ကုိသန္းလြင္ ● တ႐ုတ္ျပည္ေလွ်ာက္ခဲ့ေသာလမ္း

ကုိသန္းလြင္ ● တ႐ုတ္ျပည္ေလွ်ာက္ခဲ့ေသာလမ္း
(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၂၆၊ ၂၀၁၈

(၁)
ေမာ္စီကုန္းကြယ္လြန္ၿပီးေနာက္ မေသမခ်ာမေရရာျဖစ္ခါစအခ်ိန္၊ တ႐ုတ္ျပည္သည္ စက္မႈဖြံ႕ၿဖိဳးမလာမီအခ်ိန္ ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီသည္ တိုင္းျပည္ကိုကယ္တင္ၿပီး ကမာၻႀကီးကိုျပဳျပင္ရမည့္ကာလမေရာက္မီအခ်ိန္တြင္ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ေက်ာင္း သားတစုတို႔သည္ ရွန္ဟိုင္းျမိဳ႕အနီးမွေတာေတာင္ထူထပ္လွေသာ စခန္းတစ္ခုတြင္ စုစည္းမိခဲ့ၾကပါသည္။  ထိုစခန္းကို ေမာ္ ဂန္ရွမ္းစခမ္း (Bamboo Forest Of Moganshan) ဟုေခၚပါသည္။ သူတို႔ေျဖရွင္းရမည့္ျပႆနာမွာ “တ႐ုတ္ျပည္သည္ အ ေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားကို ဘယ္လိုမွီေအာင္လိုက္မလဲ” ဟူေသာျပႆနာ ျဖစ္ပါသည္။

(၂)
၁၉၈၄ ခုႏွစ္ ေဆာင္းရာသီျဖစ္ပါသည္။ ကမၻာ၏ဟိုဘက္တျခမ္းတြင္ မစၥတာရီဂင္ အေမရိကားကိုအုပ္ခ်ဳပ္ေနခ်ိန္ ျဖစ္ပါသည္။ တ႐ုတ္ျပည္ႀကီးသည္ ဆယ္ခုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ စီးပြားေရးတို႔တြင္ ကေမာက္ကမျဖစ္ရာ မွျပန္လည္ႏီုးထလာ ခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။ ႏိုင္ငံ၏ေလးပုံသုံးပုံေသာ လူတို႔မွာ ဆင္းရဲတြင္းမွ မလြတ္ကင္းႏိုင္ၾကေသးပါ။ ႏိုင္ငံေတာ္ကဘယ္သူဘယ္မွာအလုပ္လုပ္၍၊ အဘယ္မွ်ရသည္ဆိုသည္ကိုဆုံးျဖတ္ေပးေနဆဲျဖစ္ပါသည္။

စီးပြားေရးကြန္ဖရင့္သို႔ တက္ေရာက္လာၾကေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ သုေတသနလုပ္သူမ်ားက တိုင္းျပည္၏ ေစ်းကြက္ကို ဖြင့္ေပးလိုၾကသည္။ သို႔ပါေသာ္လည္း ေစ်းကြက္ပ်က္သြားမွာကို စိုးရိမ္သည္။ စီးပြားေရးကိုထိန္းခ်ဳပ္ ထားၾကေသာ ဗ်ဴရိုက ရက္မ်ားက ေစ်းကြက္ကို လက္လႊတ္လိုက္ရမွာကို စိုးရိမ္ေနၾကသည္။

ညတည၏ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္မ်ားမွာ သေဘာတူညီခ်က္ရလိုက္ၾကပါသည္။ “စက္႐ုံမ်ားသည္ မိမိတို႔ကိုယ္တာကို ႏိုင္နင္း ေအာင္ ထုတ္ႏိုင္ရမည္။ ထို႔ေနာက္ ရႏိုင္သမွ်ေရာင္းခ်ရမည္။ ေစ်းႏႈန္းကိုႀကိဳက္သလို သတ္မွတ္ႏိုင္သည္။” ဤသို႔ဆိုျခင္း မွာ စီးပြားေရးစနစ္၏နည္းဗ်ဴဟာ (Plan) ခ်ထားမႈမ်ားကို ေတာ္လွန္လိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ စီးပြားေရးေနာက္ခံမရွိဘဲ အခန္း ထဲရွိ ပါတီတာဝန္ရွိသူမ်ားက ေက်နပ္အားရေနၾကသည္။ သူတို႔သည္ မိမိရည္ရြယ္ထားသလို ေစ်းကြက္ဘယ္လုိျဖစ္မည္ မျဖစ္ကိုသိလိုၾကသည္။ အခုအသက္ ၇၆ ႏွစ္ရွိၿပီး အၿငိမ္းစားျဖစ္ေသာ မစၥတာ ဇူဂ်င္း (Xu Jing) ကေျပာပါသည္။ “စည္းကမ္း နည္းလမ္းေတြကိုမသိ၊ ျဖစ္ခ်င္တာနဲ႔လုပ္ရတာဘဲ” ဟု ဆိုသည္။

တ႐ုတ္တို႔၏ စီးပြားေရးသည္ဖြ႔ံျဖိဳးတိုးတက္လာသည္မွာ လြန္စြာလ်င္ျမန္ေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ၾကာလဲ ၾကာလွျပီျဖစ္ ၍လည္းေကာင္း ဤအေျခအေနသို႔ေရာက္ေအာင္ မည္သို႔ႀကိဳးစားရမည္ကို ေမ့ေလ်ာ့ေလာက္ပါၿပီ။ ထို႔ေနာက္ စိတ္မသက္ သာသည့္ေနာက္ဆုံး ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္လုပ္ရသည္။ အေျခအေနမ်ားကိုလည္း မည္သူမွ် ေသခ်ာမမွတ္မိေတာ့ေပ။ မစၥတာဇူ ကေတာင္ေပၚမွ စခန္းတစ္ခုတြင္တင္ျပလိုက္ေသာမူဝါဒမွာ အစိုးရမူဝါဒျဖစ္သြားၿပီး တ႐ုတ္တို႔၏စီးပြားေရးမွာ ဤအေျခအ ေနသို႔ေရာက္ရွိလာျခင္းျဖစ္သည္။

ယခုအခ်ိန္တြင္ တ႐ုတ္သည္ အိုးပိုင္အိမ္ပိုင္အျဖစ္လည္းေကာင္း၊ အင္တာနက္သုံးစြဲသူအေရအတြက္အေနျဖင့္ လည္း ေကာင္း၊ ေကာလိပ္ဘြဲ႔ရသူမ်ားႏွင့္လည္းေကာင္း ကမၻာႀကီးတြင္အမ်ားဆံုးျဖစ္ေနပါၿပီ၊ ဘီလ်ံနာမ်ားစြာ လည္းရွိေနၾကပါျပီ၊ ဆင္းရဲသူဦးေရမွာ လူဦးေရ ၅ ရာခုိင္ႏႈန္းပင္ မရွိေတာ့ပါ။ ေအာက္က်ေနာက္က်ႏိုင္လာေသာအေျခအေနမွ အေမရိကန္တို႔ ႏွင့္ယွဥ္ႏိုင္လာေအာင္ျဖစ္လာသည္။ ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုျပိဳကြဲၿပီးကတည္းက အေမရိကန္တို႔ႏွင့္ၿပိဳင္ဘက္ျဖစ္လာ ေအာင္ တဟုန္ထိုးေျပာင္းလဲခဲ့သည္။

တ႐ုတ္ျပည္တြင္ အလြန္ႀကီးမားေသာ ျဖစ္စဥ္ႀကီးတရပ္ျဖစ္ေပၚေနပါသည္။ သမၼတရွီက ႏိုင္ငံျခားတြင္ ရြပ္ရြပ္ခြၽံခြံ လုပ္ျပေန သလို ႏိုင္ငံတြင္းတြင္လည္း ျပတ္ျပတ္သားသားလုပ္ေဆာင္လ်က္ရွိပါသည္။ ထရမ့္က ကုန္သြယ္ေရးစစ္ပြဲကို ဖန္တီးေနခ်ိန္ တြင္ စစ္ေအးတိုက္ပြဲတစ္ခုသို႔ သြားေနသလိုျဖစ္ပါသည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ တ႐ုတ္တို႔သည္ “ဘယ္လုိမွီေအာင္လိုက္ရမလဲ” ဆိုေသာေမးခြန္းအစား “ဘယ္လုိေရွ႕ကေျပးမလဲ” ဟု ေမးရမလိုျဖစ္ေနပါၿပီ။ အေမရိကန္က ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းလုပ္ေဆာင္ျပေနခ်ိန္တြင္ တ႐ုတ္တို႔က အေကာင္းဆံုးတုန္႔ျပန္ရပါမည္။

သမိုင္းဆရာမ်ားအဖို႔မူ ျမင္ေနက်ပုံစံဘဲျဖစ္ပါသည္။ အင္အားႀကီး ႏိုင္ငံတစ္ခုကရွိၿပီး တျဖည္းျဖည္းအင္အား ေကာင္းလာေန ေသာႏိုင္ငံက ခ်ဲလင့္လုပ္ေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဆယ္ခုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အေမရိကန္သည္ တ႐ုတ္တို႔ႀကီးပြားလာျခင္းကို ႀကိဳ ဆိုၿပီး ၎၏ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္လက္တြဲကာ စီးပြားေရးတြင္အေကာင္း ဆုံးျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုလက္တြဲၾကမည္နည္းဟု အေျဖရွာေနပါသည္။ သို႔မွသာ ႏွစ္ႏိုင္ငံစလုံး အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းၾကပါလိမ့္မည္။

အေမရိကန္သမၼတ ရွစ္ေယာက္စလုံးက တ႐ုတ္တို႔သည္ ေခတ္သစ္စီးပြားေရးစနစ္၏ဥပေဒမ်ားေအာက္သို႔ ေခါင္းငုံ႔ဝင္လာရ မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ထားၾကပါသည္။ ၾကြယ္၀ခ်မ္းသာျခင္းက ႏိုင္ငံေရးလြတ္လပ္ခြင့္ကို ေတာင္းဆိုၿပီး တ႐ုတ္ျပည္ကို ဒီမို ကေရစီႏိုင္ငံတစ္ခုအျဖစ္သို႔ ေျပာင္းလဲေစရမည္ (သို႔မဟုတ္) တ႐ုတ္ျပည္၏စီးပြာေရးသည္ အာဏာရွင္ ဗ်ဴရိုကေရစီ အေလးခ်ိန္ေအာက္တြင္နစ္ျမွဳပ္သြားရမည္ဟုလည္း ခန္႔မွန္းခဲ့ၾကပါသည္။

သို႔ေသာ္ ဤႏွစ္မ်ိဳးစလုံးျဖစ္မလာခဲ့ပါ၊ တ႐ုတ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ အေနာက္ကေခါင္းေဆာင္မ်ား ေမွ်ာ္မွန္းသလို တစ္ခုမွ ျဖစ္မလာေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ျခင္းရွိပါေပသည္။ သူတို႔ကိုသူတို႔ မတ္စ္ဝါဒီသမားဟု ေျပာၿပီး အရင္းရွင္စီးပြားေရးစနစ္ကို ထူေထာင္လာသည္။ ၾသဇာအာဏာ ပါ၀ါရရွိေအာင္ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္သည့္ နည္းကိုသုံး ပါသည္။ သို႔ေသာ္ (Entrepreneurship) စြန္းစားရွာေဖြျခင္း၊ တီထြင္ၾကံဆျခင္း (Innovation) ကိုေတာ့ အထိအခိုက္မခံပါ။ ရန္သူ (သို႔မဟုတ္) မလိုသူတို႔ႏွင့္ ဝိုင္း ေနေသာ္လည္း စစ္မျဖစ္ေအာင္ေရွာင္ရွားႏိုင္ပါသည္။ အႏွစ္ ၄၀ လုံးလုံး မရပ္မနားဘဲ တရစပ္တိုးတက္မႈကို ရရွိေနပါသည္။ သင္ရိုးညႊန္တမ္း (Textbook) တိုင္းက က်ဆုံးရမည္ဟုေျပာေသာနည္းမ်ားျဖင့္ ေအာင္ျမင္ျဖစ္ထြန္းေနပါျပီ။

စက္တင္ဘာလအတြင္းက တ႐ုတ္တို႔သည္အသက္ရွည္ရွည္ေနႏိုင္မႈ သက္တမ္းတြင္ ႐ုရွားတို႔ကိုေက်ာ္တက္ သြားပါသည္။ ရက္အနည္းငယ္အတြင္း ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ ၆၉ ႀကိမ္ေျမာက္ေမြးေန႔ပြဲကို က်င္းပၾကပါသည္။ တ႐ုတ္ျပည္သည္ မၾကာမီ ကာလအတြင္း ကမၻာ့အႀကီးဆုံး စူပါပါဝါျဖစ္လာပါေတာ့မည္။

ကမၻာႀကီးက တ႐ုတ္တို႔ကိုေျပာင္းလည္းျပစ္ႏိုင္လိမ့္မည္ ယုံၾကည္ခဲ့ၾကသည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တ႐ုတ္ျပည္၏ အျပဳအမူကို ေျပာင္းလဲခဲ့ၾကသည္ဟုဆိုႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း တ႐ုတ္တို႔၏ေအာင္ျမင္မႈမွာ အံ့မခမ္းရွိလွသျဖင့္ ကမၻာႀကီးကို တ႐ုတ္ တို႔ ကေျပာင္းလဲလိုက္သည္ဟု ဆိုရမလိုျဖစ္ေနပါသည္။ အေမရိကန္တို႔နားလည္ သလို “ကမၻာႀကီး ဘယ္လိုအလုပ္လုပ္သည္” ဆိုသည္မွာလည္း ေျပာင္းလဲခဲ့ရပါသည္။

တ႐ုတ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ဘယ္လိုလုပ္လိုက္သည္ကိုရွင္းမျပႏိုင္ပါ။ ရိုးစင္းေသာအေျဖမရွိပါ။ ေရွ႕ကိုေမွ်ာ္မွန္း ၾကည့္တတ္ ျခင္း၊ ကုသိုလ္ကံေကာင္းျခင္း၊ လူပုဂၢိဳလ္တို႔၏လူမႈေရးျပႆနာကို ၾကမ္ၾကမ္းတန္းတန္းေျဖရွင္းႏိုင္ျခင္း အေရးႀကီးဆုံးကေတာ့ က်ရႈံးမႈမွာမွ ေၾကာက္ရြံ႕သည့္အေၾကာက္တရားက အေရးႀကီးဆံုးျဖစ္ပါလိမ့္မည္၊ ေမာ္၏ေနာက္လိုက္မ်ားအဖို႔ “တင္ရန္မင္ ရင္ျပင္အေရးေတာ္ပုံ”၊ “ဆိုဗီယက္အင္ပိုင္ယာၿပိဳကြဲျခင္း” စသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားေၾကာင့္ အေၾကာက္တရားက ႀကီး စိုးခဲ့ပါသည္။

ေမာ္စီကုန္း၏အမွားမ်ားကို ေနာက္ခ်န္ထားခဲ့ႏိုင္ၿပီးသည့္ေနာက္ ႐ုရွားတို႔ဘယ္လုိအမွားေတြ က်ဴးလြန္ခဲ့သည္ကို တ႐ုတ္တို႔ က သိလိုခဲ့ၾကပါသည္။ သူတို႔အဖို႔ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ရွိပါသည္။ (၁) ပါတီကို လုပ္ငန္းေအာင္ျမင္ဖို႔ျပဳျပင္ေရး လုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ၾကရမည္။ (၂) ထိုျပဳျပင္ေရးဆိုရာ၌ ဒီမိုကေရစီေရးမပါဝင္ေစရဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။

အေျပာင္းအလဲကိုစမ္းသပ္လိုျခင္း၊ ထိုအေျပာင္းအလဲကိုဆန္႔က်င္ျခင္း ဘက္ႏွစ္ဘက္ကို အစြန္းေရာက္ေအာင္ လုပ္လိုၾက သည္။ အဓိကကေတာ့ အက်အရႈံးမခံႏိုင္ျခင္းပင္၊ တခ်ဳိ႕က ဤသို႔ဖြင့္ေပးျခင္း၊ ဖိႏွိပ္ျခင္းတို႔ကို အစြန္းေရာက္ေအာင္က်င့္သုံးျခင္းသည္တာရွည္တြင္တိုင္းျပည္က မခံႏိုင္ျဖစ္ရမည္၊ တခ်ိန္တြင္ျပိဳကြဲရမည္ဟု ယုံၾကည္ၾကသည္။ သို႔ပါေသာ္လည္း တ႐ုတ္တို႔ေအာင္ျမင္ျခင္းမွာ ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ားေၾကာင့္လည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။

ေမာ္ဂင္ရွန္ကြန္ဖရင့္တြင္ ပါ၀င္ခဲ့သူတိုင္းကတ႐ုတ္ျပည္သည္ ဘယ္လိုလမ္းေၾကာင္းကိုလိုက္၍ ဘယ္လိုေအာင္ ျမင္လိမ့္ မည္ဟု ၾကိဳတင္မမွန္းဆႏိုင္ခဲ့ၾကပါ။ သူတို႔သည္ တ႐ုတ္ျပည္ ကမၻာႀကီးႏွင့္အဆက္ျပတ္ေနစဥ္ကာလ အတြင္းကလူလား ေျမာက္ ႀကီးျပင္းခဲ့ၾကပါသည္။ သူတို႔ေတြ႔ၾကံဳရမည့္ ခ်ဲလင့္ျဖစ္ေသာအရာမ်ားအတြက္ ျပင္ဆင္ခြင့္မရခဲ့ၾကပါ၊ ပါတီအေနျဖင့္ လူငယ္မ်ားကို အသစ္တဖန္တီထြင္ျခင္းႏွင့္ အသစ္ျပန္လည္စီစဥ္ျခင္း တို႔ကို ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရပါသည္။

ဥပမာ မစၥတာဇူသည္ ဂ်ာနယ္လစ္ပညာႏွင့္ဘြဲ႔ရၿပီး ေမာ္စီတုန္း၏ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးျဖစ္ပြားခဲ့ပါသည္။ လူေပါင္းသန္း ခ်ီ၍ ပါတီမွထုတ္ပယ္ျခင္း၊ တရားစြဲဆိုခံရျခင္း ေနာက္ဆုံး အသက္မ်ားစြာ အဆုံးရႈံးခံခဲ့ၾကပါသည္။ ထိုအေတာအတြင္းသူသည္ ေကဒါေက်ာင္းတြင္ အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ခဲ့ရပါသည္။ စစ္တပ္တြင္ မတ္စ္ ၀ါဒကို ပို႔ခ်ခဲ့ ရပါသည္။ ေမာ္စီကုန္းကြယ္လြန္ေသာအခါ ပါတီသုေတသနဌာနတြင္တာ၀န္ခ်ခံရပါသည္။ ထိုဌာနသည္ စီးပြား ေရးကို ထိမ္းသိမ္းၾကည့္ရႈရပါသည္။ သူ၏ ပဌမအလုပ္မွာ စက္႐ုံမ်ားကိုပိုမို လုပ္ပိုင္ခြင့္ေပး၍ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မ်ား ခ်မွတ္ရန္တာ၀န္ေပးခံရပါသည္။ သူ႔အေနျဖင့္ အေတြ႔အၾကံဳမရွိေသး ေသာ္လည္း စီးပြားေရးတြင္ ေပၚလစီခ်မွတ္သူ ျဖစ္လာခဲ့ပါသည္။ ရွမ္ဆန္း (Shenzhen) တြင္ တ႐ုတ္ျပည္၏ စေတာ့ေစ်း ကြက္ကို ထူေထာင္သူျဖစ္လာခဲ့ပါသည္။

ေနာက္တေယာက္မွာ မစၥတာ ရွီယိုခြ်န္ (Zohn Xiaochuan) ဆိုသူျဖစ္ၿပီး သူက တ႐ုတ္ျပည္၏ ဗဟိုဘဏ္ကို ထူေထာင္ၿပီး၁၅ ႏွစ္ၾကာဦးေဆာင္သူ တေယာက္ျဖစ္လာပါသည္။ ဂ်ီ၀ီ (Lou Jiwei) မွာ တ႐ုတ္ျပည္ (China Wealth Funds)  ကို ထူေထာင္ ၿပီး ဘ႑ာေရးဝန္ႀကီးအျဖစ္မွ အနားယူခဲ့ပါသည္။ ေနာက္တေယာက္မွာ ဝန္ခ်ီရွမ္ (Wang Qishan) ျဖစ္ၿပီး သူကတ႐ုတ္ျပည္ ၏ စိုက္ပ်ိဳးေရးမူ၀ါဒမ်ား ခ်မွတ္သူျဖစ္လာခဲ့ပါသည္။

မစၥတာ၀မ္ မွာရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈဘဏ္ကိုထူေထာင္ၿပီး အာရွေငြေၾကးအၾကပ္အတည္းေပၚသည့္ကာလအတြင္းမွာ ဦးေဆာင္ခဲ့ပါ သည္။ ပီကင္းၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္အျဖစ္ ၂၀၀၈ ခုအိုလံပစ္ပြဲကို ဦးေဆာင္က်င္းပေပးခဲ့ သူျဖစ္ပါသည္။ တ႐ုတ္ျပည္၏ျခစားမႈတိုက္ဖ်က္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ပါဝင္ခဲ့ၿပီး ယခုရွီ ၏လက္ေထာက္ျဖစ္ပါသည္။

ေမာ္ဂန္ရွမ္ ကြန္ဖရင့္မွ ထိုလူမ်ားမွာ တ႐ုတ္ျပည္၏ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ ထင္ရွားေသာဥပမာမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ သူတို႔သည္ တ႐ုတ္ျပည္ကိုကြန္ျမဴနစ္မ်ားအျဖစ္မွ အရင္းရွင္စီးပြားေရးစနစ္ကိုထူေထာင္သူတု႔ိ ျဖစ္လာ ခဲ့ၾကပါသည္။

(၃)
တိန္႔ေရွာင္ဖိန္းက “ေစ်းကြက္စီးပြားေရး” ဆိုသည္ႏွင့္ကြန္ျမဴနစ္တို႔သည္ သူတို႔၏အဓိကဝါဒ (Core Value) ကို ပစ္ပယ္ လိုက္ၾကၿပီးျဖစ္ပါသည္။ ကားလ္မတ္စ္၏ဝါဒကိုလည္းပို႔ခ်ၿပီး တဖက္က ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ကို ထူေထာင္ျခင္းမွာ ဝါဒ ထက္ျပည္သူတို႔၏အက်ိဳးစီးပြားကို ေရွ႕တန္းတင္လိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ကိုသန္းလြင္
Ref: The west was sure the Chinese approach would not work, It just had to wait. It is still waiting, by Phillip Pan New York Times November 18 2018.

Comments