ေမာင္ေအာင္မြန္ ● ကြၽန္ေတာ္ေတြးမိသလို ေရးပါမည္ (၃၉၈)

ေမာင္ေအာင္မြန္ ● ကြၽန္ေတာ္ေတြးမိသလို ေရးပါမည္ (၃၉၈)
(မုိးမခ) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၈၊ ၂၀၁၉
ဆရာျမသန္းတင့္ ကြယ္လြန္ျခင္း ဆယ္ႀကိမ္ေျမာက္

ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးက ဆရာျမသန္းတင့္ ကြယ္လြန္သြားၿပီဟု Washington DC သို႔ တယ္လီဖုန္းဆက္ေျပာ၍ VOA ျမန္မာပိုင္း ကေန ဂုဏ္ျပဳအစီအစဥ္တိုေလး လုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့၏။ (၄) ႏွစ္အၾကာ၌မူ ဖ်ာပံုလမ္းသို႔ အယ္ဒီတာ ဦးရဲထြဋ္ (ဗိုလ္တေထာင္/ဟံသာ၀တီ) လိုက္ပို႔၍ ကိုယ္တိုင္သြားေရာက္ကာ မိသားစုႏွင့္ ေတြ႕ခြင့္ရခဲ့သည္။

ျမသန္းတင့္က ေမာင္ေအာင္မြန္၏ ထုေျခလႊာအေတာင္း ေနာက္က်ျခင္း၀တၳဳကို အႀကိဳက္ဆံုး ေမာင္ေအာင္မြန္ကမူ ဆရာ ေရးသမွ်အားလံုးထဲ ဆယ္ႀကိမ္ေျမာက္အလည္ေရာက္ျခင္း ကိုအႀကိဳက္ဆံုးမို႔ အမွတ္တရသံုးလိုက္ၿပီး၊ ႀကံဳဖူးဆံု ဖူးႀကိဳက္ဖူး သူမ်ားစာအုပ္ထဲက ေဆာင္းပါးျဖင့္ ဂုဏ္ျပဳလိုက္ပါ၏။

ေလသူရဲ လက္ႏွိပ္စက္ႏွင့္ ျမသန္းတင့္္
(၁)
က်ေနာ္ Radio Moscow တြင္အလုပ္လုက္ၿပီး ျမန္မာ့အသံသို႔ျပန္အလာ (၅၂)လမ္း၌တိုက္ခန္း၀ယ္ေန၊ ပါလာသည့္ ေရခဲ ေသတၱာ၊ ျခင္ကာတံခါး၊ ပန္ကာ၊ တယ္လီဖုန္း၊ ေရဒီယိုဂရမ္ႀကီးႏွင့္ ဓာတ္ျပားမ်ား၊ Grundic Recorder ႀကီးႏွင့္ သီခ်င္း တိပ္ေခြမ်ား စသျဖင့္ ဇိမ္က်ကံုလံု သို႔ေသာ္ အေဖာ္မဲ့တကိုယ္တည္း စည္းစိမ္ရွင္ဆီ အေပါင္းအသင္း ႀကီးငယ္တို႔မၾကာခဏ လာၾကကုန္၏။

Privacy ကိုအင္မတန္ခံုမင္ အထိမခံသမို႔ ခင္မင္သူတိုင္းကိုပင္ ႀကိဳတင္အသိမေပးလွ်င္ လာခြင့္မျပဳ။

မွန္မွန္ေရာက္လာသူက စာေရးဆရာ ေမာင္တင္ျမ၊ တခါတေလေယာက္တည္း၊ တခါတေလ အတြဲ၊ တခါတေလ ရဲသံုးေဖာ္၊ တယ္လီဖုန္းဆက္ဖို႔မလို က်ေနာ့္အလုပ္ခ်ိန္ သိေနသမို႔ ကိုင္တင္ျမအတြက္ ၀င္ခ်င္၀င္ ထြက္ခ်င္ထြက္ေပါ့။

တေန႔ ကိုတင္ျမက အမ်ိဳးသားတေယာက္ေခၚလာ၊ ပါလာေသာ အထုပ္မ်ားအတြက္ က်န္ေနာ္က ပန္းကန္ယူလာေပးစဥ္ သူ႕ဆီမွာဘာစားစရာမွမရွိလို႔ အိမ္ႂကြက္ေတြေတာင္ တျခားသြားရွာစားရတာဟု ကိုတင္ျမကေျပာ၏။ အျမည္းမ်ား အငမ္းမရ ယူစားေနသည္ကိုၾကည့္ၿပီး မ်က္ႏွာစိမ္းဧည့္သည္က Say thank you. You are very rude. စာေရးဆရာခ်င္း Thank you ေလးေတာင္မေျပာဘူးလားဟုေျပာရာ-- ေဒါသထြက္ရမည္ထက္ အံ့ၾသစြာ မ်က္ႏွာစိမ္းဧည့္သည္ အားေငးၾကည့္ေနမိ၏။

ကိုတင္ျမက ခပ္ေအးေအး-- စာေရးဆရာ ေလသူရဲ(တဦး)ဟု မိတ္ဆက္ေပးသည္။

သူလည္းေတးဂီတႀကိဳက္သမို႔ ၀တၳဳတိုေရးသမား ၃ ေယာက္ စကားေျပာလို႔ေကာင္း၊ သီခ်င္းေရြးၾက နားေထာင္ၾက၊ အခ်ိန္ ေတြကုန္မွန္းမသိၾကႏွင့္ အျပန္တြင္ ေလသူရဲ(တဦး)လည္း Thank you ေျပာဖို႔သတိမရ။ ခင္မင္ရင္းႏွီးသြား လိုက္ၾကတာ-- ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကေတာ့ Thank you လည္းဘယ္ေပ်ာက္သြားသည္မသိ။

ထိုပံုစံႏွင့္ ၁၉၆၉ ခု၊ ေႏြညတည ပူစပ္စပ္ကာလ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ (၅၂) လမ္းက အိုေအစစ္ေလး၌ ေလသူရဲ(တဦး)ႏွင့္ ေမာင္ ေအာင္မြန္ ပထမဆံုးဆံုခဲ့ၾကသည္္။

(၂)
ျမန္မာ့အသံ ျမန္မာပိုင္းတြင္ Full time Radio Broadcaster ျဖစ္ေနၿပီမို႔ က်ေနာ္ႏွင့္ရင္းႏွီးသူ ဗိုလ္မွဴးေစာျမင့္ (ေရ) ၏ ျမန္မာ့သတင္းစဥ္ (ျပည္တြင္း) သို႔ ေရာက္သြားေလ့ရွိရာ အထူးအရာရွိ ဗိုလ္ႀကီးလွ၀င္း (ေလ) အျဖစ္ သူႏွင့္ဆံုရျပန္၏။ သ တင္းစာသင္တန္းေအာင္၊ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ျဖစ္လာခ်ိန္ သူေျပာေနက် စာေရးဆရာခ်င္း ဆိုေသာစကားလိုပင္ ဦးေသာင္း အား ေအာင္ဗလအျဖစ္၊ ဦးဘေသာ္အားေမာင္ေသာ္ကအျဖစ္ ေလသူရဲကခင္မင္ရင္းနွီးသည္။
Japan Radio NHK မွာသြားလုပ္ဖို႔ ေရြးခ်ယ္ခံရၿပီးမွ ထန္းပင္လိုျမင့္သူအတြက္ က်ေနာ္ဖယ္ေပးရ၍ တိုက္ခန္းေရာင္းကာ အကိုႀကီး ဦးၾကည္လြင္ႏွင့္ သြားေန၏။ ပဲခူးမွာ သူမယ္ဒလင္တီးရင္ ေဘးကနားေထာင္၊ သူေဘာလံုးကန္ရာ လိုက္ၾကည့္သူ က်ေနာ့္အား ညီငယ္အရင္းလိုခ်စ္သူ-- ခ်င္းျပည္နယ္ ဒုတိယအတြင္း၀န္ကေန ရာထူးတက္ ရန္ကုန္စည္ပင္သာယာအဖြဲ႕ အတြင္းေရးမွဴးအျဖစ္ ဖိုးစိန္လမ္း၌ ႏွစ္ထပ္အိမ္ႀကီးတြင္ မိသားစုႏွင့္ ေနေနသည္။

မင္းက စာေရးဆရာဆိုေတာ့ ဒီလက္ႏွိပ္စက္ေလး အသံုး၀င္လိမ့္မယ္--ဟုတေန႔ ရံုးကအျပန္တြင္ Olympia Portable Tyewriter က်ေနာ့္အားလက္ေဆာင္ေပးသည္။ သားေရးအိတ္ႏွင့္ လက္ဆြဲေပါ့ေပါ့ပါး။

(၃)
လက္ႏွိပ္စက္ရိုက္ၿပီး စာေရးသူ က်ေနာ္ပထမဆံုး ျမင္ဖူးသူသည္ အေထာက္ေတာ္လွေအာင္ျဖစ္၏။ ဘာသာျပန္စာအုပ္ေတြကို တေျဖာင္းေျဖာင္းႏွင့္ရိုက္ၿပီး တေန႔စာမ်က္ႏွာမည္မွ်ရေၾကာင္း ဒိုင္ယာရီထဲေရး၏။ ၃၃ မ်က္ႏွာအထိ ရဖူးေၾကာင္းေျပာျပသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူသံုးေနေသာ လက္ႏွိပ္စက္မွာ ေဟာင္းၿပီးမၾကာခဏ ပ်က္ပ်က္ေန၍ ေခၚေခၚျပင္ရသည္။

ခမ်ာအေတာ္ပင္ပန္းရွာ၏။

က်ေနာ္သည္ ၀တၳဳတိုေရးသမား၊ စိတ္ကူးကိုလက္ႏွင့္သာေရးခဲ့စၿမဲမို႔ လက္ႏွိပ္စက္ရိုက္ၿပီး မေရးတတ္ မေရးႏိုင္။ သို႔ေသာ္ ပင္ကိုေရးမဟုတ္ေသာ ဘာသာျပန္္မ်ားကို စိတ္ထဲစကားလံုးေရြး ၀ါက်ဖြဲ႕လက္ႏွိပ္စက္ရိုက္၊ စမ္းၾကည့္ရာ ေအာင္ျမင္၍ ၀မ္းသာအားတက္မိၿပီ။

သည္လိုႏွင့္ပင္ The Wind Cannot Read By Richard Mason ကို လက္ႏွိပ္စက္ရိုက္ၿပီး စတင္၍ ဘာသာျပန္သည္။ က်ေနာ္သည္ Touch Method ေခၚ လက္(၁၂) ေခ်ာင္းႏွင့္ ရိုက္တတ္သူမဟုတ္၊ ျမန္မာအကၡရာကို ဟိုရွာဒီရွာႏွင့္သာ လက္ညွိဳးႏွစ္ေခ်ာင္းႏွင့္သာ ရိုက္ရပါ၏။ သည္ၾကားထဲ မွားမည္ကိုလည္း စိုးရိမ္ရေသး။

မည္သို႔ဆိုေစ ပထမတမ်က္ႏွာ ၿပီးသြားသည္ကိုၾကည့္ၿပီး ရလိုက္သည့္ပီတိ ခုတိုင္ရင္ထဲေႏြးေနဆဲ။

ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားသည္ ၃၁-၇- ၁၉၈၂ ေန႔တြင္ အစအဆံုး ဘာသာျပန္ၿပီးသြားေလၿပီ။ ေမာင္ေအာင္မြန္ကို ပင္ကိုေရး စာေရးဆရာ၊ အထူးသျဖင့္ ရႈမ၀၊ ျမ၀တီ၊ ေပဖူးလႊာ စသည့္မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ ပါသည့္၀တၳဳတိုရွည္တို႔ကိုသာ ဖတ္ဖူးၾကသူမ်ားအဖို႔ ဘာသာျပန္လံုးခ်င္းက ထူးဆန္းေနမည္ေလာ။ ၿပီးေတာ့ ေစ်းကြက္အသစ္ထဲ ၀င္ရမည့္မ်က္ႏွာစိမ္း။

ကံေကာင္းအဆင္ေျပခ်င္ေတာ့ ပန္းေျခြတဲ့ေလ ဟုအမည္ေပးထားသည့္ The Wind Cannot Read By Richard Mason ဘာသာျပန္ကို ဖတ္ၾကည့္ၿပီး ဘ၀တကၠသိုလ္ ကိုေန၀င္းက သေဘာက်၍ ၁၉၈၄ ခု၊ မတ္လတြင္ ၂ တြဲထုတ္ေပးသည္။

ထို႔ေနာက္ The Purple Plain By H.E. Bates ကို လက္ႏွိပ္စက္ရိုက္ၿပီး ဘာသာျပန္၏။ ၿပီးသြားေတာ့ ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္းတြင္ (၆)လ အခန္းဆက္ ထည့္ႏိုင္ရန္ စာမ်က္ႏွာအကန္႔အသတ္ကိုက္ညီေရး က်ံဳ႕သြားေအာင္ အတိုခ်ံဳ႕ေပးရသည္။ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဦးျမလႈိင္၊ မွဴးသမိန္ (ဗိုလ္မွဴးႀကီးေစာျမင့္) တို႔ႏွင့္ ၃ ေယာက္သားတိုင္ပင္ လုပ္ေဆာင္ၾကၿပီး ထိုခရမ္းေရာင္လြင္ျပင္ ဘာသာျပန္၀တၳဳကို ေနာက္ပိုင္း အျပည့္အ၀လံုးခ်င္းအျဖစ္ ထုတ္ခဲ့၏။

မၾကာေသးခင္ကပင္ ရာျပည့္တိုက္က ဒုတိယအႀကိမ္ပံုွႏွိပ္ထုတ္ေ၀ခဲ့ေသးသည္။

က်ေနာ္တို႔ေခတ္က ျမန္မာျပည္တြင္ လူႀကိဳက္မ်ားခဲ့ေသာ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကား၏ မူရင္း၀တၳဳျဖစ္ေသာ The Teahouse of the August Moon By Vern Sneider ကိုလည္း လျပည့္၀န္းသည့္ဖန္ရည္ေဆာင္ ဟူ၍ ဘာသာျပန္ကာ ဂီတပေဒသာ မဂၢဇင္းတြင္ (၈) လအခန္းဆက္ ေဖာ္ျပခဲ့၏။ ယခုလံုးခ်င္းအျဖစ္ ျပန္ထုတ္ႏိုင္ဖို႔ ၾကားတလ ရွာမရႏိုင္ေသး၍ အခက္ႀကံဳေနသည္။

က်ေနာ္အမ်ားဆံုး လက္ႏွိပ္စက္ရိုက္ၿပီး ရဖူးသည္ကား တေန႔ (၁၁) မ်က္ႏွာ ၃ႀကိမ္ထက္မပို၊ မည္သို႔ဆိုေစ စာအုပ္ႀကီး ၃ အုပ္ကို လက္ႏွိပ္စက္ရိုက္ၿပီး ဘာသာျပန္ႏိုင္ခဲ့၍ ေက်နပ္ပါ၏။

(၄)
က်ေနာ္အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ပုသိမ္လမ္း၌ေနစဥ္ ဖ်ာပံုလမ္း၌ေနသူ ကိုျမသန္း (တင့္) ႏွင့္မိသားစုခ်င္းပါ ခင္မင္ရင္းႏွီးသည္။ သူ႕မိသားစုတြင္ ကေလးငယ္မရွိေသး၍ က်ေနာ့္သားေပါက္စကို ၀ိုင္းခ်စ္ၾက၏။ ျမသန္းတင့္ႏွင့္ ေမာင္ေအာင္မြန္ ထမင္းစားခ်ိန္ႏွင့္ႀကံဳလွ်င္ လက္ေဆးကာ ၀င္စားျဖစ္သည္အထိ ရင္းႏွီး၏။ သူ႕ညီမ်ားကိုအေၾကာင္းျပဳ၍ ပြင့္လင္းစြာ ေျပာၾကဆိုၾက၊ သို႔ေသာ္ စည္းကမ္းႏွင့္ Off the record, for your ears only မို႔ ထိန္းသိမ္းရသည္။

က်ေနာ္ ျမန္မာ့အသံက ထြက္ဖို႔ျပင္ဆင္ရင္း စာေပဗိမာန္ေနာက္ဘက္ ဘိုကေလးေက်ာင္းလမ္းသို႔ ေျပာင္း၏။

ထိုလမ္းတိုေလးသည္ အေလာင္းစည္သူေက်ာင္းဟု လူအမ်ားေနာက္ေခၚၾကေသာ စမ္းေခ်ာင္း အထက(၁)ႏွင့္ကပ္လ်က္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ၃ ေက်ာင္းႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျဖစ္သည္။ လမ္းထိပ္တြင္ လူစည္ကားေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ရွိ၏။ ကုကၠိုပင္ႀကီးမ်ား ပိေတာက္ပင္ႀကီးမ်ားႏွင့္ အရိပ္ေကာင္း ေအးေဆးၿငိမ္သက္စၿမဲ။

က်ေနာ့္အားခင္မင္သူမ်ားကမူ ဘယ္ေနရာေျပာင္းေျပာင္း၊ လိုက္ရွာကာ ေရာက္လာတတ္သည္။ အထူးသျဖင့္ က်ေနာ္ႏွင့္ စကားေျပာခ်င္ၾကသည့္ ျမသန္းတင့္၊ ေအာင္သင္း၊ အေထာက္ေတာ္လွေအာင္တို႔ ပံုမွန္ေလာက္ေရာက္လာ ေလ့ရွိသည္။

ထူးထူးျခား ျမသန္းတင့္ကမူ အသုဘပို႔အၿပီး ယပ္ေတာင္ေလးကို္င္ကာ ေရာက္လာတတ္၏။ က်ေနာ့္ဇနီး၏ ျမင္းခြါရြက္သုပ္ကို ခံတြင္းေတြ႕၊ မြန္းလြဲပိုင္း အပူခ်ိန္အျပင္းဆံုးအခ်ိန္ အသုဘပို႔အၿပီး အရိပ္လည္းခိုရင္း ျဖစ္သလားမသိ။ အဖန္ရည္ေသာက္ ေအးေအးလူလူ စကားေျပာၾက၊ ညေနဘက္က်မွ ႏွစ္ေယာက္သား ဖ်ာပံုလမ္းသို႔ လမ္းေလွ်ာက္ၾကသည္။

ကိုျမသန္း  (တင့္) ေရာက္လာတိုင္း က်ေနာ္၏ လက္ႏွိပ္စက္ရိုက္ၿပီး ဘာသာျပန္လက္စ စာရြက္မ်ား ယူၾကည့္ဖတ္ၾကည့္ ေလ့ရွိ၏။

(၅)
က်ေနာ္ပုသိမ္လမ္း၌ ေနစဥ္တုန္းက တခါတေလ သူ႕သားအပါကိုပါေခၚလာကာ ေရဒီယိုဂရမ္ႀကီးႏွင့္ သီခ်င္းလာနား ေထာင္ေလ့ရွိေသာ စာေရးဆရာ ေလသူရဲ (တဦး) သည္ ဘိုကေလးေက်ာင္းလမ္းသို႔ ေျပာင္းသြားသည့္တိုင္ စံုစမ္းကာေရာက္ လာတတ္၏။ အေျခအေနကားေျပာင္းလဲေနၿပီ၊ ၅၂ လမ္းတုန္းကႏွင့္ မတူ--နည္းနည္းေလးမွမတူေတာ့။ ယခုအခါ အိမ္သာ ကိုပင္ အိမ္ရွင္ႏွင့္တြဲသံုးရသည့္ဘ၀။

သို႔ေသာ္ ေရာက္လာၾကသူတို႔၏ ခင္မင္မႈကမူ ေႏြးေထြးလွေလစြ။

ေလသူရဲ (တဦး) သည္ က်ေနာ့္ႏွင့္စကားေျပာခ်င္ပံုရ၏။ မၾကာခဏဆိုသလို သူ႕ဇနီးဆရာ၀န္မ ေဆးခန္းဖြင့္ထားရာ သာေကတသို႔လိုက္ပို႔ရင္း စကေျပာဖို႔ က်ေနာ့္အားေခၚသြားေလ့ရွိသည္။ စာအေၾကာင္း ေပအေၾကာင္း စာေပေလာက အေၾကာင္း စာေရးဆရာတို႔အေၾကာင္း သူ႕အျမင္ ကိုယ့္အျမင္။ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးသိေသာ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ခင္မင္ေသာ စာေရးဆရာမ်ားကလည္း အမ်ားသား။

အဲဒီထဲ ျမသန္းတင့္လည္းပါသည္။

ေျပး ေရွာင္ ပုန္းႏွင့္ ေနာက္ဆံုး ကိုကိုးကြၽန္းေရာက္သြားေသာ ျမသန္းတင့္ စာမေရးႏိုင္ျခင္းသည္ တိုင္းျပည္အတြက္ မ်ားစြာနစ္နာသည္ဟု က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေကာက္ခ်က္ခ်၏။ ျမသန္းတင့္လက္ေရးသည္ ရွင္းလင္းလွပပါ၏၊ သို႕ေသာ္သူ ကား ကဗ်ာဆရာမုဟုတ္၊ စာအုပ္မ်ားစြာ ဘာသာျပန္ ေရးသားေသာသူမို႔ မ်က္စိကလည္း အင္မတန္အားနည္းေနၿပီျဖစ္၍ လက္ႏွင့္ေရးလို႔ေတာ့ စာအုပ္ေတြထြက္လာမည္မထင္ဟု က်ေနာ့္အျမင္ ေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။

(၆)
ဘိုကေလးေက်ာင္းလမ္းထိပ္၌ သူ႕ေမာ္ေတာ္ကားရပ္ခဲ့ကာ ေလသူရဲ (တဦး) ေရာက္လာ၏။ လက္ႏွိပ္စက္ရိုက္ ဘာသာျပန္ ေနေသာ က်ေနာ့္အား သူ႔မွာလည္း ဤ Olympia Portable Tyewriter မ်ိဳးတလံုးရွိေသာ္လည္း သိပ္မရိုက္ျဖစ္ဟုေျပာသည္။ ထံုးစံအတိုင္း စကားေျပာၾကၿပီး သူအျပန္က်ေနာ့္အား ဖ်ာပံုလမ္းသို႔ ၀င္ပို႔ေပးပါဟု ဆိုကာ သူ႕ကားႏွင့္ လိုက္ပါသြားရင္း ဟိုေရာက္ေတာ့သူလည္းဆင္း၏။

ျမသန္းတင့္ အိမ္မွာရွိေန၍ သံုးေယာက္သား စကားေကာင္းေနၾကခ်ိန္--၊

ေလသူရဲ (တဦး) က ရုတ္တရက္ က်ေနာ့္မွာ Olympia Portable Tyewriter တလံုးေရာင္းဖို႔ရွိတယ္ ဟုေျပာ၏။ ေခတ္ ေကာင္းစဥ္က ျမန္မာျပည္တြင္ ျမသန္းတင့္လို စာေရးဆရာအဖို႔ ၀တၳဳတပုဒ္စာမူခႏွင့္ပင္ ထိုသို႔ေသာ လက္ႏွိပ္စက္၀ယ္ ႏိုင္ပါသည္။ ဟင္းရြက္ကန္စြန္းလို႔ လူတကာ၀ယ္လို႔လည္းရပါသည္။

သို႔ေသာ္လည္း မဆလ ေခတ္တြင္မူ-- ဘားလမ္းက လက္ႏွိပ္စက္ရိုက္ေနသူမ်ားပင္ မထင္ေတာ့ေသာ သို႔မဟုတ္ ေပ်ာက္ ေနေသာ စာလံုးကိုလက္ေရးႏွင့္ ျဖည့္ေနရေသာအခ်ိန္ပါ။ ျမန္မာတျပည္လံုးတြင္ လက္ခ်ိဳး၍ ေရတြက္ရေလာက္ေအာင္ နည္းပါးေသာ Olympia Portable Tyewriter ၏ ကာလေပါက္ေစ်းကို ခန္႔မွန္းမရ။ အတန္ၾကာခ်ိန္ဆေနၿပီးမွ--- ျမသန္း တင့္က က်ေနာ္--က်ေနာ္ အျမတ္ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲဗ်ာဟုေမး၏။

ျမသန္းတင့္စာအုပ္ေတြ ထြက္ေရးအတြက္ က်ေနာ္ဘယ္လိုလုပ္ အျမတ္ယူရမွာလဲ--ဟူ၍ ေလသူရဲ (တဦး)ကေျဖလိုက္သည္။

(၇)
ႏွစ္ေတြမ်ားစြာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ျမသန္းတင့္ကြယ္လြန္ခ်ိန္ က်ေနာ့္မိသားစုသာ လိုက္ပို႔ႏိုင္ၿပီး က်ေနာ္ကမူ VOA ျမန္မာပိုင္းက အမွတ္တရဂုဏ္ျပဳ အသံလႊင့္ႏိုင္ခဲ့၏။ ေလသူရဲ (တဦး)၏ အသံလည္း ခုမွျပန္ၾကားရ၏။ ျမသန္းတင့္၏ စာအုပ္ေတြမ်ားစြာ ထြက္ေရး၌ ထိုလက္ႏွိပ္စက္ မည္မွအေရးပါသနည္း၊ က်ေနာ္မသိ။

ေလသူရဲ (တဦး) ေျပာေနက် စာေရးဆရာခ်င္း ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာဖို႔မလိုဆိုသည္ထက္ က်ေနာ္ဘယ္လိုလုပ္ အျမတ္ယူရမွာလဲ--ဟူေသာ အသံေလးသာ က်ေနာ့္ရင္ထဲပဲ့တင္သံထပ္ေနဆဲပါ။

၂၀၁၉ ခု၊ ေဖေဖၚ၀ါရီလ (၁၇) ရက္ေန႔။