ဖုဏ္းျမတ္သာ ● ကြၽန္ေတာ္သိေသာ ရဲေဘာ္ဦးတင္
(မုိးမခ) မတ္လ ၁၇၊ ၂၀၁၉
(မုိးမခ) မတ္လ ၁၇၊ ၂၀၁၉
(၁)
တခါတုန္းက ဆင္းရဲတဲ့မိသားစု ထမင္းဝိုင္းမွာ သားသမီးေတြက အေဖကို ပူဆာသတဲ့။ “အေဖရယ္ သားတို႔ ေန႔တိုင္းခ်ဥ္ေပါင္ ေၾကာ္၊ ပဲဟင္းခ်ည္းပဲ စားေနရတယ္။ တခါတေလ ၾကက္ေကာင္လံုးေၾကာ္၊ ဘဲေကာင္လံုးကင္ေတြ စားခ်င္တယ္အေဖရယ္” လို႔ေျပာေတာ့ ဖခင္က “ေကာင္းၿပီ။ ခုခ်ိန္ကစၿပီး ဒီခရမ္းသီးကို ဆင္ေကာင္လံုးေၾကာ္ အမွတ္ထားၿပီး စားၾကေပေတာ့”
ဒီေတာ့ သားသမီးေတြက “စားၿပီအေဖေရ။ ေဟာဒီမွာ ဆင္ေကာင္လံုးေၾကာ္”
ခဏၾကာေတာ့ သားျဖစ္သူက “ၾကက္ေကာင္လံုးေၾကာ္လဲေျပာဦးေလ အေဖရဲ႕” လို႔ေျပာေတာ့ ဖခင္ျဖစ္သူက “ဟာ မင္းတို႔ ကလဲ ဆင္ေကာင္လံုးေၾကာ္ကိုပဲ ကုန္ေအာင္စားစမ္းပါဦး” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
သားသမီးေတြက ေနာက္ထပ္ အေကာင္လံုးေၾကာ္ေတာင္းတိုင္း ဖခင္လုပ္သူက မင္းတို႔ကလဲ ဆင္ေကာင္လံုးေၾကာ္ပဲ ကုန္ ေအာင္ စားစမ္းပါဦးလို႔ ျပန္ေျပာေတာ့ သားသမီးေတြက ဘာအကင္ ဘာအေကာင္မွ မေတာင္းေတာ့ဘူးတဲ့။
က်ေနာ့္စကားဆံုးေတာ့ ဦးတင္က မ်က္လံုးပိတ္မတတ္ ရယ္တယ္။
“ေအးဗ်ာ ဗမာျပည္က ဆင္းရဲတဲ့တိုင္းျပည္ဆိုေတာ့ အဲဒီလို အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြ ေနရာတကာ ေပၚတတ္ ေျပာတတ္ၾက တယ္။ က်ေနာ္တို႔လူမ်ဳိးက ဆင္းရဲက်ပ္တည္းတာကို ဟာသနဲ႔ ေျဖေဖ်ာက္တတ္ၾကတယ္ဗ်”
(၂)
ဧရာဝတီျမစ္ကမ္းေဘးက အိမ္ရာမရွိတဲ့ မိသားစုတစုဟာ ျမစ္ကမ္းေပၚက သေဘၤာဘြိဳင္လာအိုးအေဟာင္းႀကီးကို အိမ္လုပ္ ၿပီး ေနၾကသတဲ့။ ဖခင္က လက္သမားဆရာ။ မနက္ဆို ျမစ္ေဘးကေန ၿမိဳ႕ထဲထြက္ က်ပန္းအလုပ္ေလး ရွာေဖြလုပ္ရၿပီး ည ေမွာင္မွ ကမ္းနံေဘးကို ျပန္ေရာက္သတဲ့။ မိသားစုေလးေယာက္ဟာ သေဘၤာဘြိဳင္လာအိုးႀကီးထဲမွာ ဝါးကပ္ေလးခင္းၿပီး အိပ္ၾကရတယ္ဆိုပဲ။
တေန႔ လက္သမားဆရာ ၿမိဳ႕ထဲကလုပ္ၿပီးလို႔ ျပန္အလာ မိန္းမနဲ႔ကေလးႏွစ္ေယာက္ အထုပ္အပိုးေတြနဲ႔ ျမစ္ကမ္းေဘးမွ ရပ္ လ်က္သားေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အနီးအနားမွာေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ဘြိဳင္လာအိုးႀကီးကိုေတာ့ မျမင္ရေတာ့ဘူး။ ဘြိဳင္လာအိုး အိမ္ႀကီး ကို လူမ်ဳိးျခားေတြက ပိုင္ရွင္ဆီကေန ၁၃ သိန္းနဲ႔ဝယ္သြားလို႔ မရွိေတာ့တဲ့အေၾကာင္း မိန္းမကေျပာေတာ့ ေယာက်ာ္းက “ဟာ -သြားပါၿပီကြာ။ ငါတို႔ေနစရာ အိမ္မရွိေတာ့ဘူး။ ဒီလို ဘြိဳင္လာ အေဟာင္းႀကီးမ်ဳိး ကမ္းစပ္မွာ ရွာေတြ႔ဖို႔ မလြယ္ဘူး” လို႔ ေျပာၿပီး စိတ္ပ်က္ညည္းညဴတယ္တဲ့။ ဒီေတာ့ မိန္းမက “ေယာက်ာ္းဘာမွ စိတ္မပ်က္နဲ႔ တျခားေနစရာ ရွာၾကတာေပါ့။ က်ဳပ္ ကေတာ့ ၁၃ သိန္းတန္အိမ္ႀကီးမွာ ေနလိုက္ရလို႔ ေက်နပ္တယ္”
ဆရာမခင္ခင္ထူး၏ ဝတၳဳတိုကို မွတ္မိသေလာက္ ေျပာျပေနျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္စကားဆံုးေတာ့ ဦးတင္က ထံုးစံ အတိုင္း လက္ညႇိဳးေလးထိုး မ်က္လံုးမွိတ္ကာ ရယ္တယ္။
“ၾကံၾကံဖန္ဖန္ဗ်ာ။ ရယ္အားထက္ ငိုအားသန္ဆိုတာ ဒါမ်ဳိးပဲ”
(၃)
“ဒါေလာက္ဆင္းရဲၿပီး ေရာဂါသည္ဘဝနဲ႔ ဒီေလာကထဲ မေနခ်င္ဘူး။ ေသဖို႔ပဲ ဆံုးျဖတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေန႔ခင္းက တည္းကထြက္လာတာ ညေနေစာင္းမွ သာေကတ တံတားေပၚေရာက္တယ္”
“ဗိုက္က ဟာတာတာရွိတာမို႔ မေသခင္ ေတာင္းရမ္းလာတဲ့ ထမင္းတလုတ္ ေရတခြက္ေတာ့ စားလိုက္ဦးမယ္ေပါ့ဗ်ာ”
“ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းထဲက အနာႀကီးေရာဂါသည္ သူေတာင္းစားႀကီးက က်ေနာ့္ကိုေျပာျပတာပါအန္ကယ္” သူက ဘယ္လို ဆက္ ေျပာသလဲဆိုေတာ့ ...
ထမင္းစားၿပီး ေရတခြက္ ေမာ့ေသာက္လိုက္ေတာ့ အားပါးပါး အဲဒီေန႔က လျပည့္ေန႔၊ လက ေကာင္းကင္မွာ ထိန္လင္းေန တာပဲဗ်ာ။ လအရိပ္ကလည္း ျမစ္ထဲ တလက္လက္ထလို႔ေပါ့။ ဒီေလာက္အလွအပေတြနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့ေလာကႀကီး ငါ မေသသင့္ ေတာ့ဘူး။ ရွိတဲ့ဘဝနဲ႔ ျဖစ္ေအာင္ေနမယ္ဆိုၿပီး အဲဒီညက သာေကတတံတားေပၚမွာပဲအိပ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္ ေစာေစာ ထလာၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းထဲက ေျမာက္ဘက္တန္းမွာပဲ အရင္လို ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနလိုက္ေတာ့တယ္။
ဒီတခါ သူ႔ရယ္သံ မၾကားရ။ ကုလားထိုင္ေပၚတြင္ မတ္မတ္ႀကီးထိုင္ေနတယ္။ ဒါကလည္း သူထိုင္ေနက်ပံုစံ။ ထိုင္လွ်င္ ဘယ္ ေတာ့မွ ေလ်ာ့ေလ်ာ့ရဲရဲ မထိုင္တတ္။ လက္ႏွစ္ဖက္ ခံုတန္းေပၚ တင္ၿပီး မတ္မတ္ထိုင္တယ္။ ခဏၾကာေတာ့ ေခါင္းေလးငဲ့ကာ ေမးခြန္းထုတ္တယ္။
“တံတားေပၚက ခုန္ခ်သတ္ေသဖို႔သြားတဲ့ သူေတာင္းစားႀကီးက ဒါေလာက္ခံစားတတ္သလား။ စကားလံုးေတြ ေျပာင္ေျမာက္ တာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းကေန သာေကတကို အနာႀကီးေရာဂါသည္ ေျခမသန္စြမ္းနဲ႔ ဘယ္လိုသြားသလဲဗ်”
က်ေနာ္က ျပန္ရွင္းျပရတယ္။
“အဲဒီတုန္းက လိုင္းကားေတြရွိတယ္အန္ကယ္ရ။ ေနာက္ၿပီး စကားလံုးအလွအပေတြကေတာ့ နားေထာင္ေကာင္းေအာင္ က်ေနာ္ ျဖည့္ေျပာတာ။ သူေတာင္းစားႀကီးက တံုးတိတိႀကီး ေျပာတာေပါ့။ သူေတာင္းစားႀကီးက က်ေနာ္စာအုပ္ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ရဲ႕ တဖက္နံရံမွီၿပီး စားေသာက္ေနထိုင္တယ္ေလ။ က်ေနာ္နဲ႔လည္း ရင္းႏွီးေတာ့ ရင္ဖြင့္ေျပာတာေပါ့”
သူက ေက်နပ္သြားဟန္နဲ႔ ကိုယ္လံုးကို လႈပ္ရမ္းလိုက္တယ္။ ဘဝင္ေတာ့ သိပ္က်ပံုမရ။ က်ေနာ္ေျပာျပသည့္အေၾကာင္း အရာက သူဖတ္ဖူးတဲ့ မို႔ပါဆြန္းဝတၳဳႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္ဇာတ္လမ္းမို႔ ဝါးတဝါး စဥ္းစားေနပံုရတယ္။
(၄)
ရဲေဘာ္ဦးတင္ႏွင့္ စကားစျမည္ ေျပာျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ေတြဟာ ညေန ထမင္းစားအၿပီး အခ်ိန္မ်ားတြင္သာ ျဖစ္တတ္တယ္။ တျခားအခ်ိန္ေတြမွာ သူ မအားလပ္။ အခ်ိန္ျပည့္ သူ႔မွာ အလုပ္ေတြ ပိေနတတ္သည္။ သူ႔အခ်ိန္ဇယားမွာ အနားယူသည့္အခ်ိန္ မရွိသေလာက္ပင္။ ဒါေၾကာင့္ သူႏွင့္ေတြ႔လို႔ စကားဝိုင္းဖြဲ႔လွ်င္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ရယ္ေမာစရာေတြသာ ေျပာျဖစ္သည္။ စစ္ဆင္ ေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေဆြးေႏြးလွ်င္ေတာ့ ေလးနက္တည္ၾကည္မႈေတြနဲ႔ပါ။
ဦးတင္က မနက္အိပ္ရာ ထ ထခ်င္း က်န္းမာေရးေလ့က်င့္ခန္း လုပ္မည္။ ၿပီးလွ်င္ စာေရးစားပြဲထိုင္၍ တကုပ္ကုပ္ေရးေတာ့ ဖတ္ေတာ့သည္။ သူ႔အလုပ္အခ်ိန္အတြင္း ေဘးစကားဝိုင္းတြင္ သူဝင္ေျပာေလ့မရွိ။ ေန႔လည္ထမင္းစားၿပီးလွ်င္ ပက္လက္ ကုလားထိုင္တြင္ ခဏေလး ေမွးသည္။ အိပ္ရာထတာနဲ႔ စာေရးစားပြဲသို႔ တန္းသြားေတာ့တာ ညေန ထမင္းစားခ်ိန္အထိပါပဲ။ ထမင္းစားၿပီးရင္ အန္တီ (ေဒၚသန္းစိန္) က အခ်ိဳပြဲျပင္ေပးကာ စကားဝိုင္းဖြဲ႔ၾကသည္။ ပန္ဆန္းမွာ ညဘက္မီးနဲ႔ စာဖတ္လို႔ မရေတာ့။ အခ်ိန္ကို အလဟသ မထားတတ္။ သူက ေရဒီယိုမွလာတဲ့ သတင္းေပါင္းစံု လိႈင္းေပါင္းစံု နားေထာင္သည္။ သူလို ခ်င္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ မွတ္ဖို႔ ေဘာပင္၊ စာရြက္ အရန္သင့္ ထားတယ္။ သတင္းထဲက ထူးတာ သူလိုခ်င္တဲ့အခ်က္ေတြရွိရင္ ခ်က္ခ်င္းလိုက္မွတ္သည္။ နံေဘးရွိ ရဲေဘာ္ကိုလည္း ျပန္ဖတ္ျပရင္း သူမွတ္ထားတာ မွန္မမွန္ အတည္ျပဳခိုင္းတတ္သည္။ ဒါေၾကာင့္ အန္တီက ....
“ေတာ္ကလဲ အနားယူတဲ့အခ်ိန္ နားစမ္းပါ။ တကတဲ လူရည္ခြၽန္စာေမးပြဲ ေျဖမယ့္ ေက်ာင္းသားက်ေနတာပဲ” လို႔ ရယ္ရႊန္း ဖတ္ရႊန္း ေျပာတတ္သည္။
“အသက္အရြယ္ရလာေတာ့ ဦးေႏွာက္နဲ႔မွတ္ရတာ မလြယ္ေတာ့ဘူးဗ်။ ေမ့ေလ်ာ့တတ္လာတယ္” လို႔ သူက ျပန္ေျပာသည္။
“အန္ကယ္ကလည္း တျခားဟာသာ ေမ့ခ်င္ေမ့မယ္။ ဟိုင္နန္ကိုအသြား တိုက်ိဳေဟာ္တယ္မွာ ခဏတည္းတုန္းက ဧည့္ခံတဲ့ အမ်ဳိးသမီးနာမည္ေတာ့ မေမ့ဘူးမဟုတ္လား” လို႔ က်ေနာ္ေျပာလိုက္သည္။
“ဟုတ္တယ္။ ဟုတ္တယ္။ ထူးထူးျခားျခားကို မွတ္မိေနတယ္ဗ်ာ။ အဲသူတို႔ ႏွစ္ေယာက္နာမည္က ‘ေအးဟိေကာ့’ နဲ႔ ‘ဟီေရာ့ ေကာ့’ ေလ”
အန္တီက မ်က္ေစာင္းေလးျဖင့္ ရယ္လိုက္ေလသည္။
(၅)
“က်ေနာ့္ကို ခ်ိန္းထားတဲ့အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့ အေတာ္ေလးေမွာင္ေနၿပီဗ်။ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ကုတင္ေအာက္က ဂ်ပန္ေရတပ္ အက်ႌယူမလို႔ လက္နဲ႔စမ္းလိုက္ေတာ့ ခုတင္ေအာက္မွာ လူတေယာက္ဗ်။ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ၿပိဳင္တူေမးလိုက္တယ္။
“ခင္ဗ်ားဘယ္သူလဲ”
“ေအးဗ်။ သူ႔အသံ က်ေနာ္မွတ္မိေနတယ္။ သခင္သန္းတင္ေပါ့။ သူကလဲ က်ေနာ့္အသံ မွတ္မိသြားၿပီး သခင္ေရႊ၊ ကိုေရႊမ ဟုတ္လား” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ “ဝမ္းသာလိုက္တာဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လက္ဆြဲႏႈတ္ဆြဲတာ အၾကာႀကီးပဲ၊ တေယာက္ လက္ တေယာက္ ဖိကိုင္ထားမိတယ္။ သိပ္အားရွိသြားတယ္”
၁၉၄၁ ခုႏွစ္ ဂ်ပန္သို႔ စစ္ပညာသင္သြားသည့္ညက အေတြ႔အၾကံဳကိုသူက တက္ႂကြလန္းဆန္းဆဲ အသံနဲ႔ ေျပာတတ္သည္။
“က်ေနာ္ တိုက်ိဳမွာေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ဂ်ပန္လူမ်ဳိးေတြဟာ ယဥ္ေက်းၾကပါတယ္။ ရင္းႏွီးပ်ဴငွာၾကပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ ကိုးကြယ္တာ ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္”
“ဒါေပမဲ့ ဖက္ဆစ္ဝါဒ အျပည့္အဝက်င့္သံုးတဲ့ဟိုင္နန္ကြၽန္းေပၚက စစ္ေရးေလ့က်င့္ေရးစခန္း အေတြ႔အၾကံဳကေတာ့ ခါး သီး႐ိုင္းစိုင္းလွတယ္” လို႔လည္း ေျပာျပပါသည္။
ေနာက္ပိုင္း ဂ်ပန္ေတြကို သူတို႔ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္က မယံုေတာ့ဘူး။
“ထိုင္းေရာက္ေတာ့ ဘီအိုင္ေအဖြဲ႔ၿပီး တပ္သားစုေဆာင္းတယ္။ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႔ကို ျပန္တိုက္ၿပီး တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရး ရေအာင္ယူမယ္လို႔ စည္း႐ံုးေတာ့ လူႏွစ္ရာေလာက္ စုေဆာင္းမိတယ္။ ထိုင္းေရာက္ေနတဲ့ ဗမာ၊ မြန္၊ ရွမ္းလူမ်ဳိး လူငယ္ေတြ တပ္ထဲဝင္လာၾကတယ္။ သူတို႔ကို ရက္တိုစစ္သင္တန္းေပးတယ္။ ေနာက္ တပ္ထြက္တယ္။ လူမ်ဳိးေပါင္းစံုဆိုလို႔ က်ေနာ္အုပ္ ခ်ဳပ္ရတဲ့တပ္စုမွာ ဓားျပေတာင္ပါလိုက္ေသးတယ္။ အဲဒီဓားျပေတြက က်ေနာ့္ကို ေျဖာင္မယ္လုပ္လို႔ လက္ဦးမႈရွိရွိ ရွင္းခဲ့ရ ေသးတယ္”
သူက ဂ်ပန္လွံစြပ္ထိုးပံုကို လက္ဟန္ပန္ျဖင့္ လုပ္ျပသည္။ အဲဒီတုန္းက အသက္ ၂၀ အရြယ္ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာသြင္ျပင္ပါပဲလားလို႔ က်ေနာ္ကစိတ္ကူးျဖင့္ ပံုေဖာ္ၾကည့္မိသည္။
“ခင္ဗ်ားတို႔ အသက္ငယ္ေသးတယ္။ လုပ္စရာအမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္။ အခ်ိန္ကိုတန္ဖိုးရွိေအာင္ အသံုးခ်ၾက” လို႔ ေျပာတတ္ သည္။
သူ႔အတြက္ကေတာ့ ရွိတဲ့အခ်ိန္ပင္ မေလာက္ငခ်င္။ အလုပ္ေဇာႀကီးလွသည္။ နားခ်ိန္မရွိ၊ စားခ်ိန္မထား။ သူ႔မွာ အလုပ္ေႂကြး ေတြ အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္ဆိုၿပီး ညည္းတတ္သည္။ က်ေနာ္တို႔မွာ ရဲေဘာ္ဦးတင္ကိုၾကည့္ၿပီး ရင္ေမာရသည္။ အန္ကယ္ ရယ္ ၁၉ ႏွစ္သားထဲက တိုင္းျပည္အတြက္လုပ္လာခဲ့တာ ခုထိမရပ္မနားရေသးဘူး။ တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးရဖို႔၊ ျပည္တြင္း စစ္ႀကီး ခ်ဳပ္ၿငိမ္းဖို႔၊ အာဏာရွင္စနစ္ဖ်က္သိမ္းဖို႔၊ တိုင္းျပည္ထူေထာင္ဖို႔ သူ႔ဘဝတသက္စာမက ေပးဆပ္ေနရဆဲပါလား။
“က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံထူေထာင္ဖို႔ဆိုရင္ ႏိုင္ငံတကာ ေတာ္လွန္ေရးအေတြ႔အၾကံဳေတြကို အခုကတည္းက ေလ့လာစုေဆာင္း ထားရမယ္။ ဒါမွ သူတို႔လိုအမွားေတြ က်ေနာ္တို႔ မမွားေတာ့ဘူးေပါ့။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔သမိုင္းထဲက အမွန္ေတြကို က်ေနာ္တို႔ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ အသံုးခ်ႏိုင္မယ္”
သူက စကားကို ေဖာေဖာသီသီေျပာတတ္သူမဟုတ္။ ဆိုခဲေစျမဲေစဆိုသလို ေျပာလိုက္သည့္စကားတိုင္းသည္ က်ေနာ္တို႔ အတြက္ အလုပ္လမ္းညႊန္ပင္။
“မ်ဳိးခ်စ္စိတ္၊ တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္ဆိုတာ လူမ်ဳိးတိုင္းရွိၾကတာပဲ။ ကြန္ျမဴနစ္က်ေတာ့ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္အျပင္၊ ႏိုင္ငံတကာခ်စ္စိတ္နဲ႔ တိုက္ပြဲဝင္ရတာ ပိုၿပီးျမင့္ျမတ္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေခါင္းေဆာင္လုပ္တဲ့သူတိုင္းမွာ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္ေလးေတာ့ အေျခခံရွိသင့္တယ္”
ေဆာင္းႏွင္းေငြ႔ေငြ႔၊ ျမဴႏွင္းမႈန္မႈန္၊ မီးဖိုနေဘး သူနဲ႔စကားလက္ဆံုက်ခဲ့တဲ့ ညတညက သူ႔စကားသံကို ယခုတိုင္ က်ေနာ္ ၾကားေယာင္ေနဆဲပင္။
(၆)
“ဒီေျမပံုေပၚက ေတာင္ကုန္းေပၚမွာ လက္နက္ႀကီးတင္လို႔ ရႏိုင္မလား”
“ရန္သူ႔တပ္တည္အရ ဒီပြိဳင့္ကုန္းမွာ တပ္ခြဲတခြဲရွိႏိုင္မလား”
“အခုတိုက္ပြဲကို က်ေနာ္တြက္တာ က်ေနာ္တို႔ဖက္က ၁ ရန္သူ ၃ ျဖစ္ႏိုင္တယ္”
“အေရးႀကီးလူနာေတြအတြက္ ေတာေတာင္ထူထပ္တဲ့ေနရာမွာ ေဆး႐ံုေဆာက္မယ္။ ရန္သူ႔ေလယာဥ္ မျမင္ႏိုင္တဲ့ က်ည္ ကြယ္မ်က္ကြယ္ေနရာ ေရြးခ်ယ္ေပးပါ”
“သံလြင္ျမစ္ကို တပ္ရင္းတရင္းျဖတ္ရင္ ဘယ္ေလာက္ၾကာႏိုင္သလဲ။ ေရစီးနဲ႔ ေရစုန္ေမွ်ာရင္ အခ်ိန္ပိုျမန္ႏိုင္တယ္”
“ရဲေဘာ္ေတြအတြက္ စားဝတ္ေနေရး လံုေလာက္မႈရွိရဲ႕လား။ ရိကၡာဘယ္အထိပို႔ထားသလဲ။ မိုးကာအက်ႌ ေဆးဝါး လံု ေလာက္ေအာင္ပို႔ထားၿပီးၿပီလား”
“ေတာင္တန္းေဒသ တိုက္ပြဲေတြမွာ လက္နက္ႀကီးနဲ႔ ေျမျပင္တပ္ ေပါင္းစပ္တာ က်ေနာ္တို႔တပ္ အေကာင္းဆံုးပဲ”
“က်ေနာ္တို႔မွာ ေနာက္တန္းေထာက္ပို႔ ေကာင္းေကာင္းရွိတယ္။ ေျပာက္က်ားငယ္ကေန ေျပာက္က်ားႀကီးအထိ တိုက္ပြဲကို တိုးခ်ဲ႕သင့္တယ္”
က်ေနာ္တို႔ ေရွ႕တန္းသြားခါနီးအခ်ိန္ႏွင့္ ေနာက္တန္းကို ျပန္ေရာက္တိုင္း သူေမးေလ့ရွိတဲ့ ေမးခြန္းေတြပါ။ သူ႔ေမးခြန္းေတြကို တိတိက်က်ေျဖမွ ႄကိဳက္သည္။ ၿဖီးျဖန္း၍မရ။ သူလည္း အၿဖီးအျဖန္းသမားမဟုတ္။ လက္ေတြ႔ႏွင့္ သီအိုရီေပါင္းစပ္သူ။ တိ က်သူ။ သူကိုယ္တိုင္ တိုက္ပြဲႏွင့္ အနီးကပ္ဆံုးေနရာမွာ ရွိသည္။ လက္နက္ႀကီးတင္ရန္ေနရာ ေတာင္ကုန္း သူကိုယ္တိုင္ ေရာက္ေအာင္သြားသည္။ တဖက္ရန္သူအေနအထား မွန္ေျပာင္းျဖင့္ အကဲခတ္ၾကည့္သည္။ တိုက္ပြဲျဖစ္ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ေျမပံု ေပၚတြင္ သူ႔မ်က္ႏွာအပ္ၿပီးသား။
သူ႔ဘဝတေလွ်ာက္ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး အေတြ႔အၾကံဳ၊ တ႐ုတ္ျဖဴတိုက္ခိုက္ေရး အေတြ႔အၾကံဳ၊ ရန္ကုန္အစိုးရ ႏွလံုးခုန္ရပ္ အံ့ဆဲဆဲ အသက္ဆက္ ေသြးျဖည့္ေပးခဲ့သူမဟုတ္လား။
တ႐ုတ္ျဖဴတပ္ကို ျမန္မာေျမေပၚက ေမာင္းထုတ္ခဲ့ေသာ ဘုရင္ေနာင္စစ္ဆင္ေရးတြင္ အခက္အခဲဆံုးလုပ္ရသည္မွာ သံလြင္ တဖက္ကမ္းသို႔ လက္နက္ႀကီး ပို႔ေဆာင္ရျခင္းျဖစ္သည္လို႔ သူက ဆိုသည္။ ဆင္မ်ားေပၚတြင္ လက္နက္ႀကီးမ်ားတင္၍ရရန္ ႀကိမ္ျဖင့္ ဆင္ကုန္းႏွီး ရက္ရသည္။ ႀကိမ္ရက္ ကြၽမ္းက်င္သူ ရြာသားမ်ား ရွာေဖြစုေဆာင္းထားရသည္။ လက္နက္ႀကီး တင္ ထားေသာဆင္ကို ေဖာင္ေပၚတင္၍ တဖက္ကမ္းသို႔ ကူးၾကရသည္။
စစ္ဆင္ေရးမစတင္မီ သံလြင္ျမစ္ေၾကာင္းတေလွ်ာက္ ေဖာင္ႏွင့္ မိမိစစ္သည္မ်ား အလြယ္တကူ ျဖတ္ကူးႏိုင္မည့္ ေနရာအား တပ္မေတာ္ေလယာဥ္ျဖင့္ ရွာေဖြၾကသည္။ ျဖတ္ကူးမည့္ေနရာႏွင့္ အနီးဆံုးေနရာတြင္ ေရစီးေႏွးသြားရန္ ျမစ္ညာမွ ျမစ္က်ဥ္း ေနရာထိ သစ္တံုးမ်ား ေမွ်ာခ်ပိတ္ဆို႔ ေစသည္ဟု ဆိုသည္။
အဲဒီတုန္းက တိုင္းမွဴးဘဝ၊ စစ္ဆင္ေရးမွဴးဘဝႏွင့္ ေျခလ်င္တဖံု၊ ျမင္းႏွင့္တမ်ဳိး၊ လက္နက္ႀကီးပစ္ခတ္သည့္ေနရာအထိ ေအာက္ေျခတပ္မ်ားႏွင့္အတူ သြက္လက္ဖ်တ္လတ္စြာ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ေသာ သူ႔ပံုရိပ္ကို ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။
(၇)
၁၉၈၀ ခုႏွစ္ ရန္သူ႔ မင္းရန္ေအာင္ထိုးစစ္ ၿပီးသြားသည္။ ၁၉၈၁ ႏွစ္လယ္ပိုင္းတြင္ မင္းရန္ေအာင္စစ္ဆင္ေရးအၿပီး ရန္သူ လုပ္ေဆာင္လာႏိုင္ေသာ စစ္ဆင္ေရးႏွင့္ မိမိမွ တန္ျပန္လုပ္ေဆာင္မည့္စီမံခ်က္စာတမ္းကို ရဲေဘာ္ဦးတင္က ဗဟိုစစ္ေကာ္ မရွင္သို႔ တင္ျပသည္။
ထိုစာတမ္းအတြက္ က်ေနာ္ႏွင့္ရဲေဘာ္ေမစီတို႔ကို အကူအညီေတာင္းခံလာသျဖင့္ ရက္တခ်ဳိ႕လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့ရသည္။
စာတမ္းမူရင္း ေရးအၿပီး သူလိုခ်င္ေသာ မိတၲဴမ်ားပြားကူးေစသည္။ စာအုပ္ခ်ဳပ္ မ်က္ႏွာဖံုးေရးရသည္။ အားလံုး စိတ္ေက် နပ္ၿပီဆိုေတာ့မွ မလိုေသာ စာမူမ်ား၊ မင္ခံစာရြက္မ်ား၊ အၾကမ္းေရးျခစ္စာရြက္မ်ားအားလံုးကို သူကိုယ္တိုင္ မီး႐ိႈ႔ဖ်က္ဆီးသည္။ တိက်ေသခ်ာၿပီး အေတြ႔အၾကံဳမ်ားေသာ သူ႔အတြက္ အေသးအဖြဲပင္ျဖစ္ပါေစ ေစ့စပ္မႈကို လိုလားသူျဖစ္ေလသည္။
ထိုတေန႔က သူနဲ႔က်ေနာ္ စစ္ေဒသ စစ္ဦးစီးဌာနသို႔ ထိုစာတမ္းကို သြားပို႔ရမည္ျဖစ္သည္။ သူေနထိုင္ေသာ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ႏွင့္ စစ္ေဒသ စစ္ဦးစီးဌာနသည္ ၂၀ မိနစ္ခရီးျဖစ္သည္။
သူက စာတမ္းကို လက္ဆြဲအိတ္ထဲတြင္ ေသခ်ာစြာထည့္သြင္းလိုက္သည္။ လက္ဆြဲအိတ္ကို ေသာ့ေသးေသးေလးျဖင့္ ခတ္လိုက္သည္။ အိမ္ကထြက္သည္။ အိမ္တံခါးေသာ့ကို ေသခ်ာစြာခတ္လိုက္သည္။ ေသာ့ခေလာက္ ဆြဲၾကည့္သည္။ ေသ ခ်ာၿပီဆိုမွ -
“ရဲေဘာ္ သြားရေအာင္” တဲ့။
က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ လမ္းေျမႇာင္ေလးအတိုင္း ထြက္ခဲ့ၾကသည္။
သူက ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္ အစိမ္းေရာင္ ယူနီေဖာင္းဝတ္ထားသည္။ ၾကယ္နီတပ္ထားေသာ ဦးထုပ္အစိမ္းေရာင္ ေဆာင္း ထားၿပီး ခါးတြင္ ပစၥတိုခ်ိတ္လ်က္သား။ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ေတာ့ ခါး အနည္းငယ္ကိုင္းသည္။
ေရွ႕မွ ေျခလွမ္းမွန္မွန္ျဖင့္ တေရြ႕ေရြ႕သြားေနေသာ ရဲေဘာ္ဦးတင္ေနာက္မွ က်ေနာ္သည္ ေျခရာထက္ၾကပ္လိုက္ေနမိေတာ့ သည္။
ဖုဏ္းျမတ္သာ
မွတ္ခ်က္
သူတို႔ရင္ထဲက ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာ။ အတြဲ (၁)။ ႏွာ (၂၆၂)
Comments