ထက္လူေအာင္ ● အေမွာင္ဆီ တေရြ႕ေရြ႕သြားေနဆဲ

ထက္လူေအာင္ ● အေမွာင္ဆီ တေရြ႕ေရြ႕သြားေနဆဲ
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၂၃၊ ၂၀၁၈

အေရာင္းအဝယ္ေကာင္းေန၍လူ႔အသက္မ်ား ဆက္လက္ေစ် းက်ေနသည္။ ထိုစာသားသည္ ေခတ္၏ေနရာအႏွံ႔သို႔ေရာက္ရွိ
ေန၏။ လင္ႏွင့္မယား၊ ခ်စ္သူရည္းစားအခ်င္းခ်င္း ခ်စ္လြန္း၍ထိုးေသာဓားခ်က္မ်ား၊ မုန္း၍ထိုးေသာဓားခ်က္မ်ားကလည္း ေခတ္ကိုအၿမဲတမ္း ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ထြက္ေနေစသည္။ မိုက္မဲသူမ်ားေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚလာေသာ မေတာ္တဆမႈမ်ားက မိသား စုမ်ားကို ေဝးကြာေအာင္ဖန္တီးေနသည္။ ေလာဘမသတ္ႏုိင္ေသးေသာလူမ်ားေၾကာင့္ လယ္သမား ယာသမားမ်ားလည္း စိုက္ ပ်ဳိးစရာေျမေပ်ာက္ဆုံးေနဆဲျဖစ္သည္။ စက္႐ုံအလုပ္သမားမ်ား၏ထမင္းဘူးမ်ားထဲတြင္ သားငါးဟင္းမပါေသာေန႔က အၿမဲမ်ားေနဆဲပင္ျဖစ္သည္။ ေခတ္သည္ အထက္ဖား၍ ေအာက္ကိုဖိေနဆဲပင္ျဖစ္သည္။ ေခတ္သည္စကားမ်ားကို ေျပာ   ခ်င္သလိုေျပာေနဆဲပင္ျဖစ္သည္။ ေခတ္သည္ သူဆင္းရဲမ်ားကို အသက္႐ွဴၾကပ္ေအာင္လုပ္ေနဆဲပင္ျဖစ္သည္။

ကြၽန္ေတာ္ေနထိုင္ေသာရပ္ကြက္ေလးရွိ ဦးႀကီးတေယာက္၏ စကားကိုအမွတ္ရမိသည္။ "အစိုးရဆိုတာ တို႔ရပ္ကြက္ေလးထဲ မွာရွိတဲ့ ေရအိုင္ေတြေလာက္ မင္းတို႔ ငါတို႔ အေျခခံလူတန္းစားေတြကို အက်ဳိးမျပဳဘူးကြ။ ေရအိုင္ေတြက ငါးရတယ္။ ကန္ စြန္းရြက္ရတယ္။ ေျမစာျမက္နဲ႔ ကညြတ္ခူးၿပီး ေရာင္းစားလို႔ရတယ္ကြ" ဟူေသာ စကားျဖစ္သည္။ လက္ရွိတြင္လည္း အေျခခံ လူတန္းစားမ်ား၏ဘဝမွာ မြန္းၾကပ္ေနဆဲျဖစ္သည္။ ခႏၶာေတြမေသခင္ စိတ္ေတြေႂကြေႂကြက်ရေသာေန႔ရက္မ်ားက ပို၍မ်ား လာသည္။ ပစၥည္းအေဟာင္းေကာက္ေသာ ေတာက္တိုအလုပ္ကို လူႀကီးမ်ားပါလုပ္လာၾကသည္။ ေရလွည္းတြန္း၍ေရ ေရာင္းေသာအလုပ္ကို လူငယ္ေလးမ်ားပါ လုပ္လာၾကသည္။ မုန္႔ဟင္းခါးအထမ္းဆိုင္းမ်ား၊ အသုတ္အထမ္းဆိုင္းမ်ားကို ထမ္းကာ ရပ္ကြက္ေလးမ်ားမွေစ်းေရာင္းရန္ထြက္ေသာလူမ်ား ပိုမိုမ်ားျပားလာေနသည္။

ေခတ္သည္ အခြံသာရွိေသာလူမ်ားကို အခြန္ေကာက္၏။ အခြန္ေတြခပ္မ်ားမ်ားေကာက္ေသာေၾကာင့္ လူေတြထံတြင္အခြံ ေတြသာရွိေတာ့သည္။ အခြံႏွင့္အခြန္သာ ကြၽန္ေတာ့္တို႔ထံေရာက္ရွိလာေန၏။ လက္ဖက္ရည္တခြက္ ေလးရာက်ပ္ျဖစ္လာ ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ႀကိဳက္ေသာကြၽန္ေတာ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႔ တေခါက္သာသြားႏုိင္ေတာ့သည္။ တခုေတာ့ေကာင္း သြားသည္။ ေက်ာင္းတက္ခ်င္ေသာေျခလွမ္းမ်ား၊ ေမာင္ႏွမမ်ားျဖင့္ ကစားခ်င္ေသာေျခလွမ္းမ်ား၊ မိဘမ်ားျဖင့္အတူေလွ်ာက္သြားခ်င္ေသာေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ လာခ်ေပးေသာ လက္ဖက္ရည္ခြက္မ်ားႏွင့္ ေတြ႕ခ်ိန္နည္းသြားသည္။ ေဖာ့ဖိနပ္ပါးေလးမ်ားစီးထားေသာစားပြဲထိုးမ်ား၏ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ေလးမ်ားသည္ ယခုထိ ႏုိးထျခင္းမရွိေသးေခ်။ လြယ္အိတ္ေလးမ်ားသည္ ကေလးအလုပ္သမားမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသို႔သြားရန္ ျငင္းဆန္ေနဆဲျဖစ္သည္။ ေဆာ္ဒါမႈန္႔ျဖင့္ပြေနၿပီး ျပန္ေၾကာ္ဆီျဖင့္ အေၾကာ္ ခံေနရေသာေခတ္ႀကီး၏အရသာက ယခင္အတိုင္း ခါးတူးေနဆဲျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ပါးစပ္ကို စမ္းၾကည့္ရင္း ဝမ္းဗိုက္ထဲက အစာေျခရည္ကို အားနာေနရေသာလူမ်ားလည္း ပို၍ေပါမ်ားလာဆဲျဖစ္သည္။

အရက္ခ်က္စက္႐ုံမ်ားက ထြက္ေနေသာမီးခိုးမ်ားသည္ေကာင္းကင္သို႔ အဆက္မျပတ္ထိုးတက္ေန၏။ အရက္ခ်က္စက္႐ုံ မ်ား က ထြက္ေသာ ေရဆိုးေရညစ္မ်ားက ျမစ္ေခ်ာင္းမ်ားထဲသို႔  အဆက္မျပတ္စီးဝင္ေန၏။  အရက္မ်ားက လူငယ္မ်ား၏ပါးစပ္ ထဲ အဆက္မျပတ္စီးဝင္ေနသည္။ အရက္ဆိုင္မ်ားက ေနရာတိုင္းတြင္ ရွင္သန္ေနသည္။ စာအုပ္အငွားဆိုင္မ်ား၊ စာအုပ္ အေရာင္းဆိုင္မ်ားကေတာ့ တဆိုင္ၿပီး တဆိုင္ ပိတ္သိမ္းေနရသည္။ စာအုပ္စာေပမ်ားက လူငယ္မ်ားႏွင့္ေဝးရာကို တျဖည္း ျဖည္းထြက္ခြာသြားေနသည္။ နယ္ၿမိဳ႕ေလးမ်ားရွိ လူငယ္မ်ားသည္ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာ ရသစာေပစာအုပ္တအုပ္ကို ဖတ္႐ႈ ရရန္မလြယ္ကူေသာ္လည္း အရက္တပုလင္း၊ ဘီယာတခြက္ေသာက္သုံးရန္အတြက္မူ အလြန္လြယ္ကူလွသည္။ ေခတ္သည္ ဘယ္လိုခ်က္ခ်က္မူးမည့္အရက္ျဖစ္လွ်င္ ေသာက္သုံး၍ေနေလ၏။ အသီးဟု လူငယ္မ်ားေခၚေသာ စိတ္ႂကြမူးယစ္ေဆး ျပားမ်ားသည္လည္း ေတာရြာေရာက္ခရီးေပါက္ေနၿပီျဖစ္သည္။

ေခတ္ႀကီးသည္ ဟန္ေတြမ်ားေနသည္။ အသံေတြမ်ားေနသည္။ အလံေတြမ်ားေနသည္။ ထိုသို႔ေသာအရာမ်ားသာ မ်ားျပား ေနေသာေခတ္ထဲတြင္ မိသားစုထမင္းဝိုင္းမ်ားမွာ လူနည္း၍လာသည္။ ထိုအေၾကာင္းကို ကြၽန္ေတာ္ကဗ်ာေလးတပုဒ္ေရး မိလိုက္သည္။ ထိုညက ကြၽန္ေတာ္တို႔မိသားစုထမင္းဝိုင္း လူစုံေအာင္ေစာင့္ရင္း ေရးမိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္လို မိသားစုစုံေအာင္ေစာင့္ေနေသာ ထမင္းဝိုင္းမ်ားက ေအးစက္ေနေသာထမင္းဟင္းမ်ားကို ေခတ္ႀကီးက အလြန္သေဘာာက် ႏွစ္ၿခိဳက္ေနပုံရသည္။ အိမ္တိုင္းတြင္ သူတဦးတည္း သုံးေဆာင္စားေသာက္ေနသည္မွာ ႏွစ္မ်ားစြာရွည္ၾကာေနၿပီျဖစ္သည္။

ထမင္းပြဲ

အထည္ခ်ဳပ္သမ ညီမေလးက
ထမင္းျဖစ္ရတယ္
စက္႐ုံလုပ္သားေလး ကြၽန္ေတာ္က
ဟင္းျဖစ္ရတယ္
အေရာင္းစာေရးေလး အစ္ကို
စားပြဲေလးျဖစ္ရတယ္
အိမ္ေရွ႕ကလမ္းကို
မ်က္လုံးထဲအျမဲထည့္ထားတဲ႔ အေဖနဲ႔အေမ
အေမွာင္ေနတဲ႔ အိမ္ေလးအိမ္ထဲ
ေခတ္ဟာ သူတေယာက္တည္း
ညစာကို စာသုံးေနေလရဲ႕။

ထိုကဗ်ာေလးကိုေရးၿပီး၍ ညရွစ္နာရီခန္႔တြင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္ ထမင္းဝိုင္းလူစုံခဲ႔သည္။ မိသားစုစုံလင္ျခင္းက အစား အစာမ်ားကို ပို၍အရသာရွိေစသည္။ အလုပ္၏ပင္ပန္းျခင္းကို ေျဖေဖ်ာက္ေပးေသာ ထမင္းဝိုင္းမ်ားလည္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေခတ္ႀကီးက ရက္စက္ေနဆဲျဖစ္သည္။

သုတရသအျပည့္ျဖစ္ေနေသာ လက္ရွိေခတ္စာမ်က္ႏွာမ်ားသည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို မွင္သက္ေစသည္။ အံ့ၾသေစသည္။ ဝမ္း နည္းေစသည္။ နာက်င္ေစသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္လြတ္လပ္ျခင္းမ်ား၊ တရားမွ်တျခင္းမ်ားအတြက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုယ္တိုင္သာ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားရမည္ျဖစ္သည္။ အိမ္မက္မ်ားသည္ အိမ္မက္သာျဖစ္ေႀကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိလိုက္ရခ်ိန္တြင္ ေနေရာင္ သည္ အေမွာင္၏ႀကီးစိုးမႈကို ခံလိုက္ရၿပီျဖစ္သည္။ နားေထာင္၍ေကာင္းလွေသာစကားသံမ်ားကို စဥ္စားခ်င့္ခ်ိန္၍ယုံၾကည္ရန္အေျခအေနမ်ားက ကြၽန္ေတာ္တို႔အား သတိေပးေနၿပီျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဖတ္ေနရေသာေခတ္၏စာမ်က္ႏွာမ်ားက ကြၽန္ေတာ္တို႔အား လွည့္ျဖားေနၿပီျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏လက္မ်ားသည္ သန္မာေနဆဲျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ ႏွလုံး သားမ်ားသည္ ယုံၾကည္ရာကို သစၥာမေဖာက္ဘဲ ျဖဴစင္ေနဆဲျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေရာက္လိုေသာေခတ္၏စာမ်က္ႏွာကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုယ္တိုင္ေရးသားရန္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႀကိဳးစားမွျဖစ္ေတာ့ျဖစ္သည္။ လင္းလုၿပီဟုထင္ရေသာေခတ္သည္ အ ေမွာင္ဆီသို႔ တေရြ႕ေရြ႕သြားေနဆဲ။

ထက္လူေအာင္

Comments