mapio.net မွ ကူူးယူပါသည္။
ဗာရာဏသီ ေက်ာက္ျဖဴ - ပစၥဳပၸန္ အတိတ္ နဲ႔ အနာဂတ္
လင္းငယ္
(မိုးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၁၅၊ ၂၀၁၈
က်ေနာ္ ေက်ာက္ျဖဴရဲ႕လက္ရွိအျမင့္ဆံုးလူေနအေဆာက္အဦျဖစ္တဲ့ ဗာရာဏသီဟိုတယ္အမိုးေပၚမွာ ေရာက္ေနတာ ပဲ။ အေပၚကိုေရာက္ေနရင္ လူေတြဟာ ေအာက္ကိုသာၾကည့္ၾကတာမို႔ က်ေနာ္လည္း ၾကည့္ျဖစ္လိုက္ပါတယ္။ ေအာက္မွာေနခဲ့ရစဥ္တုန္းကေတာ့ ဒီအမိုးေပၚကို တက္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ေပါက္မိတာခဏခဏပါ။ အခု အမိုးေပၚက ၾကည့္မိေတာ့ ျမင္ကြင္းတခ်ိဳ႕ ျမင္ရတယ္။ ျမင္ကြင္းေတြထဲက လူေတြကေတာ့ သူ႔ဘာသာ သူ႔အလုပ္ သူလုပ္ေနၾက တာပါပဲ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ၾကည့္သူပီပီ ျမင္တာကို ေတြးၾကည့္မိရံုပါပဲ။
အခ်ိန္က မနက္ ၈ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္မွာ ေဆာင္းဝင္စ၊ မိုးကလည္း ထူးထူးျခားျခားအံု႔မိႈင္းတဲ့ ေန႔တေန႔ေပါ့။ ကေလး ေတြ စာစီစာကံုးေရးသလို ေနမင္းႀကီးက အေရွ႕အရပ္က ျပဴထြက္လာသည္ဆိုတာမ်ဳိးမရွိပါဘူး။ မိုးအံု႔ေနတာကိုး။ မိုးအံု႔ေနလို႔လည္း က်ေနာ္ဟာ ျမင္ကြင္းေတြကို ေနပူဒဏ္မခံရဘဲ၊ အာရံုအထူးမစိုက္ရဘဲၾကည့္ႏုိင္တာပါ။ အထူး သျဖင့္ ဒီအခ်ိန္ဆိုေနအလင္းေတြလာတတ္တဲ့အေရွ႕အရပ္ကို တည့္တည့္ ၾကည့္ဖုိ႔ က အၾကာႀကီးလုပ္လို႔ မရပါဘူး။ အခုေတာ့ျဖင့္ က်ေနာ္ဟာ အၾကာႀကီး (နာရီဝက္နီးပါးေလာက္ကို) လက္ထဲမွာ ေရေႏြးၾကမ္းခြက္ကိုင္ရင္း ရပ္ၾကည့္ ေနမိပါတယ္။ တေယာက္တည္းဆုိေတာ့ ကုိယ့္ဘာသာ ျပန္ျပီး ေမးခြန္းထုတ္၊ အေျဖရွာၾကည့္နဲ႔အေတြးနဲ႔သာ ေနရပါ တယ္။ စိတ္လိုလက္ရရွိလာေတာ့ ျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ရင္း ဝင္းကုိခုိင္ရဲ႕ပင္လယ္လမ္းကို ယူက်ဴ႕ကဖြင့္ျပီး တေခါက္နား ေထာင္ရင္း ခပ္တိုးတိုးလုိက္ၿငီးမိပါေသး တယ္။
အေရွ႕အရပ္ကို ကိုးဆယ္ဒီဂရီမ်က္နာမူထားရင္ ဘယ္ဘက္ ၄၅ ဒီဂရီေလာက္မွာ အေဆာက္အဦ ေတာ္ေတာ္ျမင့္ျမင့္ ၃ ခုျမင္ရပါတယ္။ အနီးဆံုးက ေနာက္ထပ္ဟုိတယ္တလုံး၊ ေနာက္တခုက ဘာမွန္းမသိတဲ့ ပံုစံဆန္းဆန္းအေဆာက္ အဦနဲ႔ အေဝးဆံုးမွာက ကုမၸဏီအေဆာက္အဦတခုကို က်ေနာ့္ေနရာကၾကည့္ရင္ အစဥ္လိုက္ ျမင္ရပါတယ္။ ညာ ဘက္ ၁၃၅ ဒီဂရီေလာက္မွာေတာ့ ေဆာက္လက္စ ၄ ထပ္တုိက္ ရွိပါတယ္။ ေလးထပ္တုိက္ကိုလြန္ရင္ ေနာက္ထပ္ ေဆာက္လက္စအေဆာက္အဦနဲ႔အျပာေရာင္ အမိုးအသစ္ေတြမိုးထားတဲ့ အေဆာက္အဦအစုကို ျမင္ရပါတယ္။ ေဆး ရံုနဲ႔ဝန္ထမ္းေတြေနဖို႔ တုိက္ခန္းေတြ ေဆာက္လုပ္ေနတာပါ။
တည့္တည့္ကိုၾကည့္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔အနီးဆံုး ေအာက္နားမွာ (က်ေနာ့ ေနရာကေနဆုိ ေခါင္းမိုးသာျမင္ရ တဲ့) အရင္ေခတ္က အရာရွိ ေနအိမ္လိုမ်ိဳး အုပ္ႂကြပ္မိုးထားတဲ့ တစ္ထပ္တိုက္ပုေလးရွိတယ္။ ျပီးရင္ ေျမကြက္လပ္နဲ႔ ျခင္းခတ္တဲ့ ကစားကြင္းေသးေသးတခု။ တုိင္ ၂ တိုင္မွာ ပိုက္တခုတြဲထားလို႔သာ ျခင္းခတ္တယ္လို႔ခန္႔မွန္းရတာ။ သစ္ပင္ေတြကေတာ့ အံု႔ဆုိင္း ျပည့္က်ပ္ေနတယ္။ နည္းနည္း ဆက္သြားရင္ အလုပ္သမားတန္းလ်ားဆုိတာသိသာတဲ့ ေခါင္းမိုးမဲမဲ အလ်ားလိုက္တန္းစီေဆာက္ထားတဲ့အေဆာက္အဦေတြကို ျမင္ရတယ္။ ဟုိဘက္ကိုလြန္ရင္ေတာ့ ျမစ္ ကမ္းနားေရာက္သြားျပီ။ ၾကားထဲမွာေတာ့ သစ္ပင္ေတြခပ္စိပ္စိပ္နဲ႔ အိမ္ေခါင္မိုးညိဳမြဲမြဲေတြကို ျမင္ရတယ္။ ပိုျပီး သိ သာတာက သူတို႔ေနတဲ့ပတ္ဝန္းက်င္မွာက ျမက္ေတြ ျခံဳေတြ ေတာထေနျပီး ရွင္းထားတာမရွိဘူး။ ေသခ်ာၾကည့္ လိုက္ရင္ ယုိင္နဲ႔နဲ႔ ေရေလာင္းအိပ္သာ ၃ လံုးကိုပါ တြဲလ်က္လုိင္းခန္းေတြနဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းေလးမွာ ျမင္ရမယ္။
ျမစ္ထဲကိုၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ ေလွဆိပ္ကို ျမင္ရမယ္။ ေလွဆိပ္ဆိုတာကလည္း ေရာက္ဖူးတာရယ္၊ ေလွတခ်ဳိ႕ကပ္ ထားတာရယ္ကို ျမင္ရတာေၾကာင့္သာ ေျပာႏုိင္တာ။ တစိမ္းတေယာက္ဆို တံငါရြာလို႔ထင္ေကာင္းထင္မွာ ေသခ်ာ တယ္။ ေလွေတြဆုိတာကလည္း ကုိယ့္ရပ္ေနတဲ့ေနရာကၾကည့္ရင္ တကယ့္ ေသးေသးမႊားမႊားေလးေတြျဖစ္တဲ့ အျပင္ ေခတ္မီတဲ့ပံုစံတခ်က္မွမထြက္တဲ့ ေလွအေဟာင္းေတြလို႔ ျမင္ရတယ္။
အခုထိက က်ေနာ္ျမင္ရတဲ့ျမင္ကြင္းကိုပဲေျပာျပဖို႔ႀကိဳးစားေနတာ။ ေျပာျပရတာအားေတာ့မရဘူး။ ဒါနဲ႔ ဖုန္းကင္မရာကို ထုတ္ျပီး ဗီဒီယိုရိုက္ထားလိုက္တယ္။ ဒါမွ ေနာက္ပိုင္း ျပန္ေတြးရင္းၾကည့္လို႔ရမလား၊ ျပန္ၾကည့္ရင္း ေတြးလို႔ရမလား လို႔ စဥ္းစားမိလို႔ပဲ။
က်ေနာ္ ေက်ာက္ျဖဴရဲ႕လက္ရွိအျမင့္ဆံုးလူေနအေဆာက္အဦျဖစ္တဲ့ ဗာရာဏသီဟိုတယ္အမိုးေပၚမွာ ေရာက္ေနတာ ပဲ။ အေပၚကိုေရာက္ေနရင္ လူေတြဟာ ေအာက္ကိုသာၾကည့္ၾကတာမို႔ က်ေနာ္လည္း ၾကည့္ျဖစ္လိုက္ပါတယ္။ ေအာက္မွာေနခဲ့ရစဥ္တုန္းကေတာ့ ဒီအမိုးေပၚကို တက္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ေပါက္မိတာခဏခဏပါ။ အခု အမိုးေပၚက ၾကည့္မိေတာ့ ျမင္ကြင္းတခ်ိဳ႕ ျမင္ရတယ္။ ျမင္ကြင္းေတြထဲက လူေတြကေတာ့ သူ႔ဘာသာ သူ႔အလုပ္ သူလုပ္ေနၾက တာပါပဲ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ၾကည့္သူပီပီ ျမင္တာကို ေတြးၾကည့္မိရံုပါပဲ။
အခ်ိန္က မနက္ ၈ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္မွာ ေဆာင္းဝင္စ၊ မိုးကလည္း ထူးထူးျခားျခားအံု႔မိႈင္းတဲ့ ေန႔တေန႔ေပါ့။ ကေလး ေတြ စာစီစာကံုးေရးသလို ေနမင္းႀကီးက အေရွ႕အရပ္က ျပဴထြက္လာသည္ဆိုတာမ်ဳိးမရွိပါဘူး။ မိုးအံု႔ေနတာကိုး။ မိုးအံု႔ေနလို႔လည္း က်ေနာ္ဟာ ျမင္ကြင္းေတြကို ေနပူဒဏ္မခံရဘဲ၊ အာရံုအထူးမစိုက္ရဘဲၾကည့္ႏုိင္တာပါ။ အထူး သျဖင့္ ဒီအခ်ိန္ဆိုေနအလင္းေတြလာတတ္တဲ့အေရွ႕အရပ္ကို တည့္တည့္ ၾကည့္ဖုိ႔ က အၾကာႀကီးလုပ္လို႔ မရပါဘူး။ အခုေတာ့ျဖင့္ က်ေနာ္ဟာ အၾကာႀကီး (နာရီဝက္နီးပါးေလာက္ကို) လက္ထဲမွာ ေရေႏြးၾကမ္းခြက္ကိုင္ရင္း ရပ္ၾကည့္ ေနမိပါတယ္။ တေယာက္တည္းဆုိေတာ့ ကုိယ့္ဘာသာ ျပန္ျပီး ေမးခြန္းထုတ္၊ အေျဖရွာၾကည့္နဲ႔အေတြးနဲ႔သာ ေနရပါ တယ္။ စိတ္လိုလက္ရရွိလာေတာ့ ျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ရင္း ဝင္းကုိခုိင္ရဲ႕ပင္လယ္လမ္းကို ယူက်ဴ႕ကဖြင့္ျပီး တေခါက္နား ေထာင္ရင္း ခပ္တိုးတိုးလုိက္ၿငီးမိပါေသး တယ္။
အေရွ႕အရပ္ကို ကိုးဆယ္ဒီဂရီမ်က္နာမူထားရင္ ဘယ္ဘက္ ၄၅ ဒီဂရီေလာက္မွာ အေဆာက္အဦ ေတာ္ေတာ္ျမင့္ျမင့္ ၃ ခုျမင္ရပါတယ္။ အနီးဆံုးက ေနာက္ထပ္ဟုိတယ္တလုံး၊ ေနာက္တခုက ဘာမွန္းမသိတဲ့ ပံုစံဆန္းဆန္းအေဆာက္ အဦနဲ႔ အေဝးဆံုးမွာက ကုမၸဏီအေဆာက္အဦတခုကို က်ေနာ့္ေနရာကၾကည့္ရင္ အစဥ္လိုက္ ျမင္ရပါတယ္။ ညာ ဘက္ ၁၃၅ ဒီဂရီေလာက္မွာေတာ့ ေဆာက္လက္စ ၄ ထပ္တုိက္ ရွိပါတယ္။ ေလးထပ္တုိက္ကိုလြန္ရင္ ေနာက္ထပ္ ေဆာက္လက္စအေဆာက္အဦနဲ႔အျပာေရာင္ အမိုးအသစ္ေတြမိုးထားတဲ့ အေဆာက္အဦအစုကို ျမင္ရပါတယ္။ ေဆး ရံုနဲ႔ဝန္ထမ္းေတြေနဖို႔ တုိက္ခန္းေတြ ေဆာက္လုပ္ေနတာပါ။
တည့္တည့္ကိုၾကည့္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔အနီးဆံုး ေအာက္နားမွာ (က်ေနာ့ ေနရာကေနဆုိ ေခါင္းမိုးသာျမင္ရ တဲ့) အရင္ေခတ္က အရာရွိ ေနအိမ္လိုမ်ိဳး အုပ္ႂကြပ္မိုးထားတဲ့ တစ္ထပ္တိုက္ပုေလးရွိတယ္။ ျပီးရင္ ေျမကြက္လပ္နဲ႔ ျခင္းခတ္တဲ့ ကစားကြင္းေသးေသးတခု။ တုိင္ ၂ တိုင္မွာ ပိုက္တခုတြဲထားလို႔သာ ျခင္းခတ္တယ္လို႔ခန္႔မွန္းရတာ။ သစ္ပင္ေတြကေတာ့ အံု႔ဆုိင္း ျပည့္က်ပ္ေနတယ္။ နည္းနည္း ဆက္သြားရင္ အလုပ္သမားတန္းလ်ားဆုိတာသိသာတဲ့ ေခါင္းမိုးမဲမဲ အလ်ားလိုက္တန္းစီေဆာက္ထားတဲ့အေဆာက္အဦေတြကို ျမင္ရတယ္။ ဟုိဘက္ကိုလြန္ရင္ေတာ့ ျမစ္ ကမ္းနားေရာက္သြားျပီ။ ၾကားထဲမွာေတာ့ သစ္ပင္ေတြခပ္စိပ္စိပ္နဲ႔ အိမ္ေခါင္မိုးညိဳမြဲမြဲေတြကို ျမင္ရတယ္။ ပိုျပီး သိ သာတာက သူတို႔ေနတဲ့ပတ္ဝန္းက်င္မွာက ျမက္ေတြ ျခံဳေတြ ေတာထေနျပီး ရွင္းထားတာမရွိဘူး။ ေသခ်ာၾကည့္ လိုက္ရင္ ယုိင္နဲ႔နဲ႔ ေရေလာင္းအိပ္သာ ၃ လံုးကိုပါ တြဲလ်က္လုိင္းခန္းေတြနဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းေလးမွာ ျမင္ရမယ္။
ျမစ္ထဲကိုၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ ေလွဆိပ္ကို ျမင္ရမယ္။ ေလွဆိပ္ဆိုတာကလည္း ေရာက္ဖူးတာရယ္၊ ေလွတခ်ဳိ႕ကပ္ ထားတာရယ္ကို ျမင္ရတာေၾကာင့္သာ ေျပာႏုိင္တာ။ တစိမ္းတေယာက္ဆို တံငါရြာလို႔ထင္ေကာင္းထင္မွာ ေသခ်ာ တယ္။ ေလွေတြဆုိတာကလည္း ကုိယ့္ရပ္ေနတဲ့ေနရာကၾကည့္ရင္ တကယ့္ ေသးေသးမႊားမႊားေလးေတြျဖစ္တဲ့ အျပင္ ေခတ္မီတဲ့ပံုစံတခ်က္မွမထြက္တဲ့ ေလွအေဟာင္းေတြလို႔ ျမင္ရတယ္။
အခုထိက က်ေနာ္ျမင္ရတဲ့ျမင္ကြင္းကိုပဲေျပာျပဖို႔ႀကိဳးစားေနတာ။ ေျပာျပရတာအားေတာ့မရဘူး။ ဒါနဲ႔ ဖုန္းကင္မရာကို ထုတ္ျပီး ဗီဒီယိုရိုက္ထားလိုက္တယ္။ ဒါမွ ေနာက္ပိုင္း ျပန္ေတြးရင္းၾကည့္လို႔ရမလား၊ ျပန္ၾကည့္ရင္း ေတြးလို႔ရမလား လို႔ စဥ္းစားမိလို႔ပဲ။
တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ဒီေနရာမွာ အခုလိုအေပၚစီးကၾကည့္ခြင့္ရတာကိုက အခြင့္ထူးခံျဖစ္ေနလို႔ပဲ။ သူမ်ားေတြနဲ႔ႏိႈင္း ယွဥ္ရတာကို က်ေနာ္မႀကိဳက္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အခုဒီမွာရပ္ၾကည့္ေနရတဲ့အခုိက္အတန္႔ကိုျဖင့္ က်ေနာ္ ႏိႈင္းယွဥ္လိုက္ တယ္။ က်ေနာ့္ကိုယ္က်ေနာ္လည္း မာန္တက္လိုက္မိတယ္။ အခုလိုမနက္ခင္းမ်ိဳးမွာ ေအးေအးလူလူေကာ္ဖီေသာက္ ရင္း ေရေႏြးၾကမ္းေလးငုံရင္း ေနထြက္ခ်ိန္ရႈခင္းကို လူဘယ္ႏွေယာက္ (အထူးသျဖင့္ ဒီျမိဳ႕ကလူေတြ) က ၾကည့္ဖုိ႔ အခြင့္အေရး ရေနမွာမို႔လဲေလ။
လူေတြကေတာ့ က်ေနာ္ၾကည့္ေနတာ သိခ်င္မွသိမယ္။ ေသခ်ာပါတယ္။ သိမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါက အေရးေတာ့ လည္း သိပ္မႀကီးပါဘူး။
က်ေနာ္ဟာ ေရွ႕တည့္တည့္ကျမင္ကြင္းနဲ႔ ေဘးဘီက ျမင္းကြင္းႏွစ္ခုကို ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္မိေတာ့ ေခတ္ႏွစ္ေခတ္ကို တခါတည္းေရာက္သြားသလို ခံစားရပါတယ္။ ေရွ႕တည့္တည္က ျမင္ကြင္းဟာ ေဟာင္းႏြမ္းေဆြးေျမ့ျပီး ေခတ္ ေနာက္က်ေနတဲ့ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ ျမင္ကြင္းပဲ။ က်ေနာ့ေဘးနား မွာသာ ေရွ႕မီနာက္မီ လူႀကီးတေယာက္ေလာက္ရွိရင္ ေမးခြန္းတခုေတာ့ ေကာက္ေမးမိလိုက္မွာပဲ။ ဒီအေဆာက္အဦ အေဟာင္းအႏြမ္းေတြဟာ ဘယ္ေခတ္ကေဆာက္ခဲ့ တာလဲ၊ ကိုလိုနီေခတ္ကေတာင္ ဒီထက္ၾကည့္ေပ်ာ္ရႈေပ်ာ္ ရွိမယ္ထင္တယ္ေနာ္ လို႔ ေမးလိုက္မိမွာ ေသခ်ာတယ္။ တကယ္လည္း သိခ်င္မိတာပါ။
ကုန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ ၇ ခုေလာက္ကို ျပန္ၾကည့္ရင္ ဘာေတြမ်ား ေျပာင္းလဲခဲ့သလဲ။ က်ေနာ္ျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းေလး ကေတာ့ ထူးထူးျခားျခား ေျပာင္းလဲခဲ့မည္မထင္။ သို႔ေသာ္ အေျပာင္းအလဲ၏အရိပ္အေငြ႔ေတြေတာ့ တန္လ်ားေဟာင္း ေလး ရေကာင္းရေနမယ္။ သူ႔ေဘးနားမနီးမေဝးမွာ ဝန္းထမ္းအိမ္ရာအပါအဝင္ အေဆာက္အဦအသစ္ေတြက ညာသံ ေပးခ်ီတက္လာေနသည္ဟု ေျပာလို႔ရႏုိင္တယ္။ တဆက္တည္းမွာပဲ ညာဘက္က ဝန္ထမ္းအိမ္ရာ တုိက္ခန္းအသစ္ ႀကီးၿပီးသြားရင္ ဝန္ထမ္းတန္းလ်ားမွာေနတဲ့သူေတြ အဆင္ေျပသြားၾကမွာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အျခားသူေတြပဲ တုိက္ သစ္ႀကီးမွာတက္ေနၾကမွာလားလို႔ ေတြးမိတယ္။ အစိုးရကဦးေဆာင္တဲ့အေျခခံအေဆာက္အဦလုပ္ငန္းေတြဟာ အခု ေနာက္ပိုင္းတြင္ ပိုျပီးျမင္လာရတယ္။ ေကာင္းျခင္းဆုိးျခင္းကို အျပည့္အဝမေဝဖန္လိုေပမယ့္ ပိုျပီးလုပ္ေဆာင္လာ တယ္လို႔ေတာ့ ေျပာရင္ ရႏုိင္မယ္ထင္တာပဲ။ ဒီအေျပာင္းအလဲ အတုိးအတက္ေတြထဲ တန္လ်ားေဟာင္းေလးမွ ေန တဲ့မိသားစုမ်ားဘဝပါ ပါဝင္ပါေစဟု မနက္ေလေအးေအာက္မွာ က်ေနာ္တေယာက္တည္း ဆုေတာင္းမိတယ္။
ေနာက္ထပ္အေျပာင္းအလဲအရိပ္အေယာင္ကေတာ့ ၄၅ ဒီဂရီကအေဆာက္အဦေတြဆီက ျပေနတဲ့နိမိတ္ပုံပဲ။ စစ္ ေတြမွာမရွိတဲ့ကုမၸဏီအေဆာက္အဦေတြ၊ ဟုိတယ္အႀကီးစားေတြ (ဒီေဒသရဲ႕အေနအထားနဲ႔ ေျပာတာပါ) ဒီျမိဳ႕မွာ ေရာက္လာေနျပီ။ စိနတုိင္းသားေတြ စီပြားေရးလုပ္ၾကဖို႔ ညာသံေပးခ်ီတက္ေနျပီ။ တကယ္ေတာ့ ေနရာအသင့္ ယူထားျပီးျပီလုိ႔ေတာင္ ေျပာခ်င္ရင္ေျပာႏုိင္တယ္။ အနီးအနားက ေျမကြက္ေတြကို ဘယ္သူေတြဝယ္ထားၾကလဲလို႔ ေမးမိတဲ့ေမးခြန္းေနာက္မွာ အေျဖတခ်ိဳ႕ရွိခ်င္ရွိမယ္။
ဒီလိုဆုိေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ေက်ာက္ျဖဴကို ေတြးၾကည့္မိျပန္ေတာ့။ ေနာက္ဆယ္စုႏွစ္တခ်ဳိ႕ၾကာလာရင္ တေသြးတေမြး နဲ႔ ကိုယ့္ဘာသာ အထင္ႀကီးတတ္တဲ့ စစ္ေတြနဲ႔ စိနတို႔ ေတာ္ေကာက္ခံရတဲ့ ေက်ာက္ျဖဴတုိ႔ ဘယ္လိုရွိေနမလဲ။ ဘာ ေတြကြာျခားေနမလဲ။ က်ေနာ္ခန္႔မွန္းၾကည့္ဖို႔ ႀကိဳးစားပါတယ္။ အနည္းဆံုးေတာ့ ဒီေနရာမွာ ပဋိပကၡေတြ ဟင္းလင္း ပြင့္ေနတာမရွိဘူး။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ လာခ်င္လာႏုိင္မွာေပ့ါ။ တအံု႔ေႏြး ေႏြးကိစၥေတြကေတာ့ ရွိေနတာသဘာဝပဲ။ ေျဖရွင္းတတ္ရင္ေတာ့ ရန္လိုမုန္ထားတဲ့မီးပြားေတြကင္းစင္မွာပဲ။ အေဝးႀကီးကိုၾကည့္ဖို႔ က်ေနာ္တတ္ထားတဲ့ မ်က္မွန္ က မျမင္ႏုိင္ဘူး။ က်ေနာ္ၾကည့္ေနတဲ့ျမင္ကြင္းအဆံုးဆိုတာက ပင္လယ္ျပင္ျပာလဲလဲနဲ႔ မႈန္ရီေဝးဝါးသြားတဲ့ ေကာင္း ကင္နဲ႔ ပင္လယ္ဆံုရာေလာက္အထိပဲ။ အဲ့ဒီ ေကာင္းကင္နဲ႔ပင္လယ္ျပင္ဆံုတဲ့ေနရာရဲ႕အလြန္ ဟုိမွာဘက္မွာ ဘာေတြ ရွိေနမလဲ။ ဘာေတြကုိ ကုိယ္ေတြဆီကုိလာဖို႔ တာစူေနသလဲဆိုတာ ေတြးၾကည့္ရတာပင္ပန္းတာပဲ။
အေဝးႀကီးမၾကည့္တတ္ေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ကိုယ့္ဘာသာပဲ ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ကိုယ့္က်ေနာ္ အခြင့္ ထူးခံလို႔ထင္မိတာကို ေျပာခဲ့တယ္။ တကယ္လည္း က်ေနာ္ကိုအခြင့္ထူးခံလို႔အထင္ေရာက္ေစေအာင္ က်ေနာ့္အလုပ္ ကပံုသြင္းေပးေနတာကိုး။ ႏုိင္ငံတကာ အလွဴရွင္အဖြဲ႔အစည္းလို႔ နာမည္တပ္ထားတဲ့အဖြဲ႔မွာ ဝန္ထမ္းတေယာက္ အေနနဲ႔ အလုပ္လုပ္ေနသူ၊ ခရီးသြားတိုင္း ေလယာဥ္စီးရတယ္၊ ဟိုတယ္ခပ္ေကာင္းေကာင္းမွာ ေနရတယ္။ ဇိမ္က် တယ္လို႔ေတာ့မေျပာႏုိင္ေပမယ့္ သက္ေတာင့္သက္သာေတာ့ ျဖစ္ေစတာအမွန္။ ဟိုနားဒီနား အလုပ္ကိစၥနဲ႔ခရီးသြား ရင္ ေဒသခံေတြမ်က္စိထဲမယ္ ကားအေကာင္းစားလို႔ ေျပာလို႔ရတဲ့ ကားမ်ိဳးေတာ့စီးရတယ္။ နယ္ေတြကို လိုအပ္လို႔ ဆင္းရရင္ေတာ့ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုမခ်တမ္း လြယ္ထား၊ ေရသန္႔ဘူးကို လက္ကမခ်တဲ့ ျမိဳ႕ႀကီးသား စတုိင္နဲ႔ အက်င့္ပါ ေနျပီ။
အခုလည္း က်ေနာ္ဟာ ေဒသခံအဖြဲ႔ေလးတစ္ဖြဲ႔ကို စီမံကိန္းဆြဲေပးဖို႔ ေရာက္ေနတာ။ စီမံကိန္းေခါင္းစဥ္ကေတာ့ ဖြံ႔ျဖိဳး ေရးကို ဘယ္လိုေဖာ္ေဆာင္မယ္ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ရိုးအီေနပါျပီ။ ေဒသခံအဖြဲ႔ေလးေတြကေတာ့ အေတြ႔အၾကံဳနည္းေသးေတာ့ တက္ႂကြေနၾကတယ္။
တကယ္လို႔ စီမံကိန္းကိုအလွဴရွင္အဖြဲ႔ကသေဘာတူရင္ ေထာက္ပံ့ ေငြကလည္း ျမိဳးျမိဳးျမက္ျမက္ရမယ္ေလ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တုိ႔လိုဝန္ထမ္းေတြ၊ အဖြဲ႔အစည္းေတြကုိ ေမးခြန္းေတြ မေမးရဲပါ။ ေမးလိုက္ရင္ က်ေနာ့္အလုပ္ကိုထိခုိက္မွာ စိုးရိမ္ရပါေသးတယ္။ ကုိယ့္ဘာသာ ေတာ့ က်ေနာ္လုပ္ေနတာေတြက အမွန္တကယ္ပဲ ေက်ာက္ျဖဴလို႔ ျမိဳ႕ေလးေပၚ မွာ အရာထင္မွာလား။ ေဒသခံေတြရဲ႕ပံုရိပ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ထိ ေျပာင္းေစမွာလဲ။ ဒါမွမဟုတ္ အေျပာင္းအလဲေတြ အေၾကာင္းကို ဘယ္လိုခန္႔မွန္းေစမွာလဲ။ ေမးမိပါတယ္။ အေျဖရွာဖို႔ က်ေနာ္မလုပ္တတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္ လုပ္တတ္ တာကေတာ့ အခု ဒီစာကို ဟိုတယ္ခန္းထဲမွာထုိင္ေရးေနသလို အစီရင္ခံစာေတြ၊ ေၾကျငာခ်က္ေတြေရးတာနဲ႔ ေၾကာ္ ျငာေကာင္းေစမယ့္ ဓာတ္ပံုမွန္တမ္းတခ်ိဳ႕ ရုိက္ေပးတတ္တာမ်ဳိးေလာက္ပဲ။
မနက္ ၉း၄၅၊ ေက်ာက္ျဖဴ
၁၃ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၈
Comments