ကိုေဇာ္ (မလက္တို) ● ညိဳ႕မိႈင္းေသာ မိုးတိမ္ႏွင့္ အႏုပညာႏွလံုးသား

ကိုေဇာ္ (မလက္တို) ● ညိဳ႕မိႈင္းေသာ မိုးတိမ္ႏွင့္ အႏုပညာႏွလံုးသား
(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၄၊ ၂၀၁၈    

အေနာက္ေတာင္အရပ္ဆီမွ ေလႏုေအးတို႔သည္ ေလေျပေသြး၍ အျဖဴေရာင္ တိမ္စိုင္တိမ္ခဲတို႔ကို သယ္ေဆာင္ကာ ေျမာက္ အရပ္ဆီသို႔ ဦးတည္ေရြ႕လ်ားေနသည္မွာ ရထားတစင္း ခုတ္ေမာင္းေနသည့္အလား ထင္မွတ္ရေပသည္။ မိုးဦးရာသီေရာက္ၿပီ ဆိုလွ်င္ျဖင့္ ထိုျမင္ကြင္းကို ကြၽန္ေတာ္ မၾကာခဏျမင္ဖူးခ့ဲသည္။ အဘိုးအဘြားေတြကလည္း ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ကာ  အထက္သို႔ မိုးပို႔သည္ဟု ဆိုၾကျပန္၏။ ငွက္ခါးေတာင္တမွ် ညိဳ႕မိႈင္းေနသည့္ ရြာမေယာင္ ၿပိဳအ့ံအ့ံ မိုးလြတ္ရာ အိပ္တန္း ျပန္ငွက္တို႔၏ လႈပ္ရွားမႈသဏၭာန္က ျမင္ရသူရင္ကို လြမ္းစိတ္တို႔ပိုေစသည္။

သစ္ပင္တို႔သည္ ရြက္သစ္ရြက္ႏုတို႔ေဝဆာလ်ွက္ စိမ္းစိုအု႔ံမိႈင္းျပီး ေလေျပအေသာ့မွာ ယိမ္းႏြဲ႕လႈပ္ခတ္ေန၏။ စားက်က္တြင္ လြတ္ေက်ာင္းထားသည့္ ႏြားတို႔သည္လည္း အသည္းမခိုင္ ယိုင္န႔ဲန႔ဲမို႔ မိုးေလးညိဳလာလ်ွင္ လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး တြန္က်ဴး ၾက၊ ေျမႏုႏုမွာ ခ်ဳိေသြးၾကႏွင့္ လယ္ကြင္းျပင္မွာ ကဆုန္ေပါက္၍ ေျပးလႊားၾကၿပီ။ တခ်ဳိ႕ႏြားေတြဆို ေမြးရပ္ေျခတိုင္ကို သံုး ႏွစ္ သံုးမိုး မေမ့ ျပန္ေျပးတတ္ေသး၏။ သည္ခ်ိန္ သည္ရာသီတြင္ လယ္ကြင္းထဲမွ ရိတ္သိမ္းၿပီးစ ႐ိုးျပတ္ေတာမ်ား၊ တလင္း ျပင္ေဘး စုပံုထားသည့္ ေကာက္႐ိုးပံုႀကီးမ်ားက ေက်းလက္လယ္ေတာ၏ မိုးကာလအမွတ္သားတခုျဖစ္သည္ဟု ကြၽန္ ေတာ္ဆိုခ်င္ပါသည္။

ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာသို႔ အစာရွာထြက္လာသည့္ စာငွက္ကေလးေတြလည္း မိုးရိပ္ေတြသန္းလာလွ်င္ျဖင့္ အထက္အရပ္ သို႔ ျပန္ၾကေလၿပီ။ ထိပ္ဝါစာငွက္မ်ားက မိုးလာေတာ့မည္ကို ႀကိဳသိေနဟန္။ က်ီက်ီက်ာက်ာ အသံျပဳလွ်က္ ေခ်ာင္းအစပ္ က်ဴ ပင္ေလးမ်ားတြင္ အလုအယက္ အသိုက္ေဆာက္ေနတတ္သည္။ အေမႀကီးတို႔အိမ္ေရွ႕ ေခ်ာင္းကေလး၏ တဖက္ကမ္း ဦးဘိုးေတာ္တို႔ ျခံထိပ္ရွိ မက်ည္းပင္ႀကီးသည္လည္္း ရြက္သစ္ရြက္ႏုတို႔ စည္ေဝစ ျပဳေန၏။သရက္ပင္ေပၚ ေမာ့ၾကည့္လိုက္လ်ွင္ မွည့္ဝင္းေနသည့္ သရက္သီးေတြက ျမင္ရသူရင္ကို ကလူက်ီစယ္သမႈျပဳလွ်က္။ေႏြလက္က်န္ မရန္းသီးတို႔က ေလတိုက္တိုင္း ေၾကြလုလုျဖစ္ေန၏။ မိုးနံ႔ပါသည့္ေလေလး ခပ္စိပ္စိပ္တိုက္လာျပီဆို သရက္ပင္ေအာက္မွာ ေလေႂကြသရက္သီးမွည့္ေတြ လုယက္ေကာက္စားမည့္ ငွက္ကေလးမ်ားရ႕ဲအသံက ဆူည့ံည့ံ။

"ဖီးအင္ သာသွ်ဴးလီး … … ဖီးအင္ သာသွ်ဴးလီး" ဟု ေအာ္ကာ တေၾကာ္ေၾကာ္ မိုးေခၚေနတတ္သည့္ ငွက္ကေလးရဲ႕အသံက မိႈင္းျပျပေတာတန္းေလးဆီမွ တခါ တခါ ထြက္ေပၚလာတတ္၏။

"ေရွးလူႀကီးေတြကေတာ့ အဖီးေရ မိုးလာၿပီ။ အဖီးေရ မိုးလာၿပီလို႔ ေျပာတာတ့ဲ"

ဖြားသိန္းျမရွိစဥ္က ေျပာျပခ့ဲဖူးသည္။ ေသခ်ာတာတခုက ထိုငွက္ကေလး၏ ေအာ္သံကို သၾကၤလြန္ မိုးနီးခါမွ ၾကားရတတ္ သည္။ သရက္သီးမွည့္မ်ား ေႂကြက်ရာ သရက္ပင္ေျခရင္းမွာေတာ့ ယင္ေတြအံုလာသည္။ ႏြားေတြမွာ မွဲ႔က်ားေတြ ကိုက္လာ ၏။ မိုးေခၚေနသည့္ ဖားေတြရဲ႕အသံက အဆက္မျပတ္။ သည္လကၡဏာမ်ားကို မိုးဦးကာလ ေရွ႕ေျပးပံုရိပ္မ်ားဟု မွတ္ယူလွ်င္ လည္း ရေလာက္ပါ၏။ တေႏြပူခ့ဲသမွ် တမိုးကို ေမွ်ာ္ၾကရွာေလၿပီ။

ေက်းလက္ေနေတာင္သူတို႔လည္း မိုးရိပ္ျမင္သည္ႏွင့္ အိမ္အို အိမ္ေဟာင္းတို႔အား ျပဳျပင္ၾက၏။ ဝါးဓနိအသစ္ျဖင့္ အိုးသစ္ အိမ္ သစ္ေဆာက္ႏိုင္သူေတြရွိေသာ္လည္း လက္လုပ္လက္စားလူတခ်ဳိ႕က အိမ္တိုင္လဲလို႔ က်ားကန္ကာ တမိုးခိုရျပန္သည္။

မိုးစက္မိုးေပါက္တို႔သည္ မုတ္သုန္ေလႏွင့္အတူ သြန္းျဖိဳးလိုက္ခ်ိန္။ ဖံုအလိမ့္လိမ့္ကပ္ေနသည့္ သစ္ပင္တို႔သည္ စိမ္းစို၍လာ ၏။ တေႏြလံုး အပူဒဏ္ကို အလူးအလွဲခံခ့ဲရသည့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္ေရွ႕ရွိ ရြက္လွပန္းမ်ားသည္လည္း အေရာင္အေသြးစံုစြာ ကိုယ္ဟန္ႂကြကာျဖင့္ ယိမ္းႏြဲ႕လႈပ္ခတ္ေနၿပီ။ မိုးဦးရာသီႏွင့္ပတ္သက္၍ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အမွတ္တရမ်ားစြာရွိသည္။ မိုးရိပ္ ကေလးျမင္သည္ႏွင့္ ကာလၾကာအလြမ္းတို႔က အေျပးအလႊားေပၚလာတတ္၏။

မိုးရြာျပီဆို ရြာေခ်ာင္းထဲမွာ ေရေတြေဖြးလာသည္။ တံငါသည္ တခ်ဳိ႕က ျမံဳးေတြေထာင္၊ ပိုက္ေတြခ် ၊ငါးေတြခပ္ၾကသည္။ ရြာထဲမွ ကေလးတစုလည္း ေခ်ာင္းထဲက ျပန္မတက္ၾက။ မိုးေအးေအးႏွင့္ ငါးဖမ္းေနတတ္သည္။ ပိုက္ထဲတြင္ တိုးေနသည့္ ငါးမ်ားအား အလုအယက္လိုက္ျဖဳတ္ၾက၏။ မ်ိဳးဥခ်ိန္ေရာက္ျပီမို႔ ဥပါသည့္ ငါးခံုးမေတြမွာ  ဗိုက္ေလးေတြကားေနသည္။ ပု စြန္ဆိတ္ႏွင့္ ငါးခံုးမေလးမ်ားကို ကင္ပြန္းရြက္အႏုေလးႏွင့္ ျပဳတ္ေသာက္ရျခင္းသည္ ျမိဳ႕ေပၚက အဆီေဝ႔ေနသည့္ ဟင္းမ်ား ထက္ ခံတြင္းပိုေတြ႔သည္ဟုဆိုလွ်င္ ကြၽန္ေတာ့္အား အကဲပိုသည္ဟု ထင္ပါလိမ့္မည္။ ဒါတင္မကေသး မန္က်ည္းရြက္ အႏုေလးႏွင့္ ျပဳတ္ေသာက္ၾကသူေတြလည္းရွိပါ၏။ တခါတေလ ထမင္းစားခ်ိန္နီးျပီဆို ဦးဘိုးေတာ္တို႔ မက်ည္းပင္ၾကီးေပၚ ေျပးတက္။ မန္က်ည္းရြက္ေတြ ခူး၊ ေျမပဲေလးေထာင္း၊ ၾကက္သြန္စိမ္းေလးပါးပါးလွီးထည့္၊ ဆီစိမ္းေလးဆမ္းျပီး စားခ့ဲရသည္ ကိုေတာ့ ေတြးေလတုိင္း သေရက်မိပါ၏။ မိုးရြာျပီးစ ညေနပိုင္းတြင္ ေကာက္႐ိုးမိႈႏႈတ္ၾကမည့္ ကေလးတစု လယ္ကြင္းအစပ္ ေကာက္ရိုးပံုၾကီးနား ေရာက္သြားပံုကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္စိထဲက မထြက္ေသး။

မိုး၊ ေလမွန္လာၿပီဆို ေတာင္သူတခ်ဳိ႕ စပါးစိုက္ဖို႔ ထြန္ေရးငင္ၾကသည္။ ထယ္ကိုနက္နက္ထိုး၍ ေျမျပင္ၾက၏။ အနိမ့္ပိုင္းလယ္ ကြက္ေတြမွာ ကြင္းေရေတြတက္လာသည္။သည္ခ်ိန္ကာလ ရိုးေခ်ာင္းေတြ အင္းအိုင္ေတြထဲမွ လက္က်န္ငါးတို႔ ငါးရစ္ျမဴ း ခ်ိန္။ ေရစပ္စပ္တက္ေနသည့္ ႐ိုးျပတ္ေတာေတြထဲမွာ အသိုက္လုပ္ျခင္းက ငါးတို႔၏သဘာဝပင္။ တံငါသည္ေတြလည္း လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးေလး မွိန္တုတ္တုတ္ျဖင့္ ညအခါ ငါးလိုက္ထြက္ၾက၏။

မိုးၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ရြာသြန္းသည့္ မနက္ခင္းတခု။ ကေလးတစု ထြန္းေရငင္သည့္ ထယ္အေနာက္ ဂဏန္းေကာက္လိုက္ၾကသည္။ မိုးရြာျပီဆို လယ္ကြက္ေတြေပၚမွာ ဂဏန္းက်င္းေလးေတြ ေတြ႕ရတတ္သည္။ တုတ္ကေလးရဲ႕ထိပ္မွာ သံခ်ိတ္ေကာက္ေလး တပ္ ဂဏန္းႏႈိက္ထြက္ၾကျပီ။မိုးေတြ တဖြားဖြားရြာေနစဥ္ ငါးရစ္ငါးေတြ ေကာက္ခ့ဲရသည္ကိုေတာ့ မိုးရိပ္ျမင္တိုင္း သတိရမိပါ ၏။ ရြာထဲမွ ဆြမ္းခံျပန္ ေၾကးစည္သံ ၾကားလွ်င္ျဖင့္ ထြန္ေရးငင္သည့္ လယ္သမားၾကီးလည္း ထြန္းတံုးမွ ႏြားျဖဳတ္ၿပီ။ လယ္ ထဲမွ ျပန္မတက္ခင္ တအိုးတနပ္အတြက္ ဟင္းစားရွာထြက္ရ၏။ ေရရွိရာျမက္ခင္းစပ္ေတြမွာ ငါးဖယ္သိုက္၊ ငါးခူသိုက္ေတြရွာ။ အသင့္ပါလာသည့္ ငါးဖမ္းအုပ္ေစာင္းေလးျဖင့္ ပလုံစီရာ အုပ္ၾက။ သည္လိုႏွင့္ လယ္သမားတို႔ဘဝ တဝမ္းတခါးအတြက္ အ သက္ဆက္ခ့ဲရသည္။ ကိုင္ခုတ္ျပီး၍ ေခြးတအုပ္ႏွင့္ ႂကြက္လိုက္ထြက္သူမ်ားကိုေတာ့ ကိုင္းေတာ က်ဴေတာေတြၾကား ေတြ႔ရ တတ္သည္။ တခါတေလ ငါးဖမ္းႂကြက္ရွာလို႔ အခ်ိန္လြန္သြားလွ်င္ျဖင့္ မနက္စာႏွင့္ ညစာ ေပါင္းစားရသည္လည္းပါ၏။

မိုးေအးေလေအးက ထမင္းစား၍ ပိုျမိန္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေဒသ လယ္သမားမိသားစု ထမင္းဝိုင္းက ႐ိုးရွင္းလွေပ၏။ ဂဏန္းကိုျပဳတ္ အဆီထုတ္ျပီး ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းဆီျပန္ေလးခ်က္ၾကသည္။ ငါးႏုတ္၊ ငါးဖြဲ ငါးေသးေသးေလးေတြကို ငါးေလး အိုး ကပ္ ခ်က္လိုက္ေသး၏။ င႐ုပ္ရည္ေထာင္းႏွင့္ တို႔စရာစံုလို႔။ မိုနားတိုေလးလည္းပါတတ္၏။ ခရမ္းသီးအတို႔ေလးႏွင့္ သရက္ သီးေရစိမ္က ေတာထမင္းဝိုင္းကို ပိုလို႔ျမိဳင္သြားေစသည္။ ထမင္းစားျပီးေသာ္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ အခ်ိဳပြဲမရွိ။ ေကာ္ဖီထုပ္မရွိ။ ၾကံသကာကိုမဆိုထားႏွင့္ ထန္းလ်က္ေတာင္ နပ္မမွန္ေပ။ ရာသီစာ သရက္သီးမွည့္ႏွင့္ ငွက္ေပ်ာသီးေျခာက္ေလးက ေက်း လက္ေတာင္သူတို႔၏ ထမင္းစားျပီးစ အထင္ကရ အခ်ိဳပြဲပင္ျဖစ္၏။ လွ်ပ္ပန္းလွ်ပ္ႏြယ္ ယွက္သန္း၍ ဂ်ိဳးဂ်ိမ္းသံေပးေနသည့္ ညခ်မ္းတြင္ ေက်းလက္ေနေတာင္သူတို႔ အိပ္စက္အနားယူၾကေလျပီ။

မိုးစက္မိုးေပါက္ေတြက်ေနသည့္ၾကား မိုးေရစိုစြတ္သည့္ ညအခါတြင္ မီးအုပ္ကေလး မိွန္တုတ္တုတ္ျဖင့္ ဖားရိုက္ထြက္သူ ေတြရွိသည္။ ဟင္းစားအတြက္ ရွာၾကသလို။ ေနာက္ေန႔မနက္ ေဈးဖိုးအတြက္ ရွာေဖြသူေတြလည္းပါ၏။ မိုးရြာျပီးစ ညခ်မ္း တြင္ အေမၾကီးတို႔အိမ္ေခါင္းရင္းေထာင့္ ျခံအစပ္ေရေျမာင္းနားမွ "ဂံု ဂြမ္… …ဂံု ဂြမ္" ေအာ္ေနသည့္  ဖားဂံုညင္းတအုပ္၏ အသံကိုလည္း ညလံုးေပါက္ၾကားရတတ္သည္။ ထိုအသံသည္ကာ ေက်းလက္ေဒသ၏ မိုးဦးကာလ အထူးဧည့္သည္သံ ပင္ျဖစ္၏။

"ဒီဖားေတြ အေတာ္ဆူသကိုး၊ တည တည အိပ္မရပါလား။ ကေလးေတြသာဆို တုတ္န႔ဲ႐ိုက္ၿပီးၿပီ"

အိပ္မေပ်ာ္သည့္ သက္ႀကီးပိုင္းေတြက နားၿငီးသံဟုထင္ေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ထိုအသံကို သေဘာက်ႏွစ္သက္မိ ပါသည္။ ယခုအခ်ိန္ "ဂံုဂြမ္"ဆိုသည့္ ဖားေအာ္သံကပင္ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အလြမ္းတခုပင္ ျဖစ္ခ့ဲေလျပီ။

လူေနထူထပ္သည့္ ၿမိဳ႕ျပအရပ္သည္ကာ ဖားေအာ္သံ ပုရစ္ေအာ္သံတို႔ ၾကားရဖို႔ အလြန္ခဲရင္းေပသည္။ တကြၽီကြၽီ တက်ီက်ီ လုပ္တတ္သည့္ ငွက္ေလးမ်ားကို ျမင္ရဖို႔ပင္ မလြယ္ကူလွ။ တကူးတက စာအိမ္ေလးေတြလုပ္ရ။စပါးႏွံေတြ ခ်ိတ္ဆြဲရႏွင့္ အ ေတာ္ေလးပင္ ပကာသနဆန္းလွသည္ဟု ျမင္မိပါသည္။ ဆရာႀကီးျမသန္းတင့္ကေတာ့ သူ၏ တမာႏုခ်ိန္စစ္တမ္းတြင္ ...

"အညာသားျဖစ္၍လားမသိ။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ေႏြဆန္လွ်င္ အညာကို လြမ္းတတ္ေလသည္။ အညာကို အလြမ္းဆံုးအခ်ိန္မွာ တပို႔တြဲလဆန္းမွ တပို႔တြဲလျပည့္ေက်ာ္ေလာက္အထိ အခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္" ဟု ဆိုထားေလသည္။ ဆရာ၏စာကို ဖတ္လိုက္ ရသည့္အခါ အခ်ိန္ႏွင့္ရာသီကိုလိုက္၍ ဇာတိၿမိဳင္ၿမိဳ႕ေလးကို လြမ္းတတ္သည့္ စာေပအႏုပညာသည္တဦး၏ ခ်စ္စရာေကာင္း ေသာ ႏွလံုးသားကို ေကာင္းစြာေတြ႕ျမင္လိုက္ရသည္။

ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ မိုးရိပ္ကေလးညိဳလာလ်ွင္ ဖားေလးေတြေအာ္တတ္သည့္ ရြာေလးကိုလြမ္းသည္။ လူတိုင္းတြင္ အလြမ္း ခံေလးမ်ား ရွိၾက၏။ လြမ္းပံုျခင္းေတာ့ တူခ်င္မွတူမည္။ လြမ္းသည့္ရာသီႏွင့္လြမ္းစရာေတြလည္း ကြဲလြဲႏိုင္ေပ၏။ ေက်းလက္ ေဒသမွ အေဝးတေနရာသို႔ ေရာက္ေနသူအဖို႔ ရြာဦးကေစတီကို လြမ္းခ်င္လြမ္းမည္။ အနားသပ္မရွိသည့္ မိုးကုတ္စက္ဝိုင္းအထိ က်ယ္ေျပာလွေသာ လယ္ကြင္းျပင္ေတြ၊ သစ္ပင္တန္းေတြႏွင့္အိပ္တန္းျပန္ငွက္ေတြကို လြမ္းခ်င္လြမ္းမည္။ ထိုအရာမ်ားသည္ လြမ္းတတ္သူရင္ထဲ၌ အလြမ္းဇာတ္ေကာင္မ်ား ျဖစ္ေနတတ္ပါ၏။ စီးပြားေရးေလာကမွာ အဆင္ေျပေနသည့္ ကြၽန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြတဦးကေတာ့ ...

"တို႔ဘဝေတြမ်ား တေန႔တေန႔ အလုပ္ေတြ႐ႈပ္ေနတာန႔ဲ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ မလြမ္းႏိုင္ပါကြာ။ လြမ္းဖို႔လည္း အခ်ိန္မရွိဘူးေဟ့။ လြမ္းမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ရက္ခ်ိန္းေတာ့ ေတာင္းရလိမ့္မယ္"

ခန႔ဲတည့္တည့္ ရိသ့ဲသ့ဲေျပာတတ္သည့္ မိတ္ေဆြ၏စကားကိုေတာ့ တခြန္းတပါဒမ်ွ မေခ်ပခ့ဲပါ။ ကြၽန္ေတာ္ ႏႈတ္ဆိတ္၍ ေန လိုက္သည္။ သူေျပာသလိုဆို ကြၽန္ေတာ္ကပဲ အလုပ္မရွိ အလုပ္ရွာျပီး ၾကံဖန္လြမ္းမိသလိုမ်ိဳးျဖစ္ေန၏။ ကြၽန္ေတာ့္အဖို႔ေတာ့ လြမ္းမ်ားကို ႏိုးဆြတူးေဖာ္ႏိုင္သည့္အရာမွာ ညိဳ႕မိႈင္းအုံ႔ဆိုင္းေနေသာ မိုးေကာင္းကင္ရွိ မိုးသားတိမ္လိမ့္မ်ားသာ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုရေပမည္။မိုးဦးေလဦးကာလ ကြၽန္ေတာ္၏ အလြမ္းမ်ားသည္ ခမ္းနားထည္ဝါလွသည္ေတာ့မဟုတ္။

သို႔ေသာ္ ႏူးည့ံေသာ ႏွလံုးသားရွိသည့္ လူသားမ်ားအဖို႔ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္တိုင္း လြမ္းတတ္ၾကသည္မွာ သဘာဝပင္ မ ဟုတ္ပါလာ။

ကိုေဇာ္ (မလက္တို)