေလးေဆာ့ေဆာ့ေနတ့ဲ လုံးတုံးတုံးဟာကုိေျပာတာလား။ လုံးတုံးတုံးဆုိတာကေကာ ဘာပါလိမ့္။ ေျခေထာက္​​ေတြနဲ႔ ကန္​​ေနတာေလ။ ကေလးေလး နာမည္ကလည္း ဘာလဲ။ ေမ့ေတာင္ ေနၿပီ။ ဝဝတုပ္တုပ္​​ေလးနဲ႔၊ေဖြးေဖြးေလး တစ္​​ေယာက္​​ေလ။ က်မသားတစ္​​ေယာက္ရဲ႕ သားပဲ။
သူ႔နာမည္က ဘာတ့ဲ၊ မမွတ္ေတာ့ဘူး။ ေခ်ာင္းဦးဆုိတ့ဲ စကားကေကာ။ ဘယ္ကဟာလဲ။ စစ္ကုိင္း၊မုံရြာေတြသြားၾကတယ္တ့ဲ။ ကုိဉာဏ္က မႏၲေလးမွာ အစည္းအေဝး လုပ္​​ေနတယ္လည္ေျပာတယ္။ ကုိဉာဏ္တ့ဲ။ ကုိဉာဏ္ဆုိတာ က်မသားလား။ က်မသားေတြထဲမွာ အ့ဲဒီ့နာမည္ပါသလား။ ဦးေက်ာ္ထင္က အသီးကုိ မၾကည့္ဘူး၊ အစ္မ တုိ႔ ခြဲၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ခြဲရင္ ပုပ္မွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။
ပုပ္တာေတြေကာ၊ ေက်ာ္ထင္​​ေကာ။ဘာေတြလဲ။ ဘယ္ကအေကာင္​​ေတြလဲ။ ေက်ာ္ထင္ဆုိတာ ဘယ္သူ လဲ။ က်မ အနားမွာထုိင္​​ေနတ့ဲလူတစ္​​ေယာက္​​ေတာ့ ႐ွိတယ္။သူက ဧည့္သည္လား။ အိမ္သားလား။ က်မ သားထဲက တစ္​​ေယာက္​​ေယာက္လား။ ဒီ႐ုပ္ကုိေတာ့ တရင္းတႏွီးျမင္ဖူးေနသလုိပဲ။ သူ႔ကုိ ၾကည့္ရတာ (က်မကုိ ျပံဳးၿပီး ၾကည့္ေနေပမယ့္)မ်က္ႏွာတည္ႀကီးနဲ႔။ေသြးေအးသလုိ ခံစားရတယ္
(ႏွစ္)
ဒါေပမဲ့ ဒီလူ အနားမွာ ရွိေနတာကုိ လုံျခံဳသလုိ က်မ ခံစားရတယ္။သူက က်မ ေျခသလုံးသားေတြကုိ ႏွိပ္​​ေပးေနတယ္။ ယင္နဲ႔ျခင္​​ေတြက ေပါလုိက္တာဆုိၿပီး ယပ္တစ္​​ေခ်ာင္းနဲ႔ ေမာင္ေပးေနတယ္။ က်မ ကုိယ္​​ေပၚမွာ ျခင္​​ေတြကုိက္၊ယင္​​ေတြ အုံေနတယ္တ့ဲ။ က်မျဖင့္ သိေတာင္မသိဘူး။ မ႐ွိတာကုိ အ႐ွိလုပ္​​ေနတာ လား။ ယပ္တစ္​​ေခ်ာင္းဟာ က်မကုိယ္​​ေပၚမွာ ျဖတ္ျဖတ္သြားတယ္။တဖ်ပ္ဖ်ပ္နဲ ့။ေနာက္တစ္​​ေခါက္သြားရင္ ခ်က္ခ်င္းခြဲစားလုိ႔ရတာ ဝယ္မယ္။ ကုိဉာဏ့္ကုိ လွမ္းမွာလုိက္မယ္။အသံေတြ ျပန္​​ေပၚလာျပန္တယ္
ဒီအသံေတြဟာ ေခါင္းရင္းဘက္က လာတာလား။ေျခရင္းကလား။ေနပါဦး ေခါင္းရင္းဘက္ဆုိတာ ဘယ္ဘက္လဲ။က်မရဲ႕ ညာဘက္လား။မဟုတ္​​ေသးဘူး။ညာဘက္ဆုိတာကလဲ မေသခ်ာဘူး။ ဘယ္နဲ႔ညာဆုိ တာဘယ္ဟာမွန္းကုိ မသိေတာ့ဘူး။ဒါေပမယ့္ အသံကြၽက္ကြၽက္​​ေတြက က်မနားထဲကုိ ထုိးထုိးဝင္လာေနတယ္။ က်မစိတ္ထဲမွာ သိခ်င္​​ေနတယ္။ က်မ ေမးၾကည့္တယ္
“ဘ လ ဝူ ေဒ ရဲ။” က်မ ေမးတာကုိက်မနားကလူက နားမလည္ဘူးနဲ႔တူတယ္။ကုိယ္ကုိညႊတ္ၿပီး ကုန္းနားေထာင္တယ္။ဘာေျပာတာလဲ အေမတဲ့။ဒါဆုိ ဒီလူဟာ က်မသားပဲ။ေသခ်ာတယ္။က်မကုိ အေမလုိ႔ ေခၚ တာ က်မသားပဲျဖစ္မွာေပါ့။သိၿပီ၊သိၿပီ။ဒါ က်မရဲ႕သား။သူ႔နာမည္ စဥ္းစားၾကည့္တယ္ေပၚမလာဘူး။ဘာလုိ႔ ဒီလုိေတြ စဥ္းစားရက်ပ္က်ပ္​​ေနတာလဲ။အရာရာကုိ ေမ့ေမ့ေနရတာလဲ။သတိတရားေတြ တည္​​ေဆာက္ဖုိ႔ေတာ့ က်မ သား တစ္​​ေယာက္က ေျပာေျပာဖူးတယ္ေျပာဖူးတဲ့သားရဲ့ နာမည္ ေမ့ေနတ။အစားေတြ ေလ်ာ့စားဖုိ႔ ေျပာတာေတြ လည္း ျပန္ၾကားရတယ္။အေမ ေနေကာင္ေအာင္​​ေနတ့ဲ။အသံေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။က်မ အသိထဲမွာ ေသြးေသြးဆုိ တာ သိေနတယ္ေဇာ္မင္းလြင္ ဆုိတာ ေပၚေနတယ္။သူတုိ႔တေတြ အဆင္မွ ေျပၾကရဲ႕လား။
ေမ-အေမ ဘာေျပာတာလဲဆုိတ့ဲအသံ က်မနားမွာ ထပ္​​ေပၚလာတယ္။ က်မေတြးတာ ရပ္လုိက္တယ္။ က်မ ဘာေျပာမိတာလဲ။ဘာေျပာမိလုိ႔လဲ။
“ဘာ.....ေရာ ... ဝူး”
“ေအာ္....ဘာမွ မေျပာဘူး။အင္းအင္း အေမ အိပ္အိပ္ေပ်ာ္​​ေအာင္အိပ္။သား ေဘးမွာ ႐ွိတယ္​​ေနာ္။အေမ သားကုိေကာ သိလား” တဲ့။
“သိ...ရယ္
ဒီအေမကုိ က်မ မေျဖႏုိင္ဘူး။က်မသား။ဒါဟာ က်မသား။က်မသားမွ က်မသား လုိ႔ သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူဆုိတာ မေဝခြဲ တတ္ဘူး။ “ေခါင္းရင္းမွာ စကားေျပာေနတာ မြန္မြန္နဲ႔မခ်ိဳေလ။အေမ သိတယ္ မဟုတ္လား။” အင္း လုိ႔ က်မ ေခါင္းညိတ္ေျဖေပးလုိက္တယ္။ၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ ဘာမွ ထပ္ေမးပါေစနဲ႔လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္မိ လုိက္တယ္။မြန္မြန္တဲ့။ဒီနာမည္ဟာ က်မဘဝမွာ ေတာ္​​ေတာ္​​ေလး ရင္းႏွီးခ့ဲတာ။မြန္မြန္​​ေရ--မြန္မြန္​​ေရ--မြန္မြန္​​ေရ၊ဒီလုိေတြေတာင္ ေခၚမိသလားပဲ။ အမွတ္ မထားမိေတာ့ဘူး။မသိေတာ့ဘူး။ဒါ-ဘယ္သူ႔အမည္လဲဆုိတာ မသိေတာ့ ဘူး။က်မနဲ႔ လင္ညီအစ္မလား။ဟုတ္တယ္ မြန္မြန္ဟာ က်မနဲ႔ လင္ညီအစ္မ။

“မြန္မြန္က သားမိန္းမေလ အေမ။မခ်ိဳက ဉာဏ္ဉာဏ့္မိန္းမ။အေမ့ ေခြ်းမေတြ။”အ့ဲက်မွ က်မ ရယ္မိတယ္ေအာ္...သိၿပီသိၿပီ။ လက္ညႇဳိးေလးနဲ႔ ေထာင္ၿပီး က်မ ဝမ္းသာအားရ ေျပာမိတယ္။ဟုတ္သားပဲ။က်မ သိသြာၿပီ။ဝမ္းသာ လုိက္တာ။ဉာဏ္ဉာဏ္...ဉာဏ္ဉာဏ္။ဒီေကာင္​​ေလးလည္း မေတြ႔ဘူး။ဘယ္သြားေနတာလဲလည္း မသိဘူး။အိမ္သာ တက္​​ေနတာနဲ႔ တူ တယ္။ဒါနဲ႔ မြန္မြန္က သားမိန္းမလုိ႔ ေျပာေတာ့၊သူက ဘယ္သူတုံး။ေမ့ေနျပန္ပါၿပီ။ေစာေစာက သိသြားတဲ့အသိ ဘယ္​​ေရာက္သြားျပန္ၿပီလဲ။
က်မ နားမွာ ထုိင္​​ေနတ့ဲအေကာင္။ဘယ္သူတုံး။ “သားက ေက်ာ္​​ေက်ာ္​​ေလ” တဲ့။ဟုတ္ၿပီ၊ဟုတ္ၿပီ။စာေရးတဲ့အေကာင္။ကေလးေလး ေရာက္ၿပီလားလုိ႔ သူ႔သားေလးကုိ က်မ ေမးမိတယ္။ဒီလုိ ေမးတာကုိ သူတုိ႔ေတြ ဝမ္းသာေနၾကတယ္ “အေမ မွတ္မိတယ္။မွတ္မိတယ္​” တ့ဲ။ေျပာေနတုန္း က်မအနား ေနာက္တစ္​​ေယာက္ ေရာက္လာ ျပန္တယ္။ဝဝနဲ႔။ပုပု။ေစာေစာက အနားမွာ ထုိင္​​ေနတ့ဲေကာင္က ထြက္သြားတယ္။ဝဝနဲ႔ပုပုကုိ ဟုိမွာ နင့္အစ္ကုိလုိ႔ က်မေျပာလုိက္​​ေတာ့ သူတုိ႔က ရယ္ၾကျပန္တယ္။မဟုတ္ဘူးေလ၊သားက အႀကီးဆုံး၊အေမ့ရဲ႕ ၾသရသ တဲ့။အ့ဲဒါ အလတ္​​ေကာင္ ေက်ာ္​​ေက်ာ္​​ေလတဲ့။
(သုံး)
ဘာေတြလဲ။႐ႈပ္လုိက္တာ။ေခါင္းကုိ ေနာက္​​ေရာပဲ။က်မ မ်က္စိ မွိတ္လုိက္တယ္။အ႐ႈပ္​​ေတြ၊အေနာက္​​ေတြ သက္သာလုိ သက္သာျငားေပါ့။အိပ္​​ေပ်ာ္သလုိ ျဖစ္သြားတယ္။အားလုံးကုိခဏေမ့သြားတယ္။က်မ အသိတစ္ခုရေတာ့ က်မ အိပ္ရာေလး႐ွိတ့ဲေနရာ။ခု လွဲေလ်ာင္ေနတာဟာ က်မ ေနရာ မဟုတ္ဘူး။က်မ ေနရာက အေပၚ ထပ္မွာ ဒါကုိ ေကာင္ေကာင္းသိတယ္။က်မ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အိပ္စက္ခ့ဲတဲ့ ေနရာဟာ အေပၚထပ္က ျပဴတင္ေပါက္​​ေဘးမွာ။ကုတင္​​ေပၚကေန ေစာင္းၿပီးၾကည့္ရင္း တီဗြီကုိလည္း ျမင္ရတယ္။ဘုရားအုိးစင္လည္ဖူးရတယ္။ ဟုတ္တယ္။ က်မ ေနရာကုိ က်မ သြားမယ္။က်မ ထလုိက္တယ္
ခႏၶာကုိယ္ဟာ ေလထဲမွာ ေျမာက္တက္သြားတယ္ေျခေထာက္​​ေတြ လွမ္းစရာ မလုိဘဲနဲ႔ ေလွကားအတုိင္း က်မ တက္သြားတယ္။က်မ အိပ္ေလးကုိ ျပန္​​ေရာက္​​ေတာ့မယ္ဆုိတဲ့အသိနဲ႔ ေပ်ာ္​​ေနတယ္။က်မ အိပ္ရာေလးကုိမျမင္ရခင္ ေလွကားထိပ္​​ေရာက္​​ေရာက္ခ်င္း ဘုရားအုိးစင္ကုိ ဖူးလုိက္ရတယ္။ပန္း၊ေရခ်မ္း၊အားလုံး က်မဝတ္ျပဳခဲ့တ့ဲ အခ်ိန္ကာလေတြကအတုိင္းပဲ။ပန္းလည္း ေဝေဝဆာဆာ၊ေရခ်မ္းေတြလည္း ျပည့္ျပည့္ ဝဝ။ က်မ လက္အုပ္ခ်ီမိသလား။ဒီအတုိင္းပဲ ဆက္တက္ခ့ဲသလား။ဒါကုိေတာ့ သတိ မထားမိဘူး။
တီဗြီကုိက်မၾကည့္လုိက္တယ္။တီဗီြဟာ က်မအေပၚမွာ႐ွိေနတ့ဲအတုိင္းမဟုတ္ဘူး။ပိတ္လုိ႔။တိတ္လုိ႔။ ခလုပ္ ကုိ က်မ လက္လွမ္းလုိက္တယ္ထင္ရဲ့။လက္က ေျမာက္သြားတယ္။ခလုပ္နဲ႔ လက္ကေတာ့ ထိမိလုိက္တာ လား၊မထိမိလုိက္ဘူးလား။မသဲကြဲ ဘူး။ လက္ထဲမွာေတာ့ အရာတခုခု ပါလာတယ္။ပါလာတဲ့အရာကုိ က်မ ဆြဲ လုိက္တယ္။ပါလာတယ္။ၿပီးေတာ့တင္သြားတယ္။ဆြဲတဲ့အရာဟာ အစပုိင္းမွာ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ပါ လာေပမယ့္၊ေနာက္ပုိင္းမွာ တင္းသြားတယ္။ပါမလာေတာ့ဘူး။က်မ အားပုိစုိက္ၿပီး ဆက္ဆြဲတယ္။ ပါမလာ ဘူး။ဆက္ဆြဲတယ္
(ေလး)
“ဆြဲ မတင္နဲ႔ေလ အေမ။ဆြဲတင္​​ေတာ့ အေမ့ ေျခေထာက္ေတြ ေပၚကုန္ၿပီး၊ျခင္ကုိက္မွာေပါ”့ တ့ဲ။က်မ ဆက္မဆြဲဘဲ အဆြဲကုိ ရပ္လုိက္​​တယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မ စြဲေနတဲ့ခလုပ္ကုိပဲ က်မ ဆက္ႏွိပ္ေနမိတယ္။က်မ နားမလည္ဘူး။ခလုပ္ကုိ ႏွိပ္တာနဲ႔ ထဘီေျမႇာက္ၿပီး က်မ ေျခေထာက္​​ေတြ ေပၚေနတယ္ဆုိတာ။တကယ္ကုိ က်မ နားမလည္​​ေတာ့ပါဘူး။

                                                                                                           ေက်ာ္ထင္


Comments