စိုးခိုင္ညိန္း ● ေတာင္ေပၚျမစ္

စိုးခိုင္ညိန္း ● ေတာင္ေပၚျမစ္
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၇၊ ၂၀၁၈

ဒီႏွစ္က မႏွစ္ကလို ကားနဲ႔ မဟုတ္ေတာ့၊ လူက အေရအတြက္ နည္းသြား၍ ခရီးက ကိုယ့္ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ကိုယ္ျဖစ္သြားသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔က ဆိုယ္ကယ္သုံးစီး၊ ေျခာက္ေယာက္ျဖစ္သည္။ က်န္တဲ့အဖြဲ႔ေတြကလည္း သူတို႔အစီအစဥ္နဲ႔ သူတို႔ သြားၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔ ကန္ပက္လက္ၿမိဳ႕ကိုေရာက္ေတာ့ ေန႔လည္ ၂ နာရီခြဲၿပီ ျဖစ္သည္။ ေန႔လည္ဆိုေပမဲ့ ေနေရာင္ျခည္ကို မျမင္ရ၊ ေကာင္းကင္တစ္ခုလုံး အုံ႔ဆိုင္းလို႔ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အရင္ေရာက္ေနၾကေသာ အဖြဲ႔က ကြင္း ျပင္ေလးမွာ မီးဖိုေလးနဲ႔ ၀ိုင္းထိုင္ကာ စကားေျပာေနၾကတာ ေတြ႔ရသည္။ အေအးဓါတ္က ေဆာၿမိဳ႕ကို ေက်ာ္လာ ကတည္းက သိသိသာသာ ခံစားခဲ့ရတာ ျဖစ္သည္။

ျမဴႏွင္းေတြၾကားထဲမွ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ေလးသည္ အေအးဓါတ္ျဖင့္ မႈံမိႈင္းေနေသာ္လည္း ေတာင္ေပၚ တက္မည့္ ခရီးသြားတို႔ျဖင့္ လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ရသည္။ လမ္းေဘး တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ ေတြ႔ရတတ္ေသာ ခ်ယ္ရီေတြက ပင္လုံးကြၽတ္ေအာင္ ပြင့္ေနသည္။ ေလထဲမွာေတာ့ ထင္း႐ွဴးနံ႔က သင္းျပန္႔ ေနသည္။

ကြင္းျပင္ေလးရဲ႕ အေနာက္ဖက္ျခမ္းမွာေတာ့ ၿမိဳ႕ခံကဗ်ာဆရာ ကိုစတီဗင္က ထင္း႐ွဴးပင္ေလးေတြ စိုက္ထားၿပီး ပူစီေပါင္း ေတြနဲ႔ အလွဆင္ထားတဲ့ မ႑ပ္ေလးတစ္ခု က်က်နန လုပ္ထားတာေတြ႔ရသည္။ မ႑ပ္ေအာက္က ဆိုင္းဘုတ္ကို ဖတ္ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ေလာက္ႏူးေျမ၊ ဒုတိယအႀကိမ္၊ ကဗ်ာရြတ္ပြဲတဲ့ ဗီႏိုင္းျဖင့္ ေသေသခ်ာခ်ာ လုပ္ထားသည္။ ေလာက္ႏူးဆိုသည္က ခ်င္းဘာသာလို ကန္ပက္လက္ဟု ဆိုသည္။

ဒုတိယအႀကိမ္လို႔ ဆိုေပမဲ့လည္း ပထမအႀကိမ္လို႔ ေျပာမယ္ဆိုလည္း ေျပာလို႔ရသည္။ မႏွစ္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကဗ်ာဆရာ ဆယ္ေလာက္အဖြဲ႔က ေခါႏူးစုမ္ေတာင္တက္ဖို႔ လာၾကရင္း ကဗ်ာဆရာကိုစတီဗင္ရဲ႕ရိပ္သာမွာ ညအိပ္တည္းခဲ့တုန္းက ညမွာ မီးပုံပြဲေလး လုပ္ရင္း ကဗ်ာေတြ ရြတ္ၾကဖတ္ၾက လုပ္ခဲ့ၾကတာ ျဖစ္သည္။ အခုလို အစီအစဥ္နဲ႔ က်က်နနလုပ္ခဲ့ရတာ မဟုတ္ခဲ့။ အဲသည္လို လုပ္ခဲ့သည့္ ကဗ်ာရြတ္ပြဲေလးကို ကိုစတီဗင္ကို သေဘာက်ၿပီး ဒီႏွစ္မွာ အခုလို အေသအခ်ာစီစဥ္ၿပီး လုပ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ အခု ဒီေလာက္ႏူးေျမ ကဗ်ာရြတ္ပြဲက အဲသည္ မီးပုံပြဲေလးမွာ ကဗ်ာရြတ္ပြဲေလးက စတင္သေႏၶတည္ခဲ့တာ ျဖစ္သည္။

အခုဒီႏွစ္မွာက ဒီကဗ်ာရြတ္ပြဲေလးကိုပဲ တကူးတက လာခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ အရင္ႏွစ္ကလို ေတာင္တက္ဖို႔ လာရင္း ႀကံဳလို႔ ကဗ်ာရြတ္ၾကတာမ်ိဳး မဟုတ္၊ ကိုစတီဗင္က ရန္ကုန္က ကဗ်ာဆရာေတြ၊ မႏၱေလးက ကဗ်ာဆရာေတြ၊ နီးစပ္ရာ လိုက္ဖိတ္ေပမယ့္လည္းပဲ မႏၱေလးက ဆရာေမာင္သင္းပန္ တစ္ေယာက္ပဲ သက္ႀကီးပိုင္းထဲက လာတာေတြ႔ရသည္။ တခ်ိဳ႕ ကဗ်ာဆရာေတြအေနျဖင့္  လာခ်င္စိတ္ရွိ ေပမယ့္လည္း ခရီးေ၀းသည္က တစ္ေၾကာင္း ၊ ေအးလြန္းသည့္ အရပ္ေဒသမို႔ တည္ေရးခိုေရး အဆင္ေျပမေျပ စသည့္အေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ မလာတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကိုစတီဗင္၏ မိဘမဲ့ပရဟိတေဂဟာေလးမွာက တည္းဖို႔ခိုဖို႔ အားနာစရာမရွိေပ၊ ေစာင္၊ ေခါင္းအုံးစသည္ ျပည့္ျပည့္စုံစုံ ရွိသည္။ အရင္ႏွစ္က အေျခအေနမသိရ၍ ကြၽန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔က ေစာင္ေတြယူလာခဲ့တာ အပိုလိုျဖစ္သြားခဲ့ သည္။ လူငါးဆယ္စာေလာက္ကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး တည္းႏိုင္သည္။

သည္ႏွစ္က ကဗ်ာရြတ္ပြဲက ဒုတိယအႀကိမ္ဆိုေပမယ့္လည္း ကဗ်ာဆရာက က်န္တဲ့ပြဲေတြလို မမ်ားလွ၊ အားလုံးေပါင္းမွ ဆယ့္ငါးေယာက္ေလာက္ပဲ ရွိသည္။ ကန္ပက္လက္ၿမိဳ႕မွာကလည္း ၿမိဳ႕ခံကဗ်ာဆရာက ကိုစတီဗင္တစ္ေယာက္သာ ရွိသည္။ တစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ့ သူ႔မွာ ဒီပြဲေလးျဖစ္ဖို႔ အေတာ္ႀကိဳးစား လုပ္ရသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ေလာက္ႏူးေျမ၊ ဒုတိယအႀကိမ္၊ ကဗ်ာရြတ္ပြဲ ဆိုၿပီး တံဆိပ္ ရိုက္ထားတဲ့ တီရွပ္တစ္ထည္ဆီေပးသည္။ သူတစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ ဒီလိုပြဲမ်ိဳး ျဖစ္ေအာင္လုပ္သည့္ သူ၏ ကဗ်ာခ်စ္စိတ္ကို ေလးစားမိသည္။

ည ခုႏွစ္နာရီေလာက္မွာ ကဗ်ာရြတ္ပြဲ စသည္။ မ႑ပ္ထဲမွာက မိဘမဲ့ ကေလးေတြက အျပည့္၊ အစီအစဥ္အရ ဆရာေမာင္သင္းပန္က မုဒိတာအမွာစကားေျပာ၊ ကဗ်ာဆရာလြန္းအိမ္သစ္က အမွတ္တရ ပန္းခ်ီကားကို ကိုစတီဗင္ကို ေပးအပ္၊ ကဗ်ာဆရာေႏြငယ္က သူေရးဆြဲထားတဲ့ ကိုစတီဗင္ပုံပန္းခ်ီကားကို ေပးအပ္ၿပီးမွာ ကဗ်ာဆရာေတြက ကဗ်ာရြတ္လိုက္၊ ကေလးေလးေတြ၏ ဂစ္တာနဲ႔ သီခ်င္းဆိုလိုက္၊ ကလိုက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးေလး ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ႏွင့္ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလွပါသည္။ ကေလးေလးေတြ ဆိုသည့္ သီခ်င္းေလးေတြက အေတာ္နားေထာင္လို႔ ေကာင္းသည္။ ေနာက္မွ သိရသည္မွာ ကေလးေလး ေတြ ဆိုသည့္ သီခ်င္းအားလုံးကို ကိုစတီဗင္၏ အမ်ိဳးသမီးက ေရးေပးသည္ဟု ဆိုသည္။

ဒီကဗ်ာရြတ္ပြဲေလးႏွင့္ အတူ ကဗ်ာဆရာေျခာက္ေယာက္ ေရးထားသည့္ ေတာင္စဥ္ ေျခာက္သြယ္တန္း ကဗ်ာမ်ား ဆိုသည့္ ကဗ်ာစာအုပ္မိတ္ဆက္ပြဲေလးပါ တြဲထားသည္။ ကဗ်ာဆရာေျခာက္ ေယာက္က တာန္၊ ရတုေသြး၊ စတီဗင္ (ကန္ပက္လက္)၊ လူေအာင္ (၀မ္းတြင္း)၊ ဟာရွိန္း (မင္းတပ္)၊ ေမာင္သစ္ဦး (ျမစ္ေျခ) တို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ ေျမျပန္႔ ေတာင္ေပၚကို တေသြးထဲ တသားထဲ ေပါင္းစည္းထားတာ ပဲဟု ခံစားလိုက္မိသည္။ တာန္၊ စတီဗင္၊ ဟာရွိန္း တို႔က ေတာင္ေပၚက ခ်င္းကဗ်ာဆရာေတြ၊ က်န္တာက ေျမျပန္႔က ကဗ်ာဆရာေတြ ျဖစ္သည္။ ကဗ်ာေတြသည္ ေျမျပန္႔မွာသာ မကေတာ့ ေတာင္ေပၚေတြ အထိပါ ျပန္႔ႏွံ႔ စီးဆင္းေနခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ သူတို႔သည္ ေတာင္ေပၚမွာ စီးဆင္းေနေသာ ျမစ္ေတြ ျဖစ္သည္။ ျမစ္ဆိုတာ မ်ိဳးက ေတာေတြ၊ ေတာင္ေတြ ဘယ္လိုပဲ ကာဆီးေနပါေစ အားလုံးစုစည္းရာ ပင္လယ္သို႔ မေရာက္ ေရာက္ ေအာင္ သြားျမဲျဖစ္သည္။

ေတာင္ေပၚျမစ္

သမရိုးက် စီးဆင္းခဲ့သူပါ
အဆန္ကိုလည္း ဆန္ခဲ့
အစုန္ဆိုလည္း ဆန္ခဲ့။

တိုက္စားခဲ့သမွ် တိမ္ေတြ
ခိုနားခဲ့သမွ် ေတာင္ေအာက္ၾကမ္းျပင္ေတြ
ပင္လယ္ေမွ်ာ္ေတးသံေတြမွာ
ျမစ္က်ိဳးအင္းေနာက္ခံတီးလုံးေတြသာ ျမည္ဟီးလို႔။

ျမစ္ခ်င္း အတူတူ
ပန္းဝင္ေနာက္က်ခဲ့သူ။

ဟာရွိန္း (မင္းတပ္)

ဒါသည္ပင္ ေတာင္ေပၚျမစ္တစ္စင္း၏ ကဗ်ာျမစ္စီးဆင္းမႈ တစ္ခုပဲ ျဖစ္သည္။ ေတာင္ေပၚျမစ္ဆို ေတာ့ ေျမျပန္႔မွာ စီးဆင္းရေသာ ျမစ္ေတြလို ေျဖာင့္ေျဖာင့္ျဖဴးျဖဴး မစီးဆင္းႏိုင္ေတာ့ ပင္လယ္မွာ ပန္း၀င္ ေနာက္က်ေပလိမ့္မေပါ့။ ေတာင္ေပၚျမစ္ဆိုေတာ့ ေတာအထပ္ထပ္ ျဖတ္ရသည္။ ေတာင္အသြယ္သြယ္ကို ေက်ာ္တက္ရသည္။ ျမစ္ခ်င္းအတူတူ ဆိုဦးေတာ့ ေျမျပန္႔မွာထက္ စီးဆင္းရသည့္ခရီးက ပိုၿပီး ခက္ခဲ ၾကမ္းထမ္းႏိုင္ သည္။

အစီအစဥ္အားလုံးၿပီးေတာ့ မီးပုံပြဲေလး ဆက္က်င္းပၾကသည္။ မီးပုံပြဲေလးမွာလည္း စကားေျပာ လိုက္ၾက၊ ေသာက္လိုက္စားလိုက္ၾကနဲ႔ ကဗ်ာေတြ ထပ္ရြတ္ၾကျပန္သည္။ အေျခအေနအေၾကာင္းေၾကာင့္ မလာေရာက္ႏိုင္သည့္ ခ်င္းကဗ်ာဆရာ ဟာရွိန္း (မင္းတပ္)က ဖုန္းေခၚၿပီး စပီကာဖြင့္ကာ မိုက္နဲ႔ပင္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ရြတ္လိုက္ေသးသည္။ ကဗ်ာကို ထိုမွ်အထိ ခ်စ္ၾကသည့္ ခ်င္းကဗ်ာဆရာ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သိပ္မၾကာေသးခင္ကပင္ သူတို႔ခ်င္းကဗ်ာဆရာေတြစုၿပီး ေတာင္ဇလပ္ေျမကဗ်ာဆု တစ္ဆုကိုပင္ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ေပးထားတာကို ေတြ႔လိုက္ရၿပီး ျဖစ္သည္။

မနက္မွာေတာ့ ငါးနာရီေလာက္မွာ ထၾကၿပီး ေခါႏူးစုမ္ေတာင္ေပၚကို တက္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က ည ၂ နာရီေလာက္ကတည္းက ထတက္ၾကသည္ဟု ဆိုသည္။ ေတာင္ထိပ္ကို ေနမထြက္ခင္ ေရာက္ေအာင္သြားကာ ေနအထြက္ကို ၾကည့္ၾကတာ ျဖစ္သည္။ အေအးဓါတ္က မႏွစ္ကထက္ အမ်ားႀကီး ပိုေအးသည္။ အတက္လမ္းေဘးမွာ ေတြ႔ရေသာ ေရအိုင္ေလးေတြမွာ ေရခဲကာ ေရခဲျပင္လို ျဖစ္ေနသည္။ ခဲနွင့္ ထုၾကည့္တာေတာင္မွ ေရခဲျပင္က မကြဲေပ။ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က ေတာင္ေပၚကို လာတက္ၾကသည့္ လူေတြကလည္း မႏွစ္ကထက္ ပိုမ်ားသည္ ထင္သည္။ ကားရပ္သည့္ ေတာင္ေျခစခမ္းမွာလည္း ကားေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႔ရသည္။ ေတာင္ထိပ္ေပၚမွာလည္း လူေတြကအမ်ားႀကီးပဲ ျဖစ္သည္။ အမ်ားစုက ကားရပ္စခမ္းကေန ေျခလွ်င္တက္ၾကတာ ေတြ႔ရသည္။ ေတာင္၏ ဘယ္ေနရာကပဲ ၾကည့္ၾကည့္ တိမ္ေတြကေတာ့ ကိုယ့္ေအာက္ဆီမွာပဲ အျပန္႔လိုက္ႀကီး ေတြ႔ရတတ္သည္။ ေတာင္ဇလပ္ပန္းေတြကေတာ့ လိႈင္လိႈင္မပြင့္ေသးေပ။ အတက္လမ္း တေလွ်ာက္ေဘး မွာေရာ ေတာင္ထိပ္မွာပါ အမိႈက္ပုံးႀကီးေတြ ခ်ထားတာ ေတြ႔ရသည္။ မႏွစ္က အခုလိုမ်ိဳး မရွိေသး၊ ေတာင္ထိပ္က ဇရပ္က ေလးကို ျပန္ျပင္ထားတာ ေတြ႔ရသည္။ ဒါသည္ပင္ ေျပာင္းလဲမႈ တစ္ခုပဲ ျဖစ္သည္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ေရာက္ဖူးၿပီးသားမို႔ အတက္ေရာ၊ အဆင္းေရာ စကားေလးတေျပာေျပာႏွင့္ ေတာင္ေအာက္ရွဳခင္းကို ေငးလိုက္ ေရညွိေတြတက္ေနတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးေတြကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ႏွင့္ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာ မွာေတာ့ ေတာင္ခါးပန္းနံရံေတြမွာ အိမ္ေလးေတြ ေဆာက္ၿပီး ေနၾကသည့္ ရြာကေလးေတြကိုလည္း ေတြ႔ရတတ္ သည္။ ဒီရြာကေလးက လူေတြ ဘယ္လိုမ်ား လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ၾကသလဲ မသိဘူးဟု ကြၽန္ေတာ္က ေတြးၾကည့္ေနမိသည္။ သူတို႔မွာ စိုက္ပ်ိဳးစရာ ေျမျပန္႔ရယ္လို႔ မရွိ၊ တစ္ေနရာနွင့္ တစ္ေနရာ ကူးသန္းသြားလာဖို႔ပင္ မလြယ္ကူ၊ ကားလမ္းမေျပာႏွင့္ ဆိုင္ကယ္စီးလို႔ရ သည့္ လမ္းမ်ိဳးပင္ မရွိတာ ေတြ႔ရသည္။ သူတို႔သည္ ေတာင္ဇလပ္နီနီ၊ ခ်ယ္ရီ၊ ထင္း႐ွဴးေတြနဲ႔ ေမြးဖြား ႀကီးျပင္းခဲ့ရေတာ့ ဒီေတာ ဒီေတာင္မ်ားသည္ပင္ သူတို႔ဘ၀ပဲဟု ခံယူထားပုံ ရပါသည္။

လမ္းေဘး အိမ္တစ္အိမ္က ျပတင္းေပါက္ေလးဖြင့္ကာ ကြၽန္ေတာ္တို႔လို ေတာင္းဆင္းေတာင္တက္ ခရီးသြားေတြကို ေငးၾကည့္ေနေသာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ အခုလို ခရီးသြားရာ သီေလးမွာ ေတာင္ဆင္းေတာင္တက္ခရီးသြားေတြနဲ႔ စည္းကားေနတာေလးကို ေငးၾကည့္ေနရတာသည္ သူမအဖို႔ေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္စရာတစ္ခုပဲ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ေတာင္တက္ၿပီး ေပ်ာ္ေနၾကေသာ ခရီးသြားေတြကို ေငးေနရေသာ အေပ်ာ္ေငးသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

ပြဲေတာ္ေငးသူ
စိတ္ညစ္သီးေတြကို
အရည္ေဖ်ာ္ေသာက္ပစ္ရတာဆို ေပ်ာ္စရာေပါ့
ပြဲေတာ္ထဲ
မေပ်ာ္သူ တစ္ေယာက္ေယာက္ဟာ
တစ္ေနရာရာမွာ အၿမဲရွိေန။

(တာန္)  

အခုျမင္ရတဲ့ ရြာေလးေတြထက္ အေျခေနဆိုးသည့္ ဒီထက္ေခါင္သည့္ ေနရာမွာ ရွိသည့္ ရြာကေလး ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေသးသည္ဟု သိရသည္။ အဲသည္ရြာကေလးေတြက အိမ္ေျခ ဆယ္အိမ္၊ ဆယ့္ငါးအိမ္ ေလာက္နဲ႔ပဲ ရြာလုပ္ေနရသည့္ ရြာေလးေတြဟု ဆိုသည္။ ၿမိဳ႕ႏွင့္အလွမ္းေ၀း၊ ကားလမ္း မရွိ၊ ဆိုင္ကယ္လမ္းပင္ ေကာင္းေကာင္းမရွိသည့္ ရြာေတြ ေတာင္ေတြေပၚမွာ အမ်ားႀကီး ရွိသည္တဲ့။ စာသင္ေက်ာင္းမရွိ၊ ေဆးခန္း မရွိသည့္ ရြာေတြဟု ဆိုသည္။ ဒါသည္ပင္ ခက္ခက္ခဲခဲ စီးဆင္းေနေသာ ေတာင္ေပၚျမစ္ေတြပဲဟု ဆိုရမည္ ျဖစ္သည္။ အဓိကကေတာ့ စီးဆင္းမႈကို ရပ္မပစ္လိုက္ဖို႔ပဲ ျဖစ္သည္။ စီးဆင္းေနသမွ်ေတာ့ တေန႔ေန႔ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အားလုံး၏ တေျပးညီ ပင္လယ္ျပင္မွာ ပန္း၀င္ရမွာပဲ ျဖစ္သည္။ စီးဆင္းမႈ ျမန္တာေႏွးတာသည္ အေရးမႀကီး အျမဲတမ္း စီးဆင္းေနဖို႔ပဲ ျဖစ္သည္။။



စိုးခိုင္ညိန္း
၂၅၊ ၁၂၊ ၂၀၁၈