လီလီခိုင္ညိန္း ● ဝလုံးကေလးကို ဝိုင္းေအာင္ေရးဖို႔

လီလီခိုင္ညိန္း ● ဝလုံးကေလးကို ဝိုင္းေအာင္ေရးဖို႔
(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၂၅၊ ၂၀၁၈

ကြၽန္မတို႔အေမ ငယ္ငယ္တုန္းက ေလးတန္းႏွစ္တြင္ အေမ၏အေဖ၊ ကြၽန္မ၏အဘိုးဆုံးသည္။ အေမသည္ ရန္ကုန္တြင္ေန ေသာ အေမ၏အကို အႀကီးဆုံးက ေက်ာင္းဆက္ထားေပးသျဖင့္ ရန္ကုန္တြင္ ေက်ာင္းဆက္တက္ခဲ့ရသည္။ ကိုးတန္းႏွစ္တြင္ အေမ၏အေမ ကြၽန္မ၏အဘြားဆုံးျပန္သည္။ အေမသည္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ဘဝကတည္းပင္ မိမဲ့ ဖမဲ့ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ငယ္က တည္းက မိဘမဲ့ခဲ့ရေသာအေမသည္ ဘဝအတြက္ အားကိုးရာအျဖစ္ ပညာကိုသာ ႀကိဳးစားပန္းစား သင္ယူခဲ့ရသည္။ အေမ ဘြဲ႔ရသည့္ႏွစ္တြင္ နယ္ၿမိဳ႕ေလးမွ ေဒၚႀကီး၏လမ္းညႊန္မႈျဖင့္ ထိုၿမိဳ႕မွာပင္ အစိုးရဝန္းထမ္းျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုဌာနတြင္ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ရင္း တ႐ုံးတည္းသားခ်င္း အေဖႏွင့္အိမ္ေထာင္က်ခဲ့သည္။ ကြၽန္မေလးတန္းႏွစ္အထိ အိမ္ငွားဘဝျဖင့္ ေနၾကရ သည္။ ကြၽန္မငယ္စဥ္ကတည္းက အေမ ခဏခဏ ေျပာေလ့ရွိေသာစကားမွာ အေမ့အကိုႀကီးက အေမ့ကို ခဏခဏေျပာခဲ့ ေသာစကားျဖစ္သည့္ ေပးစရာအေမြဆိုလို႔ ပညာအေမြပဲရွိတာမို႔ စားႀကိဳးစားၾကဆိုသည့္စကား ျဖစ္သည္။ အေမသည္ ထမင္းစားၿပီးသည့္အခါမ်ိဳးတြင္ "အခုလိုစားေနရတာဟာ ဆရာသမား မိဘဂုဏ္ေက်းဇူး၊ အကိုႀကီးေက်းဇူးပ" ဟု ရြတ္ဆို တတ္ေလ့ရွိသည္။

ကြၽန္မအေဖကေတာ့ ဆယ္တန္းကို ခႏွင့္ေအာင္ၿပီး အလုပ္ဝင္၍ အေမႏွင့္အိမ္ေထာင္က်ၿပီးမွ ဆယ္တန္းကို ကႏွင့္ေအာင္၍ ဥပေဒဘြဲ႔ရခဲ့သည္။ အေဖတို႔ေမာင္ႏွမေတြက စာေတာ္ၾကေသာ္လည္း ေမာင္ႏွမဆယ္ေယာက္ႏွင့္ မိသားစုတာဝန္ကိုထမ္းရ သူက ရဲဝန္ထမ္းတစ္ဦးသာျဖစ္ေသာ အေဖ၏အေဖ ကြၽန္မ၏အဘိုးတစ္ေယာက္သာရွိသည္။ အေဖက ေယာက်ာ္းေလး ထဲတြင္ အႀကီးဆုံးျဖစ္ၿပီး ဒုတိယေျမာက္သားျဖစ္၏။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ စားပြဲထိုးရင္း ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရသူလည္း ျဖစ္ သည္။

ထိုကဲ့သို႔ေသာ အေဖႏွင့္အေမ့အိမ္တြင္ အေမ၏ရြာမွ ေက်ာင္းလာေနေသာ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားျပတ္သည္ဟူ၍ မရွိခဲ့။ ထိုစဥ္က ေက်းရြာမ်ားတြင္ မူလတန္းေက်ာင္းသာရွိၿပီး အုပ္စုေက်းရြာမ်ားတြင္သာ တြဲဘက္ အလယ္တန္းေက်ာင္း ရွိေသာ ေခတ္ျဖစ္သည္။ မူလတန္းၿပီး၍ အထက္တန္း ဆက္တက္ၾကမည့္ အေမ့ရြာမွ အေမႏွင့္ ေဆြးမ်ိဳးနီးစပ္ေတာ္သည့္ သူမ်ားက သူတို႔သားသမီးမ်ားကို ကြၽန္မတို႔အေမအိမ္တြင္ေနေစကာ ေက်ာင္းဆက္တက္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္း သူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားကို အိမ္မွာေကြၽးၿပီး တင္ထားရေသာ္လည္း အေမသည္ ပညာေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ ညဴဆူသည္မရွိခဲ့။ အေမသည္ ပညာေရးႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ တတ္ႏိုင္သမွ် ကူညီေလ့ရွိကာ အားေပးတတ္ေလ့ရွိသည္ပင္။

အထက္တန္းေက်ာင္း မရွိေသာ၊ အထက္တန္းေက်ာင္းႏွင့္ အလွမ္းေဝးေသာ ရြာေတြမွ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ အထက္တန္းေအာင္သည္ အထိ ပညာေရးဆုံးခန္းတို္င္သူ နည္းပါးပါသည္။ ကြၽန္မတို႔ေနေသာၿမိဳ႕ရွိ အထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ အထက္တန္းေအာင္ေအာင္ ေက်ာင္းထားဖို႔ သူ႔အိမ္မွေန၍ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ တိုက္တြန္းတတ္ေသာ အေမ့အိမ္တြင္ ေက်ာင္း သူ ေက်ာင္းသားမျပတ္သည္မွာ မထူးဆန္း။ အဆင္ေျပတုန္းလာေပးသည့္ ပဲဆံႏွင့္ ဆီကိုသာယူ၍ မေပးလွ်င္လည္း ဘာမွ မေတာင္းပဲေန၍ စာႀကိဳးစားဖို႔သာ ေျပာတတ္သည္။ ပါရမီျဖည့္ဘက္ေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္ အေဖကလည္း ၿငိဳျငင္ သည္ဟူ၍ မရွိခဲ့ပါ။ အေဖသည္လည္း ပညာေရးႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ တတ္ႏိုင္သမွ် အားေပးအားေျမာက္ ျပဳတတ္သူပင္ ျဖစ္ သည္။

ထိုေခတ္က ဝန္ထမ္းဆန္ၾကမ္း ဝါဝါမ်ားကို တခ်ိဳ႕ေတြကျပန္ေရာင္းၿပီး ဆန္ေကာင္း ျပန္ဝယ္စားၾကေလ့ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ လည္း မိသားစုနည္းေသာ္လည္း ေက်ာင္းသား ႏွစ္ေယာက္သုံးေယာက္ရွိေနတတ္ေသာ ကြၽန္မတို႔အိ္မ္တြင္ ထိုဝန္ထမ္း ဆန္ၾကမ္းဝါဝါမ်ားကိုသာ စားခဲ့ၾကရသည္။ ကြၽန္မတို႔အိမ္တြင္ ေက်ာင္းလာေနရင္း ဆယ္တန္းေအာင္သူ၊ ေက်ာင္းဆရာ၊ ေက်ာင္းဆရာမျဖစ္သြားသူမ်ား မနည္းလွပါ။ အေျမာ္အျမင္ရွိေသာ အေမ၏ဦးေလးဝမ္းကြဲကေတာ့ သူ႔သားသမီး ေလး ေယာက္ကို ကြၽန္မတို႔အိမ္တြင္ အလွည့္က်ထားကာ ေက်ာင္းတက္ေစခဲ့၍ အားလုံးဘြဲ႔ရပညာတတ္မ်ား ျဖစ္သြားၾကသည္။

ထိုဘႀကီးတို႔ေခတ္က စာတတ္ေျမာက္ေရးလႈပ္ရွားမႈမ်ား လုပ္ၾကသည့္ေခတ္ျဖစ္သည္။ စာတတ္ေျမာက္ေရးလုပ္ၾကေသာ္ လည္း ေတာသူေတာင္သားမ်ားမွာ အသက္ႀကီးသည္ကတေၾကာင္း ရွက္ၾကသည္က တေၾကာင္းေၾကာင့္ စာမဖတ္တတ္ပဲ စာဖတ္တတ္သည္ဟု လိမ္ညာေျပာကာ ေရွာင္လႊဲခ်င္ၾကသည္။ ထိုသို႔ ေရွာင္လႊဲတတ္ၾကသျဖင့္ စာဖတ္တတ္ မဖတ္တတ္ကို ေသခ်ာစစ္ေဆးၿပီး သင္ေပးၾကရသည္။ ဘႀကီးေျပာျပေသာအျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို မွတ္မိေနတုန္း ျဖစ္ပါသည္။

စာဖတ္တတ္ မဖတ္တတ္ကို စစ္ေဆးၿပီး အသုံးလုံး သင္တန္းတက္ခိုင္းသည္။ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚတြင္ စာတစ္ေၾကာင္း ေရးထားၿပီး မွန္ေအာင္မဖတ္ႏိုင္ သူက စာသင္ရမည္ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔စစ္ေဆးသည့္အခါ ပထမတေယာက္က စာဖတ္တတ္ သူျဖစ္သျဖင့္ ေနာက္လူက ဘာဖတ္ခဲ့ရသတုန္းေမးသည္။ အရင္ဖတ္ခဲ့သူက သူဖတ္ခဲ့ရသည့္စာကို ျပန္ေျပာျပ၏။ ေနာက္ လူက မဖတ္တတ္ေသာ္လည္း ပထမလူဖတ္သည့္အတိုင္းဖတ္ျပခဲ့ရာ အဆင္ေျပသြားသည္။ စာမဖတ္တတ္သည့္ ဦးႀကီး တေယာက္အလွည့္ေရာက္ေတာ့ သူ႔ေရွ႕ကလူကို ေမးၾကည့္၏။ မေကြးတိုင္း ျပည္သူ႔ေကာင္စီဟုေရးထားေၾကာင္း ေျပာျပ၏။ ဦးႀကီးအထဲ ဝင္သြားခ်ိန္တြင္ စာေၾကာင္းမွာေျပာင္းလဲ၍ ေရးထားၿပီျဖစ္သည္။ ကမ္းပ်ိဳေက်းရြာ၊ ေပါက္ၿမိဳ႕နယ္ဟု ေရးထား သည္ကို မေကြးတိုင္း ျပည္သူ႔ေကာင္စီ၊ ကိုင္းကြယ္ဟု ဟန္ပါပါ တလြဲဖတ္လိုက္ေတာ့သည္။ ထိုအျဖစ္အပ်က္ကေလးသည္ အေမ့ရြာေလးတြင္ အခုအခ်ိန္အထိ ေျပာစမွတ္တြင္ခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ျဖစ္သည္။ အသက္ႀကီးမွ စာသင္ရသည္ကို ရွက္ေသာ စာမတတ္လွ်င္လည္း အေရးမႀကီးဟု ထင္ေနခဲ့ၾကေသာ ေခတ္ကာလတစ္ခုမွ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုသာ ျဖစ္သည္။

ကြၽန္မတို႔အိမ္တြင္ ေက်ာင္းလာေနေသာ အစ္မမ်ားထဲတြင္ ကြၽန္မႏွင့္အတူ ဆယ္တန္းေအာင္ခဲ့ေသာအစ္မတစ္ေယာက္ရွိသည္။ ကြၽန္မေျခာက္တန္းကတည္းက ဆယ္တန္းတက္ေသာအစ္မသည္ ကြၽန္မဆယ္တန္းေအာင္ေသာႏွစ္မွသာ အတူတူ ေအာင္ခဲ့သည္။ အခုေတာ့ အစ္မသည္ အလယ္တန္းျပေက်ာင္းဆရာမ ျဖစ္ေနခဲ့ပါၿပီ။ အစ္မ၏မေလွ်ာ့ေသာ ဇြဲလုံ႔လ၏ ရလဒ္ပင္ ျဖစ္သည္။

အိမ္တြင္ေက်ာင္းလာေနေသာ ညီမတစ္ေယာက္အေၾကာင္းကိုလည္း မွတ္မိေနေသးသည္။ ထိုညီမက ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႔မွ ေဝႆႏၱရာဇာတ္ကို က်က္ရာ တြင္ မဒီေဒဝီကို မဒီးေဒဝီဟု ေအာ္က်က္ေနသံကို ကြၽန္မၾကားၾကားေနရသည္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မက မဒီးေဒဝီမဟုတ္ေၾကာင္း ဝစၥေပါက္မပါပဲ မဒီေဒဝီျဖစ္ေၾကာင္း ကြၽန္မက ေျပာျပ၏။ သူက မဒီေဒဝီျဖစ္တာကို သိေသာ္လည္း ဖတ္သည့္အခါတြင္ မဒီးေဒဝီဟု ျဖစ္သြားတတ္ေၾကာင္း ေျပာ၏။ အသံမွားေတာ့ ေရးရင္ မွားတတ္တယ္၊ ေရးလို႔ မမွားရင္ေတာင္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ကိုယ့္ထက္ငယ္ရြယ္သူေတြကို ျပန္လည္ေျပာျပရာ၌ အမွားကိုသြန္သင္မိသလို ျဖစ္ တတ္မယ္၊ ႀကိဳးစားၿပီး သတိထား ျပင္ဖို႔ ေျပာျပရပါသည္။ သိပ္မၾကာခင္ အမွန္ကိုဖတ္ႏိုင္သြားခဲ့သည္။ အမွားကို ျပင္ ဆင္ႏိုင္ျခင္း အမွန္ကို ျပင္ဆင္ဖို႔သြန္သင္ရာ၌ လက္ခံတတ္ျခင္းသည္ ေကာင္းေသာအက်င့္ပင္ျဖစ္သည္ဟု ကြၽန္မက ေျပာ ျပလိုက္ပါသည္။

ငယ္ရြယ္ေသာ ကေလးမ်ားကို ျပဳျပင္သြန္သင္ျခင္းကလည္း အေရးႀကီးေသာကိစၥတစ္ရပ္ျဖစ္သည္ဟု ထင္ပါသည္။ ကြၽန္မ တို႔ ေမာင္ႏွမေတြ ငယ္စဥ္က တည္းက စာဖတ္ဝါသနာပါခဲ့ၾကသည္။ အဲလိုဖတ္တတ္ေအာင္လည္း အေမကသင္ေပးခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ အေမ၏မိတ္ေဆြမ်ားက အေမ့ကို "ကေလးေတြက ငယ္ေသးတယ္၊ ကာတြန္းေတြ ဝတၳဳေတြဖတ္ခိုင္းလားဟု ေျပာလွ်င္ အေမက ဖတ္ခိုင္းတာေပါ့၊ ကြၽန္မတစ္ေယာက္တည္းဆုံးမရင္ မလုံေလာက္မွာစုိးလို႔ စာေရးဆရာေတြကိုပါ ဆုံးမ ခိုင္းရတာ"ဟု ျပန္ေျပာတတ္ေလ့ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ အဆိပ္အေတာက္ျဖစ္ေစမည့္ စာအုပ္မ်ားကိုေတာ့ ဖတ္ခြင့္မျပဳပါ။ စာအုပ္ဆိုင္မွ ကြၽန္မတို႔ ငွားလာခဲ့ေသာစာအုပ္မ်ားကို အေမကဖတ္၍ ဘယ္ဇာတ္ေကာင္ကို အတုယူသင့္သည္။ ဘယ္ဇာတ္ ေကာင္၏စ႐ိုက္ကို ေရွာင္သင့္သည္ စသျဖင့္ ေျပာျပေပး၏။

အခုေတာ့ ကြၽန္မသည္ စာဖတ္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် စာကိုေရြး၍ဖတ္တတ္သလို ဇာတ္ေကာင္မ်ားကိုလည္း ေရြးခ်ယ္တတ္ခဲ့ သည္။ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ကြၽန္မ၏တူေလးမ်ားကို ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ ေရြးခ်ယ္တတ္ရန္ ေျပာျပေနတတ္ၿပီ ျဖစ္သည္။ တခါ တရံ ျမန္မာဗြီဒီယိုဇာတ္ကားၾကည့္လွ်င္လည္း ဇာတ္ေကာင္ႏွင့္ စကားလုံးမ်ားကို နားလည္မႈမလြဲေအာင္ ေျပာျပရသည္။ ေပးခ်င္သည့္မက္ေဆ့မရပဲ ဇာတ္ေကာင္ အေရြးမွားမွာ စိုးရိမ္မိ၏။

ကြၽန္မ၏တူအႀကီးက က်ဴရွင္တက္ရာ အငယ္ေကာင္ကပါ လိုက္တက္ခ်င္၏။ KG တန္းျဖစ္ေန၍ စာေရးမသင္ေသး ေသာ္ လည္း သူက လိုက္ခ်င္လြန္းသျဖင့္ ထည့္လိုက္သည္။ သင္ေပးသူမွာလည္း ေဆြမ်ိဳးေတာ္စပ္သည့္ စိတ္ရွည္ေသာသူျဖစ္ သည္။ ဝလုံးေရးတာ စသင္တဲ့ေန႔က ဘဘဖို႔ ဝလုံး တစ္မ်က္ႏွာ ေရးခဲ့တယ္ဟု ေျပာ၏။ ေနာက္ေန႔သြားေတာ့ အေမႀကီးဖို႔ တစ္မ်က္ႏွာ၊ ေမ့ေမ့ဖို႔ တစ္မ်က္ႏွာ ေရးခဲ့တယ္ဆိုကာ တက္ႂကြေန၏။ ဒီေန႔ ေမေမခိုင့္အတြက္ေရးခဲ့မယ္ေနာ္ဟုဆိုေတာ့ လွလွေလးေရးခဲ့ေနာ္ သားေလးဟုျပန္ေျပာရ၏။ ဆရာမကေျပာတယ္ ေမခိုင္ရဲ႕ဝလုံးေလးေတြက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဝိုင္းလာမွာ ပါတဲ့။ ေအးေလသားရဲ႕ တျဖည္းျဖည္း လွလာမွာေပါ့ ဒီမွာၾကည့္ပါဦး ေမခိုင္ရာ ဘယ္မွာလွလာလို႔လဲ၊ ကြၽန္မၾကည့္လိုက္ေတာ့ အရင္ေန႔ေတြက ေရးထားခဲ့ေသာ ဝလုံး စာမ်က္ႏွာမ်ား ျဖစ္ေနသည္။ ထိုအခါမွ ကြၽန္မလည္း သူ႔ကို ေသခ်ာရွင္းျပရေတာ့သည္။ ဝလုံးေလးေတြ ဝိုင္းလာမယ္၊ လွလာမယ္ဆိုတာ ေရးၿပီးသား ဝလုံးေလးေတြက ျပန္ဝိုင္းလာတာမဟုတ္ေၾကာင္း ေရးတာမ်ား လာမွ လက္ေရးႏိုင္နင္းၿပီး တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ လွေအာင္ေရးလာႏိုင္တာကိုေျပာေၾကာင္း ေျပာျပရသည္။ ထိုအခါမွ ေအာ္ အဲ လိုလား၊ ဒါဆို သားသြားေတာ့မယ္ ေမခိုင့္ဖို႔ လွေအာင္ေရးခဲ့မယ္ဟုဆိုကာ သြားေတာ့သည္။ ကြၽန္မလည္း ကေလးတစ္ ေယာက္၏ နားလည္မႈအမွားကို ေတြးေနမိ၏။ ဝလုံးေလးကိုမွ ဝိုင္းေအာင္ မေရးႏိုင္ေသးေသာကေလးတစ္ေယာက္သည္ သူ႔အျမင္ သူ႔အေတြးတို႔သည္လည္း မွန္ခ်င္မွ မွန္ေပလိမ့္မည္။ ဝလုံးကေလးေတြ ဝိုင္းေအာင္ေရးၿပီးလို႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း ေတာ္ႀကီးက ျပန္လာတဲ့တစ္ေန႔မွာေတာ့ အရာရာကို က်ိဳးေၾကာင္းစီေလ်ာစြာနဲ႔ စဥ္းစားလာႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ကြၽန္မက ယုံ ၾကည္ေနမိပါေတာ့သည္။