ေက်ာ္ထင္ - ကလိယုဂ္ထဲက အနာဂတေႏွာင္ႀကိဳးမ်ား

 

fosgrafi

ကလိယုဂ္ထဲက အနာဂတေႏွာင္ႀကိဳးမ်ား

ေက်ာ္ထင္

(မိုးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၂၃၊ ၂၀၁၈

(၁)

   တကယ္​​ေတာ့ သားၾကီးကုိ က်​ေနာ္​ မ​ေမြးခ်င္​ပါ။ ဒါကုိ ၾကည့္ျပီးတခ်ိဳ႕က က်​ေနာ္​့ကုိ က​ေလးမခ်စ္​တတ္​ဘူးလုိ႔ ထင္​တတ္ၾကတယ္​။ မဟုတ္ပါဘူး။ အမွန္​က ခ်စ္​တတ္​လြန္​းလုိ႔သာ က​ေလးမယူခ်င္​ ျဖစ္​​ေနရတာ။ ဒီ့ အတြက္ အ​ေၾကာင္​းက အမ်ားႀကီးပါ။ က​ေလးအ​ေပၚထားမယ္​့ ကုိယ္​့သံ​ေယာဇဥ္​ရဲ႕ အနက္​အ႐ႈိင္​းကုိ ကုိယ္​သိတယ္​။ သံေယာဇဥ္ သိပ္ၾကီးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကုိယ့္ ႀကိဳးစားအားထုတ္​ခ်င္စိတ္ကုိလည္း ကုိယ္​သိတယ္​။ ေလာဘနည္း တယ္။ ဘဝကုိ ေအးေအးလူလူပဲ ျဖတ္သန္းခ်င္တယ္။ အထူးသျဖင္​့က​ေတာ့ ရပ္​ျပစ္​႐ွစ္​ပါးႀကီးလုိျဖစ္​​ေနတဲ့ ကုိယ္​့တုိင္​း ျပည္​ရဲ႕အ​ေျခအ​ေနကုိ ကုိယ္​တုိင္​​ ေတြ႔ၾကံဳ​ေနရသလုိ၊​ေ႐ွ႕​ေလွ်က္​ကုိလည္​း မွန္​းဆ​မိေနတာက ကေလး မယူခ်င္ျခင္းရဲ့ အဓိကအေၾကာင္းအရင္းေပါ့။

   ၿပီး​ေတာ့ ကုိယ္​တုိင္​​ ေတြ႔ၾကံဳခံစားလာရတဲ့ ကုိယ္​့ႏုိင္​ငံရဲ႕ပညာ​ေရးအ​ေျခအ​ေနအ​ေၾကာင္​းလည္းကုိယ္​နားလည္​ေနတာပါတယ္​။ ေနာက္ထပ္အထူးသျဖင့္က ကလိယုဂ္​ႏွစ္​​ေတြရဲ႕သ​ေဘာအရ လူ​ေတြရဲ႕ ရာခုိင္ႏွုန္း​အမ်ားစုဟာ ကုိယ္​က်င္​့တရားယုိ ့ယြင္​းတဲ့သူ​ေတြ ျဖစ္​​ေနၾကတဲ့ အခါကာလကုိ ​ေတြးဆမိေနတာကလည္း အခရာက်တာေပါ့။ ဒီလုိအ​ေျခအ​ေနမ်ိဳးထဲမွာ မ်ိဳးဆက္​သစ္တစ္​ခုကုိ ခ်ခ့ဲဖုိ႔ ဆုိတာက်​ေနာ္​ မရဲတ့ဲ အလုပ္ပါပဲ။ က်ေနာ္ မလုပ္ခ်င္ တ့ဲ အလုပ္ပါ။က်​ေနာ္​ မစြန္႔​႔စားခ်င္​ပါဘူး။

   ဒါ​ေပမဲ့လည္​း က်​ေနာ္​့မွာက မ်ိဳးဆက္​တစ္​ခုကုိ ခ်န္​ထားခ့ဲရဖုိ႔ အ​ေျခအ​ေန အခ်ိန္အခါနဲ ့အျခားေရခံ​ေျမခံ​ေတြက ႐ွိ​ေနျပီ။တပ္​မက္​မႈနဲ႔ခ်စ္​ျခင္​း​ေမတၱာတရားကုိ က်​ေနာ္​ ​ေတာ္​လွန္​​ေရး မဆင္ႏႊဲႏုိင္​ေတာ့ဘူး။ တစ္​ခ်က္​က​ေလး​ေတာင္​ ​ေမာ္​မၾကည့္​့ဝ့ံခဲ့တဲ့ ခ်စ္​ျခင္​း​ေမတၱာ​ေအာက္​မွာ ႏွစ္​ကုိယ္​တူ၊တစ္​အုိးတစ္​အိမ္​၊အိမ္​ယာထူ​ေထာင္​ထားမႈဆုိတ့ဲ ဥပ​ေဒ​ေတြကုိ ​​ေထာက္​ခံ အတည္​ျပဳ​ေပးၿပီး ​ေလးစားလုိက္​နာခ့ဲရတယ္​။ ဒါ​ေတာင္​ အိမ္​​ေထာင္​သက္​ရဲ႕ အဦးအဖ်ားကာလ​ေတြမွာ က​ေလးမယူ​ေရး အ​ေျခခံဥပ​ေဒတစ္​ရပ္​ကုိ ႏွစ္​ဦးသ​ေဘာတူ ျပ႒ာန္​းခ့ဲၾကတယ္​။  အခ်စ္​ရယ္​၊အိမ္​ရယ္၊​လိင္​ရယ္​၊ဘဝဟာ သိပ္​ကုိလွၿပီး ၾကည္​့လုိ႔ မ႐ုိးႏုိင္​တဲ့ ႐ႈခင္​းတစ္​ခုျဖစ္​ခဲ့တယ္​။

   ဒါ​ေပမဲ့ ဘဝဆုိတာ ​ေျဖာင့္ေျဖာင့္ေလးမွ မဟုတ္တာ။တန္းတန္းေလးမွ မဟုတ္တာ။ေကြ႔​ေတြခ်ည္​းပဲ မ ဟုတ္​လား။မျမင္​ႏုိင္​ဘူး။မျမင္​ရဘူး။ေ႐ွ႕မွာ ဘာဆုိတာ ျမဴ​ေတြဆုိင္​း​ေနသလုိမ်ိဳး။အဲ့ဒီ့ျမဴအုပ္​​ေတြထဲမွာ က်​ေနာ္​့ အတြက္​ ဒါမွမဟုတ္​ က်​ေနာ္​တုိ႔အတြက္​ ႀကိဳး​ေလးတစ္​​ေခ်ာင္​း ႐ွိ​ေနတာကုိ က်​ေနာ္​​ေကာ ဇနီးမယားေကာ မျမင္​ႏုိင္ခဲ့ဘူး ။အဲ့ဒီ့ႀကိဳး​ေလးဟာ သိပ္​ကုိ ခုိင္​ခ့ံလြန္​းတဲ့ႀကိဳး​ေလးပါ။ဘယ္​လုိႀကိဳးမ်ိဳးလဲဆုိ​ေတာ့ သံ​ေယာဇဥ္​ ႀကိဳး။က်​ေနာ္​့အတြက္​​ေတာ့ ဒါဟာ ဒုတိယႀကိဳး​ေပါ့။

(၂)

   ပထမႀကိဳးက မြန္​မြန္​။သူက က်​ေနာ္​့ အမ်ိဳးသမီးပါ။သူ ၁၇ ႏွစ္​မွာ က်​ေနာ္​ ၃၁ ႏွစ္​။ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကတာ။က်​ေနာ္​က အဲ့ဒီ့အခ်ိန္​ထိ ဘြဲ႔မရ​ေသးဘူး။ဆယ္​တန္​း​ေအာင္​တာက အသက္​ ၂၄ ႏွစ္​မွ ​ေအာင္​တာ။တခ်ိဳ႕က က်​ေနာ္​့ကုိ ဆယ္​တန္​း မ​ေအာင္​ဘူး​ေတာင္​ ထင္​ၾကတာ႐ွိတယ္​။ရပ္​ကြက္​ထဲက သူငယ္​ခ်င္​း​ေတြ​ေလာက္​ပဲ သိတာ႐ွိတယ္​။ဆယ္တန္း ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္က အသက္၂၀ ရွိေနျပီ။အတန္​းတူ​ေနရတ့ဲ သူငယ္​ခ်င္​း​ေတြက ကုိယ္​့ထက္​ ငယ္​​ေနၾက ေပမယ့္ ဒီ​ေကာင္​​ေတြက အတန္​းတူ​ေတာ့ က်​ေနာ္​့ကုိ မင္​းနဲ႔ငါနဲ႔ ​ေျပာတယ္​။ ဒါကုိ က်​ေနာ္​က သိပ္​မႀကိဳက္​ခ်င္​ဘူး။ဒါ​ေၾကာင္​့ ၉တန္​း ၁၀ တန္​း တေလွ်ာက္​လုံး သက္​ျမင့္ဦးဆုိုိတဲ့သူငယ္​ခ်င္း​နဲ႔ပဲ တရင္​းတႏွီး ​ေပါင္​းခဲ့တယ္​။

    သူနဲ႔က သက္​​တူရြယ္​တူ။ဝါသနာလည္​းတူတယ္​။အေတြးအေခၚခ်င္းလည္း တူတယ္။ျပီးေတာ့ စာ​ေမးပြဲ က် တာခ်င္​း​ေတြလည္​း တူ​ေနတယ္​။​ေနာက္​ထပ္ ေပါင္းမိတ့ဲတစ္​​ေယာက္​က ထြန္​းလင္​း။​ဘူတာနားမွာ ၾကံရည္​ ​ေရာင္​းတယ္​။ျမင္​းလွည္​း ​ေမာင္​းတယ္​။ေနာက္ေတာ့ ကား​ေမာင္​း​ေနတာလည္​း ​ေတြ႕ခ့ဲတယ္​။ခု​ေတာ့ မျမင္​​ေတာ့ ဘူး။ေနာက္​တစ္​​ေယာက္​က ထိန္​ဝင္း။​ဒီ​ေကာင္​က က်​ေနာ္​တုိ႔ထက္​ ၂ ႏွစ္ေလာက္ငယ္​​ေပမယ္​့အႏုပညာသမားမုိ႔ ​ေပါင္​းျဖစ္မိခ့ဲတယ္​။ခု​ေတာ့ ဒီ​ေကာင္​ ႐ူး​ေနတာကုိ စိတ္​မ​ေကာင္​းစြာနဲ႔ပဲ ၾကည့္ေနရတယ္​။မ႐ူးခင္​က ဒီ​ေကာင္​့ကုိ က်​ေနာ္​တုိ႔ အႏုိင္​က်င္​့ခဲ့ဖူးတယ္​။႐ူး​ေတာ့ ဒီ​ေကာင္​က က်​ေနာ္​တုိ႔ကုိ အႏုိင္​ျပန္​က်င့္​့တယ္​။ဒါ​ေၾကာင္​့ပဲ ႐ူး​ေနတဲ့ သူငယ္​ခ်င္​းကုိ ​ေဖး​ေဖးမမ မလုပ္​ႏုိင္​ဘဲ အသာၾကည္​့​ေနရတယ္​။​ေရွာင္ေနရတယ္။

   တကယ္​​ေတာ့ ေက်ာင္​း​ေတြတက္​တယ္​၊ဆယ္​တန္​း​ေအာင္​တယ္​၊ဘြဲ႔ရတယ္​ဆုိတ့ဲပညာေရးဟာ က်​ေနာ္​့အတြက္​​ေတာ့ အပရိကပါ။ဆုိးရြားလြန္းတ့ဲ ဗမာျပည္စာေမးပြဲစနစ္ဟာ က်ေနာ့္အဖုိ ့အနာဂတ္ဖ်က္တေစၧ တေကာင္ လုိပါ။က်​ေနာ္​ သိပ္​ကုိ ယုံၾကည္​တ့ဲအထဲမွာ မပါပါဘူး။က်ေနာ္တုိ ့သူငယ္ခ်င္းေတြဆုိ အမ်ားၾကီးပဲ ရွစ္တန္းက်ျပီး ပညာေရး အေဟာသိကံျဖစ္ကုန္ၾကတာ။ဆုိရွယ္လစ္ပညာေရးဆုိတ့ဲ ပုံေဖာ္မႈၾကီးကုိ က်ေနာ္ မယုံၾကည္ဘူး။အာ ဏာရွင္ပညာေရးကုိ က်ေနာ္ မကုိးကြယ္ဘူး။

   က်​ေနာ္​တုိ႔ ပညာ​ေရး၊ က်​ေနာ္​တုိ႔ အသိဆုံးပါ။ဆယ္​တန္​း​ေအာင္​တာ​ေတြ ဘြဲ႔ရတာ​ေတြ ႀကီးႀကီးက်ယ္​က်ယ္​​ေျပာ​ေနလည္​း ဗမာ့ပညာ​ေရးသံ​​ေခ်းေခတ္​​မုိ႔ ဘာမွ အထင္​ႀကီးစရာ မ႐ွိပါဘူးထင္ထားတာ။ဗမာ့ပညာ​ေရး ​ေရႊ​ေခတ္​ဆုိတာ ၁၉၂၀ ပတ္​လည္​​ေလာက္​မွာပဲ ျဖစ္​ခ့ဲတာပါ။​ေနာက္​​ေတာ့ ​ေငြ​ေခတ္​။​ေၾကးေခတ္​။က်​ေနာ္​တုိ႔လက္​ထက္​ သံ​ေခတ္​။ခု​ေတာ့ ပလပ္​စတစ္​​အိပ္ေခတ္​​ ​ေျပာရမလား။ဒီလုိ​ေျပာတာကုိ ႀကိဳက္​မွ ႀကိဳက္​ပါ့မလား​ေတာ့ မသိဘူး​ေပါ့။

(၃)

   က်​ေနာ္​ ဗမာစာ အထူးျပဳနဲ႔ မႏၱ​ေလးအ​ေဝးသင္​မွာ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္က စ တက္ခ့ဲတယ္။အ့ဲဒီ့မွာတစ္​ရက္​တည္​း စာသင္​ခဲ့ဖူးတယ္​။အခန္​းထဲမွာ လူတစ္​ရာေက်ာ္ဝန္​းက်င္​​ေလာက္​ ႁပြတ္​သိပ္​ထုိင္​​ေနတာကုိ ပြဲဦးထြက္ ၾကံဳရ တယ္။ဆရာက နာမည္​ႀကီးဆရာတဲ့။ဘယ္​သူမွန္​း​ေတာ့ က်ေနာ္ မသိပါဘူး။သူ သင္​​ေနတာ မၿပီးခင္​မွာဘဲ က်​ေနာ္​ အတန္​းထဲက​ေန ထြက္​လာလုိက္​တယ္​။အားနာရ​မယ္​လုိ႔ကုိ မဆင္​ျခင္​ႏုိင္​​ေလာက္​​ေအာင္​ကုိစိတ္​ပ်က္​သြားလုိ႔ပါ။မွတ္​မွတ္​ရရ အေဝးသင္ ပညာေရး ေလးႏွစ္စလုံးမွာအဲ့ဒီ့တစ္​ရက္​တည္းေက်ာင္​းတက္​ခ့ဲဖူးပါတယ္​။

   အဲ့ဒီမွာ ဗမာျပည္​ အ​ေဝးသင္​ပညာ​ေရးကုိ နဖူး​ေတြ႕ဒူး​ေတြ႕ျမင္​လာခဲ့ၿပီမုိ႔ က်​ေနာ္​ ဆုံးျဖတ္​ခ်က္​ခ်လုိက္​တယ္​။ ရထားလက္​မွတ္​ဝယ္​ အိမ္​ျပန္​တယ္​။​ေလးႏွစ္​စလုံး ဘယ္​​ေက်ာင္​းမွ မတက္​ဘဲနဲ႔ ဘယ္က်ဴရွင္ဆုိတာကုိမွ မခ်ဥ္း ကပ္ဘဲနဲ ့သင္​႐ုိး​စာအုပ္​​ေတြကုိ သူငယ္​ခ်င္​း ဝက္​​ႀကီး(အခု ပညာ​ေရးမႉး႐ုံး အထက္​တန္​းစာ​ေရး ဦးစုိးသန္​း)ကုိ ထုတ္​ခုိင္​း၊တလစာအ​ေဆာင္​ငွါးခုိင္​းထားၿပီး​ေတာ့ စာ​ေမးပြဲ​ေျဖမယ္​့ရက္​က်မွ သြား​ေျဖလုိက္​တယ္​။စာေမးပြဲ ကလည္​း ​ေမးခ်င္​ရာ​ေမး။က်​ေနာ္​လည္​း သူ​ေမးတာကုိ ကုိယ္​သိသလုိ​ေျဖ။​ေလးႏွစ္လုံး အ့ဲဒီလုိသြားခ့ဲတာ။

   ေလးႏွစ္ လုံးဆုိေပမယ့္ တဆက္တည္းေလးႏွစ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။၁၉၉၅ က စလုိက္တာ၂၀၀၁ ေရာက္ ၇ ႏွစ္ေလာက္ၾကာမွ ဘြဲ ့တခု ရတာ။ပညာေရးဟာ ပ်ဥ္းမနား-ေၾကးနီ-ေက်ာက္ပန္းေတာင္းသြား ေလာ္ကယ္ရထား  ၾကီးလုိပါ။ထုံ ့ပုိင္း ထုံ႔ပုိင္းနဲ ့။ဘြဲ႔တခုရ​ေတာ့ တကၠသုိလ္​ႀကီးက ဘာပညာ​ေတြ ​ေပးလုိက္​သလဲဆုိ က်ေနာ့္မွာ ျပ စရာ မ႐ွိပါဘူး။​ေျပာစရာ႐ွိတာက​ေတာ့ ​ေခတ္​ႀကီးတစ္​​ေခတ္​လုံးမွာ မႏၱ​ေလးအ​ေဝးသင္​ တက္​သူ​ေတြအားလုံး နီးပါး ပညာ​ေရးအလီလီဘာဘာလုပ္​ခ့ဲတဲ့အ​ေၾကာင္​း​ေတြပဲ ႐ွိမွာပါ။

   ပ်ဥ္းမနား၊တပ္ကုန္း၊လယ္ေဝး၊ရမည္းသင္း၊ေပ်ာ္ဘြယ္၊မိတၳိလာေတြ၊ေရစၾကိဳ ေစတုတၲရာ၊လားရိႈး၊မုိးကုပ္ေတြ အ့ဲဒီ့က လာတက္ၾကတ့ဲသူေတြကုိ ေတြ ့ဆုံခ့ဲတယ္။အားလုံးလုိလုိမွာ ပညာေရးနဲ ့ပတ္သက္ရင္ ေျပာျပီးက်န္ ေန ရစ္တာက ေကာ္ပတ္ေတြပါပဲ။ေကာ္ပတ္ပညာေရးလုိ ့ေတာင္ က်ေနာ္က စမိေနာက္မိတယ္။ညဆုိရင္​ စာေမးပြဲ​ေျဖမယ္​့အခန္​း​ေတြထဲ ဝင္​၊ခုံ​ေတြကုိ ​ေကာ္​ပတ္​​ေတြနဲ႔စား။​မနက္​ျဖန္​ ပါမယ္​့စာ​ေတြကုိ ​ေရးထား။စာ​ေမးပြဲ​ေျဖတဲ့​ေန႔က်ေတာ့ အ့ဲလုိ ေရးထားတာေတြကုိအ​ေျဖလႊာထဲ ကူးယူ။အ့ဲဒီ့ညမွာေျဖျပီးကူးျပီးတ့ဲဘာသာရပ္ေတြကုိ ေကာ္ ပတ္နဲ ့ပြတ္ဖ်က္။ေနာက္ေန ့ဘာသာရပ္အတြက္ ျပန္ကူးေရး။

   အ့ဲဒါဟာ အ့ဲတုန္းက( အခ်ိဳ ့မွ လြဲလုိ ့)ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေသာေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ စာေမးပြဲအ တြက္ ျပင္ဆင္ပုံပါ။မီးေတြက ပ်က္ေတာ့ ဖေယာင္းတုိင္ေတြ ထြန္းျပီး ညည စာကူးေနတာဟာ မႏၲေလး တကၠ သုိလ္ထဲ ဆီမီးတေထာင္ ပူေဇာ္ပြဲမ်ား က်င္းပေနသလားထင္ရပါတယ္။ဘာစာမွကုိ မေလ့လာၾကေတာ့ တာပါ။ ရွစ္ပုဒ္ ဆယ္ပုဒ္ေလာက္သင္ျပီး ေျခာက္ပုဒ္ေလာက္ အ့ဲဒီ့ထဲက ေမးမွာကုိေတာင္ ဘာမွ မေလ့လာ မလုိက္စား ၾကေတာ့တာ။မုိးခါးေရ ေသာက္တယ္ဆုိမလား။

   အ့ဲဒီ့အေဝးသင္ပညာေရးဟာ အ့ဲကာလေတြမွာ အ့ဲလုိေသာက္ေသာက္လည္း ပ်က္စီးေနတာ။ဒါဟာ မ်က္ျမင္ ကုိယ္ေတြ ့ၾကီးပါပဲ။အျပင္​ စတိတ္​​ေက်ာင္​း​ေတြမွာ သြားေျဖရတဲ့သူ​ေတြက်​ေတာ့ စာ​ေမးပြဲခန္​းထဲမဝင္​ခင္​ တစ္​ခန္​းထဲ က်သူခ်င္​းေတြဆီက​ေန ပုိက္​ဆံ​ေကာက္​။အခန္​း​ေစာင္​့ဆရာကုိ​ ေပး။စာခုိး​ေျဖ။ဒါ သမုိင္းမွာျဖစ္ပ်က္က်န္ ရစ္ခ့ဲတ့ဲ က်ေနာ္တုိ ့ေခတ္ျပိဳင္ေတြ ျဖတ္သန္းခ့ဲၾကရတ့ဲ ပညာေရးရႈေမွ်ာ္ခင္းပါ။က်ေနာ္ေျပာတ့ဲ ျမိဳ ့ေတြက အသက္ ၃၀ နဲ ့ ၄၅ ေလာက္ဘြဲ ့ရေတြကုိဒီစနစ္ကုိ ၾကံဳခ့ဲဖူးလားေမးၾကည့္ ၾကည့္ပါ။ၾကံဳဖူူးၾကတ့ဲသူေတြ ခ်ည္း ပါပဲ။

   ဒါေပမဲ့ ဒီလုိပညာ​ေရးစနစ္​​ေခတ္​မွာ ဘြဲ႔ရလာတာပါလုိ႔ ဝန္ခံဖုိ ့ကေတာ့ နည္းနည္းခက္ခ်င္ ခက္ခဲလိမ့္မယ္ ေပါ့။က်​ေနာ္​ကေတာ့သမုိင္းမွတ္တမ္းျဖစ္လုိ ့ရွက္လည္းေျပာရမွာပဲလုိ ့ ေတြးထားပါတယ္။အ့ဲဒီ့မ်ိဳးဆက္ေတြဟာ အေျခခံပညာေရးမွာကတည္းက အက်င့္ပ်က္လာၾကတ့ဲသူေတြဆုိလည္း မမွားပါဘူး။အဲ့ဒီလုိ ကပ်စ္​ကညစ္​ပညာ​ေရး​ေလး သြား​ေျဖ​ေနတဲ့အခါကာလ​ေလးမွာ က်​ေနာ္​ဟာ က်​ေနာ္​့ရဲ႕ ၁၇ ႏွစ္​မ​ေလးကုိ လြမ္​းခ့ဲတာဗ်ာ။ဒါကုိ ကုိတာရဲ႕ က်​ေနာ္​သည္​ ​ေမ်ာက္​ကဆင္​းသက္​သည္​ဆုိတဲ့စာအုပ္​က အသိဆုံး။ဘာလုိ႔လဲဆုိ​ေတာ့ မႏၲေလးမိန္း ေပါက္က ယူနီဆန္​မွာ အဲ့စာအုပ္​ထုိင္​ဖတ္​ရင္​း"ဘာ့​ေၾကာင္​့မုိ႔ ငါ လြမ္​း​ေဆြး​ေန" လုိ႔ စာ​ေၾကာင္​း​ေလးတစ္​​ေၾကာင္​း ​ေရးခ့ဲမိလုိ႔ပါပဲ။

   ဒီစာ​ေၾကာင္​း​ေလးဟာ ဘဝနဲ႔ပဲယွဥ္​ယွဥ္​၊စာတစ္​ပုဒ္​အရပဲ ၾကည္​့ၾကည္​့ ​ေသး​ေသး​ေလးပါပဲ။ဒါ​ေပမယ္​့ က်​ေနာ္​့ ဘဝတစ္​ခုလုံးကုိ​ ​ေျပာင္​းလဲပစ္​ႏုိင္​စြမ္​း႐ွိတ့ဲ ​ေသခ်ာမႈတစ္​ခုရဲ့ ပႏၷက္ဆုိရင္​လည္​း မမွားႏုိင္​ဘူး​ေလ။အ​ေဝးသင္​က အျပန္​မွာ က်​ေနာ္​့ဆီမွာ သယ္​​ေဆာင္​လာတာ တစ္​ခုတည္​းပဲ႐ွိပါတယ္​။၁၇ ႏွစ္​ မ​ေလးကုိ ခ်စ္​​ေသာ ​ေမတၱာ။ အ့ဲဒါဟာ ပထမ ​ေႏွာင္​ႀကိဳးပါ။

(၄)

   ပထမ​ေႏွာင္​ႀကိဳးနဲ႔ပတ္​သက္​ၿပီး ရဟန္း​ဘဝ အၿပီးခံယူသြားတဲ့ ဆရာဦးျမင့္သိန္းက သံ​ေယာဇဥ္​ တစ္​ႀကိဳးကုိ ျဖတ္​တဲ့။မျဖတ္​ရင္​ သံ​ေယာဇဥ္​ဆုိတာ တုိးလာတာပဲ ႐ွိတယ္​တဲ့။အ့ဲလုိေျပာတုန္းက သူေျပာတာကုိက်​ေနာ္​က အ လုိက္​သင္​့ ဟုတ္​ကဲ့ လုိက္​ရ​ေပမယ္​့ ႏွလုံးသား​ေနရာမွာေတာ့ အ့ဲဒီ့စကားကုိ အျငင္​းဝါက် ​ဖြဲ ့ဆုိေနမိတာသတိ ထားမိလုိက္​ပါတယ္​။က်​ေနာ္​့သူငယ္​ခ်င္​းထိန္​ဝင္​း​ ​ေဟာတာမွန္​တယ္​။မင္​း အသက္​ႀကီးမွ အိမ္​​ေထာင္​က်မွာ​ေဟ့​ေကာင္​တဲ့။မွန္​လုိက္​တာ သူငယ္​ခ်င္​းရာဆုိၿပီး ဒီ​ေကာင္​့ကုိ ဖိတ္​လုိက္​ခ်င္​​ေပမယ္​့ အ့ဲဒီ့တုန္​းက ဒီ​ေကာင္​့ကုိ မ​ေတြ႔မိဘူး။က်​ေနာ္​ အိမ္​​ေထာင္​က်​ေတာ့ က်​ေနာ္​ ၃၅။က်ေနာ္ အုိရျပီပဲ။လူပ်ိဳၾကီးဘဝကေန အိမ္ေထာင္သည္ ဘဝဆီ ကူးလူးသြားျပီ။ျမန္လုိက္တာ။အင္းေလ--ဘဝဆုိတာ အေ၀းၾကီးကုိ မေျပာနဲ ့၊ဒီ​ေန႔တစ္​​ေန႔လုံးနဲ႔ မနက္​ျဖန္​ကုိလည္း မ​ေျပာနဲ႔၊ ခုခဏ​မွာကုိပဲ မတူ​ေတာ့တာကုိး။

(၅)

  ၁၉၉၈ က်​ေနာ္​ တတိယႏွစ္​ သြား​ေျဖ​တုန္းက ​အိပ္ေရးပ်က္မွာေၾကာက္တ့ဲက်ေနာ္အိပ္ေရး ပ်က္စရာ မလုိတ့ဲေန႔ အျမန္​ 3 up ကုိ စီးသြားတယ္​။ဒီရထားက က်ေနာ္တုိ ့ဆီကေန ေန ့လယ္ ၃ နာရီ စီးသြားရင္မႏၱ​ေလး ဆီ ည ၉ နာရီ​ေလာက္​မွာ ​ေရာက္​တယ္​။အိပ္​​ေရးမက္​တဲ့ က်​ေနာ့္​့အတြက္​ အအိပ္​မပ်က္​​တဲ့နည္​းပဲ။က်​ေနာ္​နဲ႔ အတူ ထြန္​းထြန္​းဝင္​းဆုိတဲ့ သူငယ္​ခ်င္​းပါလာတယ္​။သၾကားစက္​နားက ရြာက။ဒီ​ေကာင္​က နည္​းနည္​း​ေတာ့ႏြဲ႔ တယ္​။ဒါ​ေပမဲ့ ဒီသ​ေဘာနဲ႔ ပတ္​သက္​ရင္​ဘာလကၡဏာနဲ႔မွ​ေတာ့ သူ ့ရဲ့မိန္းမဆန္မႈကုိ ​ေဖာ္​ထုတ္​ဖုိ႔ ဒီ​ေကာင္​ က်ေနာ့္ေရွ ့မွာ မႀကိဳးစား ပါဘူး။ဒါ က်​ေနာ္​ ကံ​ေကာင္​းတယ္​ ဆုိမလား။

   ဒါ​ေပမဲ့့ က်​ေနာ္​ ကံဆုိးခဲ့ပါတယ္​။ရမည္​းသင္​း အ​ေက်ာ္​​ေလာက္​မွာ မႏၱ​ေလး ​ေရာက္​ရင္​ ဘယ္​သူမွ အျပင္​ကုိ မထြက္​ၾကဖုိ႔၊ဘူတာထဲမွာပဲ ​ေနၾကဖုိ႔ မီးရထားတြဲ​ေစာင္​့​ေတြနဲ႔ လက္​မွတ္​စစ္​​ေတြက တစ္​တြဲၿပီး တတြဲ လုိက္​​ေျပာ​ေနတယ္​။က်​ေနာ္​ အ့ံၾသသြားတယ္​။စိတ္​လည္​း ပ်က္​သြားတယ္​။အိပ္​​ေရး​ေတာ့ ပ်က္​ပါၿပီ​ေပါ့။ဘာလုိ႔လဲလုိ႔ စုံစမ္​း​ေတာ့ ကုလား-ဗမာ အဓိကရုဏ္​းတဲ့။အ​ေျခခံအ​ေၾကာင္​းရင္​းက မဟာမုဏိေတာ္​ႀကီး ဝမ္​း​ေဖာက္​ခံရ တဲ့ကိစၥတဲ့။အ့ဲည ဘူတာမွာ အိပ္​စက္​ခ့ဲရတယ္​။စိတ္​​​ပ်က္​ခ့ဲရတယ္​။အအိပ္ပ်က္တ့ဲ ေဝဒနာကုိ ႏွစ္ရက္ေလာက္ အစားထုိး ကုစားလုိက္ ရတယ္။

   ဒါေပမဲ့ ေနာက္​ဆုံးႏွစ္​ ​ေဝဒနာက်ေတာ့ အဲ့လုိ မဟုတ္​ေတာ့​ဘူး။အစားထုိး ကုစားလုိ ့မရႏုိင္ခ့ဲဘူး။ၿငိမ္​ၿငိမ္​​ေလးနဲ႔ တၿငိမ္​့ၿငိမ္​့​ေလး။လႈပ္​လႈပ္​​ေလးနဲ႔ လွပ္​လွပ္​​ေလး။က်ည္​​ေတာင္​တြဲဖက္​​ေက်ာင္​းက​ေန ခြင္​့ ယူၿပီး စာ​ေမးပြဲ သြား​ေျဖတာ။​ဒီႏွစ္​ၿပီးရင္​ ၿပီးၿပီ။မခ်စ္​​ေပမယ္​့ ​ေအာင္​့ကာနမ္​း​ေနရတဲ့ အ​ေဝးသင္​ပညာ​ေရးဝဋ္​ ကြၽတ္​ၿပီ။တြဲဖက္​ေက်ာင္​းကုိ​ေတာ့ ကိစၥ႐ွိလုိ႔ဆုိၿပီးပဲ ခြင္​့တစ္​ရက္​ႏွစ္​ရက္​ ယူရတာပါ။ဒါကလည္း သီတင္​းကြၽတ္​ပိတ္​ရက္​နဲ႔တုိးလုိ႔ ခြင္​့ ဆယ္​ရက္​လုံး ယူစရာ မလုိခ့ဲတာ။

   အဲ့ဒီ့ ဆယ္​ရက္​ခရီးဟာ ကိႏၷရီ ​ေခ်ာင္​းျခားလုိ႔ ဆုိရမလား။အမည္​သိ​ေပမယ္​့ အမည္​ မတပ္​ခ်င္​တဲ့ ​ေဝဒနာက ဟဒယမွာ နင္​့နင္​့သီးသီး။ဘာလုိ႔လဲဆုိ​ေတာ့ ၁၇ ႏွစ္​ မ​ေလးဟာ ႏွလုံးသားတစ္​ခုလုံးမွာ ​ေနရာမလပ္​ ရီး​ေလးခုိ​စီးေနတာ။ေဝဒနာက ​ေလးလုိက္​တာ။​ေဝဒနာ အနိစၥလုိ႔ တ လုိက္​မိ​ေပမယ္​့၊ခဏခဏ ျဖစ္​လြန္​း​ေနတဲ့ ရင္​ခုန္​သံ ကုိ ထိန္​းမရႏုိင္​ဘူး။ႏွလုံးသား နံရံ​ေတြဟာ လူစည္​ကားတဲ့ ဘုရား​ေပၚက ​ေခါင္​း​ေလာင္​းထက္​​ေတာင္​ တီးခတ္​​ခံရတဲ့အႀကိမ္​​ေတြက ပုိမ်ားမယ္​။မစဲဘူး။

   အျမဲတမ္​းရြာ​ေနတ့ဲ ကမၻာျပဳမုိးလုိ။႐ုပ္​နဲ႔စိတ္​ တစ္​စုံလုံးမွာ အလြမ္းမုိးေတြက ​ေဖြးလုိ႔လုိ ့ဆုိရမွာ​ေပါ့။သတိ တခါရတုိင္​း ရင္​ဘတ္​တစ္​ခုလုံးဟာ ဒုိင္​းခနဲ ျမည္​​ေနက်။ရင္​မဆုိင္​ႏုိင္​ဘူး။၇၃ လမ္​းမက်ယ္​ႀကီးတစ္​​ေလွ်ာက္​ ​မဟာ မုဏိအေရးအခင္းေၾကာင့္ေနရာယူထားတဲ့ သံခ်ပ္​ကာကား​ေတြနဲ႔ ​ေဖာကားအျပည္​့ လက္​နက္​အျပည္​့တပ္​ဆင္​ထားတဲ့ စစ္​သား​ေတြကုိ အ​ေဆာင္​​ေ႐ွ႕လမ္​းက​ေန လမ္​းမထိပ္​အထိ ထြက္​ၿပီး ရင္​ဆုိင္​ဝ့ံ​တယ္။ စစ္သား ေတြ ကုိ မခံခ်ည့္ မခံသာျဖစ္ေအာင္ ေျပာဆုိျပီး အေဆာင္ေတြထဲကေန ေအာ္ဟစ္ ေလွာင္ေျပာင္၀့ံတယ္။ဒါေပမယ္​့ ၁၇ ႏွစ္​ မ​ေလးကုိ သတိရ​ေနတဲ့ ဒဏ္​ကုိ က်​ေနာ္​ မထိတထိေတာင္ မစရဲခဲ့ဘူး။

   တခ်ိဳ႕က အခ်စ္​ဟာ စြန္​လႊတ္​အနစ္​နာခံတာလုိ႔ ဖြင္​့တယ္​။ခ်စ္​သူ​ေကာင္​းစား​ေနရင္​ ​ေဘးက ရပ္​ၾကည္​့ၿပီး မုဒိ တာပြားႏုိင္​တာတဲ့။အ့ဲဒါမွသာ ျမင္​့ျမတ္​တာတဲ့။ဒါကုိ အလကားအ​ေတြးအ​ေခၚလုိ႔ က်​ေနာ္​့ရင္​ဘတ္​ထဲက ကန္​႔ ကြက္​​ေနတယ္​။ခ်စ္တယ္ဆုိတာ ျမင့္ျမတ္ဖုိ ့ ခ်စ္တာမွ မဟုတ္တာ။တကယ္​​ေတာ့ အခ်စ္​ဆုိတာ ရကုိ ရရမွ ၿပီး ျပည္​့စံုႏုိင္​တယ္​။႐ုပ္​၊နာမ္၊လိင္ အဲ့ဒီ့တစ္​စုံလုံးကုိ တစ္​ထုပ္​တည္​းထုပ္​ႏုိင္​မွ ဖုိနဲ႔မ အခ်စ္​မည္​မယ္​။ေလာက လုိအပ္​ခ်က္​ကုိ ျဖည္​့ႏုိင္​မယ္​ထင္​တယ္​။ဒါဟာ ​ေလာကမွာ ​ေ႐ွ႕တန္​းက လုိအပ္​​ေနတဲ့ လုိအပ္​ခ်က္​ပါ။ဒါကုိ ယ​ေန႔ ကမၻာ့လူဦး​ေရ သန္​း ၇၀၀၀ က သက္​​ေသျပ​ေနတာပဲ။ဒီ​ေတာ့ ခ်စ္​သူ ​ေကာင္​းစားဖုိ႔ ရပ္​ၾကည့္​့စရာမလုိဘူး။ တြဲ​ေခၚလာၿပီး ​ေ႐ွ႕ဆက္​ဖုိ႔ပဲ လုိတယ္​။အဲ့ဒါဟာ ျမင္​့ျမတ္​တာ၊မျမင္​့ျမတ္​တာထက္​ ​ေလာကဆႏၵနဲ႔ တထပ္တည္းက် တဲ့ ​ေယာက်္​ားတေယာက္​ရဲ႕စိတ္​ျဖစ္​တယ္​လုိ႔ က်​ေနာ္​ျမင္​တယ္​။အားလုံးနဲ႔​ေတာ့ တူစရာ မလုိဘူး​ေပါ့။

  က်​ေနာ္​ အၾကင္​နာ​ေပးလုိ႔ ခင္​ဗ်ားတုိ႔ လုိက္​​ေပးစရာ မလုိပါဘူးေလ။ပုိ႔သတဲ့​ေမတၱာ​ေၾကာင္​့ ဘယ္​သူ မလြမ္​း ဘဲ ​ေနလုိ႔ရလုိ႔လဲ။ဆြဲကပ္​လုိက္​တဲ့အင္​အားကုိ ​gravity လုိ႔ဆုိရင္​ ၁၇ ႏွစ္​ မ​ေလးရဲ႕ gravity ဟာ က်​ေနာ္​့ကုိ ​ေဝးလြင္​့ကြာက် သြား​ခြင္​့ မ႐ွိေအာင္​ ဖမ္​းယူလုိက္​တာပဲလား။မဟုတ္​ဘူး။ၾကယ္​မင္​းတုိ႔ရဲ႕ရာဇဝင္​မွာ မပါ မျဖစ္​ ပါဝင္​​ေနတဲ့ black hole တခု။ဘယ္​လုိမွ လြတ္​​ေျမာက္​ ​ေ႐ွာင္​ကြင္​းလုိ႔မရ​ေအာင္​ ​ေခါင္​းငုံခံလုိက္​ရမယ္​့ ဆြဲငင္​အားတစ္​ခု။ နီးကပ္လာျပီ။ေရွာင္ခြါဖုိ ့ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ဒါဟာ သားႀကီးျဖစ္​တည္​မႈရဲ႕ မူလဘူတပဲ​ေလ။ဒါမွ မဟုတ္--ဒုတိယ​ေႏွာင္​ႀကိဳးရဲ႕ ​အ႐ုဏ္​ဦးေလ။

(၆)

   တကယ္​​ေတာ့ သားႀကီးကုိ က်​ေနာ္​လုိခ်င္​ခဲ့တာ မဟုတ္​ပါဘူး။အ့ဲဒီလုိပဲ က်ေနာ္မိန္းမကလည္​း ခ်င္​ျခင္​းတပ္​ခ့ဲတာ မဟုတ္​ျပန္​ဘူး။ဘဝႀတိခ်ိဳးတစ္​ခုျဖစ္​ဖုိ႔ ကံတရားဟာ ဘုရားသခင္​လုိ ျပဳမူသြားတာ။ဒါ​ေၾကာင္​့ပဲ အဓမၼ​ေလာကထဲက​ေန သားကုိ ​ေႏြး​ေထြးစြာ ႀကိဳဆုိလုိက္​ရတယ္။​စုိးရိမ္လုိက္​တာ။ဘယ္​​ေနရာၾကည္​့ၾကည္​့ ဓမၼ လုိ႔ အႀကိမ္​ႀကိမ္​​ ေရရြတ္​​ေနၾက​ေပမယ္​့ သူတုိ႔​ေတြ တကယ္​့တကယ္​​ေထြးပုိက္​ထားၾကတာက အဓမၼ​ေတြပါပဲ။ လူ႔အ လႊာအသီးသီးဟာ အဓမၼကုိပဲ အလံထူထားၾကတာပဲ။ဘယ္​မွာလဲ ဓမၼ။ဓမၼ မရိွတဲ့​ေလာကမွာ သားႀကီးကုိ လူျဖစ္​​ခြင္​့ မ​ေပးခ်င္​​ေပမယ္​့ က်​ေနာ္​တုိ႔ မတတ္​ႏုိင္​ခ့ဲဘူး။သားႀကီးဟာ က်​ေနာ္​တုိ႔ ​ေမ်ွာ္​လင္​့ခ့ဲတာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ​ေရာက္​လာခဲ့တယ္​။တေန ့မွာ--တေန ့မွာပါ။သူမ်ားမွာ ကုိယ္​ဝန္​ရိွ​ေနၿပီတဲ့။

   ဒီစကားကုိ ၾကား​ေတာ့ ဗမာ႐ုပ္​႐ွင္​ထဲက မင္​းသား​ေတြလုိ က်​ေနာ္​​ေပ်ာ္​မယ္​ထင္​သလား။​ေဟး- လူျဖစ္ျပီကြ လုိ ့ ဣေျႏၵမရ အငမ္းမရ ေအာ္ပစ္မယ္ ထင္သလား။ေလးလံတဲ့စိတ္​တစ္​ခုက ကုပ္​ခြစီးလုိက္​တာပါ။ငါဟာ မုိက္​မဲစြာနဲ႔ပဲ ကလိယုဂ္​ထဲဆီ က​ေလးငယ္​တစ္​ဦးကုိ ​ေဆာင္ယူမိလုိက္​ၿပီ။ဒါဟာ မ​ေကာင္​းဘူးဆုိရင္​ ဒါဟာ ကုသလ ျဖစ္​ပါ​ေတာ့ မလား။ဒါေပမဲ့ ဘယ္​လုိေတြးျမင္မႈမ်ိဳးေတြျဖစ္​ျဖစ္​ ဘဝ​ေပးအ​ေျခအ​ေနကုိက်​ေနာ္​တုိ႔ လက္​ခံလုိက္​ရတယ္​။က်​ေနာ္တုိ႔​ရဲ႕ခ်စ္​ျခင္​း​ေမတၱာ၊လိင္​၊႐ုပ္​နဲ ့နာမ္​​ေတြဟာ ​ေနာက္​ထပ္​ ႐ုပ္​နာမ္​တစ္​ခုကုိ ထပ္​ၿပီး​ေတာ့ ျဖည္​့ စြက္​လုိက္​မိၾကၿပီ။

   ကုိယ္​မယုံၾကည္​​ေတာ့တဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အအုံႀကီးထဲမွာ ကုိယ္​့​ေသြးသားကုိ ထမ္​းပိုးၿပီး ​ေမွ်ာရ​ေတာ့မွာကလြဲလုိ႔ ​ေနာက္​ထပ္​ အ​ေျဖ မ႐ွိ​ေတာ့ဘူး။အဆုိးဆုံးကေတာ့ကုိယ္​ကုိယ္​တုိင္​ မယုံၾကည္​​ေတာ့တဲ့လူ ့အဖြဲ ့အအုံထဲမွာ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္မသတီခ့ဲတ့ဲပညာ​ေရးဆုိတာရယ္ကုိ ​ေလာက အလုိက် ​သားဆီေပးရဦး​ေတာ့မွာပဲ။ခု​ဆုိ အဲ့ဒီ့ ပညာ​ေရးထဲမွာ သားႀကီးဟာက​ေလးဘဝကုိ အဆုံး႐ွံုးခံျဖတ္​သန္​း​ေနျပီေလ။ခက္​ခဲလုိက္​တ့ဲ စာ​ေမးပြဲ​ေတြ ရင္​ဆုိင္​​ေနရျပီ။တကယ္​စိတ္​ပ်က္​စရာ​ေကာင္း​တာက အဲ့ဒီ့စာ​ေမးပြဲ​ေတြကုိ ျဖတ္​သန္​းဖုိ႔ ဟာ စဥ္​းစားဉာဏ္​က အဓိ က မက်ဘူးတဲ့​ေလ။ဒါဟာ က်​ေနာ္​တုိ႔ မတုိင္​ခင္​နဲ႔က်​ေနာ္​တုိ႔ ကတည္​းကရွိေနခ့ဲတာပဲ မဟုတ္လား။ခု အစုိး ရလက္ထက္ထိတုိင္ တုပ္တုပ္မွ် မလႈပ္ေသးပါဘူးေလ။က်ေနာ့္အနာဂတအတြက္ဘယ္လုိ ယုံၾကည္ကုိးစားရမ လဲေလ။ ။

                                                                                                      ေက်ာ္ထင္