ေက်ာ္ထင္ - ကလိယုဂ္ထဲက အနာဂတေႏွာင္ႀကိဳးမ်ား

 
fosgrafi

ကလိယုဂ္ထဲက အနာဂတေႏွာင္ႀကိဳးမ်ား
ေက်ာ္ထင္
(မိုးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၂၃၊ ၂၀၁၈


(၁)

   တကယ္​​ေတာ့ သားၾကီးကုိ က်ေနာ္ေမြးခ်င္ပါ။ ဒါကုိ ၾကည့္ျပီးတခ်ိဳ႕က က်ေနာ့္ကုိ ကေလးမခ်စ္တတ္ဘူးလုိ႔ ထင္တတ္ၾကတယ္။ မဟုတ္ပါဘူး။ အမွန္က ခ်စ္တတ္လြန္းလုိ႔သာ ကေလးမယူခ်င္ ျဖစ္​​ေနရတာ။ ဒီ့ အတြက္ အေၾကာင္းက အမ်ားႀကီးပါ။ ကေလးအေပၚထားမယ့္ ကုိယ့္သံေယာဇဥ္ရဲ႕ အနက္အ႐ႈိင္းကုိ ကုိယ္သိတယ္။ သံေယာဇဥ္ သိပ္ၾကီးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကုိယ့္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ခ်င္စိတ္ကုိလည္း ကုိယ္သိတယ္။ ေလာဘနည္း တယ္။ ဘဝကုိ ေအးေအးလူလူပဲ ျဖတ္သန္းခ်င္တယ္။ အထူးသျဖင့္ကေတာ့ ရပ္ျပစ္႐ွစ္ပါးႀကီးလုိျဖစ္​​ေနတဲ့ ကုိယ့္တုိင္း ျပည္ရဲ႕အေျခအေနကုိ ကုိယ္တုိင္​​ ေတြ႔ၾကံဳေနရသလုိ၊ေ႐ွ႕ေလွ်က္ကုိလည္း မွန္းဆမိေနတာက ကေလး မယူခ်င္ျခင္းရဲ့ အဓိကအေၾကာင္းအရင္းေပါ့။
   ၿပီးေတာ့ ကုိယ္တုိင္​​ ေတြ႔ၾကံဳခံစားလာရတဲ့ ကုိယ့္ႏုိင္ငံရဲ႕ပညာေရးအေျခအေနအေၾကာင္းလည္းကုိယ္နားလည္ေနတာပါတယ္။ ေနာက္ထပ္အထူးသျဖင့္က ကလိယုဂ္ႏွစ္​​ေတြရဲ႕သေဘာအရ လူေတြရဲ႕ ရာခုိင္ႏွုန္းအမ်ားစုဟာ ကုိယ္က်င့္တရားယုိ ့ယြင္းတဲ့သူေတြ ျဖစ္​​ေနၾကတဲ့ အခါကာလကုိ ေတြးဆမိေနတာကလည္း အခရာက်တာေပါ့။ ဒီလုိအေျခအေနမ်ိဳးထဲမွာ မ်ိဳးဆက္သစ္တစ္ခုကုိ ခ်ခ့ဲဖုိ႔ ဆုိတာက်ေနာ္ မရဲတ့ဲ အလုပ္ပါပဲ။ က်ေနာ္ မလုပ္ခ်င္ တ့ဲ အလုပ္ပါ။က်ေနာ္ မစြန္႔႔စားခ်င္ပါဘူး။
   ဒါေပမဲ့လည္း က်ေနာ့္မွာက မ်ိဳးဆက္တစ္ခုကုိ ခ်န္ထားခ့ဲရဖုိ႔ အေျခအေန အခ်ိန္အခါနဲ ့အျခားေရခံေျမခံေတြက ႐ွိေနျပီ။တပ္မက္မႈနဲ႔ခ်စ္ျခင္ေမတၱာတရားကုိ က်ေနာ္ ေတာ္လွန္​​ေရး မဆင္ႏႊဲႏုိင္ေတာ့ဘူး။ တစ္ခ်က္ကေလးေတာင္ ေမာ္မၾကည့့္ဝ့ံခဲ့တဲ့ ခ်စ္ျခင္ေမတၱာေအာက္မွာ ႏွစ္ကုိယ္တူ၊တစ္အုိးတစ္အိမ္၊အိမ္ယာထူေထာင္ထားမႈဆုိတ့ဲ ဥပေဒေတြကုိ ​​ေထာက္ခံ အတည္ျပဳေပးၿပီး ေလးစားလုိက္နာခ့ဲရတယ္။ ဒါေတာင္ အိမ္​​ေထာင္သက္ရဲ႕ အဦးအဖ်ားကာလေတြမွာ ကေလးမယူေရး အေျခခံဥပေဒတစ္ရပ္ကုိ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ျပ႒ာန္းခ့ဲၾကတယ္။  အခ်စ္ရယ္၊အိမ္ရယ္၊လိင္ရယ္၊ဘဝဟာ သိပ္ကုိလွၿပီး ၾကည့္လုိ႔ မ႐ုိးႏုိင္တဲ့ ႐ႈခင္းတစ္ခုျဖစ္ခဲ့တယ္
   ဒါေပမဲ့ ဘဝဆုိတာ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ေလးမွ မဟုတ္တာ။တန္းတန္းေလးမွ မဟုတ္တာ။ေကြ႔ေတြခ်ည္းပဲ မ ဟုတ္လား။မျမင္ႏုိင္ဘူး။မျမင္ရဘူး။ေ႐ွ႕မွာ ဘာဆုိတာ ျမဴေတြဆုိင္ေနသလုိမ်ိဳး။အဲ့ဒီ့ျမဴအုပ္​​ေတြထဲမွာ က်ေနာ့္ အတြက္ ဒါမွမဟုတ္ က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ ႀကိဳးေလးတစ္​​ေခ်ာင္း ႐ွိေနတာကုိ က်ေနာ္​​ေကာ ဇနီးမယားေကာ မျမင္ႏုိင္ခဲ့ဘူး ။အဲ့ဒီ့ႀကိဳးေလးဟာ သိပ္ကုိ ခုိင္ခ့ံလြန္းတဲ့ႀကိဳးေလးပါ။ဘယ္လုိႀကိဳးမ်ိဳးလဲဆုိေတာ့ သံေယာဇဥ္ ႀကိဳး။က်ေနာ့္အတြက္​​ေတာ့ ဒါဟာ ဒုတိယႀကိဳးေပါ့။

(၂)

   ပထမႀကိဳးက မြန္မြန္။သူက က်ေနာ့္ အမ်ိဳးသမီးပါ။သူ ၁၇ ႏွစ္မွာ က်ေနာ္ ၃၁ ႏွစ္။ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကတာ။က်ေနာ္က အဲ့ဒီ့အခ်ိန္ထိ ဘြဲ႔မရေသးဘူး။ဆယ္တန္ေအာင္တာက အသက္ ၂၄ ႏွစ္မွ ေအာင္တာ။တခ်ိဳ႕က က်ေနာ့္ကုိ ဆယ္တန္း မေအာင္ဘူးေတာင္ ထင္ၾကတာ႐ွိတယ္။ရပ္ကြက္ထဲက သူငယ္ခ်င္ေတြေလာက္ပဲ သိတာ႐ွိတယ္။ဆယ္တန္း ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္က အသက္၂၀ ရွိေနျပီ။အတန္းတူေနရတ့ဲ သူငယ္ခ်င္ေတြက ကုိယ့္ထက္ ငယ္​​ေနၾက ေပမယ့္ ဒီေကာင္​​ေတြက အတန္းတူေတာ့ က်ေနာ့္ကုိ မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ ေျပာတယ္။ ဒါကုိ က်ေနာ္က သိပ္မႀကိဳက္ခ်င္ဘူး။ဒါေၾကာင့္ ၉တန္း ၁၀ တန္း တေလွ်ာက္လုံး သက္ျမင့္ဦးဆုိုိတဲ့သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ပဲ တရင္းတႏွီး ေပါင္းခဲ့တယ္
    သူနဲ႔က သက္​​တူရြယ္တူ။ဝါသနာလည္းတူတယ္။အေတြးအေခၚခ်င္းလည္း တူတယ္။ျပီးေတာ့ စာေမးပြဲ က် တာခ်င္ေတြလည္း တူေနတယ္ေနာက္ထပ္ ေပါင္းမိတ့ဲတစ္​​ေယာက္က ထြန္းလင္း။ဘူတာနားမွာ ၾကံရည္ ေရာင္းတယ္။ျမင္းလွည္ေမာင္းတယ္။ေနာက္ေတာ့ ကားေမာင္ေနတာလည္ေတြ႕ခ့ဲတယ္။ခုေတာ့ မျမင္​​ေတာ့ ဘူး။ေနာက္တစ္​​ေယာက္က ထိန္ဝင္း။ဒီေကာင္က က်ေနာ္တုိ႔ထက္ ၂ ႏွစ္ေလာက္ငယ္​​ေပမယ့္အႏုပညာသမားမုိ႔ ေပါင္းျဖစ္မိခ့ဲတယ္။ခုေတာ့ ဒီေကာင္ ႐ူးေနတာကုိ စိတ္ေကာင္းစြာနဲ႔ပဲ ၾကည့္ေနရတယ္။မ႐ူးခင္က ဒီေကာင့္ကုိ က်ေနာ္တုိ႔ အႏုိင္က်င့္ခဲ့ဖူးတယ္။႐ူးေတာ့ ဒီေကာင္က က်ေနာ္တုိ႔ကုိ အႏုိင္ျပန္က်င့့္တယ္။ဒါေၾကာင့္ပဲ ႐ူးေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကုိ ေဖးေဖးမမ မလုပ္ႏုိင္ဘဲ အသာၾကည္ေနရတယ္ေရွာင္ေနရတယ္။
   တကယ္​​ေတာ့ ေက်ာင္ေတြတက္တယ္၊ဆယ္တန္ေအာင္တယ္၊ဘြဲ႔ရတယ္ဆုိတ့ဲပညာေရးဟာ က်ေနာ့္အတြက္​​ေတာ့ အပရိကပါ။ဆုိးရြားလြန္းတ့ဲ ဗမာျပည္စာေမးပြဲစနစ္ဟာ က်ေနာ့္အဖုိ ့အနာဂတ္ဖ်က္တေစၧ တေကာင္ လုိပါ။က်ေနာ္ သိပ္ကုိ ယုံၾကည္တ့ဲအထဲမွာ မပါပါဘူး။က်ေနာ္တုိ ့သူငယ္ခ်င္းေတြဆုိ အမ်ားၾကီးပဲ ရွစ္တန္းက်ျပီး ပညာေရး အေဟာသိကံျဖစ္ကုန္ၾကတာ။ဆုိရွယ္လစ္ပညာေရးဆုိတ့ဲ ပုံေဖာ္မႈၾကီးကုိ က်ေနာ္ မယုံၾကည္ဘူး။အာ ဏာရွင္ပညာေရးကုိ က်ေနာ္ မကုိးကြယ္ဘူး။
   က်ေနာ္တုိ႔ ပညာေရး၊ က်ေနာ္တုိ႔ အသိဆုံးပါ။ဆယ္တန္ေအာင္တာေတြ ဘြဲ႔ရတာေတြ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္​​ေျပာေနလည္း ဗမာ့ပညာေရးသံ​​ေခ်းေခတ္​​မုိ႔ ဘာမွ အထင္ႀကီးစရာ မ႐ွိပါဘူးထင္ထားတာ။ဗမာ့ပညာေရး ေရႊေခတ္ဆုိတာ ၁၉၂၀ ပတ္လည္​​ေလာက္မွာပဲ ျဖစ္ခ့ဲတာပါ။ေနာက္​​ေတာ့ ေငြေခတ္ေၾကးေခတ္။က်ေနာ္တုိ႔လက္ထက္ သံေခတ္။ခုေတာ့ ပလပ္စတစ္​​အိပ္ေခတ္​​ ေျပာရမလား။ဒီလုိေျပာတာကုိ ႀကိဳက္မွ ႀကိဳက္ပါ့မလားေတာ့ မသိဘူးေပါ့။

(၃)

   က်ေနာ္ ဗမာစာ အထူးျပဳနဲ႔ မႏၱေလးအေဝးသင္မွာ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္က စ တက္ခ့ဲတယ္။အ့ဲဒီ့မွာတစ္ရက္တည္း စာသင္ခဲ့ဖူးတယ္။အခန္းထဲမွာ လူတစ္ရာေက်ာ္ဝန္းက်င္​​ေလာက္ ႁပြတ္သိပ္ထုိင္​​ေနတာကုိ ပြဲဦးထြက္ ၾကံဳရ တယ္။ဆရာက နာမည္ႀကီးဆရာတဲ့။ဘယ္သူမွန္ေတာ့ က်ေနာ္ မသိပါဘူး။သူ သင္​​ေနတာ မၿပီးခင္မွာဘဲ က်ေနာ္ အတန္းထဲကေန ထြက္လာလုိက္တယ္။အားနာရမယ္လုိ႔ကုိ မဆင္ျခင္ႏုိင္​​ေလာက္​​ေအာင္ကုိစိတ္ပ်က္သြားလုိ႔ပါ။မွတ္မွတ္ရရ အေဝးသင္ ပညာေရး ေလးႏွစ္စလုံးမွာအဲ့ဒီ့တစ္ရက္တည္းေက်ာင္းတက္ခ့ဲဖူးပါတယ္
   အဲ့ဒီမွာ ဗမာျပည္ေဝးသင္ပညာေရးကုိ နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ျမင္လာခဲ့ၿပီမုိ႔ က်ေနာ္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လုိက္တယ္။ ရထားလက္မွတ္ဝယ္ အိမ္ျပန္တယ္ေလးႏွစ္စလုံး ဘယ္​​ေက်ာင္းမွ မတက္ဘဲနဲ႔ ဘယ္က်ဴရွင္ဆုိတာကုိမွ မခ်ဥ္း ကပ္ဘဲနဲ ့သင္႐ုိးစာအုပ္​​ေတြကုိ သူငယ္ခ်င္း ဝက္​​ႀကီး(အခု ပညာေရးမႉး႐ုံး အထက္တန္းစာေရး ဦးစုိးသန္း)ကုိ ထုတ္ခုိင္း၊တလစာအေဆာင္ငွါးခုိင္းထားၿပီးေတာ့ စာေမးပြဲေျဖမယ့္ရက္က်မွ သြားေျဖလုိက္တယ္။စာေမးပြဲ ကလည္ေမးခ်င္ရာေမး။က်ေနာ္လည္း သူေမးတာကုိ ကုိယ္သိသလုိေျဖ။ေလးႏွစ္လုံး အ့ဲဒီလုိသြားခ့ဲတာ။
   ေလးႏွစ္ လုံးဆုိေပမယ့္ တဆက္တည္းေလးႏွစ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။၁၉၉၅ က စလုိက္တာ၂၀၀၁ ေရာက္ ၇ ႏွစ္ေလာက္ၾကာမွ ဘြဲ ့တခု ရတာ။ပညာေရးဟာ ပ်ဥ္းမနား-ေၾကးနီ-ေက်ာက္ပန္းေတာင္းသြား ေလာ္ကယ္ရထား  ၾကီးလုိပါ။ထုံ ့ပုိင္း ထုံ႔ပုိင္းနဲ ့။ဘြဲ႔တခုရေတာ့ တကၠသုိလ္ႀကီးက ဘာပညာေတြ ေပးလုိက္သလဲဆုိ က်ေနာ့္မွာ ျပ စရာ မ႐ွိပါဘူး။ေျပာစရာ႐ွိတာကေတာ့ ေခတ္ႀကီးတစ္​​ေခတ္လုံးမွာ မႏၱေလးအေဝးသင္တက္သူေတြအားလုံး နီးပါး ပညာေရးအလီလီဘာဘာလုပ္ခ့ဲတဲ့အေၾကာင္ေတြပဲ ႐ွိမွာပါ။
   ပ်ဥ္းမနား၊တပ္ကုန္း၊လယ္ေဝး၊ရမည္းသင္း၊ေပ်ာ္ဘြယ္၊မိတၳိလာေတြ၊ေရစၾကိဳ ေစတုတၲရာ၊လားရိႈး၊မုိးကုပ္ေတြ အ့ဲဒီ့က လာတက္ၾကတ့ဲသူေတြကုိ ေတြ ့ဆုံခ့ဲတယ္။အားလုံးလုိလုိမွာ ပညာေရးနဲ ့ပတ္သက္ရင္ ေျပာျပီးက်န္ ေန ရစ္တာက ေကာ္ပတ္ေတြပါပဲ။ေကာ္ပတ္ပညာေရးလုိ ့ေတာင္ က်ေနာ္က စမိေနာက္မိတယ္။ညဆုိရင္ စာေမးပြဲေျဖမယ့္အခန္ေတြထဲ ဝင္၊ခုံေတြကုိ ေကာ္ပတ္​​ေတြနဲ႔စား။မနက္ျဖန္ ပါမယ့္စာေတြကုိ ေရးထား။စာေမးပြဲေျဖတဲ့ေန႔က်ေတာ့ အ့ဲလုိ ေရးထားတာေတြကုိအေျဖလႊာထဲ ကူးယူ။အ့ဲဒီ့ညမွာေျဖျပီးကူးျပီးတ့ဲဘာသာရပ္ေတြကုိ ေကာ္ ပတ္နဲ ့ပြတ္ဖ်က္။ေနာက္ေန ့ဘာသာရပ္အတြက္ ျပန္ကူးေရး။
   အ့ဲဒါဟာ အ့ဲတုန္းက( အခ်ိဳ ့မွ လြဲလုိ ့)ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေသာေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ စာေမးပြဲအ တြက္ ျပင္ဆင္ပုံပါ။မီးေတြက ပ်က္ေတာ့ ဖေယာင္းတုိင္ေတြ ထြန္းျပီး ညည စာကူးေနတာဟာ မႏၲေလး တကၠ သုိလ္ထဲ ဆီမီးတေထာင္ ပူေဇာ္ပြဲမ်ား က်င္းပေနသလားထင္ရပါတယ္။ဘာစာမွကုိ မေလ့လာၾကေတာ့ တာပါ။ ရွစ္ပုဒ္ ဆယ္ပုဒ္ေလာက္သင္ျပီး ေျခာက္ပုဒ္ေလာက္ အ့ဲဒီ့ထဲက ေမးမွာကုိေတာင္ ဘာမွ မေလ့လာ မလုိက္စား ၾကေတာ့တာ။မုိးခါးေရ ေသာက္တယ္ဆုိမလား။
   အ့ဲဒီ့အေဝးသင္ပညာေရးဟာ အ့ဲကာလေတြမွာ အ့ဲလုိေသာက္ေသာက္လည္း ပ်က္စီးေနတာ။ဒါဟာ မ်က္ျမင္ ကုိယ္ေတြ ့ၾကီးပါပဲ။အျပင္ စတိတ္​​ေက်ာင္ေတြမွာ သြားေျဖရတဲ့သူေတြက်ေတာ့ စာေမးပြဲခန္းထဲမဝင္ခင္ တစ္ခန္းထဲ က်သူခ်င္းေတြဆီကေန ပုိက္ဆံေကာက္။အခန္ေစာင့္ဆရာကုိ ေပး။စာခုိးေျဖ။ဒါ သမုိင္းမွာျဖစ္ပ်က္က်န္ ရစ္ခ့ဲတ့ဲ က်ေနာ္တုိ ့ေခတ္ျပိဳင္ေတြ ျဖတ္သန္းခ့ဲၾကရတ့ဲ ပညာေရးရႈေမွ်ာ္ခင္းပါ။က်ေနာ္ေျပာတ့ဲ ျမိဳ ့ေတြက အသက္ ၃၀ နဲ ့ ၄၅ ေလာက္ဘြဲ ့ရေတြကုိဒီစနစ္ကုိ ၾကံဳခ့ဲဖူးလားေမးၾကည့္ ၾကည့္ပါ။ၾကံဳဖူူးၾကတ့ဲသူေတြ ခ်ည္း ပါပဲ။
   ဒါေပမဲ့ ဒီလုိပညာေရးစနစ္​​ေခတ္မွာ ဘြဲ႔ရလာတာပါလုိ႔ ဝန္ခံဖုိ ့ကေတာ့ နည္းနည္းခက္ခ်င္ ခက္ခဲလိမ့္မယ္ ေပါ့။က်ေနာ္ကေတာ့သမုိင္းမွတ္တမ္းျဖစ္လုိ ့ရွက္လည္းေျပာရမွာပဲလုိ ့ ေတြးထားပါတယ္။အ့ဲဒီ့မ်ိဳးဆက္ေတြဟာ အေျခခံပညာေရးမွာကတည္းက အက်င့္ပ်က္လာၾကတ့ဲသူေတြဆုိလည္း မမွားပါဘူး။အဲ့ဒီလုိ ကပ်စ္ကညစ္ပညာေရးေလး သြားေျဖေနတဲ့အခါကာလေလးမွာ က်ေနာ္ဟာ က်ေနာ့္ရဲ႕ ၁၇ ႏွစ္ေလးကုိ လြမ္းခ့ဲတာဗ်ာ။ဒါကုိ ကုိတာရဲ႕ က်ေနာ္သည္ ေမ်ာက္ကဆင္းသက္သည္ဆုိတဲ့စာအုပ္က အသိဆုံး။ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ မႏၲေလးမိန္း ေပါက္က ယူနီဆန္မွာ အဲ့စာအုပ္ထုိင္ဖတ္ရင္း"ဘာ့ေၾကာင့္မုိ႔ ငါ လြမ္ေဆြးေန" လုိ႔ စာေၾကာင္ေလးတစ္​​ေၾကာင္ေရးခ့ဲမိလုိ႔ပါပဲ။
   ဒီစာေၾကာင္ေလးဟာ ဘဝနဲ႔ပဲယွဥ္ယွဥ္၊စာတစ္ပုဒ္အရပဲ ၾကည့္ၾကည္ေသးေသးေလးပါပဲ။ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ ဘဝတစ္ခုလုံးကုိ ေျပာင္းလဲပစ္ႏုိင္စြမ္း႐ွိတ့ဲ ေသခ်ာမႈတစ္ခုရဲ့ ပႏၷက္ဆုိရင္လည္း မမွားႏုိင္ဘူးေလ။အေဝးသင္က အျပန္မွာ က်ေနာ့္ဆီမွာ သယ္​​ေဆာင္လာတာ တစ္ခုတည္းပဲ႐ွိပါတယ္။၁၇ ႏွစ္ေလးကုိ ခ်စ္​​ေသာ ေမတၱာ။ အ့ဲဒါဟာ ပထမ ေႏွာင္ႀကိဳးပါ။

(၄)
   ပထမေႏွာင္ႀကိဳးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ရဟန္းဘဝ အၿပီးခံယူသြားတဲ့ ဆရာဦးျမင့္သိန္းက သံေယာဇဥ္ တစ္ႀကိဳးကုိ ျဖတ္တဲ့။မျဖတ္ရင္ သံေယာဇဥ္ဆုိတာ တုိးလာတာပဲ ႐ွိတယ္တဲ့။အ့ဲလုိေျပာတုန္းက သူေျပာတာကုိက်ေနာ္က အ လုိက္သင့္ ဟုတ္ကဲ့ လုိက္ေပမယ့္ ႏွလုံးသားေနရာမွာေတာ့ အ့ဲဒီ့စကားကုိ အျငင္းဝါက် ဖြဲ ့ဆုိေနမိတာသတိ ထားမိလုိက္ပါတယ္။က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းထိန္ဝင္ ေဟာတာမွန္တယ္။မင္း အသက္ႀကီးမွ အိမ္​​ေထာင္က်မွာေဟ့ေကာင္တဲ့။မွန္လုိက္တာ သူငယ္ခ်င္းရာဆုိၿပီး ဒီေကာင့္ကုိ ဖိတ္လုိက္ခ်င္​​ေပမယ့္ အ့ဲဒီ့တုန္းက ဒီေကာင့္ကုိ မေတြ႔မိဘူး။က်ေနာ္ အိမ္​​ေထာင္က်ေတာ့ က်ေနာ္ ၃၅။က်ေနာ္ အုိရျပီပဲ။လူပ်ိဳၾကီးဘဝကေန အိမ္ေထာင္သည္ ဘဝဆီ ကူးလူးသြားျပီ။ျမန္လုိက္တာ။အင္းေလ--ဘဝဆုိတာ အေ၀းၾကီးကုိ မေျပာနဲ ့၊ဒီေန႔တစ္​​ေန႔လုံးနဲ႔ မနက္ျဖန္ကုိလည္း မေျပာနဲ႔၊ ခုခဏမွာကုိပဲ မတူေတာ့တာကုိး။

(၅)
  ၁၉၉၈ က်ေနာ္ တတိယႏွစ္ သြားေျဖတုန္းက အိပ္ေရးပ်က္မွာေၾကာက္တ့ဲက်ေနာ္အိပ္ေရး ပ်က္စရာ မလုိတ့ဲေန႔ အျမန္ 3 up ကုိ စီးသြားတယ္။ဒီရထားက က်ေနာ္တုိ ့ဆီကေန ေန ့လယ္ ၃ နာရီ စီးသြားရင္မႏၱေလး ဆီ ည ၉ နာရီေလာက္မွာ ေရာက္တယ္။အိပ္​​ေရးမက္တဲ့ က်ေနာ့့္အတြက္ အအိပ္မပ်က္​​တဲ့နည္းပဲ။က်ေနာ္နဲ႔ အတူ ထြန္းထြန္းဝင္းဆုိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းပါလာတယ္။သၾကားစက္နားက ရြာက။ဒီေကာင္က နည္းနည္ေတာ့ႏြဲ႔ တယ္။ဒါေပမဲ့ ဒီသေဘာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ဘာလကၡဏာနဲ႔မွေတာ့ သူ ့ရဲ့မိန္းမဆန္မႈကုိ ေဖာ္ထုတ္ဖုိ႔ ဒီေကာင္ က်ေနာ့္ေရွ ့မွာ မႀကိဳးစား ပါဘူး။ဒါ က်ေနာ္ ကံေကာင္းတယ္ ဆုိမလား။
   ဒါေပမဲ့့ က်ေနာ္ ကံဆုိးခဲ့ပါတယ္။ရမည္းသင္း အေက်ာ္​​ေလာက္မွာ မႏၱေလး ေရာက္ရင္ ဘယ္သူမွ အျပင္ကုိ မထြက္ၾကဖုိ႔၊ဘူတာထဲမွာပဲ ေနၾကဖုိ႔ မီးရထားတြဲေစာင္ေတြနဲ႔ လက္မွတ္စစ္​​ေတြက တစ္တြဲၿပီး တတြဲ လုိက္​​ေျပာေနတယ္။က်ေနာ္ အ့ံၾသသြားတယ္။စိတ္လည္း ပ်က္သြားတယ္။အိပ္​​ေရးေတာ့ ပ်က္ပါၿပီေပါ့။ဘာလုိ႔လဲလုိ႔ စုံစမ္ေတာ့ ကုလား-ဗမာ အဓိကရုဏ္းတဲ့။အေျခခံအေၾကာင္းရင္းက မဟာမုဏိေတာ္ႀကီး ဝမ္ေဖာက္ခံရ တဲ့ကိစၥတဲ့။အ့ဲည ဘူတာမွာ အိပ္စက္ခ့ဲရတယ္။စိတ္​​​ပ်က္ခ့ဲရတယ္။အအိပ္ပ်က္တ့ဲ ေဝဒနာကုိ ႏွစ္ရက္ေလာက္ အစားထုိး ကုစားလုိက္ ရတယ္။
   ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ ေဝဒနာက်ေတာ့ အဲ့လုိ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။အစားထုိး ကုစားလုိ ့မရႏုိင္ခ့ဲဘူး။ၿငိမ္ၿငိမ္​​ေလးနဲ႔ တၿငိမ့္ၿငိမ္ေလး။လႈပ္လႈပ္​​ေလးနဲ႔ လွပ္လွပ္​​ေလး။က်ည္​​ေတာင္တြဲဖက္​​ေက်ာင္းကေန ခြင့္ ယူၿပီး စာေမးပြဲ သြားေျဖတာ။ဒီႏွစ္ၿပီးရင္ ၿပီးၿပီ။မခ်စ္​​ေပမယ္ေအာင့္ကာနမ္ေနရတဲ့ အေဝးသင္ပညာေရးဝဋ္ ကြၽတ္ၿပီ။တြဲဖက္ေက်ာင္းကုိေတာ့ ကိစၥ႐ွိလုိ႔ဆုိၿပီးပဲ ခြင့္တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ ယူရတာပါ။ဒါကလည္း သီတင္းကြၽတ္ပိတ္ရက္နဲ႔တုိးလုိ႔ ခြင့္ ဆယ္ရက္လုံး ယူစရာ မလုိခ့ဲတာ။
   အဲ့ဒီ့ ဆယ္ရက္ခရီးဟာ ကိႏၷရီ ေခ်ာင္းျခားလုိ႔ ဆုိရမလား။အမည္သိေပမယ့္ အမည္ မတပ္ခ်င္တဲ့ ေဝဒနာက ဟဒယမွာ နင့္နင့္သီးသီး။ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ ၁၇ ႏွစ္ေလးဟာ ႏွလုံးသားတစ္ခုလုံးမွာ ေနရာမလပ္ ရီးေလးခုိစီးေနတာ။ေဝဒနာက ေလးလုိက္တာ။ေဝဒနာ အနိစၥလုိ႔ တ လုိက္မိေပမယ့္၊ခဏခဏ ျဖစ္လြန္ေနတဲ့ ရင္ခုန္သံ ကုိ ထိန္းမရႏုိင္ဘူး။ႏွလုံးသား နံရံေတြဟာ လူစည္ကားတဲ့ ဘုရားေပၚက ေခါင္ေလာင္းထက္​​ေတာင္ တီးခတ္​​ခံရတဲ့အႀကိမ္​​ေတြက ပုိမ်ားမယ္။မစဲဘူး။
   အျမဲတမ္းရြာေနတ့ဲ ကမၻာျပဳမုိးလုိ။႐ုပ္နဲ႔စိတ္ တစ္စုံလုံးမွာ အလြမ္းမုိးေတြက ေဖြးလုိ႔လုိ ့ဆုိရမွာေပါ့။သတိ တခါရတုိင္း ရင္ဘတ္တစ္ခုလုံးဟာ ဒုိင္းခနဲ ျမည္​​ေနက်။ရင္မဆုိင္ႏုိင္ဘူး။၇၃ လမ္းမက်ယ္ႀကီးတစ္​​ေလွ်ာက္ မဟာ မုဏိအေရးအခင္းေၾကာင့္ေနရာယူထားတဲ့ သံခ်ပ္ကာကားေတြနဲ႔ ေဖာကားအျပည့္ လက္နက္အျပည့္တပ္ဆင္ထားတဲ့ စစ္သားေတြကုိ အေဆာင္​​ေ႐ွ႕လမ္းကေန လမ္းမထိပ္အထိ ထြက္ၿပီး ရင္ဆုိင္ဝ့ံတယ္။ စစ္သား ေတြ ကုိ မခံခ်ည့္ မခံသာျဖစ္ေအာင္ ေျပာဆုိျပီး အေဆာင္ေတြထဲကေန ေအာ္ဟစ္ ေလွာင္ေျပာင္၀့ံတယ္။ဒါေပမယ့္ ၁၇ ႏွစ္ေလးကုိ သတိရေနတဲ့ ဒဏ္ကုိ က်ေနာ္ မထိတထိေတာင္ မစရဲခဲ့ဘူး။
   တခ်ိဳ႕က အခ်စ္ဟာ စြန္လႊတ္အနစ္နာခံတာလုိ႔ ဖြင့္တယ္။ခ်စ္သူေကာင္းစားေနရင္ ေဘးက ရပ္ၾကည့္ၿပီး မုဒိ တာပြားႏုိင္တာတဲ့။အ့ဲဒါမွသာ ျမင့္ျမတ္တာတဲ့။ဒါကုိ အလကားအေတြးအေခၚလုိ႔ က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ထဲက ကန္႔ ကြက္​​ေနတယ္။ခ်စ္တယ္ဆုိတာ ျမင့္ျမတ္ဖုိ ့ ခ်စ္တာမွ မဟုတ္တာ။တကယ္​​ေတာ့ အခ်စ္ဆုိတာ ရကုိ ရရမွ ၿပီး ျပည့္စံုႏုိင္တယ္။႐ုပ္၊နာမ္၊လိင္ အဲ့ဒီ့တစ္စုံလုံးကုိ တစ္ထုပ္တည္းထုပ္ႏုိင္မွ ဖုိနဲ႔မ အခ်စ္မည္မယ္။ေလာက လုိအပ္ခ်က္ကုိ ျဖည့္ႏုိင္မယ္ထင္တယ္။ဒါဟာ ေလာကမွာ ေ႐ွ႕တန္းက လုိအပ္​​ေနတဲ့ လုိအပ္ခ်က္ပါ။ဒါကုိ ယေန႔ ကမၻာ့လူဦးေရ သန္း ၇၀၀၀ က သက္​​ေသျပေနတာပဲ။ဒီေတာ့ ခ်စ္သူ ေကာင္းစားဖုိ႔ ရပ္ၾကည့့္စရာမလုိဘူး။ တြဲေခၚလာၿပီး ေ႐ွ႕ဆက္ဖုိ႔ပဲ လုိတယ္။အဲ့ဒါဟာ ျမင့္ျမတ္တာ၊မျမင့္ျမတ္တာထက္ ေလာကဆႏၵနဲ႔ တထပ္တည္းက် တဲ့ ေယာက်္ားတေယာက္ရဲ႕စိတ္ျဖစ္တယ္လုိ႔ က်ေနာ္ျမင္တယ္။အားလုံးနဲ႔ေတာ့ တူစရာ မလုိဘူးေပါ့။
  က်ေနာ္ အၾကင္နာေပးလုိ႔ ခင္ဗ်ားတုိ႔ လုိက္​​ေပးစရာ မလုိပါဘူးေလ။ပုိ႔သတဲ့ေမတၱာေၾကာင့္ ဘယ္သူ မလြမ္း ဘဲ ေနလုိ႔ရလုိ႔လဲ။ဆြဲကပ္လုိက္တဲ့အင္အားကုိ gravity လုိ႔ဆုိရင္ ၁၇ ႏွစ္ေလးရဲ႕ gravity ဟာ က်ေနာ့္ကုိ ေဝးလြင့္ကြာက် သြားခြင့္ မ႐ွိေအာင္ ဖမ္းယူလုိက္တာပဲလား။မဟုတ္ဘူး။ၾကယ္မင္းတုိ႔ရဲ႕ရာဇဝင္မွာ မပါ မျဖစ္ ပါဝင္​​ေနတဲ့ black hole တခု။ဘယ္လုိမွ လြတ္​​ေျမာက္ ေ႐ွာင္ကြင္းလုိ႔မရေအာင္ ေခါင္းငုံခံလုိက္ရမယ့္ ဆြဲငင္အားတစ္ခု။ နီးကပ္လာျပီ။ေရွာင္ခြါဖုိ ့ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ဒါဟာ သားႀကီးျဖစ္တည္မႈရဲ႕ မူလဘူတပဲေလ။ဒါမွ မဟုတ္--ဒုတိယေႏွာင္ႀကိဳးရဲ႕ အ႐ုဏ္ဦးေလ။
(၆)
   တကယ္​​ေတာ့ သားႀကီးကုိ က်ေနာ္လုိခ်င္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။အ့ဲဒီလုိပဲ က်ေနာ္မိန္းမကလည္း ခ်င္ျခင္းတပ္ခ့ဲတာ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ဘဝႀတိခ်ိဳးတစ္ခုျဖစ္ဖုိ႔ ကံတရားဟာ ဘုရားသခင္လုိ ျပဳမူသြားတာ။ဒါေၾကာင့္ပဲ အဓမၼေလာကထဲကေန သားကုိ ေႏြးေထြးစြာ ႀကိဳဆုိလုိက္ရတယ္။စုိးရိမ္လုိက္တာ။ဘယ္​​ေနရာၾကည့္ၾကည့္ ဓမၼ လုိ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္​​ ေရရြတ္​​ေနၾကေပမယ့္ သူတုိ႔ေတြ တကယ့္တကယ္​​ေထြးပုိက္ထားၾကတာက အဓမၼေတြပါပဲ။ လူ႔အ လႊာအသီးသီးဟာ အဓမၼကုိပဲ အလံထူထားၾကတာပဲ။ဘယ္မွာလဲ ဓမၼ။ဓမၼ မရိွတဲ့ေလာကမွာ သားႀကီးကုိ လူျဖစ္​​ခြင့္ မေပးခ်င္​​ေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ မတတ္ႏုိင္ခ့ဲဘူး။သားႀကီးဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ေမ်ွာ္လင့္ခ့ဲတာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ေရာက္လာခဲ့တယ္။တေန ့မွာ--တေန ့မွာပါ။သူမ်ားမွာ ကုိယ္ဝန္ရိွေနၿပီတဲ့။
   ဒီစကားကုိ ၾကားေတာ့ ဗမာ႐ုပ္႐ွင္ထဲက မင္းသားေတြလုိ က်ေနာ္​​ေပ်ာ္မယ္ထင္သလား။ေဟး- လူျဖစ္ျပီကြ လုိ ့ ဣေျႏၵမရ အငမ္းမရ ေအာ္ပစ္မယ္ ထင္သလား။ေလးလံတဲ့စိတ္တစ္ခုက ကုပ္ခြစီးလုိက္တာပါ။ငါဟာ မုိက္မဲစြာနဲ႔ပဲ ကလိယုဂ္ထဲဆီ ကေလးငယ္တစ္ဦးကုိ ေဆာင္ယူမိလုိက္ၿပီ။ဒါဟာ မေကာင္းဘူးဆုိရင္ ဒါဟာ ကုသလ ျဖစ္ပါေတာ့ မလား။ဒါေပမဲ့ ဘယ္လုိေတြးျမင္မႈမ်ိဳးေတြျဖစ္ျဖစ္ ဘဝေပးအေျခအေနကုိက်ေနာ္တုိ႔ လက္ခံလုိက္ရတယ္။က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ခ်စ္ျခင္ေမတၱာ၊လိင္၊႐ုပ္နဲ ့နာမ္​​ေတြဟာ ေနာက္ထပ္ ႐ုပ္နာမ္တစ္ခုကုိ ထပ္ၿပီးေတာ့ ျဖည့္ စြက္လုိက္မိၾကၿပီ။
   ကုိယ္မယုံၾကည္​​ေတာ့တဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အအုံႀကီးထဲမွာ ကုိယ္ေသြးသားကုိ ထမ္းပိုးၿပီး ေမွ်ာရေတာ့မွာကလြဲလုိ႔ ေနာက္ထပ္ေျဖ မ႐ွိေတာ့ဘူး။အဆုိးဆုံးကေတာ့ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ မယုံၾကည္​​ေတာ့တဲ့လူ ့အဖြဲ ့အအုံထဲမွာ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္မသတီခ့ဲတ့ဲပညာေရးဆုိတာရယ္ကုိ ေလာက အလုိက် သားဆီေပးရဦးေတာ့မွာပဲ။ခုဆုိ အဲ့ဒီ့ ပညာေရးထဲမွာ သားႀကီးဟာကေလးဘဝကုိ အဆုံး႐ွံုးခံျဖတ္သန္ေနျပီေလ။ခက္ခဲလုိက္တ့ဲ စာေမးပြဲေတြ ရင္ဆုိင္​​ေနရျပီ။တကယ္စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတာက အဲ့ဒီ့စာေမးပြဲေတြကုိ ျဖတ္သန္းဖုိ႔ ဟာ စဥ္းစားဉာဏ္က အဓိ က မက်ဘူးတဲ့ေလ။ဒါဟာ က်ေနာ္တုိ႔ မတုိင္ခင္နဲ႔က်ေနာ္တုိ႔ ကတည္းကရွိေနခ့ဲတာပဲ မဟုတ္လား။ခု အစုိး ရလက္ထက္ထိတုိင္ တုပ္တုပ္မွ် မလႈပ္ေသးပါဘူးေလ။က်ေနာ့္အနာဂတအတြက္ဘယ္လုိ ယုံၾကည္ကုိးစားရမ လဲေလ။ ။

                                                                                                      ေက်ာ္ထင္








Comments