ေမာင္စြမ္းရည္ - နယူးေယာက္လမ္းေဘးမွာဟင္းရြက္ခူးျခင္း

Self Pot by Maung Swan Yi

ေမာင္စြမ္းရည္ - နယူးေယာက္လမ္းေဘးမွာဟင္းရြက္ခူးျခင္း
(မိုးမခ) ေဖေဖာ္၀ါရီ ၅၊ ၂၀၁၉

ဟင္းရြက္ခူးျခင္းအေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ခါမက ေရးခဲ့ၿပီမွတ္ပါတယ္။ ျပန္ရွာမေတြ႕လို႔ ထပ္ေရးျဖစ္ပါတယ္။

နယူးေယာက္မွာ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေလ့ရွိပါတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရင္ လမ္းေဘးၿခံဳဖုတ္ေတြကို ေသခ်ာၾကည့္သြားေလ့ရွိလို႔ ဘယ္နားမွာ ဘာပင္ေတြရွိတယ္ဆိုတာ မွတ္မိေနပါတယ္။ လူတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ဒီလိုပဲ လမ္ေဘးသစ္ပင္ေတြကို ၾကည့္သြားေလ့ရွိသလား မသိပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေတာသားမို႔မ်ား ဒီလိုၾကည့္ေလ့ရွိသလားလို႔ ေတြးမိပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ငယ္စဥ္က ေတာရြာမွာ အေဒၚေတြ အမေတြနဲ႔အတူ ယာခင္းေတြဘက္ကို လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ေလ့ရွိပါတယ္။ သူတို႔က အမ်ိဳးသမီးေတြဆိုေတာ့ လမ္းသြားရင္း လမ္းေဘးၿခံဳေတြက ဟင္းရြက္ေတြကို ခူးသြားေလ့ရွိပါတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ဟင္းရြက္ေတြကို ဟင္းခ်ိဳခပ္ေသာက္ေလ့ရွိပါတယ္။ နယူးေယာက္နဲ႔ ဗမာျပည္အညာေဒသ ေပါက္ေရာက္တဲ့အပင္ေတြက မတူၾကဘူး။ ေရေျမရာသီဥတုခ်င္းမတူေတာ့ ေပါက္ေရာက္ပင္ျခင္းလည္း မတူၾကဘူးေပါ့။

ဗမာျပည္အညာေဒသမွာ ယာခင္းေတြဘက္ ရြာအျပင္ထြက္ရင္ လမ္းေဘးၿခံဳေတြထဲမွာ ကင္မံုပင္ေတြ အမ်ားဆံုးေတြ႕ရပါတယ္။ ႏြယ္ပင္ေတြပါ။ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွ ဆူးပုတ္ပင္ေတြ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေနာက္ခံအပင္ ေတြကေတာ့ မိုးနဲပင္ေတြျဖစ္ပါတယ္။ မိုးနဲရြက္ႏုႏုေလးေတြက ေခ်ာေျပာင္ၿပီး စိမ္းဝါႏုရြက္ဝိုင္းေလးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ မိုးနဲရြက္ကိုလည္း စားေကာင္းတာပဲဆိုၿပီး တခ်ိဳ႕က ခူးထည့္ၾကပါတယ္။ ႏြယ္ပင္တမ်ိဳးလည္း ရွိတက္တာက ႏြားလွ်ာႀကီးရြက္တဲ့။ အရြက္ေတြ ႏြားလွ်ာေတြလို ရွည္ေမ်ာေမ်ာေတြပါ။ နည္းနည္း အေစးထြက္ပါတယ္။ ၿခံဳေအာက္ထဲမွာေတာ့ မိုးဦးက်မွာ မိႈျဖဴေတြ အံုလိုက္က်င္းလိုက္ ေတြ႕ရတက္ပါတယ္။ ‘မိႈျဖဴျမင္းတေျပး’ ဆိုတဲ့အတိုင္း တခါတရံ ကံေကာင္းေထာက္မရင္ မိႈျဖဴေတြႏုတ္ယူလို႔ မႏိုင္ေအာင္ ေတြ႕ရတက္ေပမယ့္ မိႈထူထူေတြ႕ရင္ ေႁမြႀကီးေတြလည္း ေတြ႕ရတက္လို႔ သတိထားရပါတယ္။ ကံေကာင္း ရင္ေတာ့ ေျမႂကြက္ႀကီးေတြနဲ႔ ယုန္တို႔၊ ေပြးတို႔၊ ဖြတ္တို႔၊ ပဒတ္တို႔လည္း ရခ်င္ရတက္ပါတယ္။

ၿခံဳေတြမွာအမ်ားဆံုးေတြ႕ရတက္တဲ့ ေတာပန္းကေတာ့ စာဆိုေတြဖြဲ႕ေလ့ရွိတဲ့ ‘ဆန္းေပြဘိ ေတာင္းရယ္နဲ႔ ပန္းေခြမိေက်ာင္း’ ပါပဲ။ မိေက်ာင္းပန္းေတြဟာ စံပယ္ပန္းေတြလိုပဲ ေဖြးေဖြး လႈပ္ေနေအာင္ ပြင့္ေလ့ရွိပါတယ္။ မိေက်ာင္းပင္ကလည္း ႏြယ္ပင္တမ်ိဳးပါပဲ။ ၿခံဳထဲက ထိုးထြက္ျမင့္တက္ေလ့ရွိတဲ့ အပင္ႀကီး ေတြကေတာ့ ရွားပင္နဲ႔ ထေနာင္းပင္ပါ။ ထေနာင္းရြက္ႏုကလည္း သုတ္စားရင္ အလြန္အရသာရွိပါတယ္။ ရွားပင္ကို ႀကီးေအာင္ေမြးၿပီး ထင္းခုတ္ပါတယ္။ ႀကီးသထက္ႀကီးရင္ေတာ့ ရွားႏွစ္က နီရဲမာေက်ာေနတာမို႔ ထြန္သြားလုပ္လို႔ ေကာင္းပါတယ္။ ထြန္သြားတက္ရတဲ့ ထြန္တံုးလုပ္ရင္လည္း အလြန္ေကာင္းပါတယ္။ အဲ့ဒီအပင္ေတြက ရြာကအထြက္ ယာျပင္၊ လယ္ျပင္ကို မေရာက္ခင္ ေတြ႕ရတာေတြပါ။

ၿခံဳေတြပါးသြားရင္ေတာ့ ယာခင္းထဲမွာေရာ ယာခင္စပ္မွာေရာ ႂကြက္နားေတာင္းပင္တဲ့။ ႂကြက္နားရြက္နဲ႔တူၿပီး ဟင္းခ်ိဳခ်က္စား ျပဳတ္သုတ္လို႔ရပါတယ္။ အရြက္ေသးေသးကေတာ့ ‘ဝါးလံုးေခါင္းရြက္’တဲ့။ ေျမျပင္က တံေတာင္ တမိုက္ထိုးထြက္ေနတဲ့ အပင္ေတြပါပဲ။ ဒီၾကားထဲမွာ ဟင္းခ်ိဳရြက္ထဲ အႀကံဳးမဝင္တဲ့ ဆူးေလပင္ ဆိုတာ သူ႕ဆူးက သံုးခြဆူးငယ္ေလးေတြ။ ဖိနပ္မပါတဲ့ ေတာသားေတြကို အလြန္ဒုကၡေပးပါတယ္။ မိုးဦးက်မွာေတာ့ သူ႕အရြက္ကိုလည္း ဟင္းခ်ိဳခ်က္ဖို႔ ထည့္ခူးလိုက္တာပဲ။ ဆူးေလရြက္က မက်ည္းရြက္လို ရြက္ေပါင္းရြက္စိတ္ပါ။ မန္က်ည္းပင္လို ပင္ျမင့္ပင္ေဆာက္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ယာခင္းထဲေရာက္ရင္ေတာ့ ဝါရြက္ႏုနဲ႔ ကုလားပဲအရြက္နုလည္း ခူးထည့္လိုက္တာပါပဲ။ အရြက္စံုေသာ ဟင္းခ်ဳိေလးေပါ့။

တေပါင္းတကူးလဆိုရင္ေတာ့ ‘လက္ပံပြင့္ခ်ိန္ ေခြး႐ူးခ်ိန္’တဲ့။ လက္ပံပင္ ဆက္ရက္က်ၿပီေပါ့.။ လက္ပံပြင့္ေတြကို ေမာင္ႏွမတေတြ လုၿပီးေကာက္ရတာ အလြန္ေပ်ာ္စရာႀကီးပါပဲ။ လက္ပံပင္ေခါင္းထဲေတာ့ ဝင္မေဆာ့ေလနဲ႔ ခူေတြရွိရင္ရွိမယ္။ ေတာက္တဲ့ရွိရင္ ရွိမယ္။ ႏြားေက်ာင္းသားက ေတာက္တဲ့ျမင္ရင္ ေလးခြနဲ႔ပစ္ၿပီး လက္တည့္စမ္းမွာပါပဲ။ စားလည္းမစားရဘဲနဲ႔။

ကဲ ... အဲဒါေတြကေတာ့ ဗမာျပည္မွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ဟင္းရြက္ခူးတဲ့ က႑ေပါ့။ နယူးေယာက္မွာလည္း ေႏြရာသီမွာဆိုရင္ လမ္းေလွ်ာက္လို႔ေကာင္းဘိျခင္း။ ေဆာင္းရာသီဆိုရင္ေတာ့ ႏွင္းပြင့္ေတြက်လို႔ ေျခေထာက္ေတြ ႏွင္းထုထဲမွာ႐ုန္းရတာက ရႊံ႕ထဲေရထဲ ႐ုန္းရသလိုပါပဲ။ အေပၚကလည္းႏွင္း၊ ေအာက္ကလည္းႏွင္းဆိုရင္ အဘိုးႀကီး၊ အဘြားႀကီးေတြ လမ္းမေလွ်ာက္ရဲၾကပါဘူး။ ေႏြရာသီမွာပဲ ေလွ်ာက္ၾကပါတယ္။ ေႏြဦးတို႔၊ ေဆာင္းဦးတို႔ ႏွင္းေတြမိုးေတြလြတ္ရင္ေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္လို႔ ေကာင္းတာေပါ့။ လမ္းမွာ ဗမာျပည္ဆိုရင္ ရွားပင္၊ ထေနာင္းပင္၊ တမာပင္ေတြ ေတြ႕ရသလို၊ နယူးေယာက္မွာေတာ့ ပန္းသီးပင္နဲ႔ ခ်ယ္ရီပင္ေလးေတြကို တမင္စိုက္ထားတာေတြ႕ရပါတယ္။ ၿခံဳေတြမွာေတာ့ ေႏြဦးမွာ စံပယ္႐ံုနဲ႔ ျမက္ေလး႐ံု ေလးေတြ တေဖြးေဖြးနဲ႔ ေတြ႕ရတက္ပါရဲ႕။ တခ်ိဳ႕ေျမျပင္မွာ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ဟင္းႏုႏြယ္ ဆူးေပါက္ပင္နဲ႔ ဟင္းႏုႏြယ္ပင္အငယ္စား ဝါးလံုးေခါင္းပင္ေလးမ်ားကို ခူးခ်င္စရာေတြ႕ရတက္ပါတယ္။ လူေတြ တံေတြးေထြး တာနဲ႔ ေခြးေသးပန္းတာ မလြတ္ရင္ မခူးရဲဘူးေပါ့။ မိႈေတာ့ လံုးဝမေတြ႕ဖူးဘူး။

ခူးလို႔ရတာက စပ်စ္သီးေပါက္စေလးေတြကို ဗမာေတြက ခံသီလိုေထာင္းစားဖို႔ ခူးသဗ်။ အမွည့္ေတာ့ ခူးေလ့မရွိပါဘူး။ သူတို႔ႏိုင္ငံက သူမ်ားၿခံဳကို ဗမာေတြလိုမႏိႈက္တက္ပါဘူး။ က်ဴပ္တို႔ကေတာ့ စပ်စ္သီးအစိမ္း ေလးေတြေတြ႕ရင္ ခူးတာပါပဲ။ င႐ုတ္သီးစိမ္းနဲ႔၊ ၾကက္သြန္ျဖဴနဲ႔ ေထာင္းစားရင္း ခံသီးေထာင္းလို ေကာင္းလိုက္ သဗ်။ ခူးစရာအမ်ားဆံုးက ျမဴရြက္ပါပဲ။ တရပ္ေလာက္ျမင့္တဲ့ ျမဴပင္ႀကီးေတြက ခူးတာပါ။ နယူးေယာက္မွာ ျမဴရြက္ခူးၿပီးသုတ္စားရတာ အရသာပါ။ ကိုယ္သာမဟုတ္ တခ်ိဳ႕က ဘုန္းႀကီးဆြမ္းခြက္ေတာင္ ထည့္ၾကေသး။ သာဓုပါကြယ္။

ေမာင္စြမ္းရည္။ ၂၀၁၈ ဒီဇင္ဘာ ၃