ေမာင္စြမ္းရည္ ● ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလိုလားေသာ စစ္သားႀကီး
(မုိးမခ) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၊ ၂၀၁၉
(မုိးမခ) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၊ ၂၀၁၉
“ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္” ဆိုတဲ့ စကားကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူမွန္းသိစအရြယ္ကတည္းက ၾကားဖူးခဲ့တယ္။ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ဝင္တို႔ရဲ႕ အမည္ကိုေတာ့ သံုးဦးပဲ သိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္း၊ ဗိုလ္လက်ာ္၊ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာတဲ့။ ေနာင္မွာ တျခားဗိုလ္ေတြရဲ႕ အမည္ကို သိလာ ရပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ငယ္စဥ္က အားက်ဂုဏ္ယူစရာ “စစ္ျပန္ရဲေဘာ္” ၄ ဦးႀကီးမ်ားေတာင္ ရွိခဲ့ပါရဲ႕။ “စစ္ျပန္ရဲေဘာ္” ဆိုတာ ဖက္ ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးစစ္ပြဲက ျပန္လာသူေတြကို ေခၚတာပါ။ စစ္ႀကီးၿပီးစ “ဇဝန စာေျပာင္” ထဲမွာ “စစ္ျပန္ရဲေဘာ္၊ ေျမပဲေလွာ္၊ ဟစ္ေအာ္ေရာင္းမည္မွတ္” ဆိုတဲ့ သင္ပုန္းႀကီးဖတ္စာသံေပါက္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ကေလးေတြ ေအာ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေအာ္ ခဲ့ဖူးပါတယ္။ တကယ္လည္း စစ္ျပန္ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ဟာ ေျချပတ္ လက္ျပတ္ေတြနဲ႔ အလုပ္မရွိ၊ အကိုင္မရွိ၊ ကူညီေထာက္ပံ့သူ မရွိဘဲ၊ ေျမပဲေလွာ္ေရာင္းၿပီး အသက္ေမြး ဝမ္းေက်ာင္းခဲ့ရတာေတြ ရွိပါသတဲ့။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ရြာက ေတာႀကိဳ အံုၾကား ေက်းေတာေက်ာက္ကုန္း အညာရြာေလးတရြာပါ။ ရြာငယ္ေပမယ့္ ရြာနီး ခ်ံဳစပ္ ရြာႀကီး ရြာငယ္ေတြထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရြာက စစ္ျပန္ရဲေဘာ္အမ်ားဆံုးလို႔ ဂုဏ္ယူခဲ့ရပါတယ္။ ေနာင္အခါ စဥ္းစားမိတာကေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ကေလးရွိခဲ့ဖူးတဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူးေၾကာင္႔ ဒီလို ႏိုင္ငံေရး အသိပိုတဲ့လူငယ္ေတြ ထြက္ေပၚခဲ့ရတာလို႔ ျမင္မိ ပါတယ္။ “စစ္ျပန္” ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရအျပင္ “စစ္ထဲလိုက္တယ္” ဆိုတဲ့ စကားကိုလည္း နားစြဲခဲ့ရပါတယ္။ “စစ္ထဲကိုလည္း ေမာင္လိုက္ေတာ့မယ္၊ ပ်ိဳေမတပါးရယ္ မတားနဲ႔ေတာ့ကြယ္”စတဲ့ ဇာတိမာန္သီခ်င္းမ်ိဳးေတြကလည္း ေတာႀကိဳအံုၾကားထိ ေရာက္ခဲ့ေပတာကိုး။
ရြာက စစ္ျပန္ရဲေဘာ္အားလံုးဟာ အေဖ့ညီမ်ားနဲ႔ အေမ့ေမာင္မ်ားပဲ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ဦးေလးမ်ားျဖစ္တဲ့ စစ္ျပန္ႀကီးေတြရဲ႕ လက္ေတြကိုဆြဲၿပီး ရြာထဲ ယာထဲ လည္ပတ္သြားလာရင္း ႀကီးျပင္းခဲ့ရပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ႏႈတ္ဖ်ားက မခ်တဲ့ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္း၊ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာ စတဲ့ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ဗိုလ္ေတြရဲ႕အမည္ကိုလည္း နားစြဲခဲ့ရပါတယ္။ သူတို႔က ဗိုလ္ ေအာင္ဆန္း၊ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာတို႔နဲ႔ အနီးကပ္ေနခဲ့ရတဲ့ ဘီဒီေအ ေခၚ ဗမာ့ကာကြယ္ေရးတပ္မေတာ္သားေတြပါ။ သူတို႔ဗိုလ္ ေတြက ဘယ္လိုသတၱိေျပာင္တာ၊ “ဂ်ပန္ငပု” ေတြကို ဘယ္လိုတိုက္ခဲ့ၾကတာ စသျဖင့္ ေတာသံုးေတာင္ ေျပာမဆံုးေပါင္ ဆိုသလို ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ဗိုလ္ေတြအေၾကာင္းကို ပံုတိုပတ္စသဖြယ္ တသက္လံုး ေျပာသြားခဲ့ၾကပါတယ္။ တ ေယာက္ က ေက်ာင္းဆရာ၊ တေယာက္က ဆံပင္ညႇပ္သမား စက္ခ်ဳပ္ဆရာ၊ တေယာက္က ေျမတိုင္းစာေရး၊ တေယာက္က ပဲေျပာင္း ႏွမ္းဝါစိုက္တဲ့ ေတာင္သူႀကီးဆိုေတာ့ နားေသာတဆင္မယ့္ ပရိသတ္ကလည္း မ်ားေပသေပါ့။ သူတို႔ေျပာခဲ့ၾကတဲ့ ပံုတိုပတ္ စထဲက သူတို႔ရဲ႕ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာကို သူတို႔ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးခဲ့တယ္ဆိုတာ သိသာေစတဲ့ “ပံုျပင္” တခ်ဳိ႕ကို ေဖာက္ သည္ခ်ခ်င္တယ္။
သူတို႔ရဲ႕တပ္ရင္းက ျမစ္ဝကြၽန္း ေပၚေဒသမွာ စစ္ဆင္ေရးလုပ္ေနၾကတဲ့ကာလတခုမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခါက ဗိုလ္ ေက်ာ္ ေဇာရဲ႕ ရဲေဘာ္ေတြထဲမွာ အညာသားေတြ မ်ားသတဲ့။ အညာသားရဲေဘာ္ေတြကို အျမဲတမ္းသတိေပးရတာက “ေဟ့ - အညာသားရဲေဘာ္ေတြ ေမွ်ာ့တြယ္မယ္ေနာ္၊ သတိထားၾက၊ ေမွ်ာ့တြယ္ရင္ လန္႔မေအာ္ၾကနဲ႔” တဲ့။ တကယ္လည္း အညာ သားရဲေဘာ္ေတြက ေသနတ္မွန္မွာထက္ ေမွ်ာ့တြယ္မွာကို ေၾကာက္ရြံရွာၾကသတဲ့။ အညာသားရဲေဘာ္ေတြ ျခံရံၿပီး အညာ ေဒသအေၾကာင္းေတြ ေမးရင္း ေျပာရင္း ခ်ီတက္ေလ့ရွိသတဲ့။ တေန႔ေတာ့ ေန႔ခင္းေန႔လယ္တခုမွာ မိုးထဲေလထဲ ရႊံ႔ဗြက္ထဲကို ျဖတ္ၿပီး ခ်ီတက္ၾကရင္း လား ဝန္တင္ ၄-၅ ေကာင္ ပါလာတယ္။ လားတ ေကာင္ကိုေတာ့ အရန္အျဖစ္ ဝန္မတင္ဘဲ အလြတ္ ဆြဲလာခဲ့ၾကသတဲ့။ အေတာ္ေလး ခရီးေပါက္လာၾကေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြက “ဗိုလ္မွဴး ခရီးပန္းမယ္၊ ေရေတြမိုးေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ ဖ်ားနာမွာလည္း စိုးရတယ္။ ဗိုလ္မွဴး လားေပၚတက္ပါ” လို႔ တိုက္တြန္းၾကသတဲ့။ ဗိုလ္မွဴးကလည္း ထံုးစံအတိုင္း သေဘာ႐ိုးနဲ႔ “မင္းတို႔နဲ႔ အတူတူေပါ့ကြာ” လို႔ ျပန္ေျဖသတဲ့။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့ တႀကိမ္ထပ္ ၿပီး ရဲေဘာ္ေတြက တိုက္တြန္းျပန္တယ္။ “ရဲေဘာ္တဦးတေယာက္ ဖ်ားရင္နာရင္ သိပ္ကိစၥမရွိဘူး။ ဗိုလ္မွဴးဖ်ားလို႔ မျဖစ္ဘူး” တဲ့။ ဒီေတာ့လည္း သူတို႔ဗိုလ္မွဴးက သူ႔ ရဲေဘာ္ေတြကို အလိုလိုက္တဲ့အေနနဲ႔ လားေပၚကို တက္ခြလိုက္တယ္။ “ေအး-ေအး၊ ခဏေလာက္ စီးမယ္ကြာ” တဲ့။ ဗိုလ္မွဴး လည္း လားေပၚေရာက္သြားေရာ ရဲေဘာ္ေတြ အားလံုးက တက္တက္ႂကြႂကြနဲ႔ စစ္ခ်ီ သီခ်င္းတပုဒ္ကို သံၿပိဳင္ဟစ္လိုက္ၾကသတဲ့။ “ဒို႔- ဗိုလ္ဟာ -ားကို စီးလို႔ ေရွ႕ကတက္ပါတယ္၊ ဘယ္မွာလည္း ေၾကာက္စိတ္ရွိလိမ့္ ငါတို႔စစ္သည္ရယ္” တဲ့။ သံၿပိဳင္ ဟစ္ေႂကြးလိုက္ၾကတာေလ။ ဒီေတာ့ သူ႔ရဲေဘာ္ေတြက သူတို႔ဗိုလ္မွဴးကို က်ီစယ္တာမွန္းသိသြားၿပီး “ေခြးမသားေတြ” လို႔ ရယ္ရယ္ ေမာေမာနဲ႔ ဆဲဆိုေရရြတ္လိုက္ပါသတဲ့။ “ဒို႔-ဗိုလ္က ဓားကိုဆြဲလို” ဆိုတဲ့ေနရာမွာ “ဒို႔ ဗိုလ္ဟာ -ားကိုစီးလို႔” ဆိုၿပီး အစားထိုး သီဆိုလိုက္ၾကတာကိုး။ ဒီလိုဖ်က္ဆိုတဲ့ သီခ်င္းဟာ စစ္ႀကီးၿပီးေတာ့လည္း ျပန္ျပင္လို႔မရေတာ့ဘဲ အပ်က္အတိုင္း သီဆိုမိၾကတဲ့အခါ သူတို႔ဗိုလ္မွဴးကို လြမ္းလို႔ မ်က္ရည္လည္မိၾကပါသတဲ့။
ေနာက္ အျဖစ္အပ်က္တခု ေျပာ ဖူးတာလည္း ရွိပါေသးတယ္။ တေန႔ေသာ အခါမွာ ထံုးစံအတိုင္း ထမင္းဟင္းေဝေနသ တဲ့။ ရဲေဘာ္ေတြကလည္း ထံုးစံအတိုင္း တန္း စီၿပီး ထမင္းဟင္း ခံယူေနၾကသတဲ့။ အေစာ ႀကီး ဟင္းကုန္သြားတဲ့ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာက တန္းစီေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ ေရွ႕ကို သြားၿပီး ဟင္းထပ္ယူဖို႔ သြားတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း သူ တို႔ ဗိုလ္မွဴးကလည္း အမ်ားနည္းတူ ယူနီေဖာင္းဝတ္ထားၿပီး ဦးေခါင္းေပၚမွာလည္း ေတာေဆာင္းဦးထုပ္ ေဆာင္းထားသတဲ့။ အရာရွိတံဆိပ္ အမွတ္အသား ထူးထူး ျခားျခား ဘာမွမပါဘဲကိုး။ ဒီေတာ့ ထမင္းဟင္း ေဝတဲ့ရဲေဘာ္က “ေဟ့-ရဲေဘာ္ စည္းကမ္းမဖ်က္နဲ႔၊ ထပ္လိုခ်င္ရင္ ဟို ေနာက္ကိုသြားတန္းစီ” လို႔ ေအာ္လႊတ္လိုက္သတဲ့။ အဲဒီေတာ့ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာလည္း ခပ္ကုပ္ကုပ္ကေလး ေနာက္ ဆုတ္ သြားၿပီး တန္းစီရွာသတဲ့။ ေရွ႕ဆံုးရဲေဘာ္က ထမင္းဟင္းေဝတဲ့ ရဲေဘာ္ကိုကပ္ၿပီး “အဲဒါ ဗိိုလ္မွဴးေက်ာ္ေဇာ” လို႔ ေျပာလိုက္ ေတာ့ သူ႔ခမ်ာ ေၾကာက္ေသးပါမလိုျဖစ္ၿပီး အေျပးအလႊား ေတာင္းပန္ရွာသတဲ့။ သူတို႔ဗိုလ္မွဴးကလည္း “ငါမွားတာပါကြာ။ မင္းမွားတာမဟုတ္ပါဘူး။ သြားသြား ဆက္လုပ္” လို႔ေျပာၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္သတဲ့။ ဒါဟာ သူတို႔ ရဲေဘာ္ေတြေျပာျပတဲ့ သူ တို႔ ဗိုလ္မွဴးအေၾကာင္းပါ။
ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ကို ကြၽန္ေတာ္ တေယာက္ကိုမွ မျမင္ဖူးဘူး။ ၁၉၆၃-၆၄ ေလာက္ကေတာ့ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာတို႔ အညာတခြင္ကို ခရီးဆန္႔လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာေတာ့ စစ္ယူနီေဖာင္းဝတ္စံုေတြ ခြၽတ္ထားခဲ့ရၿပီးပါၿပီ။ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ဝင္ထဲက အထူး ခြ်န္ဆံုး စစ္ဗိုလ္ႀကီးတဦးဟာ ရာထူးခ်လည္း ခံရ၊ အလုပ္ျဖဳတ္လည္း ခံရပါသတဲ့။ သူတဦးတည္း အျဖဳတ္ခံရတာပါ။ အညံ့ ဆံုုးဆိုတဲ့ဗိုလ္တဦးကေတာ့ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေတြ၊ သမၼတေတြေတာင္ တက္ျဖစ္သြားခဲ့ပါေသးတယ္။ အဲဒီဗိုလ္ကေတာ့ စစ္မ တိုက္ဖူးတဲ့ စစ္ဗိုလ္လို႔ ၾကားဖူးပါတယ္။
ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာကို ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း၊ ဦးဗေဆြ၊ ဗိုလ္ေနဝင္းနဲ႔ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးတို႔က ဝမ္းသာအားရ စုေပါင္းေခ်ာက္ခ်ခဲ့ၾကတာ ပါ။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုလည္း မအူမလည္နဲ႔ ေနာက္ကြယ္က ပါေပသေပါ့။ တကယ္ဆိုေတာ့ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာဟာ ရဲေဘာ္သံုး က်ိပ္ထဲမွာ အသက္အငယ္ဆံုးထဲက ျဖစ္ေပမယ့္ အထူးခြၽန္ဆံုး စစ္သားပါ။ အက်င့္စာရိတၲ အရာမွာ လည္း အရက္ဆိုေဝးစြ၊ ေဆးလိပ္ေတာင္ မေသာက္တဲ့လူပါ။ ဟိုလူႀကီးကေတာ့ မိန္းမလည္းလိုက္၊ ျမင္းလည္း ေလာင္းတဲ့အျပင္ ေငြအလြဲသံုးစား လည္း လုပ္ခဲ့ဖူးသတဲ့။ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာ ရာထူးမမက္၊ ေငြေၾကးမမက္၊ တက္လမ္းမရွာတာလည္း သူတို႔ ”လူႀကီး” ဆိုသူေတြ အားလံုးသိပါတယ္။ စစ္ေရးကိစၥေတြမွာ အေရးၾကံဳရင္ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ေရာ၊ သူတို႔လူေတြေရာ၊ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ရင္ ဗိုလ္ ေက်ာ္ေဇာကိုပဲ အားကိုးရတာပါ။ တ႐ုတ္ျဖဴက်ဴးေက်ာ္ေရးဆိုရင္ ေနာက္ကြယ္က အေမရိကန္ပါလာတာေၾကာင့္ သူတို႔စစ္ ဗိုလ္ေတြက ဘယ္သူမွမစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ဘဲ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ လန္က်လာခဲ့ရတာပါ။ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာကို တာဝန္ေပး ေတာ့မွ တိုင္းျပည္အႏၱရာယ္ကင္းသြားခဲ့ရတာဟာ အာရွသမိုင္းမွ အေက်ာ္ေဒးယ်ပါ။ ဗိုလ္ေနဝင္းက ဒီေအာင္ျမင္မႈဟာ သူ႔အတြက္လည္း ဂုဏ္တက္စရာျဖစ္ေပမယ့္ မနာလိုတဲ့အျပင္ သူ႔ရာထူးကိုခ်ိန္လာမွာလည္း စိုးရိမ္တယ္။ ဟို ဆိုရွယ္လစ္ ဂိုဏ္းဝင္ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးကလည္း ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာတေယာက္သာ သူ႔တက္လမ္းကို ပိတ္ဆီးေနတာလို႔ ျမင္တယ္။ ဗိုလ္ ေက်ာ္ေဇာ ျပဳတ္လမ္းကိုပဲ ရွာေနခဲ့တယ္။ ခုေတာ့ ပူးေပါင္း ေခ်ာက္ခ်ခြင့္ ရလာေတာ့တယ္။
တေန႔ေတာ့ စစ္ဆင္ေရးတခုမွာ သခင္သန္းထြန္းရဲ႕ လွ်ဳိ႕ဝွက္စာဖိုင္တြဲတခု ရလာခဲ့သတဲ့။ အဲဒီစာေတြထဲမွာ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာ နဲ႔ ဆက္သြယ္တယ္လို႔ ထင္ရတဲ့ စာအေထာက္အထားေတြ ေတြ႔ရသတဲ့။ ဒီလို နဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီနဲ႔ လွ်ဳိ႕ဝွက္ဆက္သြယ္ တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ရာထူးခ်ၿပီး အၿငိမ္းစားေပးလိုက္သတဲ့။ ဒါလည္း ဗိုလ္ေနဝင္းက သူ႔ရာထူးကို တကယ္တမ္း ရန္မရွာခဲ့သူျဖစ္လို႔ သက္ညႇာလိုက္ပံုရပါတယ္တဲ့။ အဲသလို အလုပ္ျပဳတ္သြားေပမယ့္ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာဟာ သိမ္ငယ္နိမ့္က်မ သြားတဲ့အျပင္ ပိုမိုေတာက္ေျပာင္ ထြန္းလင္းလာခဲ့ပါတယ္။ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာက ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းရဲ႕ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္ရွားမႈေတြကို ဝင္လုပ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာဟာ ျပည္သူေတြၾကားကို ေရာက္ရွိသြားၿပီး ျပည္သူလူထုက သူ႔ကို ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစစ္သားႀကီးအျဖစ္နဲ႔ အကြၽမ္းတဝင္ သိရွိလာခဲ့ၾကပါတယ္။ စစ္ဒုကၡ အနိ႒ာ႐ံုေတြကို အထူး ေတြ႔ၾကံဳသိရွိလာခဲ့တဲ့ စစ္သားႀကီးတဦးက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆာင္ရြက္ရင္းနဲ႔ မႏၱေလးကိုေရာက္ရွိလာၿပီး ကြၽန္ေတာ္ တို႔တေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုရတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔အညာက စာေပအႏုပညာသမားတစုနဲ႔ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာတို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔ ေတြ႔ဆံုၾကတာက လူထု သတင္း စာတိုက္ရဲ႕ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္ဗိုလ္နဲ႔ စာေပအႏုပညာသမားတြဲၿပီး လာတာဟာလည္း ထူးျခားခ်က္တခုပါပဲ။ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ဆိုတာကလည္း စစ္သားေဟာင္းႀကီးတဦးပါပဲ။ သူ႔ဝတၳဳေတြ ထဲမွာ စစ္ဗိုလ္ေဟာင္း စစ္သားေဟာင္းေတြ ကို ဇာတ္လိုက္ေနရာထားၿပီး ေရးေလ့ရွိသူပါ။ သူ႔စာေတြကိုသာ တ႐ိႈက္မက္မက္ ဖတ္႐ႈေနခဲ့ၿပီး သူ႔ကိုလည္း ခုမွ ျမင္ဖူးေတြ႔ ဖူးရပါတယ္။ ခုလို ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္နဲ႔ ေတြ႔ဆံုရတာလည္း ကြၽန္ေတာ္အဖို႔ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ျဖစ္လို႔မဆံုးပါဘူး။ အလား တူပဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးခရီးသည္ႀကီးမ်ားက အညာက စာေပအႏုပညာသမားေတြနဲ႔ ဆံု ရၾကံဳရလို႔ အထူးဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ျဖစ္ေန ၾကပံုရပါတယ္။ ဦးေလး လူထုဦးလွကေတာ့ “သူတို႔တေတြဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တပ္သားေတြပါပဲ”ဆိုတဲ့စကားနဲ႔ မိတ္ဆက္ အပ္ႏွံလိုက္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ “ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ တပ္သားေတြ” အျဖစ္ “တရားဝင္” ေရာက္ရွိခဲ့ ၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အေျခခံပညာေက်ာင္းသားဘဝ ငယ္စဥ္ကတည္းက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလက္မွတ္ ေကာက္ ခံ စုေဆာင္းရာ မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔တေတြ ပါဝင္လႈပ္ရွားခဲ့ၾက ဖူးပါတယ္။ လူမွန္းသိစကတည္းက ကမာၻစစ္နဲ႔ ျပည္တြင္းစစ္ကို ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကရလို႔ စစ္ဒုကၡေတြကို မုန္းတီးခဲ့ၾကရတာမဟုတ္လား။ တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့လည္း ေတးကဗ်ာရွင္ ကိုျမတ္ ေလးနဲ႔ စႏၵယားခ်စ္ေဆြတို႔ မာမာေအးတို႔ရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေတးသံေတြကို ကိုယ္တိုင္ပါဝင္ ဟစ္ေႂကြးခဲ့ၾကတယ္ေလ။
ေနာက္ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ အၾကာ မွာ ကြၽန္ေတာ္ ရန္ကုန္ကို အလုပ္နဲ႔ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ပါတယ္။ အေျခခံပညာေက်ာင္းသံုး စာအုပ္ ေကာ္မတီမွာ ေက်ာင္းသံုးသမိုင္း စာအုပ္ျပဳစုဖို႔ ေရာက္သြားတာပါ။ ေရာက္စမွာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သမိုင္းဌာန၊ အမရ ေဆာင္မွာ ႐ုံးခန္းေပးထားပါတယ္။ အဲဒီ႐ုံး ခန္းကို ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာရဲ႕သား “ေက်ာ္ေဇာဦး” ေရာက္လာပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ ေဇာဦးေဆာင္တဲ့ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ဂူဗိမာန္ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေရးအဖြဲ႔က လႊတ္လိုက္တာပါတဲ့။ ဂူဗိမာန္ အတြက္ ရန္ပံုေငြရွာဖို႔ ပို႔စကတ္တခု ထုတ္မယ္၊ ကဗ်ာတပုဒ္ေရးေပးပါတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္က ဝမ္းေျမာက္ဂုဏ္ယူစြာနဲ႔ ကဗ်ာ ၅ ပုဒ္ ေရးေပးလိုက္ပါတယ္။ ႄကိဳက္ရာေရြးသံုးပါလို႔ မွာလိုက္ပါတယ္။ တင္မိုးရဲ႕ “အဖိုးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း” ကဗ်ာကို သူတို႔ ႄကိဳက္ ေပမယ့္ ကဗ်ာက ပို႔စကတ္အတြက္ ရွည္လြန္းေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္က ခပ္တိုတိုေလးေတြ ေရးေပးလိုက္ ရပါတယ္။ မိႈင္းေဂါပကအဖြဲ႔က တပုဒ္တည္းသံုးဖို႔ေတာင္းတာကို ၅ ပုဒ္ေလာက္ ေရးေပးလိုက္ေတာ့ ၅ ပုဒ္လံုး ႀကိဳက္တယ္ ဆိုၿပီး ပို႔စကတ္ ၅ မ်ိဳးေလာက္ ထုတ္ေဝေရာင္းခ်ခဲ့တာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာကို ဒုတိယအႀကိမ္ ဆက္သြယ္ခြင့္ ၾကံဳခဲ့ရပါ တယ္။ လူခ်င္းေတာ့ မေတြ႔ရေသးပါဘူး။ လူခ်င္းေတြ႔ၿပီး ဂါရဝျပဳမယ္လို႔ ရည္ရြယ္ထားပါတယ္။
ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ ျပဳစုေရးကိစၥဟာ “ပုဂံရာဇဝင္ တုတ္ထမ္း ေျပာရတယ္” ဆိုတဲ့ စကားေဟာင္းအတိုင္း အဆင္မေခ်ာလိုက္ ဘဲ အစီအစဥ္ေျပာင္းေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ျမန္မာစာသင္႐ိုးအဖြဲ႔ ေျပာင္းလိုက္တယ္။ ေခတၲခဏ စမ္းေခ်ာင္းအထက (၁) ကို ပို႔လိုက္ပါတယ္။ စမ္းေခ်ာင္းရပ္ဆိုတာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔၊ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာတို႔ရဲ႕ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ဌာန ခ်ဳပ္ရွိခဲ့တဲ့ရပ္ကြက္လို႔ ကြၽန္ေတာ့္ဦးေလး စစ္ျပန္ရဲေဘာ္ေတြကတဆင့္ ၾကားခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီအရပ္မွာ ဆရာႀကီး သခင္ ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းလည္း ေနခဲ့တယ္။ ခုလည္း ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာ ရွိတယ္။ စာေရးဆရာျမသန္းတင့္ရွိတယ္ စသျဖင့္ ၾကားသိ ထားရလို႔ စမ္းေခ်ာင္းၿမိဳ႕နယ္ကို ေရာက္ရွိသြားရတာ ဝမ္းသာလွပါတယ္။ တေန႔ေတာ့ ေက်ာင္းခ်ိန္အတြင္း ကြၽန္ေတာ့္ အားလပ္ခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက ဆရာမ်ားနားေနခန္းကိုလာၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ေခၚသြားပါတယ္။ “ေက်ာင္းဝင္းတံခါး ဝမွာ ဆရာ့ကိုေတြ႔ခ်င္တဲ့ ဧည့္သည္တေယာက္ ေစာင့္ေနတယ္။ ဆရာအားသလားလို႔ သြားၾကည့္ၿပီး ေခၚေပးမယ္လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။ ဧည့္သည္ရဲ႕နာမည္က ေမာင္ေက်ာ္ေဇာတဲ့”။ ဒုကၡပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္အေပါင္းအသင္းေတြထဲမွာ ေမာင္ေက်ာ္ေဇာ ဆိုတာ မရွိခဲ့ဖူးပါ။ ေက်ာင္းသံုးဖတ္စာထဲမွာပါတဲ့ “ေမာင္ေက်ာ္ေဇာဟု ေခၚသည္။ သူက်ံဳးထဲက တက္လာသည္” ဆိုတဲ့စာ ေၾကာင္းေလးေတြကိုပဲ ေျပးၿပီး သတိရမိပါတယ္။ ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္ဆိုၿပီး သြားၾကည့္ေတာ့ ရင္းႏွီးတဲ့မ်က္ႏွာမဟုတ္ေခ်ဘူး၊ ျမင္ဖူးသလိုပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ခပ္ေတြေတြ ျဖစ္ေနတာကိုၾကည့္ၿပီး “ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာပါ” လို႔ စီးေျပာလိုက္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ပ်ာယာခတ္သြားပါတယ္။
“ဆရာ ရန္ကုန္ေရာက္စကတည္းက လာေတြ႔မလို႔ပဲ။ သားေတြကတဆင့္ သတင္းေတာ့ ေမးလ်က္ပါပဲ။ ဟို ဗကသ၊ တကသ ကိုဘေကာင္းတို႔၊ ကိုေဇာ္ဝင္းတို႔နဲ႔ ‘သမိုင္းေကာ္မရွင္’ မွာလုပ္ေနတယ္ၾကားတယ္” စသျဖင့္ ေမးပါတယ္။ “ဟုတ္ကဲ့ပါ။ သူတို႔နဲ႔ ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ေတြ ေရးတဲ့အဖြဲ႔မွာပါ။ သမိုင္းေကာ္မရွင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ေက်ာင္းသံုးသမိုင္း စာအုပ္ေရးသား ျပဳစု တဲ့ ေက်ာင္းဆရာေတြအဖြဲ႔မွာ ပါဝင္လာတာပါ” စသျဖင့္ ရွင္းျပလိုက္ပါတယ္။ သူနဲ႔ သူ႔ဇနီးနဲ႔အတူ ကြၽန္ေတာ္ေနစရာ အိမ္ ကူရွာေပးမယ္၊ အိမ္သား ဘယ္ႏွစ္ေရာက္၊ အိမ္လခ ဘယ္ေလာက္စသျဖင့္ သိရေအာင္ ဆရာ့ဆီလာတာပါတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္က အေတာ္အားနာသြားမိပါတယ္။ “ကြၽန္ေတာ့္မိသားစုပါမလာေသးေၾကာင္း၊ ခု ေလာေလာဆယ္မွာ သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာ ဆရာ တင္မိုးနဲ႔အတူေနတဲ့အေၾကာင္း၊ အိမ္မရွာေသးေၾကာင္း” စသည္ ရွင္းျပလိုက္ရပါတယ္။ “ေနာင္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး ေတြ႔ရေအာင္ အိမ္လာခဲ့ပါဦး” လို႔ေျပာၿပီး ထမင္းစား ဖိတ္သြားပါတယ္။
ေနာက္ သိပ္မၾကာခင္ သခင္ဘ ေမာင္ဆိုတဲ့ အေဖအရြယ္၊ အဘအရြယ္ သခင္အဘိုးႀကီးတေယာက္လည္း ေက်ာင္းကို လာလည္ပါတယ္။ ႐ုရွား ျပန္ၾကားေရး ႐ုံးနဲ႔ တ႐ုတ္ျပန္ၾကားေရး႐ုံးက အခမဲ့ လက္ေဆာင္ေပးတဲ့ စာအုပ္တခ်ဳိ႕ကိုလည္း ယူလာ တတ္ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ (ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာ) က ေျပာလို႔ဆိုၿပီး လာေရာက္ေတြ႔ဆံုတာပါ။ အဲဒါလည္း ေက်းဇူးတင္ ရပါတယ္။ လိုတဲ့အကူအညီေျပာပါတဲ့။ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာ ထမင္းစားဖိတ္တာကိုေတာ့ တေခါက္သြားၿပီး စားလိုက္ပါတယ္။ သူ႔အိမ္က အံ့အားသင့္ စရာပါ။ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ဝင္ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္တေယာက္ရဲ႕အိမ္လို႔ ထင္စရာမရွိပါဘူး။ ျခံမရွိ၊ ဝင္းမရွိ၊ တိုက္မရွိ၊ ကားမရွိ။ ေလွကား သံုးထစ္ေလာက္ပဲ ျမင့္တဲ့ ေျခတံတို၊ တထပ္ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ကေလးပါ။ အိမ္ေရွ႕ကျပင္ကို ဧည့္ခန္း လုပ္ထားပါတယ္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ တပ္မေတာ္ရဲ႕ ဧရာဝတီတိုင္း (ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚတိုင္း) အမွတ္အသား ျဖစ္ဟန္ရွိ တဲ့ ေၾကးမိေက်ာင္း႐ုပ္ႀကီးတ႐ုပ္ ခ်ထားပါတယ္။ နံရံမွာ ေျမပံုႀကီးတခ်ပ္နဲ႔ ဂ်ပန္စစ္ဓား လြယ္ႀကီးတခု ခ်ိတ္ထားပါတယ္။ ေျမပံု ေထာက္တဲ့ ည¸န္တံႀကီးတခုလည္း အိမ္နံ ရံမွာ ေထာင္ထားပါတယ္။ အိမ္နံရံက ပ်ဥ္ေထာင္လား၊ ဝါးထရံလား ေသခ်ာ မ မွတ္မိေတာ့ပါ။ ညႊန္တံႀကီးနဲ႔ ေထာက္ေထာက္ၿပီး သမိုင္းေဆြးေႏြးပါတယ္။ “သမိုင္းပညာရွင္” ဆိုတဲ့ စကားပါလာလို႔ မနည္းေျဖရွင္းရပါတယ္။ အေျခခံပညာမွာ သမိုင္းသင္တဲ့ ေက်ာင္းဆရာသာျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပရတာပါ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီ ကာလတုန္းက အေထြေထြသိပၸံနဲ႔ ျမန္မာစာ ဘာသာရပ္ေတြကို အ႒မတန္း မွာပဲ သင္ေပးေနတာပါ။ ျမန္မာ ႏိုင္ငံသမိုင္း ဘာသာရပ္နဲ႔ ဘြဲ႔ရသူရွားလို႔ ပညာေရး သုေတသနဌာနက ေခၚလိုက္တာနဲ႔ ရန္ ကုန္ေရာက္လာတာပါ။ သမိုင္းအျပင္ ဆရာ ေဇာ္ဂ်ီ၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္တို႔ အေၾကာင္းလည္း နည္းနည္းပါးပါး ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကပါတယ္။ မႏၱေလးက ကြၽန္ေတာ့္ဇနီးလိုက္ လာေတာ့ သန္လ်င္ဘက္မွာ တိုက္ခန္းရတာနဲ႔ သန္လ်င္ကိုသြားေနပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာလို႔ အရပ္ကေခၚတဲ့ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာနဲ႔ အလွမ္းေဝးသလို ျဖစ္သြားရေပမယ့္ သူ႔သားေတြနဲ႔ကေတာ့ မၾကာခဏ ေတြ႔ျဖစ္ပါတယ္။
ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာရဲ႕ ကိုယ္တိုင္ေရး အတၳဳပၸတၲိကို ကြၽန္ေတာ္ဖတ္ဖူးလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ဆီကို ကိုယ္တိုင္လက္မွတ္ထိုးၿပီး လူၾကံဳနဲ႔ ပို႔ေပးလိုက္တာပါ။ အတၳဳပၸတၲိကို ဖတ္တာေရာ၊ ၾကားဖူးနားဝေရာ ေပါင္းစပ္ၿပီး အမွတ္တရအျဖစ္ အေလးအနက္လည္း ထားမိတဲ့ အခန္းက႑တခ်ဳိ႕ကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးဘဝဟာ ၁၉၃၈ ေက်ာင္းသားအေရးေတာ္ပံုက စတယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ကို အေလးအနက္ထား မိတယ္။ ၁၉၃၈ ဆိုတာ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္က်ဆံုးတဲ့ အေရးေတာ္ပံုပါ။ တတိယေက်ာင္းသားသပိတ္ပါ။ ဟိုက္ယားဂရိတ္ ဆရာအတတ္သင္ေက်ာင္းရဲ႕ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အတြင္းေရးမွဴးအျဖစ္နဲ႔ ေက်ာင္းဆရာေလာင္း ေက်ာင္းသားကိုေရႊဟာ ေက်ာင္းသားေတြကို ေခါင္းေဆာင္ၿပီး အတြင္းဝန္႐ုံး သပိတ္တားရာမွာ ပါဝင္လႈပ္ရွားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကေနစၿပီး ႏိုင္ငံေရး စိတ္ဝင္စားလာရာက သခင္ေရႊ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ကို မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ထက္သန္ေစတာက မဟာေဆြရဲ႕ဝတၳဳေတြျဖစ္လို႔ မဟာေဆြကို ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့ပါတယ္။ စစ္ၿပီးစေခတ္၊ ဗိုလ္မွဴးဘဝနဲ႔ရတဲ့ဝင္ေငြကို မဟာေဆြတို႔ မိသားစုအတြက္ ေထာက္ပံ့ခဲ့ တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ စာေရးဆရာမ “ခင္ေဆြဦး” က သူတို႔ “အစ္ကိုေရႊ” အေၾကာင္းကို “တို႔တိုင္းဌာနီ” အမည္နဲ႔ ဝတၳဳစာ အုပ္ေရးသားျပဳစု မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ပါတယ္။ ခင္ေဆြဦးရဲ႕လက္ရာမြန္ေပပ။
ေနာက္တခ်က္ ကြၽန္ေတာ္စိတ္ဝင္တစားျဖစ္မိတဲ့ အခန္းက႑ကေတာ့ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာ ဆက္ဆံေရးပါပဲ။ ဂ်ပန္ေခတ္မွာ စစ္သားသစ္ေတြကို သင္တန္းေပးေတာ့ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာက စည္းကမ္းေကာင္းတယ္လို႔ နာမည္ရခဲ့ပါတယ္။ ပထမေတာ့ မဂၤလာဒံုမွာ။ ေနာက္ေတာ့ ပဲခူးမွာ ဗမာ့တပ္မေတာ္ စံျပတပ္ရင္းကို သင္တန္းႀကီးၾကပ္ရပါတယ္။ ဗိုလ္ေအာင္ ဆန္းနဲ႔ ဗိုလ္လက်ာ္တို႔ ႏွစ္ဦးတိုင္ပင္ၿပီး ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာကို ႀကီးၾကပ္ေစပါသတဲ့။ ဒါကိုၾကည့္ရင္ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းက သူမ်ား ထက္ အသက္ငယ္တဲ့ ဗိုလ္တေယာက္ကို စည္းကမ္းေကာင္းသူ၊ သင္တန္း အသင္အျပေကာင္း သူအျဖစ္နဲ႔ ယံုၾကည္အား ထားခဲ့တာကို သိႏိုင္ပါတယ္။ ၁၉၄၄ ခုႏွစ္ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ၾကဖို႔ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းက ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ သခင္စိုးကို ေခၚယူတိုင္ပင္ စီစဥ္ခဲ့တာဟာလည္း သူယံုၾကည္တဲ့ ပဲခူးရွိ ဗမာ့တပ္မေတာ္ စံျပတပ္ရင္းက ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာအိမ္မွာပါ။ ဗို္လ္ ေက်ာ္ေဇာအိမ္မွာပဲ ဖဆပလအဖြဲ႔ သေႏၶတည္ခဲ့ပါတယ္။ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္း သီဟိုဠ္ (သီရီလကၤာ) ကိုသြားၿပီး ေမာင့္ဘက္တန္နဲ႔ ဗမာ့တပ္မေတာ္ ဖြဲ႔စည္း ေရးအတြက္ “ကႏၵီစာခ်ဳပ္” ခ်ဳပ္ဆိုဖို႔ ၁၉၄၅ စက္တင္ဘာမွာ သြားတဲ့အခါမွာ လည္း ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာကို ေခၚသြားခဲ့တယ္။ တပ္မေတာ္ ဖြဲ႔စည္းေရးမွာ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာကိုပဲ အားထားခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္တခ်က္ ကြၽန္ေတာ္စိတ္ဝင္စားမိတာက ဖဆပလထဲမွာ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း၊ ဦးဗေဆြတို႔ ဆိုရွယ္လစ္မ်ားက ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာ ကို မက္လံုးေတြေပးၿပီး စည္း႐ုံးခဲ့ေပမယ့္ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီဝင္ မျဖစ္ခဲ့တာပါပဲ။ ဆိုရွယ္လစ္ေတြက တိုင္းျပည္အက်ိဳးထက္ ဖဆပလထဲမွာ သူတို႔ပါတီ ၾသဇာႀကီးေရးနဲ႔ တျခားအဖြဲ႔ဝင္ေတြကို ဆန္႔က်င္ၿဖိဳခြင္းေရးသာလုပ္ေနၾကလို႔၊ ဆိုရွယ္လစ္ မျဖစ္ခဲ့ တာပါတဲ့။ ဆိုရွယ္လစ္ထဲမွာ ဗိုလ္ေနဝင္းနဲ႔ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးတို႔လည္း ပါတယ္။ ဗိုလ္ ေနဝင္းကလည္း တ႐ုတ္ျဖဴ တြန္းလွန္ေရး အၿပီး ဗိိုလ္ေက်ာ္ေဇာရဲ႕ အရွိန္အဝါသိပ္ႀကီးလာတဲ့အခါ သူ႔ေနရာပါျပဳတ္သြားမွာ စိုးရိမ္တယ္။ ဗို္လ္ေအာင္ႀကီးကေတာ့ သူ႔ ေရွ႕မွာ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာရွိေနရင္ သူေက်ာ္တက္လို႔ မရမွန္းသိေနလို႔ သူတို႔ ၂ ေယာက္လံုးက မနာလိုတာလို႔ပဲ ေျပာရမွာပါ။ ခက္တာက ဗိုလ္ေနဝင္းတို႔ခမ်ာ အခက္အခဲၾကံဳရင္ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာကိုပဲအားကိုးရၿပီး ဗို္လ္ေက်ာ္စိုး စတဲ့ သူ႔လူ ဆိုရွယ္လစ္ ေတြက (ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးကအစ) သံုးမရတာပါပဲ။ သူတို႔က အျဖစ္မရွိေပမယ့္ အခြင့္အေရးေတာ့ လိုခ်င္တယ္။ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာ က ဘယ္တုန္းကမွ ဘာအခြင့္အေရးမွ မေတာင္းဆိုခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ႔အရွိန္အဝါကို အားလံုးကလန္႔ၿပီး မနာလိုၾကတာ အေသ အခ်ာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာကိုျဖဳတ္တဲ့အခါ လက္ညီတက္ညီ ဝိုင္းဝန္းေခ်ာက္တြန္းခဲ့ၾကတာပါပဲ။
ေနာက္တခ်က္ကေတာ့“ပတၲ ျမားမွန္ရင္ ညြန္မွာနစ္ေစေတာ့ မညစ္တဲ့အေရာင္ တိုးလို႔သာေျပာင္” ဆိုသလို သူတို႔က ဗိုလ္ ေက်ာ္ေဇာကို စစ္တပ္ကျဖဳတ္ထုတ္လိုက္ေပမယ့္ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာက ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းရဲ႕ လက္႐ုံး၊ လက္ ေထာက္တဦးအျဖစ္နဲ႔ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ ကမာၻ႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိစၥေတြကို ေဆာင္ရြက္ရင္း ျပည္သူၾကားမွာ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္ရွားမႈေခါင္းေဆာင္ စစ္သားႀကီးအျဖစ္ ပိုမိုေတာက္ေျပာင္ ထင္ရွားလာျခင္းပါပဲ။ ေတာတြင္းနဲ႔ၿမိဳ႕တြင္း ေတြ႔ ဆံုေဆြးေႏြးပြဲမွာ သူကၾကားက ေဆြးေႏြးေစ့စပ္ေရး ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခ်က္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္တို႔က အ ထူး ေလးစားတာပါ။
ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ တင္မိုးဟာ အေမရိ ကန္ျပည္ေထာင္စုမွာ အေရွ႕ဖ်ားနဲ႔ အေနာက္ဖ်ားေနၾကေပမယ့္ ၾကာၾကာခြဲေနေလ့မရွိဘူး။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးရွာၿပီး သူ႔ ဆီကိုယ္သြား ကိုယ့္ဆီသူလာနဲ႔ အတူအိပ္၊ အတူစား စကားတေျပာေျပာ ေနေလ့ရွိခဲ့ပါတယ္။ ျပည္ပ စာေပေဟာေျပာပြဲ ခရီးေတြကိုလည္း ႏွစ္စဥ္လိုလို အတူထြက္ေလ့ ရွိၾကပါတယ္။ တခါေလာက္ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေက်ာ္ ေဇာတို႔ဆီသြားၿပီး ဂါရဝျပဳၾကရေအာင္လို႔လည္း ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ သူနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ ဂ်ပန္ကိုအတူသြားခဲ့ၾကတဲ့ ေနာက္ဆံုး ခရီးမွာ ထိုင္းဗမာနယ္စပ္က ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ဥကၠ႒ ရဲေဘာ္သံခဲနဲ႔ဆံုမိၾကေတာ့ သူတို႔ေနတဲ့ ထိုင္းဗမာ နယ္ စပ္က ေန ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာတို႔ဆီခရီးဆက္ရင္ လြယ္တယ္ဆိုလို႔ တ႐ုတ္ျပည္ဝင္ ဗီဇာေတာင္ စီစဥ္လိုက္ၾကပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ အစီအစဥ္ပ်က္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္တႏွစ္မွာ ကြၽန္ေတာ္က သူရွိရာကို သြားလည္တယ္။ ဒီတခါ ဂ်ပန္ကို သြားရင္း အျပန္မွာ တ႐ုတ္ျပည္ဘက္ကိုကူးဖို႔ ေသေသခ်ာခ်ာစီစဥ္ၾကမယ္လို႔ တိုင္ပင္ထားပါတယ္။ “ဗိုလ္ေအာင္ဆန္း ၿပီးရင္ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာကို ငါအၾကည္ညိဳဆံုးဆိုတဲ့စကားကိုလည္း မၾကာခဏ မွတ္ခ်က္ခ်ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာက ႀကီးလွၿပီ၊ သူမေသခင္ သူ႔ဆီကိုသြားျဖစ္ေအာင္ သြားၿပီးကန္ေတာ့မယ္လို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူကပဲ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာ ရဲ႕အရင္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ရွာပါတယ္။
သူငယ္ခ်င္းတင္မိုးကြယ္လြန္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ေနာက္ဆံုးစကားေတြကို ျပန္စဥ္းစားတဲ့အခါ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ ေဇာကို ငါအၾကည္အညိဳဆံုး” ဆိုတဲ့စကားက ကြၽန္ေတာ့္နားမွာ ပဲ့ထင္ထပ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ “တင္မိုးရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ဆႏၵ” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ ကြၽန္ေတာ္ ေရးလိုက္မိတယ္။ အမွတ္တမဲ့ပဲဆိုပါေတာ့။ ဒီကဗ်ာကို ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာရဲ႕သမီး ေဒါက္ တာလွေက်ာ္ေဇာကေတြ႔ရလို႔ သူ႔ဖခင္ႀကီးကိုဖတ္ျပေတာ့ စစ္သားႀကီးဟာ မ်က္ရည္မဆည္ႏိုင္ေအာင္ ခံစားေနရရွာပါ သ တဲ့။ တင္မိုးမပါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တေယာက္တည္းသြားမယ္လို႔လည္း အားခဲထားမိေပမယ့္ အထမေျမာက္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကဗ်ာနဲ႔စာနဲ႔ေတာ့ မၾကာခဏ လွမ္းၿပီး ဂါရဝျပဳျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တင္ဦး-ဒီသံုး ဦးကိုပဲ ၾကည္ညိဳတဲ့ စစ္သားႀကီးေတြအျဖစ္ ဂုဏ္ျပဳကဗ်ာေတြ ေရးဖြဲ႔ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ဒီလိုစစ္ဗိုလ္ႀကီးေတြ ေပၚထြန္းလာပါဦးမလား။ ဒီသံုးဦးထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ ေတြ႔ဆံု ခင္မင္ေလးစားခြင့္ ၾကံဳခဲ့ရတာက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာပါ။ ကြၽန္ ေတာ့္မိဘေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ဦးေလး စစ္ျပန္ရဲေဘာ္ေတြက ကြၽန္ေတာ္ သူတို႔ ဗိုလ္မွဴးရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတပ္သားျဖစ္ခဲ့ၿပီဆိုတာ သိသြားခြင့္ရရင္ ဘယ္ေလာက္ဝမ္းသာၾကရွာမလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေနာက္-ေနာက္ဘဝေတြမွာလည္း ဗိုလ္ေက်ာ္ ေဇာရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတပ္သားျဖစ္ရပါေစသတည္းလို႔။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသစၥာျဖင့္-
ေမာင္စြမ္းရည္
၂၀၁၃ မတ္ ၂၇။
Comments