ရဲရင္​့ဘုန္​း ● ဆယ္လ္မြန္ငါးတို႔အျပန္

ရဲရင္​့ဘုန္​း ● ဆယ္လ္မြန္ငါးတို႔အျပန္
(မုိးမခ) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၅၊ ၂၀၁၉

သီခ်င္းမ်ားစြာကို ငယ္စဥ္ကတည္းက နားေထာင္ခဲ့ေပမယ့္ ခင္ဝမ္းသီခ်င္း​ေတြကို နားမေထာင္ဖူးပါ။ အတိအက်ေျပာရရင္ ၂၀၁၃ အထိ တစ္ပုဒ္မွ ေသခ်ာနားမေထာင္ဖူးပါ။ တမင္ေရွာင္ခဲ့တာ မဟုတ္ေပမယ့္ အေၾကာင္းမတိုက္ဆိုင္ခဲ့လို႔ပဲ ေျပာပါရ ေစ။ က်ေနာ္တို႔ငယ္စဥ္ကေလးဘဝက တိတ္ေခြ ကက္ဆက္ရွားပါးပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာနားေထာင္ရပါတယ္။ ေၾကးအိုးတစ္ပြဲ ၅ က်ပ္ေခတ္မွာ Hitachi C 60 အေခြသြင္းၿပီးသား ၁၅ က်ပ္ေပးရတယ္။ မတတ္ႏိုင္ပါ။ ဒါ့ ေၾကာင့္ အမ်ားစုက သီခ်င္​းကူးတဲ့အခါ ေရြးကူးၾကပါတယ္။

ေနာက္ေတာ ့အေခြငွားဆိုင္ေလးေတြ ေပၚလာေတာ့ ငွားခက တစ္ရက္ကို တစ္က်ပ္ပါ။ ​ေခြမဝယ္​နိုင္​တဲ့ ​ေတးခ်စ္​သူေတြ အတြက္​အဆင္​​ေျပတယ္​လို႔ ​ေျပာလို႔ ရနိုင္​ပါတယ္​။

သီခ်င္းေတြကို သူငယ္ခ်င္းေတြ ေအာ္ဆိုတာ ရယ္ လမ္းထဲကအကိုႀကီးေတြ ေဟာ္​လိုဂစ္တာနဲ႔ ဆိုတီးၾကတာက စၿပီး ၾကား ရတာမ်ားပါတယ္။ တကၠသိုလ္ထြန္းေနာင္ရဲ႕ မာမီရယ္ရွာေပးကြယ္ ရည္းစားလိုခ်င္တယ္၊ သမန္းက်ားကိုျမင့္ရဲ႕ ပဲျပဳတ္၊ ပထမဆံုးၾကားဖူးတဲ့ စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ႕ မႏၲေလးေရာက္ရွမ္းတစ္ေယာက္ အားလံုးလိုလို ရပ္ကြက္ထဲမွာကေလးေတြ ေအာ္ဆိုၾက တာကို ၾကားဖူးတာပါ။

အိမ္ေဘးက အကိုႀကီးေတြကေတာ့ မင္းမင္းလတ္ရဲ႕ အေပၚထပ္နဲ႔ေအာက္ထပ္ဇာတ္လမ္း၊ ယုဇနပင္​နဲ႔ ဖဲႀကိဳးဝါလိုသီခ်င္​း​ေလး​ေတြကို  ဆိုတီး​ေနၾကၿပီ။ ကြၽန္​​ေတာ္​ထင္​ပါတယ္​။ အဲဒီအခ်ိန္​ထဲက ဂီတဟာ ကြၽန္​​ေတာ္​့​အ​ေသြးအသားထဲကို ဗိုင္​းရပ္​စ္​တစ္​မ်ိဳးလို စိမ္​့ဝင္​ပ်ံ့နွံ႔​ေနပါၿပီ။

၉ တန္းႏွစ္ေလာက္​ေရာက္​ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက  ဂစ္တာစတီးၾကၿပီ။ ေရကူးကန္လမ္းထဲက သူငယ္ခ်င္း ညီေသာင္း အိမ္ေရာက္ေတာ့   သူက ကြၽန္​​ေတာ္​့ကိုဂုဏ္ယူဝံံ့ႂကြားစြာနဲ႔ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ဆိုတီးျပတယ္။ 🎼 ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္.....ကၽြန္ ေတာ္သြားေတာ့မယ္....လမ္းရဲ႕ေခၚေဆာင္ရာ ဟိုး အေဝးကို 🎶 ဘယ္သူလဲဆိုေတာ့ ခင္ဝမ္းကြဆိုၿပီး ဆက္တီးျပပါတယ္။ နားထဲမဝင္ပါ။ သူပဲကြၽန္​​ေတာ္​့ကို ေဝးလြင့္ျခင္းရဲ႕ေနာက္ဆံုးေျခရာ ဆိုျပတာ။ အဲဒီေခတ္က လူငယ္ဂစ္တာသမားေတြဟာ ထီးဆိုင္၊ ခင္ဝမ္း၊ သႊေအာင္၊ ဂၽြန္သင္ဇမ္း၊ ခင္ေမာင္တိုးတို႔ရဲ႕သီခ်င္း​ေတြကို ဂုဏ္ယူစြာနဲ႔ ဂစ္တာတီးသင္ရင္း တီးၾကပါတယ္။ ေကာ္ပီ တီးတာသိပ္​မ​ေတြ႕ရပါ။ သူငယ္ခ်င္းလည္း အပါအဝင္ေပါ့။ ကြၽန္​​ေတာ္​က ၁၆ ႏွစ္။ အခ်စ္ဆိုတာ လြမ္းေမာတမ္းတစရာ ႏူးညံ့တဲ့ခံစားမႈတစ္​မ်ိဳး​ေပါ့။ ဝတၳဳေတြကို တအားဖတ္ၿပီး ဝတၳဳထဲက စကားလုံးအလွအပ​ေတြကို စီး​ေမ်ာခံစား​ေနတဲ့အရြယ္ ဆိုေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ လူႀကီးဒႆနေတြဟာ ကြၽန္​​ေတာ္​့အတြက္​ ​ေလးလံ​ၾကမ္​းရွေနတယ္​။ ကြၽန္​​ေတာ္​့ကို မတိုးႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနပါ တယ္။

Pop culture လည္းျဖစ္၊ လူငယ္​​ေတြအတြက္​ စိမ္​းရိုင္​းလတ္​ဆတ္​တဲ့ ယဥ္​​ေက်းမႈအသစ္​တမ်ဳိးလည္​းျဖစ္တဲ့ ပေလးဘြိဳင္ အဖြဲ႕ရဲ႕ သီခ်င္းေတြကို​ေတာ့ ကြၽန္​​ေတာ္​ သြားၿငိပါတယ္​။ ပိုၿပီး​ေတာ့လည္​း နားဝင္ပါတယ္။

ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္အေနနဲ႔ ကြၽန္​​ေတာ္​့ကိုပထမဆံုး ရင္နဲ႔အမွ်စြဲလမ္းေစခဲ့တာကေတာ့ "အိမ္ျပန္ခင္ ေႏြေရာက္ၿပီေလ" နဲ႔ စဖြင့္ ခဲ့တဲ့ လကၤာဒီပခ်စ္သူထဲက ေကာင္မေလးပံုအဖံုးနဲ႔ အေခြေလးပါပဲ။ ခင္ဝမ္းဖက္ျပန္လွည့္ရရင္ အေၾကာင္းေၾကာင့္ သူ႔အေခြ သူ႔သီခ်င္းေတြ နားမေထာင္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ၇၀၊ ၈၀၊ ၉၀ အဖြဲ႕ထဲေရာက္ၿပီး ညီေလးတစ္ေယာက္ေပးသြားတဲ့ ခင္ဝမ္း အေကာင္း ဆံုးလက္ေရြးစင္ေတးမ်ား စီဒီေလးကို အဖြဲ႕မွာတင္ေပးဖို႔ ရစ္ေနရင္းနဲ႔ နားေထာင္မိပါတယ္။ ပထမဆံုးအပုဒ္က ဆယ္လ္ မြန္ငါးတို႔အျပန္။ နာမည္ႀကီးသီခ်င္းမွန္းေတာ့ သိပါတယ္။ နားမေထာင္ဖူးပါ။ မထင္မွတ္ပဲ သူ႔အသံ သူသံစဥ္မွာ ကြၽန္​​ေတာ္​လြင့္ေမ်ာသြားပါတယ္။ သူ႔ အရင္သီခ်င္းမ်ားနဲ႔ ပံုစံမတူပါ။ ကြၽန္​​ေတာ္​က ဆယ္လ္မြန္ငါးေတြအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း သိပါတယ္။ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းလို႔ တီဗီထဲမွာလည္းၾကည့္ဖူးပါတယ္။ ဒီသီခ်င္းစာသားေတြဟာ ကြၽန္​​ေတာ္​တို႔လို ႏိုင္ငံ မရွိ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ လွည္​့လည္​သြားလာေနတဲ့ခရီးသည္​​ေတြနဲ႔ဆိုရင္​ အေတာ္ကိုက္ညီေနပါတယ္။ သီခ်င္းဆံုးသြား ေတာ့ အေတာ္ခံစားရလို႔ ​ေနာက္​တစ္​ႀကိမ္​ ျပန္နားေထာင္မိျပန္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ အ​ေခါက္​​ေခါက္​ အခါခါနားေထာင္ရင္း ထူးျခား တဲ့ ဆယ္မြန္ငါးေတြအေၾကာင္းဆီ အေတြးက ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။

ဆယ္​လ္​္မြန္ငါးေတြဟာ ေရခ်ိဳ ေရငန္ နွစ္​မ်ိဳးစလုံးမွာ ရွင္​သန္​ႏိုင္တဲ့ငါးေတြပါ။ ေအးခ်မ္းသာယာတဲ့ ေတာင္ေပၚျမစ္ဖ်ား ေရၾကည္ တဲ့ စမ္းေခ်ာင္းေလးေတြမွာ ေပါက္ဖြားပါတယ္။ အရြယ္ေရာက္စျပဳတဲ့အခါ သူတို႔ေမြးဖြားရာေဒသကို အုပ္စုလိုက္စြန္႔ ခြာၿပီး ေတာင္ေပၚစမ္းေခ်ာင္းကေန ျမစ္ငယ္၊ ျမစ္ႀကီးကေန ေနာက္ဆံုး သမုဒၵရာထဲအထိ ဆင္းသြားၾကပါတယ္။ ပင္လယ္ထဲ မွာ အရြယ္ေရာက္ က်မၼာသန္စြမ္း အေဖၚမြန္ရၾကၿပီး သားေမြးမယ့္အခ်ိန္ေရာက္ရင္ ေမြးရပ္ေျမကိုျပန္ၾကပါတယ္။ ပင္လယ္ထဲ မွာမေမြးပါဘူး။ ႀကိဳးၾကာငွက္ေတြနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ပါပဲ။ ဆယ္​လ္မြန္ငါးတစ္မ်ိဳးဆို ကိုယ္လာခဲ့တဲ့ ေခ်ာင္းဖ်ားေလးက​​ို​ေတာင္​ အတိအက်မွတ္မိပါတယ္တဲ့။

သူတို႔လာရာလမ္းေတာက္ေလွ်ာက္က အနံ႔ကိုမွတ္မိေနတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ ဆယ္မြန္ငါးအထီးေတြကလည္း အရမ္းသစၥာရွိပါ တယ္။ ၾကမ္းတမ္းးခက္ခဲတဲ့ ေရဆန္ခရီးမွာခ်စ္သူဇနီးအတြက္ အေဖာ္လိုက္ေပးရတာပါ။ သူတို႔အေနနဲ႔တကယ္ကလိုက္ဖို႔မလိုပါဘူး။ျပန္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ သူတို႔ေတြ ပင္လယ္သမုဒၵရာထဲ ကူးခတ္ႀကီးျပင္းရင္း သူတို႔တစ္ေတြသန္စြမ္းေနပါၿပီ။ လာရာ လမ္းအတိုင္း ျမစ္ႀကီး ျမစ္ငယ္၊ ေခ်ာင္းသြယ္ကေန ေနာက္ဆံုး ေတာင္ေပၚစမ္းေခ်ာင္းအဖ်ားအထိ သားဖြားဖို႔ျပန္ၾကပါတယ္။

ေရစုန္အဆင္းကလြယ္ေပမယ့္ အိမ္အျပန္ ေရဆန္ခရီးက မသက္သာလွပါ။ ေခ်ာင္းငယ္ေလးေတြကိုေရာက္တဲ့အခါ ေရက အခ်ိဳ႕ေနရာမွာ ေျခက်င္းဝတ္ေလာက္ပဲရွိလို႔ ငါးေတြေရေပၚေပၚေနပါတယ္။ သူတို႔ျပန္လာမွာကိုသိတဲ့ ဆယ္​လ္​မြန္​မုဆိုးေတြ၊ တံငါ​ေတြ၊ ဝက္ဝံေတြကလည္း သူတို႔လာရာ လမ္​းခရီးမွာ အဆင္သင့္ေစာင့္ေနၾကပါတယ္။ ဝက္ဝံေတြ ေျမေခြးေတြ ေရတိမ္ ေတာ့ ေရထဲအထိဆင္းဖမ္းၾကပါတယ္။ ေရတံခြန္အေသးေလးေတြ​ေရာက္​ေတာ့ ဆန္တက္ဖို႔ အေတာ္ခက္တဲ့အတြက္ ေက်ာက္တုံုးေတြၾကားက ေတာင္က်စမ္းကို ခုန္ခုန္ၿပီးတက္ၾကရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့မိုင္ ရာေထာင္ရွည္တဲ့ခရီးကို သီခ်င္းထဲကအတိုင္း ေမာင္မယ္တူစံုျပန္ခဲ့ေပမယ့္ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတဲ့ လမ္းခရီးမွာ အမ်ားစုဟာ အသက္ေပးခဲ့ရၿပီး အနည္း စုပဲ ေမြးရပ္ေျမကိုျပန္ေရာက္ပါတယ္။ ဥမ်ားခ် အေကာင္ေလးေတြေပါက္ၿပီး အရြယ္ေရာက္လာျပန္ေတာ့ မိုင္ရာေထာင္ရွည္တဲ့ ေရစုန္ခရီးကိုႏွင္ၿပီး သမုဒၵရာႀကီးဆီကို ဦးတည္ၾကျပန္ပါတယ္။ ဆယ္​လ္မြန္ငါးေတြရဲ႕ ေမြးရပ္ေျမကိုခ်စ္တဲ့စိတ္၊ ကိုယ့္ၾကင္ ေဖာ္နဲ႔ မိသားစုကိုသစၥာရွိၿပီးခ်စ္တဲ့စိတ္က တကယ္ကိုစာဖြဲ႕ေလာက္ပါတယ္။

အေတြးထဲဝင္လာတာက တိုင္းျပည္ကိုခ်စ္တဲ့ ေျမျခားမွာအလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြပါပဲ။ ၁၉၇၈-၈၈ ကာလဆို သေဘၤာသားအမ်ားစုေပါ့။ ေနာက္မွ ႐ႈိးေဂ်ာ့ (Shore Job) ဆိုၿပီး ကုန္းေပၚအလုပ္ေတြေပၚလာတာ။ ကြၽန္​​ေတာ္​တို႔ ေရႊျမန္မာႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ Passport က အရမ္းမ်က္ႏွာငယ္ပါတယ္။ ခ်မ္းသာတဲ့ အိမ္နီးခ်င္​းႏိုင္ငံေတြရဲ႕ လဝကေတြရဲ႕ နွိမ္ခ်တဲ့အၾကည့္ေတြကို အေတာ္အားတင္းၿပီးခံရပါတယ္။ အဲဒီလို နိွမ္​ၾကည္​့ၾကည္​့​ေနတဲ့အထဲမွာ ထိုင္​းေတြရဲ႕  ခနဲ႔တဲ့တဲ့ အၾကည့္ဟာ အခံရအခက္ဆံုးပါပဲ။ မဆလေခတ္မွာ သေဘၤာသားေတြ ေခတ္စားလိုက္ပါေသးတယ္။ မဂၤလာဒ​ံု​ေလယာဥ္​ကြင္းမွာ မိသားစုေတြကို ေက်ာ့ေက်ာ့ေလးႏႈတ္ဆက္ၿပီးထြက္သြားေပမယ့္ ေလယာဥ္​ေပၚကဆင္းမွ ဇာတ္လမ္းကစတာပါ။

​ေျပာမယ္​ဆိုရင္​ သ​ေဘၤာသား​ေတာ္​​ေတာ္​မ်ားမ်ားဟာ လိုင္းႀကီးေတြကလြဲလို႔ ပြဲစားနဲ႔ပဲ ရရာသေဘၤာမွာ တက္ၾကရတာပါ။ အဲဒီ့အခ်ိန္က စလံုးၿမိဳ႕လယ္မွာ Mr. Shea  (မစၥတာရွီးရား) ဆိုတဲ့ သေဘၤာသားပြဲစားရွိပါတယ္။ ျမန္မာေတြနဲ႔ လုပ္တာမ်ားပါ တယ္။ သူ႔ကို စလံုးေဒၚလာ ၄၀၀ ေလာက္ေပးရင္ ခန္႔စာအတုပို႔ေပးတယ္။ စာအုပ္ေလွ်ာက္ၿပီးေရာက္လာရင္ သူပဲ ၂-၃ လခ ပြဲခနဲ႔ သေဘၤာတင္ေပးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ လူမ်ားလာေတာ့ သူလည္းမႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ သေဘၤာသားေတြက အလုပ္မရွိ အားေနေတာ့ သူ႔ရံုးေအာက္က တ႐ုတ္လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာလာထိုင္ တေနကုန္ အာ႐ိုက္၊ ပိုက္ဆံေခ်း၊ ရန္ကုန္ဖုန္း ဆက္ ဆံုၾကပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္မ်ားလည္းဆို လက္ဘက္ရည္ဆိုင္က စားပြဲထိုးတ႐ုတ္ေလးေတာင္ ျမန္မာစကားတတ္ တဲ့အထိပါပဲ။ စလံုးလဝကကလည္း ညစ္ၿပီး ေနခြင့္ကို တစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္ပဲ ေပးတတ္ပါတယ္။ ဒါဆို မေလးရွားကို ထြက္ရျပန္ပါ တယ္။ မေလးနယ္စပ္ၿမိဳ႕ ဂ်ဟိုးဗာ႐ူး (Jahor Bahru) ကို ကားစီးၿပီးထြက္ရင္ မေလးလဝကကထပ္ရစ္နဲ႔ အေတာ္ဒုကၡေရာက္ပါ တယ္။ ကိုယ့္ျမန္မာအစိုးရကလည္း အေသရစ္ပါတယ္။ သေဘၤာသားရံုးက ကိုယ့္လခတဝက္ကိုျဖတ္ၿပီး တေဒၚလာကို ျမန္​မာ​ေငြ  ၆ က်ပ္ခြဲနဲ႔ျပန္လဲေပးပါတယ္။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ျပန္လာရင္လည္း လဝကနဲ႔ အေကာက္ခြန္က သေဘၤာသားဆိုေလ ဆိပ္ ကေန ေနာက္ဆံုးမွလႊတ္ပါတယ္။ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ဓါးျပတိုက္ပါတယ္။ ပင္လယ္ထဲမွာအသက္နဲ႔ရင္းၿပီးရွာခဲ့ရတဲ့ ပိုက္ဆံေတြ ကုိ သူတို႔ မညႇာမတာ ဝိုင္းရိတ္ေတာ့တာပါပဲ။

ကြၽန္​​ေတာ္​့အစ္​ကိုဝမ္းကြဲ သေဘၤာလိုက္ေနတုန္း သူ႔အေမ ပုသိမ္ၿမိဳ႕မွာဆံုးသြားပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ပင္လယ္ထဲမွာမို႔ သူ႔ ကိုမေျပာဘူး။ သူေပ်ာ္ရႊင္ၿပီး ပထမဆံုးအႀကိမ္ျပန္လာတယ္။ အေမနဲ႔ ညီ၊ ညီမေတြအတြက္လက္ေဆာင္ေတြအမ်ားႀကီးဝယ္လာတယ္။ ေလဆိပ္က အိမ္ကိုေခၚလာၿပီးမွ ကြၽန္​​ေတာ္​့အေဒၚကဖြင့္ေျပာရတယ္။ သူ႐ုတ္တရက္ေတာ့  အံ့ၾသၿပီးၿငိမ္သြား တယ္။ ၿပီးမွာခ်ံဳးပြဲခ်ငိုၿပီး နံရံကိုေျပးထိုးလို႔ ကြၽန္​​ေတာ္​တို႔အားလံုးေျပးဆြဲရတယ္။ ခရီးထြက္ေနတုန္း အိမ္ကေပးစားလိုက္လို႔ ကြဲသြားၾကတဲ့ ခ်စ္သူေတြလည္း မနည္းပါဘူး။ မႏွစ္က ျပည္ပကျမန္မာေတြ ျမန္မာျပည္ကိုမဲေပးဖို႔ျပန္ၾကေတာ့ ဒီသီခ်င္း ေလးကို အရင္ဆံုးသတိရမိျပန္ပါတယ္။ ဘယ္လိုအခက္အခဲေတြနဲ႔ၾကံဳအခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ ေမြးရပ္ေျမကို ျပန္ၾကရတာပါပဲ။

ဒါနဲ႔ပဲ ပထမဦးဆံုး နားေထာင္ျဖစ္​ခဲ့တဲ့ ခင္ဝမ္းရဲ႕ ဆယ္လ္မြန္ငါးတို႔အျပန္ သီခ်င္းေလးဟာ ကြၽန္​​ေတာ္​့အတြက္ ခင္ဝမ္းသီခ်င္း ေတြထဲမွာ အႀကိဳက္ဆံုးသီခ်င္းေလးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါကိုပဲ ကိုတိုးလည္းျပန္ဆိုတယ္ၾကားလို႔ ရွာၿပီးနားေထာင္ခဲ့တယ္။ ခင္ ဝမ္းေလာက္ကို နားမစြဲပါ။ ကိုတိုးအသံက ႏူးညံ့ၿပီး သိပ္ေကာင္းေနပါတယ္။ ၾကမ္းတမ္းခက္ခဲတဲ့ ဆယ္မြန္ငါးေတြရဲ႕အိမ္အျပန္ လမ္းနဲ႔သိပ္​ၿပီး လိုက္​ဖက္​မႈမရိွဘူးသလို ခံစားရပါတယ္​။

ခင္ဝမ္းရဲ႕ နားဝင္ပီယံသိပ္မျဖစ္လွတဲ့ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းအသံနဲ႔​ေတာ့ အရမ္းကိုလိုက္ဖက္ေနပါတယ္။ ကြၽန္​​ေတာ္​ သိပ္မသိခဲ့တဲ့ သူ႔ရဲ႕အႏုပညာစြမ္းအားကို ဒီသီခ်င္း​ေလးကိုနား​ေထာင္​ျပီး ​ေလးစားမိသြားပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕အႏုပညာကို ပန္းခ်ီနဲ႔ ဥပမာတင္ စားရရင္ ဗင္းဆင့္ဗန္ဂိုးလို အႏုပညာပါ။ လူေတြက ႏူးညံ့လွပေခ်ာေမြ႕တဲ့ မိုနာလီဇာလိုပန္းခ်ီကားကို ခံစားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ လီယိုနာဒိုတို႔လို ေတာ္ဝင္ဂႏၴဝင္ပန္းခ်ီဆရာမဟုတ္တဲ့ ေဟာ္လန္ႏိုင္ငံက ဗန္ဂိုးရဲ႕ စုတ္ခ်က္ၾကမ္းၾကမ္း အေရာင္ေတာက္ ေတာက္နဲ႔ စည္းမ်ဥ္းမညီတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြကို အစပိုင္းမွာ လူအမ်ားစုလက္မခံႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ သူေသတဲ့အထိ သူ႔ပန္ခ်ီကား တစ္ကားမွမေရာင္းခဲ့ရရွာပါဘူး။ ဗန္ဂိုးရဲ႕ ၾကယ္ေတြစံုတဲ့ည Starry Night 🌌 ပန္းခ်ီကားေလးဟာျဖင့္ ကြၽန္​​ေတာ္​့ရဲ႕အႀကိဳက္ႏွစ္သက္ဆံုးပန္ခ်ီကားေလးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ခင္ဝမ္းရဲ႕ ေနာက္ထပ္သီခ်င္းႏွစ္ပုဒ္ ဆက္နားေထာင္ျဖစ္တယ္။ ၇၈၉ မိတ္ေဆြမ်ားျဖစ္တဲ့ ၾဆာၿမိဳင္နဲ႔ ညီေလးမ်ိဳးေသာ္တို႔က ခင္ဝမ္းခေရဇီေတြခင္ဗ်။ သူတို႔ေတြဆံုၿပီး ဂစ္တာတီး၊ ဆိုၾကရင္ ခင္ ဝမ္းသီခ်င္းေတြဆိုေလ့ရွိပါတယ္။ တစ္ရက္သူတို႔ဆိုထားတဲ့ ျပည္မွာေဆာင္းနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္ ဗီဒီယိုေလးေတြ တက္လာ တယ္။ ေျပာရင္လည္းခံရမွာပဲ။ "ျပည္မွာေဆာင္း" ကို တခါမွမၾကားဖူးပါဘူး။ ၾဆာၿမိဳင္ဆိုတာကလည္း မုဒ္ကအျပည့္။ ၾကံဳ တုန္းေျပာခ်င္တာက ေဟာ္​လိုဂစ္တာကို ဂစ္တာ ၃ လံုးေလာက္တီးသလိုၿမိဳင္ေနေအာင္ အသံအရမ္းလြင္ေအာင္ တီးႏိုင္တာ
ႏွစ္ေယာက္ပဲေတြ႕ဖူးပါတယ္။ ၾဆာၿမိဳင္နဲ႔ ကိုခိုင္ထူးပါပဲ။ ကိုခိုင္ထူးရဲ႕ ေဟာ္​လိုခတ္သံဟာ အေဆာင္ေတြေရွ႕မွာနာမည္ႀကီးပါ။ အျပင္မွာၾကည့္ခြင့္ရရင္ နားေထာင္ၾကည့္ပါ။

ၾဆာၿမိဳင္ဆိုတာေကာင္းလြန္းလို႔ ခင္ဝမ္းရဲ႕ ျပည္မွာေဆာင္း မူရင္းကိုရွာနားေထာင္မိျပန္ပါတယ္။ ခင္ဝမ္းရဲ႕ကိုယ္ပိုင္ဟန္ အတိုင္း အတီးနဲ႔ အသံထက္ စာသားအဓိပၸါယ္နဲ႔ မုဒ္ကို ဦးစားေပးထားပါတယ္။ သီခ်င္းေကာင္းေလးပါ။ ကြၽန္​​ေတာ္​ ခံစားလို႔
ရပါတယ္​။ အခုခ်ိန္​ထိ  ခင္​ဝမ္​းကို ဒီ ၃ ပုဒ္ပဲ နားေထာင္ဖူးၿပီး အရမ္းကို ႏွစ္သက္မိပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕အႏုပညာဖန္တီးႏိုင္တဲ့စြမ္းအားကိုလည္း အထူးပဲေလးစားရပါတယ္။ ဧရာဝတီတို႔ ပန္းခရမ္းျပာတို႔ ဒီျပင့္သူ႔ရဲ႕သီခ်င္းေတြရွိတာသိေပမယ့္ သူ႔အေခြေတြ အားလံုးကို လိုက္နားမေထာင္ေတာ့ပါဘူး။ ဆယ္လ္မြန္းငါးတို႔အျပန္ တစ္ပုဒ္နဲ႔တင္ သူ႔ကို ကြၽန္​​ေတာ္​ ေလးစားႏွစ္သက္ေနပါၿပီ။ စလံုးမွာ ကိုၾကည္၊ ဇြဲ၊ ကိုေဒး၊ ဖိုးသား၊ ႏွင္းသူဇာတို႔ိနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ ကြၽန္​​ေတာ္​ ခင္ဝမ္းသိပ္နားမေထာင္ဖူးဘူး။ ၃ ပုဒ္ပဲႀကိဳက္တယ္ ဆိုေတာ့ စူးရွ အံ့ၾသ တုန္လႈပ္တဲ့အၾကည့္ေတြနဲ႔ အၾကည့္ခံခဲ့ရပါတယ္။ ရွင္းျပဖို႔ အခ်ိန္မရခဲ့ပါဘူး။ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာ ေျပာေနၾကစကားေလးတစ္ခြန္း ရွိပါတယ္။ Better late than never တဲ့။ ေနာက္က်တာဟာ ေရာက္မလာဘဲ ဝမ္းနည္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာထက္ေတာ့ ေကာင္းပါေသးတယ္တဲ့။

ခင္ဝမ္းရဲ႕ ႀကီးမားတဲ့အႏုပညာစြမ္းအားကို ႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ေနာက္က်ခဲ့ေပမယ့္ သိပ္ေနာက္မက်ခင္ ခံစားခြင့္ရလို႔ အတိုင္းထက္ အလြန္ ဝမ္းေျမာက္မိပါတယ္။

မိုးဦးေရဆန္ (မိုးဦးေရဆန္)
ဆယ္လ္မြန္ငါးတို႔အျပန္ ... ...

ရဲရင္​့ဘုန္​း