ေလာအယ္စုိး ● ေသာမတ္စ္လးတေယာက္ ငါးတန္းတတ္ေတာ့မည္

ေလာအယ္စုိး ● ေသာမတ္စ္လးတေယာက္ ငါးတန္းတတ္ေတာ့မည္
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၂၀၊ ၂၀၁၉

ေတာင္တန္းေပၚမွ ကားလမ္းၾကမ္းႀကီးကို ကြၽန္ေတာ္ေငး၍ ၾကည့္ေနမိသည္။ လွပေသာ လြမ္းေမာဘြယ္႐ႈေမွ်ာ္ခင္းက ကြၽန္ ေတာ္၏ ခံစားမႈအာရံုကို ဖမ္းစားႏုိင္ခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္အတူ သည္ခရီးကို လုိက္ခဲ့ေသာ မိတ္ေဆြ လူငယ္ႏွစ္ဦးစလံုးလည္း ကြၽန္ေတာ္ခံစားေနသကဲ့သုိ႔ သူတုိ႔သည္လည္း သည္ျမင္ကြင္းႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး မိန္းေမာ၍ ေနၾက၏။

ကင္မရာကုိ လြယ္ထားသည့္ ကြၽန္ေတာ္တေယာက္ သဘာဝ၏ နက္႐ႈိင္းလွေသာ လွပမႈထဲ ႏွစ္ေျမာမိေနျခင္းေၾကာင့္ပဲလားမသိ ဓာတ္ပံုရုိက္ရန္ကိုပင္ ေမ့သြားခဲ့သည္။ ဆယ္စုႏွစ္ သံုးစုေက်ာ္ေက်ာ္ အတိတ္ကာလ၏ ေန႔ရက္မ်ားအတြင္း ယမ္း ေငြ႕နံ႔၊ ေသြးစိမ္းညႇီွနံ႔၊ ေအာ္ဟစ္ ညီးျငဴေနၾကသည့္ ဒါဏ္ရာရေနေသာသူတုိ႔၏ နာက်င္မႈေဝဒနာမ်ားတုိ႔အား အေတြးအာ႐ံုထဲ ဝယ္ ရစ္သိုင္း၍ ျမင္မိသည္။

အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ရင္ဆုိင္ေသာ တုိက္ပြဲႏွင့္ ႏုိင္ငံေတာ္၏ အခ်ဳပ္အျခားအား ကာကြယ္ရန္အတြက္  တုိက္ ခုိက္ေသာ တုိက္ပြဲ၊ ထုိႏွစ္မ်ဳိး အဓိပၸါယ္ျခင္း မတူညီေသာ ရင္ဆုိင္တုိက္ခုိက္ေနၾကေသာ တုိက္ပြဲမ်ားေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ႀကီး သည္လည္း ကမၻာ့အလယ္တြင္ အဖက္ဖက္က ယုိယြင္းပ်က္စီးမႈမ်ားႏွင့္ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကား လူသိမ်ားေနခဲ့သည္မွာ အထူး ေျပာရန္ပင္ မလုိေတာ့ပါ။

မည္သူတဦးတေယာက္၊ အဘယ္မည္ေသာအဖြဲ႔အစည္းတုိ႔အား အမႊန္းတင္၍ ခ်ီးမႊမ္းလုိျခင္း၊ သူတုိ႔သည္သာ အရာရာ အားလံုးတုိ႔၏ တရားခံမ်ားျဖစ္ၾကပါသည္ ဟူ၍လည္း မသံုးသပ္ခ်င္ေတာ့။

ပုထုဇဥ္ လူသားမ်ားျဖစ္ၾကသည့္ အားေလွ်ာ္စြာ အမွားႏွင့္ မကင္းႏုိင္၊ ေအာင္ျမင္မႈမ်ားအတြက္၊ ရုန္းကန္ၾကိဳးစားၾကမည္။ အေျခအေနအတုိင္းအတာတခုသို႔ေရာက္ေသာအခါ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ရင့္သန္ေသာသူတုိ႔က လူတုိ႔၏ ေကာင္းက်ဳိး ခ်မ္းသာ အတြက္ သယ္ပိုးေသာသူမ်ား ျဖစ္သြားၾကသလုိ၊

အႏွိမ့္ခံျပည္သူ လူထု၏ သူရဲေကာင္းမ်ားဟူ၍ ရင္ထဲႏွလံုးသားထဲမွာ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ၾကည္ညိဳေလးစားျခင္း ခံရသူမ်ား၊ အခ်ဳိးအေကြ႔တခုတြင္ မိမိ၏ ဘဝခံယူခ်က္မ်ားကို စည္းစိမ္း လုပ္ပိုင္ခြင့္မ်ားတုိ႔ႏွင့္ အေပးယူလုပ္ၾကေသာအခါ ထုိလူထု ေခါင္းေဆာင္ဆုိသူမ်ားတုိ႔ ခႏၶာကိုယ္အားျဖင့္ မေသဆံုၾကေသးေသာ္လည္း ျပည္သူ လူထုတုိ႔၏ ႏွလံုးထဲဝယ္ သူတုိ႔တေတြ ေစာေစာစီးစီး ကြယ္လြန္၍ သြားၾကေပၿပီး။

မိမိဘဝ၏ လာမည့္ေျခလွမ္းမ်ားအတြက္ ကြၽန္ေတာ္သင္ခန္းစာယူၿပီး၊ ထုိခ်ဳိျမလြန္းၿပီး၊ ျပင္းထန္ေသာ အဆိပ္မ်ားကို သတိ ျဖင့္ ေရွာင္ရွားရေပမည္။

လက္နက္ႏွင့္ အၾကမ္းဖက္ေသာနည္းတခုသည္သာ အေျဖဟူ၍ သတ္မွတ္ထားေသာကာလက သာမန္ျပည္သူတုိ႔၏ ဘဝ မ်ားတုိ႔သည္ နာက်င္၊ ေၾကကြဲစရာအျဖစ္ဆုိးမ်ားႏွင့္သာ ၾကံဳေတြ႔ခံစားခဲ့ရပါသည္။

သူပုန္တုိ႔ကို ကူညီအားေပးမႈတုိ႔ေၾကာင့္ အစိုးရစစ္တပ္၏ ညႇဥ္းပန္းႏွိပ္စက္မႈမ်ားကိုခံရၿပီး၊ အသက္ဆံုးရႈံးခဲ့သူေတြလည္း မနည္း၊ ဘဝပ်က္မတတ္ သက္ဆုိင္သူတုိ႔၏ မိသားစုဝင္မ်ားလည္း ေရာ၍ ထုိဒုကၡတုိ႔ကို ခံစားၾကရသည္။ အက်ဥ္းေထာင္ ထဲတြင္ ၾကံဳေတြ႔ရသည့္ အနိ႒ာရံုမ်ားလည္း သူတုိ႔တေတြ ျပန္၍ပင္ မေတြးရဲၾက၊ အသစ္ျပန္၍ျဖစ္မည္ကို ထိတ္လန္႔ ေၾကာက္ရြံ႕ေနမိၾကသည္။

အမ်ဳိးသားသစၥာေဖာက္ အာဏာရွင္၏ လက္ကုိင္ဒုတ္၊ ရန္သူသတင္းေပးသူဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ေအာက္တြင္ မိမိလူမ်ဳိး၊ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕အစည္းမ်ား၏ သံသယေၾကာင့္ အသက္ေပ်ာက္ခဲ့သူေတြ႔လည္း တကယ္မနည္း၊ ေနေရာင္ေအာက္တြင္ ဘဝ၏ အလင္းေပ်ာက္ခဲ့ေသာ တုိင္းရင္းသားေတြ၏ ဘဝငိုေႂကြးသံမ်ား။

အခ်ဳိ႕ေသာတုိင္းရင္သားေခါင္းေဆာင္မ်ား သူတုိ႔တေတြ႔ ခါးခါးသီးသီး ရြံရွာ၍ မုန္းတီးလွသည္ဆုိပါေသာ စစ္အစုိးရ ဗုိလ္ ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားတုိ႔ႏွင့္ အဆင္ေျပၿပီး၊ ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားတုိ႔တြင္ အျပိဳင္အဆုိင္၊ ခ်မ္းသားခ်င္တုိင္း စည္းစိမ္းမ်ား တုိးပြား ခ်မ္းသာႀကီးပြား ကာေနၾကသည္။ ေဆြမ်ဳိး၊ သားသၼီးမ်ားတုိ႔လည္း အေနျမင့္ကာ ထင္တုိင္းၾကဲၾကသည္ကို ျပည္သူလူထုမ်ား စိတ္မခ်မ္းသာ စရာျမင္ေတြ႔ရသည္။

အဘယ္မည္ေသာ ခံယူခ်က္မ်ားႏွင့္ သူတုိ႔တေတြ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးကို ပါဝင္တုိက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾကသနည္း၊ ေရဆန္တြင္ က်ဆံုးခဲ့ၾကသည့္ ရဲေဘာ္ ရဲဘက္မ်ားတုိ႔အေပၚထားခဲ့ေသာ သစၥာတရားမ်ားတုိ႔၏ အဓိပၸါယ္ကား အဘယ္ရာမ်ားေပတည္း ဟူ၍ ျပည္သူ ျပည္သား သာမန္အရပ္သားမ်ားအတြက္ ေမးခြန္းမ်ားျဖစ္လာခဲ့သည္။

ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းမႈမ်ားစြာႏွင့္ ေတာထဲ ေတာင္ထဲမ်ားတုိ႔၌ ျပည္သူလူထုႏွင့္ တသားတည္း ရပ္တည္၊ ရုန္းကန္ခဲ့ၾကေသာ ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားတုိ႔သည္ သူရဲေကာင္းမ်ားအျဖစ္မွ ျငိမ္းခ်မ္းေရးယူၿပီး၊ ၿမိဳ႕ျပ ကြန္ကရစ္ေတာ၊ ေတာင္ႀကီးထဲ ေရာက္ကာမွ ဂုဏ္သိကၡာ သုညဘဝသုိ႔ က်ဆင္းသြားရွာသည္ကိုလည္း သမုိင္းသင္ခန္းစာ ယူသင့္ပါသည္။

အၾကံပက္စက္သူ၊ အာဏာရွင္ႀကီးငယ္တုိ႔၊ တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးမႈမ်ား မျပဳလုပ္ မႈကတည္းက ႀကီးမားေသာမဟာဗ်ဴဟာတခုကို ခ်မွတ္ထားသည္ “ဒီလူေတြ႔ႏွင့္ အပစ္ရပ္ၿပီးၿပီးျခင္း၊ တျပိဳင္နက္ထဲ စီးပြား ေရးလုပ္ပိုင္ခြင့္သာ မ်ားမ်ားေပးလုိက္၊ သူတုိ႔တေတြကိုင္ထားတဲ့လက္နက္ေတြ အားလံုး၊ တုတ္ေတြျဖစ္သြားမယ္” ဟူေသာ ဗ်ဴဟာႀကီးျဖစ္၏။

အမွန္ပင္ အသက္မဲ့ေသာ တုတ္မ်ားျဖစ္သြားၾကေသာ သာဓကမ်ားပင္ရွိပါသည္၊ ထုိမွ်ပင္မကေသး၊ အခ်ဳိ႕ေသာအဖြဲ႕အစည္း မ်ားတုိ႔၏ ေသနတ္ေျပာင္းမ်ား၊ ျပည္သူလူထုထံသို႔ပင္ လွည့္၍ သြားခဲ့သည္ မဟုတ္ေဟ။

ေကာင္းကင္ျပာျပာ၊ စိမ္းလန္း၍ ရစ္သြယ္ေနေသာ ေတာင္တန္း၊ မညီမညာျဖစ္ေနေသာ ကားလမ္းမႀကီးတုိ႔ကို ကြၽန္ေတာ္ သည္ ေငးေမာ၍ ၾကည့္မိရင္း ေတြးမိေနသည့္အေၾကာင္းမ်ားပင္ျဖစ္ပါသည္။ “တပ္မေတာ္သာ အမိ၊ တပ္မေတာ္သာ အဖ” ဆုိေသာ တပ္မေတာ္ႀကီးႏွင့္၊  “ျပည္သူသာ အမိ၊ ျပည္သူသာ အဖ” ဆုိေသာ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္းမ်ားၾကားထဲဝယ္၊ ျမန္မာျပည္တြင္ လူသားမ်ားအျဖစ္ ေမြးဖြားလာခဲ့ၾကေသာ ျပည္သူတုိ႔၏ ဘဝသည္ ဖြတ္ဖြတ္ညက္ညက္ေၾကကာ၊ ဒံုရင္းဘဝ သုိ႔ ေရာက္၍ေနဆဲပင္ မဟုတ္ပါေလာ့။

ကြၽမ္းက်င္လွေသာ ကားဆရာႀကီး၏ ေမာင္းနင္မႈေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔စီးလာေသာကားေလး ဟုိလုိခ်ဳိး၊ သည္လုိေကြ႔ အရွိန္ႏွင့္ တက္ရေသာ ကုန္းမ်ားတုိ႔ကို စက္သံတဟဲဟဲႏွင့္ တက္ရင္ အေတာ္ကို ခရီးေပါက္ခဲ့ၿပီးပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဦးတည္ ေနေသာ ခရီးဆံုးကား ေတာင္ငူၿမိဳ႕ျဖစ္သည္။ နံနက္ေစာေစာ လြိဳင္ေကာ္ၿမိဳ႕မွ ထြက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

လြိဳင္ေကာ္ႏွင့္ ေတာင္ငူကားလမ္းမႀကီးကုိ မျငိမ္းခ်မ္းေသာ ကာလမ်ားတြင္ ခရီးသြားယာဥ္မ်ားတြင္ က်ယ္စြာအသံုး မျပဳရဲၾကေပ။ တပ္မေတာ္ ယာဥ္တန္းမ်ားသာ လံုျခံဳေရးတင္းတင္း ၾကပ္ၾကပ္ခ်ထားၿပီးမွ ကားမ်ားခရီး ျပဳရသည္ဟု ဆုိသည္။

ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ခရီးျပဳေနေသာ (၂၀၀၆) ခုႏွစ္၊ ေဖေဖၚဝါရီလအထိပင္ ခရီးသည္မ်ားအတြက္၊ ေျပးဆဲြေသာကားကုိ လမ္းခရီး တြင္ တစီးသာေတြ႔ခဲ့ရသည္။ ထိမ္းသိမ္းျပဳျပင္မႈအားနည္းျခင္းေၾကာင့္ ခရီး သိပ္၍ မတြင္သည့္ ကားလမ္းမႀကီးေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

ခင္မင္ရပါေသာ မိတ္ေဆြႀကီး၏ ကူညီမႈေၾကာင္ သည္ေတာင္တန္းေဒသႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ရင္းႏွီး ကြၽမ္းဝင္ခြင့္ ရခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေဒသခံျပည္သူလူထုမ်ားတုိ႔၏ ဘဝႏွင့္ ရုန္းကန္မႈမ်ားတုိ႔အား ကြၽန္ေတာ္ေလ့လာခြင့္ရခဲ့သည္။ ေကာင္းကင္ျပာျပာေအာက္ စိမ္းလန္းေသာ သစ္ေတာ၏  အနီးပတ္ဝန္က်င္တြင္ ေနထုိင္ၾကေသာ သူတုိ႔တေတြ၏ ဘဝမ်ားတုိ႔သည္ ျငိမ္းခ်မ္းမႈအျပည့္အဝ မရရွာေသး၊ ဘဝ၏ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္မ်ား ျပည့္ဝမႈ မရွိၾကေသးေပ။

အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ေသနတ္သံမ်ားဆိတ္သုန္းခဲ့ေသာ္လည္း အသစ္ေသာ ေလာကဓံ၏ စိမ္ေခၚခ်က္ဘဝခရီးမ်ားတြင္ သူတုိ႔တေတြ၏ ဘဝမ်ားသည္ က်န္းမာေရး ပညာေရးႏွင့္ အသိပညာ ဖြံ႕ျဖိဳးမႈမ်ားတြင္ အဘက္ဘက္မွ ေနာက္က်၍ ေနဆဲ ပင္ ျဖစ္သည္။

“ဆရာသမားတုိ႔ေရ အေရွ႕ကရြာကို ေရာက္ရင္ အေပါ့အပါးသြားၾကမယ္ေဟ့”

ကားဆရာႀကီး၏ ခရီးသည္မ်ားတုိ႔အား သတိေပးလိုက္မႈေၾကာင့္

“ကြၽန္ေတာ္အေတြးစမ်ား ျပတ္သြား၏”

သည္ခရီးလမ္းႏွင့္ ထိေတြ႔ ရင္းႏွီးမႈ ၾကာျမင့္ခဲ့ေသာ ကားဆရာသည္ ကားလမ္းမႀကီး ျဖတ္သြားေသာ ေက်းရြာငယ္မ်ားမွ လူအေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးခင္မင္မႈရွိသည္။

သည္ေတာင္တန္း၊ သည္ရာသီဥတု၊ ဤေဒသမွ လူမ်ားတုိ႔၏ ဘဝထဲမွ သူႏွင့္ သူ၏မိသားစုသည္လည္း အတိတ္ကေန႔ရက္မ်ား တုိ႔အား အတူတကြျဖတ္သန္းခဲ့ၾကသည္ မဟုတ္ပါလား။

“မွတ္မွတ္ရရေပါ့ ညီေလးေရ၊ ငါေတာင္ႀကီးႏွင့္ လြိဳင္လင္ကို ဟုိႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္နီးပါးကလည္း၊ သည္လုိပဲ ကားေမာင္းဘူး တယ္”

သူဘာေျပာမည္ဆုိသည္ကို စိတ္ဝင္တစား ကြၽန္ေတာ္နားေထာင္ေနမိ၏။ “အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အခု လြိဳင္ေကာ္၊ ကက္သလစ္ သာသနာမွာ ဆရာေတာ္ (Bishop/ ဘီေရွာ့) ျဖစ္ေနတဲ့၊ ဘီေရွာ့ႀကီး ဆုိေတရုိးလည္း ငါကားႏွင့္ အတူပါလာတယ္၊ အရြယ္ ကလည္း ငယ္ေသးတယ္၊ ဖာသာ (ခရစ္ယာန္သာသနာျပဳရဟန္းငယ္) ဘဝနဲ႔ပဲေပါ့။ ကိုယ္ေတာ္ ဆုိေတရုိးက ရယ္စရာေတြ လည္း ေျပာတတ္တယ္”

ျဖဴစင္လွေသာ အျပံဳးႏွင့္ တပါးသူအား လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ျပံဳးတတ္ေသာ အျပံဳးပိုင္ရွင္သည္ ဘီေရွာ႔ႀကီး သုိ႔မဟုတ္ ဆရာ ေတာ္ႀကီး ဆုိေတရိုး ျဖစ္သည္။ အရပ္ပုျပတ္ျပတ္ႏွင့္ ကယားျပည္နယ္မွ ကေယာလူမ်ဳိးတဦးလည္း ျဖစ္၏။

ျပည္တြင္းစစ္၏ ေလာင္ျမဳိက္ေသာ မီးကို ခါးသီးစြာခံရေသာ ကယားျပည္နယ္၊ ဟုိယာၿမိဳ႕နယ္ရွိ၊ ေက်းလက္တခုမွ ဆရာ ေတာ္သည္ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းခဲ့သည္။ အလြန္ရုိးသားၿပီး ပညာသင္ၾကားျခင္း မျပဳႏုိင္ခဲ့ေသာ မိဘႏွစ္ပါး၏ သားရတနာ တဦး ျဖစ္သည္။ ယေနတုိင္ ေရဆန္ႏွင့္ေလဆန္ကို ရင္ဆုိင္ေနရေသာ ကယားျပည္နယ္၏ ႏုိင္ငံေရး ခရီးစဥ္၏ မုိင္အေတာ္မ်ားမ်ားကို ဆရာေတာ္သည္ ျပည္သူလူထုႏွင့္အတူ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့သည္။

“လမ္းမွာ ဓားျပတုိက္ေရာကြာ”

ကားဆရာက ဆက္၏။

“ကားဆရာေရာ၊ ခရီးသည္ေတြပါ၊ အားလံုး ကားေပၚကဆင္းထုိင္ျပီ ငါတုိ႔ပါသမွ် ပစၥည္းေတြေရာ၊ ေငြေတြ အားလံုး သိမ္း တာေပါ့ကြာ”

“ဟုတ္တယ္ဗ်၊ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေတာင္ႀကီး လြိဳင္လင္၊ ကားလမ္းဟာ မၾကာခဏ ဓားျပတုိက္တယ္လုိ႔၊ ကြၽန္ေတာ္လည္း ၾကားဘူးတယ္”

“ဘာတတ္ႏိုင္မွာလည္းကြာ ငါတုိ႔ရွိသမွ်လည္း ကုန္ေရာ” ကားဆရာသည္ ထုိအျဖစ္အပ်က္ကို ျပံဳး၍ ယခုအခ်ိန္တြင္၊ ကြၽန္ ေတာ္ကို ျပန္၍ ေျပာျပႏုိင္ေသာ္လည္း ထုိအခ်ိန္က စိတ္ေသာကႀကီးစြာ ေရာက္၍ ေနေပလိမ့္မည္။

“ဓားျပက ခရီးသည္ေတြ ကားေပၚ အားလံုးတက္သြားၾကေတာ့လုိ႔” ငါတုိ႔ကို အမိန္႔ေပးတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ၊ ဖာသာႀကီး ဆုိ ေတးရုိးက၊ ဓားျပရဲ႕လက္ထဲက သူရဲ႕နာရီကို ႏွေျမာျခင္းမ်ားနဲ႔ၾကည့္ရင္း “ငါနာရီကို ျပန္ေပးလုိ႔ ေျပာတယ္ကြာ”

အသံထြက္ေအာင္ ကားဆရာႀကီးက ေအာ္ရယ္လုိက္ၿပီး၊ ဆက္၍၊ အဲဒါနဲ႔ ဓားျပႀကီးက ဖာသာႀကီးကို “ေဟ့လူ ငါတုိ႔က အလွဴခံအဖြဲ႔မဟုတ္ဘူးကြ၊ ဓားျပေဟ့ ဓားျပ” လုိ႔ ျပန္ၿပီးေအာ္တယ္။ အမွတ္ရစရာေတြေပါ့ကြာ၊ အခုဆုိ ဖာသာလည္း ဆရာ ေတာ္ ဆုိေတရုိး ျဖစ္ေနၿပီးေလ” “ကယားျပည္နယ္က ၾကည့္လုိက္ရင္သာ ေျမပံုထဲမွာ ေသးေသးေလး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ ႏိုင္ငံေရး ကိစၥ ျပႆနာေတြအမ်ားႀကီး ဒီကိစၥေတြကို ႏုိင္သေလာက္၊ ဝိုင္းဝန္းလုပ္ၾကတဲ့လူေတြအဘုိ႔ တခါတေလ ရူး ေလာက္တယ္ကြာ”

ဆရာေတာ္ဆုိေတးရုိးႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့ စကားေျပာၾကရင္း မိမိ၏ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရေသာ အေတြ႔အၾကံဳေဟာင္းမ်ားကို ျပန္ေျပာင္း သတိရရင္း သူ၏ မွတ္ခ်က္ေလးျဖစ္သည္။

ျပည္တြင္းစစ္၏ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ ဒုကၡအစံုကို ကယားျပည္နယ္အတြင္းရွိ ျပညသူလူထုမ်ား၊ ခါးသီး၊ နာက်င္စြာ ခံစားရသည္။ အပစ္အခတ္၊ ရပ္စဲေသာ အေနအထားသုိ႔ ေရာက္ရွိေနသည့္တုိင္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ စိတ္ခ်ႏုိင္ေလာက္ေသာ၊ အေျခ အေနသုိ႔ေရာက္ေအာင္၊ ခရီးရွည္ႀကီးကို ေလ်ွာက္လွမ္းရေပအံုးမည္။

ဥယ်ာဥ္ႀကီးတခုကဲ့သုိ႔ ကယားျပည္နယ္အတြင္း ေနထုိင္ၾကေသာ လူမ်ဳိး၊ ႏြယ္စုမ်ားကလည္း အေတာ္စံု၏။ လူဦးေရး၏ ရာခုိင္ႏႈန္းအေတာ္မ်ားမ်ားက ကက္သလစ္ဘာသာဝင္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ လြိဳင္ေကာ္ၿမိဳ႕ႏွင့္ ၿမိဳ႕နယ္အသီးသီးတုိ႔၏ ၿမိဳ႕ႀကီး မ်ား၊ လြင္ျပင္ႏွင့္ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားေပၚတြင္ ကက္သလစ္ဘာသာဝင္မ်ားတုိ႔၏ ဝတ္ျပဳကိုးကြယ္ရာ ဘုရားေက်ာင္းမ်ား ကို သင္ျမင္ေတြ႔ႏုိင္ပါသည္။

ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္သည့္ ဘီေရွာ့ႀကီးႏွင့္ ဖာသာတုိ႔သည္ ဘာသာေရး ဝတ္ျပဳ ကိုးကြယ္မႈမ်ား အျပင္ မိမိတုိ႔ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္သမွ်၊ အသင္းသူ၊ အသင္းသားတုိ႔၏ က်န္းမာေရး၊ လူမႈေရး၊ ကိစၥရပ္မ်ားတြင္ ပါဝင္၍ အေစခံၾကသည္။

ကက္သလစ္သာသနာမွ စနစ္တက် ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ထားေသာ သာသနာေခါင္းေဆာင္ႀကီးငယ္တုိ႔သည္ အဘယ္မည္ေသာ သြားလာရန္ ခက္ခဲ ၾကမ္းတမ္းေသာ ေနရာေဒသတုိ႔သို႔ ေရာက္ရွိေစကမူ အစဥ္ သပ္ရပ္ သန္႔ရွင္းစြာ ေနထုိင္ၾကသည္။

အစုိးရႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္းတုိ႔၏ ပဋိပကၡ ေရခ်ိန္ ျမင့္ေနေသာအခ်ိန္တြင္လည္း ႏွစ္ဘက္ေသာ အဖြဲ႔အစည္းတုိ႔၏ အလယ္တြင္ ပါးနပ္လိမၼာစြာႏွင့္ သူတုိ႔တေတြ ေန႔စဥ္ရွင္သန္ခဲ့ရသည္။ ကက္သလစ္ ဘုရားဝတ္ျပဳရာ ေက်ာင္း၊ သီလရွင္တုိ႔၏ ေက်ာင္းမ်ားႏွင့္ တြဲကာ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းေသာ ဘဝမ်ားကို ပိုင္ဆုိင္ထားသည့္ ကေလးသူငယ္မ်ား တုိ႔အတြက္ ခုိလွံဳရာ ရိပ္သာမ်ားကိုလည္း အစဥ္တြဲ၍ ျမင္ေတြ႔ရေပသည္။ လူသားမ်ားပင္ ျဖစ္ၾကေသာ သာသနာ့ဝန္ထမ္း၊ ခရစ္ေတာ္၏ သားသမီးမ်ားတုိ႔အထဲတြင္လည္း အားနည္းခ်က္မ်ား၊ စုန္းျပဴမ်ားမ်ားလည္းရွိမည္မွာ ဓမၼတာပင္ မဟုတ္ပါလား။

အေပါ့အပါးသြားရန္ ကားေခတၱရပ္နားစဥ္ သည္ေတာ၊ သည္ေတာင္တန္း၏ ေရ၊ ေျမ သဘာဝတရားႀကီး၏ အလွအပကုိ ခံစားရင္း ကြၽန္ေတာ္ အေတြးစက္ဝန္းထဲတြင္ က်င္လည္ေနမိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

 “ကားဆရာႀကီး ကြၽန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ လိပ္သုိအထိ လုိက္လုိ႔ရမလား”

အသံၾကားရာဘက္သုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္လုိက္ေသအခါ အသက္သံုးဆယ္အရြယ္ခန္႔ ကက္သလစ္ သီလရွင္ႀကီးတပါးႏွင့္ သူမ၏ နံေဘးဝယ္ ဆယ္ႏွစ္သားအရြယ္ ကေလးငယ္တဦး။

“စစၥတာႀကီး အဲ့ဆရာကို ေမးၾကည့္လုိက္  သူသေဘာတူရင္ ကြၽန္ေတာ္တင္မယ္” ဆုိသည့္ ကားဆရာႀကီး၏ တုန္႔ျပန္သံကို ၾကားလုိက္ရသည္။

မိတ္ေဆြတဦးက လြိဳင္ေကာ္မွ ေတာင္ငူခရီးစဥ္အျဖစ္ ယခု ကြၽန္ေတာ္စီးလာေသာကားကုိ စီစဥ္ေပးလုိက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္အတူ ရန္ကုန္မွလူငယ္ႏွစ္ဦးလည္း သည္ေငြေတာင္တန္းခရီးစဥ္ကို ေလ့လာေရးသေဘာျဖင့္ လုိက္ပါလာ ၾကျခင္းျဖစ္သည္။

ဒဲပလ္ကက္ (Double Cab) ဟုေခၚေသာ ကားငယ္ေလး၏ ေရွ႕ခန္းတြင္ ကားေမာင္းသူအပါအဝင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔သံုးဦးက ေနရာ အျပည့္ယူထား၏။

အမုိးမပါေသာ ကား၏ ေနာက္ခန္းတြင္ ဆီဘုိးရရန္အတြက္ ကားဆရာႀကီးက ခရီးသည္တခ်ဳိ႕ကို တင္ထား၏။

“စစၥတာႀကီးတုိ႔ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔လုိက္ခဲ့ပါ၊ ကဲညီေလးတုိ႔ေရ၊ ေက်းဇူးျပဳၿပီး၊ မင္းတုိ႔ႏွစ္ေယာက္၊ အေနာက္မွာ သြားစီးၾကေနာ္”

လြတ္သြားေသာ ကြၽန္ေတာ္မိတ္ေဆြ ႏွစ္ဦး၏ေနရာတြင္ ကေလးငယ္ႏွင့္ စစၥတာႀကီးတုိ႔ ေနရာရသြားပါသည္။

“ေက်းဇူးအရမ္းတင္ပါတယ္၊ ဆရာတုိ႔ရယ္၊ ေနာက္မဟုတ္ရင္ ကြၽန္မနဲ႔ေသာမတ္စ္ေလးတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္သား မုိင္ႏွစ္ဆယ္ ေလာက္ကို လမ္းေလွ်ာက္ရအံုးမွာ”။

“ဟာ…..ဒီရြာကေန လိပ္သုိအထိ မုိင္ႏွစ္ဆယ္ေတာင္ ေဝးလားဗ်ာ” ဟု ကြၽန္ေတာ္ ကားဆရာႀကီးကို ေမးမိလုိက္သည္။

“ေဝးတာေပါ့ ဆရာသမားရယ္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔သာမတင္ရင္ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ လမ္းမ်ားေလွ်ာက္ရင္ ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္မလဲ ဆိုတာ မသိေတာ့ဘူး” ဟူ၍ ကားဆရာႀကီးက ေျပာ၏။

စစၥတာႀကီးက “ကားေတြ မတင္ရင္လည္း ဒီလုိပဲ ကြၽန္မတုိ႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကပါ၊ ေလွ်ာက္ရင္လည္း ဒီလုိပဲသြားခဲ့ရင္ ၾကံဳတယ္၊ ရြာမွာခြင့္ေတာင္းၿပီး ညအိပ္လုိက္တာပါပဲ”

သည္ခရီးလမ္းတေလ်ွာက္ရွိ ေက်းရြာငယ္မ်ားတုိ႔သည္ ကက္သလစ္ဘာသာဝင္ တုိင္းရင္းသားတုိ႔ ေနထုိင္ၾကေသာ ရြာငယ္ မ်ားျဖစ္ၾကသည္။

ကားေလးကလည္း သည္ေတာင္ေပၚလမ္းေလးေပၚတြင္ ဟုိေကြး၊ သည္ခ်ဳိးႏွင့္ ပံုမွန္ ခရီးျပဳ၍ေန၏။ ကားလမ္း ၾကမ္းႀကီးျဖစ္ေသာ္လည္း ကြၽမ္းက်င္ေသာ ကားဆရာႀကီးကုိ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေက်းဇူးတင္ရေပမည္။

“စစၥတာႀကီး ဒီေလာက္ေဝးတယ္ ခရီးကို ဘာသြားလုပ္ၾကမွာလဲ” ဟု ကြၽန္ေတာ္ေမးမိလုိက္သည္။

“ေသာမက္စ္ေလး ဒီႏွစ္ ငါးတန္းတတ္ၿပီးဆရာ၊ ရြာမွာက မူလတန္း အထိပဲရွိေတာ့ ဒီႏွစ္ေတာ့ သူကို လိပ္သုိက အထက္တန္း ေက်ာင္းကုိ ပို႔ရေတာ့မယ္ေလ၊ အဲဒီမွာလည္း သာသနာကဖြင့္ထားတဲ့၊ ေဘာ္ဒါရွိေတာ့ သူ႔အတြက္ အဆင္ေျပတာေပါ့”

ရႊင္လန္း၊ တတ္ႂကြစြာႏွင္ စစၥတာႀကီးေျပာေသာစကားကုိ ကြၽန္ေတာ္ ဆက္၍နားေထာင္ေနမိသည္။

“ကြၽန္မ ဒီကေလးကို သံုးႏွစ္သားအရြယ္ကတည္းက ၾကည့္လာခဲ့တာပါ ဆရာ၊ သူအေဖေရာ အေမပါ ႏွစ္ေယာက္လံုးဆံုးေတာ့ ေဆြမ်ဳိးေတြကလည္း တာဝန္မယူႏုိင္လုိ႔ ကြၽန္မတုိ႔ မိဘမဲ့ရိပ္သာကို ေရာက္လာခဲ့တာေလ”
စစၥတာႀကီးႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ အျပန္အလွန္ ေျပာဆုိေနကၾကေသာ စကားမ်ားကုိ ေသာမတ္စ္ေလး တေယာက္ နားေထာင္ရင္ သူ၏ ဘဝကုိ ျပန္၍ မွတ္မိသမွ်ေတြးေနမိလိမ့္ေပမည္။

ယခု အသက္ဆယ္ႏွစ္ ျပည့္၍ ငါးတန္းေက်ာင္းသားႀကီး ျဖစ္ေသာ အခ်ိန္အထိ တခါတရံ နာက်င္စြာႏွင့္ ကြယ္လြန္သြားၿပီးျဖစ္ ေသာ မိဘႏွစ္ပါးကုိ တမ္းတ၍ ေနေပလိမ့္မည္။

သာသနာရိပ္သာဟုဆုိေသာ္ျငားလည္း မိဘႏွစ္ပါး၏ ေႏြးေထြးေသာအရိပ္ျဖစ္သည့္ သူတုိ႔တေတြပိုင္၍ ဆုိင္ေသာ ေမတၱာ ရိပ္ျမံဳတြင္ ႀကီးျပင္းခဲ့ျခင္းမရွိေသာေၾကာင့္ သူ၏နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္းႏွလံုးသားတြင္ လစ္ဟာမႈႀကီးတခုကို ေသာမတ္စ္ေလး တေယာက္ ခံစားရေပလိမ့္မ္ညဟု ကြၽန္ေတာ္ ေတြးေနမိသည္။

ေရြးခ်ယ္စရာမရွိေသာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ူလူသားမ်ားသည္ ဘဝကျပ႒ာန္းေသာ အရွိတရားအတုိင္း မိမိ၏ေန႔စဥ္ဘဝကို ရွင္ သန္ရသည္။ ႐ုန္းကန္ရသည္ ငိုေႂကြးၾကသည္၊ ၾကည္ႏူးၾကသည္၊ လြမ္းရသည္၊ ဥေပကၡာျပဳျခင္းခံရသည္။ ေႏြးေထြးစြာ ၾကိဳ ဆုိ၊ ႏွိမ့္သိမ့္ျခင္းခံရသည္။ ဤအေၾကာင္းတရားတုိ႔သည္ ေလာကႀကီးတြင္ အသက္ရွင္၍၊ လူသားမ်ားအျဖစ္ ေမြးဖြားလာသူတုိ႔ မလဲြမေသြ ၾကံဳေတြ႔ရေသာ ေလာကဓံတရားပင္ မဟုတ္ပါေလာ့။

ခရစ္ယာန္တုိ႔ ယံုၾကည္မႈအရ “ ဘုရားရွင္၏ အလုိေတာ္ပင္”  မိမိကိုယ္တုိင္ ေက်ာ္လႊားျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ ဘဝ၏ တစိတ္တ ေဒသ၊ အတိတ္ကို ကြၽန္ေတာ္ နံေဘးဝယ္ကားေမာင္းေနသည့္ ကားဆရာႀကီးက ပုိ၍ နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္းႀကီး သိ၍ ေနေပ လိမ့္မည္။

သူသည္လည္း စစၥတာႀကီးေျပာေသာ စကားကုိ နားေထာင္ေနရင္ “ဟင္း” ဟုအသံထြက္ေအာင္ပင္ သက္ျပင္းရွည္ခ်ေသာ အသံကုိ ကြၽန္ေတာ္ၾကားလုိက္မိသည္။

“အစုိးရက ေျပာရင္လည္း၊ သူတုိ႔က အမွန္၊ တခါသူပုန္ဘက္ကေျပာရင္လည္း၊ သူတုိ႔ကလည္း အမွန္၊ တခါတေလ၊ ၾကားထဲက၊ ကြၽန္မတုိ႔၊ ဘာလုပ္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူးဆရာရယ္”

ကြၽဲႏွစ္ေကာင္၊ ခတ္သည့္ၾကားမွ၊ ေျမစာပင္တုိ႔၏ အသံမ်ားျဖစ္သည္။

“ကြၽန္မတုိ႔ သာသနာကလည္း တတ္ႏုိင္သေလာက္ ဒီဒုကၡေတြၾကားထဲက မိဘမဲ့ကေလးေတြ မုဆုိးမေတြကုိေတာ့ ႏုိင္သေလာက္ ၾကည့္ရတာေပါ့ အားလံုးေတာ့ ဘယ္တတ္ႏုိင္ပါမလဲ ဆရာေရ”

စကားေျပာေနသည့္ စစၥတာႀကီးကုိ ကား၏ ေနာက္မွန္မွ တဆင့္ ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္ လုိက္မိသည္။ သူမ၏ နံေဘးဝယ္ ေသာ မတ္စ္ေလးတေယာက္ ေတာင္တန္းေတြကုိ ၾကည့္လုိက္၊ ျပာလဲ့ေနေသာ ေကာင္းကင္ႀကီးကုိ တလွဲ႔ၾကည့္လုိက္၊ ႏွင့္ စိတ္ မ်က္စိကစား၍ေနသည္။ သူ၏ မ်က္လံုးႏွစ္စံုဝယ္ ၾကည္လဲ့၍ေတာက္ပေနေသာ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္အလင္းကို ကြၽန္ေတာ္ ျမင္လုိက္သည္။

ယေန႔အခ်ိန္ထိ ကြၽန္ေတာ္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ပထဝီဝင္ေျမပံုကို ၾကည့္လုိုက္တုိင္း၊ မတူညီၾကေသာ ရုန္းကန္မႈမ်ားေသာကမ်ား၊ စစ္မက္ကပ္ေဘး၊ မူးယစ္ေဆးဝါး၏ ဒုကၡ၊ သဘာဝကပ္ဆုိး၊ ဆင္းရဲျခင္းမ်ား၊ တုိ႔ႏွင့္ တလွည့္စီး မည္သုိ႔မွ် မရုိးႏုိင္ေအာင္ ျပည္သူလူထုတုိ႔၊ ဒုကၡတရားမ်ားတုိ႔အား နာနာက်င္က်င္ခံစားရသည္။

ကမၻာ့ေပၚရွိ တုိင္းႏုိင္ငံ အသီးသီးတုိ႔တြင္လည္း သုခဘံုမ်ားႏွင့္ အတိၿပီးေသာ ဌာနအရပ္မ်ား မဟုတ္ၾကပါ။ သူတုိ႔တေတြလည္း သူတုိ႔၏ အခက္အခဲ ရင္ဆုိင္ရေသာ ေလာကဓံတရားမ်ား အသီးသီးရွိ ၾကပါသည္။

လူသမုိင္းတေလွ်ာက္ကုိ ျပန္ေျပာင္း၍ ေလ့လာမိေသာအခါ မိမိတုိ႔၏ တုိင္းျပည္ႏွင့္ အနာဂါတ္မ်ဳိးဆက္တုိ႔ ျပည့္စံု၊ တုိးတတ္မႈတုိ႔အား ရည္မွန္း၍ အုပ္ခ်ဳပ္သူ၊ မင္းတုိ႔၏ ေနရာကုိ ရယူထားေသာ သူတုိ႔၏ ေမတၱာ၊ ေစတနာ၊ အနစ္နာခံမႈ၊ ရာခုိင္ႏႈန္း၊ အားႀကီးေသာ အရပ္မ်ားတြင္၊ တုိင္းျပည္လူရြာတုိ႔ ျငိမ္းခ်မ္း၊ စည္ပင္ ဖြံ႕ျဖိဳးျခင္းမ်ားတုိ႔အား ခုိင္ခုိင္မာမာ ေတြ႕ ရွိခဲ့ၾကသည္။

“ကြၽန္မတုိ႔ကုိ အခုလုိ ကူညီတဲ့အတြက္ ဆရာတုိ႔ကုိလည္း ဘုရားရွင္ ေကာင္းခ်ီးေပးပါေစ၊ ဒီထက္ပုိၿပီး၊ လူေတြအတြက္ ကူညီႏုိင္ၾကပါေစ”

လမ္းခရီးဆံုးသုိ႔ပင္ မေရာက္ေသး စစၥတာႀကီးက၊ ကားဆရာႀကီးႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္အတြက္ ဆုေတာင္း ေမတၱာပုိ႔၍ ေနပါၿပီး။ ကားကလည္း အဆင္သင့္၊ ေမာင္းေပးေသာကားဆရာႀကီးကလည္း ေစတနာႏွင့္၊ သည္ခရီးစဥ္မွာ မိတ္ေဆြႏွစ္ဦး၊ ေရွ႕ခန္းမွ ကား၏ အေနာက္ဘက္သုိ႔ ေနရာေရႊ႕ေပးရသည္မွာ လဲြ၍ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အတြက္ အျခားဘာမွ် ထူးထူးေထြေထြ ပင္ပန္းမႈမ်ား မရွိခဲ့တာအမွန္ပါ။

မိစံု၊ ဖစံုမရွိရွာေသာ ေသာမတ္စ္ေလးကုိ သံုးႏွစ္သားအရြယ္မွ ယခုကဲ့သုိ႔ ငါးတန္းေက်ာင္းသားဘဝ အရြယ္ထိ မ်က္ႏွာမဲြ လူမမယ္ေလးငယ္ကုိ ျပဳစု ပ်ဳိးေထာင္ေပးခဲ့ေသာ စစၥတာႀကီးႏွင့္ သူ၏ ေမတၱာ ရိပ္ျမံဳ သာသနာ့ရိပ္သာမွ သီလရွင္ႀကီးမ်ားတုိ႔၏ ေမတၱာလႈိင္း ဂယက္အရွိန္သည္ ကြၽန္ေတာ္၏ ႏွလံုးသားကုိပင္ တုန္ခါ ရုိက္ခတ္ႏုိင္စြမ္း ရွိခဲ့သည္။

ငါးနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ အတူကားေပၚတြင္ ခရီးသြားအေဖာ္အေနႏွင့္ စကားေျပာေသာအခါ စစၥတာႀကီးထံမွ ကမၻာ့အေရး၊ ျမန္မာအေရး၊ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ ကိစၥေတြ၊ ႀကီးႀကီးက်ယ္ဘာမွ်၊ထုတ္ေဖာ္၍၊ မေျပာ၊ လူအခြင့္အေရးမ်ား၊ လူမ်ဳိးစုတန္းတူ အခြင့္အေရးမ်ားအေၾကာင္း၊ မႁမြက္ဆုိခဲ့။

သို႔ေသာ္ သူေနထုိင္က်င္လည္ရာ ပတ္ဝန္းက်င္ရွိ လူသားမ်ားတို႔၏ ဘဝမ်ားကုိ မိမိ၏ ဘဝႏွင့္ ထပ္တူရင္း၍ ၾကင္နာ၊ သနား၊ ေမတၱာကုိ ေပးသည္။ ႀကီးမားေသာ ေစတနာႏွင့္ ရွိသမွ်အင္းအားမ်ားကုိရင္း၍ အေကာင္းဆံုး ကူညီ၊ ေစာင့္ေရွာက္ေသာ လုပ္ငန္းမ်ားကုိ ေဆာက္ရြက္သည္။

ဘဝတသက္တာ တေလ်ွာက္လံုး ဘုရားရွင္၏သၼီး စစၥတာ (သီလရွင္) ဘဝကုိပဲ ခံယူထားေပလုိ႔လားေတာ့မသိ၊ ေရႊအ ေၾကာင္း၊ ေငြအေၾကာင္း၊ တုိက္ေတြ၊ ကားေတြအေၾကာင္း၊ သူမပါးစပ္ဖ်ားမွ ထြက္၍ မလာခဲ့။

"ဒီအေစခံႏုိင္တဲ့  ေမတၱာ၊ ေစတနာ၊ သည္းခံမႈေတြကိုေတာ့ ဆုေတာင္းၿပီး ဘုရားဆီက၊ ခြန္အားေတာင္းရတယ္၊ မဟုတ္ရင္ ကြၽန္မတုိ႔လည္း လူသားေတြဆုိေတာ့ ကိုယ္ရဲ႕ခြန္အား တည္ေဆာက္မႈေတြနဲ႕ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ၊ ဒါေၾကာင့္ မနက္ေစာေစာ ေလးနာရီဆုိရင္ ကြၽန္တုိ႔ အားလံုးႏုိးၿပီး၊ ဝတ္ျပဳဆုေတာင္းရာ အခန္းထဲမွာ ဒူးေထာက္ၿပီး ဆုေတာင္းရတာပဲ”

လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ကာလမွ၊ စစၥတာႀကီး တပါးႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ ကက္သလစ္ သီလရွင္ ေက်ာင္းသုိ႔ ေရာက္စဥ္ သူမႏွင့္ စကားေျပာဆုိရင္ သူမျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ ဘဝအေတြ႕အၾကံဳမ်ားကုိ စစၥတာႀကီးမွ ကြၽန္ေတာ္အား ေျပာျပေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။

သူမတာဝန္က်ေသာ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕၊ ဘုရားျဖဴအရပ္ရွိ မိဘမဲ့ေဂဟာ၏ အေရွ႕တြင္ တရက္ နံနက္ေစာေစာ ရက္သားအရြယ္ ကေလးငယ္တဦးအား အႏွီးႏွင့္ ရစ္ပတ္လွ်က္သား လာေရာက္ စြန္႔ပစ္ထားသည္။

အခ်ိန္တုိင္းလုိလုိ ျပင္းျပင္းထန္ ငိုေၾကြးေနေသာ ထုိရက္သားကေလးကုိ သီလရွင္မ်ား ဆရာဝန္ႏွင့္ အျမန္ဆံုးျပသေသာအခါ ျပင္းထန္ေသာ ေခါင္ကိုက္ေဝဒနာခံစားေနရသည္ဟု ကြၽမ္းက်င္ေသာ ဆရာဝန္ႀကီးကဆုိ၏။

ထုိကေလးငယ္အား အခ်ိန္ျပည့္ ၾကည့္ရႈ႕ျပဳစုရန္ ကြၽန္ေတာ္၏ မိတ္ေဆြ စစၥတာႀကီးမွ တာဝန္ယူရသည္ စစၥတာႀကီးသည္ ႀကီးမားေသာ ေမတၱာ၊ ဂရုဏာတရားတုိ႔ႏွင့္ ထုိကေလးငယ္အား ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုစဥ္က ထုိကေလးငယ္အား ပထမအၾကိမ္ ဦးေခါင္းခဲြစိတ္ထားၿပီးျဖစ္သည္။

မ်က္လံုအစံုကို မွိတ္၍  ျပင္းျပင္းထန္ ငိုေၾကြးေနေသာ ကေလးငယ္ကုိ ျမင္ရေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္ ေၾကကြဲမိသည္။ ခံစားရ ေသာ ေဝဒနာသည္ သူ၏ အသက္ရွင္ရေသာ ေန႔ရက္မ်ားႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ပါက အဆေပါင္းမ်ားစြာ ျပင္းထန္လွသည္။

သုိ႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဘာမွ်မတတ္ႏုိင္ပါ၊ ကြၽန္ေတာ္သည္လည္း ေၾကကြဲေသာ ႏွလံုးသားႏွင့္ ခံစားေသာ္လည္း ကူညီရန္ ဘာမွ မစြမ္းေဆာင္ႏုိင္ခဲ့ေပ။

"ကြၽန္မကေတာ့ သူအသက္ရွင္ေနသေရြ႕၊ အေကာင္းဆံုးျပဳစုရမွာပဲ၊ ဒါဘုရားေပးတဲ့တာဝန္ပါပဲ”

ထုိေန႔က စစၥတာႀကီးေျပာခဲ့ေသာ စကားကုိ ယေန႔ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္၍ ၾကားေယာင္မိသည္။ သူမ၏ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္လွေသာ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာတရားသည္ ကြၽန္ေတာ္၏ အတၱႏွလံုးသားကုိ ေအးျမ၊ ၾကည္လင္ သန္႔ရွင္းေစႏုိင္ခဲ့သည္။

အတၱႏွင့္ အေပးအယူကင္းေသာ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာတရား၏ တန္ခို္းႏွင့္ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္မႈေပတည္း။

ေရဆန္ကို ေလွာ္ခတ္ရေသာ လူမွန္းစ၍ မိမိကိုယ္ကုိ စ၍သိေသာအခ်ိန္မွ စ၍ ေန႔စဥ္အသက္ရွင္ျခင္း၌ ေလာကဓံတရားသည္ အရိပ္ပမာ၊ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏွင့္ ကပ္၍ ပါခဲ့သည္။ ေပ်ာ္ရႊင္၊ ၾကည္ႏူးခ်ိန္၊ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲမႈအထီးက်န္ဆန္မႈ၊ သစၥာတရားမဲ့မႈမ်ား တမ်ဳိးစီ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ရင္ဆုိင္ခဲ့ၾကသည္။

တခါတရံ အသက္ဆက္၍ မရွင္သန္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ေလာကဓံတရားအား၊ ဒူးေထာက္အရွံဳးေပးၿပီး အလြယ္ဆံုးေသာ နည္းမ်ားျဖင့္ လူဘဝမွ ထြက္ခြာသြားခ်င္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ အခ်ဳိ႕ေသာ သူတုိ႔၊ လူေလာကမွ ထြက္ခြာသြားခဲ့ၾက သည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္ ကြၽန္ေတာ္သည္ မိမိကုိယ္ကုိ ေလးနက္ေသာ ေမးခြန္းတခုကို ေမးမိသည္။

"ငါ ဘာေၾကာင့္ လူေလာကႀကီးထဲမွာ၊ ရွင္သန္ေနရတာလဲ၊ ဘဝရဲ႕အဓိပၸါယ္ဟာ ဘာလဲ” ဟူ၍။

ဝရုန္းသုန္းကားျဖစ္ေနေသာ ဘဝ၊ အစည္းေျပသြားေသာ ထင္းမ်ားကဲ့သုိ႔၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား၊ တစစီလြင့္စင္သြားေသာ အခ်ိန္တြင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေဆာက္တည္ရာ မရျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ေၾကကြဲေသာ ႏွလံုးသားႏွင့္ ဆုေတာင္းျခင္း၊ တစံု တေယာက္ ၏ ႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႔၍ ေမတၱာလႊမ္းေသာ အားေပးစကားမ်ားတုိ႔သည္ ကြၽန္ေတာ္အတြက္ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္သစ္ ဘဝ၏ ခြန္အားႏွင့္  နာက်ည္းမႈတုိ႔အား သက္သာေစခဲ့သည္။ လာအံုးမည့္ မနက္ျဖန္မ်ား အားသစ္၊ အင္သစ္ျဖင့္ ရင္ဆုိင္ရဲလာသည္။

ေသာမက္စ္ေလး၏ ဘဝ အားအင္သည္ စစၥတာႀကီး၏ အျပံဳးျဖစ္ေပလိမ့္မည္၊ ဘယ္ဆီကိုမွန္းကာ တမ္းတ၍ မရေသာ မိဘႏွစ္ပါး၏ ေမတၱာႏွင့္ ေႏြးေထြးမႈတုိ႔သည္ စစၥတာႀကီး၏ အားေပး ႏွစ္သိမ့္ေသာ စကားမ်ားျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

ခရီးစဥ္တေယာက္လံုး ကြၽန္ေတာ္ စစၥတာႀကီးအား မေမးမိေသာ ေမးခြန္း တခုရွိခဲ့သည္။ ထုိေမးခြန္းက  ”စစၥတာႀကီးဘာေၾကာင့္ ေလာကီေရးကို စြန္႔ၿပီး၊ ကက္သလစ္ သီလရွင္ဘဝကို ခံယူလုိက္တာလဲ” ဟူေသာ ေမးခြန္းျဖစ္သည္။

ငယ္စဥ္ကာလမွ ယေန႔ သီလရွင္တပါးအျဖစ္ အေစခံေနေသာအခ်ိန္ထိ ဘဝကုိ အဘယ္ကဲ့သို႔ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ရသည္ကို စစၥတာႀကီးႏွင့္ သူယံုၾကည္ကိုးကြယ္ေသာ ဘုရားရွင္သာ သိေပလိမ့္မည္။ တာဝန္အရ ေသာမတ္စ္ေလးကုိ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ရန္ တာဝန္ယူရေသာ္လည္း စစၥတာႀကီး၏ မ်က္ဝန္းႏွင့္ အျပံဳၚမ်ား၌ ဆယ္ႏွစ္သားအရြယ္ ေသာမက္စ္ေလးကုိ သူမ အဘယ္မွ် ေလာက္ တန္ဘုိးထားေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္ မွန္္းဆ၍ ရသည္။

ေသာမတ္စ္ေလး၏ နာက်င္မႈသည္ သူမ၏ နာက်င္မႈျဖစ္သည္။ ေၾကကြဲေနေသာ ေသာမတ္စ္ေလး၏ ႏွလံုးသား ရင္ခံုသံသည္ စစၥတာႀကီး၏ ရင္ခံုသံ ျဖစ္သည္။ ေတာက္ပလာမည့္ ေသာမတ္စ္ေလး၏ အနာဂါတ္ေန႔ရက္မ်ားကုိ သူမသည္ၾကည္ႏူး၍၊ ၾကိဳတင္ကာ ခံစားမိေကာင္း ခံစား၍ ေနေပလိမ့္မည္။

သူမတာဝန္က်ခဲ့ေသာ မိဘမဲ့ေဂဟာမ်ားတြင္ ေသာမတ္ေလးမ်ား အေရအတြက္အရ ဘယ္ေလာက္ကိုမ်ား၊ စစၥတာႀကီး ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သနည္းဆုိသည္ကို စစၥတာႀကီးသာ သိေပးလိမ့္မည္။ ျပန္လည္၍ သူတုိ႔တေတြထံမွ တုန္႔ျပန္မႈမ်ားကို စစၥ တာႀကီးကို ေမွ်ာ္လင့္ထားခ်က္ ရာခုိင္ႏႈန္း အလြန္တရာနည္းပါးေပးလိမ့္မည္။

သုိ႔ေသာ္ ႀကီးမားေသာ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔၊ အနစ္နာခံသည့္ ေမတၱာ၏ တန္ခုိးႏွင့္ စြမ္းအင္ကုိ စစၥတာႀကီး အၾကြင္းမဲ့ ယံုၾကည္ သည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ထပ္တူခံစားမိသည္။ ၾကည္လင္သန္႔စင္ေသာ ေမတၱာ၏ အားအင္ႏွင့္ အရွိန္သည္ မိမိ၏ ပတ္ဝန္းက်င္ရွိ လူသားမ်ားကုိ အလင္းႏွင့္ ေႏြးေထြးမႈကုိ အကန္႔အသတ္ မရွိေပးႏုိင္သည္ကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္အျပည့္အဝ ယံုၾကည္သည္။

ဝန္းက်င္တခြင္ကုိ လႊမ္းျခံဳထားႏွင့္ေပၿပီး။

”မၾကာခင္ လိပ္သုိကို ေရာက္ေတာ့မယ္ ညီေလးေရ” ဟု ကားဆရာႀကီးက သတိေပး၏။

ကမၻာသည္ သူ၏ ရာသီစက္ဝန္း၏ ခရီးစဥ္အတုိင္း ပံုမွန္လည္ပတ္၍ ေန၏၊ ေန႔ႏွင့္ည အပူႏွင့္အေအး ခ်စ္ျခင္းႏွင့္၊ အမုန္း တရားမ်ား၊ ၾကည္ႏူးျခင္းႏွင့္၊ ေၾကကြဲ၊ နာၾကည္းမႈမ်ားလည္း လူဘံုုေလာကတြင္ တလွည့္စီး။

တည္ရွိေသာအရာမ်ားတုိ႔သည္လည္း အနိစၥသေဘာ၏ နိယာမအရ ေပ်ာက္ဆံုးၿပီး၊ မျမဲျခင္း ျဖစ္သြားၾကသည္။ ေတာ္လွန္ ေရးမ်ား ဆင္ႏႊဲၾကသည္။ အင္ပါယာႀကီးမ်ားတည္ေဆာက္ခဲ့ၾကသည္ သမုိင္း၏ တစံု တခုေသာ အခ်ိန္ကာလကို ျဖတ္သန္းၿပီး တဖန္ေပ်ာက္ကြယ္ သြားျပန္သည္။

ထုိေန႔ရက္မ်ားတုိ႔တြင္ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔၊ အတၱကို ခ်ဳိးႏွိမ္၍ ေမတၱာႀကီးမားခဲ့သူတုိ႔၏ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ား၊ သူတုိ႔တေတြ၏ ရုန္းကန္မႈမ်ား ေပးဆပ္မႈမ်ားတုိ႔က ယေန႔တုိင္ သမုိင္း စာမ်က္ႏွာမ်ားတြင္ အသက္ရွင္ေနၾကေသးသည္။ စကားေျပာ၍ ေနေသးသည္။

ထုိပုဂၢဳိလ္မ်ားတုိ႔အား ေႏွာင္းလူတုိ႔ ဂုဏ္ယူ၊ တမ္းတၾကသည္၊ အတုယူၾကသည္၊ သူတုိ႔တေတြအား လြမ္းဆြတ္ၾကသည္။

ေရဆန္ေလာကဓံခရီးကို ရင္ဆုိင္ေနၾကရသူမ်ား သူတုိ႔တေတြ၏ ရုန္းကန္ခဲ့မႈ၊ ဘဝအေပၚတြင္၊ ဆင္ျခင္သံုးသပ္မႈမ်ားက၊ ခြန္းအားသစ္မ်ားျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။

ေမတၱာႏွစ္ အနစ္နာခံမႈမ်ားတုိ႔၏ စြမ္းအင္ကုိ လက္ဆင့္ကမ္းၿပီး၊ အေမွာင္ထုထဲ အလင္းမ်ားျဖစ္ေစခဲ့သည္။

ေမတၱာတရားသည္ လူမ်ဳိး၊ ဘာသာ၊ မိဘ၊ ညီ၊ အစ္ကို၊ ရန္သူ၊ မိတ္ေဆြ၊ အျဖဴအမဲ၊ ခြဲျခားျခင္းမရွိပါ၊ အားလံုးကို ၾကည္လင္ေသာ ႏွလံုးသားႏွင့္ တသားတည္းထား၏။

ထုိအတူ အတၱ၊ ေလာဘႏွင့္၊ အမုန္းတရားမ်ားတုိ႔တြင္လည္း လူမ်ဳိး၊ ဘာသာ၊ ႏုိင္ငံ၊ မိဘ၊ ညီအစ္ကို၊ မိတ္ေဆြမ်ား၊ မရွိေလာက္ေအာင္ပင္ မုိက္မဲ၊ အေမွာင္လႊမ္းမႈမ်ားျဖစ္ေစခဲ့သည္။ လူသမုိင္းကို ထုိအတၱ၊ ေလာဘႏွင့္ အမုန္းတရားမ်ားက အက်ဥ္းတန္ေစခဲ့သည္၊ ေသြးစြန္းေစခဲ့သည္၊ မဟုတ္ပါလား။

မုိင္ရာ၊ ေထာင္ခ်ီ၊ ခရီးျပဳ၍ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ လူသားအက်ဳိးျပဳလုပ္ငန္းမ်ား၊ မလုပ္ႏုိင္ေစကာမူ၊ မိသားစုအတြင္း၊ မိမိပတ္ဝန္း က်င္တြင္ ေန႔စဥ္ ထိေတြ႔ ဆက္ဆံေနရသူမ်ားအေပၚ၊ ကြၽန္ေတာ္ကုိ ေမတၱာတရား လႊမ္းျခံဳကာ၊ တရားမွ်တစြာ ျပဳမူဆက္ဆံရန္ လုိအပ္ပါသည္။

ေၾကကြဲနာက်င္ေနသူတုိ႔ႏွင့္ မိမိ၏ အခ်ိန္ကို မွ်ေဝေပးကာ၊ သူတုိ႔တေတြ၏ ရင္ထဲမွ စကားကို နားေထာင္ေပးျခင္းသည္လည္း၊ ေမတၱာႏွင့္ စြမ္းေဆာင္ျခင္းတခုေပတည္း။

မိဘ၊ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း၊ သားသၼီးတုိ႔၏ စြန္႔ပယ္ျခင္းကို ခံေနရသူတုိ႔အား၊ အသိအမွတ္ျပဳ၍၊ သူတုိ႔တေတြႏွင့္ မၾကာခဏထိေတြ႕၊ အခ်ိန္ေပးျခင္းသည္လည္း ေမတၱာ၏ အလင္းႏွင့္ေႏြးဓာတ္ကို ေပးျခင္းေပတည္း။

အတၱ၊ ေလာဘႏွင့္ သီးျခားစြာ ေနထုိင္လာတတ္ေသာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔၏ ယေန႔ ယဥ္ေက်းမႈ၊ လူေရစီးေၾကာင္းတြင္မေတာ့၊ ထုိေမတၱာႏွင့္ လုပ္ေဆာင္မႈမ်ားတုိ႔အား လက္ေတြ႔ လုပ္ေဆာင္ရန္ အလြန္ခက္ခဲ၍ လာေပၿပီး။ သုိ႔ေသာ္ ထုိေမတၱာ၏ အလင္းေရာင္မ်ားတုိ႔သည္ အေမွာင္ထု လႊမ္းေနသည့္ လူသားတုိ႔၏ ေန႔စဥ္ရွင္သန္ေနေသာ ကမၻာ့ႀကီးတြင္ လင္းလက္၍ ရွိေနေသးသည္။ ခြန္အား၊ အေႏြးဓာတ္၊ အလင္းကို ဆက္၍ ေပးေနေသးသည္။

ဓမၼသီခ်င္းသံမ်ား ပံ်႕လြင့္၍ေနေသာ ”ဘုရားေက်ာင္းဝင္းထဲသုိ႔၊ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ စီး၍လာေသာကား တေျဖးေျဖးခ်င္း ေမာင္း၍ ဝင္ခဲ့ၾကသည္။

မီးစက္ ေမာင္း၍ လွ်ပ္စစ္မီးမ်ားကုိ ဘုရားေက်ာင္းဝင္းအတြင္း ထြန္းညွိ၍ထားသည္။ မလွမ္းမကမ္း ကားေပၚမွ၊ ကြၽန္ေတာ္ ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ ကေလးငယ္မ်ားႏွင့္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္း၊ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားတုိ႔ သံျပိဳင္၊ အားပါးတရ ဓမၼသီခ်င္းကုိ သီဆုိေနသည္ကုိ ျမင္ရသည္။

စစၥတာႀကီးတုိ႔ ဆင္းရမည့္ ခရီးဆံုးကုိ ေရာက္၍ ေနျပီပဲ။ ကက္သလစ္ဘုရားေက်ာင္းဝင္းထဲ ျမဴမ်ားကလည္း ဆုိင္း၍ ေန၏။ ေသာမတ္စ္ေလး၏ မ်က္ႏွာသြင္ျပင္တြင္၊ ဝမ္းေျမာက္ရႊင္ျမဴးျခင္းႏွင့္ ေတာက္ပေသာ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္အလင္းကုိ ကြၽန္ေတာ္ ျမင္လုိက္မိသည္။

”ဆရာႀကီးတုိ႔ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္တယ္ေနာ္” ဝမ္းသာ ၾကည္ႏူးျခင္းမ်ားစြာႏွင့္ စစၥတာႀကီးတေယာက္ ကားဆရာႏွင့္ ကြၽန္တုိ႔ႏွစ္ဦးအား ကားေပၚမွဆင္းဆင္းခ်င္း ေက်းဇူးတင္စကားေျပာ၏။

ဘုရားေက်ာင္းထဲသုိ႔ ေသာမက္စ္ေလးတေယာက္၊ စိတ္လွဴပ္ရွားျခင္းမ်ားစြာႏွင့္ ေျပး၍ ဝင္သြားသည္ကုိ ကြၽန္ေတာ္ လွမ္းျမင္လုိက္သည္။

အားအင္အျပည့္ႏွင့္ စစၥတာႀကီး၏ မ်က္ဝန္းထဲတြင္ အျပံဳးႏွင့္ ေက်နပ္မႈမ်ား အျပည့္။

မနက္ျဖန္ဆုိလွ်င္ ေသာမတ္စ္ေလးတေယာက္ ငါးတန္းတတ္ေပေတာ့မည္။

ေမတၱာျဖင့္
ေလာအယ္စုိး
ဇန္ ၁၀၊ ၂၀၁၈