ေလထီးသမားေတြ
ေက်ာ္ေက်ာ္ (ျမရည္စမ္း)
(မိုးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၁၁၊ ၂၀၁၈
တေခတ္တခါတုန္းက
ရထားေပၚကေန အလစ္သုတ္ၿပီးခုန္ခ်တဲ့သူေတြကို ေလထီးသမားေတြလို႔ နာမည္ ေျပာင္ ေပးခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔က တေယာက္ထဲလည္း လႈပ္ရွားၾကတယ္။ သံုးေယာက္ေလးေယာက္အုပ္စုလိုက္ေတြလည္း
လႈပ္ရွားၾကတယ္။ ရထားနဲ႔ပတ္သက္လို႔ေတာ့ အဆင္းအတက္ မ်က္စိမွိတ္ထားလို႔ရတဲ့ အထိ
ကၽြမ္းက်င္ၾကတယ္။ အရွိန္နဲ႔ေမာင္းလာတဲ့ရထားေဘးမွာ ေက်ာက္ရုပ္ႀကီးလိုၿငိမ္ေနၿပီး
ဖ်တ္ခနဲဇတ္ခနဲလည္း ျပတင္းေဘာင္ကို ဟီးေလးခိုႏိုင္ၾကတယ္။ အဆင္းတက္လက္ရမ္းကို
ကၽြမ္းဘားဆရာတေယာက္ လို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဆြဲတက္ႏိုင္ၾကတယ္။ ရထားေခါင္မိုးေပၚကေန
ႏွစ္ေယာက္က ေျခေထာက္ကိုဆြဲေပးထား ၿပီး ေဇာက္ထိုးအေနအထားနဲ႔ ျပတင္း ေပါက္ထဲေလ်ာခနဲဝင္လာၿပီး ဆြဲႀကိဳးတို႔နာရီတို႔ဆြဲျဖတ္ႏိုင္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ လူေတြအံ့ေနခ်ိန္မွာ
လစ္ခနဲအေပၚျပန္ဆြဲတင္သြားတတ္ၾကတယ္။ ေလထီးသမာေေတြဆီမွာ ဓားခၽြန္းေတြ၊ ေလာက္ေလးခြေတြလည္းပါလာတတ္လို႔ အက္စ္စေကာ့လို႔ေခၚၾကတဲ့ ရထားလိုက္လံုၿခံဳေရးေတြ ကလည္း ဖမ္းတဲ့
ဆီးတဲ့အခါ သတိေတာ္ေတာ္ထားၾကရတယ္။
ေလထီးသမားေတြၿပီးေတာ့
ဂလန္႔႔သမားေတြရွိေသးတယ္။ ဂလန္႔သမားေတြကေတာ့ ႏွစ္ဖက္ခၽြန္သံေခ်ာင္း အမာ ႀကီးေတြကို
ကုန္ရထားတြဲ ႏွစ္တြဲၾကားမွာ ကန္႔လန္႔ခံထည့္ၿပီး ရထားတြဲႏွစ္တြဲ ဘယ္ညာလူးတဲ့အခါ မွာ
တြဲနံရံသံခြံႀကီးကို ၿပဲေအာင္ၿဖဲၾကတယ္။ သူတို႔လိုလူမ်ဳိးေတြကကေတာ့ ပိုင္ေလာက္မွ
လုပ္ၾကသူေတြ ေပါ့။ သတင္းေထာက္လွမ္းတဲ့ေနရာမွာလည္း ကၽြမ္းက်င္ၾကပံုရပါတယ္။
အိမ္ေထာင္ေျပာင္းတြဲေတြ အဖိုး တန္ပစၥည္းပါ လာတဲ့တြဲေတြကို ပစ္မွတ္ထားတတ္ၾကတယ္။
ပံုမွန္လႈပ္ရွားေနတဲ့ သက္ရွိသက္မဲ့မွန္သမွ်မွာ အားနည္းတဲ့အခ်ိန္အခါ ရွိတတ္ၾကေတာ့
အဲဒါကို သူတို႔အခြင့္အေရးအတြက္ အသံုးခ်တတ္ၾကတယ္။ ဂလန္႔သမားေတြကေတာ့ ေလထီးသမားေတြ ထက္ျမက္ျမက္စက္စက္ရတဲ့ အခါမ်ဳိးေတြ ရွိမယ္ထင္ပါ တယ္။
ေလထီးသမားေတြကေတာ့
ဆြဲႀကိဳးတို႔၊ နာရီတို႔၊ ဟင္းန္ဘက္အိတ္တို႔ေလာက္ကိုသာ ဆြဲခ်ၾကတာမို႔ ခံ လိုက္ရတဲ့သူကလည္း
အမႈသာဖြင့္ခ်င္ဖြင့္လိုက္မယ္ ကိုယ္ထူကိုယ္ထက သိပ္ၿပီးရွိၾကတာမဟုတ္ဘူး။ ဘဝပ်က္ေလာက္ေအာင္
ပါမသြားဘူးဆိုရင္ တခ်ိဳ႕မ်ား အမႈေတာင္မဖြင့္တတ္ၾကပါဘူး။ အဲဒီလိုနဲ႔ ပြဲၿပီး မီးေသျဖစ္သြားၾကပါတယ္။
က်ြန္ေတာ့္အေဖဆိုရင္လည္း မြမ္းမံသင္တန္းကျပန္လာတုန္း ေစာင္အထုပ္ႀကီး
ဆြဲခ်ခံလိုက္ရ တယ္။ အေဖ့ကို ေဘးကလူေတြက အမႈဖြင့္ဖို႔ေျပာေပမဲ့ မဖြင့္ခဲ့ဘူးတဲ့။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေမ့ကိုေျပာတဲ့စကား က်ြန္ေတာ္မွတ္မိေန ေသးတယ္။"ဆြဲခ်သြားတဲ့သူေတြလည္း
ခ်မ္းရွာလို႔ေနမွာေပါ့ ကြာ" တဲ့။
အေဖက အမႈဖြင့္မယ္ဆိုရင္လည္း
ရထားႀကီးပထမဆံုးရပ္္မယ့္ ပစၥည္းဆြဲခ်ခံရတဲ့ေနရာနဲ႔ အနီးဆံုးဘူတာ မွာ ဆင္းက်န္ေနခဲ့ရမွာပါ။
ေဆာင္းတြင္းႀကီးေအးကေအးသနဲ႔မို႔ အမႈမဖြင့္ခဲ့တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့။ ၿပီးေတာ့
ပစၥည္း ဆြဲခ်ခံလိုက္ရတာကလည္း အေဖတေယာက္ထဲရယ္။ ကံ ကံ၏အက်ိဳးလို႔မ်ား အေဖယူဆ ခဲ့ေလသလား။
ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း အေဖ့ေျပာခဲ့သလိုပဲ " ခ်မ္းရွာလို႔ ေနမွာေပါ့ကြာ"
ဆိုတဲ့ ကိုယ္ခ်င္းစာ နာစိတ္ေၾကာင့္မ်ားလား။ အဲတာေတြကိုေတာ့ အေဖကိုယ္တိုင္ပဲ
သိမွာပါ။
အေဖ့ရဲ႕ေစာင္ထုပ္ႀကီးဆြဲခ်ခံရၿပီး
ႏွစ္အေတာ္ေလးၾကာတဲ့အခါ မီးရထားကုမၸဏီတခုမွာ က်ြန္ေတာ္အလုပ္ဝင္ခဲ့တယ္။ ကုမၸဏီက
႐ံုးပိုင္းရယ္၊ သြားလာပို႔ေဆာင္ေရးရယ္ ၂ မ်ဳိးရွိေပမဲ့
ၿငိမ္ၿငိမ္မေနတတ္တဲ့က်ြန္ေတာ္က
ရထားလိုက္ဝန္ထမ္းအလုပ္ကိုပဲ ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ပါတယ္။ မႏၲေလးကေန
ျမစ္ႀကီးနားကို
ခုႏွစ္ရက္တစ္ပတ္မွာ ရထားႏွစ္ ေၾကာင္းေျပးပါတယ္။
အေဖ့ေစာင္ထုပ္ႀကီးကို
ေလထီးသမားဆြဲၿပီးခုန္ခ်သြားတဲ့ေနရာေလး ေရာက္ရင္ သတိတရနဲ႔
ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္လိုခံစားခ်က္မ်ိဳးမွေတာ့ ရင္ထဲမွာေပၚမလာပါဘူး။
"ဒီေနရာေလးမွာ တခ်ိန္တုန္းက အေဖ့ ေစာင္ထုပ္ႀကီး
ဆြဲခ်ခံခဲ့ရဖူးပါလား"
ဆိုတဲ့ အသိေလာက္ပဲ ရွိေနခဲ့ တာပါ။ အဲသည္လိုနဲ႔ အစုန္အဆန္ခရီး
ေတြတိုင္း သတိရျဖစ္ပါတယ္။
တခါတေလေတာ့လည္း မိုးခ်ဳပ္တဲ့ အေခါက္ေတြနဲ႔ႀကံဳလို႔ တြဲတံခါးေတြ
ပိတ္ထားၿပီဆိုရင္
မသိ လိုက္ေတာ့ဘူးေပါ့။
တညမွာေတာ့ ညဆယ္နာရီထိုးေလာက္ႀကီး
စားေသာက္တြဲထဲမွာ က်ြန္ေတာ္တို႔ စကားထိုင္ေျပာေနခဲ့ၾက တယ္။ စားေသာက္တြဲကလည္း
ညဆယ္နာရီထိုးရင္ အေရာင္းပိတ္တာမို႔ လူရွင္းသေလာက္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ခပ္ေထြေထြ
တေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။
ရထားတြဲဆိုင္းႀကီးက
စက္ေခါင္းကေနေနာက္ဆံုးတြဲအထိ ကူးသန္းလို႔ရပါတယ္။ ရထားထိန္းတြဲ(ဂတ္တြဲ) ကိုေတာ့
ကူးလို႔မရဘူး။ luggage အခန္းက ၾကားထဲမွာခံေနတယ္။ ရထားတြဲ တတြဲနဲ႔တတြဲၾကားမွာရွိတဲ့
တြဲေပါင္းကူး တံခါးေတြကိုေတာ့ ခပ္ေထြေထြခရီးသည္ေတြ သူ႔တြဲကိုယ္တြဲျပန္ၾကမွ
ပိတ္လို႔ရမွာပါ။
အဲဒီေန႔က ဂ်ဴတီလဲထားတဲ့ စက္ေခါင္းေမာင္းတေယာက္ရယ္၊ လက္မွတ္စစ္တေယာက္ရယ္၊
မီးထိုးတေယာက္ရယ္၊ က်ြန္ေတာ္ရယ္က ေရာက္တတ္ရာရာေျပာေနၾကရင္း စားေသာက္တြဲက
အလကားရ တဲ့ ေရေႏြးၾကမ္းတဗူးကို ေသာက္ေနၾကတာပါ။ အျပင္မွာက အေတာ္ပဲေအးေနၿပီမို႔
ျပတင္းတံခါးေတြကို လည္း ပိတ္ထားၿပီးပါၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာပဲ တြဲေခါင္မိုးေပၚက
လမ္းေလ်ွာက္သံ သဲ့သဲ့ကို ၾကားလိုက္ၾကရတယ္။ အားလံုးရဲ႕စကားသံေတြတိတ္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ
ေခါင္မိုးေပၚကအသံလည္း တိတ္သြားတယ္။
လက္မွတ္စစ္က ေခါင္မိုးေပၚကို
လက္ညိႈိးထိုးျပၿပီး ေခါင္မိုးေပၚမွာ လူေရာက္ေနတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ စားေသာက္တြဲတာဝန္ခံက
ေနာက္တြဲမွာပါလာၾကတဲ့ ရထားလံုၿခံဳေရးအဖြဲ႔ကို သြားေခၚပါတယ္။ မီးထိုးက ျပတင္း ေပါက္တံခါးကို
ျဖည္းျဖည္းေလးမၿပီး အသံမထြက္ေအာင္တင္လိုက္တယ္။ အျပင္က ေအးစိမ့္ေန တဲ့ ေလေတြ
စားေသာက္တြဲထဲကို တၿပံဳႀကီးဝင္ခ်လာတယ္။ က်ြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘာေတြဆက္ျဖစ္လာ ေတာ့မလဲလို႔ စိတ္လႈပ္ရွား ေနရင္း အေႏြးထည္ဇစ္ကို အေပၚအထိဆြဲတင္လိုက္မိတယ္။ ေလေအးေအး ႀကီးေတြက ဖြင့္ထားတဲ့ ျပတင္း ေပါက္က ဝင္ေနၾကတုန္းပဲ။
ရထားေခါင္မိုးေပၚကေနၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္
ပြင့္သြားတဲ့ျပတင္းဝကေန အလင္းစေတြ အျပင္မွာအကြက္လိုက္ ေပၚေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
မီးထိုးက သူ႔ရဲ႕ငါးခဲထိုးလက္ႏွိပ္မီးနဲ႔ ရထားေခါင္မိုးေပၚကို ထိုးၾကည့္ေန တယ္။
သူကလည္း လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီး ရယ္ဒီျဖစ္ေနတတ္တာ အက်င့္မို႔လို႔သာ ထိုးၾကည့္ျဖစ္တာေနမွာ။
လက္နဲ႔ေခါင္းကို အျပင္ဖက္ရဲရဲမျပဴရဲရွာပါဘူး။ မေတာ္လို႔မ်ား အေပၚကေန တခုခုလုပ္ခဲ့ရင္
ဆိုတဲ့အေတြး မ်ဳိး ဝင္ေနရွာမွာေပါ့။
ရထားနဲ႔အၿပိဳင္လိုက္ေျပးေနတဲ့
အလင္းကြက္ရယ္ ေခါင္မိုးေအာက္ တြဲထဲက လႈပ္ရွားသံေတြ ေၾကာင့္ရယ္လို႔ထင္ပါတယ္၊
ေခါင္းမိုးေပၚက ေျခသံျပင္းျပင္းႀကီးကိုၾကားလိုက္ရပါတယ္။ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ စားေသာက္ ခန္းထဲမွာေတာ့
အဲသည္အသံဟာ အက်ယ္ႀကီးေပၚလာတယ္။ လံုၿခံဳ ေရးလိုက္လာတဲ့ ရဲတပ္ဖြဲ႔ဝင္တေယာက္က
ရထား ႀကီးကို dead stop ဖမ္းၿပီးရပ္လိုက္ဖို႔ အႀကံေပးတယ္။ "ရထားရပ္သြားတဲ့အခါ
ေခါင္မိုးေပၚကလူကို ဝိုင္းဖမ္းၾကမယ္" တဲ့။
အဲဒီစကားကို ၾကားလိုက္ရေတာ့
က်ြန္ေတာ္စိတ္ပူသြားမိတယ္။ ဘာကိုစိတ္ပူသြားတာလဲဆိုတာ ေဝခြဲမရ ခင္မွာပဲ စက္ေခါင္းေမာင္းက
သူ႔မ်က္ႏွာႀကီးကိုရႈံ႕မဲ့ၿပီး လံုၿခံဳေရးကိုျပန္ၾကည့္တယ္။ ရထားလိုက္အေတြ႔ အႀကံဳ
ႏုနယ္ေသးပံုရတဲ့ လံုၿခံဳေရးတပ္သားလည္း နားမလည္ႏိုင္တဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ ျဖစ္ေနရွာပါတယ္။
တကယ္ေတာ့လည္း အဲဒီတုန္းက ရထားခုတ္ေမာင္းေနတဲ့ အျမန္ႏႈန္းက တစ္နာရီကို ကီလိုမီတာ
၃၀ ေက်ာ္ ေလာက္ ရွိပါတယ္။ အဲဒီအရွိန္ကို တု႔ံခနဲရပ္လိုက္ပစ္လိုက္ရင္ ျဖစ္ေပၚလာမယ့္
ေနာက္ဆက္တြဲ ကိစၥေတြကို လံုၿခံဳေရးတပ္သားေလးခမ်ာ တကယ္ကို မသိ ရွာတာပါ။
ရထားလံုၿခံဳေရးတပ္ဖြဲ႔ဝင္ေတြက
ေခါင္းမိုးေပၚကလူကို အေပၚတက္ၿပီးဖမ္းဖို႔ စဥ္းစားၾကတယ္။ ရထားတြဲတတြဲနဲ႔တတြဲၾကား
ေပါင္းကူးေနရာေတြမွာ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြက ရာဘာျပားႀကီးေတြစုတ္ၿပဲေန ၾကတယ္။ ေခါင္မိုးေပၚမွာလိုက္လာတဲ့လူကလည္း
အဲဒီလိုေနရာေတြကေနၿပီး တြဲထဲကိုဝင္ဖို႔ စိတ္ကူး ထားပံုရပါတယ္။ ရထားတြဲက (၁၄)တြဲေလာက္ပါေပမဲ့
တြဲတိုင္းမွာေတာ့ အဲဒီလိုျဖစ္မေနၾကပါဘူး။ ျဖစ္ေနတဲ့ေနရာေတြကေတာ့ အေတာ္ဆိုးတယ္။
မိုး႐ြာတဲ့အခါမိုးယိုတယ္၊ ညေရးညတာလည္း စိတ္မခ်ရပါဘူး။ အဲဒီတြဲေတြဟာ တြဲျပင္ရံုကိုျပန္ဝင္တဲ့အခါမွ
ေသ ေသခ်ာခ်ာျပန္ျပင္ရမယ့္တြဲေတြေပါ့။
တခ်ဳိ႕တြဲေတြဆိုရင္ ေဘးတံခါးေတြေတာင္
ေသေသခ်ာခ်ာပိတ္လို႔မရပါဘူး။ အျပင္ပန္းၾကည့္ရင္ေတာ့ ေဆးအသစ္ ေတြသုတ္ထားလို႔
ခန္႔ခန္႔ႀကီးျဖစ္ေပမဲ့ အေၾကာင္းသိသူေတြဆိုရင္ ခြင့္ျပဳခ်က္မရပဲ အလြယ္တကူဝင္ႏိုင္ထြက္ႏိုင္ၾကပါတယ္။
လံုျခံဳေရးတပ္ဖြဲဝင္ေလးဟာ အေပၚဖက္ကိုေမာ့ၾကည့္ရင္း ခ်ီတုံခ်တံု ျဖစ္ေနရွာပါတယ္။
ေလေအးေအးႀကီးေတြဝင္လာတဲ့
ရထားတြဲေပါင္းကူးဟကြဲႀကီးေနရာကေန ေခါင္မိုးေပၚတက္ဖို႔ကိစၥ ဟာလည္း
ေသေသခ်ာခ်ာေတြးၾကည့္လိုက္ရင္ ရင္မေအးစရာပါ။ အေပၚဖက္အေမွာင္ထဲမွာ
ေရာက္ေန သူက တက္လာတဲ့သူေတြကို
ဆီးၿပီးေတာ့အႏၲရာယ္ေပးလိုက္မယ္ဆို လြယ္လြယ္ေလးပဲ။
ရထားလိုက္လံုၿခံဳေရးတပ္ဖြဲ႔ဝင္ေလး တေယာက္က
ေလာက္ေလးခြကိုအရံသင့္ထုတ္ထားတယ္။ ေသနတ္ကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ
ထုတ္မထားၾကေသးပါဘူး။
သူတို႔ဘက္ကၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း ခက္ရွာမွာေပါ့။ ေခါင္မိုးေပၚ ကလူဟာ
ပစၥည္းအလစ္သုတ္ဖို႔လိုက္လာတဲ့
ေလထီးသမားမဟုတ္ပဲ ရထားလက္မွတ္မရရွာလို႔ ခိုးစီးလာ ရတဲ့ခရီးသည္ေလးဆို
ေသနတ္နဲ႔ပစ္ဖမ္းဖို႔
မလိုအပ္ဘူးမဟုတ္လား။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ရထားလက္မွတ္ရဖို႔ဆိုတာကလည္း
တကယ့္ကို
ဒုလႅဘတရား။
ေနာက္ေတာ့
"ရထားႀကီးကို တျဖည္းျဖည္းအရွိန္ေလ်ွာ႔ခ်ၿပီး ရပ္လိုက္မယ္။
ရထားရပ္သြားတဲ့အခါမွ
အား လံုးခုန္ခ်ၿပီး ရထားႀကီးကိုဝိုင္းထားလိုက္ၾကမယ္" လို႔
ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။
မီးထိုးက တာဝန္က်စက္ ေခါင္းေမာင္းကို
အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာဖို႔သြားၿပီ။ အခုအခ်ိန္လိုဆိုရင္ရင္ေတာ့
ဖုန္းဆက္လိုက္ရင္ ရတာေပါ့။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ တဘူတာနဲ႔တဘူတာ
အေရးႀကီးတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြ
ေျပာမယ္ဆိုရင္ ေတာင္ အသံျပာေအာင္ ေအာ္ရတာ။ ကရာ ကတၲဳ ၊ ကရာ ကတၲဳ။
ဒစ္ ဒါ ဒစ္
ဒါ ေၾကးနန္းေခါက္ရတာ။ အဲဒီလို ခပ္ညံ့ညံ့ဆက္သြယ္မႈေတြေၾကာင့္
ရထားနံပါတ္နဲ႔လ်ွို
႔ဝွက္နံပါတ္မွားတာေတြ၊ လ်ွို
႔ဝွက္နံပါတ္နဲ႔အခ်ိန္နာရီမွားတာေတြျဖစ္ၿပီး ရထားႏွစ္စင္းေခါင္း
ခ်င္းဆိုင္ခဲ့တာေတြေတာင္
ျဖစ္ခဲ့ရဖူးတယ္။
မီးထိုးသမား စက္ေခါင္းဆီကိုထြက္သြားၿပီးလို႔
မၾကာခင္မွာပဲ ရထားအရွိန္က တျဖည္းျဖည္းေလ်ွာ႔လာတယ္။ ရထားေပၚက တြဲထိန္းေတြ၊
စက္ ျပင္ေတြ၊ စားေသာက္တြဲဝန္ထမ္းေတြနဲ႔လံုၿခံဳေရးတပ္ဖြဲ႔ဝင္ေတြဟာ ရထားႀကီးရပ္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ
ေၾကာက္လန္႔တၾကားျဖစ္ေနမယ့္ ေခါင္မိုး ေပၚကလူကို ဖမ္းဖို႔အသင့္ျပင္ထားၾကတယ္။
တြဲကျပတင္းတံခါးေတြအကုန္လံုးကိုလည္း ဖြင့္ထားၾကၿပီ။ ေလေအးေတြက ပိုၿပီးဝင္လာတယ္။
အဲဒီအခါမွာ က်ြန္ေတာ္အေတာ္ေလးခ်မ္းလာတာကိုမွတ္မိပါတယ္။ ရထားေပၚကလူေတြအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ
ရထားတြဲ ေတြရဲ႕ေဘးဖက္ဆီကို ဓာတ္မီးေတြနဲ႔ ဝိုင္းထိုးထားၾကပါ တယ္။ ရထားဘီးေတြဆီက
တရူးရူးတရွဲရွဲအသံေတြထြက္လာတယ္။ သံလမ္းနဲ႔ရထားဘီးတာယာႀကိတ္ပြတ္သံ ေတြ တက်ီက်ီျမည္လာတယ္။
ဓာတ္မီးေရာင္ေတြေအာက္မွာ
ရထားရဲ႕ေနာက္ဆံုးတြဲကေန လူတေယာက္ေဇာက္ထိုးဆင္းလာတာကို ျမင္ၾကရ တယ္။ အဆင္းအတက္ေလွခါး
လက္ရမ္းကို ဆုပ္ကိုင္ထားပံုက ရင္တုန္စရာပါပဲ။ လံုၿခံဳေရးတပ္ဖြဲ႔ဝင္တေယာက္က
ေလးခြနဲ႔ပစ္ဖို႔ သားေရႀကိဳးကိုဆြဲတင္းလိုက္တုန္းမွာပဲ အဲဒီလူဟာ အတည့္အေနအထားနဲ႔
သံ လမ္းေဘးမွာ က်န္ေနခဲ့ၿပီ။ ေနာက္ထပ္ေၾကးနန္းခန္းတစ္ခန္းေလာက္ ရထားဘီးေတြဆက္လိမ့္သြားၿပီးမွ
တု႔ံခနဲရပ္သြားတယ္။ ခရီးသြားေတြအားလံုးဟာလည္း ထိတ္ထိတ္လန္႔လန္႔နဲ႔ေပါ့။ လူတေယာက္မွ
ရွိမေန ေတာ့တဲ့ ရထားေခါင္မိုးေပၚကို တက္ၿပီး ရွာၾကေဖြၾကပါေသးတယ္။
ရထားႀကီးဆက္ထြက္လာခဲ့ေတာ့
ညဥ့္ေတာ္ေတာ္နက္ေနၿပီ။ က်ြန္ေတာ့္ခြဲတမ္းက်ရထားတဲ့ခံုတန္းေလးမွာ ေစာင္ေခါင္းၿမီွးၿခံဳၿပီး
ေကြးလိုက္တယ္။ ေမွးခနဲျဖစ္သြားတုန္း မွာပဲ အေဖ့ရဲ႕အသံကို ဝိုးတဝါးအိပ္မက္မွာၾကားရတယ္။
"ငါ့သား၊ မင္းလည္း ခ်မ္းေနတယ္မဟုတ္လား" တဲ့။ တကယ္ဆို အေဖ့ကို က်ြန္ေတာ္အိပ္မက္မမက္ခဲ့ဖူးပါဘူး။
အဲဒီညကေတာ့ အိပ္မက္ထဲအေဖေရာက္လာခဲ့တယ္။ အေဖဆံုးခဲ့တာ ၾကာလွပါ ၿပီ။ ခ်မ္းတဲ့ဇာတ္လမ္းကေတာ့
ဘယ္ေတာ့မွ မဆံုးႏိုင္ေတာ့ဘူးထင္ပါတယ္။ ေလထီး သမားေတြနဲ႔ဂလန္႔သမားေတြဟာ ရထားတစင္းထဲမွာ
ဘယ္ေတာ့မွ မႀကံဳဆံုၾကပါဘူး။ သူတို႔ရဲ႕လိုခ်င္တပ္မက္မႈ အတိုင္းအတာျခင္းက မတူၾကပါဘူး။
က်ြန္ေတာ္ကေတာ့ အခုထိလည္း ခ်မ္းေန တုန္းပါပဲ။
အခ်ီႀကီးအပြႀကံၾကတဲ့ဂလန္႔သမားေတြအတြက္လည္း အခုေနခ်ိန္မွာ သိပ္ၿပီးမလြယ္ကူေလာက္ေတာ့ပါဘူး၊ သံလမ္းေတြက
ကိုးေခ်ာင္း ဆက္ေတြျဖစ္ကုန္ေတာ့ တြဲဆိုင္းေတြကေဘးဘယ္ညာ သိပ္ၿပီးမယိမ္းယိုင္ၾက ေတာ့ဘူး။
ရထားတြဲဆယ့္ေလးတြဲလံုး သူ႔ဟာသူ လံုလံု ၿခံဳၿခံဳရွိေနမယ္ဆို စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္ၿပီးလိုက္လို႔ရ မယ္ ထင္ပါတယ္။
ခ်မ္းလည္းမခ်မ္းဘူးေပါ့
။
ေက်ာ္ေက်ာ္
(ျမရည္စမ္း)
Comments