ထက္လူေအာင္ ● လက္ထဲမွာဖမ္းဆုပ္မိခဲ့တဲ့ သူလိုငါလို ေန႔ရက္ေတြ
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၁၀၊ ၂၀၁၈
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၁၀၊ ၂၀၁၈
ေန႔ရက္မ်ားက တတိတိျဖင့္ ကုန္လြန္ေနပါတယ္။ အဆင္ေျပျခင္းေတြ၊မေျပျခင္းေတြနဲ႔ လုံးေထြးရစ္ပတ္ရင္းနဲ႔သုံးဆယ့္ငါးႏွစ္ဆိုတဲ့ကာလတခုဟာ ေရာက္ရွိလာပါတယ္။ ကုန္ဆုံးသြားတဲ့ေန႔ရက္ေတြကိုျပန္ေစာင္းငဲ႔ၾကည့္မိေတာ့ အားလုံးဟာအမွတ္ရ စရာ ရွိေနခဲ့သလိုလို၊ အမွတ္ရစရာေတြ ရွိမေနခဲ့သလိုလိုနဲ႔ ေရေရရာရာ ျပတ္ျပတ္သားသားရွိမေနပါဘူး။ ျပန္လည္ေတြးေတာ ႏုိင္စြမ္းဟာလည္း ေပ်ာက္ဆုံးေနသလိုပါပဲ။ လူသားတေယာက္ဟာ ငိုသံနဲ႔လူ႔ေလာကကိုေရာက္လာတာတဲ့။ ဟုတ္မွာပါ ေလ။ ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းက အငိုသန္တယ္လို႔အေမက ျပန္ေျပာျပခဲ့တယ္။ အခုလည္း ငိုစရာေတြရွိေနဆဲ၊ ငိုရေလာက္ တဲ့အေၾကာင္းေတြ ရွိေနဆဲမဟုတ္လား။ ဒုကၡဆိုတာကလည္း ေျခဖ်ားကေန ဦးေခါင္းထိ လႊမ္းျခံဳေပးရတာကို ႀကိဳက္ပုံရတယ္ တူပါရဲ႕။ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္အခါၾကည့္ၾကည့္ အနားမွာအၿမဲရွိေနခဲ့တယ္။ ဒါကိုပဲ ေပ်ာ္စရာလို႔သတ္မွတ္ၿပီး ေန႔ရက္ေတြကို တရက္ၿပီး တရက္ ဆုတ္ၿဖဲခဲ့ရတာပါပဲ။ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရတာပါပဲ။
ကြၽန္ေတာ္လူ႔ေလာကကိုစဝင္လာတဲ႕ေနက မိုးေတြအရမ္းရြာေနတယ္တဲ့။သူလိုငါလိုျဖစ္မယ့္ လူတေယာက္ကိုမိုးေရေတြက ႀကိဳ ဆိုခဲ့ပုံပါပဲ။ ေျမႀကီးေပၚနင္းေလွ်ာက္မယ့္ ေျခေထာက္ေသးေသးတစုံတိုးလာတာမို႔ ကမ႓ာေျမဟာ ဝမ္းသာေနမလား၊ ဝမ္းနည္း ေနေလမလား။ လူသားတေယာက္တိုးလာတဲ့မနက္ခင္းဟာ အရင္အတိုင္း ပုံမွန္လည္ပတ္ေနမွာပါ။ လူေတြက လည္း ကိုယ့္ေသာကနဲ႔ကိုယ္၊ ကို္ယ့္ေပ်ာ္ရႊင္မႈနဲ႔ကိုယ္ လႈပ္ရွားေနၾကမွာပါပဲ။ ေခတ္ၾကီးကို ကယ္တင္ဖို႔လည္းမဟုတ္၊ ေခတ္ ႀကီးကို ဒုကၡေပးမွာလည္းမဟုတ္တဲ့ လူတေယာက္ဟာ ၁၉၈၀ ေက်ာ္ မဆလေခတ္ရဲ႕ နိဂုံးႏွစ္ကာလမ်ားမွာ ေခတ္ႀကီးရဲ႕ အေမွာင္ဆုံးကာလကိုၾကည့္ဖို႔ ကေလးတေယာက္ျဖစ္ဝင္လာခဲ့တာေပါ့။
အေမစာသင္တဲ့မူလတန္းေက်ာင္းေလးမွာ ဝလုံးေလးကိုဝိုင္းေအာင္ေရးေနတုန္း ေႂကြးေၾကာ္သံေတြၾကားလိုက္မိပါတယ္။ လမ္းမကိုထြက္ၾကည့္ဖို႔ ေက်ာင္းေပါက္ဝကိုေျပးမိခဲ့ေပါ့။ အဲဒီလို ထြက္ၾကည့္ရမလားဆိုၿပီး အေမဆရာမကိုယ္တိုင္ရိုက္တဲ့ ႀကိမ္လုံးေအာက္မွာ တင္ပါးေလးနီရဲသြားခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းေတြပိတ္လိုက္ေတာ့ အေဖ႔ပခုံးေပၚကေန နဖူးစည္းအနီေတြကို ေငးၾကည့္ခဲ့ရတာေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြေသကုန္ၿပီဆိုတဲ့စကားသံေတြနဲ႔ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ကေလးတယာက္ဟာ ေခ်ာက္ထဲက် မယ့္တိုင္းျပည္ကို မကယ္တင္လိုက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ကယ္တင္ရွင္ေတြေပၚလာတဲ့ေန႔ကေတာ့ အေဖဟာ ေတာက္တခတ္ခတ္နဲ႔ ျဖစ္ေနတာကိုေတာ့ အမွတ္ရမိခဲ့။ ေတာက္ခတ္သံေတြ ေနရာအႏွံ႔က ထြက္ေပၚေနခဲ့တဲ့ေန႔ရက္မ်ား၊ ႏွစ္မ်ားဟာ ကြၽန္ေတာ့္တို႔ကို တျဖည္းျဖည္းဝါးၿမိဳ သြားခဲ့ေပါ့။
၁၉၉၀ ေက်ာ္ႏွစ္မ်ားရဲ႕ သီခ်င္းေတြထဲက "စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔ကာ တို႔မမႈပါ၊ သယံဇာတေတြေပါတဲ့ေျမ" ဆိုတဲ့ သီခ်င္းသံဟာ လူေတြရဲ႕ နားေတြကို ရက္စက္စြာထုရိုက္ပါတယ္။ ရုပ္ျမင္သံၾကားစက္ရွိတဲ့အိမ္မွာ တခုတည္းေသာ ရုပ္သံလိုင္းကိုၾကည့္ရရင္း ၾကားခဲ့ရတဲ့သီခ်င္းသံေပါ့။ သတင္းေတြထဲမွာပါတဲ့ ၾကည့္ရႈစစ္ေဆး၊ လိုအပ္သည္မ်ားကိုမွာၾကားဆိုတဲ့စကားသံေတြကို ကေလးတေယာက္ဟာ သည္းခံနားေထာင္ခဲ့ရတဲ့ႏွစ္ေတြေပါ့။ ေက်ာင္းကိုလူႀကီးေတြလာတဲ့အခါ လက္အုပ္ခ်ီရတဲ့ႏွစ္မ်ား။ကြၽန္ေတာ့္တို႔ကိုစာသင္တဲ့ဆရာ ဆရာမေတြေရာ လက္အုပ္ခ်ီရပါတယ္။ သူတို႔ဟာ အစိမ္းေရာင္ေဘာင္းဘီကိုဝတ္လို႔။ ပညာေရးကို ေက်ာင္းဆရာမဟုတ္တဲ႕ သူေတြက ညႊန္ၾကားခဲ့တဲ့ကာလမ်ား။ ကယ္တင္မႈေတြဟာ ပိုပိုမ်ားမ်ားလာတဲ့အခါ ေခ်ာက္ဟာ ပိုပိုနက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ရတာကိုသိပ္မေပ်ာ္တဲ့ ကေလးတေယာက္ဟာ မူတန္းပညာ ေရးၿပီးလို႔ အလယ္တန္းကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ေပ်ာ္စရာလို႔ထင္ရတဲ့အရာေတြ၊ မိဘေတြရဲ႕ သံမဏိစည္းကမ္းေတြကို စတင္ခ်ိဳးေဖာက္တဲ့ ႏွစ္ေတြေပါ့။
စာသင္ခန္းကေန တီဗြီဂိမ္း႐ုံထဲ အေျပးသြားခဲ့ေျခေထာက္ေတြ။ BMX စက္ဘီးကို ေရွ႕ဘီးေထာင္ရင္း လမ္းေတြေပၚမွာ အ ေတာင္ပံကို ခတ္ခဲ့တယ္။ အရည္ျပားဟာ အေမ့ႀကိမ္လုံးရဲ႕ေအာက္မွာ ပိုပိုမာေက်ာလာခဲ့တယ္။ အလယ္တန္းေက်ာင္းသား ဘဝဟာ စာသင္ခန္းေနာက္ဆုံးခုံရဲ႕ မ်က္ႏွာျပင္ေတြလိုပါပဲ။ ေဘာပင္နဲ႔ စိတ္ကူးေပါက္သလိုေရးျခစ္ခဲ့ေပါ့။ ေက်ာင္းဝတ္စုံကို ခြၽတ္ၿပီးရင္ တီရွပ္အက်ႌထဲကို ခႏၶာကိုယ္ကို ထိုးသြင္းတယ္။ ညေနေရာက္ရင္ေဘာလုံးကြင္းထဲမွာ တိမ္ေတြလိုေရြ႕တယ္။ မင္းသိခၤဖတ္တယ္။ ေရႊဥေဒါင္းဖတ္တယ္။ ဒဂုန္ေရႊမွ်ားဖတ္တယ္။ စိတ္ကူးနဲ႔ စြန္႔စားၾကည့္တယ္။ ကိုလိုနီေခတ္ကို ျပန္သြား ၾကည့္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔မက္ရတဲ့ အိပ္မက္ေတြ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မ်ားလာခဲ့ပါတယ္။
အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝရဲ႕ ေန႔ရက္ေတြကေတာ့ ေက်ာင္းအိမ္သာထဲကထြက္လာတဲ့ ေဆးလိပ္မီးခိုးေတြလို၊ အရာရာ ကို ဖက္တြယ္မထားလိုတဲ့စိတ္ေတြနဲ႔ ေပါ့ပါးလြတ္လပ္လြန္းခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းကေန က်ဳရွင္ကိုေျပး အိမ္ကေနေက်ာင္းကို သြားနဲ႔ ေန႔ရက္ေတြဟာ အကုန္ျမန္လြန္းခဲ့ပါတယ္။ ေခတ္ႀကီးကလည္း ႏိုင္ငံေရးမုန္တိုင္းေတြနဲ႔။ စာအုပ္အငွားဆိုင္ကို အခ်ိန္မွန္မွန္သြားျဖစ္ခဲ့တယ္။ လူႀကီးေတြနဲ႔အတူ ေရဒီယိုနားေထာင္တတ္လာတယ္။ စာအုပ္ေတြ ပိုဖတ္လာျဖစ္လာတယ္။တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ဝတၳဳေတြထက္ ႏိုင္ဝင္းေဆြကိုပိုႀကိဳက္လာတယ္။ ဆံပင္ေတြ ရွည္လာတယ္။ နားေတြကို ေဖာက္တယ္။ အရိုးေခါင္းပုံနားကပ္ေတြ နားမွာေရာက္လာတယ္။ အေဖ႔လက္သီးက မ်က္ႏွာကိုေရာက္လာတယ္။ HipHop သီခ်င္းေတြကို ၾကားလာရတယ္။ တီရွပ္အက်ႌေတြ ပိုပြလာတယ္။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီပြပြကို လူေတြပိုဝတ္လာတယ္။ မူးယစ္ေဆးၿငိသြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြပိုမ်ားတယ္။ ေခ်ာက္ထဲကို ျပဳတ္မက်ဖို႔၊ လမ္းေဘးကိုထိုးဆင္းမသြားဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ရတဲ့ႏွစ္မ်ားပါပဲ။
၂၀၀၀ ေက်ာ္ႏွစ္မ်ား။ ပညာေရးေဝးသည္ မရွိ။ အေဝးသင္တကၠသိုလ္ေန႔ရက္မ်ား။ ဘြဲ႕တခုဟာ လြယ္လြယ္နဲ႔ရႏိုင္တယ္။ ပညာကို လြယ္လြယ္နဲ႔မႏုိင္ဘူးဆိုတာကို သိခဲ့တဲ့ႏွစ္မ်ား။ အိမ္ကအဆင္မေျပေတာ့ အလုပ္အစုံလုပ္ခဲ့ရ။ ႏွစ္လုံးထီေရာင္းခဲ့ တယ္။ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရုံမွာဝင္လုပ္ခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာလည္း ကိုယ့္လိုလူေတြခ်ည္းပဲ။ အလုပ္လုပ္ရင္းဘြဲ႕ တခု ယူ။ ဘြဲ႕ရေတာ့ အလုပ္လုပ္ဖို႔ပိုအဆင္ေျပ။ အရင္းအႏွီးမရွိတဲ့ ဘဝေတြဟာ ထမင္းနပ္မွန္ဖို႔ အရာအရာမစဥ္းစားႏိုင္ေတာ့တဲ့ အေျခအေနေတြေပါ့။ ခပ္ေပါေပါခပ္လြယ္လြယ္ရတဲ့ဘြဲ႕ တဘြဲ႕ကိုယူ။ ဝန္ထမ္းအလုပ္ လုပ္ရင္လုပ္။ မလုပ္ရင္ ကုမၸဏီဝန္ ထမ္းလုပ္။ အိမ္ရဲ႕ထမင္းပြဲပုံမွန္ရွိေနေစဖို႔ အလုပ္တခုကို မျဖစ္မေနလုပ္ခဲ့ရတာပါပဲ။ ဘဝဟာဘာလဲလို႔ ေတြးလိုက္မိတိုင္း စားဝတ္ေနေရးဆိုတဲ့ ဖန္တရာေတေနတဲ့ စကားလုံးဟာ ဦးေခါင္းထဲကိုေရာက္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ေဆးလိပ္ဟာ မီးေသ ေသသြားခဲ့တယ္။ လက္ဖက္ရည္ခြက္ဟာ ေအးစက္သြားခဲ့တယ္။ နာက်င္စရာေကာင္းေပမယ့္ ႀကိဳက္လို႔ထိုးခဲ့တဲ့ ေဆးမင္ ေၾကာင္လိုပါပဲ။ စားဝတ္ေနေရးဟာ ဘဝထဲမွာေသရာပါလို စြဲခဲ့ပါတယ္။
ပ်င္းရိဖြယ္ေကာင္းတဲ့ေန႔ရက္ေတြၾကားမွာပဲ လမ္းေတြေပၚက ေမတၱာပို႔သံကိုၾကားခဲ့ရပါတယ္။ ေသနတ္သံေတြက ေမတၱာပို႔ သံေတြကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ဖို႔ႀကိဳးစားပါေတာ့တယ္။ လမ္းေတြေပၚမွာ ေျပးလႊားသံေတြမ်ားလာပါတယ္။ လမ္းေတြေပၚက်န္ခဲ့တဲ့ ဖိနပ္ေတြမ်ားလာပါတယ္။ ဆူးေလဘုရားနားက၊ ေၾကသြန္းဘုရားနားက ငိုသံေတြကို ရင္ထဲမွာသိမ္းဆည္းမိခဲ့တယ္။ ေမတၱာ ပို႔သံေတြၾကားမွာ ေမ႔ေဖ်ာက္လို႔မရႏိုင္တဲ့အမုန္းေတြကို ရင္ထဲအေရာက္ပို႔ခဲ့သူေတြက အခုေတာ့ ဘာသာ၊ သာသနာဆိုတဲ့ စကားေတြကို တတြတ္တြတ္ရြတ္ဆိုလို႔ေနပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေခတ္ရဲဲ႕လမ္းမေတြေပၚက သူလိုငါလိုလူေတြရဲ႕ သတၱိ ေတြ၊ စြန္႔လႊတ္မႈကိုေတြ႕ ခဲ့ရပါတယ္။ အၿမဲသတိတရျဖစ္ေနဖို႔ ဖမ္းဆုပ္မိသြားတဲ့ ေန႔ရက္ေတြပါပဲ။
ဒီလိုနဲ႔ လူ႔သက္တမ္းသုံး ဆယ့္ငါးႏွစ္ဆိုတဲ့ကာလကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ေခါင္းစဥ္ေျပာင္းလဲျခင္းမရွိတဲ့ေခတ္ႀကီးထဲမွာ ရုန္းကန္ရွင္သန္ရျခင္းကို လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ထားရဆဲပါပဲ။ ရုန္းကန္ရွင္ရျခင္းဟာ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ မခြဲမခြာရွိေနဆဲပါပဲ။ ကြၽန္ ေတာ္တို႔ေခတ္ႀကီးရဲ႕ သရုပ္လကၡဏာတခုအျဖစ္ ရွိေနဆဲပါပဲ။ သမီးေလးရဲ႕ ရယ္သံေတြ၊ ကဗ်ာေတြ၊ သီခ်င္းေတြနဲ႔ ဘဝေန႔ ရက္မ်ားရဲ႕ ဒုကၡေတြကို သပ္သပ္ခ်ေနရတာပါပဲ။ ခံႏုိင္ရည္အားကို ျမႇင့္တင္ေနရဆဲပါပဲ။ သူလို ငါလို ေန႔ရက္ေတြထဲမွာ က် ဆုံးသြားလို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ သမီးေလးအတြက္ အသက္ရွင္ျခင္းကို ဆြဲဆန္႔ထားရဦးမွာပါပဲ။ သူလို ငါလို ေန႔ရက္ေတြကို လက္ထဲမွာက်စ္က်စ္ဆုပ္လို႔ လမ္းေတြမွာ ေလွ်ာက္လွမ္းေနရအုန္းမွာပါပဲ။
ထက္လူေအာင္
Comments