မိုးေက်ာ္ဇင္ ● ငွက္ေပ်ာပင္ေအာက္က ထိုင္ခံုကေလး
(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၂၄၊ ၂၀၁၈
(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၂၄၊ ၂၀၁၈
မွတ္မွတ္ရရ၊ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝတြင္ ထိုင္ခံုတစ္ခံုကို တမ္းတလြမ္းဆြတ္မိေသာ အ ခ်ိန္အခ်ိဳ႕ ရိွခဲ့ဖူးပါသည္။ တမ္းတမ္းတတ လြတ္ဆြတ္သတိရမိခဲ့သည့္ ခံုျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျမင့္မားေသာ တစ္ေနရာရိွ ခမ္းနားေတာက္ေျပာင္ေသာ ခံုတစ္ခံုဟု မထင္ေစလိုပါ။ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား၊ အခ်ိန္ကာလမ်ား၊ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားကို ထိုင္ရာမထ စီမံခန္႔ခြဲႏိုင္ေသာ အခြင့္အာဏာ ရိွသည့္ ခံုမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေနာက္ေဖးရိွ ငွက္ေပ်ာပင္ရိပ္ေအာက္တြင္ ခ်ထားေသာ ဝါးပက္လက္ ကုလားထိုင္ တစ္လံုးမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။
လြန္ခဲ့ေသာ ေႏြဦးက ကြၽန္ေတာ္တို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္လံုး နယ္ၿမိဳ႕ကေလးရိွ အိမ္ကေလးကို လအတန္ၾကာ ခြဲခြာရန္ အေၾကာင္းဖန္လာသည္။ ထိုစဥ္က ကြၽန္ေတာ့္ ဇနီးသည္ ကိုယ္ဝန္အရင့္အမာႏွင့္။ ပထမဆံုး ကိုယ္ဝန္ျဖစ္သလို အသက္ အ႐ြယ္လည္း ေထာက္လာေသာေၾကာင့္ မီးဖြားရာတြင္ ျဖစ္လာႏိုင္သည့္ အခက္အခဲမ်ားကို ႀကိဳတင္ပူပန္ စဥ္းစားၿပီး ရန္ကုန္ ရိွ ပုဂၢလိကေဆးရုံတစ္ရုံတြင္ ေမြးဖြားရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾက၏။ သည္လိုႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေ႐ြးခ်ယ္ထားေသာ ပုဂၢလိကေဆးရုံႏွင့္ နီးေသာ ၿမိဳ႕သစ္တစ္ခုထဲရိွ အိမ္က ေလးတစ္လံုးကို ငွားရမ္းျဖစ္ခဲ့ေလသည္။
အိမ္ကေလးက တစ္ထပ္တိုက္ကေလးျဖစ္၍ လမ္းမေပၚမွ လွမ္းၾကည့္လိုက္လွ်င္ အမိုးျပားျပားေလးက ဝပ္ေနသည္။ အိမ္ ေရွ႕မ်က္ႏွာစာမွာ ဖက္ဖူးေရာင္ေဆးသုတ္ထားသည္။ ေပ ၄၀ × ၆၀ ေျမကြက္တြင္ တစ္ဖက္ျခမ္းကို ကပ္ေဆာက္ထားေသာ ေၾကာင့္ ၿခံထဲေနရာလြတ္မ်ား က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ရိွေနသည္။ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ၿခံဳၾကည့္လွ်င္ ေနေပ်ာ္ေသာ အိမ္ကေလး တစ္လံုးဟု သတ္မွတ္ႏိုင္သည္။
ေျပာင္းေရႊ႕ေရာက္လာစ အခ်ိန္မ်ား၌မူ အသားက်ေအာင္ ႀကိးစားေနထိုင္ရင္း၊ အိမ္ အတြက္ လိုအပ္သည့္ အသုံးအေဆာင္မ်ား၊ ေနရာထိုင္ခင္းမ်ားကို ျပင္ဆင္ရင္း ပထမဆံုး ေန႔ရက္မ်ားကို မသိလိုက္ မသိဘာသာ ျဖတ္ေက်ာ္ခ့ဲ၏။ မနက္ခင္း အိပ္ယာ ထလွ်င္ အိမ္ေရွ႕တြင္ ဆြဲထုတ္ထားသည့္ အဖီကေလးေအာက္ ဖိုင္ဘာထိုင္ခံုခ်ကာ၊ ၿမိဳ႕သစ္လမ္းမေပၚက ေန႔သစ္တစ္ေန႔ အစျပဳေနသည္ကို ထိုင္ေငးခ်င္ ေငးသည္။ စာအုပ္ဖတ္စရာရိွလွ်င္ ဖတ္၍၊ စာေရးစရာရိွလွ်င္ ေရးသည္။ သို႔မဟုတ္ပါက ဖုန္းတစ္လံုးႏွင့္ အင္တာနက္သုံးကာ လူ႔ေလာက အမိႈက္ပံုႀကီးကို စိတ္ရိွလက္ရိွ ဖြ,ေနတတ္သည္။ ဇနီးသည္ကလည္း ေဘး က ထိုင္ခံုမွာ ပဌာန္း႐ြတ္ေနတတ္၏။ ညေနခင္းေတြဆိုလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေနရာက အိမ္ေခါင္း ရင္း ေျမကြက္လပ္ဆီ ေျပာင္း ေရႊ႕သြားျပန္သည္။ ယပ္ေတာင္ တစ္ေခ်ာင္းစီႏွင့္ ျခင္ေမာင္းလိုက္၊ ဇနီးသည္က ပဌာန္း႐ြတ္၊ ကြၽန္ေတာ္က ဖုန္းတစ္လံုးႏွင့္ ေဘာလံုးပြဲေတြ ၾကည့္။
ရက္သတၱပတ္ အနည္းငယ္လြန္၍ အိမ္သစ္ကေလးမွာ ေနသားတက် ရိွစျပဳလာေသာအခါ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္က နယ္ၿမိဳ႕ကေလး ရိွ အိမ္ကေလးဆီ ျပန္ျပန္ေျပးတတ္လာသည္။ ဖိုင္ဘာထိုင္ခံုကေလးေပၚ သက္ေသာင့္သက္သာ ထိုင္ေနလ်က္က နယ္ၿမိဳ႕ ကေလး ရိွ ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္ေနာက္ေဖး ငွက္ေပ်ာပင္အရိပ္ေအာက္မွာ ခ်ထားေသာ ဝါးပက္လက္ ကုလားထိုင္ေလးကို သတိရတတ္လာသည္။ အျခားရပ္ကြက္ရိွ ဝါးပစၥည္းမ်ားေရာင္းေသာအိမ္တစ္အိမ္မွ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ထမ္းပိုးသယ္ ေဆာင္လာ ခဲ့ေသာ ထိုင္ခံုေလး။ မိုးဥတုအခ်ိဳ႕ကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာေၾကာင့္ ဖားဥလို အမည္းေရာင္ အစက္အေျပာက္ေလး အခ်ိဳ႕ ထင္စြဲေနၾကေသာ ထိုင္ခံုေလး။
ထို ဝါးပက္လက္ထိုင္ခံုကေလးကို ဝယ္ယူလာစဥ္က မည္သည့္ေနရာတြင္ ထားရ မည္မသိျဖစ္ကာ ခက္ခက္ခဲခဲ စဥ္းစားခဲ့ရ ေသး၏။ နယ္ၿမိဳ႕ကေလးရိွ ကြၽန္ေတာ္တို႔ၿခံမွာ ေနရာလြတ္ သိပ္မက်န္။ အိမ္ေနာက္ေဖးဘက္မွာသာ ဆယ္ေပခန္႔ လြတ္ ေနသည္။ သို႔ ေသာ္ သမံတလင္းကိုင္ထားေသာေၾကာင့္ ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕ သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ရိွ၏။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေနာက္ေဖးကပ္လ်က္ အျခားၿခံတြင္ စိုက္ပ်ိဳးထားေသာ သစ္ပင္အခ်ိဳ႕၏ အရိပ္မ်ားလည္း က်ေရာက္ေနေလ့ရိွသည္။ အထူးသျဖင့္၊ ေနာက္ေဖး တစ္ဘက္ၿခံမွာ စိုက္ ပ်ိဳးထားသည့္ ငွက္ေပ်ာပင္မ်ားက ၿခံစည္းရိုးကို ေက်ာ္၍ ကြၽန္ေတာ္တို႔ၿခံဘက္ကို ကိုင္းညႊတ္ ေနသည္။ ငွက္ေပ်ာ႐ြက္ စိမ္းစိမ္းဖားဖားႀကီးမ်ားက ကြၽန္ေတာ္တို႔ၿခံဘက္မွာ လာေရာက္အုပ္မိုးလ်က္။ သည္ လိုႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ဝယ္ယူလာေသာ ဝါးပက္လက္ ကုလားထိုင္ကေလးကို ထိုငွက္ေပ်ာပင္ရိပ္ေအာက္မွာ ေနရာခ်ထားလိုက္၏။ မနက္၊ ေန႔လည္၊ ညေန အခ်ိန္သုံး ပါးစလံုး အရိပ္ရေနတတ္သည့္ ဝါးပက္လက္ကုလားထိုင္ကေလးကို ကြၽန္ေတာ္ ပို၍ပို၍ သေဘာက်လာသည္။ သဘာဝတရားႏွင့္ တျဖည္းျဖည္း ေဝးကြာလာေသာ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ လက္ရိွ လူေနမႈ ဘဝဟန္ပန္မ်ား ထဲတြင္ သည္ထိုင္ခံုကေလးကမူ သဘာဝတရားႏွင့္ နီးစပ္လြန္းသည္ဟုလည္း ခံစားမိေနသည္။
မနက္အိပ္ယာထခ်ိန္မ်ားတြင္ ကြၽန္ေတာ့္ေျခေထာက္ေတြက အိမ္ေနာက္ေဖးဘက္ဆီ ဦးတည္မိၿမဲ။ ေရေႏြးအိုးတစ္လံုးတည္၊ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေဖ်ာ္၊ ေရေႏြးၾကမ္း ဓာတ္ဗူးတစ္ဗူး ထည့္ၿပီးသည္ႏွင့္ ငွက္ေပ်ာပင္ရိပ္ ဝါးပက္လက္ကုလားထိုင္မွာ စာအုပ္ တစ္အုပ္ ထိုင္ဖတ္ေနလိုက္သည္။ စာအုပ္ဖတ္ရင္း မ်က္စိအနည္းငယ္ ေညာင္းညာလာသည့္အခါ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ၿခံဘက္သို႔ အစြန္းထြက္ေနေသာ မနိမ္မျမင့္ သစ္ပင္ေတြေပၚမွ ငွက္႐ြာကေလးကို ေငးမိသည့္အခါ ေငးမိသည္။ ငွက္႐ြာကေလးမွတစ္ဆင့္ လူ႔႐ြာအေၾကာင္းလည္း ေတြးမိသည့္အခါ ေတြးမိသည္။ ေနာက္ေဖးတစ္အိမ္ျခားမွာ ရိွသည့္ ရထားလမ္းေပၚမွ ရထားခုတ္ ေမာင္းသြားသံမွာ ကြၽန္ေတာ့္ထံမွ ထြက္ေျပးသြားဖူးေသာ တစ္စုံတစ္ရာမ်ားကို သတိရမိသည့္အခါ ရေန တတ္သည္။ မည္သည့္ေနရာက လြင့္လာသည္မသိႏိုင္ေသာ ခ်ိဳးကူသံေလး ၾကားရလွ်င္ "ေနဝင္စ ခ်ိဳးမရယ္ကူ" ကဗ်ာေလးကို ေျပးသတိ ရသည္။ ထိုမွဆက္၍ သည္ကဗ်ာေလး၏ ေနာက္ခံကာလ၊ ေနာက္ခံအေၾကာင္းတရားမ်ားကို မမီွမကမ္း ေတြးေတာရင္း "သေကၤတ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေလလား" ဟု အေတြးနယ္ကြၽံမိတတ္ေသးသည္။ ၿပီးလွ်င္ စာအုပ္ျပန္ဖြင့္မိျပန္ သည္။ သည္လိုႏွင့္ သစ္ရိပ္ဝါးရိပ္ေတြၾကား ထိုးေဖာက္က်လာသည့္ ေနေရာင္ျခည္ေတြထဲ အပူဓာတ္ကေလးေတြ ျပင္းရွရွျဖစ္လာခ်ိန္အထိ ဝါးပက္လက္ကုလားထိုင္ေလးမွာ ကြၽန္ေတာ္ထိုင္ခဲ့၏။
ေန႔လည္ဘက္ ေရာက္ခ်ိန္တြင္လည္း သည္ငွက္ေပ်ာပင္ရိပ္ေအာက္မွ သည္ဝါးပက္လက္ကုလားထိုင္ေလးဆီသာ စာအုပ္ တစ္အုပ္၊ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္၊ ေရေႏြးၾကမ္းတစ္အိုးႏွင့္အတူ ကြၽန္ေတာ္ ေရာက္လာမိျပန္သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ခင္းမ်ား၊ ေနာက္တစ္ေန႔ ေန႔လည္ခင္းမ်ားတြင္လည္း သည္ဝါးပက္လက္ ကုလားထိုင္ေလးမွာ ... ။
ထို္အခ်ိန္မွာပင္ သည္ထိုင္ခံုေလးကို ကြၽန္ေတာ္ မက္ေမာေနမိေၾကာင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္သတိထားမိလာသည္။ ေငြ ေၾကးတန္ဖိိုးမႀကီးမားေသာ္လည္း သည္ထိုင္ခံု ေလးမွာ ထိုင္၍ ကိုယ္လုပ္ခ်င္သည့္ စာဖတ္ျခင္း၊ စာေရးျခင္းကို လုပ္ခြင့္သည္။ ျမတ္ႏိုးေသာ သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္ အရသာကို ခံစားေငးေမာရသည္။ အေႏွာင့္အယွက္နည္းပါးစြာ ေတြးေတာဆင္ျခင္ခြင့္ ရသည္။ သည္အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ပင္ သည္ဝါးပက္လက္ကုလား ထိုင္ေလးကို ကြၽန္ေတာ္ ခံုမင္ေနမိေလၿပီ။ မိတ္ေဆြ မ်ားႏွင့္ စကားဝိုင္းဖြဲ႕ျဖစ္လွ်င္ သည္ဝါးထိုင္ခံုေလးအေၾကာင္းကို တဖြဲ႕တႏြဲ႕ ေျပာျဖစ္သည္အထိ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ညႊတ္လာ မိ၏။
သို႔ေသာ္၊ ေႏြတစ္ေန႔၌ သည္ဝါးပက္လက္ ကုလားထိုင္ေလးကို ယာယီခြဲခြာရန္ အေၾကာင္းတရားသည္ ကြၽန္ေတာ့္ကမ္းေျခဆီ ဆိုက္ကပ္လာခဲ့ေလေတာ့သည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ သစ္တစ္ခု၏ လက္တံကေလးတစ္ေခ်ာင္းေပၚတြင္ ဖိုင္ဘာခံုတစ္လံုးေပၚထိုင္ရင္း ဝါးထိုင္ခံုကေလးကို လြမ္းရသည့္ ကြၽန္ေတာ့္ခံစားခ်က္သည္ သက္တမ္းသိပ္မရွည္ခဲ့ပါ။ ဇနီးသည္ မီးဖြားၿပီး တစ္လမျပည့္ မီမွာပင္ နယ္ၿမိဳ႕ကေလးရိွ အိမ္ကေလးဆီ ျပန္ေရာက္လာခဲ့ၾကေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
သာမန္ အညတရ ဝါးထိုင္ခံုေလးတစ္ခံုကို မက္ေမာတြယ္တာမိခဲ့သည့္ ကြၽန္ေတာ့္ ကိုယ္ကြၽန္ေတာ္ အံ့ၾသမိေနဆဲ။ ေမးခြန္း မ်ား အထပ္ထပ္ ထုတ္ေနဆဲ။ ျပန္လည္ ဆင္ျခင္သုံးသပ္ေနဆဲ။
******
အညတရ ဝါးပက္လက္ထိုင္ခံုေလးေပၚ မက္ေမာတြယ္တာခဲ့မိေသာ ကြၽန္ေတာ့္ ဘဝတဏွာကို ကြၽန္ေတာ္ ျပန္လည္ေတြ႕ရိွ႔ၿပီး ေနာက္မွာေတာ့ ထိုင္ခံုေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ပိုမို စိတ္ဝင္စားလာခဲ့သည္။ ထိုင္ခံုေတြႏွင့္အတူ ထုိင္ခံုေတြေပၚ ထိုင္ေနၾကသည့္ လူေတြအ ေၾကာင္းကိုပါ ေတြးေတာမိလာသည္။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ လူတိုင္းလူတိုင္း ထုိင္ခံုတစ္လံုးစီေတာ့ ပိုင္ဆိုင္ထားတတ္ၾကပါသည္။ ကိုယ္ အထိုင္ၾကာသြားေသာ ထိုင္ခံု ကို မက္ေမာတြယ္တာမႈ ဘဝတဏွာကိုလည္း လူတုိုင္းလူတိုင္း ပိုင္ဆိုင္ထားတတ္ၾကပါသည္။ လက္ရုံးတစ္ေထာင္ ရိွေသာ မာရ္နတ္မင္းမွ အစျပဳ၍ ပလက္ေဖာင္းေပၚ အုတ္ခဲက်ိဳး ခုထိုင္ထားေသာ အညတရ လူသားအထိ ထိုင္ခံုလုခ်င္ေသာ ေလာဘေတြလည္း ပိုင္ဆိုင္ထားတတ္ၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ မိမိထိုင္ေနေသာ ထိုင္ခံု၏တာဝန္ကုိ ေက်ေက်ပြန္ပြန္ ေဆာင္ ႐ြက္ခဲ့သူေတြ ရာခိုင္ႏႈန္းမည္မွ် ရိွခဲ့ပါသလဲ။ သည္ေမးခြန္းကိုေတာ့ သမိုင္းစာမ်က္ႏွာ အနည္းငယ္ကသာ အေျဖေပးႏိုင္ပါ လိမ့္မည္။
မိုးေက်ာ္ဇင္
Comments