ၿငိမ္း (ပဲခူး) ● အေမ

ၿငိမ္း (ပဲခူး) ● အေမ
(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၁၆၊ ၂၀၁၈

အေမက လက္ထဲမွာ အုတ္ခဲတလံုးကိုင္ၿပီး ေနာက္ကေန ေျပးလိုက္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ေရွ႕ကေနေျပးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အေမက ေနာက္ကေနေျပးလိုက္ရင္းကြၽန္ေတာ္က ေရွ႕ကေနေျပးရင္း မွီလုမွီငင္အခ်ိန္မွာပဲ အိပ္မက္ထဲကေနလန္႔ႏိုးလာတယ္။ အရင္အိပ္မက္ေတြ မက္တုန္းကဆို ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာမွာေခြၽးသီးေခြၽးေပါက္ေတြက်လို႔။ အခုမက္တဲ့ အိပ္မက္ကေတာ့ကြၽန္ ေတာ့္မ်က္ႏွာမွာ အၿပံဳးရိပ္ေတြ သန္းလို႔။ ၾကည္ႏူးဖို႔ေကာင္းတဲ့အိပ္မက္ကေလးေပါ့။

အခုလိုမ်ဳိး ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းက ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အေမနဲ႔ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အျဖစ္အပ်က္ကေလးကို တခါမွ အိပ္မက္ မမက္ ဖူးဘူး။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က စာဖတ္သမားတေယာက္ဆိုေတာ့ ကိုယ္ဖတ္တဲ့စာအုပ္ကေလးထဲက အေၾကာင္းအရာကေလး ေတြကို စြဲလန္းၿပီး အိပ္မက္ မက္ေလ့ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္းအေမေတြအေၾကာင္းေရးထားတဲ့ ဆီမြန္ဒီဗူးဗြား ရဲ႕အေမဆိုတဲ့စာအုပ္ကေလးကိုလည္းတခါမွ မဖတ္ဖူးေသးဘူး။ မကၠဇင္းေဂၚဂီရဲ႕ အေမဆိုတဲ့စာအုပ္ကေလးကိုလည္း တခါမွ မဖတ္ ဖူးေသးဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ကိုယ္ဖတ္တဲ့စာအုပ္ကေလးထဲက အေၾကာင္းအရာကေလးေတြကို စြဲလန္းၿပီး အိပ္မက္မက္တယ္ လို႔လည္း ေျပာလို႔မရျပန္ပါဘူး။

အေမက အ႐ိုက္ၾကမ္းတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းကဆို အေမ႐ိုက္တာကို အခ်ိန္ကာလေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားခံလိုက္ရ တယ္။ ကေလးဘဝတုန္းက ကြၽန္ေတာ္က အိပ္ယာထဲမွာ ေသးေပါက္ခ်တယ္။ မနက္မိုးလင္းရင္ ကြၽန္ေတာ့္အိပ္ယာထဲက ျခင္ေထာင္ေတြေခါင္းအံုးေတြ ေစာင္ေတြဟာ ေသးေတြစိုရႊဲလို႔။ အဲဒီမွာ အေမက ႐ိုက္ပါေလေရာ။ ကြၽန္ေတာ္က ဂ်ီအၿမဲတမ္း က်တယ္။ အေမက ႐ိုက္ပါေလေရာ။ ကြၽန္ေတာ္က အငိုလည္းသန္တယ္။ အငိုမတိတ္မခ်င္း အေမက ႐ိုက္ပါ ေလေရာ။ ကြၽန္ေတာ္ ၇ တန္းေက်ာင္းသားဘဝတုန္းက ေက်ာင္းေျပးၿပီး ဗီြဒီယို႐ုံမွာ ဗြီဒီယိုသြားၾကည့္တယ္။ ဗြီဒီယို႐ုံထဲအထိလိုက္ၿပီး အေမက ႐ိုက္ပါေလေရာ။ ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္ကေျခေထာက္မွာဝဲေတြေပါက္လို႔ အေမကေဆးထည့္ေပး တဲ့အခါ နာလို႔ငို ေတာ့ အေမက ႐ိုက္ပါေလေရာ။  အဲဒါေၾကာင့္ အေမနဲ႔ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အမွတ္တရေတြထဲကမွ အေမအ႐ိုက္ၾကမ္းတာကို အခုအ ခ်ိန္ထိ မေမ့မေပ်ာက္ႏုိင္ဘဲ ႏွလံုးသားထဲမွာ စြဲလမ္းေနတာျဖစ္ပါတယ္။

အေမက ကပ္ေစးနဲတယ္။ အေမ့ဆီက ကြၽန္ေတာ္မုန္႔ဖိုးေတာင္းၿပီဆို ခ်ိပ္နဲ႔ေကာ္မထုတ္ရ႐ံုတမယ္ပဲ။ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ။ ဘာဝယ္ စားမွာလဲ။ ေမးလိုက္တာလည္း အစံုပါပဲ။ အေမ့ဆီက မုန္႔ဖိုး အမ်ားဆံုးပမာဏအေနနဲ႔ ႏွစ္ရာေလာက္သာ ရဖူးတယ္။ ေနာက္ ၿပီး ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ေကာလိပ္တက္တာေတာင္ အေမက လမ္းစရိတ္နဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဖိုးအတြက္ ငါးရာေလာက္ပဲ ေပး ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္မွာ မုန္႔ဖိုးမ်ားမ်ားရေအာင္ ႀကံဖန္ရပါတယ္။ ေက်ာင္းစာရြက္စာတမ္းဖိုး ေက်ာင္းစာ အုပ္ဖိုး ဘာဖိုး ညာဖိုးဆိုၿပီး လိမ္ေတာင္းရပါတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းေလးေတြကို အခုအခ်ိန္ျပန္စဥ္းစားလိုက္တဲ့အခါ အေမ ကပ္ ေစးနဲခဲ့လို႔  သူမ်ားမိသားစုေတြအိမ္ငွားေနတဲ့အခ်ိန္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မိသားစုမွာ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ကိုယ္ပိုင္ျခံနဲ႔ မေတာင့္မတ မ ေၾကာင့္မက်ေနႏိုင္တာလို႔ သံုးသပ္မိပါတယ္။

အေမက အေျပာလည္းၾကမ္းတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အမဆို အေမရဲ႕အေျပာၾကမ္းၾကမ္းေတြကို အခံရဆံုးပဲ။ ေနာက္ၿပီး အေမက ကြၽန္ေတာ့္ကို သားလို႔  တခါမွ မေခၚဖူးဘူး။ နာမည္ပဲတပ္ၿပီး ေခၚတယ္။ အေျပာဆိုးတဲ့လူက စိတ္ရင္းေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ အဲဒါ အမွန္ပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္အေမဟာ အေျပာၾကမ္းေပမယ့္ စိတ္ရင္းအလြန္ေကာင္းပါတယ္။ အေမက  ကြၽန္ ေတာ္ရဲ႕အနာဂတ္ေကာင္းမြန္ေစဖို႔အတြက္ ေက်ာင္းပညာေရးကို ဆံုးခန္းတုိင္ေအာင္သင္ေပးခဲ့တယ္။ အခု ဆိုရင္ကြၽန္ ေတာ္ဟာ ကုမၸဏီတခုမွာ  သင့္တင့္တဲ့ရာထူးနဲ႔ သင့္တင့္တဲ့လစာနဲ႔ အလုပ္လုပ္ေနပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ရြယ္တူ အျခား လူငယ္ေတြ ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီေမာင္း ဆိုက္ကားနင္း ေရသန္႔ဘူးထမ္းေနရတဲ့အခ်ိန္ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အဲကြန္းေအာက္မွာ အေမသင္ေပးတဲ့ပညာနဲ႔ သက္ေတာင့္သက္တာ အလုုပ္လုပ္ေနရပါတယ္။ အေမရဲ႕ေက်းဇူးတရားေတြက ကြၽန္ေတာ့္အေပၚ မွာ မကုန္ႏုိင္ မခန္းႏုိင္ေအာင္ပါပဲ။

အေမက အေဖ့ကို အၿမဲလိုလို အႏိုင္က်င့္တယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ကြၽန္ေတာ္အခု အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ကုမၸဏီမွာ စၿပီး အလုပ္ ဝင္တဲ့အခ်ိန္ကစလို႔ အေမနဲ႔ အေဖ့ကို သီတင္းကြၽတ္လျပည့္ေန႔ေရာက္တုိင္း ပိုက္ဆံတသိန္းနဲ႔ ကန္ေတာ့ပါတယ္။ အဲဒီလို ပိုက္ဆံတသိန္းနဲ႔ ကန္ေတာ့ရတာဟာလည္း အေမက သတ္မွတ္ေပးထားလို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သီတင္းကြၽတ္လ ျပည့္ေန႔ေရာက္ၿပီဆို ကြၽန္ေတာ္ဟာ ပိုက္ဆံတေထာင္တန္ အရြက္တရာကို စာအိတ္အညိဳေရာင္ေလးထဲမွာထည့္ကာ စတီးလ္ဗန္းကေလးေပၚမွာတင္ၿပီး အေမနဲ႔အေဖ့ကို ကန္ေတာ့ပါတယ္။ အေမနဲ႔အေဖက ဆုေတြတစီတတန္းႀကီးေပး ပါ တယ္။ ၿပီးတဲ့အခါ အေမနဲ႔အေဖ့အနားကခြာကာသူငယ္ခ်င္းေတြရွိရာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကိုသြားပါတယ္။ မနက္က်ေတာ့ကြၽန္ ေတာ္အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ကုမၸဏီရွိရာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို တန္းသြားၿပီး ရံုးတက္ပါတယ္။ ညေနရံုးဆင္းေတာ့ အမဆီကဖုန္းဝင္ လာတယ္။ “ေမာင္ေလး နင္ကန္ေတာ့တဲ့ပိုက္ဆံေတြကို အေမက အကုန္ယူသြားတယ္။ အေဖ့ကို လက္ဖက္ရည္ဖိုးေတာင္ မေပးဘူး။ အေဖက ငါ့ကိုရင္ဖြင့္ေနတယ္” လို႔ အမက ကြၽန္ေတာ့္ကိုေျပာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အေမက အေဖ့ကို အဲဒီလိုမ်ဳိး အႏိုင္က်င့္တာပါ။ ဒီပုံစံအတိုင္းဆို မျဖစ္ေသးဘူး။ ေနာက္တႏွစ္သီတင္းကြၽတ္လျပည့္ေန႔ေရာက္ရင္ အေမမသိေအာင္ အေဖ့ကို တိတ္တိတ္ကေလးကန္ေတာ့မွရေတာ့မယ္။

အေမ့မွာ ကြမ္းယာဆုိင္ကေလး တဆိုင္လည္း ရွိပါတယ္။ အဲဒီကြမ္းယာဆုိင္ကေလးကို ကြၽန္ေတာ္တို႔တမိသားစုလံုးက မွီခိုရ ပါတယ္။ ကြမ္းယာဆိုင္ကေလးကို ဦးေဆာင္သူကေတာ့ အေမကိုယ္တုိင္ပါပဲ။ အေမ့လက္ေအာက္မွာ အေဖရယ္ အမ ရယ္ ကြၽန္ေတာ္ရယ္က ဝိုင္းဝန္းလုပ္ကိုင္ရပါတယ္။ အေမဟာ စာမတတ္ေပမယ့္ အေႂကြးဝယ္တဲ့ေဖာက္သည္ေတြကို က႐ိုး က ယိုင္ျဖစ္ေနတဲ့ လက္ေရးကေလးနဲ႔ မွတ္စုစာအုပ္ကေလးထဲမွာ ေရးမွတ္ထားပါတယ္။ အေမ့ရဲ႕လက္ေရးကေလးကို အျခား လူတေယာက္အေနနဲ႔ဖတ္ၾကည့္လိုက္ရင္ အလြယ္တကူနားမလည္ႏုိင္ေပမယ့္ အေမကေတာ့ သူ႔အထာနဲ႔သူ ဟုတ္ ေနတာ ပဲ။ ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ အေမ အေႂကြးစာရင္းမွတ္ရလဲဆိုရင္ မွတ္စုစာအုပ္ကေလးတအုပ္ကုန္သြားလိုက္ တ အုပ္ထပ္ ဝယ္လိုက္နဲ႔ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ ေနာက္ၿပီး မွတ္စုစာအုပ္ကေလးေတြသာ ဒီဇုိင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းလဲသြားတယ္။ မေျပာင္းလဲႏုိင္တာကေတာ့ အေမ့ရဲ႕လက္ေရးကေလးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အေမက စိတ္ျမန္သူတေယာက္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ႐ံုးပိတ္ရက္တေန႔ ကြၽန္ေတာ္အိမ္ျပန္လာေတာ့ လြယ္ထားတဲ့ေက်ာပိုး အိတ္ေတာင္ မခ်ရေသးဘူး။ အေမက ကြၽန္ေတာ့္ကို အားေဆးကုန္သြားလို႔ အားေဆးဝယ္ခိုင္းတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကြၽန္ ေတာ္ က ဝယ္ေပးမယ္အေမလို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အခ်ိန္က နံနက္ခင္းအခ်ိန္ေပါ့။ ေန႔လည္ခင္းက်ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အိပ္ေနတဲ့ အခန္းထဲထိဝင္လာၿပီး တခါေျပာျပန္တယ္။ အေမက သူ႔ကို အားေဆးဝယ္ေပးဖုိ႔။ ကြၽန္ေတာ္အျပင္ထြက္ရင္ ဝယ္ေပးမယ္လို႔ အေမ့ကို ထပ္မံေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ညေနခင္းေရာက္ေတာ့ အေမက ကြၽန္ေတာ္ေမ့ၿပီး မဝယ္ေပးဘဲျပန္သြားမွာစိုးလို႔ ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက ပိုက္ဆံရွစ္ေထာင္ႏိႈက္ကာ သူ႔သားမက္ကိုေခၚၿပီး ၿမိဳ႕ထဲမွာ အားေဆးသြားဝယ္ေတာ့ တာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ဝယ္ေပးဆိုတာကို အေမက မရဘူး။ “တကယ္ပါပဲ။ ကေလးေလးက်ေနတာပဲအေမရယ္” လို႔ စိတ္ထဲကေန ကြၽန္ေတာ္ေျပာလိုက္ပါတယ္။

အေမက ႐ုပ္တည္ႀကီးနဲ႔လည္း ေနာက္တတ္ပါတယ္။ အေမ့ကို ကြၽန္ေတာ္က အိမ္ျပန္လာမယ္ဆိုတဲ့အခါတုိင္း ဖုန္းဆက္ၿပီး “အေမ မနက္ျဖန္သားျပန္လာမယ္။ သားႀကိဳက္တဲ့ဟင္းေတြ ခ်က္ထားေနာ္” လို႔ ႀကိဳတင္ေျပာထားေလ့ရွိတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ရံုးပိတ္ရက္တေန႔မွာ အေမအံ့ၾသသြားေအာင္လို႔ႀကိဳတင္အေၾကာင္းမၾကားဘဲ ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ကိုျပန္လာပါတယ္။ အိမ္ေရာက္ ေတာ့အေမက ထမင္းစားခန္းထဲမွာ ထမင္းစားေနတာေပါ့။ အေမက ကြၽန္ေတာ့္ကိုလည္းျမင္ေရာ “လာ လာ နင္ႀကိဳက္တဲ့ ဟင္းေတြ ငါခ်က္ထားတယ္” လို႔ေျပာၿပီး ထမင္းစားဖို႔ ထမင္းထည့္ေပးတယ္။ ၿပီးတဲ့အခါ အေမနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ထမင္းလက္ဆံု စားပါတယ္။ ထမင္းစားလို႔လည္းၿပီးေရာ အေမက ကြၽန္ေတာ့္ဆီကေန ပိုက္ဆံေတာင္းေတာ့တာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ပိုက္ဆံငါး ေသာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ အမက ျပန္ေျပာလို႔ ကြၽန္ေတာ္သိလိုက္ရတယ္။ အဲဒီေန႔က အေမနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔စားတဲ့ ထမင္းဟင္းေတြက အမကိုယ္တုိင္ခ်က္ထားတာ။ မသိရင္ဘဲ အေမက သူကိုယ္တုိင္ ခ်က္ထား သလိုလိုဘာလိုလိုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို ႐ုပ္တည္ႀကီးနဲ႔ ေနာက္လိုက္တာေလ။

အေမက ႐ုပ္ရည္ေခ်ာေမာသူတေယာက္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို အေမကအသက္ႀကီးမွေမြးတာဆိုေတာ့ အေမ့ရဲ႕ ႏုပ်ိဳတဲ့ ရုပ္အဆင္း႐ူပကာကို မျမင္လိုက္ရပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္လည္း လူမွန္းသိတတ္စအရြယ္ေရာက္ေရာ အေမကအိုေနပါၿပီ။ ေနာက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို အေမက ခုႏွစ္ေယာက္ေျမာက္ေမြးတာလို႔လည္း ေျပာတယ္။ လက္ရွိမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အပါအ ဝင္ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ က်န္တဲ့ေလးေယာက္ကေတာ့ ေသသြားၿပီလို႔အေမက ေျပာပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေသသြားတဲ့ကြၽန္ေတာ့္ေမြးခ်င္းေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ နာမည္ေတြကိုသိခ်င္တာေၾကာင့္ကြၽန္ေတာ္ဟာ အေမ့ရဲ႕ဘီ႐ိုကိုေမႊပါတယ္။ အဲဒီမွာ နီက်င္က်င္ျဖစ္ေနတဲ့ မွတ္စုစာအုပ္ကေလးတအုပ္ကို သြားေတြ႕ပါတယ္။ မွတ္စုစာအုပ္ကေလးရဲ႕အဖံုးကို ကြၽန္ေတာ္လွန္လိုက္ေတာ့ နာမည္ကေလးေတြ တန္းစီေရးထားတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္နာမည္နဲ႔တျခားစီပါပဲ။ အေမက ကြၽန္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွမေတြကို နာမည္ဆင္တူေပးရမွာ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ျခင္းမရွိဘူးနဲ႔ တူပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အခု လက္ရွိ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ရဲ႕ နာမည္ေတြေတာင္ တေယာက္တမ်ဳိးစီပါ။ ဒီလိုနဲ႔ အေမ့ရဲ႕မွတ္စုစာအုပ္က ေလးထဲကစာမ်က္ႏွာေတြကို ဆက္လွန္ရင္း ဓာတ္ပံုကေလးတပံုကို ေတြ႕လိုက္ရျပန္ပါတယ္။ ဓာတ္ပံုထဲမွာ လူလတ္ပိုင္း အရြယ္ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ဟာ အေပၚပိုင္းကရင္ဖံုးအက်ႌအျဖဴကေလးကိုဝတ္ထားၿပီး ေအာက္ပိုင္းက ထမီအနီေရာင္ ကေလးကိုဝတ္ထားကာ ေျခေထာက္သံုးေခ်ာင္းရွိတဲ့ ေနာက္မွီမပါတဲ့ထိုင္ခံုေပၚမွာ ေဘးတေစာင္းအေနအထားနဲ႔ ထိုင္ေန တာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အမွတ္တမဲ့ၾကည့္လိုက္ရင္ ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီး ခင္းသန္းႏုနဲ႔တူပါတယ္။ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးက ကြၽန္ေတာ့္ အေမပါပဲ။ အဲဒီေခတ္တုန္းက ကင္မရာနဲ႔႐ိုက္တာေတာင္ ဓာတ္ပံုထဲမွာ အေမကယဥ္ယဥ္ေလးနဲ႔လွေနတာ။ ဒီေခတ္က ကင္မရာနဲ႔ဓာတ္ပံု႐ိုက္ရင္ အေမကပိုၿပီးလွမွာ အမွန္ပါပဲ။

အေမက ပန္းခ်ီေက်ာ္ ေမာရစ္အာထရီလိုရဲ႕ အေမ မဟုတ္ပါဘူး။ ပန္းခ်ီေက်ာ္ မိုဒီလ်ာနီရဲ႕ အေမမဟုတ္ပါဘူး။ ပန္းခ်ီေက်ာ္ ဟင္နရီတူလုစ္ေလာထရက္ရဲ႕ အေမမဟုတ္ပါဘူး။ အေမက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အေမပါ။ သူမ်ားသားသမီးေတြ အေမမရွိေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ ကြၽန္ေတာ့္အေမက သက္ရွိထင္ရွားရွိေနေသးတဲ့အတြက္ဂုဏ္ယူမိပါတယ္။ အေမ့ကို ကြၽန္ေတာ္ အလုပ္အေကြၽးျပဳခ်င္ ပါေသးတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အေမ ကြၽန္ေတာ့္ကိုခြဲခြာသြားမွာေၾကာက္မိပါတယ္။ အေမက အသက္ ၇ဝ နီးပါးရွိေနပါၿပီ။

အခုလို အိပ္မက္ကလန္႔ႏိုးၿပီး အေမ့အေၾကာင္းစဥ္းစားေနတဲ့အခ်ိန္ အေမဟာ အိမ္ေအာက္ထပ္ကအခန္းကေလးထဲမွာ က်ံဳ႕က်ံဳ႕ ကေလးထိုင္ၿပီး သူ႔သားျဖစ္သူ ကြၽန္ေတာ္ျပန္လာမယ့္ လမ္းကေလးဆီကို ေငးေနမလား ...။

ၿငိမ္း (ပဲခူး)