သာထက္ေအာင္ - လူေရာင္စုံ၊ ဘ၀ေရာင္စုံ၊ ဒုကၡေရာင္စုံ
(မိုးမခ) ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၃၊ ၂၀၁၉
အလုပ္ကနားျပီး ပင္စင္နာဘ၀ေရာက္ေတာ့ အခ်ိန္အေတာ္မ်ားမ်ား ပိုလာပါတယ္။ ငယ္စဥ္ အလုပ္ရိွတုန္းကေတာ့ အလုပ္သြားလိုက္ ျပန္လိုက္ ၀ယ္လိုက္ ျခမ္းလိုက္ ၊ ခ်က္လိုက္ျပဳတ္လိုက္နဲ႔ တပတ္ တပတ္ ဘယ္လိုကုန္သြားမွန္းမသိပါဘူး။ ခုေတာ့ ပင္စင္နာေတြရဲ့ဘ၀ဟာ တျဖည္းျဖည္း အထီးက်န္ဆန္လာတယ္ ဆိုတာ သေဘာေပါက္စျပဳလာပါျပီ။ က်န္းမာေရးကလည္း အသက္ျကီးရင့္လာတာနဲ့အမ်ွ ပိုေကာင္းလာတယ္ဆိုတာ ဘယ္ရွိမွာလဲ။ ဟိုကနာ သည္ကေအာင့္ ၊ ခု အေကာင္း ေတာ္ၾကာ ခါးနာရတာနဲ႔ သြားနာရတာနဲ႔။ ဆရာျကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းေျပာသလို "မူးေနာက္ မူးေနာက္နဲ႔ ဒူးဒေဂါက္ေတြကလည္း မေကာင္းတဲ့အရြယ္ေပကိုး။" လို့ ဆိုရမယ္ထင္ပါရဲ့။
ကိုင္း ... အရြယ္ေလးက်န္ေနတုန္း ၊ ကိုယ့္အရိုးကိုယ္သယ္နိုင္တုန္း မင္းဘာလုပ္မလဲ။ ဒီလိုပဲ ဖုန္းေလးပြတ္လိုက္ တီဗီေရွ့ေမာ့လိုက္ ၊ စာေလးဖတ္လိုက္ စိတ္ကူးရရင္ စာေလးတပုဒ္စ နွစ္ပုဒ္စ ေရးလိုက္၊ ညေနက် တခြက္တဖလားေမာ့လိုက္ လုပ္ေနရံုနဲ႔ လူ့တာ၀န္ ေလာကတာ၀န္ ေက်ျပြန္ျပီလို့ မင္းထင္ေနသလား။ အခ်ိန္ေလးေတြ ပိုလာေတာ့ အေတြးေတြက အတိတ္ကိုလွည့္လိုက္ ပစၥုဳပၸန္ကို ရႈလိုက္ ၊ အနာဂတ္ကို ေမွ်ာ္လိုက္နဲ႔ ... အင္း ... တယ္လည္း ၀ိစိကိစၧာမ်ား သကိုး။ တရားေလး ဘာေလး ထိုင္ရေကာင္းမလားလို့ စဥ္းစားျပန္ေတာ့ ပါရမီအရင့္အသန္ နုံခ်ာလွတဲ့ ဗာလာနံနဲ႔ ကီးက မကိုက္ျပန္ဘူး။ ကုသိုလ္မရေတာင္ အကုသိုလ္မျဖစ္ေအာင္ အလည္အပတ္ အေသာက္အစား အေျပာအဆို အမ်ားျကီးဆင္ျခင္ရင္း ဆိတ္ဆိတ္ပဲ ေနလာတာ ၾကာပါျပီ။ ဒါေတာင္ ဖုန္းပြတ္ျပီး ေဒါသထြက္တဲ့အခါ ထြက္ ၊ စာအုပ္ၾကီးေဘးခ်ျပီး ျပံုးတဲ့အခါျပုံး ေခၚမျကားေအာ္မျကား နဲ႔ ေငါင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနတဲ့ သူ့ေယာက်ား္ကို "ေဂါက္" သြားမွာစိုးလို့ထင္ပါရဲ့ ... ခရီးထြက္ပါလား၊ ျမိဳ့ထဲထြက္ပါလား ေျပာေပမယ့္ တခါတေလ တေနကုန္လို့မွ ကားစက္မႏိႈးျဖစ္တဲ့ရက္ေတြလည္း ရွိလာပါတယ္။
နွစ္လည္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ဇနီးျဖစ္သူက ေလယာဥ္လက္မွတ္၀ယ္ဖို႔အသြား လမ္းမွာ "ရွင္လည္း မေရာက္တာျကာျပီ၊ ဒီတေခါက္ လိုက္ခဲ့ပါ့လား"ဆိုေတာ့ က်ြန္ေတာ္ စိတ္လႈပ္ရွားသြားတယ္။ အသက္ ၉၀ ေက်ာ္စျပဳျပီျဖစ္တဲ့ အေမကို နွစ္တိုင္းျပန္ျပဳစုေနတဲ့ဇနီးက ဒီနွစ္ခရစၥမတ္ပိတ္ရက္မွာ သမီးနဲ႔အတူ ျပန္ဦးမွာ။ သူတို့ျပန္ရင္ အိမ္မွာ တေယာက္တည္း ပိုေငါင္ဦးမယ္။ ေအး... ငါလည္း လိုက္မယ္ဆိုေတာ့ ဇနီးက ျပဳံးတယ္။
၂၀၁၈ နိ၀င္ဘာ၂၉ရက္ေန႔ မနက္ ၉ နာရီခြဲ ထြက္တဲ့ စင္ကာပူအဲယားလိုင္းနဲ႔ ေရႊျပည္ျကီးခရီး စခဲ့ပါတယ္။ ညေန ၄ နာရီခြဲ ရန္ကုန္ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ လူကျပိဳင္းေနျပီ။ ဆစ္ဒနီ ရန္ကုန္ ခရီး ကီလိုမီတာ ၈၂၁၉ အကြာအေ၀း၊ ၁၁နာရီေလာက္ ေလယာဥ္ေပၚ ပုံစံထိုင္လိုက္ရေတာ့ အသက္ေျကာင့္ထင္ပါရဲ့ ပင္ပန္းတယ္။ မေတြ့တာ ၃ နွစ္ ရိွျပီျဖစ္တဲ့ က်ြန္ေတာ့္အကိုနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေဇာ္မင္းဦး လာျကိဳပါတယ္။ သူတို့နဲ႔ စပ္မိစပ္ရာေျပာရင္း လမ္းေဘး၀ဲယာကို က်ြန္ေတာ္ အကဲခပ္ေနမိပါတယ္။ ၃ နွစ္ အတြင္း ဘာေတြေျပာင္းလဲသြားသလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ တိုးတက္သလဲ။ အေပၚယံေျကာပဲ ေျပာင္းသလား ၊ တကယ့္အနွစ္သာရေကာ ေျပာင္းသလား။ ဒါေတြ သိခ်င္ေနတယ္။
တည္းခိုမယ့္ က်ြန္ေတာ့္အကိုတိုက္ခန္းရွိရာ ရန္ကင္း မိုးေကာင္းလမ္းဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ဘာမွ ေ၀းလွတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကားေတြျကပ္ျပီး ယာဥ္ေျကာပိတ္ဆို့ေနတာနဲ႔ လမ္းေပၚမွာပဲ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ေနပါတယ္။ ရုံးဆင္းခ်ိန္မို႔ ဒါေလာက္ ၾကပ္တာလားလို့ ေမးျကည့္ေတာ့ ေဇာ္မင္းဦးက မဟုတ္ဘူး အကို၊ ဒါ ပုံမွန္ပဲ ၊ ရန္ကုန္မွာ ကားေမာင္းရင္ စိတ္ရွည္သည္းခံ အျမန္မလိုမွ ျဖစ္မယ္ ... တဲ့။
ျကည့္စမ္း ... ကားေတြ ကားေတြ။ သူ့လမ္းေၾကာင္းနဲ႔ သူ စည္းကမ္းရွိရွိ ေမာင္းေနျကတာ မဟုတ္ဘူး၊ သူ့ထက္ငါ အတင္းျကီး သူမ်ားလိုင္းထဲ တိုး၀င္သူက၀င္၊ ဟြန္း တတီတီ တီးသူကတီး၊ ကားျကိုကားျကားထဲက ပြတ္ကာသီကာ လမ္းျဖတ္ကူးသူက ကူး။ ယာဥ္ေမာင္းနဲ႔ ေဘးခ်င္းယွဥ္စီးလာတဲ့ က်ြန္ေတာ့္မွာ ရင္ေတြ ပန္းေတြတုန္။ ပါးစပ္ကလည္း တဟဲ့ဟဲ့နဲ႔။ စိတ္ခ်ပါ မတိုက္ပါဘူး၊ ရန္ကုန္မွာေတာ့ ဒီလိုမွ မေမာင္းရင္ အိမ္ျပန္ေရာက္ဖို႔ မလြယ္ဘူးလို့ေျပာရင္း ဖုန္းလက္ကမခ်တဲ့ ေဇာ္မင္းဦးကေတာ့ ဒါမ်ိုးရိုးေနျပီ ဆိုတဲ့ ပုံမ်ိုး။
ခရစၥမတ္အလုပ္ပိတ္မွ လိုက္လာမယ့္ဇနီးကေတာ့ အမွာလိုက္သား။ "ရွင္ .. ရန္ကုန္မွာ ကားလမ္းကူးရင္ ဂရုစိုက္၊ မ်ဥ္းျကားကကူးလည္း ရွင့္ကို ဘယ္သူကမွ ရပ္ေပးမွာမဟုတ္ဘူး။ ကားျကိုကားျကားထဲက ပြတ္ကာသီကာ ရန္ကုန္သားေတြလို မကူးနဲ႔။ အာဂနၱဳမသာ ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။ မီးပိဳြင့္မွာ မီးနီလို့ ကားေတြအားလုံး ရပ္မွ ကူး။"
"ရန္ကုန္မွာ တက္စီေမာင္းလာတဲ့ေကာင္ပါကြာ ၊ ဒါေလာက္လည္း မစိုးရိမ္ပါနဲ႔" ဆိုေတာ့
"ရွင္တို့ ဘိုးေတာ္ဘုရားေခတ္နဲ႔ တူတာ မဟုတ္ဘူး၊ ခုရန္ကုန္မွာ ကားေတြကမ်ား လူေတြကမ်ား ပလက္ေဖါင္းေပၚ ေစ်းတက္ေရာင္း၊ လူေတြက ကားလမ္းေပၚက ေလ်ွာက္၊ ရွင့္လို လမ္းေလ်ွာက္ရင္း ေတြးခ်င္ရာေတြး၊ ေငးခ်င္ရာေငးတတ္တဲ့လူနဲ႔ေတာ့... ဟင္း..ဟင္း။"
သူေျပာလည္း ေျပာစရာပဲ။ ေရာက္ျပီးေနာက္ေန႔ ျမိဳ့ထဲထြက္မယ္ လုပ္ေတာ့ တက္စီငွားေတာ့ ကားေတြက မလိုက္ျကဘူး။ က်ြန္ေတာ္ရပ္ျပီးတားတဲေနရာက ျမို့ထဲနဲ့ ဆန့္က်င္ဘကျ ျဖစ္ေနတာကိုး။ ဟိုဘက္ပလက္ေဖါင္းကူးျပီး ငွားမွ အဆင္ေျပမွာဆိုေတာ့ မိုးေကာင္းလမ္းကို ျဖတ္ဖို႔ ျကိုးစားတာ ... ဘုရား ... ဘုရား ... အေတာ္ မလြယ္ပါလား။ မီးပိြဳင့္လည္းမရွိ၊ မ်ဥ္းျကားလည္းမရွိ၊ ကားေတြက တရစပ္ မရပ္မနား လာေန။ ကူးမယ္လုပ္လိုက္ မကူးရဲေတာ့ ေနာက္ျပန္ဆုတ္လိုက္။ က်ြန္ေတာ့္အျဖစ္ကို သတိျပဳမိဟန္တူတဲ့ က်ြန္ေတာ္တည္းတဲ့ကြန္ဒိုက လုံျခံဳေရး၀န္ထမ္းတေယာက္က အကိုျကီးလာလာ ဆိုျပီး က်ြန္ေတာ့္လက္ဆြဲ၊ လာေနတဲ့ကားေတြ လက္ျပတားျပီး လိုက္ပို့မွ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ ေမာင္မင္းျကီးသား ေက်းဇူးျကီးလွပါတယ္။
မဆုိးပါဘူး။ ျမိဳ့ထဲဘက္ေခါင္းတည္လာတဲ့ ကားေတြဆိုေတာ့ ခ်က္ျခင္း ငွားလို့ ရပါတယ္။ ဆိုးတာက ယာဥ္ေမာင္း၊ ၃၃ လမ္း ဘယ္နားရွိမွန္း ေကာင္းေကာင္းမသိ။ လိႈင္သာယာက လမ္းတခုေျပာလို့ မသိဘူးဆိုရင္ ခြင့္လႊတ္နားလည္ေပးလို့ ရပါတယ္။ တက္စီေမာင္းစားျပီး ၃၃ လမ္း ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမသိ၊ ဒီအူေျကာင္ျကားကို က်ြန္ေတာ္ စိတ္မရွည္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ကဲ ... ဒီမွာပဲ ရပ္ေတာ့ ငါ ဆင္းေလ်ွက္သြားတာပဲ ေကာင္းပါတယ္ဆိုျပီး ဆူးေလ ေက်ာက္တံတားရဲစခန္းေရွ့မွာ ဆင္း၊ အေနာ္ရထာလမ္း ျဖတ္မယ္လုပ္ေတာ့ ... မိန္းမစကား ေျမ၀ယ္မက် နားေထာင္မွျဖစ္ေတာ့မယ္။ မီးနီလို့ ကားေတြ ေလးဘီးစလံုးရပ္ျပီဆိုမွ ဟိုဘက္ပလက္ေဖါင္းကို ေအာင္နိုင္တဲ့စစ္သူျကီးလို ရင္ေကာ့ ကူးခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ရန္ကုန္ေရာက္ခိုက္ ဟိုဟိုဒီဒီ သြားတိုင္း တက္စီ ငွားစီးျဖစ္ပါတယ္။ သတိထားမိတာ တခုက တက္စီဒရိုင္ဘာအေတာ္မ်ားမ်ား လမ္းမက်ြမ္းျကဘူး။ က်ြန္ေတာ္လည္း တခ်ိန္တုန္းက ရန္ကုန္မွာ တက္စီ ေမာင္းခဲ့ဖူးေလေတာ့ သူတို့ျကည့္ရတာ အားမရဘူး။ သြားခ်င္တဲ့ေနရာကို ဆိုက္ဆိုက္ျမိုက္ျမိုက္ ေရာက္ေအာင္ပို႔နိုင္တဲ့ သူက ခပ္ရွားရွား။ အူေျကာင္ေျကာင္ သိသလို မသိသလို ၊ တခ်ို့က် ခင္ဗ်ား လမ္းျပဗ်ာ ... တဲ့။ အဲဒီအေျကာင္း တေန႔ စကားစပ္မိေတာ့ သူတို့အေျပာအရ တခ်ိဴ႔ဒရိုင္ဘာက လိုင္စင္ေတာင္ မရွိဘူး ဆိုပဲ။ အဖမ္းခံရရင္ လိုင္စင္ရိွလည္း ပိုက္ဆံေပးရ မရွိလည္းေပးရ ဆိုေတာ့ မထူးဘူး၊ လိုင္စင္ မလုပ္ေတာ့ဘူးတဲ့။
၂၀၀၈ နာဂစ္မုန္တိုင္းျကီး နွိပ္စက္လိုက္ေတာ့ ေသသူေသ ရွင္ က်န္ရစ္သူေတြလည္း ဘ၀ေတြပ်က္ျပီး ရန္ကုန္တက္ အလုပ္ရွာျကေတာ့ မိန္းကေလးေတြက ကာရာအိုေက အနွိပ္ခန္း လမ္းေဘးေစ်းသည္ အထည္ခ်ဴပ္စက္ရုံ ၊ ေယာက်ားေ္လးေတြက ၾကဳံရာက်ပမ္း ဘတ္စကားစပယ္ယာ၊ တက္စီဒရိုင္ဘာ၊ စားေသာက္ဆိုင္စားပြဲထိုး ေဆာက္လုပ္ေရးေတြမွာ သဲသယ္ ခဲသယ္ ဆိုတဲ့ဘ၀မ်ိဳးေတြမွာ က်င္လည္ျကရတယ္။ က်န္တဲ့ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းအလုပ္ေတြက အဆင္မေခ်ာရင္သာ ရွိမယ္၊ စားသုံးသူရဲ့အသက္ကိုေတာ့ အေပါင္ မထားရပါဘူး။ အဲ... ဘတ္စကားဒရိုင္ဘာတို့ တက္စီဒရိုင္ဘာတို့ ဆိုတာကေတာ့ ခရီးသည္ေတြရဲ့အသက္ သူ့လက္ထဲ ၀ ကြက္ အပ္ထားရေလေတာ့ သူမက်ြမ္းက်င္ရင္ အားလုံး ဇီ၀ိန္ခ်ဳပ္သြားနိုင္တာမို့ ဒါကို ေပါ့ေသးေသး သေဘာထားျပီး အ ရည္အခ်င္း မျပည့္မွီသူေတြကို ေငြမ်က္နွာတခုျကည့္ျပီး လိုင္စင္ေတြ ထုတ္ေပးေနမယ္ ဆိုရင္ေတာ့...။
ဆိုင္မဆိုင္ေတာ့ မသိဘူး၊ ျကားမိတာတခုက ၂၀၁၈ တနွစ္ အတြင္းမွာပဲ ယာဥ္မေတာ္တဆမႈေၾကာင့္ တနိုင္ငံလုံး လူအေသအေပ်ာက္ ၅ ေထာင္ ေလာက္ ရွိဆိုပဲ။ စစ္ျဖစ္ေနတဲ့ တိုင္းျပည္ေတြေတာင္ တနွစ္အတြင္း အဲသေလာက္ မေသေလာက္ဘူး ထင္တာပဲ။ ေနာက္ျပီး ကားတေနရာစာ ရပ္ဖို႔ အတြက္ ဒုတ္တျပက္ ဓါးတျပက္ျဖစ္ျကတာလည္း ရန္ကုန္မွာ ကားရပ္ဖို႔ေနရာျပႆနာ အေတာ္ျကီးေနျပီဆိုတာ ထင္ရွားပါတယ္။
ယာဥ္ မေတာ္တဆမႈ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ယာဥ္၊ ယာဥ္ေမာင္းနဲ႔ လမ္းတခုခု ခ်ိဳ့ယြင္းလို႔။ ကားက ဘရိတ္ေကာင္းေကာင္း မမိဘူး၊ တာယာက ကတုံးျဖစ္ေနျပီ စသျဖင့္ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ရဲ့ အားနည္းခ်က္။ အဲ...ယာဥ္ေမာင္းမွာ လိုင္စင္မရွိဘူး၊ ပိုက္ဆံေပးလုပ္ထားလို့ လိုင္စင္ေတာ့ရွိပါရဲ့၊ ကားေမာင္းက မက်ြမ္းက်င္ဘူး၊ ေနရာအလုံအေလာက္ရွိပါလ်က္ ပါကင္ထိုးလို့ မရပဲ ေခၽြးျပန္ေနတဲ့ ကုိကို မမ မ်ားလည္း ေတြ့ခဲ့ရပါတယ္။
အညာဘက္ေရာက္ေတာ့ ကေလးသာသာေလးေတြက ဆိုင္ကယ္စီးလို့။ ဆိုင္ကယ္က ၀စ္ေသာက္ ၊ ညျကီး ေမာင္းေနေပမယ့္ ဆိုင္ကယ္ေနာက္မီး မပါဘူး။ ဆိုင္ကယ္စီးရင္း ဖုံးေျပာ မက္ေဆ့ပို႔၊ ုျဖစ္ေတာ့မွ - အမယ္ေလး... အျဖစ္ဆိုးလွခ်ည့္... ျဖစ္ကုန္တာ။
ေသမင္းတမန္လမ္းလို့ အမည္ဆိုးနဲ႔ ေက်ာ္ျကားေနတဲ့ ရန္ကုန္မႏၱေလး အျမန္လမ္းမျကီးကေတာ့ ပညာရွင္ေတြ မေျပာနဲ႔ ၊ က်ြန္ေတာ္လို နလပိန္းေတာင္ ရိပ္စားမိပါတယ္။ ဘုန္းျကီးပင့္ျပီး ပရိတ္ရြတ္ရုံနဲ႔ အနၱရာယ္ကင္းရင္ ပညာရွင္ဆိုတာ ဘယ္ လိုေတာ့မွလဲ။
အျမန္လမ္းမၾကီးေပၚ ညၾကီးေမာင္းတဲ့ ကားေပၚလိုက္လာရင္း ၀ဲယာ ေမွာင္ ပိန္းလို့။ လမ္းမီးတိုင္ မရွိ။ ဆိုင္ကယ္မစီးရဘူးလို့ ကန့္သတ္ထားတယ္ ၾကားေပမယ့္ အျမန္လမ္းမၾကီးေပၚ ဆိုင္ကယ္ေတြ တ၀ီး၀ီး။ သက္ဆိုင္ရာပုဂၢိဳလ္ေတြလည္း ျမင္မွာပါ။ မင္းေနျပည္ေတာ္နဲ႔ ခဲတပစ္အကြာမွာပဲ ဥပေဒကို ေပၚေပၚတင္တင္ၾကီး ခ်ိဳးေဖါက္ေနမွေတာ့...။ တိုင္းျပည္တျပည္ ၾကီးပြါး ခ်မ္းသာသြားတယ္ ဆိုတာ တကယ့္လက္ေတြ့အရွိတရားကို ရဲရဲျကည့္ လက္ေတြ့့က်က် စဥ္းစားေတြးေခၚမွ ျဖစ္တာပါ။ ဟန္ေရး ၀ါေရး ျပလိုက္၊ စိတ္ကူးေလးယဥ္လိုက္ ၊ ေလျကီးမိုးျကီး ပစ္လိုက္နဲ႔ေတာ့ ဘာမွျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာေလာက္ေတာ့ က်ြန္ေတာ္တို့ သိသင့္ျပီ။ ။
(ဆက္ေရးပါဦးမည္ )
Comments